Πρόσφατη η συνέντευξη της επιτρόπου της Ελλάδας στην ΕΕ, Αννας Διαμαντοπούλου, που υποστήριξε τη γενίκευση της μερικής απασχόλησης, ιδιαίτερα στις νέες γυναίκες, υποστηρίζοντας μάλιστα ότι η ίδια θα την προτιμούσε για τον εαυτό της αν με μια σύμβαση θα μπορούσε να παραμείνει στο σπίτι!!

Ηδη η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας έδωσε μία εμπεριστατωμένη απάντηση στα επιχειρήματα της επιτρόπου. Μια ακόμα απάντηση δίνει εργαζόμενη που έχει δοκιμάσει επί χρόνια αυτό το είδος της «εκσυγχρονισμένης» απασχόλησης και η μαρτυρία της είναι αντιπροσωπευτική.

«Μα, οι γυναίκες θα έχουμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο έτσι», μου έλεγε - με καλή πίστη - μια φίλη, πριν από χρόνια, τότε που άρχιζε να γίνεται λόγος για ευρύτερη διάδοση της μερικής απασχόλησης. «Εμείς οι γυναίκες, συνέχιζε, έχουμε αποκάμει σ' αυτή τη γενιά, να προσπαθούμε να τα προλάβουμε όλα, να βλέπουμε ελάχιστα τους ανθρώπους μας, τα παιδιά μας, να είμαστε συνεχώς κατάκοπες. Η μερική απασχόληση για όσες θα την ήθελαν, θα έκανε πιο ανθρώπινη τη ζωή τους...».

Σήμερα, η ίδια φίλη, έχει συνειδητοποιήσει ότι αυτό που νόμιζε τότε σαν πανάκεια, έχει αποδειχθεί μπούμερανγκ για τις περισσότερες γυναίκες και ότι η επιλογή της μερικής απασχόλησης, που τείνει να γενικευτεί - και με τις ευλογίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης- θα είναι (είναι ήδη) μια εξαναγκαστική επιλογή...

«Περισσότερος ελεύθερος χρόνος»... Ρώτα εμένα να σου πω: «Παιδί για όλες τις δουλιές» γίνεται η γυναίκα με τη μερική απασχόληση.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Είχα εργαστεί πάνω από είκοσι χρόνια σε μόνιμη δουλιά. Είχα έναν αξιοπρεπή μισθό, όταν η επιχείρηση αποφάσισε να κάνει μείωση προσωπικού. Ημουν από τις «τυχερές» που απέλυσαν. Ετσι λοιπόν, ύστερα από τόσα χρόνια ευσυνείδητης και κοπιαστικής δουλιάς, βρέθηκα να ξαναρχίζω από την αρχή. Ούτε, βέβαια, η πρώτη, ούτε η τελευταία ήμουν, θα πείτε. Το μειονέκτημα ήταν ότι ήμουν γυναίκα. Ηθελα πάση θυσία να ξαναβρώ δουλιά, να σταθώ στα δικά μου πόδια, δεν ήθελα να παραμείνω για πολύ χρόνο άνεργη, αφού δε μου το επέτρεπαν αυτό οι οικονομικές και οικογενειακές συνθήκες. Ετσι, ήμουν εκ των πραγμάτων πιο ευάλωτη σε εκβιασμούς...

Ποτέ δε θέλησα τη μερική απασχόληση. Ομως το «χάπι», στην αρχή, χρυσώθηκε: «Ας αρχίσουμε τη συνεργασία μας», μου είπαν από την εργοδοτική πλευρά, «και σε λίγο καιρό θα τακτοποιηθεί και το ζήτημα του μισθολογίου». Και ναι μεν η συνεργασία, από την πλευρά μου, πήγε καλά και ήταν ευχαριστημένοι από τη δουλιά μου, αλλά οι προϊστάμενοι «ξεχνούσαν» τη ρύθμιση του μισθολογίου. Ο καιρός περνούσε και η ασφάλισή μου είχε διακοπεί, καθώς περίμενα από μέρα σε μέρα να «ξαναμπώ» στο μισθολόγιο. Μέχρι που ύστερα από δική μου πίεση μου δήλωσαν ορθά κοφτά ότι δεν υπάρχουν οι δυνατότητες για μόνιμη δουλιά, αλλά μόνο με μορφή συνεργασίας, δηλαδή με Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών. Τι σημαίνει αυτό; Πρώτον, ότι είχα ήδη χάσει την ασφαλιστική μου κάλυψη για αρκετούς μήνες. Δεύτερο, ότι με το «μπλοκάκι» θα έπρεπε να πληρώνω εγώ η ίδια, σχεδόν τα μισά χρήματα που έπαιρνα (στην Εφορία, και αν ήθελα να έχω ασφάλιση να καταβάλλω τις κρατήσεις - και τις δικές μου και του εργοδότη)... Το ήξερα βέβαια ότι ήταν κοροϊδία, αλλά έπρεπε να διαλέξω. Ετσι άρχισε η νέα εποχή στις εργασιακές μου σχέσεις, αλλά και στη ζωή μου...

Η δουλιά ήταν περίπου η ίδια, αλλά γινόταν με πιο εντατικούς ρυθμούς και σε ώρες δύσκολες. Γιατί, καθώς δεν είχα πια ωράριο, έπρεπε να δουλεύω για να τα προλάβω όλα πρωί - απόγευμα σε διάφορες ώρες της μέρας, κι ακόμα να αναλαμβάνω περισσότερες οικογενειακές υποχρεώσεις, «να είμαι πάντα εκεί» για όλα τα μέλη της οικογένειας, συμπεριλαμβανομένων και των γονιών μου, που είχαν γεράσει και είχαν αυξημένες ανάγκες. Ολοι το θεωρούσαν φυσικό να ασχοληθώ εγώ, αφού «τώρα είχα περισσότερο χρόνο». Το αποτέλεσμα ήταν να κόβω χρόνο από τον ύπνο μου, την ξεκούρασή μου, τις ελεύθερες ώρες που είχα πριν για κάποια διασκέδαση, τη δυνατότητα να δω κάποιους φίλους ή να συμμετέχω στα κοινά.

Δούλευα προσφέροντας δουλιά της ίδιας ποιότητας και ποσότητας για λιγότερα χρήματα και με περισσότερη κούραση. Η ζωή μου υποβαθμίστηκε - κι αυτό σε μια ηλικία που άλλοι απολαμβάνουν κάποιες παροχές για τόσα χρόνια δουλιάς. Εγώ και «μπαλάκι» γίνομαι και στην καλοκαιρινή μου άδεια πρέπει να δίνω δουλιά πριν πάω διακοπές και χρήματα πρέπει να μαζεύω φασούλι το φασούλι για να κάνω κάποια δώρα στους δικούς μου στις γιορτές, αφού -όπως είναι γνωστό- με τη μερική απασχόληση δεν παίρνεις δώρο ούτε επιδόματα για να καλύψεις κάποιες οικογενειακές ανάγκες...

Ασε την απομόνωση.... Πας και δίνεις δουλιά και φεύγεις έχοντας ελάχιστη επαφή με τους συναδέλφους. Πού τα κοινά συμφέροντα, πού η αλληλεγγύη, πού η συλλογικότητα, οι συζητήσεις και η κοινωνική επαφή πού υπάρχει όταν έχεις σταθερή και μόνιμη απασχόληση σαν μισθωτός.

Πώς να απαιτήσεις αύξηση και να τη διεκδικήσεις δυναμικά, όταν από πάνω σου επικρέμεται η «δαμόκλειος σπάθη» της απόλυσης και μάλιστα χωρίς αποζημίωση; Με τη μερική απασχόληση δεν τολμάς ούτε να αρρωστήσεις... Γιατί αν δε χάσεις τη δουλιά σου, θα χάσεις -το λιγότερο- τα χρήματα που υπολόγιζες να έχεις κάθε μήνα και θα πρέπει να συνεχίσεις να πληρώνεις τις εισφορές στην Εφορία και στην ασφάλιση...

Στο ίδιο διάστημα που εγώ δούλευα «μερικώς» η εργοδοσία προσέλαβε αρκετά νέα παιδιά, πληρώνοντάς τα μισθούς πείνας. Κι όχι μόνο αυτό. Οταν κάλυψε κάποιες ανάγκες, άρχισε να προσλαμβάνει νέους με προσόντα - ξένες γλώσσες, γνώσεις κομπιούτερ, πτυχίο πανεπιστημίου κλπ, με «μπλοκάκι». Αφού μπορεί να έχει τις γνώσεις και τις ικανότητές τους με λιγότερα χρήματα, γιατί να μην το κάνει; Εμείς τι κάνουμε, τώρα που οι εργοδότες έχουν «ξεσαλώσει» και με τις ευλογίες της κυβέρνησης η μερική απασχόληση θα γενικεύεται;

Εγώ προσωπικά έχω ήδη αρχίσει να προβληματίζομαι αν θα πρέπει, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, να πάρω πρόωρη σύνταξη, αφού με τις επικείμενες αλλαγές στα ασφαλιστικά, αν δεν προλάβω να συνταξιοδοτηθώ μπορεί «να χάσω και τα αυγά και τα πασχάλια» και αργότερα με περισσότερα χρόνια να πάρω μικρότερη σύνταξη. Και βέβαια δεν υπάρχει καμιά προοπτική για μελλοντική αύξηση των αποδοχών μου, τέτοια που θα μου επέτρεπε μια μεγαλύτερη σύνταξη. Ετσι, δυστυχώς, διαμορφώνεται η κατάσταση, για χιλιάδες γυναίκες, που δούλεψαν μια ζωή για να καταλήξουν να πάρουν μια σύνταξη πείνας... Κι ας μη μιλήσουμε γι' αυτές που δουλεύουν τετράωρα ή παίρνουν «μαύρα λεφτά» για να αντεπεξέλθουν στις αυξημένες ανάγκες της οικογένειας...

Αλίμονο στις νέες...

«Οταν βλέπω τις νέες, ανυποψίαστες κοπέλες, τα κορίτσια που μπαίνουν γεμάτα ελπίδες στις ανώτατες σχολές, μελαγχολώ... Δεν έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει το μέλλον που τις περιμένει. Ηδη όμως νέες αρχίζουν να νιώθουν τις συνέπειες του «εκσυγχρονισμού»: Μένουν χρόνια άνεργες, αναγκάζονται να βρίσκουν άσχετες με τις γνώσεις τους δουλιές, παρακινούνται να παρακολουθήσουν ευρωπαϊκά προγράμματα για να έχουν κάποιο χαρτζιλίκι, τρέφουν αυταπάτες ότι με την ταχύρυθμη ειδίκευση θα βρουν μόνιμη δουλιά, καταφεύγουν σε «μέσα» για να βρουν μια θεσούλα, αναβάλουν τη δημιουργία οικογένειας.

Κι από εκεί και πέρα. Πάνω σε ποια βάση οικονομικής ανεξαρτησίας μπορούν να διεκδικήσουν ισότητα στην οικογένεια και στην κοινωνία, όταν ακόμα και οι κρατικοί παιδικοί σταθμοί θα πρέπει να πληρώνονται, ενώ οι κοινωνικές παροχές διαρκώς μειώνονται; Πού η ευλογημένη εργασία που απελευθερώνει, που διαπλάθει την προσωπικότητα, που χαλυβδώνει τη θέληση για αγώνα, που αναπτύσσει τις ικανότητες κάθε ανθρώπου;

Οι νέες γυναίκες πρέπει να αντιδράσουν, οργανωμένα, συλλογικά. Πριν να είναι πολύ αργά...