Η κατάσταση στην ΟΑ και η πορεία της, είναι αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών. Οι οποίες εντάσσονται μέσα στο πλαίσιο της ασκούμενης κοινής ευρωενωσιακής πολιτικής για τις μεταφορές.

Αυτή βασίζεται στη λογική της απελευθέρωσης των αγορών και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας. Οι βασικοί άξονες αυτής της πολιτικής, οι προτεραιότητες, καθορίστηκαν από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τη Λευκή Βίβλο για την ανταγωνιστικότητα.

Η ουσία αυτής της πολιτικής αποσκοπεί στη διευκόλυνση της αναπαραγωγής του κεφαλαίου, δίνοντας διέξοδο στα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια, στην ενίσχυση της τάσης συγκέντρωσης και μεγέθυνσης του βαθμού κεφαλαιοποίησης, στη διασφάλιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Πολιτική η οποία προωθείται μέσα από τη δημιουργία των Διευρωπαϊκών Δικτύων Μεταφοράς. Δίκτυα, με τα οποία επιδιώκεται η ενοποίηση της ευρωενωσιακής αγοράς μέσα από τη διασύνδεση και την ενσωμάτωση των επιμέρους δικτύων των κρατών - μελών.

Η ενοποίηση και συμβατότητα των ευρωπαϊκών δικτύων είναι καθοριστικός παράγοντας στη διευκόλυνση της διακίνησης, ιδιαίτερα των εμπορευμάτων.

Ειδικότερα για τη χώρα μας, εκτός από τα παραπάνω, σημαντικός αναδεικνύεται και ο ρόλος, τον οποίο καλείται να αναλάβει στα πλαίσια της διευκόλυνσης, της διείσδυσης στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή. Αυτό εξυπηρετεί και η δημιουργία του βασικού κόμβου συνδυασμένων μεταφορών στην Αττική και συμπληρωματικών περιφερειακών κόμβων, στα βασικά σημεία του άξονα.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι το μεγαλύτερο κομμάτι των ευρωενωσιακών χρηματοδοτικών εισροών κατευθύνεται στη δημιουργία και τον εκσυγχρονισμό των βασικών υποδομών για τη δημιουργία αυτών των δικτύων (αεροδρόμια, γεφύρια, λιμάνια, οδικοί άξονες κλπ.).

Για τις αερομεταφορές, αυτή η πολιτική εξειδικεύεται μέσα από την πολιτική του Ευρωπαϊκού «Ενιαίου Ουρανού», με την ενοποίηση, σε πρώτη φάση, των πολιτικών ζωνών, μέσα από την κατάργηση των κρατικών FIR, με την ιδιωτικοποίηση της διαχείρισής του και τη λειτουργία του με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

• Δημιουργία ιδιωτικού αεροδρομίου στα Σπάτα, μέσα από δημόσια και ευρωπαϊκή χρηματοδότηση και την κρατική εγγύηση για τη βιωσιμότητα της επένδυσης. Η κατασκευή και η διαχείρισή του γίνεται από τη γερμανική «Χόχτιφ».
• Απελευθέρωση των εσωτερικών αερογραμμών, αδειοδότηση και λειτουργία ιδιωτικών αεροπορικών εταιριών.
• Απελευθέρωση των υπηρεσιών επίγειας εξυπηρέτησης.
• Στα πλαίσια του ευρωπαϊκού «ενιαίου ουρανού», προωθείται μέσα από τον κατακερματισμό της, η ιδιωτικοποίηση της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας (ΥΠΑ).
• Η ιδιωτικοποίηση του Ομίλου της ΟΑ. Μέσα από τα λεγόμενα «προγράμματα εξυγίανσης» στόχευαν στο να επιταχύνουν αυτή τη διαδικασία. Τα «προγράμματα εξυγίανσης» οδήγησαν στη συρρίκνωση και απαξίωση του Ομίλου (περιορισμός του πτητικού έργου, μείωση των θέσεων εργασίας, ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, συρρίκνωση των αποδοχών).

Για την ιδιωτικοποίηση του Ομίλου επιλέχθηκε η μέθοδος του διαχωρισμού του έργου του Ομίλου. Στα πλαίσια αυτά έχει ήδη ιδιωτικοποιηθεί η «Olympic Catering», ενώ βρίσκεται στην τελική φάση η διαδικασία ιδιωτικοποίησης του συστήματος ηλεκτρονικής κράτησης (σύστημα «Gallileo»), η ίδια διαδικασία θα ακολουθηθεί και για την υπηρεσία επίγειας εξυπηρέτησης, καθώς και για την τεχνική βάση. Ταυτόχρονα, βρίσκεται σε εξέλιξη η διαδικασία ιδιωτικοποίησης του πτητικού έργου, της νέας ΟΑ, η οποία θα προέλθει από την ενοποίηση του πτητικού έργου της ΟΑ, με αυτό της «Ολυμπιακής Αεροπλοΐας» και των «Μακεδονικών Γραμμών». Ενώ τα διάφορα πρόστιμα από την Κομισιόν για παραβιάσεις των «προγραμμάτων εξυγίανσης», συμβάλλουν στην επιτάχυνση των διαδικασιών ιδιωτικοποίησης.

Συμπερασματικά, η ΕΕ επιδιώκει στα πλαίσια της ανταγωνιστικότητας και της βιωσιμότητας να ενισχύσει την τάση συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης στον κλάδο των αερομεταφορών. Διακηρυγμένη θέση της Κομισιόν και της αρμόδιας Επιτρόπου είναι ότι αυτή η διαδικασία ανασυγκρότησης πρέπει να οδηγήσει στη δημιουργία 3-4 μεγάλου μεγέθους αεροπορικών εταιριών σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης, ενώ ο ρόλος των υπολοίπων εταιριών θα είναι περιφερειακός. Φαίνεται λοιπόν ότι στα πλαίσια του ευρωπαϊκού καταμερισμού στις αερομεταφορές, η νέα ΟΑ θα λειτουργεί σε περιφερειακό επίπεδο για την εξυπηρέτηση των εσωτερικών αερογραμμών και την αεροπορική σύνδεση με την περιοχή των Βαλκανίων.

α) Ο ευρωπαϊκός «ενιαίος ουρανός», σε συνδυασμό με τις γενικότερες αλλαγές συνόρων που πραγματοποιούνται στην ευρύτερη περιοχή, περικλείει πιθανούς κινδύνους για την ασφάλεια και την εθνική ανεξαρτησία της χώρας.

β) Συρρίκνωση των θέσεων εργασίας.

γ) Συμπίεση της τιμής της εργατικής δύναμης. Σφικτή εισοδηματική πολιτική, ανατροπές εργασιακών σχέσεων, εντατικοποίηση, αντιασφαλιστικοί νόμοι.

δ) Τρομοκρατία στους εργασιακούς χώρους.

ε) Επιπτώσεις στην ασφάλεια των πτήσεων.

στ) Αύξηση των τιμών των εισιτηρίων.

ζ) Προβλήματα στην αεροπορική σύνδεση, ιδιαίτερα των άγονων περιοχών και των μη βιώσιμων επιχειρηματικά γραμμών.

Ούτε, βεβαίως, διέξοδος μπορεί να υπάρξει με βάση την άποψη της ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος, της ΟΣΠΑ, ότι «υπάρχουν περιθώρια να βρεθεί μια βιώσιμη λύση, με την προϋπόθεση ότι η κυβέρνηση και οι εργαζόμενοι, μέσα από έναν ειλικρινή διάλογο θα καταλήξουν σε κοινά αποδεκτές θέσεις, σε μια "εθνική συμφωνία" για τη διάσωση και ανάπτυξη του εθνικού αερομεταφορέα». Η οποία, όπως φάνηκε και από τις εργασίες της ημερίδας, θα μπορούσε να αποδεχτεί, ουσιαστικά, την ιδιωτικοποίηση της ΟΑ μέσα από τη μετατροπή της σε πολυμετοχική εταιρία, στην οποία εγγυητής της πορείας της, άρα και της κερδοφορίας της επένδυσης, θα είναι το δημόσιο.

Είναι λαθεμένες και επικίνδυνες για το λαϊκό κίνημα οι απόψεις ότι μπορούν να συνδυαστούν οι πολιτικές της ιδιωτικοποίησης, της ανταγωνιστικότητας, της κερδοφορίας, με τη διασφάλιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Σήμερα απαιτείται η πιο πλατιά αγωνιστική συσπείρωση και δράση των εργαζόμενων της ΟΑ με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, με τα λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου, για να εκφράσουν την ανυπακοή τους στις επιταγές της ΕΕ, για να βάλουν εμπόδια στην ιδιωτικοποίηση της ΟΑ.

Διέξοδος η οποία μπορεί να προέλθει μέσα από μια γενικότερη αλλαγή στο συσχετισμό της δύναμης και στο πολιτικό επίπεδο για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, για τη λαϊκή εξουσία.

Η νέα Δημοτική Αρχή δεσμεύτηκε να προχωρήσει μαζί με το λαό και να διεκδικήσει όσα δικαιούται η πόλη και οι κάτοικοί της. (Η φωτογραφία είναι από τη βραδιά των εκλογών)

Το συνολικό χρέος του Δήμου από δάνεια, οφειλές κλπ. ανέρχεται στο ποσό των 35.767.639 ευρώ (12.187.823.161 δραχμές), ενώ στο ταμείο του, στις 31/12/2002, την παραμονή δηλαδή της ανάληψης της διοίκησης από τη νέα Δημοτική Αρχή, υπήρχαν, μόλις, 130.242 ευρώ ή 44.380.101 δραχμές.

Με αυτά τα δεδομένα ο δήμαρχος Νίκαιας Στέλιος Μπενετάτος είχε δύο επιλογές: 'Η να ακολουθήσει την πεπατημένη του Βασίλη Τράπαλη και να επιβάλει νέα τέλη στους δημότες, ή να αγωνιστεί μαζί τους για να διεκδικήσει αυτά που ανήκουν στο Δήμο. Η επιβολή μηδενικής αύξησης στα Δημοτικά Τέλη φανερώνουν το δρόμο που επέλεξε ο νέος δήμαρχος. Η συγκέντρωση της Τρίτης 18.2.2003, όπου θα παρουσιάσει αναλυτικά στους δημότες την οικονομική κατάσταση του Δήμου είναι η αρχή μακρών αγώνων.

«Δεν κλαίμε τη μοίρα μας», δηλώνει ο Στ. Μπενετάτος. «Θέτουμε ένα πρόβλημα που ζητά πιεστικά λύση. Για το πρόβλημα αυτό θεωρούμε συνυπεύθυνη και την κυβέρνηση, ειδικά για την προκαταβολή των 1,5 δισ. δρχ. Γιατί, αντί να δώσει αυτά τα χρήματα στην προηγούμενη διοίκηση του Δήμου, έπρεπε να της κόψει τα χέρια. Να βάλει ένα φρένο». Ο δήμαρχος Νίκαιας προσθέτει πως παρά το ότι από τις πρώτες επαφές που είχε με κυβερνητικούς παράγοντες, δόθηκε η εντύπωση ότι κατανοούν το πρόβλημα, στη συνέχεια δεν έγινε εκ μέρους τους κάποια ουσιαστική κίνηση, στην κατεύθυνση της λύσης του. «Δεν έχει νόημα πια να συζητάμε. Θα διεκδικήσουμε μαζί με το λαό όσα δικαιούμαστε», τονίζει αποφασιστικά ο δήμαρχος.

Στο μεταξύ και ενώ ο Βασίλης Τράπαλης προκαλεί ισχυριζόμενος ότι αποχώρησε από το Δήμο με ψηλά το κεφάλι - αντί να παραδεχτεί πως, από εκεί, τον πέταξε ο λαός καταδικάζοντας με την ψήφο του την πολιτική του πρακτική και, στο πρόσωπό του, την κυβερνητική πολιτική - η νέα Δημοτική Αρχή ήδη αισθάνεται τις συνέπειες των ενεργειών του προηγούμενου δημάρχου. Την Πέμπτη από την επιχορήγηση των 580.000 ευρώ, στο ταμείο μπήκαν μόνο 28.000 ευρώ. Τα υπόλοιπα δόθηκαν για την πληρωμή τοκοχρεολυσίων, δόσεων κλπ. Μόνο για την αποπληρωμή της προκαταβολής των 4.300.000 ευρώ ο δήμος καταβάλει κάθε μήνα 250.000 ευρώ.

Πρακτικό και άμεσο αποτέλεσμα των παραπάνω; Τα απορριμματοφόρα κινδυνεύουν να μείνουν στο γκαράζ επειδή ο προμηθευτής του πετρελαίου είναι απλήρωτος. Οι συμβασιούχοι (προσλήψεις συμβασιούχων που μάλιστα δεν ήταν και απαραίτητοι, έκανε ο προηγούμενος δήμαρχος μέχρι την παραμονή σχεδόν της απομάκρυνσής του από το Δήμο) είναι απλήρωτοι. Στα σχολεία δεν υπάρχει θέρμανση, γιατί αν και η προηγούμενη Δημοτική Αρχή είχε εισπράξει την τρίτη και τέταρτη δόση της επιχορήγησης των λειτουργικών δαπανών των σχολείων, δεν απέδωσε τα χρήματα...

Στο εύλογο ερώτημα «μα πού πήγαν τα χρήματα που εισέπραττε η προηγούμενη Δημοτική Αρχή;» σαφής απάντηση προς το παρόν δεν υπάρχει. Τα περισσότερα πήγαν σε... «ποτά και λουλούδια», σε δημόσιες σχέσεις δηλαδή, και σε - τουλάχιστον - υπερβολικά έξοδα, αν αναλογιστεί κάποιος ότι το φύτεμα μιας τριανταφυλλιάς στο Δήμο στοίχιζε... έξι μεροκάματα! 'Η, ότι το κόστος των εργολαβιών καθαρισμού των οικοπέδων ήταν υπεραρκετό για τον καθαρισμό όλου του Λεκανοπεδίου...

Στα προηγούμενα πρέπει να προστεθούν και μερικά άλλα χαρακτηριστικά στοιχεία, για τη δραστηριότητα της προηγούμενης διοίκησης Τράπαλη: Οπως το γεγονός ότι χρεώθηκε ο Δήμος το κόστος κατεδάφισης ετοιμόρροπων από το σεισμό σπιτιών, τα οποία, ωστόσο, είχε κατεδαφίσει η Νομαρχία! «Η λογική μας δεν είναι να πάει κάποιος φυλακή, αλλά όλοι θα δώσουν λόγο των πράξεών τους», υπογραμμίζει ο Στ. Μπενετάτος.

Υπενθυμίζεται ότι η νέα Δημοτική Αρχή διοργάνωσε, την περασμένη Τρίτη, σχετική συνέντευξη Τύπου, όπου ο δήμαρχος Νίκαιας Στέλιος Μπενετάτος ενημέρωσε για την άσχημη οικονομική κατάσταση που βρίσκεται ο Δήμος σήμερα. Μάλιστα, ήταν εντυπωσιακό το γεγονός της παρουσίας εκπροσώπων 100 περίπου μαζικών φορέων της περιοχής. Γεγονός που φανερώνει όχι μόνον το ιδιαίτερο ενδιαφέρον των κατοίκων, αλλά και το διαφορετικό τρόπο λειτουργίας του Δήμου που η νέα Αρχή ακολουθεί: Με διαφάνεια και μαζί με το λαό, ο οποίος ενημερώνεται με τον πιο επίσημο τρόπο για τα προβλήματα και ζητήματα που αντιμετωπίζει ο Δήμος, έτσι ώστε ο λαός να είναι συμμέτοχος και συλλειτουργός στη Δημοτική Αρχή σ' όλα όσα τον αφορούν, για τη βελτίωση των συνθηκών και την αναβάθμιση της ζωής στην πόλη.

«Καλούμε όλους τους πολίτες σε αγωνιστική ετοιμότητα για την υπεράσπιση και ανάπτυξη της Νίκαιας. Η λύση βρίσκεται στην ενότητα και δράση όλων μας. Η Δημοτική Αρχή, μαζί με τους δημότες της πόλης, θα βρεθεί στην πρώτη γραμμή και με κάθε τρόπο θα διεκδικήσει αυτά που μας ανήκουν. Η Νίκαια, η πόλη μας, μπορεί και πρέπει να αναπτυχθεί», τόνισε, χαρακτηριστικά, ο δήμαρχος Στ. Μπενετάτος και διαβεβαίωσε: «Η σημερινή διοίκηση αισθανόμενη την ευθύνη που της ανέθεσε ο κοκκινιώτικος λαός σε καμία περίπτωση δε θα δεχτεί την επιπλέον επιβάρυνση των δημοτών. Απαιτούμε από την κυβέρνηση, την οποία θεωρούμε συνυπεύθυνη για την τραγική οικονομική κατάσταση που αντιμετωπίζει σήμερα ο Δήμος, να δώσει άμεσα λύση στο πρόβλημα».

Από τότε, οι κομμουνιστές αγροτοσυνδικαλιστές είχαν ξεκαθαρίσει ότι η αντίθεσή τους με τους συγκεκριμένους αγροτοσυνδικαλιστές - αγροτοσυνεταιριστές της ΝΔ (και όχι, βεβαίως, με όλους τους αγροτοσυνδικαλιστές της ΝΔ, ούτε, φυσικά, με τους απλούς αγρότες που πρόσκεινται στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης), δεν έκρυβε κομματικό ανταγωνισμό, δεν επιδίωκε πολιτικά οφέλη, δεν αφορούσε στους τύπους, αλλά στην ουσία. Κι εκείνο που, τελικά, οδήγησε στη λεγόμενη «ρήξη», δεν ήταν μόνο και τόσο η απόφαση των συνδικαλιστών της ΝΔ - προφανώς «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι» - να διαλύσουν παράκαιρα το μπλόκο των Τεμπών - βοηθώντας, έτσι, την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, σε μια στιγμή που ήταν πολύ στριμωγμένη - όσο, και κυρίως, η υπομονετική και επίμονη προσπάθειά τους ν' αλλοιώσουν το διεκδικητικό πλαίσιο των αιτημάτων, το οποίο είχε διαμορφωθεί μέσα σε πολλές και μαζικές συνελεύσεις των αγωνιζόμενων αγροτών κι αποτελούσε τη «σημαία» των μεγάλων αγροτικών κινητοποιήσεων της τελευταίας δεκαετίας.

• Την αφαίρεση, ή, εν πάση περιπτώσει, την υποβάθμιση των αιτημάτων, που απαιτούσαν την κατάργηση κανονισμών και άλλων αντιαγροτικών μέτρων της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των διατυπώσεων για την ανάγκη ανατροπής της αντιαγροτικής πολιτικής που εφαρμόζεται.
• Την υποβάθμιση, ή και την εξαφάνιση αιτημάτων υπέρ των συμφερόντων της μικρομεσαίας αγροτιάς, η οποία ξεκληρίζεται με γοργούς ρυθμούς και την αντικατάστασή τους από άλλα αιτήματα υπέρ των συμφερόντων των μεγαλοαγροτών κι επιχειρηματικών αγροτικών εκμεταλλεύσεων.

Είναι, π.χ., χαρακτηριστικό ότι οι εν λόγω αγροτοσυνδικαλιστές δεν αποδέχονταν, επ' ουδενί, το αίτημα να μην πληρώνουν καθόλου πρόστιμα συνυπευθυνότητας οι αγρότες που καλλιεργούν μέχρι 100 ιδιόκτητα και 150 νοικιασμένα στρέμματα. Αντιθέτως, πίεζαν να προβάλλεται περισσότερο το αίτημα για άμεση εφαρμογή του «Μητρώου Αγροτών και Αγροτικών Εκμεταλλεύσεων», μέσα από το οποίο κυβέρνηση και ΕΕ επιχειρούν να «καθαρίσουν» το αγροτικό επάγγελμα από τους φτωχούς των χωριών - αυτούς που έχουν μικρό κλήρο και για να συμπληρώσουν το πενιχρό εισόδημά τους κάνουν μεροκάματα στην οικοδομή, ή σε κάποιο μαγαζί, λειτουργούν ένα καφενείο, παντοπωλείο, ραφείο, βενζινάδικο κλπ. - ούτως ώστε να μαζευτούν τα χωράφια, η παραγωγή και το εισόδημα στα χέρια λίγων μεγαλοκτηματιών κι επιχειρηματιών, που δραστηριοποιούνται στον αγροτικό τομέα.

Κι αυτή η άρνησή τους δεν είχε μόνον προσωπικά και τοπικιστικά ελατήρια - ως γνωστόν, στη Λάρισα και στη Μαγνησία υπάρχουν αρκετοί, που καλλιεργούν πολύ περισσότερα στρέμματα, εν αντιθέσει με τα Τρίκαλα και την Καρδίτσα, όπου δύσκολα θα βρεις μεγαλοαγρότες - αλλά και πολιτικά αίτια, καθότι η ΝΔ, στην οποία πρόσκεινται, ως κόμμα της άρχουσας τάξης, τάσσεται υπέρ των πλουσίων και κατά των φτωχών.

Στον ένα χρόνο που πέρασε από τον περσινό Φλεβάρη, οι συγκεκριμένοι αγροτοσυνδικαλιστές - αγροτοσυνεταιριστές της ΝΔ συνέχιζαν την προσπάθεια να «τραβήξουν» το αγροτικό κίνημα της Θεσσαλίας σε άλλο δρόμο, απ' αυτόν που «βαδίζει» την τελευταία δεκαετία. Προς αρωγήν τους, έσπευσαν κάποιοι αγροτοσυνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, που είχαν «παροπλιστεί» και κάποιοι του ΣΥΝ, που είχε «χαθεί» - όλοι μαζί διοργάνωσαν πέρσι την ξεχωριστή εκδήλωση για το Κιλελέρ - οι οποίοι και συνεχίζουν να συνεργάζονται μαζί τους.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η τωρινή κινητοποίηση των βαμβακοπαραγωγών, όχι μόνο δε θέτει το αίτημα της κατάργησης του καταστροφικού κανονισμού της ΕΕ για το βαμβάκι - όπως γινόταν στις παλιότερες κινητοποιήσεις - αλλά ζητάει από την κυβέρνηση να τον εφαρμόσει κατά γράμμα!!

Επιπλέον, οι διοργανωτές της κινητοποίησης αποδέχονται τη λειτουργία του Ολοκληρωμένου Συστήματος Διαχείρισης Επιδοτήσεων (ΟΣΔΕ) και συμφωνούν με την Κοινή Υπουργική Απόφαση, (ΚΥΑ), η οποία αυθαίρετα καθόρισε την επιδοτούμενη στρεμματική απόδοση, σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα από την πραγματική παραγωγή βαμβακιού. Κάνοντας, όμως, τον κουτό, υποστηρίζουν ότι το ΟΣΔΕ λειτουργεί υπέρ των αγροτών, καθώς - όπως ισχυρίζονται - καταγράφει τις δηλώσεις καλλιέργειας για να προστατεύσει τους τίμιους αγρότες, από τους άτιμους! Λες και δε γνωρίζουν ότι το υπουργείο Γεωργίας χρησιμοποιεί το ΟΣΔΕ, όχι απλώς για να καταγράφει τις δηλώσεις καλλιέργειας των αγροτών - αυτό γινόταν και πριν συσταθεί το ΟΣΔΕ - αλλά ως όργανο υλοποίησης της πολιτικής στρεμματικών περικοπών στις καλλιέργειες και δραστικών μειώσεων στην παραγωγή των προϊόντων.

• Ξεκληρίζει τους μικρομεσαίους αγρότες, με στόχο να συρρικνώσει το αγροτικό δυναμικό της χώρας μας, από 18% που είναι σήμερα, στο 8%.
• Προωθεί τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στον αγροτικό τομέα, με στόχο να περάσει η γη στα χέρια μεγαλοαγροτών και επιχειρηματιών, που θα εξελιχθούν σε νεοτσιφλικάδες.
• Ερημώνει τα χωριά, αυξάνει την ανεργία στις πόλεις και διογκώνει την εξωτερική μετανάστευση.

Οι εν λόγω συνδικαλιστές υποστηρίζουν, επί της ουσίας, αυτήν την πολιτική και αναγκάζονται - εκόντες, άκοντες - να ενεργούν σαν «συνεργάτες του Ανάργυρου». Ταυτόχρονα, όμως, λειτουργούν και σαν «ιχνηλάτες» στο δρόμο της ΝΔ προς την κυβερνητική εξουσία, επιχειρώντας να βγάλουν από μπροστά της το εμπόδιο, που λέγεται συνεπές, αγωνιστικό αγροτικό κίνημα.

Το ΚΚΕ, χωρίς να μασά τα λόγια του, χαρακτήρισε αυτήν τη «μεταφορά ψήφων» από τον ένα πόλο του δικομματισμού στον άλλο, λάθος των αγροτών, καθώς πάνε να πέσουν «από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη».

Η εναλλακτική πολιτική λύση υπάρχει, όσο κι αν δε φαίνεται καθαρά, επειδή δεν προβάλλεται από τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Είναι το ΚΚΕ και οι συνεργαζόμενες μ' αυτό δυνάμεις, που μάχονται, καθημερινά, για τη συγκρότηση του κοινωνικοπολιτικού μετώπου, για ν' ανατραπεί η εφαρμοζόμενη πολιτική, συστατικό στοιχείο της οποίας είναι η αντιαγροτική πολιτική της ΕΕ, για να παραμεριστούν οι διαχειριστές της - «πράσινοι», «γαλάζιοι», ή «πρασινορόζ»,- για να έρθει η Λαϊκή Εξουσία, η οποία θα θέλει και θα μπορεί να διασφαλίσει μια αγροτική ανάπτυξη στη χώρα μας προς όφελος της μικρομεσαίας αγροτιάς και του ελληνικού λαού.

Ο πόλεμος δεν είναι αποτέλεσμα της «τρέλας» του Μπους. Είναι τόσο εύκολο να κλείσεις έναν τρελό στο τρελάδικο. Δεν είναι καθόλου εύκολο, όμως - με τη μικροαστική αντίληψη, για τα συμβαίνοντα, που σε διακρίνει - να καταργήσεις τα «ένοπλα ειδικά τμήματα», το στρατό, που δημιούργησε το κράτος των ιδιοκτητών για να προστατέψει, και να αυξήσει, την ιδιοκτησία τους.

Και ενώ τότε... έτρεχες και γλίτωνες από τα ακόντια και τις σαΐτες, σήμερα δε σε φτάνουν τα πόδια σου για να γλιτώσεις. Γιατί ετούτος ο στρατός, αυτά τα «ένοπλα ειδικά τμήματα», έχουν αναπτυχθεί όσο και ο... ιμπεριαλισμός. Σήμερα έχουν δημιουργηθεί τράπεζες, τραστ, πολυεθνικές... τρέχει χρυσάφι. Η ιδιοκτησία μεγάλωσε, απλώθηκε σε όλον τον πλανήτη. Επρεπε, και - φυσικά - μεγάλωσε και ο στρατός. Εγινε ή τέλος πάντων προσπαθεί να γίνει, και αυτός, πλανητικός! Να βρίσκεται παντού όπου ρέει το χρήμα...

Σε αυτό το στάδιο, φίλε μου εξισοστή, στο στάδιο που βρισκόμαστε σήμερα, η πολεμική βιομηχανία δε χορταίνει μόνον με τη Βαγδάτη. Εδώ έφαγε εκατομμύρια στους δυο παγκόσμιους πολέμους, είκοσι εκατομμύρια μόνον στη Σοβιετική Ενωση, και δε στόμωσε. Θα στομώσει τώρα με ένα-δύο εκατομμύρια γυναικόπαιδα; Η πολεμική βιομηχανία, φίλε μου γενικόλογε, είναι πολύ μεγάλος Μινώταυρος.

Αυτόν το Μινώταυρο, λοιπόν, φίλε μου «ειρηνόφιλε», δεν τον νικάς με το γενικό και αφηρημένο «κάτω ο πόλεμος». Πρέπει να ξέρεις ποιον πόλεμο πολεμάς. Ο εχθρός σου δεν είναι, γενικά και αφηρημένα, τα γεράκια της Αμερικής. Αν αλλάξεις τον Μπους με τον Κλίντον δε σταματάει ο πόλεμος. Πρέπει, για να σταματήσει οριστικά αυτή η κατάρα, να χτυπήσεις την πηγή. Εκεί που γεννιέται το φίδι. Και η πηγή φίλε μου, το ξέρεις και μην καμώνεσαι τον αθώο, είναι η ιδιοκτησία...

Από την πλευρά των εργοδοτών, η άποψη είναι ότι ...δεν υπάρχει πρόβλημα. Και πώς θα το αναγνώριζαν, αφού έχει να κάνει με το «εργατικό κόστος»; Σε εποχή, όπου η ευελιξία της εργασίας επεκτείνεται με ταχύτατους ρυθμούς, όταν η μερική απασχόληση προπαγανδίζεται και εφαρμόζεται όλο και περισσότερο, τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης ευδοκιμούν, τα ωράρια στα εμπορικά και στα σούπερ μάρκετ καταστρατηγούνται, οι υπερωρίες θεωρούνται δεδομένες και η συνδικαλιστική ενεργοποίηση διώκεται σαν έγκλημα, η ίση αμοιβή μπορεί να θεωρείται ...ουτοπία. Κι όμως! Παρά την ανεργία που είναι μεγαλύτερη στις γυναίκες - και, μάλιστα, η μακροχρόνια ανεργία - η συμμετοχή των γυναικών στο εργατικό δυναμικό στην ΕΕ, στις νέες θέσεις εργασίας αυξήθηκε από 50,6% σε 54,9% την περίοδο 1997-2001. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει, απλούστατα, ότι πολλοί εργοδότες «προτιμούν» τις γυναίκες, επειδή δουλεύουν σε συνθήκες υπερεκμετάλλευσης, με ελαστικές μορφές εργασίας και, βέβαια, με μειωμένες αμοιβές. Κάτι, που έχει επιπτώσεις στο σύνολο των εργαζομένων...

Μ' αυτά τα δεδομένα, το πρόσφατο συνέδριο του Κέντρου Ερευνών για Θέματα Ισότητας (ΚΕΘΙ), με τίτλο «Ιση αμοιβή - Προσοχή στο κενό», παρουσιάζει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στατιστικά στοιχεία του ΟΟΣΑ, το μισθολογικό χάσμα μεταξύ ανδρών - γυναικών στην Ελλάδα ανέρχεται σε 13 ποσοστιαίες μονάδες και είναι το έκτο μικρότερο μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Το 1998 στον ιδιωτικό τομέα ανερχόταν σε 21 μονάδες και ήταν μεγαλύτερο από το μέσο όρο της ΕΕ.

Αντίθετα, στο δημόσιο τομέα, ήταν μικρότερο από το μέσο όρο της ΕΕ και ανερχόταν σε εννέα ποσοστιαίες μονάδες.

Από το 1981 μέχρι πρόσφατα, το μισθολογικό χάσμα μεταξύ των δυο φύλων ακολούθησε μια συνεχή τάση συρρίκνωσης, τόσο στη βιομηχανία, όσο και το λιανικό εμπόριο. Αυτό φαίνεται ότι συνέβη αρχικά και στις τράπεζες και στις ασφάλειες. Ομως, στους τελευταίους κλάδους, η τάση συρρίκνωσης αντιστράφηκε στη δεκαετία του 1990 και το χάσμα διευρύνθηκε, αυξήθηκε.

Σύμφωνα με μελέτη της Μαρίας Καραμεσίνη, επίκουρης καθηγήτριας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και του Ηλία Ιωακειμόγλου, ερευνητή του Ινστιτούτου της ΓΣΕΕ, υπάρχουν συγκεκριμένοι προσδιοριστικοί παράγοντες του μισθολογικού χάσματος ανάμεσα στα δυο φύλα, όπως: Οι εργαζόμενες συνωστίζονται σε χαμηλότερες θέσεις εργασίας και σε χαμηλότερα αμειβόμενα επαγγέλματα, ενώ αποτελούν το 80% των μερικώς απασχολούμενων. Εχουν μικρότερη πιθανότητα να καταλάβουν θέσεις ευθύνης και εποπτείας και συμμετέχουν λιγότερο σε βάρδιες και υπερωρίες. «Η ατομική διαπραγμάτευση με τον εργοδότη, που έχει επεκταθεί τα τελευταία χρόνια, τόνισε η Μαρία Καραμεσίνη, ανοίγει την ψαλίδα των μισθών - και στις άτυπες μορφές εργασίας, όπου πλειοψηφούν οι γυναίκες, γίνεται η κατώτατη ρύθμιση αμοιβής.

Γι' αυτό σε μια εποχή άκρατου ανταγωνισμού και δύναμης των εργοδοτών, σε μια εποχή ανεργίας που πλήττει ιδιαίτερα τις γυναίκες, χρειάζεται προστασία των μισθών. Δε θα έρθει από μόνο του το κλείσιμο του χάσματος και χρειάζεται η παρέμβαση του κράτους, του συνδικαλισμού και των γυναικείων οργανώσεων».

«Αν και οι άμεσες διακρίσεις κατά των γυναικών ως προς την αμοιβή τυπικά έχουν εξαλειφθεί, στην πράξη υπάρχει πάντα περιθώριο για διακρίσεις, επισημαίνεται στη μελέτη. Αυτό συμβαίνει ιδίως στις περιπτώσεις, όπου η αμοιβή υπερβαίνει τους βασικούς μισθούς των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, καθώς και στις μικρές επιχειρήσεις, όπου η διάρθρωση των αμοιβών είναι αδιαφανής, ο συνδικαλισμός απουσιάζει και οι συνάδελφοι είναι απρόθυμοι να καταθέσουν στο δικαστήριο, φοβούμενοι την απόλυση ή άλλη δυσμενή αντίδραση του εργοδότη. Οι γυναίκες περιορίζονται περισσότερο στις επιλογές τους από τους άνδρες, λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων. Αρα, είναι πιο επιρρεπείς στην εκμετάλλευση. Πολλοί εργοδότες στην Ελλάδα προσπαθούν να υπερκεράσουν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και να εξατομικεύσουν τις αποδοχές, προσθέτοντας αδρά «μπόνους» σ' αυτό που θεωρείται «κανονική αμοιβή». Με βάση τις ωριαίες μεικτές αποδοχές που υπολογίσαμε έτσι, προκύπτει ότι το χάσμα ανέρχεται σε 28,5% και 25% στη βιομηχανία και στις υπηρεσίες, αντίστοιχα».

Ενδιαφέρουσα ήταν η ανάλυση συγκεκριμένων περιπτώσεων ανισότητας αμοιβών στον τουρισμό, στις τράπεζες, και το λιανικό εμπόριο, που έκανε ο ερευνητής - οικονομολόγος Νίκος Ντερμανάκης. Σύμφωνα με την έρευνα, στον κλάδο του λιανικού εμπορίου και στις θέσεις πλήρους απασχόλησης, η μέση ωριαία αμοιβή των γυναικών φτάνει στο 84% της μέσης ωριαίας αμοιβής των ανδρών, οι γυναίκες, δηλαδή, έχουν κατά μέσο όριο 16% μικρότερη αμοιβή από την αμοιβή των ανδρών.

Οι αμοιβές των ανδρών, αντίθετα από αυτές των γυναικών, αυξάνονται σε όλη τη διάρκεια της επαγγελματικής τους πορείας, με αποτέλεσμα το μισθολογικό χάσμα να διευρύνεται, ιδιαίτερα μετά το 45ο έτος της ηλικίας των μισθωτών, και να φτάνει το 39%!

Στον κλάδο του τουρισμού, το χάσμα φθάνει στο 15,5%, ενώ αρκετά μεγαλύτερο είναι στον κλάδο των τραπεζών, το οποίο φθάνει στο 23%. Οι άνδρες με καθήκοντα διοίκησης ή εποπτείας άλλων εργαζομένων αμείβονται κατά 57% περισσότερο από τους άνδρες που δεν έχουν τέτοια καθήκοντα, ενώ στις γυναίκες η σχετική αύξηση είναι μικρότερη (43%).

Το μισθολογικό χάσμα στους κλάδους που προαναφέρθηκαν παραμένει σε υψηλά επίπεδα, ακόμα και στις περιπτώσεις όπου οι άνδρες και οι γυναίκες έχουν, ταυτόχρονα, την ίδια ηλικία, την ίδια οικογενειακή κατάσταση, τον ίδιο χρόνο υπηρεσίας, εργάζονται στο ίδιο επάγγελμα, σε επιχειρήσεις ίδιου μεγέθους.

Το πρόβλημα λοιπόν της ανισοτιμίας στους μισθούς, ανάμεσα στα φύλα, παραμένει και οξύνεται, επομένως πρέπει να βρίσκεται ανάμεσα σ'όλες τις άλλες διεκδικήσεις του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.