Καράβια τσακισμένα, κινούμενα φέρετρα να ανεβοκατεβαίνουν στο Αιγαίο, τραβώντας στους βυθούς τους ανθρώπους σαν να 'ταν ποντίκια, με την άδεια της αστυνομίας και των λιμεναρχείων, παρακαλώ. Με τη βούλα των κρατικών και παρακρατικών επιτροπών και παραεπιτροπών. Το κέρδος, αυτό το κολοβό μαύρο φίδι, παίρνει κεφάλια και σκορπάει τον όλεθρο. Τραβάει τους ανθρώπους στο βαθύτερο βάθος του βυθού. Εκεί που ξυπνάνε όλα τα ένστικτα της ανθρωποφαγίας.

Και τοποθετεί, με τάξη και αταξία, τα καινούρια πτώματα, δίπλα σε αυτά του σεισμού. Και στα άλλα που - καθημερινά - προκύπτουν στα εργοστάσια, στις οικοδομές, στις στοές, παντού... εκεί όπου μεγαλώνει ο Μινώταυρος και μικραίνει ο άνθρωπος. Παιδιά, γυναίκες, άντρες, αθώοι και αμαρτωλοί, πονηροί και αστιγμάτιστοι, ανακατεμένοι, μαύροι, κίτρινοι, λευκοί, Αλβανοί ακόμα, όλες οι φυλές του Ισραήλ, δηλαδή, θυσία στους βωμούς του θεού της μονέδας. Σάλτσα για νοστιμιά στα φαγητά των ανέκφραστων και αφιλότιμών φαγοπότηδων!

Τίποτα δε λειτουργεί, μπαρμπα-Γιάννη. `Η μάλλον όλα λειτουργούν στην εντέλεια. Ο ένας εκβιάζει τον άλλον. Ο ένας χρηματίζει τον άλλον. Εχουν στήσει ένα χορό κανιβάλων και με τις αρβύλες τους πηδάνε πάνω στα στήθια μας, πάνω στα κεφάλια μας, πάνω στις κλειδώσεις μας και στους σκελετούς μας. Και ενώ τα δικά μας κόκαλα σπάζουν με θόρυβο, αυτοί, τάχα, μαλώνουν στις Βουλές και στις συνεδριάσεις: Εσύ τα πήρες, εγώ δεν τα πήρα. Εσύ τον διευκόλυνες, εγώ δεν τον διευκόλυνα. Εσύ τον ξέρεις, εγώ δεν τον ξέρω.

Φωνάζουν οι κλέφτες, οι ψεύτες, οι υπεύθυνοι... και κάνουν δηλώσεις «περί διαγραμμάτων», πάνω από τα τυμπανισμένα πτώματα. Ανθρωποι πνίγονται, δύο βήματα από τη στεριά. Αλλοι άνθρωποι θάβονται στα ερείπια. «Θα χυθεί άπλετο φως προς όλες τις κατευθύνσεις». Δηλώσεις που γίνονται σε κάθε περίπτωση, για κάθε περίπτωση. Μιλάνε για φως αυτοί που τρέφονται - και τους τρέφουν - τα σκοτάδια. Και στοιβάζονται τα «ατυχήματα» και προσθέτονται καινούρια θύματα δίπλα στα άλλα θύματα... Και αυτοί ξανακάνουν δηλώσεις, αφού αυτές δεν κοστίζουν. Και ο πόνος γίνεται αβάσταχτος.

Μπαρμπα-Γιάννη, τι λέμε, λοιπόν, στο λαό; Αυτό το κλάμα που έχυσε ετούτες τις μέρες μπορεί - επιτρέπεται - να πάει και αυτό χαμένο; Να κυλήσει και αυτό, έτσι απλά, μαζί με τα άλλα ποτάμια δάκρυα και αίματος που κυλάνε αδικαίωτα σε τούτο τον τόπο; Αυτός ο κόσμος, που ήπιε όλη αυτή την αρμύρα της θάλασσας και πνίγηκε δολοφονημένος, αυτά τα παιδάκια, αυτά τα νήπια, που από το βράδυ της Τρίτης και στο εξής, θα παίζουνε κρυφτό με τα ψάρια, θα τα ξεχάσουμε κλεισμένα αιώνια εκεί στο βυθό; Μήπως, λέω, μήπως, πρέπει να κάνουμε και μια μήνυση στο λαό μπαρμπα-Γιάννη; Μια μήνυση για παράβαση καθήκοντος, ας πούμε. Γιατί καθήκον του λαού είναι να εμποδίζει τα εγκλήματα. Να αποδίδει δικαιοσύνη στα θύματα.

Πρόσφατη η συνέντευξη της επιτρόπου της Ελλάδας στην ΕΕ, Αννας Διαμαντοπούλου, που υποστήριξε τη γενίκευση της μερικής απασχόλησης, ιδιαίτερα στις νέες γυναίκες, υποστηρίζοντας μάλιστα ότι η ίδια θα την προτιμούσε για τον εαυτό της αν με μια σύμβαση θα μπορούσε να παραμείνει στο σπίτι!!

Ηδη η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας έδωσε μία εμπεριστατωμένη απάντηση στα επιχειρήματα της επιτρόπου. Μια ακόμα απάντηση δίνει εργαζόμενη που έχει δοκιμάσει επί χρόνια αυτό το είδος της «εκσυγχρονισμένης» απασχόλησης και η μαρτυρία της είναι αντιπροσωπευτική.

«Μα, οι γυναίκες θα έχουμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο έτσι», μου έλεγε - με καλή πίστη - μια φίλη, πριν από χρόνια, τότε που άρχιζε να γίνεται λόγος για ευρύτερη διάδοση της μερικής απασχόλησης. «Εμείς οι γυναίκες, συνέχιζε, έχουμε αποκάμει σ' αυτή τη γενιά, να προσπαθούμε να τα προλάβουμε όλα, να βλέπουμε ελάχιστα τους ανθρώπους μας, τα παιδιά μας, να είμαστε συνεχώς κατάκοπες. Η μερική απασχόληση για όσες θα την ήθελαν, θα έκανε πιο ανθρώπινη τη ζωή τους...».

Σήμερα, η ίδια φίλη, έχει συνειδητοποιήσει ότι αυτό που νόμιζε τότε σαν πανάκεια, έχει αποδειχθεί μπούμερανγκ για τις περισσότερες γυναίκες και ότι η επιλογή της μερικής απασχόλησης, που τείνει να γενικευτεί - και με τις ευλογίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης- θα είναι (είναι ήδη) μια εξαναγκαστική επιλογή...

«Περισσότερος ελεύθερος χρόνος»... Ρώτα εμένα να σου πω: «Παιδί για όλες τις δουλιές» γίνεται η γυναίκα με τη μερική απασχόληση.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Είχα εργαστεί πάνω από είκοσι χρόνια σε μόνιμη δουλιά. Είχα έναν αξιοπρεπή μισθό, όταν η επιχείρηση αποφάσισε να κάνει μείωση προσωπικού. Ημουν από τις «τυχερές» που απέλυσαν. Ετσι λοιπόν, ύστερα από τόσα χρόνια ευσυνείδητης και κοπιαστικής δουλιάς, βρέθηκα να ξαναρχίζω από την αρχή. Ούτε, βέβαια, η πρώτη, ούτε η τελευταία ήμουν, θα πείτε. Το μειονέκτημα ήταν ότι ήμουν γυναίκα. Ηθελα πάση θυσία να ξαναβρώ δουλιά, να σταθώ στα δικά μου πόδια, δεν ήθελα να παραμείνω για πολύ χρόνο άνεργη, αφού δε μου το επέτρεπαν αυτό οι οικονομικές και οικογενειακές συνθήκες. Ετσι, ήμουν εκ των πραγμάτων πιο ευάλωτη σε εκβιασμούς...

Ποτέ δε θέλησα τη μερική απασχόληση. Ομως το «χάπι», στην αρχή, χρυσώθηκε: «Ας αρχίσουμε τη συνεργασία μας», μου είπαν από την εργοδοτική πλευρά, «και σε λίγο καιρό θα τακτοποιηθεί και το ζήτημα του μισθολογίου». Και ναι μεν η συνεργασία, από την πλευρά μου, πήγε καλά και ήταν ευχαριστημένοι από τη δουλιά μου, αλλά οι προϊστάμενοι «ξεχνούσαν» τη ρύθμιση του μισθολογίου. Ο καιρός περνούσε και η ασφάλισή μου είχε διακοπεί, καθώς περίμενα από μέρα σε μέρα να «ξαναμπώ» στο μισθολόγιο. Μέχρι που ύστερα από δική μου πίεση μου δήλωσαν ορθά κοφτά ότι δεν υπάρχουν οι δυνατότητες για μόνιμη δουλιά, αλλά μόνο με μορφή συνεργασίας, δηλαδή με Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών. Τι σημαίνει αυτό; Πρώτον, ότι είχα ήδη χάσει την ασφαλιστική μου κάλυψη για αρκετούς μήνες. Δεύτερο, ότι με το «μπλοκάκι» θα έπρεπε να πληρώνω εγώ η ίδια, σχεδόν τα μισά χρήματα που έπαιρνα (στην Εφορία, και αν ήθελα να έχω ασφάλιση να καταβάλλω τις κρατήσεις - και τις δικές μου και του εργοδότη)... Το ήξερα βέβαια ότι ήταν κοροϊδία, αλλά έπρεπε να διαλέξω. Ετσι άρχισε η νέα εποχή στις εργασιακές μου σχέσεις, αλλά και στη ζωή μου...

Η δουλιά ήταν περίπου η ίδια, αλλά γινόταν με πιο εντατικούς ρυθμούς και σε ώρες δύσκολες. Γιατί, καθώς δεν είχα πια ωράριο, έπρεπε να δουλεύω για να τα προλάβω όλα πρωί - απόγευμα σε διάφορες ώρες της μέρας, κι ακόμα να αναλαμβάνω περισσότερες οικογενειακές υποχρεώσεις, «να είμαι πάντα εκεί» για όλα τα μέλη της οικογένειας, συμπεριλαμβανομένων και των γονιών μου, που είχαν γεράσει και είχαν αυξημένες ανάγκες. Ολοι το θεωρούσαν φυσικό να ασχοληθώ εγώ, αφού «τώρα είχα περισσότερο χρόνο». Το αποτέλεσμα ήταν να κόβω χρόνο από τον ύπνο μου, την ξεκούρασή μου, τις ελεύθερες ώρες που είχα πριν για κάποια διασκέδαση, τη δυνατότητα να δω κάποιους φίλους ή να συμμετέχω στα κοινά.

Δούλευα προσφέροντας δουλιά της ίδιας ποιότητας και ποσότητας για λιγότερα χρήματα και με περισσότερη κούραση. Η ζωή μου υποβαθμίστηκε - κι αυτό σε μια ηλικία που άλλοι απολαμβάνουν κάποιες παροχές για τόσα χρόνια δουλιάς. Εγώ και «μπαλάκι» γίνομαι και στην καλοκαιρινή μου άδεια πρέπει να δίνω δουλιά πριν πάω διακοπές και χρήματα πρέπει να μαζεύω φασούλι το φασούλι για να κάνω κάποια δώρα στους δικούς μου στις γιορτές, αφού -όπως είναι γνωστό- με τη μερική απασχόληση δεν παίρνεις δώρο ούτε επιδόματα για να καλύψεις κάποιες οικογενειακές ανάγκες...

Ασε την απομόνωση.... Πας και δίνεις δουλιά και φεύγεις έχοντας ελάχιστη επαφή με τους συναδέλφους. Πού τα κοινά συμφέροντα, πού η αλληλεγγύη, πού η συλλογικότητα, οι συζητήσεις και η κοινωνική επαφή πού υπάρχει όταν έχεις σταθερή και μόνιμη απασχόληση σαν μισθωτός.

Πώς να απαιτήσεις αύξηση και να τη διεκδικήσεις δυναμικά, όταν από πάνω σου επικρέμεται η «δαμόκλειος σπάθη» της απόλυσης και μάλιστα χωρίς αποζημίωση; Με τη μερική απασχόληση δεν τολμάς ούτε να αρρωστήσεις... Γιατί αν δε χάσεις τη δουλιά σου, θα χάσεις -το λιγότερο- τα χρήματα που υπολόγιζες να έχεις κάθε μήνα και θα πρέπει να συνεχίσεις να πληρώνεις τις εισφορές στην Εφορία και στην ασφάλιση...

Στο ίδιο διάστημα που εγώ δούλευα «μερικώς» η εργοδοσία προσέλαβε αρκετά νέα παιδιά, πληρώνοντάς τα μισθούς πείνας. Κι όχι μόνο αυτό. Οταν κάλυψε κάποιες ανάγκες, άρχισε να προσλαμβάνει νέους με προσόντα - ξένες γλώσσες, γνώσεις κομπιούτερ, πτυχίο πανεπιστημίου κλπ, με «μπλοκάκι». Αφού μπορεί να έχει τις γνώσεις και τις ικανότητές τους με λιγότερα χρήματα, γιατί να μην το κάνει; Εμείς τι κάνουμε, τώρα που οι εργοδότες έχουν «ξεσαλώσει» και με τις ευλογίες της κυβέρνησης η μερική απασχόληση θα γενικεύεται;

Εγώ προσωπικά έχω ήδη αρχίσει να προβληματίζομαι αν θα πρέπει, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, να πάρω πρόωρη σύνταξη, αφού με τις επικείμενες αλλαγές στα ασφαλιστικά, αν δεν προλάβω να συνταξιοδοτηθώ μπορεί «να χάσω και τα αυγά και τα πασχάλια» και αργότερα με περισσότερα χρόνια να πάρω μικρότερη σύνταξη. Και βέβαια δεν υπάρχει καμιά προοπτική για μελλοντική αύξηση των αποδοχών μου, τέτοια που θα μου επέτρεπε μια μεγαλύτερη σύνταξη. Ετσι, δυστυχώς, διαμορφώνεται η κατάσταση, για χιλιάδες γυναίκες, που δούλεψαν μια ζωή για να καταλήξουν να πάρουν μια σύνταξη πείνας... Κι ας μη μιλήσουμε γι' αυτές που δουλεύουν τετράωρα ή παίρνουν «μαύρα λεφτά» για να αντεπεξέλθουν στις αυξημένες ανάγκες της οικογένειας...

Αλίμονο στις νέες...

«Οταν βλέπω τις νέες, ανυποψίαστες κοπέλες, τα κορίτσια που μπαίνουν γεμάτα ελπίδες στις ανώτατες σχολές, μελαγχολώ... Δεν έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει το μέλλον που τις περιμένει. Ηδη όμως νέες αρχίζουν να νιώθουν τις συνέπειες του «εκσυγχρονισμού»: Μένουν χρόνια άνεργες, αναγκάζονται να βρίσκουν άσχετες με τις γνώσεις τους δουλιές, παρακινούνται να παρακολουθήσουν ευρωπαϊκά προγράμματα για να έχουν κάποιο χαρτζιλίκι, τρέφουν αυταπάτες ότι με την ταχύρυθμη ειδίκευση θα βρουν μόνιμη δουλιά, καταφεύγουν σε «μέσα» για να βρουν μια θεσούλα, αναβάλουν τη δημιουργία οικογένειας.

Κι από εκεί και πέρα. Πάνω σε ποια βάση οικονομικής ανεξαρτησίας μπορούν να διεκδικήσουν ισότητα στην οικογένεια και στην κοινωνία, όταν ακόμα και οι κρατικοί παιδικοί σταθμοί θα πρέπει να πληρώνονται, ενώ οι κοινωνικές παροχές διαρκώς μειώνονται; Πού η ευλογημένη εργασία που απελευθερώνει, που διαπλάθει την προσωπικότητα, που χαλυβδώνει τη θέληση για αγώνα, που αναπτύσσει τις ικανότητες κάθε ανθρώπου;

Οι νέες γυναίκες πρέπει να αντιδράσουν, οργανωμένα, συλλογικά. Πριν να είναι πολύ αργά...

Η κυβέρνηση έχει μηδενίσει τα κονδύλια για τις λειτουργικές δαπάνες των νοσοκομείων

«Σας πληροφορούμε ότι ένας μεγάλος αριθμός νοσοκομείων εξακολουθούν να μας γνωστοποιούν ότι πολλοί ασφαλιστικοί οργανισμοί φορείς δεν ανταποκρίνονται στην υποχρέωση εξόφλησης των δαπανών εντός των προθεσμιών που προβλέπει ο νόμος 2789/2000», αναφέρεται στο έγγραφο που συνοδεύεται με την προειδοποίηση: «Η επίκληση οποιουδήποτε λόγου για τις καθυστερήσεις που παρατηρούνται δεν μπορεί να έχει καμιά βάση».

Είναι το τρίτο έγγραφο που στέλνει το υπουργείο Οικονομικών απ' την αρχή του χρόνου (τα άλλα δύο στάλθηκαν την 1.3.2000 και τις 2.6.2000) για να εφαρμοστεί ο νόμος 2789/2000 που προβλέπει:

• Από 1.1.2000 τα ασφαλιστικά ταμεία και το δημόσιο θα προκαταβάλουν το 75% των υποχρεώσεών τους από δαπάνες υγειονομικής περίθαλψης εντός 30 ημερών από την ημερομηνία υποβολής των δικαιολογητικών.
• Παρέχεται η δυνατότητα στα νοσηλευτικά ιδρύματα να απευθύνονται στο Γενικό Λογιστήριο του κράτους και να ζητούν την παρακράτηση από τις γραμμένες στον προϋπολογισμό πιστώσεις για επιχορηγήσεις ποσών ίσων με τις ανεξόφλητες κατά περίπτωση οφειλές τους στις περιπτώσεις εκείνες που δεν τηρούνται οι προβλεπόμενες προθεσμίες.

Η κυβέρνηση λοιπόν «βγήκε στη γύρα για ρευστό», καθώς τα νοσοκομεία χρωστούν κοντά στα 220 δισ. δραχμές προς τους προμηθευτές (εκ των οποίων τα 113,5 δισ. είναι για φάρμακα), ενώ υπάρχει η πρόβλεψη ότι η δαπάνη για την περίθαλψη των δημοσίων υπαλλήλων θα υπερβεί κατά 60 δισ. το κονδύλι των 163 δισ. που είχε εγγραφεί στον προϋπολογισμό του 2000.

Μεγάλα ταμεία - όπως το ΙΚΑ και των αυτοαπασχολούμενων (ΟΑΕΕ)- δεν παρουσιάζουν μεγάλες καθυστερήσεις.

Ωστόσο όμως, η κυβέρνηση επείγεται - καθώς φαίνεται να εφαρμόσει στην πράξη - τη λεγόμενη «μεταρρύθμιση του ΕΣΥ», που, μεταξύ των άλλων, προβλέπει:

• Τη δημιουργία του Οργανισμού Διαχείρισης Πόρων Υγείας (ΟΔΙΠΥ) που θα συγκεντρώνει και θα διαχειρίζεται τους πόρους υγείας των μεγαλύτερων ασφαλιστικών οργανισμών (ΙΚΑ, ΟΓΑ, ΟΑΕΕ, Ασφαλισμένους του δημοσίου κ.ά.).
• Αναπροσαρμόζονται τα τιμολόγια υπηρεσιών (νοσήλιο, διαγνωστικές πράξεις, επισκέψεις κ.ά.) με σταδιακή κατάργηση όλων των υπουργικών αποφάσεων ή άλλων κανονιστικών πράξεων τιμολόγησης δημόσιων και ιδιωτικών υπηρεσιών υγείας.

Τα ασφαλιστικά ταμεία - εκτός απ' την κάθε είδους καταλήστευση - των εργοδοτών και του κράτους δέχτηκαν και το πλαγιοκόπημα με τις αυξήσεις των νοσηλίων.

Τις αλματώδεις αυξήσεις των νοσηλίων τις άρχισε η ΝΔ το 1992 και τις διεύρυνε το ΠΑΣΟΚ με τελικό στόχο την πλήρη απελευθέρωση των νοσηλίων. Τα επιχειρήματα ήταν κοινά: «Εγινε για την ορθολογική διαχείριση των νοσοκομείων», έλεγε το 1993 ο τότε υπουργός Υγείας Δ. Σιούφας ή για «μια σύγχρονη χρηματοδοτική διαχείριση των υπηρεσιών υγείας», αλλά και «τη δημιουργία διαχειριστικής κουλτούρας σε κάθε νοσοκομείο» όπως λέει (20.9.2000)ο νυν υπουργός Υγείας Αλ. Παπαδόπουλος.

Απ' την «παρακίνηση» της ΝΔ...

Ηταν Μεγάλη Πέμπτη του 1992 (23 του Απρίλη) όταν η κυβέρνηση της ΝΔ προχώρησε στην πρώτη αύξηση των νοσηλίων. (Τα νοσήλια της Γ' θέσης από 2.840 έφτασαν τις 8.000 δραχμές και τα νοσήλια της Α' θέσης από 6.040 έφτασαν σε 13.800 δραχμές).

Στις 29.4.1992 - μετά απ' το θόρυβο που ξεσηκώθηκε - ο τότε υφυπουργός Υγείας - Πρόνοιας Δ. Σιούφας, έκανε δήλωση και μεταξύ άλλων έλεγε: «Η απόφαση αυτή δημιουργεί όλες τις προϋποθέσεις για λειτουργική και οικονομική εξυγίανση και των ασφαλιστικών ταμείων, που πρέπει να βγουν απ' τη μακαριότητα και τον εφησυχασμό, αλλά και των κρατικών νοσοκομείων. Για τους ασφαλισμένους δε θα προκύψει καμιά επιπλέον επιβάρυνση. Οι πρόσθετες δαπάνες, που θα προκύψουν σε ορισμένους ελλειμματικούς ασφαλιστικούς οργανισμούς, θα καλυφθούν από επιχορηγήσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό». Στις 26.1.1993 η ΝΔ προχώρησε στη δεύτερη αύξηση των νοσηλίων. (Τα νοσήλια της Γ' θέσης από 8.000 φτάνουν στις 15.500 και της Α' από 13.800 τις 26.500).

Τότε ο Δ. Σιούφας - υπουργός Υγείας πια - δήλωσε: «Ακόμη, η απόφαση αυτή για αύξηση των νοσηλίων θα αποτελέσει κίνητρο στην προσπάθεια ελέγχου των δαπανών από τα ασφαλιστικά ταμεία».

Τον Οκτώβρη του 1992 - αμέσως μετά την πρώτη αύξηση των νοσηλίων - ο κλάδος υγείας του ΙΚΑ έγινε για πρώτη φορά ελλειμματικός. Το 1993 τον ακολούθησαν και οι κλάδοι υγείας των άλλων ταμείων.

Κι ήρθε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (σε εφαρμογή του νόμου 2519/1997) με την κοινή απόφαση των υπουργών Οικονομικών και Υγείας (3.2.1998) - που δημοσιεύτηκε στα μουλωχτά στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως - με την οποία καθιερώθηκε το ενοποιημένο κλειστό νοσήλιο, που συνοδευόταν και από τιμολόγιο με τη διατίμηση ορισμένων ιατρικών πράξεων.

Με το ημερήσιο ενοποιημένο νοσήλιο υπήρξαν αυξήσεις από 29 έως 64%, ανάλογα με τη θέση νοσηλείας. Π.χ., το τιμολόγιο της Γ' θέσης στον Παθολογικό Τομέα είναι 20.000 δραχμές, ενώ στο χειρουργικό είναι 25.000 δραχμές.

Επίσης, με το συνολικό ενοποιημένο νοσήλιο υπήρξε «διατίμηση» των ακριβών ιατρικών πράξεων (π.χ., το μπάι-πας χρεώνεται με 1,7 εκατ. δραχμές, η μεταμόσχευση νεφρού 2,5 εκατ. δραχμές, η μεταμόσχευση πνεύμονα 4 εκατ. δραχμές κλπ.).

Ο Δ. Σιούφας, ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ, με ανακοίνωσή του (3.3.1998) επιχαίρει: «Χρειάστηκε να περάσουν έξι χρόνια για να συνειδητοποιήσει η κυβέρνηση την ορθότητα των αποφάσεων και της παρέμβασης της κυβέρνησης της ΝΔ... Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ όμως, μετά το 1993, "ανέσυραν" από τα συρτάρια την πολιτική της "υποκρισίας" και στα νοσήλια και διέκοψαν την πορεία ανάκαμψης της οικονομικής εξυγίανσης του υγειονονομικού συστήματος».

Από μια μελέτη της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Προσωπικού Οργανισμού Κοινωνικής Πολιτικής, προκύπτει ότι οι δαπάνες των ασφαλιστικών ταμείων μόνο για τη νοσοκομειακή περίθαλψη το 1999 αυξήθηκαν κατά 18,8% έναντι του 1997. Το 1998 που δεν πρόλαβε να εφαρμοστεί καλά η απόφαση, οι ίδιες δαπάνες αυξήθηκαν κατά 1,4% έναντι του 1997.

Ακόμα η κυβέρνηση έβαλε το ΙΚΑ να πληρώσει αναδρομικά 22 δισ. για ιατρικές πράξεις - πριν το 1998 - που κοστολογήθηκαν παραπάνω.

Πάντως, ο πρώην διοικητής του ΙΚΑ, Γρ. Σολωμός, στο βιβλίο του «Η Κοινωνική Ασφάλιση σε μετάβαση», υποστηρίζει ότι τα επόμενα χρόνια θα υπάρξει «αύξηση της τάξης του 50-60% των δαπανών περίθαλψης του ΙΚΑ, λόγω της εφαρμογής του τιμολογίου νοσηλίων του νόμου 2519/97».

Στις 2.3.2000 ο Κ. Καραμανλής μίλησε σε προεκλογική συγκέντρωση του ιατρικού κόσμου και μεταξύ των άλλων είπε: «Βεβαίως, δεν αγνοούμε την ανάγκη αναπροσαρμογής των νοσηλίων, που είναι σε πλήρη αναντιστοιχία με την πραγματικότητα και τα οποία κρατά παγωμένα επί πολλά χρόνια η κυβέρνηση».

Την επομένη (3.3.2000) ο τότε υπουργός Υγείας Λ. Παπαδήμας, οργάνωσε έκτακτη συνέντευξη Τύπου για να απαντήσει στον Κ. Καραμανλή.

Ετσι, λοιπόν, μεταξύ των άλλων, έκανε κριτική γιατί η ΝΔ υποσχέθηκε την αναπροσαρμογή των νοσηλίων, λέγοντας ότι δεν ανέφερε ποιος θα την πληρώσει, ενώ πρόσθεσε: «Επί υπουργίας του κ. Σούρλα τα νοσήλια αυξήθηκαν 600% και στο "παραπέντε" αποφεύχθηκε το κραχ των ασφαλιστικών ταμείων. Ξέχασε ο κ. Καραμανλής ότι το μέτρο εφαρμόστηκε απ' το κόμμα του και απέτυχε;».

- Αφού οι αυξήσεις των νοσηλίων της περιόδου '92-'93 οδήγησαν σε κραχ τα ασφαλιστικά ταμεία, τότε γιατί επιβλήθηκαν οι αυξήσεις του '98, με αποτέλεσμα το ΙΚΑ να αντιμετωπίζει πρόβλημα ρευστότητας σήμερα; ρώτησε ο «Ρ» τον Λ. Παπαδήμα, ο οποίος έδωσε την εξής απάντηση: «Από ένα χρονικό σημείο μέχρι το 1998, που έγινε η αναπροσαρμογή του νοσηλίου, μεσολάβησαν αρκετά χρόνια και ασφαλώς πρέπει να υπάρχουν αναπροσαρμογές νοσηλίων, όπως θα υπάρξουν, και το έχουμε εξαγγείλει, αναπροσαρμογές των ιατρικών πράξεων».

Οταν ο Αλ. Παπαδόπουλος παρουσίασε το σχέδιο της μεταρρύθμισης με τη δημιουργία του ΟΔΙΠΥ, ο Ν. Κακλαμάνης, τομεάρχης της Υγείας της ΝΔ, στην ανακοίνωση - απάντησή του υπογράμμιζε: «Η κυβέρνηση πρέπει άμεσα να απαντήσει σε ένα σημαντικότατο ερώτημα: Αν πράγματι με τη διαφαινόμενη ενοποίηση των κλάδων υγείας των ΙΚΑ, ΤΕΒΕ, ΟΓΑ, Δημοσίου και ΝΑΤ μεταφερθούν στο νέο φορέα και οι πιστώσεις αυτών των ταμείων, τότε πώς θα καλυφθεί το κενό αυτό στους κλάδους σύνταξης; Με δεδομένο ότι μέχρι τώρα μέρος των συντάξεων πληρωνόταν από τα αποθεματικά των κλάδων Υγείας».

Επίσης, στις 12.9.2000 ο Ν. Κακλαμάνης παρουσίασε τις θέσεις της ΝΔ για τη λεγόμενη μεταρρύθμιση, όπου σημειώνεται: «Θα πρέπει να καθοριστεί, επίσης, από ποιον θα γίνεται η αναπροσαρμογή των τιμολογίων (από τα νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας, από το Περιφερειακά Συστήματα Υγείας ή κεντρικά;), όπως και ποια θα είναι η σχέση των νέων τιμών με τις πραγματικές τιμές κόστους παραγωγής και διανομής των υπηρεσιών υγείας».

Ιδού και η απάντηση του Αλ. Παπαδόπουλου στις 20.9.2000: «Ο ΟΔΙΠΥ θα διαχειρίζεται μόνο τους πόρους υγείας σε είδος των ασφαλιστικών ταμείων που θα ενταχθούν στον οργανισμό. Θα έπρεπε να γνωρίζετε ότι όλοι οι κλάδοι υγείας των μεγάλων ασφαλιστικών ταμείων (πλην ΟΑΕΕ) έχουν γίνει προ πολλού ελλειμματικοί και επιδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό. Συνεπώς, εγγύηση για τα ελλείμματα των νοσοκομείων δεν είναι οι ούτως ή άλλως ελλειμματικοί προϋπολογισμοί των κλάδων υγείας των ασφαλιστικών ταμείων, αλλά ο κρατικός προϋπολογισμός. Κατά συνέπεια, δεν τίθεται ούτε θέμα καταλήστευσης των πόρων τους, ούτε βέβαια χρήσης αυτών των πόρων για την κάλυψη των ελλειμμάτων των ασφαλιστικών ταμείων. Ο ΟΔΙΠΥ θα συμβάλει στην ορθολογική διαχείριση και κατανομή των πόρων, στην αύξηση της διαφάνειας και στη βελτίωση της ποιότητας των υπηρεσιών υγείας».

Οταν λοιπόν εφαρμόζεται η ίδια πολιτική τότε χρησιμοποιούνται όχι μόνο τα ίδια επιχειρήματα αλλά και η ίδια φρασεολογία.