Στις 28 Σεπτέμβρη, η Ελλη Αλεξίου μετά από μία ατέλειωτη περιπλάνηση ενενήντα τεσσάρων χρόνων, ταξίδεψε για την αιώνια διαδρομή. Πίστευε ότι: «Μερικά πράγματα δεν έπρεπε ποτέ να μας απασχολούν γιατί είναι δεδομένα. Η μοναξιά και ο θάνατος. Οσο για τη μοναξιά σ' όλη τη ζωή μας, έχουμε μόνο συγκάτοικους. Ο θάνατος πάλι όσο κι αν τον σκεπτόμαστε, αυτός αδιαφορεί, κάνει τη δουλειά του. Είναι μάταιο και επιζήμιο για την ανθρώπινη γαλήνη να σκέπτεται τον θάνατο. Είναι τόσο μάταιο όσο αν βασανιζόμασταν γιατί ο ήλιος να ανατέλλει από την Ανατολή». Κάθε φορά που γράφω για την Ελλη Αλεξίου νιώθω δέος. Την θυμάμαι να προσπαθεί να ισορροπήσει - και τα κατάφερνε - ανάμεσα στο καθήκον, στην ηθική και...

690 λέξεις, σελ.: 33

«Ταξική ματιά και ταξικός χρωστήρας, χωρίς γκρίζες ζώνες. Στρατευμένοι και οι τρεις στη μεγάλη τάξη των προλεταρίων. Βίοι παράλληλοι σε κοινό δρόμο είναι το έργο μας, αφού ρίζωμα και αφετηρία του είναι τα καμποχώραφα, τα ναυπηγεία, οι θαλάσσιες μεταφορές, τα ορυχεία, οι μεταλλουργίες της Βοιωτίας και της Αττικής! Συνειδητή η ματιά μας και στραμμένη εκεί που δένεται το ατσάλι, ορθοστατούντες και ορθοβαδίζοντες, στους ζωντανούς δρόμους της πόλης, με τον χρωστήρα και τη σμίλη μας, με την τάξη των ταπεινών». Με αυτά τα λόγια ο ζωγράφος Τάκης Βαρελάς, ο γλύπτης Δημήτρης Δήμου και ο εικαστικός Γιάννης Κλεφτογιάννης καλούν να δώσουμε το «παρών» στην έκθεση, με τίτλο «Ανθρωπόμορφες ρωγμές», που θα...

266 λέξεις, σελ.: 34

Θάρθει μια μέρα του Οκτώβρη, που ο Μίκης θα επιστρέψει ολόφωτος και γελαστός, στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού. Θα 'χει τα δυο του χέρια ανοιχτά στον ουρανό και θα πλημμυρίσει τον κόσμο μουσικές. Πάνω απ' αυτόν, σε μια μαγική οθόνη, θα διακρίνουμε τα αετόμορφα βουνά, το γεράνι της Δραπετσώνας, την υπόγεια την ταβέρνα, τις κοπέλες του Αουσβιτς, το κρυφό το περιγιάλι, τις αμυγδαλιές που ανθίζουν. Αυτά όλα θα τον συνοδεύουν. Μαζί ακόμα και με το ντουφέκι του Βελουχιώτη και τη μάντρα της Καισαριανής και το πείσμα της Μάγδας Φύσσα και τη Μακρόνησο. Ψηλά στον αττικό ουρανό, θα δούμε τη βάρκα του πρόσφυγα, τον ξεριζωμό του μετανάστη, τον απλήρωτο λογαριασμό, το δάκρυ της Καρυστιανού, τις υψωμένες γροθιές...

1272 λέξεις, σελ.: 35

Σκοπός μου ήταν όλο το έργο μου να διέπεται από μία έντονη ταξική σημειολογία. Πηγή για τις εικαστικές αναζητήσεις μου είναι η ζωτική ανάγκη να καταγράψω τον αγώνα για την υπεράσπιση του...

331 λέξεις, σελ.: 34

Κίνητρο στη δουλειά μου ήταν ο κόσμος της εργασίας, που χτίζει σύγχρονες πολιτείες και τους δίνει χρώμα και ζωή μέσα από τον μόχθο και τον αγώνα του. Ακολουθώντας τις έννοιες της ρωγμής και του φωτός...

330 λέξεις, σελ.: 34

Συνειδητή ματιά, στραμμένη εκεί που δένεται το ατσάλι, με τον χρωστήρα της τάξης των ταπεινών θαρρώ πως αποτελεί συλλειτουργεία και δημιουργικό διάλογο, μεταξύ των τριών καλλιτεχνών. Η σημειολογία...

272 λέξεις, σελ.: 34