Είναι διαπιστωμένο το γεγονός ότι, όσο θα πλησιάζουμε προς τις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, τόσο περισσότερο θα εντείνονται οι προσπάθειες αποπροσανατολισμού του λαού από τα πραγματικά του προβλήματα, σε συνάρτηση με το τι πραγματικά θα κριθεί στις συγκεκριμένες εκλογές, αλλά και τι γενικά κρίνεται μέσα από τέτοιου αστικοδημοκρατικού χαρακτήρα διαδικασίες, υπό το πρίσμα της ταξικής πάλης.

Ηδη, έχει ξεκινήσει η πολιτικά κουτοπόνηρη φιλολογία για υπερκομματικούς δημάρχους, αντάρτες ή ανεξάρτητους, που θα έχουν γενική συνισταμένη δράσης το συμφέρον των τοπικών κοινωνιών, μακριά και πέρα από δεσμεύσεις και διαπλοκές.

Η πρώτη, λοιπόν, αστική απάτη που συνειδητά διαπράττεται είναι η διαστρέβλωση της αντικειμενικής πραγματικότητας, η οποία λέει ότι τα κόμματα, άσχετα από τη δομή τους ή τη λειτουργία τους, ανάλογα με την ιστορική εποχή, εξέφραζαν και εκφράζουν συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα, που εξυπηρετούνται μέσα από την πολιτική δράση ενός εκάστου, άσχετα αν φέρει κομματικό χρίσμα. Στις ταξικές κοινωνίες, η ανταγωνιστική φύση ιδιαίτερα των κομμάτων των δύο κύριων τάξεων στις μέρες μας, της αστικής και της εργατικής, ερμηνεύεται και προσδιορίζεται με τους όρους της ταξικής πάλης, η οποία επηρεάζει και κατευθύνει γενικά την πολιτική ζωή μιας χώρας, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, κινούνται και κόμματα, που ενδεχομένως εκφράζουν συμφέροντα μεσοστρωμάτων, χωρίς, όμως, αντικειμενικά να μπορούν να παραβλέψουν στη δράση τους το ταξικό δίπολο ανάμεσα στα αστικά κόμματα και στο κόμμα της εργατικής τάξης, που τελικά τα κατατάσσει σε συμμάχους των μεν ή των δε.

Επομένως, ο μεταφυσικός όρος υπερκομματικός ή αντάρτης ή ανεξάρτητος ή ό,τι άλλο εφευρεθεί μπορεί να ακουμπά στο σλόγκαν, «στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις», αλλά δεν ακουμπά στην πραγματικότητα. Αυτή είναι που στο «διά ταύτα» έχει αποδείξει ότι πολλοί υπερκομματικοί ήταν άριστοι φορομπήχτες, στυγνοί εργοδότες, που απέλυαν υπαλλήλους τους είτε από δημοτικές επιχειρήσεις είτε εκτάκτους των ΟΤΑ, που έτρεχαν να συνταχθούν σε όποιο αντιλαϊκό μέτρο έπαιρναν οι εκάστοτε κυβερνήσεις σε βάρος του λαού, που είχαν μονίμως «αλλεργία» σε κάθε κινητοποίηση, που λειτούργησαν και λειτουργούν μέσα στην ΚΕΔΚΕ και την ΕΝΑΕ ως καταλύτες, για να περάσουν οι πολιτικές, οι οποίες μετατρέπουν την Τοπική Αυτοδιοίκηση α` και β` βαθμού σε ιδιωτικές επιχειρήσεις.

Αυτοί οι «νοικοκύρηδες» άρχοντες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης είναι που, με τη «χρηστή» τους διοίκηση, αύξαιναν κάθε χρόνο τα ανταποδοτικά τέλη των υπηρεσιών για να ισοσκελίζονται οι προϋπολογισμοί, που υποχρέωναν τους γονείς να πληρώνουν τα πετρέλαια και τα λειτουργικά έξοδα των σχολείων, που μετέτρεπαν τους ΟΤΑ, από εφαλτήρια της λαϊκής πάλης που θα έπρεπε να είναι, σε φιλόπτωχα ταμεία ευεργετών και δωρητών, οι οποίοι ξέπλεναν, έτσι, την αρπαγμένη με τη βία υπεραξία των θυμάτων τους.

Είναι, λοιπόν, καθαρό ότι στην ταξική κοινωνία μπορεί κάποιος να μην είναι ενταγμένος σε πολιτικό κόμμα, αλλά, από τη στιγμή που δρα πολιτικά, πρέπει να διαλέξει στρατόπεδο, ή με το λαό ενάντια στους δυνάστες του ή με τους δυνάστες ενάντια στο λαό.

Υπάρχει, όμως, και το πεδίο, πάνω στο οποίο έχει λόγο ύπαρξης η Τοπική Αυτοδιοίκηση και αυτό είναι το πεδίο των λαϊκών προβλημάτων και στο οποίο όλοι αυτοί, «ενταγμένοι» και «ανένταχτοι», οικοδομούν τη μεσσιανική τους πολιτική.

Και για τους πρώτους, τους δικομματικούς εγκάθετους είτε της δεξιάς πολιτικής του ΠΑΣΟΚ είτε της ΝΔ και για τους δεύτερους, τους «άχρωμους», δεδομένη είναι η κοινή διαχειριστική λογική των προβλημάτων σε βάρος του λαού, από το πιο μικρό πρόβλημα μέχρι το πιο μεγάλο. Μπορεί να φαντάζει υπερβολικό κάτι τέτοιο, αν, όμως, μιλούσαμε για τα δεδομένα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης προ εικοσαετίας, όπου τα περιθώρια ελιγμών ακόμα και από τους κατεστημένους αιρετούς ήταν διαφορετικά. Σήμερα, ο όλος σχεδιασμός, η πληθώρα νομοθετημάτων υπακούει στον ολοένα και μεγαλύτερο εναγκαλισμό του χώρου των ΟΤΑ εκ μέρους του αστικού κράτους.

Από τον καιρό ακόμα της τουρκοκρατίας, η δήθεν αυτονομία των κοινοτήτων με τους πάλαι ποτέ προεστούς και κοτζαμπάσηδες υπάκουε στη λογική του οθωμανικού κράτους για φοροείσπραξη και διεκπεραίωση των δικαστικών και άλλων λειτουργιών, οι οποίες παραφόρτωναν και υπερσυγκέντρωναν την τότε κρατική δομή. Ο στόχος, όμως, ήταν ο ίδιος, υπηρετικός στην κεντρική εξουσία.

Το αστικό κράτος, για να μπορέσει να λειτουργήσει με την οικονομική, πολιτική και ιδεολογική του λειτουργία, στηρίζεται σε μια σειρά θεσμούς, οι οποίοι ενίοτε φαντάζουν ουδέτεροι. Αυτοί οι θεσμοί τού επιτρέπουν να αποκρύπτει και τη συνισταμένη της φυσιογνωμίας του, που είναι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων της άρχουσας τάξης, αλλά και να αποπροσανατολίζει το λαό, παρουσιάζοντας άλλους ως υπεύθυνους των προβλημάτων που πηγάζουν από τη δική του ταξική λειτουργία. Ιδιαίτερα ο θεσμός της Τοπικής Αυτοδιοίκησης είναι εκείνος που προνομιακά οι αστικές κυβερνήσεις χρησιμοποιούν για να πετυχαίνουν με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: Και να μιλάνε για δήθεν αποκέντρωση εξουσιών και να αποπροσανατολίζουν το λαό.

Σε δημοσίευμα καθημερινής τοπικής εφημερίδας της Χίου (απηχεί τις θέσεις του ΠΑΣΟΚ), εγκαλούνταν ο νεοδημοκράτης δήμαρχος για τα χάλια των σχολείων της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, γιατί δε διαθέτει τα απαραίτητα κονδύλια. Οι ευθύνες του μπορεί να είναι μεγάλες για τη διαχειριστική του πολιτική, αλλά εδώ γίνεται κριτική μόνον γι' αυτό, ενώ μένει στο απυρόβλητο, τελικά, η αντιεκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης στο σύνολό της, που ένα μέρος της είναι, βεβαίως, και τα εξαθλιωμένα κονδύλια που διαθέτει για την Παιδεία. Πίσω, όμως, από τα βαρύγδουπα περί αρμοδιοτήτων και αποκέντρωσης, υπάρχει η ταμπακέρα, που είναι πάρτε ευθύνες, αλλά χωρίς λεφτά.

Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι η σημερινή κατάσταση στους ΟΤΑ. Ενώ διατηρούν τα χαρακτηριστικά που περιγράψαμε σχετικά με το αστικό κράτος, έχουν προστεθεί ποιοτικά νέες λειτουργίες και δυνατότητες, που υπό καπιταλιστική δικομματική διαχείριση αυτός ο θεσμός μετατρέπεται σε δούρειο ίππο για τα λαϊκά συμφέροντα. Με άλλα λόγια, οι καπιταλιστικές διαρθρωτικές αλλαγές αφορούν και αυτόν τον τομέα, ο οποίος θα λειτουργεί με βάση τα τελευταία νομοθετήματα με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, αφ' ενός, αλλά και ως χώρος εκμαυλισμού συνειδήσεων, αφ' ετέρου.

Αν θελήσουμε αυτά να τα δούμε στο φως της καθημερινής πράξης, θα παρατηρήσουμε τα παρακάτω φαινόμενα:

Μια μεγάλη πλειοψηφία των αιρετών στους ΟΤΑ, εκτός από τους δημάρχους και νομάρχες με τα παχυλά παραστατικά έξοδα, αμείβεται αδρά, κατέχοντας θέσεις αντιδημάρχων, προέδρων δημοτικών συμβουλίων, προέδρων και συμβούλων δημοτικών οργανισμών πολιτισμού, άθλησης, πρόνοιας κλπ. ή αντίστοιχες θέσεις σε δημοτικές επιχειρήσεις. Δημιουργείται, έτσι, ένα έμμισθο σώμα αιρετών, που πιστά ακολουθούν τις εντολές της κεντρικής εξουσίας, αφού η θέση τους ενέχει πλέον επαγγελματικά χαρακτηριστικά και τους συνενώνει το κοινό συμφέρον της ...κουτάλας.

Οι δημοτικές επιχειρήσεις αποτελούν τους πολιορκητικούς κριούς, για να περάσουν οι αντιδραστικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις και οι ιδιωτικοποιήσεις σε τομείς του δημόσιου τομέα. Στο Δήμο Ομηρούπολης Χίου, για παράδειγμα, η δημοτική επιχείρηση «Προμηθευτική» συμμετέχει σε κοινή εταιρία με ιδιώτη στην παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος μέσω ανεμογεννητριών και την πώλησή του στη ΔΕΗ. Η δε δημοτική αρχή - συνονθύλευμα ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ, ΝΔ - εκμεταλλευόμενη τη σχέση της με την εταιρία τη χρησιμοποιεί για να ανατρέψει την επικρατούσα άποψη διαχείρισης των υδάτινων πόρων, προωθώντας τις αφαλατώσεις ως τελική λύση του υδρευτικού προβλήματος, με ό,τι αυτό σημαίνει για τη δράση των πολυεθνικών εταιριών που δραστηριοποιούνται σ' αυτές τις τεχνολογίες.

Ταυτόχρονα, οι ΟΤΑ, μέσα από τις αρμοδιότητες που τους δίνονται και που είναι κομμένες και ραμμένες στη βάση των αναγκών του κεφαλαίου και των επιταγών του, ευρωπαϊκών ή μη, στοιχίζονται με γνώμονα την εξυπηρέτηση αυτών των αναγκών. Αντλώντας παραδείγματα και πάλι από την τοπική πραγματικότητα της Χίου, βλέπουμε την υιοθέτηση από τους ΟΤΑ του νησιού του μονοδρομημένου μοντέλου της τουριστικής ανάπτυξης, που μεθερμηνευόμενο μεταφράζεται σε ξεπούλημα των απείρου κάλλους παραλιών της σε ιδιωτικά ξενοδοχειακά συγκροτήματα, στην επέκταση του αεροδρομίου μέσα στην πόλη, στην άναρχη οικοπεδοποίηση των πάντων, προκειμένου να εκπληρωθούν οι στόχοι. Επίσης δεκάδες ευρωπαϊκά προγράμματα εκτελούνται, εκταμιεύοντας χρήματα που πετυχαίνουν πολλαπλούς στόχους, όπως εξαγορά συνειδήσεων, φαινομενική μείωση της ανεργίας, πελατειακές σχέσεις, παγίωση της αντίληψης για την καλή ΕΕ. Αν στα παραπάνω προσθέσουμε και τη διεύρυνση της φοροεισπρακτικής πολιτικής, γίνεται κατανοητή η παραπέρα αντιδραστικοποίηση των εν λόγω οργανισμών.

Το ΚΚΕ, με τις θέσεις του για τις νομαρχιακές και δημοτικές εκλογές, απευθύνει έκκληση - πρόσκληση αγώνα, σε κάθε άνθρωπο καλής θέλησης, που θέλει να βάλει φρένο σε μια τέτοια κατάντια της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Αποτελεί μια βάση συζήτησης σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο για τη συγκέντρωση δυνάμεων ενάντια στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στο χώρο των ΟΤΑ, αλλά και για την προβολή και διεκδίκηση ενός άλλου ρόλου για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, που θα απαντά στα αιτήματα και τις αγωνίες του εργαζόμενου λαού στη βάση των οξυμένων κοινωνικών προβλημάτων. Μπορούν να μετατραπούν οι δήμοι και οι νομαρχίες, με την αλλαγή των συσχετισμών, σε μετερίζια αγωνιστικά για τα λαϊκά προβλήματα.

Την ίδια στιγμή, όμως, οι θέσεις του ΚΚΕ αποτελούν και το πεδίο εκείνο, όπου ξεγυμνώνονται οι λογής λογής πολιτικοί γυρολόγοι και δημαγωγοί, κομματικοποιημένοι ή δήθεν ακομμάτιστοι, επίσημα χρισμένοι ή ανεπίσημα, οι οποίοι καλούνται να πάρουν σαφή θέση στη βάση του πραγματικού ταξικού διλήμματος που αρχικά αναφέρθηκε: Με το λαό για το λαό ή με το κεφάλαιο ενάντιά του.

Και όπως γίνεται με τα καράβια που τα γέρνει το κύμα, έτσι και το ενδιαφέρον μας έφυγε -στη στιγμή - από τον Μπιν Λάντεν και έγειρε προς το Βουκουρέστι. Δεκάδες ανταποκριτές, κριτές, δικηγόροι, ψυχολόγοι, νευρολόγοι, ειδικοί των Σωμάτων Ασφαλείας, πράκτορες. Καινούριες αναλύσεις, στρογγυλά τραπέζια, συνεντεύξεις, δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου, του κόμματος της αντιπολίτευσης, της αρχιεπισκοπής.

Και εδώ, βέβαια, η συζήτηση αρχίζει και τελειώνει με το επιφαινόμενο. Συνελήφθη το «τέρας». Η ελληνική κοινωνία έστω με καθυστέρηση, έστω και με τη βοήθεια της γειτονικής Ρουμανίας, «αποκατέστησε», επιτέλους, την τάξη. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Το «κάθαρμα» θα λογοδοτήσει. Και οι Ταλιμπάν, επίσης...

Μέσα, βέβαια, στους ενθουσιασμούς μας, εθνικούς και πολυεθνικούς, πού μυαλό να σκεφτούμε. Να πάμε τα πράγματα δυο οργιές κάτω από την επιφάνεια. Να στρέψουμε αλλού την κουβέντα. Εκεί που βρίσκεται η ουσία. Να φτάσουμε στην πηγή. Εκεί που παράγεται το σπέρμα που γεννάει τον Πάσσαρη. Που τον μετατρέπει από άνθρωπο σε αγρίμι παγιδευμένο. Που μας φτύνει όλους κατάμουτρα.Που θέλει να μας κατασπαράξει.

Ο πατέρας του τον γέννησε στα δεκαεφτά του (σήμερα είναι στις φυλακές των Ιωαννίνων δικασμένος για ναρκωτικά). Η μάνα του μικρή και αυτή πέθανε όταν αυτός ήταν μόλις 5 χρόνων. Παιδί μιας διαλυμένης οικογένειας, παιδί μιας καταδιωκτικής κοινωνίας, άρχισε από νωρίς τα «φροντιστήρια». Ξεκίνησε από το «νηπιαγωγείο», το ορφανοτροφείο. Βγήκε από κει με «άριστα». Στη συνέχεια «επιδόθηκε» σε μικροκλοπές. Κλείστηκε φυλακή, μπήκε, δηλαδή, στο «πανεπιστήμιο», Η καριέρα του, πια, ήταν προδιαγεγραμμένη.

Ο Πάσσαρης, που και αυτός φέρει ευθύνη, αν δε σαπίσει στη φυλακή στη Ρουμανία ή στην Ελλάδα, τι νόημα έχει(;) σίγουρα θα πεθάνει από κάποια πισώπλατη σφαίρα. Με αυτό το «τέρας» καθαρίσαμε ή θα καθαρίσουμε στο άμεσο μέλλον. Ομως, η πηγή που γέννησε τον Πάσσαρη παραμένει ανοιχτή. Ο διάδοχος, οι διάδοχοι, για την ακρίβεια, εκεί μέσα επωάζονται ασταμάτητα...

Μια πρωτοφανής υπόθεση δικαστικής δίωξης Αιγύπτιας συγγραφέα και αγωνίστριας του γυναικείου κινήματος, ήρθε να αποκαλύψει πρόσφατο δημοσίευμα της «Φωνής των Λογοτεχνών». Σύμφωνα μ' αυτό, τον περασμένο Ιούλη, οι πιο συντηρητικοί κύκλοι της Αιγύπτου επιδίωξαν να χωρίσουν με το «έτσι θέλω» την 70χρονη δόκτορα Νάουαλ ελ Σαανταουί από τον επίσης διαπρεπή σύζυγό της, ύστερα από 37 χρόνια έγγαμης ζωής και κοινών αγώνων για την ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Βεβαίως το αρμόδιο αιγυπτιακό δικαστήριο απέρριψε την αίτηση του ισλαμίτη δικηγόρου που ζητούσε να διαλυθεί ο γάμος της Αιγύπτιας συγγραφέα με τον μουσουλμάνο σύζυγό της Σερίφ Χετάτα, επίσης συγγραφέα και δόκτορα Ιατρικής, γιατί δεν τη θεωρούν μουσουλμάνα.

Το όνομά της Νάουαλ ελ Σαανταουί «φιγουράρει» σε μια από τις λίστες θανάτου που κυκλοφορούν μερικές τρομοκρατικές οργανώσεις φανατικών μουσουλμάνων, όχι μόνο στη χώρα της, αλλά και σε γειτονικές αραβικές χώρες και σε κασέτες που μοιράζονται ευρέως σ' όλη την Αίγυπτο.

Η ίδια έχει αναρωτηθεί: «Γιατί αυτός ο διωγμός;». «Να είναι άραγε, λέει, μια ένδειξη ότι οι δυνάμεις που αντιτίθενται στα συμφέροντα του λαού μας έχουν ενισχυθεί και η επιρροή τους έχει δυναμώσει; Ηταν αυτή μια ακόμα απόπειρα να αποσπάσουν την προσοχή του λαού από τις επιθετικές πολιτικές που ακολουθούν το Ισραήλ και οι ΗΠΑ στην περιοχή μας και από τη δύσκολη οικονομική κατάσταση που απειλεί την καθημερινή ζωή μας; `Η μήπως είναι μια απόπειρα να μας προλάβουν, ώστε να μην κινητοποιηθούμε για να βρούμε λύσεις σ' αυτή τη δύσκολη κατάσταση;».

Χαρακτηριστικό είναι ότι τόσο η ίδια όσο και ο δόκτωρ Χετάτα ήταν ανάμεσα σε άλλα μέλη της εξεταστικής επιτροπής για το Διεθνές Δικαστήριο εγκλημάτων πολέμου που έκανε έρευνες για τα εγκλήματα πολέμου των ΗΠΑ ενάντια στο Ιράκ...

Η Ναουάλ ελ Σαανταουί το 1972 έχασε τη δουλιά της στην αιγυπτιακή κυβέρνηση. Εκλεισαν το περιοδικό «Υγεία» που είχε ιδρύσει και εξέδιδε για περισσότερα από τρία χρόνια. Το 1981 ο Πρόεδρος της Αιγύπτου, Σαντάτ, την έκλεισε στη φυλακή. Ελευθερώθηκε ένα μήνα μετά τη δολοφονία του. Στις 15 Ιούνη του 1981 η κυβέρνηση διέλυσε την Ενωση Αλληλεγγύης Αράβων Γυναικών στην οποία προήδρευε. Εξι μήνες νωρίτερα είχε κλείσει το περιοδικό της Ενωσης, του οποίου εκδότης ήταν η ίδια. Σύμφωνα με τη λογική των ισλαμιστών ιερέων ύστερα από τον αφορισμό της δεν είναι πλέον μουσουλμάνα και δεν μπορεί επόμενα να είναι παντρεμένη με ένα μουσουλμάνο. Η ίδια δηλώνει ότι το πνεύμα του Ισλάμ έχει σχέση με τη δικαιοσύνη, την ελευθερία και την αγάπη και όχι με διαδικασίες και τυπικότητες που έχουν επιβληθεί.

Ποια ήταν η ιστορία αυτού του κινήματος των Αράβων γυναικών; Από το 1789 οι Αιγύπτιες μάχονται πλάι πλάι με τους άντρες για να διώξουν τους Γάλλους από την πατρίδα τους. Το «παρών» δίνουν και στην επανάσταση του 1919 ενάντια στους Αγγλους αποικιοκράτες. Οπως διαβάζουμε σε αφιέρωμα της εφημερίδας «Πάροικος» (23 Ιούλη του 1957) «στις αιματηρές μέρες του Μαρτίου και Απριλίου 1919, μετά την πρώτη σύλληψη του πατριώτη πολιτικού Σάαντ Ζαγλούλ και των συντρόφων του από τις αγγλικές αρχές κατοχής και την εξορία τους στη Μάλτα, οι Αιγύπτιες, από την απλή αγρότισσα μέχρι τη διανοούμενη και την αστή βρίσκονταν πάντα επικεφαλής στις διαδηλώσεις του λαού, προτάσσοντας τα στήθη για τη χιλιακριβή τη λευτεριά». Ανάμεσα στους σκοτωμένους και τους τραυματίες των διαδηλώσεων υπήρχαν πολλές γυναίκες και παιδιά, χτυπημένες από σφαίρες στο στήθος και στην κοιλιά...

Επικεφαλής της πρώτης γυναικείας διαδήλωσης στο Κάιρο για την αιγυπτιακή ανεξαρτησία, η διανοούμενη Χόντα Σααραουί Πασά, σύζυγος ενός από τους λαϊκούς ηγέτες και συντρόφου του Ζαγλούλ. Την ίδια εποχή στην Αλεξάνδρεια μια ομάδα από πατριώτισσες «Οι Μητέρες του Μέλλοντος», ξεκινάει άλλη μορφή πάλης: Τη μη συνεργασία με τον εχθρό, τη διακοπή κάθε σχέσης μαζί του, το οικονομικό μποϊκοτάρισμα... Αμέσως μετά τη δεύτερη σύλληψη του Ζαγλούλ (Δεκέμβρης του 1921), η Σάφια Ζαγλούλ, κάλεσε στο σπίτι της όσα μέλη της Ουάφντ δεν είχαν συλληφθεί και απηύθυνε μήνυμα στο λαό. «Κρατείστε, είπε απευθυνόμενη στις Αιγύπτιες, την ψυχραιμία και τη σύνεσή σας. Πυκνώστε τις φάλαγγες. Επιβάλλετε στον εαυτό σας αυστηρή πειθαρχία. Να φέρνεστε σαν να μην υπάρχουν οι Αγγλοι. Μη συνεργάζεστε μαζί τους σε τίποτε!».

Στο άρθρο του «Πάροικου» με τίτλο «Η Νίκη της Αιγύπτιας», σημειώνεται: «Στα 1956 στη βάρβαρη αγγλο-γαλλο-ισραηλιτική επιδρομή, στην υπέρτατη ώρα που παιζόταν του ύψους ή του βάθους, ο καρπός ενάμισι αιώνα μόχθων, η νιογέννητη Δημοκρατία της Ανεξάρτητης Αιγύπτου, οι Αιγύπτιες είναι και πάλι στις επάλξεις. Βρίσκονται παντού». Αγωνίζονται πραγματικά με το όπλο στο χέρι, εθελόντριες, στις μεταφορές, στην περίθαλψη, στη διαφώτιση, στην κινητοποίηση, στις πρώτες βοήθειες, στα νοσοκομεία, παντού. Μάχονται και πεθαίνουν στην πρώτη γραμμή ή στα μετόπισθεν για τη νίκη του ακατάβλητου Πορτ Σεντ.

Αλληλένδετη με τους αγώνες για την εθνική ανεξαρτησία είναι η πάλη των γυναικών της Αιγύπτου για τη χειραφέτησή τους:

Στις εκλογές του Ιούλη 1957 ο λαός στέλνει με εκλογές στην Εθνοσυνέλευση για πρώτη φορά δυο γυναίκες βουλευτές - από το Κάιρο και από την Αλεξάνδρεια. Ο δρόμος όμως που είχαν να διανύσουν οι πολλές Αιγύπτιες γυναίκες του λαού για να κατακτήσουν τη θέση που τους ανήκε, ήταν μακρύς και σκληρός. Επρεπε να αγωνιστούν ενάντια σε προκαταλήψεις αιώνων. Ο σκοταδισμός που συνειδητά καλλιεργούσαν η ξένη δυναστεία που κυβερνούσε εν ονόματι των Τούρκων ενάμισι αιώνα καθώς και ο Αγγλος κατακτητής, που τις κρατούσε αμόρφωτες, έπρεπε να ξεπεραστεί. Ενας άντρας, ο Κασίμ Αμίν ήταν από τους πρωτοπόρους που αφιέρωσαν τη ζωή τους στο ξύπνημα του γυναικείου κινήματος. Προσπάθησε να καταπoλεμήσει τις προλήψεις και τις ιδέες για την κατωτερότητα της γυναίκας, υποστηρίζοντας στις μελέτες του, ότι το Κοράνι κηρύσσει και απαιτεί ισοτιμία οικονομική και πολιτική για τη γυναίκα...

Στα 1910 η Μάλεκα Χέφνι Ναασίφ, πιο γνωστή με το ψευδώνυμο Μπαχσάτ Ελ Μπάντια, θα προωθήσει στην Εθνοσυνέλευση τα πρώτα γυναικεία αιτήματα. Στα 1919 οι Αιγύπτιες διεκδικούν το δικαίωμα στη μόρφωση. Η πρώτη που πέταξε τον φερετζέ σαν σύμβολο της κοινωνικής αφύπνισης των γυναικών, η πατριώτισσα Χόντα Σαραουί Πασά, θα ιδρύσει, το 1923, την «Ενωση Αιγύπτιων Γυναικών».

Υστερα από τόσες λαϊκές θυσίες, σήμερα κάποιοι προσπαθούν να γυρίσουν τις γυναίκες στο παρελθόν...