Σειρά μου τώρα να τον πιάσω αγκαζέ και να τον απομακρύνω εγώ αυτή τη φορά, ακόμα περισσότερο από το κέντρο της συγκέντρωσης! «Και πάλι άδικος είσαι» του λέω, «αλήτης, ρουφιάνος, είναι βαριές λέξεις»! «Δεν υπάρχουν βαριές λέξεις, υπάρχουν βαριές πράξεις, βαριές συμπεριφορές» μου φωνάζει! «Οταν βγαίνει ο ... (είπε ένα γνωστό δημοσιογραφικό όνομα) και εν γνώσει του κάνει τη νύχτα μέρα, αυτό που κάνει δεν είναι αλητεία; Αλητεία είναι! Οταν βγαίνει ο ... (είπε ένα δεύτερο δημοσιογραφικό όνομα) και παροτρύνει τους βιομηχάνους και τους καταστηματάρχες να καταθέσουν μηνύσεις κατά των απεργών, αυτό δεν είναι ρουφιανιά; Ρουφιανιά είναι! Ακουσε φίλε μου, οι άνθρωποι είναι αλήτες και ρουφιάνοι»!

Με σφάζει με τα μάτια του και χωρίς να πει κουβέντα γυρίζει να φύγει προς τη συγκέντρωση. «Μια στιγμή» του λέω για να κερδίσω χρόνο (η συγκέντρωση άρχιζε την πορεία της). Γυρίζει κατ' επάνω μου. Κολλάει τα μάτια του στα μάτια μου και με καρφώνει: «Ακου να σου πω φίλε μου», μου λέει! «Οι λέξεις «αλήτες», «ρουφιάνοι», είναι αδύνατες! Πρέπει να βρεθούν άλλες, πολύ χειρότερες! Αυτοί είναι σκουλήκια, σαύρες, αρουραίοι! Είναι λυσσασμένοι! Δεν τους είδες που βγάζουν αφρούς από το στόμα! Αυτοί είναι γενίτσαροι! Μοιάζουν με τους επιστάτες της παλιάς Αφρικής! Μόλις βλέπουν απεργό αφιονίζονται! Είναι άρρωστοι! Το παλιό ΕΑΤ-ΕΣΑ μπροστά τους είναι κατηχητικό! Ετούτοι είναι ναζί και ακόμα χειρότεροι»!

«Μην εκπλήσσεσαι» του λέω, «τόσο καιρό τον κρατούσανε εφεδρεία! Τώρα, όμως, σήμαναν γενικό προσκλητήριο. Οι μέρες είναι καθοριστικές. Τα πράγματα σε οριακό σημείο. Χρειάζονται όλες οι δυνάμεις! Βγήκαν, λοιπόν, όλοι οι αρουραίοι από την τρύπα τους, όλες οι σουπιές από τη λάσπη τους. Ανθρωποι που έλεγες «αυτοί είναι καθαροί» έβγαλαν ξαφνικά τη μάσκα και φάνηκε το αληθινό πρόσωπό τους. «Είδες», με διακόπτει! «Τους είπες αρουραίους, τους είπες σουπιές! Αλλος τους λέει φίδια και μάλιστα φίδια κολοβά! Αλλος Γκαίμπελς! Οπως και να τους πούμε μέσα είμαστε»!

«Σε παρακαλώ» του λέω, «προχωράμε»! Οσο διήρκεσε η πορεία και μέχρι που διαλυθήκαμε φωνάξαμε του κόσμου τα συνθήματα. Ούτε μια φορά το «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Οταν χωρίζαμε, και ενώ απομακρυνότανε, μου φωνάζει: «Εγώ σου έκανα το χατίρι! Η ιστορία, όμως, δε θα σε ακούσει. Αυτή αποφάνθηκε και κατέγραψε»! «Μου τα χάλασες» του φωνάζω. «Γεια σου» μου λέει και χάνεται!