Η όλη προπαγάνδα του ιμπεριαλισμού για την «παγκοσμιοποίηση» έχει στόχο να παραλύσει τη βούληση των λαών, να τους τρομοκρατήσει ιδεολογικά και να τους αδρανοποιήσει μπροστά στην πρωτοφανή καταλήστευση της εργατικής δύναμης και ολόκληρων περιοχών από το κεφάλαιο. Ο διεθνής ιμπεριαλισμός σήμερα ευνοείται από το διεθνή συσχετισμό δυνάμεων, μετά τις ανατροπές του 1989. Εχει αποκτήσει μεγάλες δυνατότητες από την ανάπτυξη και εκμετάλλευση των νέων τεχνολογιών. Το κεφάλαιο συγκεντρώνεται σε μεγάλο βαθμό, με τη συγχώνευση πολυεθνικών μονοπωλιακών επιχειρήσεων από άλλες, διεθνοποιείται και φιλελευθεροποιείται η παγκόσμια οικονομία.

Η «παγκοσμιοποίηση» δεν είναι αφηρημένη έννοια και ουδέτερη ταξικά. Αφορά τα συμφέροντα των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού στο σύνολό του. Δεν έχει καμιά σχέση με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαών και την πρόοδο της ανθρωπότητας. Με την «παγκοσμιοποίηση» δε θα εξαφανιστούν - ως διά μαγείας - η ανεργία, η υποαπασχόληση, η πείνα και η εκμετάλλευση. Το αντίθετο μάλιστα. Εμείς οι κομμουνιστές γνωρίζουμε καλά ότι την ανεργία τη δημιουργούν οι καπιταλιστές, για να πατάξουν κάθε λαϊκή αντίσταση. Χρέος του Κόμματος και του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος είναι να εντείνουν την εκστρατεία ενημέρωσης του λαού, για να αντιληφθεί και ο τελευταίος εργάτης, αγρότης, κλπ., ότι η «παγκοσμιοποίηση» δεν είναι μονόδρομος και ότι χρειάζεται να υπάρξει ο άλλος δρόμος, ο δρόμος του αγώνα, του ΑΑΔΜ πάλης.

Λυπάμαι ειλικρινά, αλλά απ' ό,τι ακούω και καταλαβαίνω, υπάρχουν σύντροφοι κ.μ., ακόμα και στελέχη, που δεν κατανόησαν ακριβώς τι είναι αυτό το Μέτωπο. Ονειρεύονται ακόμα και συνεργασίες με σημερινά πολιτικά κόμματα, που κάθε άλλο παρά αντιμονοπωλιακή - αντιιμπεριαλιστική χροιά έχουν. Το Κόμμα, το ζήτημα των συνεργασιών το ξεκαθάρισε από το 15ο Συνέδριο. Δεν μπορούμε να συνεργαστούμε με κόμματα που ψήφισαν το ΜΑΑΣΤΡΙΧΤ - ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ, που δε βλέπουν ή δε θέλουν να δουν πού οδηγεί το λαό μας και τη χώρα η ΕΕ, πού οδηγεί το σφιχταγκάλιασμα της χώρας με το άρμα του ΝΑΤΟ, οι συμφωνίες με τις ΗΠΑ για την τρομοκρατία κλπ.

Η βάση του ΑΑΔΜ πάλης, όπως εγώ αντιλαμβάνομαι, είναι τα πρώτα σκιρτήματα αντίδρασης και πάλης των λαϊκών μαζών κατά των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού. Οι κολόνες του θα είναι οι παραπέρα συσπειρώσεις κοινωνικών δυνάμεων, τα επιμέρους μέτωπα πάλης που κινητοποιούν διάφορα τμήματα των εργαζομένων προς ένα ενιαίο, ισχυρό, λαϊκό ρεύμα. Και το όλο οικοδόμημα θα είναι το ίδιο το ΑΑΔΜ, που θα έχει στις γραμμές του - πιθανόν στο μέλλον - ακόμα και πολιτικές δυνάμεις που συνειδητοποιούν την αναγκαιότητα αντίθεσης με τον ιμπεριαλισμό και τα πολυεθνικά μονοπώλια. Θα υπερασπίζονται τα δικαιώματα των εργαζομένων και την ανεξάρτητη ανάπτυξη της χώρας.

Οσοι στηρίζουν και στηρίζονται στους αγώνες του λαού, όσοι αναγνωρίζουν έμπρακτα την καταλυτική δύναμη του λαϊκού κινήματος, όσοι αντιμετωπίζουν τα διασπαστικά και υπονομευτικά σχέδια της άρχουσας τάξης και των συμμάχων της, ΑΥΤΟΙ και ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΟΙ ΕΧΟΥΝ ΘΕΣΗ στο ΜΕΤΩΠΟ. Οι λαογέννητοι θεσμοί που θα προκύψουν στη διάρκεια των ταξικών αγώνων, θα αποτελέσουν τα έμβρυα της νέας πολιτικής εξουσίας της εργατικής τάξης.

Απευθυνόμενη στο σ. Κωστόπουλο, θέλω να τον ρωτήσω τα εξής:

α) Γιατί σύντροφε, για το ΚΚΕ είναι τραγικό και κωμικό να συνεργάζεται με Κανέλλη και Ζουράρη; Δεν έδειξαν στάση αντιμονοπωλιακή - αντιιμπεριαλιστική; Δεν είναι παρόντες στους αγώνες των εργαζομένων;

β) Γιατί σύντροφε εθελοτυφλείς και αναφέρεις στη συνέντευξή σου, στην εφημερίδα «ΘΕΣΣΑΛΙΑ», ότι δήθεν το Κόμμα δεν άνοιξε την ατζέντα θρησκεία και δεν αποκάλυψε τους αγύρτες, τους εμπόρους των θρησκευτικών συναισθημάτων του λαού μας, κλπ.; Γιατί τα στελέχη του δεν έπεσαν στο επίπεδο των διαφόρων Μπίστηδων, Κουναλάκηδων, που περιορίστηκαν στην επίθεση κατά της ιεραρχίας; Το Κόμμα μας κράτησε καλή θέση για το ζήτημα των ταυτοτήτων. Δημοσιεύτηκαν άρθρα στο «Ριζοσπάστη» και την ΚΟΜΕΠ, για το φαινόμενο της θρησκείας, για το ρόλο της, για τη στάση του ιερατείου στη σύγχρονη ιστορία και όχι μόνο. (της ΑΝΝΕΚΕ ΙΩΑΝΝΑΤΟΥ, του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ, της ΜΑΡΙΑΝΘΗΣ ΑΛΕΙΦΕΡΟΠΟΥΛΟΥ - ΧΑΛΒΑΤΖΗ, του ίδιου του ΛΕΝΙΝ).

Υπάρχει, βεβαίως, ανεπάρκεια στην αντιθρησκευτική προπαγάνδα και στην επιστημονικοαθεϊστική διαπαιδαγώγηση των μελών. Πρέπει το Κόμμα να εντείνει τις προσπάθειές του, γιατί υπάρχουν ακόμα θρησκευτικές επιβιώσεις στις γραμμές μας. Αλλο όμως ανεπάρκεια και άλλο αδιαφορία. Αδιαφορία δεν υπήρξε από μέρους της ΚΕ. Οποιος μελετά το «Ριζοσπάστη» και την ΚΟΜΕΠ, θα καταλάβει ποιος λέει την αλήθεια.

Το Κόμμα πρέπει επίσης να βοηθήσει στην ανάδειξη γυναικείων στελεχών. Το γυναικείο κίνημα πρέπει να καθοδηγηθεί σωστά. Να καταπολεμηθεί η οικιακή, οικογενειακή, μικροαστική ψυχολογία των γυναικών κομματικών μελών. Το γυναικείο κίνημα έχει να παίξει σοβαρότατο ρόλο στα πλαίσια του Μετώπου. Εκείνο όμως που επείγει, κατά τη γνώμη μου, είναι αυτό που αναφέρεται στις ΘΕΣΕΙΣ σελίδα 53, η φοίτηση, σε κομματικές σχολές, συντρόφων, για να ανέβει το ιδεολογικό - πολιτικό επίπεδό τους, αυτών κυρίως που ανήκουν σε καθοδηγητικά όργανα.

Κλείνοντας, θέλω να τονίσω την αναγκαιότητα της υπεράσπισης της κοσμοθεωρίας μας. Η Μ.Λ. φιλοσοφία είναι ισχυρότατο ιδεολογικό όπλο πάλης εναντίον όλων των μορφών της αστικής ιδεολογίας.

Σαν μεγάλη κατάκτηση της κοινωνικής σκέψης, πρέπει να φυλάξουμε όλες εκείνες τις γνώσεις για την κοινωνία και την ταξική πάλη, για τους νόμους της ιστορικής εξέλιξης, για τη σοσιαλιστική επανάσταση και τους δρόμους για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, που μας έχουν δοθεί από τους Μαρξ, Ενγκελς και Λένιν. Μόνιμη επιδίωξη του Κόμματος πρέπει να είναι η διαπαιδαγώγηση των συντρόφων στο πνεύμα του κομμουνισμού, την πίστη στο Κόμμα και στη δραστήρια εφαρμογή στη ζωή.

Καλή επιτυχία στο 16ο Συνέδριό μας.

Συντροφικά

ΒΟΥΛΑ ΧΟΜΟΝΔΟΣΛΗ

Κομματική Οργάνωση Σερρών

1. Οι Θέσεις της ΚΕ εκτιμούν ότι ο απολογισμός του Κόμματος είναι θετικός.

Πιστεύω ότι δεν πάμε καλά. Μια εκτίμηση πρέπει να στηρίζεται σε αντικειμενικούς δείκτες, όπως:

- Η πολιτική επιρροή: Οπως εκφράζεται με τα ποσοστά των εκλογών του 1996 και του 2000 είναι επικίνδυνα στάσιμη και θα έπρεπε να αποτελεί αντικείμενο έντονου προβληματισμού και όχι εκδήλωση ικανοποίησης επειδή αντέξαμε.

- Η πορεία των αγώνων της εργατικής τάξης: Είναι το λιγότερο αποκαρδιωτική. Χρειάζεται μια συγκριτική παρουσίαση των αγώνων του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος στην 6ετία 1989-1994, που σύμφωνα με ορισμένους συντρόφους κυριαρχούσε η «παλιά» λογική και στην 6ετία 1995-2000 που επικρατεί η «επαναστατική» γραμμή του «ταξικού πόλου». Για να θυμηθούμε τις τεράστιες αγωνιστικές απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις στην πρώτη 6ετία, με πρωταγωνιστές τους κομμουνιστές, που πάλευαν και περνούσαν τις θέσεις τους στη ΓΣΕΕ. Αγώνες που έβγαζαν στο δρόμο δεκάδες χιλιάδες και ορισμένες φορές εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους και που, εκτός των άλλων, στήριξαν ουσιαστικά το Κόμμα στη μεγάλη περιπέτεια που πέρασε εκείνη την περίοδο.

- Η οργανωτική ανάπτυξη και η λειτουργία των ΚΟΒ: Ισως να μην είμαι ο αρμοδιότερος να μιλήσω, αλλά ας βάλουμε το χέρι στην καρδιά και ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.

- Η κυκλοφορία του «Ριζοσπάστη»: Είναι γνωστή σε όλους, είναι μικρότερη κι από την περίοδο της παρανομίας.

Πιστεύω οι δείκτες αυτοί είναι αντικειμενικοί και μπορούν να χτυπήσουν καμπανάκι για την πορεία του Κόμματος.

2. Η συγκρότηση του Αντιιμπεριαλιστικού, Αντιμονοπωλιακού, Δημοκρατικού Μετώπου ήταν η σημαντικότερη επιλογή του 15ου Συνεδρίου, πέρα φυσικά από την αυτονόητη επιβεβαίωση της φυσιογνωμίας και του μακροπρόθεσμου στόχου του Κόμματος για τη σοσιαλιστική επανάσταση και τη δικτατορία του προλεταριάτου.

Το Μέτωπο αποτελεί αντικειμενική ανάγκη, πολιτική και κοινωνική συμμαχία που βοηθάει στη συσπείρωση όλων των ζωντανών πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων του τόπου στη βάση των άμεσων καθημερινών, αλλά και των μακροπρόθεσμων και στρατηγικού χαρακτήρα προβλημάτων. Το Μέτωπο, με πολιτική συσπείρωσης στα προβλήματα, θα μπορούσε να αναδειχτεί στη δύναμη υπεράσπισης και προώθησης των λαϊκών συμφερόντων.

Οι θέσεις διαφοροποιούν το χαρακτήρα του Μετώπου. Από τη μια το περιορίζουν, υποστηρίζοντας ότι δεν αρκεί η κοινή δράση για ορισμένα προβλήματα, αλλά απαιτείται να υπάρχει και ένα επίπεδο συμφωνίας στη γενική γραμμή κατεύθυνσης και από την άλλη ορίζουν αυτή την κατεύθυνση, υποστηρίζοντας ότι το Μέτωπο μπορεί να πάρει χαρακτηριστικά επαναστατικού υποκειμένου και να οδηγήσει στη δικτατορία του προλεταριάτου. Το Μέτωπο έτσι ταυτίζεται με το Κόμμα και συρρικνώνεται η συσπειρωτική δυναμική του. Γι' αυτό ίσως οι Θέσεις αναλώνονται στην προσπάθεια να διατυπώσουν το πρόγραμμα της σοσιαλιστικής κυβέρνησης, της λαϊκής εξουσίας και τη λαϊκής οικονομίας, ενώ αποφεύγουν να θέσουν τους άμεσους και ευρύτερους στόχους πάλης του Μετώπου.

Ετσι ακυρώνεται ουσιαστικά η επιλογή του 15ου Συνεδρίου.

Επιβεβαιώνεται πως η προσπάθεια ορισμένων συντρόφων που χαρακτήριζαν τότε την επιλογή του Μετώπου περίπου «ρεφορμιστική» και επέμεναν στη σοσιαλιστική επανάσταση, ως άμεσο στόχο πάλης, δεν πήγε χαμένη.

Το Κόμμα θα έπρεπε να διατυπώνει καθημερινά προσκλήσεις κοινής δράσης για απόκρουση της βάρβαρης πολιτικής της κυβέρνησης, της ΕΕ και των άλλων ιμπεριαλιστικών Ενώσεων και Οργανισμών, σε κάθε δύναμη και παράγοντα που εκδηλώνει ενδιαφέρον να παλέψει. Αυτό δε σημαίνει ούτε συμφωνίες κορυφής ούτε εμμονή στη λογική του πέντε κόμματα δύο πολιτικές, που στην ουσία επιμένουν πάλι οι Θέσεις. Ο όρος μπορεί να μην αναφέρεται, αλλά το περιεχόμενό του αποτελεί άξονα της πολιτικής μας.

3. Η κατάσταση στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι καθόλου καλή. Ασφαλώς οι ευθύνες των ηγετικών ομάδων των άλλων παρατάξεων είναι βαρύτατες. Ωστόσο, εκείνο που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι να δούμε τις δικές μας. Εχω αρκετές φορές εκφράσει τις ανησυχίες μου για την τακτική της διολίσθησης, με την οποία αναιρέσαμε σιγά - σιγά όλες τις τακτικές μας επιλογές στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Η βασική θέση, μία ΓΣΕΕ, ένα ΕΚ, μία Ομοσπονδία, ένα Σωματείο, που για δεκάδες χρόνια αποτελούσε άξονα πάλης των κομμουνιστών, χάθηκε από το λεξιλόγιο και τις κατευθύνσεις μας. Υποστηρίζω ότι αυτό δε γίνεται τυχαία. Κάναμε μεγάλες προσπάθειες για να επιβάλουμε στο συνδικαλιστικό κίνημα τα αντιπροσωπευτικά προεδρεία, που, με την καθιέρωση της απλής αναλογικής, αποτέλεσαν βασικό παράγοντα λειτουργίας των Συνδικάτων. Τη θέση αυτή την εγκαταλείψαμε στο όνομα του να φαίνεται το πρόσωπό μας, λες και προηγούμενα δε φαίνονταν ότι οι κομμουνιστές αποτελούσαν την ψυχή των εργατικών αγώνων.

Σήμερα, για να δικαιολογήσουμε τις επιλογές μας θεωρούμε ότι η νεοφιλελεύθερη συναίνεση υπάρχει σε όλη την κλίμακα του Συνδικαλιστικού Κινήματος μέχρι και τα κλαδικά σωματεία. Η τακτική αυτή είναι αδιέξοδη. Θεωρώ ότι θα καταλήξει στην οργανωτική διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος. Κάτι για το οποίο ποτέ δεν κατηγορήθηκαν οι κομμουνιστές. Το Μέτωπο δε χρειάζεται «τεχνητούς» συμμάχους. Χρειάζεται ενωτική δουλιά μερμηγκιού που θα δώσει πνοή και δύναμη στο κύτταρο του Συνδικαλιστικού Κινήματος, τα πρωτοβάθμια σωματεία, και θα παλεύει σε όλα τα επίπεδα μέσα από τα Συνδικάτα, μέσα από τη δομή του συνδικαλιστικού κινήματος για τα προβλήματα των εργαζομένων του λαού και του τόπου.

4. Το Κόμμα πήρε θέση για τη συμφωνία σύνδεσης της χώρας με την ΕΟΚ, όταν στην ευρωπαϊκή ήπειρο υπήρχαν δυο μορφές ολοκλήρωσης. Η καπιταλιστική μέσω της ΕΟΚ και η σοσιαλιστική μέσω του ΣΟΑ. Σήμερα υπάρχει μόνο η καπιταλιστική, μέσω της ΕΕ, με 15 χώρες - μέλη και άλλες 13 ή και 20 να περιμένουν στον προθάλαμο.

Η θέση της αποδέσμευσης δε βοηθά σήμερα το Κόμμα να αναπτύξει καλύτερα την παρέμβαση και δράση του σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Φυσικά, αυτό δε σημαίνει αποδοχή της πολιτικής και των κατευθύνσεων του ιμπεριαλιστικού κέντρου που αποτελεί η ΕΕ. Αντίθετα, η βάρβαρη πολιτική που πλήττει όλους τους λαούς της Ευρώπης, απαιτεί ευρύτερα μέτωπα πάλης και πανευρωπαϊκές πρωτοβουλίες για την απόκρουσή της, που η θέση της αποδέσμευσης από μόνη της δεν μπορεί να προσφέρει.

Αλλωστε, από την άποψη της ουσίας, για να υλοποιηθεί η θέση της αποδέσμευσης, απαιτεί αλλαγές στους συσχετισμούς δύναμης που να μπορούν να την επιβάλουν. Οι αλλαγές συσχετισμών όμως δε θα γίνουν μόνο στην Ελλάδα, ανάλογες θα 'χουμε και σε άλλες χώρες. Οι συσχετισμοί που θα μπορούν να επιβάλουν την αποδέσμευση, γιατί άραγε δε θα προωθήσουν την άλλη Ευρώπη που εμείς οραματιζόμαστε;

Επίσης σχετικά με τη σοσιαλιστική προοπτική, να βάλουμε ξανά το ερώτημα. Σε μια χώρα ή σε ομάδα χωρών μπορεί να ξεσπάσει και να επικρατήσει η σοσιαλιστική επανάσταση; Είναι η Ελλάδα αδύνατος κρίκος στο σύστημα του ιμπεριαλισμού; Και αν δεν είναι, μήπως η καλύτερη ομάδα χωρών που θα μπορούσε να επιδιώκει τη σοσιαλιστική επανάσταση, είναι οι χώρες - μέλη της ΕΕ;

5. Αναμφισβήτητα, το Κόμμα λειτουργεί με την αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Η αρχή αυτή όμως περιλαμβάνει δύο σκέλη. Κανένα δεν επιτρέπεται να λειτουργεί σε βάρος του άλλου.

Συμβαίνει πάντα έτσι στο Κόμμα μας;

Απερίφραστα λέω όχι.

Στο 15ο Συνέδριο η έκφραση διαφορετικής γνώμης σε ορισμένα ζητήματα είχε τα γνωστά αποτελέσματα για ορισμένα στελέχη. Χρειάστηκε μάλιστα να τροποποιηθεί το μόλις εγκριθέν από το 15ο Συνέδριο καταστατικό, προκειμένου να «επιτευχθεί» ο αποκλεισμός.

Μπροστά στο 16ο Συνέδριο, να κριθούν και τα στελέχη και να αποδοθούν οι όποιες ευθύνες. Οπως τόνισα, το Κόμμα δεν πάει καλά. `Η αν θέλετε, δεν πάει τόσο καλά όσο θα μπορούσε. Υπάρχουν ευθύνες και πρέπει να αναληφθούν. Οι πικρές εμπειρίες από το γεγονός ότι και ο Γενικός Γραμματέας του Κόμματος εργάστηκε για τη διάλυσή του και ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΣΕ το κήρυξε εκτός νόμου, δεν επιτρέπουν να είναι κανένας υπεράνω κριτικής. Κυρίως όσοι ανέλαβαν την ευθύνη να καθορίσουν την πορεία του Κόμματος.

Ας κάνουν επομένως την αυτοκριτική τους και ας βοηθήσουν το Κόμμα να προχωρήσει με την ανάδειξη νέων και άφθαρτων δυνάμεων, που είναι σε θέση να ανοίξουν ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορική του διαδρομή.

Απέναντι σ' αυτή την κατάσταση είναι ανάγκη να προχωρήσει η συνεργασία του ΚΚΕ με τις άλλες αριστερές πολιτικές δυνάμεις, μια συνεργασία που την έχει ανάγκη ο εργαζόμενος λαός, μια συνεργασία που θα βάλει τις βάσεις για τη δημιουργία μιας εναλλακτικής λύσης στην πολιτική που είναι προσανατολισμένη στα συμφέροντα του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Χρειάζεται ένα σχέδιο για κοινή δράση των αριστερών δυνάμεων ενάντια στους εκτελεστές των εργατικών δικαιωμάτων και των ανθρώπινων αξιών. Πρέπει να αναζητηθεί μια κοινή γλώσσα, μια κοινή δράση με όλες εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που στις δοσμένες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες προτίθενται να προασπίζονται τα συμφέροντα των εργαζομένων, να αντιστέκονται στην ασφυκτική πίεση της αντίδρασης. Η σταθερή στήριξη στις μάζες, η κοινή δράση με όλες εκείνες τις δυνάμεις της κοινωνικής προόδου, η συνεργασία με όλους εκείνους που είναι έτοιμοι να παλέψουν ενάντια στην αντίδραση, στον πολιτικό και θρησκευτικό σκοταδισμό, ενάντια σε διάφορες μορφές εθνικισμού, ενάντια στην κυριαρχία του κεφαλαίου- αυτή είναι η ίδια η ουσία, ο πυρήνας των πολιτικών συνεργασιών. Η δημιουργία σταθερών και μακροχρόνιων πολιτικών συνεργασιών απαιτεί την επεξεργασία προγραμμάτων επίλυσης των φλεγόντων οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων, όπως είναι τα προβλήματα της παιδείας, της υγείας, της στέγης, της εξασφάλισης απασχόλησης που πρέπει να κατέχουν εξέχουσα θέση στο πρόγραμμα, δεδομένου ότι αποτελούν σπουδαιότατο κρίκο της πολιτικής ενότητας.

Η επίλυση των ζητημάτων συνεργασίας δεν είναι χωρίς προβλήματα, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πρέπει να γίνει ένα ξεκαθάρισμα των αντικειμενικών και υποκειμενικών παραμέτρων μιας τέτοιας συνεργασίας, να αναζητηθούν ποια φανερά ή μη φανερά εμποδίζουν ή μπορούν να την εμποδίσουν και το σημαντικότερο ίσως, πώς και με ποιο τρόπο μπορούν να υπερνικηθούν.

Στις σημερινές συνθήκες ωμής επέμβασης των δυνάμεων του κεφαλαίου κάτω από την έννοια της «Νέας Τάξης Πραγμάτων», είναι ανάγκη να βρεθεί ένας περισσότερο ευλύγιστος τρόπος αντιμετώπισης των συντελούμενων διαδικασιών σε τοπικό, ευρωπαϊκό, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Ευνόητο όμως είναι ότι καμιά αριστερή πολιτική δύναμη ή σχηματισμός δεν πρέπει να θέσει το ζήτημα της συνεργασίας των αριστερών δυνάμεων στον τομέα της ιδεολογίας. Προτείνοντας συνεργασία στις άλλες πολιτικές δυνάμεις, οι κομμουνιστές δεν απαρνούνται τους επαναστατικούς σκοπούς και τα ιδανικά του κινήματός τους και ούτε τους αποκρύπτουν. Στη συγκρότηση του αριστερού, του λαϊκού κοινωνικοπολιτικού μετώπου πρέπει να εκφράζεται πρακτικά η κατανόησή του ότι στο κέντρο της προσοχής πρέπει να μπαίνουν τα συγκεκριμένα πολιτικά καθήκοντα και να επιδιωχτεί η προώθησή τους από κοινού όχι μόνο με τους πλήρως ομοφρονούντες, αλλά και με άλλους, όσοι είναι πρόθυμοι για συνεργασία παρά τις κοσμοθεωρητικές ή άλλες διαφορές στις αντιλήψεις για το σοσιαλισμό. «Οι συμβιβασμοί μέσα σε ορισμένες συνθήκες είναι απαραίτητο», τόνιζε ο Λένιν. «Απαντ.α, Τ.44, σελ.23». «Πρέπει -έγραφε ο Λένιν- να έχουμε πάντα το νου μας ώστε να είμαστε σε θέση να χειριστούμε τα ζητήματα στην κάθε ξεχωριστή περίπτωση. Σ' αυτό ακριβώς συνίσταται η σημασία της κομματικής οργάνωσης και των κομματικών ηγετών, που αξίζουν αυτόν τον τίτλο, ώστε να μπορούν με τη μακρόχρονη, την επίμονη, την ποικιλόμορφη, την ολόπλευρη δουλειά όλων των σκεπτόμενων εκπροσώπων της δοσμένης τάξης να αποκτούν τις απαραίτητες γνώσεις, την αναγκαία πείρα, το απαραίτητο, εκτός από τις γνώσεις και την πείρα, πολιτικό αισθητήριο για τη γρήγορη και σωστή λύση των σύνθετων πολιτικών προβλημάτων». «Απαντα» Τ.41, σελ. 52-53.

Η απόκρουση δογματικών και σεχταριστικών τάσεων παραμένει μια από τις απαραίτητες προϋποθέσεις για τη δημιουργία και ενίσχυση του Μετώπου. Το Μέτωπο αποτελεί βασικό κρίκο για την ενότητα δράσης όλων των αριστερών δυνάμεων. «Χωρίς την ενότητα της εργατικής τάξης -δίδασκε ο Λένιν- είναι αδύνατη η επιτυχία της πάλης της». «ΑΠΑΝΤΑ» Τ.23, σελ. 205, ρωσική έκδοση. -Το διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα- «Ζητήματα στρατηγικής και τακτικής», σελ. 212. Η αποτελεσματικότητα της συνδικαλιστικής πάλης εξαρτάται πρώτα απ' όλα από την ενότητα δράσης των εργαζομένων, η οποία με τη σειρά της αυξάνει την επιρροή των Κομμουνιστών στα συνδικάτα και τα αποτρέπει από το να ενσωματωθούν στον κοινωνικοοικονομικό μηχανισμό της άρχουσας τάξης. Κατά συνέπεια, μπορεί η συγκρότηση του ΠΑΜΕ να θεωρηθεί ότι προάγει και πώς την ενότητα της εργατικής τάξης και μέσω αυτής της επιρροής του ΚΚΕ. Η σοσιαλιστική οικοδόμηση στις συγκεκριμένες δύσκολες συνθήκες δεν επιτυγχάνεται με τη μέθοδο της «φόδου», με τη μετωπική επίθεση, αλλά με τη μακροχρόνια πολιορκία, συνδεδεμένη ακόμα και με υποχωρήσεις. Κατά συνέπεια, απαιτείται και η ενσωμάτωση ενός Μεταβατικού Οικονομικού Προγράμματος Αντιμονοπωλιακής Δράσης, κατανοητού στο λαό, το οποίο θα πρέπει να αποτελέσει θεμελιώδη προϋπόθεση για το κτίσιμο αυτού του μετώπου, που θα γίνει το πολιτικό και οικονομικό εφαλτήριο για το Σοσιαλισμό, το ρευματοφόρο καλώδιο για την επίτευξή του. Στο συνασπισμό του κεφαλαίου πρέπει να αντιταχθεί η συνεργασία των αριστερών πολιτικών δυνάμεων. Μήπως ήρθε η ώρα, μήπως ωρίμασαν οι πολιτικές συνθήκες υλοποίησης γι' αυτό που είπε ο Λένιν πριν πολλά χρόνια; Μήπως ήρθε η ώρα για τη δημιουργία ενός είδους Πολιτικού Κέντρου άμεσα συνδεόμενο με τις αριστερές πολιτικές δυνάμεις; Μήπως έφτασε η ώρα της οργάνωσης μιας μαχητικής πολιτικής συνεργασίας, στην οποία θα ανήκουν οι αριστερές δυνάμεις εντός και εκτός Βουλής; Πρέπει το Κόμμα μας να συμβάλει στον ηλεκτρισμό της πολιτικής ατμόσφαιρας και για να γίνει αυτό δυνατό, πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες συνεργασίας όλων των αριστερών δυνάμεων. Πρέπει να ασχοληθεί σοβαρά με τη σφυρηλάτηση της πολιτικής σύμπραξης των αριστερών δυνάμεων και να φροντίσει το ίδιο σοβαρά να μη μείνει άκαρπη αυτή η συνεργασία. Είναι ανάγκη να ωριμάσει η ιδέα μιας Αριστερής Δημοκρατικής Κυβέρνησης Συνεργασίας πάνω στη βάση του Μετώπου και να ανοίξει δραστήρια το δρόμο της με στόχο την αποτίναξη της οικονομικής, πολιτικής και πνευματικής τυραννίας των μονοπωλίων, με κοινό ενδιαφέρον την ανάπτυξη βαθιών κοινωνικών μετασχηματισμών, που θ' ανοίγει προσπελάσιμους δρόμους για το Σοσιαλισμό.

Η ενότητα δράσης των αριστερών δυνάμεων υπαγορεύεται από την πορεία εξέλιξης των πολιτικοοικονομικών γεγονότων.

Το Τρίπτυχο της Συνεργασίας των Αριστερών, Προοδευτικών Δυνάμεων θα μπορούσε να είναι:

Α) Πολιτική συνεργασία όλων των Αριστερών Προοδευτικών Δυνάμεων. Ενότητα της εργατικής τάξης.

Β)Μεταβατικό Οικονομικό Πρόγραμμα Αντιμονοπωλιακής, Αντιιμπεριαλιστικής Δράσης.

Γ) Δημιουργία Κυβέρνησης Συνεργασίας στη βάση του Μετώπου.

Ασφαλώς και έγιναν λάθη στο παρελθόν, με τα γνωστά αποτελέσματα, αλλά αυτά δεν είναι τόσο επικίνδυνα όσο ο φόβος να τα αναγνωρίσουμε και να βγάλουμε απ' αυτά όλα τα απαραίτητα συμπεράσματα. Αλλωστε στο 16ο Συνέδριο, όπως και σε κάθε Συνέδριο, είναι σαν να λογοδοτούμε απέναντι στο Λένιν και στην εργατική τάξη.

Τέλος, όσον αφορά τον Απολογισμό Δράσης του Κόμματος, ο οποίος χαρακτηρίζεται σαν θετικός στις Θέσεις της ΚΕ για το 16ο Συνέδριο του Κόμματος, αντί οποιουδήποτε σχολιασμού, παραθέτω την παρακάτω συζήτηση μεταξύ του Στάλιν και ενός συντρόφου:

Στάλιν: Πώς πάτε με τη σπορά;

Σύντροφος: Με τη σπορά σύντροφε Στάλιν; Κινητοποιηθήκαμε.

Στάλιν: Δηλαδή;

Σύντροφος: Εχουμε στροφή σύντροφε Στάλιν, γρήγορα θα έχουμε στροφή.

Στάλιν: Καλά και ύστερα;

Σύντροφος: Αρχίζουν να σημειώνονται πρόοδοι.

Στάλιν: Καλά. Παρ' όλα αυτά όμως, πώς πάτε με τη σπορά;

Σύντροφος: Με τη σπορά, σύντροφε Στάλιν, τίποτα δε γίνεται για την ώρα.

(Ι.ΣΤΑΛΙΝ: Ζητήματα Λενινισμού, σελ. 640).