Σήμερα, η πιο σωστή απόφαση για το Κόμμα είναι η απόφαση που πήρε η ΚΕ να παρουσιάσει τις Θέσεις αυτές στο λαό.

Εφτασε η ώρα να καταλάβει όλος ο εργαζόμενος λαός ότι τα τύμπανα που χτυπάει η πρωτοπορία του και λέγεται ΚΚΕ, ηχούν γι' αυτόν και τον καλούν να πάρει μέρος και ο ίδιος στη λύση των προβλημάτων του.

Η θέση αυτή είναι καθαρά λενινιστική και φεγγοβολίζεται από την Οχτωβριανή Επανάσταση. Το «ή τώρα ή ποτέ», το είπε ο μεγάλος δάσκαλος Λένιν, γιατί ήξερε ότι την ιδέα και ανάγκη της επανάστασης την είχε κάνει κτήμα, ψυχή και αίμα όλων των λαών της αχανούς τσαρικής Ρωσίας που καταπλάκωνε η τσαρική βαρβαρότητα. Οι Βιετναμέζοι νίκησαν τον αμερικανικό σιδερόφραχτο στρατό, το δολοφόνο και αιμοσταγή, γιατί η αντίσταση είχε γίνει υπόθεση όλου του λαού για λευτεριά ή θάνατο. Η Κούβα ζει και υπάρχει, γιατί ο σ. Κάστρο έχει φροντίσει να κάνει υπόθεση όλου του κουβανέζικου λαού τον κοινωνικό τρόπο ζωής του.

Αυτόν το σκοπό και μόνο έχουν - επιδιώκουν οι Θέσεις του 16ου Συνεδρίου. Συν κοινούς αγώνες με άλλους λαούς για ομοιόμορφα προβλήματα, κυρίως μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση και όπου δει. Δυνάμεις πάλης αποτελούν όλοι όσοι θίγονται, πρώτα και άμεσα, από την παγκοσμιοποίηση και ειδικά από τη θηλιά εκμετάλλευσης των ευρωπαϊκών πολυεθνικών. Αυτούς καλούμεθα να στρατεύσουμε στο πλευρό του αγώνα.

Ο καθένας «εφ' ω ετάχθη». Το Κόμμα μας έχει αυτή την ωριμότητα. Το ΠΑΜΕ είναι η πρώτη αιχμή του δόρατος. Γι' αυτό και το πολυεθνικό κεφάλαιο επιστράτευσε όλα τα μέσα για να το χτυπήσει. Ο κύριος Κωστόπουλος επιλέχτηκε, γι' αυτό το σκοπό. Και, μάλιστα, δεν είπε ότι εγκαταλείπει τον αγώνα και περνάω πολέμιος, για να μπερδεύει τους μη συνδικαλισμένους εργάτες και με μη ώριμη ταξική συνείδηση. Περιέρχεται δε τα εργατικά κέντρα, για να έχει περισσότερη «εμβέλεια δράσης» σύγχυσης.

Η πολιτική ηγεσία των πολυεθνικών τράβηξε τον άσο της που ακούει στο όνομα Θεωνάς. Τους τρομάζει ότι η ηγεσία του ΚΚΕ είναι χειραφετημένη, το ένα στέλεχος είναι εφάμιλλο και καλύτερο από το άλλο και δεν ξεχωρίζουν στη δράση. Δρουν και καθοδηγούν το Κόμμα συλλογικά, πάνω στη σωστή μαρξιστική λενινιστική θεωρία και μπολσεβίκικη δράση. Και μάλιστα δίνουν βοήθεια σε παγκόσμια κλίμακα, σε όλα τα ΚΚ και εργατικά κινήματα.

Γι' αυτό ζητάει το αποκεφάλισμα όλης της ΚΕ. Επαθε αβλεψία. Αβλεψία στους αγώνες του λαού επειδή δεν του έγινε η χάρη να αιματοβαφτούν οι αγρότες, μαθητές, απεργοί, διαδηλωτές και κάθε διαμαρτυρόμενος. Μήπως ξελαρυγγιάστηκε ο κ. Θεωνάς φωνάζοντας για τα αγροτοδικεία - μαθητοδικεία, τις αποφάσεις καταχρηστικών απεργιών; Μπας και δεν το άκουσα. Τον πονάμε το λαό. Δε θα το ματώσουμε, όσο και να το επιδιώκουν οι πολιτικοί λακέδες των πολυεθνικών. Θα τον προστατέψουμε στους αγώνες του.

Η νίκη είναι των λαών. Για τη νίκη αυτή νομοτελειακά δουλεύουν οι αλλοπρόσαλοι - αλληλοσυγκρουόμενοι νόμοι του κεφαλαίου. Ο όρος: Νεοφιλελευθερισμός, ουσιαστικά σημαίνει ο θάνατός σου η ζωή μου. Κάθε μέρα το βλέπουμε με τις συγχωνεύσεις - εξαγορές των πολυεθνικών. Στην ανάπτυξη του κεφαλαίου, ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος είχε να αντιμετωπίσει την κρίση μεταξύ κυρίως Αγγλογάλλων - Γερμανοϊταλών. Νίκη των πρώτων, αφαίρεση από τους Γερμανοϊταλούς των αποικιών, πόρων και αγορών.

Σε 24 χρόνια ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Το γερμανοϊταλικό κεφάλαιο ζητά επίμονα παγκόσμια θέση. Αγκαλιά με το ρεβανσισμό - γίνεται ο άξονας Γερμανία - Ιταλία - Ιαπωνία. Το χοντροβλαστημένο από τα πλούτη των ιθαγενών αμερικανικό κεφάλαιο ζητά παγκόσμια όπλα. Η Οχτωβριανή Επανάσταση τους έκοψε και τη ληστεία του πλούτου της αχανούς Ρωσίας και τους τσακίζει πολιτικά το νέο σοσιαλιστικό οικοδόμημα. Ξεπεράστηκε προσωρινά η αμερικανική κρίση του 1929, αλλά τα σύννεφα μιας δεύτερης οικονομικής κρίσης διογκώνονται συνεχώς επικίνδυνα. Ξεσπά ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος με τα γνωστά αποτελέσματα. Ο σοσιαλισμός όχι μόνον δεν εξαφανίζεται, αλλά απλώνεται με τις λαϊκές δημοκρατίες. Τώρα ο επιφανειακός ανταγωνισμός με τα τρία κέντρα - ΗΠΑ, Ευρ. Ενωση, Ιαπωνία. Στο βάθος είναι επικίνδυνος, αλληλοσπαραγμός - σαρκοφάγωμα. Σε απρόβλεπτο χρόνο θα γίνει τέτοιος σεισμός στο πολυεθνικό κεφάλαιο, που θα βουλιάξουν όλοι μαζί. Τα δολοφονικά αμερικανοΝΑΤΟικά όπλα δε θα τους χρειαστούν.

Τώρα, για το θέμα «σ. Στάλιν». Το Κόμμα έχει πάρει θέση. Ο σ. Στάλιν είναι αναμφισβήτητα η δεύτερη προσωπικότητα μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση. Ο μεγάλος σ. Λένιν και μετά ο σ. Στάλιν. Η σοσιαλιστική κοινωνία δε θα αναδείξει έτσι τέτοιες προσωπικότητες. Γιατί παγκόσμια, με παράδειγμα αυτούς, ωριμάζουν ηγέτες άξιοι. Τους τόνους λάσπης που έριξαν οι προδότες την απέρριψε το Κόμμα. Και συζήτησε τα λάθη που έγιναν. Πήρε - έβγαλε τα διδάγματα και προχωράει νικηφόρα το άνδρωμά του. Προσοχή. Ανάγκη εμπεριστατωμένης μελέτης και σύγκρισης του τρόπου καθοδήγησης του σ. Λένιν και του συντρόφου Στάλιν. Ο σ. Λένιν κινητοποιούσε όλο το λαό. Τα γράφω και στην αρχή. Ο σ. Στάλιν, όσο και αν πίστευε στην ανάγκη κτισίματος του σοσιαλισμού, όσο και αν θυσίασε τα πάντα (προς τιμήν του), έκαμε το βασικό λάθος να μην κινητοποιεί καθημερινά και διαρκώς το προλεταριάτο και το σύνολο του σοβιετικού λαού.

Αυτό που το έκαμε στο Β` Παγκόσμιο Πόλεμο πέτυχε τη νικηφόρα υπεράσπιση της σοβιετικής πατρίδας. Σοβαρός παράγοντας και για τη νικηφόρα υπεράσπιση έπαιξαν και οι ζώντες τότε μπολσεβίκοι της Οχτωβριανής Επανάστασης.

Απασχολημένος, συνέχιση του κτισίματος του σοσιαλισμού στην έλλειψη της πλατιάς λαϊκής περιφρούρησης, άφησε σιγά σιγά να φυτρώνει ο ρεφορμισμός και ο οπορτουνισμός, που έφτασε σε ανοιχτούς προδότες. Κάθε κομμουνιστής - αγωνιστής ξέρει ότι ο ρεφορμισμός - οπορτουνισμός δε φυτρώνουν από τη μια μέρα στην άλλη. Αλλά σε χρόνια. Και όσο λείπει η πλατιά μαζική επαγρύπνηση, τόσο φουντώνει. Είναι θέμα καθαρά συλλογικής καθοδήγησης. Εδώ μας χόρτασαν σκοτωμό και δεν εξαφανιστήκαμε. Αντίθετα πολλαπλασιαστήκαμε, γιγαντωθήκαμε. Μια κουβέντα είπε ο Θεωνάς και τον πνίγουμε. Οχι να πει ο Γκορμπατσόφ, διαλύω τη σοβιετική πατρίδα και το τιμημένο ΚΚΣΕ και από τους 400 να μην βρεθεί ένας να του φάει το λαρύγγι;

Σύντροφοι, χωρίς να παρεξηγηθώ, ειλικρινά ομολογώ ότι επιδιώκω το καλό και μόνο του Κόμματός μας. Η ΚΟΒ μας δεν έχει ακόμα χειραφετηθεί. Δηλαδή δεν είναι ακόμα ικανή να αναλαμβάνει το κάθε μέλος τη χρειαζούμενη «ευθύνη» για δουλιά και δράση με τις απαραίτητες προς τούτο προτάσεις. Δηλαδή δεν έχει κατανοήσει τι θα πει ατομική και συλλογική περιφρούρηση, σωστό έλεγχο προς κάθε κατεύθυνση. Να μην υπάρχουν συναισθηματισμοί, αλλά η πραγματική ειλικρινής συντροφικότητα, η καλόπιστη κριτική - αυτοκριτική, με γνώμονα το καλό και μόνο του Κόμματος. Λείπει η πρωτοβουλία. Αυτά ισχύουν στο βαθμό που πρέπει και για μένα. Επιβεβαίωση των πιο πάνω είναι: Οτι οι σύντροφοι που θα πάρουν μέρος για να συμμετάσχουν στην Αχτιδική Συνδιάσκεψη υποδείχτηκαν από τα άνω της καθοδήγησης. Ενώ αυτό ήταν δουλιά - υποχρέωση και ευθύνη της βάσης - ΚΟΒ και όχι να περιορίζονται απλώς να ψηφίζουν. Αν οι υποδείξεις της ΚΟΒ είναι λανθασμένες, ευθαρσώς και ντόμπρα η άνω καθοδήγηση να πληροφορήσει υπεύθυνα τη βάση, να ξέρει να διορθώσει τα κακώς κείμενά της.

Χωρίς χειραφετημένες τις ΚΟΒες, που είναι και ο κορμός του Κόμματος, είναι το Κόμμα, πάντοτε με τον κίνδυνο του ετοιμόρροπου. Μηδέν στο πηλίκον, ΚΟΒες χωρίς κρίση, αίσθηση ευθύνης, πρωτοβουλίες και τόλμη για δράση.

Τώρα στα όογδόντά μου, νιώθω ικανοποίηση ξεχωριστή, γιατί το Κόμμα μας τόλμησε να ανοιχτεί για το πρόγραμμά του, τη στρατηγική και τους σκοπούς του, όσο μπορούσε περισσότερο. Εύχομαι ο λόγος του για κάθε πρόβλημα του λαού να γίνεται σε ανοιχτούς χώρους. Ο κόσμος να τρέχει, να ακούσει τι «λέει» το ΚΚΕ, όπως έτρεχε να ακούσει το χωνί του ΕΑΜ και τους λόγους του. Εμπρός για μια νικηφόρα πορεία από το 16ο προς το 17ο Συνέδριο.

Με συντροφικούς χαιρετισμούς

ΚΟΒ Μεταμόρφωσης

Πάλι λάθη κάνει το ΚΚΕ. Από τότε που ιδρύθηκε, κάνει όλο λάθη. Οπως λάθος ήταν η καταγγελία της μικρασιατικής εκστρατείας με τις γνωστές συνέπειες, λάθος η αντίθεση στην τότε ΕΟΚ, στην οποία μπήκαμε ώστε μαζί με τις άλλες χώρες να κάνουμε την αντίσταση εναντίον των ΗΠΑ. Στην περίοδο του Εμφυλίου, κατηγορούσαν το Κόμμα ως ξενοκίνητο και προδοτικό. Πήρε τα όπλα για να αποσπάσει «βιαίως τμήμα της Επικράτειας». Μ' αυτή την κατηγορία έστελναν τους αγωνιστές στα αποσπάσματα, καθώς και με την κατηγορία της κατασκοπίας. Το ιδιώνυμο από τον Βενιζέλο εναντίον του λαού έγινε, όχι επειδή ορισμένοι ήταν κομμουνιστές (ανέβαινε το εργατικό κίνημα), αλλά επειδή ανήκαν στην Κομμουνιστική Διεθνή και σωρεία άλλων ψεμάτων.

Με όλα αυτά που συνέβησαν, το ΚΚΕ δε σταμάτησε τους αγώνες. Παρά τις διώξεις και τους κατατρεγμούς. Το ΚΚΕ, δηλαδή η Εργατική Τάξη, δε σταμάτησε τους αγώνες και ούτε θα τους σταματήσει ΠΟΤΕ.

Σύντροφοι,

Ο,τι δικαιώματα έχει ο λαός μέχρι σήμερα, τα έχει αποκτήσει με μακροχρόνιους σκληρούς αγώνες: Tώρα, του τα παίρνουν πίσω και του τα παίρνουν αυτοί που κάποτε έσχιζαν τα ιμάτιά τους για το δίκαιο του εργαζόμενου λαού, μέχρι που τοποθετούσαν και βόμβες. Τώρα συμβιβάστηκαν με τη «νέα τάξη». Αυτοί που μετά τις ανατροπές έλεγαν πως τώρα θα επικρατήσει η πραγματική δημοκρατία και ελευθερία, τώρα καταργούν στοιχειώδη δικαιώματα του λαού αυτοί, που, με τη διάλυση του αντίπαλου δέους, έλεγαν ότι θα σταματούσαν οι εξοπλισμοί, θα επικρατούσε η ειρήνη και η ευημερία. Αντ' αυτών, που διακήρυσσαν, επικράτησε η βαρβαρότητα, ο μεσαιωνικός ζόφος με τους μισθοφορικούς στρατούς, με το να κάνουν κουμάντο οι νέοι φεουδάρχες (οι πολυεθνικές) με τη δυστυχία του λαού και των λαών να αυξάνεται και να μεγαλώνει, αλλά και οι αγώνες αυξάνουν παγκοσμίως, γιατί; Γιατί οι λαοί έχουν στομάχι (και όχι μόνο στομάχι). Προσπαθούν να μας πείσουν πως η ιστορία και οι ιδεολογίες έλαβαν τέλος. Κάνουν μεγάλο λάθος. Η ανθρωπότητα εκ της φύσεώς της δε μένει στάσιμη, αυτό διδάσκει η ιστορία. Θα ξεσηκωθεί και θα τους ανατρέψει.

Σύντροφοι,

Εμείς οι κομμουνιστές είναι γνωστό σε όλους πως η ζωή μας είναι ο αγώνας για το καλό του συνόλου, να μην πτοηθείτε και κιοτεύετε. Χρειάζεται συνεχής αγώνας, ασταμάτητος. Πολλοί έχουμε ιδεολογικές ελλείψεις και πολλές φορές και στη δράση υστερούμε (στις ΚΟΒ), αυτά να καταβάλουμε προσπάθειες να τα υπερνικήσουμε. Και να μην απογοητεύεστε όταν κάποιοι σύντροφοι διαφώνησαν με τη γραμμή του Κόμματος και αποχώρησαν. Τέτοιοι θα υπάρχουν πάντοτε, οι οποίοι, για τους δικούς τους λόγους, θα διαφωνούν. Δεν μπορεί όλη η ΚΕ να έχει άδικο και να έχουν δίκιο αυτοί.

Συνταξιούχος

ΚΟΒ Αμπελοκήπων

ΑΘΗΝΑ

Ο οπορτουνισμός, σαν μορφή της αστικής ιδεολογίας που περνά στο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα είναι ισχυρός σήμερα στις γραμμές του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, η ισχύς του πηγάζει αντικειμενικά από το χαρακτήρα του ιμπεριαλισμού, τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής που αποξενώνει την εργατική τάξη από το κοινωνικό προϊόν που η ίδια παράγει και της διαμορφώνει «αλλοτριωμένη» συνείδηση για την κοινωνική της θέση και το ρόλο της. Οι Θέσεις για το 16ο Συνέδριο ορθά αναφέρουν ότι «Το διεθνές κομμουνιστικό εργατικό κίνημα, παρά την πρόοδο που σημείωσε σε ορισμένες χώρες σε παγκόσμιο επίπεδο, παραμένει οργανωτικά και ιδεολογικά κατακερματισμένο. Η ιδεολογική διαπάλη στις γραμμές του είναι ιδιαίτερα έντονη ανάμεσα στις οπορτουνιστικές, ρεφορμιστικές και τις επαναστατικές κομμουνιστικές δυνάμεις».

Επίκεντρο, η επικαιρότητα του μαρξισμού - λενινισμού, η στρατηγική των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων στην εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, σε συνθήκες προσωρινής νίκης της αντεπανάστασης και δυσμενούς αλλαγής του διεθνούς συσχετισμού.

Η διαπάλη διεξάγεται ανάμεσα στη γραμμή «αντίστασης - ρήξης» ή «προσαρμογής - ενσωμάτωσης» στο σύστημα του ιμπεριαλισμού, Θέσεις σελ. 10. Η πρόσφατη εκδήλωση του οπορτουνισμού παραμονές του 16ου Συνεδρίου, που δεν ήταν απρόσμενη, συνιστά έκφραση και στις γραμμές του δικού μας κινήματος της διαπάλης, ανάμεσα στη γραμμή «αντίστασης - ρήξης» ή «προσαρμογής - ενσωμάτωσης».

Οι αντιμαρξιστικές θέσεις της αντικομματικής ομάδας που πρόσφατα διαγράφτηκε από το Κόμμα, όπως φαίνεται για πολλά χρόνια ταλάνιζαν τη λειτουργία του Κόμματος, λογικά συνοδεύονταν και με παραβιάσεις των αρχών λειτουργίας και αντικομματικές πρακτικές που οπωσδήποτε θα πρέπει να γνωστοποιηθούν στο σύνολό τους.

Η δεξιά αναθεωρητική επίθεση που εκδηλώθηκε στο Κόμμα, στα φανερά ή στα κρυφά, στα επιμέρους ή στα γενικά συγκεντρώνει τα πυρά της στην «αλλοίωση της τακτικής από την ηγεσία», «της ταύτισής της με τη στρατηγική», παραχαράσσοντας συνειδητά τη βασική λενινιστική θέση ότι η τακτική πάντα πρέπει να εξυπηρετεί τη στρατηγική και το στόχο της.

Σ' αυτό ακριβώς το ζήτημα ασκούν την πίεση για να υποχωρήσει το Κόμμα πίσω από το πρόγραμμά του που τονίζει ότι «αναδείχνεται πιο επιτακτικά η ανάγκη, το ΚΚΕ με την πολιτική του να συμβάλλει στη διαμόρφωση και ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα για τη σοσιαλιστική επανάσταση».

Η αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή δημοκρατική γραμμή πάλης συμβάλλει στη συσπείρωση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, στην αντίσταση και υπεράσπιση των συμφερόντων του από την επιθετικότητα του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι ο δρόμος που βοηθά να αλλάξει ο συσχετισμός των δυνάμεων, να γίνει η προσέγγιση και κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις να πραγματοποιηθεί το πέρασμα στο σοσιαλισμό.

Σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, ο αγώνας αυτός συνδέεται περισσότερο και εντάσσεται οργανικά στον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού», ντοκ. 15ου, σελ. 114.

Βασικό κριτήριο για να εκτιμήσουμε τη δράση του Κόμματος, της ΚΕ, των μελών και των στελεχών, είναι οι στόχοι που έθεσε το 15ο Συνέδριο, όπου αποφασίσαμε πως «Η συγκέντρωση δυνάμεων και η συγκρότηση του ενιαίου αντιιμπεριαλιστικού δημοκρατικού μετώπου πάλης είναι το άμεσο πολιτικό καθήκον του ΚΚΕ.

Πίσω και έξω από αυτήν τη γραμμή πάλης δεν υπάρχει ελπίδα για απόσπαση ουσιαστικών και βιώσιμων κατακτήσεων», ντοκ. 15ου, σελ. 218.

Για να αποσπάσει ο αναθεωρητισμός την προσοχή μας από το κριτήριο αυτό, όντας αρκετά έξυπνος σαν αστικό ρεύμα, λογοκοπεί σε υπαρκτά ή ανύπαρκτα λάθη της πολιτικής μας δράσης και ολιγωρίες στην εφαρμογή των κανόνων και αρχών της καθοδηγητικής δουλιάς και εσωκομματικής λειτουργίας.

Δεν είναι τυχαίο ότι ιστορικά, ο αναθεωρητισμός επιχειρεί με προσχήματα τη διόρθωση των «κακώς κειμένων», την κατάργηση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, εκμεταλλεύεται το ασθενές επίπεδο ιδεολογικής και πολιτικής λειτουργίας και καθοδήγησης για να διαστρεβλώσει τη θεωρία μας και την πολιτική μας, δημαγωγεί ασύστολα, ανάλογα με την άγνοια και την έλλειψη επαρκούς ενημέρωσης.

Οπωσδήποτε πολλά πρέπει να ειπωθούν για θέματα που αφορούν την κομματική οικοδόμηση, την ποιότητα της καθοδηγητικής μας δουλιάς, τη λειτουργία των ΚΟΒ, τους δεσμούς μας με την εργατική τάξη.

Τα ζητήματα αυτά αφορούν τόσο την αποτελεσματικότητα στη δράση μας, αλλά και την ανάπτυξη του Κόμματος και την προστασία του από τον οπορτουνισμό, γιατί η πείρα έχει δείξει ότι εκεί που περιμένουμε τον αναθεωρητισμό στην «πόρτα», για να του φράξουμε το δρόμο, εκείνος μπαίνει από το «παράθυρο», αν ξεχαστούμε, με τη μορφή του «οργανωτικού οπορτουνισμού».

Φαινόμενα, λανθασμένης εφαρμογής ή και μη υλοποίησης των αποφάσεων του Κόμματος, μη κοινής αντίληψης για την εφαρμογή της πολιτικής μας, υποκειμενισμού στην κριτική μας και τον έλεγχο, επικίνδυνης καθυστέρησης της οργανωτικής αναδιάταξης των ΚΟΒ και των καθοδηγητικών οργάνων για την ενίσχυση των δεσμών μας με την εργατική τάξη, ακόμη και η λανθασμένη εντύπωση ότι η ιδεολογία και η πολιτική είναι υπόθεση των ειδικών, όσο κι αν τα θεωρεί κανείς περιστασιακά και μεμονωμένα χτυπούν τον «κώδωνα του κινδύνου», αν δε λάβουμε μέτρα προλειαίνουν το έδαφος για την ανάπτυξη του «οργανωτικού οπορτουνισμού». Κι αν υποθέσουμε ότι αυτά τα φαινόμενα βρίσκονται σε εμβρυακή μορφή, κάποια στιγμή θα μεγαλώσουν αν παραβλέψουμε τον κίνδυνο αυτό.

Η αναδιάταξη των δυνάμεών μας με γνώμονα την αποτελεσματικότητά μας στην εργατική τάξη, είναι υπόθεση ζωής για το Κόμμα, προϋποθέτει αλλαγή, καινοτόμα στροφή στην καθοδηγητική μας δουλιά, απαιτεί άλμα στην πολιτική και δημοκρατική λειτουργία των ΚΟΒ και των οργάνων.

Οι απόψεις και πρακτικές της αδράνειας, όταν εμφανίζονται ενίοτε τέτοιες και εκδηλώνουν τεχνητά διλήμματα ως προς το ρόλο της συνοικιακής ΚΟΒ και της κλαδικής, που κατανοούν ότι δήθεν η δουλιά μας στις εκλογές, στα κινήματα ειρήνης, παιδείας κ.ά. υποβαθμίζεται και έτσι τη φέρνουν σε αντιδιαστολή με τη δουλιά μας στο εργατικό κίνημα, περιέχουν στην ουσία τους τη ρουτίνα, την ολιγωρία, τον πρακτικισμό, τον αυταρχισμό σε μερικές περιπτώσεις, ακόμη και την ιδεολογική σύγχυση για τον τρόπο και την αδήριτη ανάγκη σύνδεσης και δημιουργικής εφαρμογής της πολιτικής οικοδόμησης του Λαϊκού Μετώπου στις γραμμές του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Η στροφή της λειτουργίας μας και της καθοδήγησης σύμφωνα με τις ανάγκες του εργατικού κινήματος είναι η λυδία λίθος, για να αλλάξει η τουλάχιστον μη ικανοποιητική κατάσταση, εδώ κρίνεται η δουλιά όλων μας.

Η καθηκοντολογία, το μεροδούλι - μεροφάι, η μηχανιστική τυπικότητα στη λειτουργία, είναι συμπτώματα αδυναμίας και εσωστρέφειας, η δε εμμονή σε αυτά έστω και αθέλητα είναι σημάδια έστω και ισχνά του σεχταρισμού, φρενάρουν την πορεία του Κόμματος για να παίζει τον αποφασιστικό του ρόλο, στην οικοδόμηση ενός πραγματικά ρωμαλέου Αντιιμπεριαλιστικού - Αντιμονοπωλιακού - Δημοκρατικού Μετώπου Πάλης.

Η διαλεκτική διδάσκει να βλέπουμε τα προβλήματα αλληλεπίδρασης των ιδεολογικών και οργανωτικών βάσεων της δραστηριότητας του Κόμματος, κατανοώντας ότι η ουσία βρίσκεται όχι αποκλειστικά στη μορφή κομματικής λειτουργίας και της λήψης των αποφάσεων στην τυπική τους τήρηση, αλλά στο πραγματικό τους ιδεολογικό περιεχόμενο. Οταν η μορφή καθυστερεί ή και έρχεται σε αντίθεση με το περιεχόμενο, τότε είναι δυνατό παρά την τυπική τήρηση των κανόνων λειτουργίας και καθοδήγησης, η απομάκρυνση από το ιδεολογικό τους περιεχόμενο. Αυτό ακριβώς είναι ο «οργανωτικός οπορτουνισμός», ο δούρειος ίππος του «ιδεολογικού οπορτουνισμού».

Σήμερα λοιπόν, που το σύστημα φαντάζει, χωρίς όμως να είναι παντοδύναμο, που λόγω του αρνητικού συσχετισμού των δυνάμεων και της ολομέτωπης επίθεσης στα δημοκρατικά και εργασιακά δικαιώματα του λαού, καλλιεργεί την ενσωμάτωση και το συμβιβασμό, έρχεται το 16ο Συνέδριο του ΚΚΕ να δώσει απάντηση, καλούμαστε με τη γνώμη μας και τις αποφάσεις μας να γενικεύσουμε την πείρα των τελευταίων χρόνων, να διατηρήσουμε και δημιουργικά να αναπτύξουμε τη ΓΡΑΜΜΗ της ΡΗΞΗΣ με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Διάβασα τις Θέσεις της ΚΕ για το 16ο Συνέδριο. Συμφωνώ με το ΑΑΔΜ, όμως χρειάζεται πρώτα ένα γερό ΚΚΕ και όλοι μας να παλέψουμε γι' αυτό. Μα αυτό που ήθελα σύντροφοι, είναι να κάνω μία παρατήρηση όσον αφορά τις Θέσεις. Διαπίστωσα ότι δεν αναφέρονται το θέμα του πολιτισμού.

Γιατί σύντροφοι; Μήπως η εισβολή ξένων πολιτισμών δεν αποτελεί ιμπεριαλιστική επέμβαση; Το αντίθετο θα έλεγα εγώ, γιατί - αν θυμάμαι καλά - ένας Αμερικανός είπε ότι, «για να ελέγξεις ένα λαό δεν έχεις παρά να ελέγξεις τον πολιτισμό του». Να τον τροποποιήσεις δηλαδή, να βάλεις τα δικά σου πολιτιστικά στοιχεία μέσα και να ρίξεις συνθήματα όπως «άλλαξαν τα πράγματα», «άλλα θέλει ο κόσμος τώρα» κλπ. Ο Κώστας Καζάκος, όταν ήταν πρόεδρος της ΠΑΠΟΚ, πριν πολλά χρόνια, είχε πει ότι στη χώρα μας γίνεται εισβολή ξένων πολιτιστικών στοιχείων. Τα στοιχεία αυτά είναι ολοφάνερα σήμερα. Η μουσική πρώτα - πρώτα με τους άγριους αμερικανικούς ρυθμούς της, που κάνει τους νέους να πηδάνε και να ουρλιάζουν σαν κανίβαλοι. Οι εκατοντάδες ξένες λέξεις, που μας σερβίρουν σαν όρους ή σαν ονομασίες και μας υποχρεώνουν να τις βάλουμε στο λεξιλόγιό μας. Οι ξενόγλωσσες επιγραφές. Τα ξένα φαγητά, τα ξένα ποτά. Ο εύκολος τρόπος ζωής, ο εύκολος πλουτισμός, η αδιαφορία για το τι γίνεται γύρω μας και ιδιαίτερα για την πολιτική μας ζωή. Τα χιλιάδες μπαρ που είναι γεμάτα πρωί, μεσημέρι και βράδυ από νέους και νέες μας. Τα «υπέροχα» σημερινά τραγούδια μας με τον χυδαίο στίχο τους, οι «ωραίες» κινηματογραφικές ταινίες, (ξένες και ντόπιες), με τις απαραίτητες κτηνώδικες σκηνές σεξ, οι τηλεοράσεις με τα κοιμήσικα προγράμματά τους και τέλος τα ναρκωτικά, σύντροφοι. Τα ναρκωτικά. Αυτός είναι ο νέος κόσμος. Η νέα τάξη πραγμάτων που κατασκευάζεται από τους μηχανισμούς της μιας και μοναδικής παγκόσμιας δύναμης. Ποιος θα τα σταματήσει αυτά σύντροφοι αν όχι το ΚΚΕ; Ποιος θα σηκώσει το ανάστημά του και θα πει, φτάνει πια, ως εδώ Ελληνες ξυπνήστε από το λήθαργο, αν όχι το ΚΚΕ;

Το Μάρτη του 1995 η ΠΟΘΑ, με πρόεδρο τον Βασίλη Κολοβό, ξεκίνησε έναν τέτοιον αγώνα. Κάλεσε όλα τα καλλιτεχνικά σωματεία, έστειλε μια διακήρυξη - κάλεσμα, που αξίζει να παραθέσω μια περικοπή της.

«Σκοπός μας είναι ΝΑ διασώσουμε και ΝΑ αναπτύξουμε τον εθνικό μας πολιτισμό, που κινδυνεύει από την αδίστακτη λογική της εμπορευματοποίησης όλων των ανθρώπινων αξιών. Από τα εθνικά και υπερεθνικά εργοστάσια και τα σούπερ μάρκετ της "τέχνης" και του "πολιτισμού", που προσφέρουν στους "πελάτες" τους, έτοιμα τυλιγμένα στα αστραφτερά σελοφάν, τα "προϊόντα" της σύγχρονης απρόσωπης μαζικής κουλτούρας».

Πάρθηκαν κι άλλες πολλές αποφάσεις. Δεν έγινε, όμως, τίποτα. Το θέμα έκλεισε με μια συγκέντρωση και ομιλία της συντρόφισσας Αλέκας, στην αίθουσα της Βουλής. Το γιατί δεν το ξέρω σύα, είναι ότι το θέμα δεν παίρνει άλλη αναβολή. Η σήψη προχώρησε πολύ. Ο Πολιτισμός μας χάνεται και στη θέση του μπαίνει άλλος. Η νεολαία μας σφιχταγκαλιάζεται από τα πλοκάμια αυτής της ξένης πολιτιστικής Λερναίας Υδρας. Το δημοτικό μας τραγούδι με τους λεβέντικους ρυθμούς του, το έσβησαν, το εξαφάνισαν, σαν να μην υπήρξε ποτέ το ίδιο έγινε και με το λαϊκό μας τραγούδι.

Σύντροφοι. Γνωρίζω ότι το ΚΚΕ έχει πολλά, σοβαρά και δύσκολα προβλήματα. Είναι ανάγκη, όμως, μέσα σ' αυτά να μπει και τούτο το θέμα τώρα. Και σ' αυτό το Συνέδριο να παρθεί απόφαση ότι το ΚΚΕ θα μπει μπροστά, για να αρχίσει μια πάλη, έναν αγώνα, για τη διάσωση του εθνικού μας Πολιτισμού και τη διάδοσή του στην Ελλάδα και τον κόσμο.

Αν νομίζετε ότι μπορώ να φανώ χρήσιμος είμαι στη διάθεσή σας.

Ευχαριστώ

Μουσικοσυνθέτης

Η αναντιστοιχία κοινωνικοοικονομικής βάσης και επιπέδου λαϊκής συνείδησης είναι μορφή εκδήλωσης της διαλεκτικής σχέσης ανάμεσα στη βάση και το εποικοδόμημα. Κατατυράννησε και κατατυραννεί αγωνιστές που αφιέρωσαν τη ζωή τους στην αντιστοίχιση αλλά βλέπουν τα ποσοστά του ΚΚΕ - για να πάρουμε ένα κοινά παραδεχτό δείκτη - στο 5-6%. Στη συνέχεια οι ανικανοποίητοι πόθοι γίνονται, όπως είναι γνωστό κι από μιαν άποψη φυσιολογικό, κακοί σύμβουλοι. Προκαταβολικά ή εκ συμπαθείας τυραννιούνται και ανάλογα αντιδρούν κι όσοι μόλις μπήκαν ή σκέφτονται να μπουν στον αγώνα. Κατακλείδα της εισαγωγικής σκέψης είναι ότι το Κόμμα οφείλει αυτό κυρίως και πρώτα πρώτα το πρόβλημα να λύνει, να βοηθάει στην ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα της επανάστασης, της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Το άλλο έργο - την ωρίμανση των αντικειμενικών όρων - έχει αναλάβει να διεκπεραιώνει με συνέπεια και πάθος ο καπιταλισμός.

Το Κόμμα οφείλει να βρίσκει μέσα στις εξελισσόμενες συνθήκες τις αποτελεσματικότερες μεθόδους και τα δραστικότερα μέσα για την επιτυχία αυτού του στόχου. Σχετικά μ' αυτά έχω τρεις βάσιμους - βασίζονται σε ντοκουμέντα και κυρίως στην πρακτική μας - φόβους:

1) Η κύρια εκτίμησή μας είναι ότι το μεγάλο μέρος του λαού κυρίως «δεν ξέρει» τι του συμβαίνει και τι τον συμφέρει να κάνει.

2) Η εκτίμηση αυτή στηρίζεται κυρίως έως αποκλειστικά στο τι μας δηλώνει αυτό το μεγάλο μέρος, περίπου δηλαδή στο ποια γνώμη έχει για τον εαυτό του. 3) Επομένως, κύριο καθήκον μας - ξανά έως αποκλειστικό - είναι να διαφωτίσουμε το λαό πάνω στο τι του συμβαίνει και τι τον συμφέρει.

Η προσωπική μου άποψη είναι εν προκειμένω διαφορετική. Πιστεύω ότι πρέπει ν' αναπροσαρμόσουμε τέτοιες εκτιμήσεις και τις απορρέουσες απ' αυτές συμπεριφορές μας. Την άποψη αυτή εκθέτω συνοπτικά κι ελπίζω ότι πέρα από τον προσυνεδριακό διάλογο το θέμα θ' αποτελεί αντικείμενο προσεκτικής έρευνας και μόνο για το λόγο ότι αφορά κοινωνικό φαινόμενο σε διαρκή εξέλιξη.

Οι λαϊκοί άνθρωποι «ξέρουν» πολύ περισσότερα απ' αυτά που δηλώνουν. Το να σχηματίσουμε γνώμη για το επίπεδο της λαϊκής συνείδησης παίρνοντας υπόψη μόνο τι οι άνθρωποι δηλώνουν:

1) Αποτελεί αντεπιστημονική κι επικίνδυνη απλούστευση ενός κορυφαίου θέματος. Η διαλεκτική σκέψη συχνά γελοιοποιήθηκε από απλουστεύσεις.

2) Δημιουργεί σε τελευταία ανάλυση αδιέξοδο. Αν αυτό που χρειάζεται απλώς είναι να διαφωτίσουμε το λαό με αποτελεσματικότερες μεθόδους και μέσα, τότε ο καιρός της ωρίμανσης του υποκειμενικού παράγοντα μάλλον δε θα 'ρθει ποτέ, αφού δεν μπορούμε ν' ανταγωνιστούμε την αστική τάξη στα μέσα και τις μεθόδους, για να κερδηθεί η λαϊκή συνείδηση. Αν εξαιρέσει κανείς το πλεονέκτημά μας σ' ένα... δευτερεύον - αλίμονο - ζήτημα (ότι εμείς παλεύουμε για την αλήθεια και το δίκιο του λαού), σε όλους τους άλλους τομείς μειονεκτούμε. Η αστική τάξη διαθέτει ασύγκριτα περισσότερα οικονομικά και τεχνολογικά μέσα κι εξαγοράζει ανθρώπους εφευρετικούς και γενικά ικανούς (μαζί και τις μετανοούσες Μαγδαληνές του κινήματός μας). Με την ευκαιρία να πω ότι κατά τη γνώμη μου ο τεράστιος πλούτος, η ποικιλία και αποτελεσματικότητα των μέσων και μεθόδων της αστικής τάξης οφείλεται κυρίως στο ότι δεν έχει καμιά ηθική αναστολή στην επιλογή και χρήση τους. Θα κάναμε εμείς τα στραβά μάτια στη διάδοση των ναρκωτικών ή θα συμβάλλαμε έντεχνα στην άνθηση του χουλιγκανισμού ή θα σιγοντάραμε την ηλιθιότητα μιας λιτανείας για να βρέξει κλπ. προκειμένου να πετύχουμε το συμφέροντα, περιστασιακά έστω, αποπροσανατολισμό του λαού;

Ωρα να καταφύγουμε σ' ένα πρόχειρο απάνθισμα όσων ακούμε να μας αντιτείνουν ή να μας «σέρνουν» λαϊκοί άνθρωποι.

1) Σας είδαμε και σας (σοσιαλιστικές χώρες, Βάρκιζα. Πού είναι ο παράδεισός σας;). 2) Ολοι ίδιοι είναι. Ποιος έχει μέλι και δε γλείφει το δάχτυλό του; Και σεις αν ήσασταν στα πράγματα, το ίδιο θα κάνατε.

3) Καλά αυτά που λέτε αλλά ανεφάρμοστα (η φύση του ανθρώπου, βλέπετε...). 4) Δε γίνεται τίποτα.

5) Αφού ο λαός είναι... (Με αυτοπεποίθηση που σκοτώνει θεωρεί κατά κανόνα τον εαυτό του φωτεινή εξαίρεση).

6) Καλά αυτά που λέτε αλλά τώρα τι γίνεται (εννοεί με ΝΑΤΟ, ΕΕ, με Σημίτη ή Καραμανλή, με Πολυζωγόπουλο στη ΓΣΕΕ κλπ., να βρούμε άμεση λύση στο πρόβλημά του. Γιατί, αν δε βρούμε - εννοείται χωρίς αυτός να κουνήσει το δαχτυλάκι του - τι να κάνει ο καημένος; Θα ψάξει ατομική λύση στο πρόβλημά του). 7) Κακό το ΝΑΤΟ αλλά μας απειλεί η Τουρκία (συνέταιρος στο ΝΑΤΟ). Είδες τι έπαθε η Σερβία; (εννοεί ότι εμάς που είμαστε υποταγμένοι εθελοντικά δε χρειάζεται να μας υποτάξει το ΝΑΤΟ).

Κι αν ακόμα δεν είχαμε δώσει καμία απάντηση-εξήγηση σ' όλα αυτά, και πάλι δε θα δεχόμουν ότι αντιστοιχούν στις πραγματικές σκέψεις όσων μας τα λένε. Ομως έχουμε δώσει εξηγήσεις από απλά ικανοποιητικές έως αποστομωτικές και χιουμοριστικές. Ετσι η εμμονή ορισμένων ανθρώπων στα ίδια, η προσωρινή εγκατάλειψη κάποιων απ' αυτά και η επιστροφή σ' αυτά, όταν χρειαστεί, ο διαρκής εκσυγχρονισμός του οπλοστασίου τους, η εκπληκτική ικανότητά τους ν' απομνημονεύουν τα «ποιήματα» που άλλοι τους πασάρουν, η γελοία επιμονή να καμαρώνουν σαν εφευρέτες των όσων «συντριπτικών» χρησιμοποιούν εναντίον μας, όλα αυτά πρέπει να εξηγηθούν με τη βοήθεια μιας εμπειρικής ψυχανάλυσης. Οι συνάνθρωποί μας, θολά έστω, βλέπουν τα δίκια μας, ξέρουν όμως ότι τυχόν αποδοχή τους σημαίνει ένταξη στην αγωνιστική διαδικασία, δηλαδή απόφαση να υποστούν μικρές και μεγάλες θυσίες - αυτό κι αν έχουν καταλάβει. Τέτοια απόφαση όμως δεν έχουν το ψυχικό σθένος να πάρουν. Αντε τώρα να ομολογήσει κανείς ότι δε διαθέτει τη στοιχειώδη παλικαριά. Θα επιχειρήσει να πείσει και τον εαυτό του και τους άλλους, ανάγοντας τη δειλία του σε θεωρία περί ρεαλισμού και προσαρμογής στις ειδικές συνθήκες. Ορισμένοι μάλιστα μας αντιμετωπίζουν, όπως ο αμαρτωλός τη συνείδησή του. Δε «μας πάνε», γιατί τους θυμίζουμε τις ενοχές τους κι έτσι μπορεί να εξηγηθεί η συχνά απρόκλητη επιθετικότητά τους. Φυσικά και δεν είναι εύκολο να δουν καθαρά και να παραδεχτούν τον κατήφορο στον οποίο τους σπρώχνει ο «ρεαλισμός» και η «προσαρμοστικότητά» τους. Η παθητική κι ενεργητική εκπόρνευση της συνείδησης με το ρουσφέτι, η αναξιοπρέπεια, η δουλοφροσύνη ροκανίζουν την ηθική συνείδηση. Απειρα και ποικίλα τα ελαφρυντικά που εφευρίσκουν αλλά δεν πείθονται - και βασανίζονται - οι ίδιοι ούτε πρέπει να πείθουν κανέναν άλλον. Γνωστό πως όλες οι πόρνες έχουν την «πονεμένη» βαρετή ιστορία τους. Ο κίνδυνος της πώρωσης δεν είναι μακριά για κάμποσους («αφού δεν έχουμε το κουράγιο ν' αποφύγουμε το βιασμό, ας τον απολαύσουμε»). Να, γιατί πρέπει άμεσα ν' αντιδράσουμε.

1) Χρειάζεται να δείξουμε πίστη στις δυνατότητες του λαού μας. Η σημερινή του κατάσταση σε επίπεδα συνείδησης και αγωνιστικής δράσης εμφανίζει κιόλας ευοίωνα σημεία και πάντως είναι μετατρέψιμη. Η ιστορία διδάσκει πως σε τελματώδεις καταστάσεις ζυμώθηκε ακόμη και ο ηρωισμός των λαών (τετράχρονη δικτατορία Μεταξά - Αλβανικό, Αντίσταση, ΔΣΕ).

2) Να συνεχίσουμε επίμονα τη διαφωτιστική μας δουλιά στους ανθρώπους που πραγματικά δεν έχουν καταλάβει τι τρέχει και τι πρέπει να κάνουν. 3) Σ' αυτούς που «ξέρουν» να τονίσουμε με χίλιους τρόπους (κι εδώ ας δοκιμάσουμε τολμηρά την τέχνη μας να κερδίζουμε τους ανθρώπους) ότι τους «πήραμε είδηση», ότι δεν πρέπει πια να αυταπατώνται και ότι πάντως δεν μπορούν να εξαπατήσουν. 4) Ν' αναδείξουμε με τους λόγους και το παράδειγμα της ζωής μας ότι η αγωνιστική υπεράσπιση των δικαίων του λαού - που συνδέεται μ' όλες τις ηθικές αρετές - και καρπούς φέρνει, βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, και λόγος ευτυχίας του ανθρώπου είναι.

5) Να πάψουμε ν' αντιμετωπίζουμε το λαό σαν απλό θύμα σκληρόκαρδων θυτών. Θα το ξαναπώ: η χειρότερη υποτίμηση του λαού είναι να τον θεωρείς ανεύθυνο για ό,τι - καλό ή κακό - του συμβαίνει. Καθήκον μας να τον βάλουμε μπροστά στις ευθύνες του. Ας μη μας τρομάξει η αρχική αντίδρασή του. Σύντομα θα καταλάβει ότι «όποιος αγαπά παιδεύει».

Συντροφικά

Καλαμάτα

Είναι κόμμα μαρξιστικό - λενινιστικό - κομμουνιστικό. Γι' αυτό σύντροφοι δεν παλιώνει, δεν ανανεώνεται, ούτε εκσυγχρονίζεται, θέλει πιστά να εφαρμόζουμε και να κάνουμε πράξη τη θεωρία του για μια κοινωνία δίκαιη, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, χωρίς πολέμους και φωτιές.

Ο Μαρξ είναι το φως, είναι ο οδηγός που θα μας οδηγήσει αργά ή γρήγορα σε αυτή την κοινωνία και ας μην το ξεχνούν αυτό οι εκσυγχρονιστές και οι πρώην σύντροφοι που ξέρουν πολύ καλά ότι αυτό το κόμμα που λέγεται ΚΚΕ είναι και θα μείνει κόμμα μαρξιστικό - λενινιστικό - κομμουνιστικό - διεθνιστικό. Εδώ σύντροφοι θέλω να πω τη γνώμη μου, τις εμπειρίες μου ως παλιός κομμουνιστής και αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, μαχητής του θρυλικού ΕΛΑΝ, μαχητής για 3 περίπου χρόνια του ηρωικού ΔΣΕ. Οταν σύντροφοι το 1940 - '41 μπήκαν οι Γερμανοϊταλοί στη χώρα μας ήταν η δικτατορία του Μεταξά και το Κόμμα μας εκτός νόμου, με τις φυλακές και τα ξερονήσια γεμάτα με τα ρετσινόλαδα και τα εκτελεστικά αποσπάσματα του Μεταξά. Παρ' όλ' αυτά όμως, τούτο το Κόμμα έκανε το ΕΑΜ τον ΕΛΑΣ. Οργάνωσε και απελευθέρωσε την πατρίδα μας. Μετά την απελευθέρωση είχαμε την επέμβαση των Εγγλέζων που επέβαλαν με το ζόρι την κυβέρνηση που αυτοί ήθελαν. Και πάλι αντίσταση με τον ηρωικό Δημοκρατικό Στρατό, το καλοκαίρι του 1947 χρεοκόπησαν οι Αγγλοι, μετά ήρθαν τα νέα, πρώτα οι Αμερικάνοι με τον Βαν Φλιτ αλλά και τώρα πάλι με τη νέα τάξη πραγμάτων και τους εκσυγχρονιστές όπως θέλουν να λέγονται και με τους προδότες Κρούτσεφ και σημαδεμένο Γκορμπατσόφ, που λέει και καυχιέται ότι σκοπός της ζωής του ήταν να διαλύσει το Κομμουνιστικό Κόμμα και τη Σοβιετική Ενωση. Εχουμε σύντροφοι πλούσιες εμπειρίες και μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα και να οργανώσουμε καλύτερα την πάλη μας. Εμπρός λοιπόν, όλοι μαζί με τον αγαπημένο μας σύντροφο, καθοδηγητή και οδηγητή «Ριζοσπάστη» στο χέρι, γυρίζοντας από σπίτι σε σπίτι, από πόρτα σε πόρτα, από γιαπί σε γιαπί, να μην αφήσουμε καμιά γωνιά χωρίς «Ριζοσπάστη», για να οργανώσουμε σε σταθερή βάση και σταθερά θεμέλια το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο και όλοι μαζί να γίνουμε το ποτάμι, ο χείμαρρος που θα παρασύρει στη θάλασσα όλους μαζί, εκσυγχρονιστές προσκυνημένους και νέα τάξη πραγμάτων. Θα ήθελα πολλά να γράψω, σέβομαι όμως το χώρο του αγαπημένου μας «Ριζοσπάστη».

Το μέλλον της ανθρωπότητας δεν είναι ο καπιταλισμός, είναι ο Μαρξισμός - Λενινισμός, είναι ο Κομμουνισμός.

Με συντροφικούς χαιρετισμούς

Γραμ. ΚΟΒ Καλαμάτας

Η γενική αυτή συμφωνία δεν αναιρεί το γεγονός ότι κατά τη γνώμη μου υπάρχουν σήμερα μια σειρά προβλήματα στη δράση του Κόμματος, ορισμένα αρκετά σημαντικά, τα οποία βγήκαν σε ένα βαθμό και σε αυτό το διάλογο. Θα μπορούσαν να έχουν τεθεί με ακόμη πιο χρήσιμο τρόπο αν οι συνθήκες του διαλόγου δεν επηρεάζονταν από την αντικομματική συμπεριφορά των 4 πρώην συντρόφων. Σε συνθήκες χτυπήματος του Κόμματος με δυσκολία στέκεται κανείς σε ζητήματα και απόψεις που ο ταξικός αντίπαλος μπορεί σκόπιμα να διαστρεβλώσει και να χρησιμοποιήσει για να διευρύνει το χτύπημά του ή να πριμοδοτήσει την αντικομματική δράση ορισμένων, ταυτίζοντας την ειλικρινή και τίμια άποψη συντρόφων που παλεύουν για τη βελτίωση της κομματικής δουλιάς με όσους χτυπούν πισώπλατα το Κόμμα. Είναι γεγονός ότι και οι Θέσεις της ΚΕ κάνουν προσπάθεια να τοποθετηθούν πάνω στα προβλήματα της κομματικής δουλιάς με σωστές διαπιστώσεις. Αυτό όμως δε διασφαλίζει τη λύση των προβλημάτων. Σωστές διαπιστώσεις σε πρακτικό και πολιτικό - ιδεολογικό επίπεδο γίνονταν πάντα. Ας θυμηθούμε το 12ο Συνέδριο που όλοι συμφωνούσαμε στα προβλήματα της κομματικής δουλιάς και ομόφωνα αποφασίσαμε την ποιοτική στροφή στη δουλιά των ΚΟΒ. Η ομοφωνία που δε συνοδεύεται από πρακτικά μέτρα και αλλαγές, ποτέ δε στάθηκε εμπόδιο στις αρνητικές εξελίξεις.

Το κείμενο των Θέσεων τοποθετεί σωστά το θέμα της κατάστασης των ΚΟΒ. Απαντά όμως μόνο με την οδό των παραινέσεων, της ανάγκης θυσιών, την ηρωική διάσταση της προσφοράς του κομμουνιστή στις σημερινές συνθήκες. Τα ζητήματα τοποθετούνται σωστά αλλά η εδώ και χρόνια συνεχής επίκλησή τους δε φαίνεται από μόνη της να βελτιώνει αισθητά την κατάσταση των ΚΟΒ. Η λειτουργία τους είναι συχνά χωρίς περιεχόμενο και προσανατολισμό, η όποια δουλιά δεν εντάσσεται πάντα σε μια συνολική προοπτική. Η ιδεολογική δουλιά παραμένει φτωχή.

Αντίστοιχα σωστά επισημαίνονται ζητήματα σχετικά με την ανάδειξη των στελεχών με βάση τις σημερινές απαιτήσεις. Οσο όμως και αν συμφωνούμε και αναπαράγουμε τις σωστές εκτιμήσεις, δε λύνουμε το πρόβλημα κάποιων αναποτελεσματικών και άνευρων στελεχών.

Οι ΚΟΒ πρέπει να κατανοήσουν σε βάθος τη σημερινή κατάσταση. Να γίνεται συστηματική ιδεολογική δουλιά με σύγχρονα επιχειρήματα. Να εξειδικεύεται η γραμμή του Κόμματος σε τοπική δράση με στόχους πάλης, κρίκους και προτεραιότητες στη βάση των δυνατοτήτων της κάθε οργάνωσης. Οι ΚΟΒ θα πρέπει να νιώθουν συνεχώς ότι η γνώμη τους πιάνει τόπο. Πόσοι σύντροφοι πιστεύουν πραγματικά ότι αν π.χ. βάλουν θέμα για την υποψηφιότητα κάποιου βουλευτή μας, αυτό θα απασχολήσει την ΚΕ και θα βαρύνει στην τελική επιλογή; Πόσα στελέχη μας, εμπνέουν τη δράση των ΚΟΒ όχι μόνο με το προσωπικό τους παράδειγμα, που είναι απαραίτητο και ευτυχώς υπάρχει πολύ συχνά, αλλά και με την επάρκειά τους και τις πολιτικές ικανότητές τους;

Είναι απαραίτητο να αναβαθμιστεί η δουλιά των καθοδηγητικών οργάνων. Είναι χωρίς αντίκρισμα η καθοδήγηση με απλή αναπαραγωγή του «Ριζοσπάστη», ή η στείρα απαρίθμηση μιας λίστας καθηκόντων. Η δράση των καθοδηγητικών οργάνων αποκτά στις μέρες μας ιδιαίτερη βαρύτητα για το μέτωπο. Τα καθοδηγητικά στελέχη πρέπει να κρίνονται από το προχώρημα της διαδικασίας οικοδόμησης του μετώπου στο χώρο τους.

1) Είναι αναγκαίο τα στελέχη μας να αυτομορφώνονται με τρόπο που το αποτέλεσμα να είναι εμφανές στη βελτίωση συνολικά των ιδεολογικών και πολιτικών ικανοτήτων τους. Δε μας χρειάζεται αυτομόρφωση φιλολογικού χαρακτήρα.

2) Χρειαζόμαστε εξειδικευμένο σχέδιο δράσης στον κάθε χώρο με τρόπο που να εμπλουτίζει με δημιουργικότητα και πρωτοβουλία τις γενικές κατευθύνσεις.

3) Εχουμε ανάγκη από το δέσιμο της πολιτικής με την ιδεολογική δουλιά. Να σταθούμε σε ορισμένα απλά ερωτήματα. Πόσο αναδεικνύουμε την καπιταλιστική εκμετάλλευση μέσα από ανάλυση με πολιτικό βάθος των επιμέρους πλευρών της καθημερινής πραγματικότητας; Προκύπτει η ανάγκη της σοσιαλιστικής προοπτικής σαν η μόνη τελικά ρεαλιστική και συνολική λύση στα προβλήματα του εργαζόμενου λαού, ο σοσιαλισμός σαν η μόνη δυνατότητα να αξιοποιηθούν προς όφελός του η τεχνολογική πρόοδος, οι νέες δυνατότητες από την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας και τα νέα συστήματα στην οργάνωση της παραγωγής και της διανομής;

4) Εχουμε επιτακτική ανάγκη, το σύνολο των καθοδηγητικών στελεχών να καλλιεργούν την πρωτοβουλία των συντρόφων. Ο απλός επιμερισμός ενός καθηκοντολoγίου παρατείνει την άνευρη λειτουργία των ΚΟΒ, αδυνατίζει ακόμη περισσότερο τα αποθέματα πρωτοβουλίας και δημιουργικότητας που διαθέτουν οι κομματικές μας δυνάμεις.

5) Βασικό κριτήριο σήμερα για την ανάδειξη των στελεχών και για την αξιολόγηση της δουλιάς των καθοδηγητικών οργάνων θα πρέπει να είναι εκτός των άλλων και η πολιτική ικανότητα στην οικοδόμηση του μετώπου, η συμβολή στην ανάπτυξη συνολικά της πολιτικής και ιδεολογικής δουλιάς ολόκληρου του Κόμματος.

Ολα τα παραπάνω δε λέγονται με σκοπό την αναπαραγωγή μιας συνηθισμένης γκρίνιας που συχνά συνοδεύει τη «φτώχεια», τα γνωστά προβλήματα δηλαδή που μας ταλαιπωρούν τα τελευταία χρόνια, από τις αρχές της δεκαετίας του '90 έως και σήμερα. Αυτά είναι εν πολλοίς γνωστά και πολυσυζητημένα σε ό,τι αφορά τις γενεσιουργές τους αιτίες. Εκείνο που χρειάζεται είναι να δούμε αν μπορούμε να πάμε καλύτερα και πώς. Δεν έχουμε σήμερα τα περιθώρια να διατηρούμε στη δουλιά μας οτιδήποτε είναι αναποτελεσματικό, οτιδήποτε κουράζει, αποθαρρύνει και απογοητεύει. Είναι για μας απαραίτητο να κοιτάμε κατάματα τα προβλήματα χωρίς διάθεση να τα υποτιμήσουμε, να τα δικαιολογούμε εύκολα ή να αποφεύγουμε να αναλάβουμε και τις ευθύνες που αναλογούν στον καθένα μας. Ο ταξικός αντίπαλος δε χαίρεται όταν βλέπει να αναγνωρίζουμε ότι έχουμε δυσκολίες στην οργάνωση των αγώνων της εργατικής τάξης, όταν μας βλέπει να αναγνωρίζουμε ότι έχουμε σοβαρές δυσκολίες στην οργανωτική οικοδόμηση ή όταν με γενναιότητα αναγνωρίζουμε ότι η δουλιά μας στη νεολαία δεν είναι όσο πρέπει αναπτυγμένη σε βάθος και πάνω σε στέρεες βάσεις. Ο ταξικός αντίπαλος χαίρεται όταν μας βλέπει σε επανάπαυση, όταν χαϊδεύουμε τα αυτιά μας, όταν είμαστε ευθυνόφοβοι και όταν δεν παίρνουμε τα απαραίτητα οργανωτικά, πολιτικά και ιδεολογικά μέτρα.

Το 16ο Συνέδριο του Κόμματος έχει τη δυνατότητα να βοηθήσει αποφασιστικά την παραπέρα πορεία μας. Οι όποιες αδυναμίες, υπάρχουν για να ξεπερνιούνται και εμείς έχουμε την ιστορική πείρα και τη δύναμη της θέλησης για να το κάνουμε. Το επερχόμενο Συνέδριο θα αφήσει, όπως πάντα συμβαίνει, πολλά που θα είναι το ζητούμενο να λυθούν από την επόμενη μέρα. Εχουμε τη γνώση να αναμετρηθούμε με τις δυσκολίες και θα το κάνουμε με την ορμή και την επιτυχία που το κάναμε πάντα.

ΚΟΒ Παλ. Φαλήρου

Φίλε Μήτσο, σε γνωρίζω από παλιά. Παίρνω αφορμή από το κάλεσμά σου στους βετεράνους κομμουνιστές να πάρουν θέση στο θέμα που δημιουργήθηκε, ή μάλλον που δημιούργησες εσύ με την Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος. Σαν βετεράνος κι εγώ απαντώ:

Μήτσο Κωστόπουλε, νεαρό παιδί, αυθόρμητα, ξεκίνησες τα πρώτα σου βήματα στο ΚΚΕ. Εργατόπαιδο, οικοδόμος. Εγινες δεκτός με χαρά από το Κόμμα. Σε προώθησε σε στελεχική θέση, σε βουλευτική θέση και αντιπρόεδρο της Βουλής χωρίς να προβάλει καμιά αντίρρηση. Πώς άνοιξες τα μάτια σου, στα γηρατειά σου πια, να δεις τέρατα και σημεία στο Κόμμα και να φωνάζεις φωναχτά και γραπτά από τηλεοράσεις και από τον Τύπο «Αλέκα φύγε, Χαρίλαε μίλα»; Δεν ξαφνιάστηκες, Μήτσο, από την αποδοχή και την προβολή που σου έκαμαν τα γραπτά και τηλεοπτικά ΜΜΕ και σε προκαλούν κάθε μέρα κι εσένα και τους άλλους τρεις πρώην να πείτε και άλλα ακόμα;

Δεν ήξερες εσύ, σαν παλιός κομμουνιστής, από τα νιάτα σου ότι πολλές αντικομμουνιστικές κεραίες έχουν στηθεί γύρω από το ΚΚΕ, για να πιάνουν και να μεταδίδουν αυτά που σας ψαρεύουν να λέτε;

Εγώ, φίλε Μήτσο, δεν αποδίδω τα όσα λέτε και κάνετε σε πονηρές προθέσεις. Η εκτίμησή μου είναι ότι πέσατε πολύ έξω. Τραβήξατε σε πολύ λαθεμένο δρόμο, για να πείτε τον πόνο σας και τις παρατηρήσεις σας, σε περίοδο, μάλιστα, συνεδρίου του Κόμματος. Εκτιμώ ακόμη ότι η τιμή και τα αξιώματα που σας έδωσε το Κόμμα σας ξάφνιασαν και σας έκαναν να υπερεκτιμήσετε τις κομματικές σας γνώσεις και ικανότητες, ώστε να μπορείτε να φωνάζετε, «Αλέκα παραιτήσου, Χαρίλαε μίλησε». Φίλε Μήτσο Κωστόπουλε, έλα στα πρώτα σου βήματα. Ποτέ δεν είναι αργά.

ΚΟΒ Αγίου Νικολάου Λάρισας

Αυτό κάνουν οι Κωστόπουλος - Θεωνάς και καλούν το Κόμμα να αλλάξει πορεία. Οι ενέργειές τους επιβεβαιώνουν ότι παίρνουν μέρος σε μια προσπάθεια, που γίνεται από τα έξω και με τη βοήθεια των ΜΜΕ, να πιεστεί το Κόμμα, να αλλάξει την πολιτική του, κάτι που δεν το κατάφεραν όταν ήταν μέσα στο Κόμμα.

Η λυσσασμένη επίθεση που γίνεται ενάντια στο Κόμμα, με το στόχο αυτό και που μέρος της αποτελεί η στάση, η τακτική και η δραστηριότητα των πρώην σ/φων Κωστόπουλου - Θεωνά - Ντρέκου - Μαντζουράνη, φανερώνει με τον καλύτερο τρόπο, ότι κάποιοι έχουν ενοχληθεί πολύ από την πολιτική του ΚΚΕ αυτά τα χρόνια και αυτοί οι κάποιοι δε χωρά αμφιβολία, ότι είναι ο ταξικός αντίπαλος της εργατικής τάξης και του Κόμματός της.

Βέβαια, κανείς δεν είναι τόσο αφελής, ώστε να νομίζει ότι το κάνουν αυτό, γιατί βλέπουν ότι το ΚΚΕ δεν πάει καλά και θέλουν να το βοηθήσουν! Φυσικά, εκείνοι που αναλαμβάνουν αυτή την ύπουλη επίθεση κατά του Κόμματος, προσπαθούν να τη συγκαλύψουν επιχειρώντας να θέσουν σε κίνηση τα φιλοκομματικά αντανακλαστικά των χιλιάδων μελών και οπαδών και να τα στρέψουν ενάντια στην ηγεσία. Ετσι καμώνονται, πως τους έπιασε ο πόνος, γιατί, τάχα, το Κόμμα περιθωριοποιείται, κινδυνεύει, δε συσπειρώνει κλπ. Παράλληλα όμως αποφεύγουν - με έντεχνο τρόπο - να σταθούν, να βάλουν στη ζυγαριά τις απόψεις τους σε κεφαλαιώδη ζητήματα σε αντιπαράθεση με τις απόψεις του Κόμματος. Από την πείρα βγαίνει ότι μέγα μέρος της αντικομμουνιστικής επίθεσης και μάλιστα το πιο βρώμικο έχει γίνει εν ονόματι των συμφερόντων του Κόμματος και πάντα φταίει η κακή ηγεσία, το κακό στέλεχος. Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Αραγε για το καλό του Κόμματος δεν έλυσαν τις όποιες διαφορές είχαν μέσα στα καταστατικά πλαίσια και τα δικαιώματα, που είχαν, αλλά προτίμησαν με τη στάση και την πρακτική τους, να αναγορεύσουν τους ταξικούς - κομματικούς εχθρούς σε διαιτητές και συνηγόρους τους; Για το καλό του Κόμματος ο Μ. Κωστόπουλος κράτησε τη στάση που κράτησε στις βουλευτικές εκλογές, με την ανομολόγητη ελπίδα ότι ένα κακό εκλογικό αποτέλεσμα θα βοηθήσει για να περάσουν καλύτερα οι απόψεις του; `Η μήπως για το καλό του Κόμματος κάνουν την προβοκατόρικου στιλ έκκληση προς τους βετεράνους κομμουνιστές να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και να συγκρουστούν με την ηγεσία του;

- Να δούμε τι θα κάμουν ακόμη για το καλό του Κόμματος - θα υποτιμούσε τη νοημοσύνη τους κανείς αν εκτιμούσε, ότι δε γνωρίζουν, πού οδηγεί η τακτική τους αυτή, ότι οι πολιτικές τους θέσεις και οι ενέργειές τους βρίσκουν αντίθετο το σύνολο σχεδόν των μελών και οπαδών του Κόμματος. Το ξέρουν αλλά απ' ό,τι φαίνεται στοχεύουν αλλού, στο να αποτρέψουν κάποιο κόσμο, που είναι έτοιμος να κάνει το βήμα και να παλέψει μαζί με τους κομμουνιστές. Που πείστηκε ότι η πολιτική του μετώπου δίνει απάντηση στα προβλήματά του, στα αδιέξοδα της ελληνικής κοινωνίας. Πολλά συμπεράσματα μπορεί να βγάλει κανείς όταν σταθεί με προσοχή στα ζητήματα, που συγκεντρώνουν τα πυρά του αντιπάλου και που προτάσσουν οι πρώην σ/φοι. Είναι ακριβώς εκείνα τα ζητήματα, που ανοίγουν το δρόμο δίνουν προοπτική για διεργασίες, που στοχεύουν σε μια άλλη εξουσία στη χώρα, που αμφισβητούν την κυριαρχία των μονοπωλίων και τα πυρά γίνονται ακόμη πιο πυκνά, όταν βλέπουν ότι αυτή η πολιτική βρίσκει όλο και περισσότερους οπαδούς και έξω από το ΚΚΕ.

Οταν βρίσκονται άνθρωποι που συνεργάζονται για την υλοποίηση αυτών των στόχων. Δε θα ενοχλούσε τόσο πολύ οποιαδήποτε άλλη συνεργασία, ενότητα, συσπείρωση ή το οποιοδήποτε μέτωπο, όσο πλατύ και μαζικό και αν ήταν εφόσον θα είχε άλλο περιεχόμενο, άλλους στόχους. Ο αντιμονοπωλιακός - αντιιμπεριαλιστικός χαρακτήρας που του δίνει το ΚΚΕ και ο αγωνιστικός του παλμός είναι που πειράζει και ενοχλεί. Από την άλλη πάλι η οποιαδήποτε πολιτική, που δε συσπειρώνει, που μένει στο περιθώριο ή στις απλές θεωρητικολογίες πάλι δεν ενοχλεί. Ομως ακριβώς, επειδή η πολιτική του ΚΚΕ ξεφεύγει από τα ανεκτά όρια, που έχει βάλει η άρχουσα τάξη και επειδή έχει προοπτική και συσπειρώνει πλατιές μάζες εργαζομένων, γι' αυτό το λόγο προκαλεί τη λυσσαλέα επίθεσή της. Συχνά ακούμε τους εκπροσώπους της να δηλώνουν απειλητικά ότι το ΚΚΕ δεν κινείται στα όρια της νομιμότητας. Και βέβαια όλα αυτά τα γνωρίζουν τα πρώην στελέχη του ΚΚΕ, αλλά κάνουν ότι τα αγνοούν και αποπροσανατολίζουν, σπέρνοντας αμφιβολίες και διαστρεβλώνοντας τις πολιτικές του θέσεις. Μιλάνε για εθνικισμό, θρησκοληψία και διάφορες άλλες ανοησίες, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά, ότι οι θέσεις του ΚΚΕ γι' αυτά τα θέματα είναι ξεκάθαρες ακόμα από την ίδρυσή του.

Σε ό,τι αφορά το περιβόητο ζήτημα, που το έχουν κάμει σημαία τους, της ενότητας της Αριστεράς, γιατί κάνουν πως δε γνωρίζουν, τι έφταιξε στο παρελθόν ή τι φταίει τώρα και δεν προχωρεί, αφήνοντας αιχμές, ότι αυτό έχει να κάμει με τη στάση του ΚΚΕ. Προτείνουν διάλογο χωρίς προαπαιτούμενα, όπως λένε, χωρίς αρχές και προσανατολισμό χωρίς να πάρουμε υπόψιν μας τις εμπειρίες του παρελθόντος. Κάνουν πως δε γνωρίζουν ότι η ηγεσία του ΣΥΝ διακηρύσσει σε όλους τους τόνους, ότι κάνει συνεργασία με όλους πλην του ΚΚΕ, το ότι η πολιτική του κόμματος βρίσκεται σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση των άλλων δυνάμεων που επικαλούνται και δεν υπάρχουν οι απαραίτητες βάσεις για συνεργασίες σε επίπεδο ηγεσιών. Σήμερα, αυτές οι δυνάμεις που τις ονομάζει αριστερές ο Κωστόπουλος και η παρέα του, όχι μόνο αριστερή πολιτική δεν έχουν, αλλά έχουν αφαιρέσει από το λεξιλόγιό τους ακόμη και τις λέξεις, που χρησιμοποιεί η Αριστερά για να αναδείξει τις κύριες αντιθέσεις, που επικρατούν στην κοινωνία, όπως π.χ. εργατική τάξη, μονοπώλια, ιμπεριαλισμός κλπ. Τι να συζητήσεις σήμερα με δυνάμεις, που έχουν ξεκαθαρίσει ότι δεν παλεύουν για την ανατροπή του καπιταλισμού, αλλά αρκούνται, στον εκσυγχρονισμό του και σπέρνουν αυταπάτες στους εργαζόμενους, ότι μπορούν να καλυτερεύσουν τη ζωή τους στα πλαίσια αυτού του συστήματος και χωρίς να αμφισβητείται η εξουσία των μονοπωλίων. Με δυνάμεις, που παίζουν μέσα στα πλαίσια της διαχείρισης του συστήματος. Αλλωστε, σε ζητήματα όπου θα μπορούσε να υπάρξει κοινή δράση, αυτό έγινε, όπως π.χ. στο θέμα του εκλογικού νόμου και της απλής αναλογικής. Το ΚΚΕ με βάση πάντα τη μαρξιστική επιστημονική θεωρία του είχε και έχει πολιτική ενωτική, πολιτική συμμαχιών. Αυτή η πολιτική σήμερα εκφράζεται σε κοινωνικό επίπεδο, σε επίπεδο λαϊκής βάσης. Αναδείχνει τις κύριες αντιθέσεις, που είναι: Εργατική τάξη - μονοπώλια, λαοί - ιμπεριαλισμός και παίρνει υπόψη του το κατά πόσο αυτή η ενότητα και οι συμμαχίες βοηθούν να ανέβει το επίπεδο συνειδητοποίησης της εργατικής τάξης, έτσι ώστε να μπορέσει να παίξει τον ιστορικό της ρόλο. Είναι η πολιτική για την οικοδόμηση του ΑΑΔ Μετώπου που στοχεύει στη συγκέντρωση όλων των δυνάμεων, που έχουν συμφέρον και εναντιώνονται στην εξουσία των μονοπωλίων και στον ιμπεριαλισμό και που πρέπει να την αναδείξει και όξυνση της ταξικής πάλης να στοχεύουν στην ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και την αντικατάστασή της με τη λαϊκή εξουσία. Τέλος, τα πρώην στελέχη του ΚΚΕ γνωρίζουν πολύ καλά, πόσο ολισθηρός είναι ο δρόμος, που ακολούθησαν και πού οδηγεί. Ισως υπάρχει ακόμα περιθώριο να μην τον συνεχίσουν. Ας το ξανασκεφτούν γιατί γι' αυτούς δεν υπάρχει το ελαφρυντικό «δεν ήξερα», «δε μου είπαν».

Μέλος του Γραφείου Περιοχής Κρήτης

Γιατί; Διότι όπλισε με το ΜΠΑΡΟΥΤΙ της ΕΞΟΥΣΙΑΣ την Ε.Τ., την εργατοαγροτική συμμαχία (σφυροδρέπανο) τους εργάτες του μυαλού και του χεριού. Νόμος πρώτος: ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΑ ΣΟΒΙΕΤ.

Ο Τζων Ρηντ στις «Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο». Ο Ζούκοφ στα «Απομνημονεύματα» δείχνουν βήμα - βήμα αυτό το γιγάντωμα της εξουσίας των εργαζομένων.

Οι καπιταλιστές λυσσασμένοι πέσανε επάνω της να την ανατρέψουν. ΜΑΤΑΙΑ.

Γιατί τώρα είχαμε αυτές τις εξελίξεις;

Η εξουσία είναι ΤΑΞΙΚΗ. Το Κόμμα μας (νέου τύπου, Λενινιστικό) είναι το εργαλείο που συσχετίζει τη δράση του με την πρωτοβουλία της τάξης, κατευθύνει κλπ. Πήραν την εξουσία τα ΣΟΒΙΕΤ. Επί Λένιν επεκτεινότανε η εξουσία αυτή ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΑ, με το κόμμα ασύγκριτο εργαλείο καθοδηγητή να την υπηρετεί. Και όλα ΦΑΝΕΡΑ. Χωρίς «ντουλαπάκια». Γι' αυτό και η τεράστια σοσιαλιστική οικοδόμηση με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.

Πέθανε ο Λένιν! Εγραφε για τον Στάλιν, όμως δεν «ακούστηκε». Φταίει ο αυταρχισμός; Γιατί; Αφού κι ο Στάλιν ήταν κομμουνιστής, λιτός, που πέθανε φορώντας τη χλαίνη του, αφοσιωμένος στην επανάσταση. Τότε τι έφταιξε; Με το θάνατο του Λένιν άρχισε να μπαίνει χέρι στην πραγματική ΕΞΟΥΣΙΑ των ΣΟΒΙΕΤ. Απίστευτο κι όμως αληθινό: παρά το ότι στα 1926 ο Στάλιν στα ΑΠΑΝΤΑ του μιλάει για την ανάγκη επέκτασης της εξουσίας των Σοβιέτ, ότι καθυστερεί κλπ., το ΚΚΣΕ και με θεωρητική επιχειρηματολογία ψαλίδευε, συρρίκνωνε, στερούσε την εξουσία από την τάξη και τη συγκέντρωνε στο Κόμμα. Κι αντί το Κόμμα να 'ναι εργαλείο της τάξης, μετέτρεπε την εξουσία της Ε.Τ. κλπ., σε εργαλείο του.

Μέχρι το 1930 η φόρα που είχε πάρει η ΕΞΟΥΣΙΑ των ΣΟΒΙΕΤ έδινε γρήγορα θαυμάσιους καρπούς, δύσκολα ψαλιδιζότανε, δε φαινότανε καθαρά ο περιορισμός της.

Υστερα με τα σύννεφα του φασισμού και του πολέμου επιταχύνθηκε η συγκέντρωση της εξουσίας στο Κόμμα. Αργότερα ουσιαστικά μονοπωλήθηκε και «αντρειέψανε» τα φαινόμενα της προσωπολατρίας, του αυταρχισμού, τα θλιβερά συνακόλουθα.

Η στέρηση της ΕΞΟΥΣΙΑΣ των ΣΟΒΙΕΤ έκανε δυνατή την εκτέλεση των περισσότερων συντρόφων της Μπολσεβίκικης Κεντρικής Επιτροπής του Λένιν, καθώς και των «προδοτών» (Τουχατσέφσκι και 200 στελέχη του Κόκκινου στρατού). Δε θα μπορούσαν να γίνουν αυτά, αν είχαν ΟΛΗ την ΕΞΟΥΣΙΑ τα ΣΟΒΙΕΤ. Στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, στην εισήγηση διαπιστώνεται η απόσταση κόμματος και μαζών. Ομως, πώς τότε ο Στάλιν πέτυχε το «ακατόρθωτο» να κρατήσει και να τσακίσει το φασισμό;

Η εργατική τάξη κλπ. έχει νωπές τις τεράστιες κατακτήσεις του Σοσιαλισμού. Δε θέλει και δε θα αφήσει να τις χάσει. Νωπός και ο τσαρισμός, το κνούτο. Εξάλλου η ιστορία του Ρούσικου Λαού επέδρασε ζωντανεύοντας μνήμες (Μποροντινό, Κουτούζοφ, Ναπολέων). Δεν είναι άσχετο το «Πανόραμα» στη Μόσχα, της μάχης Μποροντινό. Ο συνδυασμός των παραπάνω με τις ωμότητες του Χίτλερισμού, με γεωμετρική πρόοδο παραμέριζαν για τη λήξη με τη νίκη τα προβλήματα ΕΞΟΥΣΙΑΣ των ΣΟΒΙΕΤ και έκαναν δυνατή την αντίσταση και τελικά το τσάκισμα του χιτλερισμού. Με 20 εκατομμύρια νεκρούς.

Η Ε.Τ. κλπ. ακατάβλητη αντιστάθηκε, πάλεψε, νίκησε. Ρίχνεται στην ανοικοδόμηση με πίστη ότι θα δοθεί πάλι η εξουσία στα Σοβιέτ. «Θάνατος στο φασισμό, λευτεριά στο Λαό». ΤΙ ΕΓΙΝΕ; ΓΝΩΣΤΟ.

Μετά πεθαίνει ο Στάλιν. Σκοτώνεται ο πράκτορας (;) Μπέρια, που πάει να «αρπάξει» την Εξουσία. Θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε Μπέρια να «αρπάξει» την εξουσία, αν ήταν εξουσία των ΣΟΒΙΕΤ, κι όχι «εξουσία» κλίκας εν ονόματι της εργατικής τάξης και δήθεν εν ονόματι του Κόμματος νέου τύπου, υπηρέτη της τάξης και καθοδηγητής;

Ηρθε ο Χρουτσόφ με έμβλημα τη Δημοκρατία, την ουσιαστική εξουσία της εργατικής τάξης, που τον πίστεψε. Οτι θα κυριαρχούσε η πραγματική δημοκρατία, η δικτατορία του προλεταριάτου, η πάναγνη εξουσία των εργαζομένων, ό,τι πιο ιερό και όσιο ανέδειξε η ανθρώπινη ιστορία, η δημοκρατία της τάξης των δουλευτών του μυαλού και του χεριού.

Ομως και πάλι το Κόμμα, το εργαλείο της τάξης, δε δούλεψε συσχετίζοντας τη δράση του με την ΕΞΟΥΣΙΑ της τάξης. Αλλαξε ο Μανωλιός και φόρεσε τα ρούχα του αλλιώς. Χονδροειδής αντικατάσταση της προσωπολατρίας με την «αρβύλα» του Χρουτσόφ. Εμεινε γραφική καρικατούρα το ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΑ ΣΟΒΙΕΤ. Τα ίδια με τον Μπρέζνιεφ, γι' αυτό βάλτωσε. Πέθανε (;) κι ο Αντρόποφ που ξεκίνησε κάτι να κάνει. Και ήρθε η «περεστρόικα», με τις φρούδες προσδοκίες και τις αντικειμενικές προδοσίες. Μέχρι την «προγραμματισμένη» διάλυση της ΕΣΣΔ από την «κομματική» κλίκα. Και των άλλων Ανατολικών.

Αν η εργατική τάξη κλπ. είχε την εξουσία πραγματικά, αν τα Σοβιέτ κυβερνούσαν, καμιά δύναμη στον κόσμο (μακάρι και να 'ταν όλοι στο ΠΓ ή στην Ηγεσία «πράκτορες» ή χαφιέδες) δε θα 'τανε δυνατό να τους τη στερήσει. Δεν αφήνει κανένας να χαθεί κάτι πολύτιμο που έχει, να του το πάρουν από τα χέρια, χωρίς να ματώσει μύτη. Η εργατική τάξη θα αντιστεκότανε μέχρι θανάτου, με νύχια και με δόντια, - σαν τον Κυναίγειρο - αλλά θα υπεράσπιζε και πέφτοντας αυτή την ΕΞΟΥΣΙΑ των ΣΟΒΙΕΤ.

Το πρόβλημα λοιπόν των προβλημάτων είναι η εξουσία της Ε.Τ. κλπ. Το Κόμμα είναι καθοδηγητής, ο υπηρέτης της τάξης, το μυαλό και η σιδερένια γροθιά της.

Χτίζει την εξουσία από σήμερα, προωθεί την εξουσία της τάξης παντού. Ετοιμάζει και μπαίνει μπροστά με αυτοθυσία για την ανατροπή της βρωμερής εξουσίας των εκμεταλλευτών και του κράτους τους.

Αυτό είναι το βασικό. Μόνο πάνω σ' αυτό μπορεί να στηριχτεί η Κομμουνιστική Διεθνής που επιβάλλεται να προχωρήσει και να διαμορφωθεί στη βάση του Προλεταριακού Διεθνισμού. Κι ας γίνουν άλλες Διεθνείς «Αλληλεγγύης των εργαζομένων», «αριστερών» κομμάτων κλπ.

ΜΕΡΙΚΑ ΑΛΛΑ

Η Πανσπουδαστική Σ.Κ. να προχωρήσει. Να ανοίξει γραφεία. Να δημιουργήσει καθοδήγηση δική της μετωπική. Να κάνει Λέσχες κλπ. Το ΑΚΕ να βοηθηθεί. Να μαζικοποιηθεί, να γίνει Κόμμα με μέλη και στελέχη. Να προχωρήσει στην αγροτιά. Να εκφραστεί η εργατοαγροτική συμμαχία.

Η ΔΑΣ στο Βόλο στο Εργατικό Κέντρο ζητάει «αντιπροσωπευτικό προεδρείο». Σωστά και άγια. Ο Μαυρίκος το 'δωσε το μήνυμα. Το άκουσαν στη ΓΣΕΕ κι ας κάνουν τον κουφό. Να ξαναγυρίσουμε στο προεδρείο της ΓΣΕΕ. Συμφέρει την τάξη.

Να συζητηθεί και να καυτηριαστεί στο Συνέδριο η συμμετοχή του ΚΚΕ στις 2 κυβερνήσεις. Απαράδεκτες οι δικαιολογίες και μεγάλες οι εκλογικές συνέπειες της αντιλενινιστικής αυτής «συνεργασίας», που άμβλυνε τα ταξικά μας χαρακτηριστικά και οδήγησε και στο ΚΑΨΙΜΟ των ΦΑΚΕΛΩΝ (πολύτιμων στοιχείων της ιστορίας του Κόμματος), που ξέραμε ότι οι Αμερικάνοι τα 'χαν φιλμογραφήσει. Για ποιον κάηκαν.

Να δούμε και να πούμε τι έγινε (Μέτωπο κλπ.) στη Βενεζουέλα. Πρέπει ιδεολογικά να αντιμετωπίσουμε τα δύο τουλάχιστο βασικά προδοτικά «ιδεολογήματα» του λυσσασμένου προβοκάτορα Γκορμπατσόφ, α) Το «Κοινό Ευρωπαϊκό σπίτι» και β) Τα «πανανθρώπινα ιδανικά», που είναι «πάνω από τα ταξικά».

Ευχαριστώ

Γ. Ζωγράφου 58

Αγαπητοί Σύντροφοι.

Εκφράζω τη συμφωνία μου με τις Θέσεις της ΚΕ.

Υπάρχουν ορισμένες ελλείψεις, που όμως έχουν σημασία και που θα πρέπει να σταθεί σ' αυτές το Συνέδριο.

1. Πρέπει να ξεκαθαριστεί η θέση μας σε σχέση με τους συμμετοχικούς θεσμούς και το μαζικό κίνημα, ώστε να μην εγκλωβιζόμαστε και να μην πέφτουμε σε αντιφάσεις. Δεν μπορεί συλλήβδην να αντιμετωπίζουμε τους συμμετοχικούς θεσμούς και να είναι καταδικαστέα η συμμετοχή σ' αυτούς με το σκεπτικό ότι είναι εργαλεία της άρχουσας τάξης, για να ρίχνει στάχτη στα μάτια και να περνάει την αντιλαϊκή της πολιτική.

Αρνούμενοι καθαρά κάθε λογική ενσωμάτωσης, πρέπει να σταθμίζουμε πού συμμετέχουμε και πού όχι. Υπάρχουν θεσμοί «μοχλοί χειραγώγησης» του κινήματος, όμως υπάρχουν και θεσμοί «κατακτήσεις». Εκεί θα πρέπει να συμμετέχουμε δημιουργικά και αγωνιστικά, ώστε και να υπάρχει πληροφόρηση αλλά και για να προωθούμε τις θέσεις του μαζικού κινήματος και σαφώς θα ήταν λάθος να μείνουμε απ' έξω. Βέβαια, εκεί που τα θεσμοθετημένα όργανα ζητούν την «τυπική» συμμετοχή των εργαζομένων για το «θεαθήναι» να καταγγέλλουμε και να απέχουμε. Επίσης, πρέπει να δούμε το ζήτημα των δημοτικών επιχειρήσεων, ώστε να μην πέφτουμε σε αντιφάσεις.

2. Πιο ουσιαστικά πρέπει να αντιμετωπιστεί η ανάπτυξη του κινήματος, συνδικαλιστικής δράσης και στήριξης στους αλλοδαπούς εργάτες. Ο αριθμός τους πλέον είναι πολύ μεγάλος, είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι - και μάλιστα το πιο καταπιεσμένο και το πλέον εκμεταλλεύσιμο - της εργατικής τάξης της χώρας μας. Παράλληλα, πρέπει να δώσουμε μεγαλύτερο απ' ό,τι ως τώρα βάρος στη συμμετοχή μας στα αντιρατσιστικά κινήματα. Μεγάλο μέρος της κοινωνίας ευαισθητοποιείται με τα θέματα του ρατσισμού και της ξενοφοβίας και αυτό το κομμάτι εντάσσεται εν δυνάμει στο «Μέτωπο».

3. Να σταθούμε περισσότερο και πιο αποφασιστικά στο πρόβλημα της προστασίας του περιβάλλοντος, που υφίσταται σήμερα τις συνέπειες της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Εχει αναδειχτεί στο πιο σημαντικό πρόβλημα στον πλανήτη, απασχολεί ολοένα και περισσότερους πολίτες και απαιτείται η ανάπτυξη και ενίσχυση του κινήματος σε περιβαλλοντικά ζητήματα, που συνδέονται έτσι και αλλιώς με τη σοσιαλιστική προοπτική.

4. Η αναφορά στη θέση 39 στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης του Κόμματος, εκτιμώ ότι εκφράζει μιαν επανάπαυση και μια υποτίμηση του θέματος. Για τον «902» - ραδιόφωνο είναι σωστή η εκτίμηση που γίνεται. Ο «902» - τηλεόραση, απέχει ακόμα πολύ από το να είναι ένας ανεκτός σταθμός. Και αυτό δεν είναι μόνο οικονομικό ζήτημα. Είναι ζήτημα αντίληψης και καλύτερης αξιοποίησης των σχετικών με τα ΜΜΕ συντρόφων και φίλων και οπαδών του ΚΚΕ. Το ίδιο ισχύει και για την οπτική μας προπαγάνδα, τη μορφή του «Ριζοσπάστη» και των εντύπων. Στις σημερινές συνθήκες υπερπληροφόρησης και βομβαρδισμού του λαού με υψηλής αισθητικής «πολυτελή» έντυπα, απαιτείται περισσότερο επιστημονική - στη μορφή και στο περιεχόμενο - προπαγάνδα και αξιοποίηση του σχετικού με το αντικείμενο αυτό δυναμικού του Κόμματος, καθώς και των φίλων και οπαδών.

5. Η ΚΕ πρέπει να παρακολουθεί στενότερα απ' ό,τι τώρα τις ΚΟΒ.

6. Πιστεύω ότι τα επαγγελματικά στελέχη - ιδιαίτερα αυτά που συμβάλουν στη διαμόρφωση της πολιτικής, των επιτροπών της ΚΕ - πρέπει να έχουν περιορισμένη θητεία και υποχρεωτικά να είναι ενεργοί στο μαζικό κίνημα, στους χώρους που σχετίζονται με τα θέματα που απασχολούνται σαν επαγγελματικά στελέχη, ώστε να αποφεύγονται φαινόμενα γραφειοκρατίας και «θεωρητικής» προσέγγισης του κινήματος.

7. Στις Θέσεις δε γίνεται καμιά αναφορά στις Τέχνες. Θεωρώ ότι είναι αποτέλεσμα οργανωτικής ανεπάρκειας και ιδεολογικής υποτίμησης (δε μεταφέρεται ίσως στα κεντρικά όργανα του Κόμματος η πείρα της κομματικής δουλιάς που γίνεται χρόνια τώρα στους χώρους της Τέχνης και στο μαζικό πολιτιστικό κίνημα). Εμφανίζεται, οι Θέσεις, να υποτιμούν το ρόλο των Τεχνών στην ιδεολογική πάλη, το ρόλο των Τεχνών στη διαμόρφωση της κοινωνικής συνείδησης και την επίδρασή του στον τρόπο ζωής των ανθρώπων.

Γιατί σύντροφοι, πώς αλλιώς καλλιεργεί η άρχουσα τάξη πρότυπα; Πώς διαμορφώνει συνειδήσεις; Με το χαμηλό μεροκάματο; Οχι βέβαια. Οι Τέχνες περνάνε μέσα από κανάλια ελέγχου και χειραγώγησης, επιχειρείται να ελέγχεται η παραγωγή τους μέσω της διακίνησης, της εμπορευματοποίησης, του ΣΤΑΡ-ΣΥΣΤΕΜ των «δημοσίων σχέσεων», της προβολής μέσα από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ της καλλιέργειας της ατομικότητας, του «ΔΗΘΕΝ», του εντυπωσιασμού, της υποκουλτούρας, με αποτέλεσμα τη διαμόρφωση προτύπων και αντιλήψεων, στην κοινωνία και μέσα στην εργατική τάξη, που απομακρύνουν τον πολίτη από τη δράση, από την ελπίδα για την κοινωνική αλλαγή. Και σήμερα, περισσότερο από πριν, υπάρχει η αναγκαιότητα για την ανάπτυξη των Τεχνών στον αντίποδα αυτής της λογικής.

Το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Μέτωπο χρειάζεται να υιοθετήσει αγωνιστικά τη θέση που συμπυκνώνει τον πολιτικό μας στόχο στο χώρο των Τεχνών και του Πολιτιστικού κινήματος. «Δημιουργία προϋποθέσεων για την ανεμπόδιστη καλλιτεχνική δημιουργία».

«Ανεμπόδιστη» στην παραγωγή και στη διακίνησή της (Παρέμβαση συλλογικά των καλλιτεχνών και του λαϊκού κινήματος στους θεσμούς ελέγχου της καλλιτεχνικής διακίνησης, διεκδίκησης όρων ανάπτυξης της Τέχνης, διεκδίκηση της ελευθερίας της έκφρασης, διεκδίκηση όρων ώστε να μπορεί ο λαός να παράγει Τέχνη, να εκφράζεται, να μορφώνεται, να γίνεται δημιουργικός. Καλλιτεχνική Παιδεία για όλους, υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων των δημιουργών, κατοχύρωση και μέριμνα, διεκδίκηση της πρόσβασης του λαού στα πολιτιστικά αγαθά, τέχνη στους δημόσιους χώρους, διαφάνεια στην κρατική πολιτιστική πολιτική και ίσες ευκαιρίες, ανοιχτές προσκλήσεις και διαγωνισμούς στα καλλιτεχνικά έργα δημοσίου ενδιαφέροντος, αιρετές κριτικές επιτροπές).

Να γίνει συνείδηση η ανάγκη να υιοθετήσει το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα διεκδικήσεις για την Τέχνη και τον Πολιτισμό, για να δημιουργηθεί ένα πλατύ μαζικό πολιτιστικό κίνημα που θα βρει την έκφρασή του στη λαϊκή εξουσία, όπου ο λαός θα γίνεται ο ίδιος χορηγός, κοινωνός και δημιουργός.

Συντροφικά

Ζωγράφος - Χαράκτρια

ΚΟΒ Εικαστικών

Θα ήθελα, όμως, να αναφερθώ σε ορισμένα προβλήματα που παρατήρησα και στο παρελθόν και υπήρχαν και στο 15ο Συνέδριο, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό. Αναφέρομαι στον Κωστόπουλο και στον Θεωνά, αλλά και σ' αυτούς που έφυγαν στο 13ο Συνέδριο. Σίγουρο πάντως είναι ότι το πρόβλημα δεν το είδαμε και πολύ πρακτικά, αφού προτάθηκε ο Θεωνάς ως δεύτερος στη λίστα για τις ευρωεκλογές. Απόρησα, βέβαια, για τις θέσεις του Κωστόπουλου.

Στο 13ο Συνέδριο ήταν ένας από αυτούς που υπερασπίστηκε το Κόμμα και τώρα, όπως και άλλοι, τραβάνε ο καθένας το δρόμο του (τηλεοράσεις, εφημερίδες κ.ά.). Ρίχνουν τώρα όλοι τους κροκοδείλια δάκρυα, μήπως κάναμε λάθος. Το ίδιο, όπως και στο 13ο Συνέδριο, όπου όσοι είχαν δημόσιες καρέκλες την κοπάνισαν. Σε ένα άλλο θέμα τώρα. Ζω στο Κάρλσφελντ της Γερμανίας, είμαι 28 χρόνια στη Γερμανία και κάθε εκλογές κατεβαίνω στα Γρεβενά. Στις προτελευταίες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, εκλέχτηκαν στα Γρεβενά νομάρχης κι αντινομάρχης σύντροφοι. Ερχονται οι τελευταίες εκλογές και χωρίς να ακουστεί η άποψη της ΚΟΒ, βγαίνουμε στο πατάρι και ανακοινώνουμε ότι υπάρχει ήδη δοκιμασμένος νομάρχης. Αντιδρούν κάποιοι σύντροφοι και διαγράφονται. Φυσικά, πρέπει να πω ότι δε συμφωνώ με την τακτική και την πολιτική των συντρόφων που διαγράφηκαν. Εγιναν όμως όλα αυτά χωρίς λόγο, καθώς αν είχε ακολουθηθεί η σωστή διαδικασία θα ξεκαθάριζαν τα προβλήματα. Διαγράφονται όμως, όπως έγινε, οι έτοιμοι σύντροφοι και τώρα ψάχνουμε να βρούμε καινούριους.

Στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές στην πλατεία των Γρεβενών, μίλησε ο σ. Πατάκης σε 30 άτομα. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Σε κάθε Συνέδριο καλούμαστε να πάρουμε θέση στον προσυνεδριακό διάλογο και να τοποθετηθεί ο καθένας στις θέσεις της ΚΕ του Κόμματος. Σύντροφοι, το ζήτημα, κατά την άποψή μου δεν είναι αν οι θέσεις εγκρίνονται συνολικά ή μερικά. Ο καθένας μας έχει τις απόψεις του πώς θα υλοποιηθούν οι Θέσεις. Γιατί αν προσέξουμε τις θέσεις και των άλλων Συνεδρίων θα δούμε ότι είναι περίπου οι ίδιες: Ιδεολογικό, οργανωτικό, στελεχικό, οικονομικό, στρατολόγηση νέων κομματικών μελών κλπ.

Οι δυσκολίες σχετικά με την οργάνωση της κομματικής ζωής κλπ. (Θέση 54), αφορούν ευρύτερα την εκπλήρωση του βασικού καθήκοντος, που προαναφέρω. Η ΚΕ ζητάει από τους κομμουνιστές να δίνουμε «όλο και περισσότερο χρόνο για το λαϊκό κίνημα, για το Κόμμα, για την υπόθεση του Μετώπου». Εγκρίνω και επαυξάνω, θεωρώντας ότι χρειάζονται περισσότερες θυσίες από τους κομμουνιστές σήμερα και ακόμα πιο πολλές μπορεί να απαιτηθούν αύριο. Αν θα είναι ανάλογες με της Κατοχής και του Εμφυλίου, με εκείνες που αναφέρω παρακάτω ή εντελώς νέες, είναι άγνωστο.

Ο Λένιν στο ΙΙΙ Πανενωσιακό Συνέδριο των Συνδικάτων - Απρίλης 1920, έλεγε: «Το 1918 και 1919 οι βιομηχανικοί εργάτες της χώρας κατανάλωσαν μόνο 7 πούτια σιτηρά, ενώ οι αγρότες... 17 πούτια. Στην εποχή του τσάρου ο αγρότης, στην καλύτερη περίπτωση, κατανάλωνε 16 πούτια, ενώ στη δική μας εξουσία κατανάλωσε 17... Το προλεταριάτο δύο χρόνια πεινούσε αλλά με την πείνα αυτή φάνηκε ότι ο εργάτης μπορεί να θυσιάζει όχι μόνο τα συντεχνιακά του συμφέροντα αλλά και τη ζωή του... Οι εργάτες αυτοί είναι έτοιμοι για οποιαδήποτε θυσία, δημιουργούν την πειθαρχία, που σε υποχρεώνει να λες και να νιώθεις ακαθόριστα ότι τα ταξικά συμφέροντα βρίσκονται πάνω από τα συντεχνιακά συμφέροντα». (τ. 30, σ. 501). Οι πρωτοπόροι είναι και στις θυσίες πρώτοι.

Με την ευκαιρία, σύντροφοι, θα ήθελα με λίγα λόγια να αναφερθώ στη γενική ενημέρωση των κομματικών μελών. Οι κομμουνιστές και γενικά ο αριστερός και προοδευτικός κόσμος είναι ευαίσθητος και έχει απαιτήσεις. Πρέπει να ξέρει, να μαθαίνει τι γίνεται στον κόσμο. Ποια είναι η κατάσταση στα κομμουνιστικά και γενικά στα προοδευτικά κινήματα. Και ακόμα, μη διστάζετε να ενημερώνετε τη βάση όταν πρόκειται να παρθούν σοβαρές αποφάσεις.

Στις χώρες που επιχειρούν να οικοδομήσουν το σοσιαλισμό: Εκφράζονται έντονες ανησυχίες για το άνοιγμα, ιδιαίτερα της Κίνας, στο ξένο κεφάλαιο και γίνονται προτάσεις για πληρέστερη ενημέρωση. Ενημέρωση περιμένουν οι εργάτες και τα άλλα λαϊκά στρώματα για το τι γίνεται σε Κορέα, Βιετνάμ, Λάος, Καμπότζη με τους κόκκινους Χμερ, Μογγολία, Κούβα κλπ.

Οι παραπάνω προβληματισμοί φέρνουν, συνειρμικά, στο προσκήνιο την ανατροπή του σοσιαλισμού στην Ευρώπη και ιδιαίτερα την έναρξη της εκτροπής του ΚΚΣΕ και της ΣΕ από τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία για το σοσιαλισμό, για το κόμμα, για τη δικτατορία του προλεταριάτου κ.ά. Και πολλοί σύντροφοι εντόπιζαν, τότε, την «αρχή του κακού» στο 20ό Συνέδριο, που τελικά οδήγησε στην περεστρόικα και στην αντεπανάσταση.

Το ζήτημα του Μήτσου Κωστόπουλου με την τελευταία συνέντευξή του, κι αν ακόμα δεν το έβαζαν σύντροφοι, τίθεται αντικειμενικά, έτσι που κατ' ανάγκη θα απασχολήσει και το 16ο Συνέδριο.

Πρώτα διαπιστώνεται η διαμάχη με τις οπορτουνιστικές και ρεφορμιστικές απόψεις, τόσο των διεθνών αντιιμπεριαλιστικών οργανώσεων, όσο και των επαναστατικών κομμουνιστικών δυνάμεων στο διεθνές κομμουνιστικό εργατικό κίνημα (Θέσεις 8 και 10) και επισημαίνεται, επίσης, η ανάγκη ισχυρού ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, ικανού... «να δώσει αποτελεσματική μάχη με τις κυρίαρχες ρεφορμιστικές αντιλήψεις και πρακτικές». Γιατί, όμως, δε γίνεται πουθενά λόγος, αν όχι για την εμφάνιση τέτοιων απόψεων στο Κόμμα, τουλάχιστον για την πολιτική επαγρύπνηση και ετοιμότητα, ώστε να εξουδετερώνεται ο κίνδυνος να μπουν στις γραμμές του; Δεν επιδρούν καθόλου σ' εμάς οι διεθνείς και οι εσωτερικοί παράγοντες και εξελίξεις που εκτρέφουν τον οπορτουνισμό και το ρεφορμισμό; Και οι απόψεις του Μ. Κωστόπουλο και όσων τις υποστηρίζουν;

Αγαπητοί σύντροφοι, συντρόφισσες,

Προτείνω το 16ο Συνέδριο να ασχοληθεί με το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, που πραγματοποιήθηκε το Φλεβάρη του 1956 και με την 6η πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ το Μάρτη του 1956.

Μαζί με το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ πρέπει να καταγγείλουμε και την 6η πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (του 1956). Να την καταγγείλουμε σαν παράνομη, αφού δε συγκλήθηκε, όπως το Καταστατικό ορίζει, αλλά με την επέμβαση, με τη μεθόδευση του Χρουτσόφ και σία... Σε κείνη την Ολομέλεια, ως γνωστόν, πήραν μέρος ανάμεσα σε άλλους και οι Δ. Παρτσαλίδης, Π. Δημητρίου, Μ. Βαφειάδης και άλλοι διαγραμμένοι από τη Γ' Συνδιάσκεψη (1950) του ΚΚΕ και άλλα Σώματα. Η ηγεσία που αναδείχτηκε από την Ολομέλεια εκείνη δεν ήταν μόνο ρεφορμιστική αλλά και λικβινταριστική. Το 1958 διαλύθηκαν οι κομματικές οργανώσεις στην Ελλάδα και πρόβαλλαν την ΕΔΑ σαν κόμμα, πράγματα ερμαφρόδιτα και αφύσικα. Υπήρχε ΚΕ (το κεφάλι του ΚΚΕ) στο εξωτερικό και δεν υπήρχε κορμός και πόδια εδώ. Αυτά μέχρι το φθινόπωρο του 1973 που έγινε το 9ο Συνέδριο του ΚΚΕ.

Δε χρειάζεται να αναπτύξω εδώ πόση ήταν η ζημιά για το Κόμμα, το ΚΚΕ. Από το 1958 μέχρι το 1973 δε λειτουργούσαν οι ΚΟΒ, εκτός από όλα τα άλλα, δε στρατολογούνταν μέλη στο ΚΚΕ. Εμεινε έτσι ένα οργανωτικό κενό για το Κόμμα, σχεδόν μιας γενιάς, με όλες τις δυσμενείς συνέπειες.

Εύχομαι καλή επιτυχία του 16ου Συνεδρίου

Ζήτω ο Μαρξισμός, Λενινισμός και ο Προλεταριακός Διεθνισμός

Με συντροφικούς χαιρετισμούς

ΚΟΒ Ξενοδοχοϋπαλλήλων

Αθήνα

Σε μια εποχή που το κίνημά μας δέχεται επίθεση από παντού (εσωτερικά - παγκόσμια), πρέπει - το λιγότερο - να 'μαστε αυστηροί με τα στελέχη μας, τα μέλη μας και πρωτίστως τους εαυτούς μας. Να στεκόμαστε αταλάντευτα στις γραμμές μας και μέσα από τις «ομίχλες» της σημερινής συγκυρίας, να μη χάνουμε το σοσιαλιστικό όραμα. Δε θα σχολιάσω τις Θέσεις για το 16ο Συνέδριο του Κόμματός μας, που άλλωστε με βρίσκουν σύμφωνο. Θα ασχοληθώ μ' ένα θέμα των ημερών, που βέβαια δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία», τουλάχιστον όσον αφορά το Μήτσο Κωστόπουλο: Πριν αρκετό χρονικό διάστημα, είχα επισημάνει κάποιες προτάσεις του και είχα ανησυχήσει, χωρίς να πω κιόλας πως περίμενα τη σημερινή κατάληξη. Λυπήθηκα, βεβαίως, γιατί ήταν ο φυσικός εκπρόσωπος της εργατικής τάξης, της τάξης για την οποία δημιουργήθηκε όλο το πλέγμα των ιδεών και των αγώνων, που αποτελούν (και θα αποτελούν διαχρονικά) την κληρονομιά και την ελπίδα της προοδευτικής ανθρωπότητας.

Ομως, όπως είπα στην αρχή, πρέπει να 'μαστε αυστηροί μέχρι σκληρότητας, όταν πρέπει. Δε δικαιούται κανένα μέλος μας, και πολύ περισσότερο στέλεχος, να «ξύνει τα νύχια του» και να τρώγεται από το σαράκι της αμφιβολίας, αν διάλεξε το σωστό δρόμο. Κι αν τον ...κούρασε η διαδρομή. Πέρα από το ό,τι τον «δημιούργησε», τον τίμησε και του 'δωσε, εν ολίγοις, οντότητα ο πολιτικός χώρος που επέλεξε να καταταχτεί ιδία βουλήσει. Δεν τον επιστράτευσαν αναγκαστικά.

Οσο για τους άλλους διαγραφέντες, ισχύουν τα ίδια. Και επικροτώ απόλυτα τις αποφάσεις, γιατί σκέφτομαι την κατάληξη άλλων κομμάτων, που πέρασαν στον «ευρωκομμουνισμό», επειδή τα άλωσαν από τα μέσα κάποιοι Κωστόπουλοι, κάποιοι Θεωνάδες κλπ. Κόμματα, που κατάντησαν σκιά του παλιού εαυτού των και, τελικά, ενσωματώθηκαν. Γιατί, επίσης, έχω φρέσκια στη σκέψη μου την ομιλία Γκορμπατσόφ στο αμερικάνικο πανεπιστήμιο της Τουρκίας, όπου μίλησε για τους «βοηθούς» του στη διάλυση της Σοβ. Ενωσης, με τις γνωστές τραγικές συνέπειες, όχι μόνο για τους λαούς της, αλλά για τους λαούς όλου του πλανήτη. Οσο κι αν φαίνεται δύσκολο, είναι σχετικά εύκολο να δημιουργηθεί η σύγχυση σ' ένα τμήμα της κομματικής μας βάσης από τις ενέργειες ή το λόγο (γραπτό ή προφορικό) στελεχών, όπως οι διαγραφέντες. Κι αυτό να προκαλέσει κάποιες παρενέργειες που μπορεί να τις βρούμε μπροστά μας. Βέβαια υποθετικό είναι αυτό εις ό,τι αφορά και τα όργανα και τη βάση μας, που αισθάνομαι ευτυχώς να πω ότι ...υγιαίνουν. Και οι ξένοι σύντροφοι, μας εκτιμούν απόλυτα γι' αυτό. Απόδειξη, η ανταπόκριση στις προσκλήσεις του ΚΚΕ. Η αντίδραση πήρε ή ετοιμάζεται να πάρει... υπό την προστασία της «τα καημένα τα παιδιά, τους αληθινούς κομμουνιστές, που η κομματική καμαρίλα ένιωσε πως δεν τους χρειάζεται πια, γιατί πέρασε στην υπηρεσία του συστήματος...». Λόγια, που είπε κάποιος εξυπνάκιας ...παντογνώστης σε μια συζήτηση μαζί μου. Απόψε, που γράφω αυτές τις γραμμές, έχω δίπλα μου το «Ριζοσπάστη» της 18ης του μήνα, ανοιγμένο στη σελίδα «Από μέρα σε μέρα». Από το σχετικό κειμενάκι, βλέπω πως δεν έχασε χρόνο η αντίδραση (αυτή η ...πρασινορόζ) ν' αγκαλιάσει τον ένα από αυτούς τους «αληθινούς κομμουνιστές», συγκεκριμένα τον Μ. Κωστόπουλο. Οταν σ' επαινεί - και, πολύ περισσότερο, όταν «κρέμεται από το στόμα σου» - ο εχθρός σου, το πράγμα είναι φως φανάρι πού έχει πάει. Μάλλον, πού έχεις καταντήσει. Αυτό δε θέλει θεογνωσία... «Εμπόδια», όπως αυτό των διαγραφών, όσο κι αν τα εκμεταλλεύονται οι ταξικοί μας αντίπαλοι, δε θα καταφέρουν ν' ανακόψουν την πορεία μας προς το Μέλλον. Προς το Σοσιαλισμό, που θα σημάνει το τέλος της προϊστορίας του ανθρώπου. Εμείς κρατάμε το σχεδιασμό της νέου τύπου κυβέρνησης, που την ονομάζουμε Δικτατορία του Προλεταριάτου, και χαρίζουμε στην Αντίδραση «...τα καημένα τα παιδιά», για να της ...κάνουν απολύμανση. Αν είναι δυνατόν βέβαια να απολυμανθεί έστω από «κομμουνιστές»... Πρώην...

Συντροφικά

Οικοδόμος - Λογοτέχνης

Χανιά

Οι αγρότες, στην κυριολεξία, αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης. Τα μονοπώλια και η πλουτοκρατία τους αποσπά την παραγωγή σε τιμές απαράδεκτα χαμηλές, ενώ τους δίδει τα εφόδια σε υψηλές τιμές. Ετσι τους οδηγεί στη φτώχεια και τη χρεοκοπία.

Η ΑΤΕ με την Τράπεζα Γης, καθώς και άλλους μηχανισμούς, τους αποσπά τα κτήματα. Ετσι άρχισε η διαδικασία της απόσπασης των χωραφιών από τους αγρότες. Το ΚΚΕ στο 16ο Συνέδριο προτείνει τη δημιουργία του Παραγωγικού Συνεταιρισμού, ώστε οι αγρότες από κοινού να παράγουν, από κοινού να προμηθεύονται τα εφόδιά τους, να κάνουν κοινή επεξεργασία των προϊόντων τους και να κάνουν κοινή διάθεση των προϊόντων.

Για να προχωρήσει μια τέτοια πρόταση, που στην πραγματικότητα θα υποστηρίζει τους αγρότες και θα στρέφεται κατά των εκμεταλλευτών βιομηχάνων και μονοπωλίων, θα πρέπει να υπάρχει ισχυρή λαϊκή εξουσία. Θα πρέπει να έχει προχωρήσει η συγκρότηση του Λαϊκού Μετώπου.

Οι προτάσεις αυτές του ΚΚΕ, όπως είναι επόμενο, δε φθάνουν στο λαό, στους αγρότες από τα ΜΜΕ, γιατί αυτά ενδιαφέρονται κυρίως να προβάλλουν τις απόψεις της ομάδας των Κωστόπουλου - Θεωνά και να αποσιωπούν τις θέσεις του ΚΚΕ.

Προϋποθέσεις απαραίτητες για να προχωρήσουν αυτές οι λύσεις, είναι η δημιουργία αξιόμαχου Κόμματος, καθώς και η δημιουργία του Λαϊκού Μετώπου. Μόνον έτσι θα επιβληθεί ο Παραγωγικός Συνεταιρισμός, που δε θα έχει καμιά σχέση με τον χρεοκοπημένο σημερινό Αγροτικό Συνεταιρισμό.

Σήμερα η ΑΤΕ που αποσπά τα χωράφια των αγροτών αποφεύγει να προκαλέσει το κοινό αίσθημα και προσπαθεί όσο γίνεται με χαμηλότερους τόνους να κάνει τη δουλιά της. Ετσι τους τα ενοικιάζει και πάλι τα χωράφια που τους απέσπασε και στην κοινωνία του χωριού δε γίνεται αντιληπτή η μεταβολή. Είναι προφανής ο φόβος της κυβέρνησης μην ξεσπάσουν διαμαρτυρίες, γι' αυτό συνιστά όσο γίνεται ήπια μεταχείριση για την απόσπαση των χωραφιών. Αργότερα θα προχωρήσει στο μαζικό ξεκλήρισμα των αγροτών.

Οι κομμουνιστές πρέπει να αποκαλύψουν στους αγρότες τα σχέδια της ΑΤΕ, της κυβέρνησης, της ΕΕ που θέλουν να προωθήσουν τους σύγχρονους τσιφλικάδες.

Πέρασαν τέσσερα χρόνια από το 15ο Συνέδριο του Κόμματός μας. Τέσσερα χρόνια, γεμάτα από αγώνες, νίκες, μα κι από πολλές δυσκολίες. Ομως, μέσα σ' αυτά τα χρόνια, είχαμε πρωτοφανείς κινητοποιήσεις σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Οι πρωτοβουλίες του Κόμματος σε διεθνές επίπεδο, με τις επαφές και τις συναντήσεις Κομμουνιστικών Κομμάτων και Εργατικών, είναι ίσως ιστορικής σημασίας. Αυτό από μόνο του δείχνει το Διεθνισμό του Κόμματός μας.

Δε θα σταθώ στις Θέσεις, γιατί με βρίσκουν σύμφωνο, αλλά και γιατί δε θέλω να κάνω κατάχρηση του χώρου, επειδή θέλω να θίξω το θέμα των Μ. Κωστόπουλου - Θεωνά κλπ.

Ανοιχτό γράμμα προς Μ. Κωστόπουλο - Γιάννη Θεωνά και σία.

Τελευταία έχει σηκωθεί ένας θόρυβος από τα όσα διαδραματίζονται γύρω από το Κόμμα μας και γύρω από τα δικά σας ονόματα. Αναρωτιέμαι αν αυτά συνέβαιναν σε κάποια άλλη στιγμή και με άλλα πρόσωπα, ποια θα ήταν η θέση σας; Δηλαδή, θα ζητούσατε την εφαρμογή του Καταστατικού του '96 ή του '91 ή του '78; Τα οποία και είχατε εγκρίνει, αν δεν είχατε μάλιστα ασχοληθεί και με τη σύνταξή τους. Αυτά σαν εισαγωγή, για να δούμε πόσο κομμουνιστές έχετε μείνει. Από την όλη σας συμπεριφορά, έχετε ποτέ σκεφτεί πόση ζημιά κάνατε στο Κόμμα τον τελευταίο, τουλάχιστον, χρόνο; Και μη μας πείτε πως του προκαλέσατε τη ζημιά γιατί το πονάτε, γιατί κανείς δε θα σας πιστέψει. Ανθρωποι που πονάνε το Κόμμα, κάθονται μέσα, αγωνίζονται κατά το Καταστατικό του και προσπαθούν την άποψή τους να την κάνουν πλειοψηφούσα, χωρίς να του σκάβουν τα θεμέλια. Εσείς τι κάνατε απ' όλα αυτά; Το Κόμμα σάς τίμησε με αξιώματα, που ούτε καν να τα σκεφτείτε μπορούσατε. Και όταν νομίσατε πως βγάλατε φτερά, από δω πάν' οι άλλοι. Και δε φτάνει μόνο αυτό. Πήρατε και την πραμάτεια σας, σαν τους παλιούς γυρολόγους και γυρνάτε από κανάλι σε παράθυρο, σε στημένες αναλύσεις και συνεντεύξεις, να χτυπήσετε, ποιο, το Κόμμα, που λέτε πως πάτε να σώστε από την καταστροφή. Μήπως υπερβάλλω;

Μήτσο, δεν είσαι εσύ που στρογγυλοκάθισες πριν λίγες μέρες με τον Παπαναγιώτου (αν δεν κάνω λάθος στο όνομα) στο κανάλι ALTER και με το βαμβάκι έσουρες τα εξ αμάξης στο Κόμμα; Μάλιστα, σου έταξε κι άλλη συνέντευξη, γιατί δε σας πήρε ο χρόνος να πείτε πολλά. Μήπως, λέω, θα μπορούσες να μου θυμίσεις μια τέτοια υποδοχή σου από κανάλι, όταν ήσουν στο ΚΚΕ;

Τώρα κόβονται για τη ζημιά που παθαίνει το ΚΚΕ και προσπαθούν να το αναστηλώσουν με τη δική σου συνδρομή (και των άλλων). Αλήθεια, πόσες συνεντεύξεις σας δημοσίευσε η «Ελευθεροτυπία», όταν είσαστε στο ΚΚΕ; Πόσες φιέστες σας οργάνωσαν, ας πούμε στο Βόλο, στην Ελευσίνα κι αλλού, αυτοί που σας έχουν κάτω από τη σκέπη τους; Τους πήρε ο πόνος ή ο αντικομμουνισμός; Εσείς το ξέρετε τι και συνειδητά κάνετε ό,τι κάνετε. Κείνο που δεν μπόρεσα να καταλάβω ή να χωνέψω - να μου συγχωρήσετε την έκφραση - είναι η αλαζονεία, να ζητάτε μετά απ' όλα αυτά, ακόμη και αναβολή του Συνεδρίου και ορισμό άλλου, που θα γίνει από βετεράνους του Κόμματος. Αλήθεια, οι βετεράνοι βρίσκονται μόνο στην κορυφή της πυραμίδας; Οι άλλοι με δυο και τρεις εικοσιπενταετίες δεν είμαστε βετεράνοι; Δεν είμαστε κείνοι που σε όλες τις δύσκολες στιγμές κρατήσαμε το Κόμμα γερά στη θέση του και το κάναμε σεβαστό και στους εχθρούς του ακόμη; Ε! αυτούς όλους θα τους βρείτε στα μετερίζια του αγώνα, όπως και τότε Μήτσο, που γυρνάγαμε μαζί τις γειτονιές φωνάζοντας για τα δίκια του Λαού.

Αν κάτι σας έχει μείνει, δε θα παίρνατε τον κατήφορο. Θα ακολουθούσατε το Καταστατικό και θα εξαντλούσατε όλες τις δυνατότητες που δίνει, π.χ. το άρθρο 56 του '96 ή 59/'91 ή το 9/'78. Τώρα τι να ζητήσετε;

Πάντως, αν, όπως λέτε, ανησυχείτε, το Κόμμα έχει βρει το δρόμο του και θα τραβήξει μπροστά. Αυτό, άλλωστε, μόνον όσοι εθελοτυφλούν δεν το βλέπουν. Και μια τελευταία απορία μου. Γιατί το '90 δεν ακολουθήσατε τους άλλους και τους ακολουθείτε τώρα; Μήπως για να γίνεται κάποια φασαρία σε κάθε Συνέδριο και να τροφοδοτείται η κουκουεδολογία; Αν πάντως από όσα λέτε, πιστεύετε κάτι, είναι καιρός ακόμη, ο κατήφορος δεν έχει πάτο. Η ιστορία ποτέ δε δικαίωσε τους αποστάτες ή τους λιπόψυχους.

Εύχομαι καλή επιτυχία στο 16ο Συνέδριό μας. Και προσοχή Σύντροφοι. Ο ταξικός εχθρός πάντα καιροφυλακτεί.

Με συντροφικούς χαιρετισμούς

ΚΟΒ Αμφιθέας - Π. Φάληρο

Αντιστασιακός

Γράφω κι εγώ μερικά από τη ζωή μου και πρώτα απ' όλα ευχαριστώ τον πρώην διευθυντή μου στη ΔΕΗ κ. Θ. Ξανθόπουλο και σημερινό πρύτανη του Πολυτεχνείου, για τα ωραία του λόγια που είπε στις 17 Νοεμβρίου στο Πολυτεχνείο, την ημέρα της επετείου του. Να διαβιβάσω λοιπόν πάλι στους καινούριους φίλους του Γκορμπατσόφ, ότι το 1946 στην οδό Αγησιλάου, μου είχε πει ο Νίκος ο Ζαχαριάδης, «Δυστυχώς από το Κόμμα βγαίνουνε μερικοί προδότες, που άμα πάρουνε την καρέκλα γίνονται οι χειρότεροι εργοδότες». Τώρα το είδα με τα μάτια μου, μια συμμορία του Γκορμπατσόφ, δεν τους άρεσε ο σύντροφος Φλωράκης και θέλανε να διαλύσουν το ΚΚΕ, αλλά απέτυχαν. Τώρα πάλι, πριν την έναρξη του 16ου Συνεδρίου βρεθήκανε άλλοι, που δεν τους αρέσει η συντρόφισσα Παπαρήγα και το δηλώνουν και στις εφημερίδες. Ολους αυτούς το Κόμμα τους έκανε βουλευτές κλπ., με συντάξεις, με αυτοκίνητα και με σπίτια, δεν τους αρέσει τώρα το Κόμμα; Τώρα το γιατί, αυτοί μόνο το ξέρουνε.

Τελειώνοντας, θέλω να πω μια γνώμη: Πρέπει να παρθεί μια απόφαση στο Συνέδριο, να βγουν καινούργιες ταυτότητες από το Κόμμα, γιατί με κουπόνια που δίνουν δεν επικρατεί καμία λογική, γιατί τα παίρνει κάποιος και τα δίνει αλλού και πολλοί που έχουν τις παλιές ταυτότητες, πολλές φορές τις εκμεταλλεύονται.

ΚΟΒ Κυψέλης

Υ.Γ. Ηθελα να γράψω για πολλούς μασκαράδες, αλλά έχω γράψει πολλά στο «Ριζοσπάστη» για το τιμημένο ΚΚΕ - που τρία μου έχουν μείνει. Η ιστορία της Πάουερ 1941-'44, η Μάχη της Ηλεκτρικής, στο Κερατσίνι 1943 με το Νίκανδρο Κεπέση και ο Λένιν και η Οκτωβριανή Επανάσταση στο «Ριζοσπάστη» και στην «Πράβδα» της Μόσχας, στα 90 μου χρόνια.