Σειρά μου τώρα να τον πιάσω αγκαζέ και να τον απομακρύνω εγώ αυτή τη φορά, ακόμα περισσότερο από το κέντρο της συγκέντρωσης! «Και πάλι άδικος είσαι» του λέω, «αλήτης, ρουφιάνος, είναι βαριές λέξεις»! «Δεν υπάρχουν βαριές λέξεις, υπάρχουν βαριές πράξεις, βαριές συμπεριφορές» μου φωνάζει! «Οταν βγαίνει ο ... (είπε ένα γνωστό δημοσιογραφικό όνομα) και εν γνώσει του κάνει τη νύχτα μέρα, αυτό που κάνει δεν είναι αλητεία; Αλητεία είναι! Οταν βγαίνει ο ... (είπε ένα δεύτερο δημοσιογραφικό όνομα) και παροτρύνει τους βιομηχάνους και τους καταστηματάρχες να καταθέσουν μηνύσεις κατά των απεργών, αυτό δεν είναι ρουφιανιά; Ρουφιανιά είναι! Ακουσε φίλε μου, οι άνθρωποι είναι αλήτες και ρουφιάνοι»!

Με σφάζει με τα μάτια του και χωρίς να πει κουβέντα γυρίζει να φύγει προς τη συγκέντρωση. «Μια στιγμή» του λέω για να κερδίσω χρόνο (η συγκέντρωση άρχιζε την πορεία της). Γυρίζει κατ' επάνω μου. Κολλάει τα μάτια του στα μάτια μου και με καρφώνει: «Ακου να σου πω φίλε μου», μου λέει! «Οι λέξεις «αλήτες», «ρουφιάνοι», είναι αδύνατες! Πρέπει να βρεθούν άλλες, πολύ χειρότερες! Αυτοί είναι σκουλήκια, σαύρες, αρουραίοι! Είναι λυσσασμένοι! Δεν τους είδες που βγάζουν αφρούς από το στόμα! Αυτοί είναι γενίτσαροι! Μοιάζουν με τους επιστάτες της παλιάς Αφρικής! Μόλις βλέπουν απεργό αφιονίζονται! Είναι άρρωστοι! Το παλιό ΕΑΤ-ΕΣΑ μπροστά τους είναι κατηχητικό! Ετούτοι είναι ναζί και ακόμα χειρότεροι»!

«Μην εκπλήσσεσαι» του λέω, «τόσο καιρό τον κρατούσανε εφεδρεία! Τώρα, όμως, σήμαναν γενικό προσκλητήριο. Οι μέρες είναι καθοριστικές. Τα πράγματα σε οριακό σημείο. Χρειάζονται όλες οι δυνάμεις! Βγήκαν, λοιπόν, όλοι οι αρουραίοι από την τρύπα τους, όλες οι σουπιές από τη λάσπη τους. Ανθρωποι που έλεγες «αυτοί είναι καθαροί» έβγαλαν ξαφνικά τη μάσκα και φάνηκε το αληθινό πρόσωπό τους. «Είδες», με διακόπτει! «Τους είπες αρουραίους, τους είπες σουπιές! Αλλος τους λέει φίδια και μάλιστα φίδια κολοβά! Αλλος Γκαίμπελς! Οπως και να τους πούμε μέσα είμαστε»!

«Σε παρακαλώ» του λέω, «προχωράμε»! Οσο διήρκεσε η πορεία και μέχρι που διαλυθήκαμε φωνάξαμε του κόσμου τα συνθήματα. Ούτε μια φορά το «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Οταν χωρίζαμε, και ενώ απομακρυνότανε, μου φωνάζει: «Εγώ σου έκανα το χατίρι! Η ιστορία, όμως, δε θα σε ακούσει. Αυτή αποφάνθηκε και κατέγραψε»! «Μου τα χάλασες» του φωνάζω. «Γεια σου» μου λέει και χάνεται!

Και σε αυτόν τον αγώνα, που βρίσκεται σε εξέλιξη, τα αστικά ΜΜΕ κάνουν τη δουλειά τους. Συκοφαντούν απεργίες και απεργούς, καλλιεργούν τον «κοινωνικό αυτοματισμό», διαστρεβλώνουν, προβοκάρουν, αποπροσανατολίζουν... Ανάμεσα στους χιλιάδες δημοσιογράφους εφημερίδων και σταθμών της Αθήνας, υπάρχει μεγάλη διαστρωμάτωση. Από τους ανασφάλιστους και με «μαύρα» - ψίχουλα, ή με κάθε λογής «ελαστικές» σχέσεις εργασίας, μέχρι τους μισθωτούς, αλλά και τους πολυθεσίτες (και με αργομισθίες) και τα «παχυλά» συμβόλαια. Και, ταυτόχρονα, η κάθε μορφής διαπλοκή (Γραφεία Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων, μυστικά κονδύλια, «payrol» κλπ.), που διαβρώνει και εξαγοράζει συνειδήσεις.

Αρνήθηκε να αντιταχθεί στην ουσία της αντιασφαλιστικής μεταρρύθμισης. Επικέντρωσε την όλη αντίθεση στις «αντιδημοσιογραφικές ρυθμίσεις» (!) και ιδιαίτερα στο θέμα της ενοποίησης του ΤΣΠΕΑΘ (Ταμείο δημοσιογράφων) με το «ενιαίο ταμείο επιστημόνων». «Διεκδίκησε» την έτσι κι αλλιώς αναμενόμενη «εξαίρεση», δηλαδή το ξεχωριστό «Ταμείο Τύπου», αποδεχόμενη πλήρως την πολιτική ενοποίησης της κυβέρνησης. Συμπαραστάτη βρήκε και την προσκείμενη στο ΣΥΝ «Συσπείρωση Δημοσιογράφων», η οποία, ναι μεν αντιτάχθηκε στο νομοσχέδιο συνολικά, απέφυγε, όμως, να θίξει την ουσία της αντιασφαλιστικής πολιτικής και επικέντρωσε την αντιπαράθεση με την πλειοψηφία, στο αν η ενοποίηση θα συμπεριλάβει ή όχι όλες τις ειδικότητες εργαζομένων στον Τύπο και τα ΜΜΕ.

Η πλειοψηφία του ΔΣ υπονόμευσε τη λειτουργία της Διασωματειακής Συντονιστικής Επιτροπής των Ενώσεων Εργαζομένων στον Τύπο - ΜΜΕ, επειδή εκεί υπήρχαν σαφώς πιο προωθημένες θέσεις και αγωνιστικές διαθέσεις και επέλεξε τον «αγωνιστικό συντονισμό» με ΔΣΑ, ΤΕΕ, ΙΣΑ κλπ. Ερήμην του ΔΣ, ήταν σε διαρκή επικοινωνία με τα κυβερνητικά επιτελεία και προετοίμαζε τα πατήματα εξόδου από τον αγώνα.

1. Το ξεχωριστό Ταμείο Τύπου (δημοσιογράφοι, διοικητικοί υπάλληλοι, τυπογράφοι, προσωπικό πρακτορείων, εφημεριδοπώλες) δεν αλλάζει διόλου την ουσία, γιατί:

α. Η ενοποίηση γίνεται «προς τα κάτω». Τα περί «οικονομικής και διαχειριστικής αυτοτέλειας» των «κλάδων» είναι το τυρί στη φάκα της αποδοχής της ενοποίησης. Η υποχρεωτική ενοποίηση από την πρώτη στιγμή, και μάλιστα στο κατώτερο επίπεδο των κλάδων Υγείας, είναι η αρχή.

β. Από την ενοποίηση εξαιρείται προς το παρόν ο ΕΔΟΕΑΠ (Ταμείο Υγείας δημοσιογράφων - προσωπικού) όχι ως χάρη, αλλά γιατί σ' αυτήν τη φάση έμειναν εκτός ΟΛΑ τα Ταμεία που είναι ΝΠΙΔ.

2. Το νομοσχέδιο (άρθρο 51, παράγραφος 3) αλλάζει τον τρόπο υπολογισμού των συντάξεων του ΤΣΠΕΑΘ. Πρόκειται για απόφαση του ΔΣ του ΤΣΠΕΑΘ (3/10/2007) για αλλαγή του ΠΔ 284/1974. Η κυβέρνηση σκοπίμως δεν προώθησε νέο ΠΔ, αλλά καθυστέρησε τη ρύθμιση για να τη συμπεριλάβει στο νομοσχέδιο, ως «δώρο» - στήριξη της πλειοψηφίας. Ο νέος τρόπος υπολογισμού είναι άρση μιας μεγάλης αδικίας, γιατί οι συντάξεις του ΤΣΠΕΑΘ για τους πολλούς είναι απαράδεκτα χαμηλές.

3. Οι δημοσιογράφοι και οι άλλες ειδικότητες εργαζομένων στα ΜΜΕ είναι αντιμέτωποι και με τη μείωση των εσόδων των Ταμείων τους, με την παρακράτηση του 10% του αγγελιόσημου. Που δεν είναι «κοινωνικός πόρος», αλλά δώρο της χούντας προς τους εκδότες, για να μην καταβάλλουν εργοδοτικές εισφορές.

4. Ολες οι άλλες αλλαγές (όρια συνταξιοδότησης, γυναίκες, μητέρες, επικουρικές συντάξεις κλπ.) αφορούν το ίδιο ακριβώς και τους δημοσιογράφους, όπως όλους τους άλλους.

Από την άλλη, η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι τα αστικά ΜΜΕ θα γίνουν φιλολαϊκά μόνο όταν πάψουν να ανήκουν στη λεγόμενη ιδιωτική πρωτοβουλία.