Φυσιολογικά, και αν πράγματι είμαστε η συνέχεια των αρχαίων Ελλήνων, θα έπρεπε να αναζητήσουμε το «θεό» μας στους απογόνους του Δία. Το πράγμα, όμως, κάπου σκάλωσε, και από τους πολλούς θεούς, θεούς που ήταν γεμάτοι κέφι, σύμφωνα με μια εκδοχή, βρεθήκαμε να πιστεύουμε σε έναν - μόνον - σοβαρό και αυστηρό «θεό». Σε έναν θεό, μάλιστα, χωρίς προέλευση! Ξαναγυρίσαμε στο Χάος, δηλαδή! Αυτός ο καινούριος «θεός», ο Μονοθεός, ας τον πούμε έτσι, είναι ένα ον αιώνιο, αθάνατο και τέλειο! Και το κυριότερο, αυτό το τέλειο ον, δημιούργησε τον κόσμο! (Οι «θεοί» του Ολύμπου, όλοι ξέρουμε, δεν είχαν τέτοιες υπερφυσικές δυνάμεις, και επιπλέον, ήταν και γεμάτοι «ελαττώματα»).

Εδώ, για να είμαστε δίκαιοι, θα πρέπει να τονίσουμε πως δε φταίνε για όλα οι... Εβραίοι! Η «ιδέα» του ενός και μοναδικού θεού έχει πολλούς πατέρες. Ο Αναξαγόρας, ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, και άλλοι πολλοί, έβαλαν το χεράκι τους. Πριν ο μονοθεϊσμός αποκτήσει ρίζες υπήρξε η αναζήτηση μιας «ανώτερης» δύναμης, μιας μοναδικής «ανώτερης» δύναμης, που θα μπορούσε να συγκεντρώσει πάνω της όλες τις αρετές και όλες τις εξουσίες. Είχε, δηλαδή, προετοιμαστεί το έδαφος. Από εκεί και κάτω, και κυρίως στο θεοκρατικό Μεσαίωνα, το «ανώτερο» αυτό ον τελειοποιήθηκε! Το ζήτημα της ύπαρξής του εξετάστηκε «σχολαστικά». «Επιστημονικά», κάποιοι λένε! Ακούστηκαν πολλές εκδοχές. Η θρησκευτική φιλοσοφία συμπεριέλαβε και τοποθέτησε στο πρόσωπο και την ύπαρξη του «θεού», όλα τα υπερθετικά του τέλειου, από «αρχαιοτάτων χρόνων», της ηθικής, του όμορφου, του ωραίου, του δίκαιου και πάει λέγοντας!..

Μεγάλη δημοσιότητα δόθηκε από τις εφημερίδες της Λάρισας αλλά και από το ραδιοφωνικό σταθμό και την τηλεόραση της πόλης στην εκδήλωση που έγινε για τη βία κατά των γυναικών. Εκδήλωση στην οποία δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στη βία σε εποχές πολεμικών συρράξεων - όπως σήμερα στο Ιράκ.

Η εκδήλωση οργανώθηκε από το ΚΕΚ «Αργώ» και ανάμεσά τους φορείς που πήραν μέρος ήταν η Αδέσμευτη Κίνηση Γυναικών με εκπρόσωπό της τη Μάτα Καλουδάκη και το Κέντρο Ερευνας για θέματα Ισότητας με εκπρόσωπό του τη νομικό Φωτεινή Στεργιοπούλου. Στη διάρκεια της συζήτησης έγινε λόγος για την πορνεία σαν βία, το νομοσχέδιο για την αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας (που κατατέθηκε στο υπουργείο Εσωτερικών τον Οκτώβρη του 2002 πέρασε από τη νομοπαρασκευαστική επιτροπή του υπουργείου Δικαιοσύνης αλλά δεν κατατέθηκε ποτέ στη Βουλή) (σ.σ. προέβλεπε ανάμεσα σε άλλα τη δημιουργία ξενώνων, πανελλαδική υπηρεσία SOS, οικογενειακούς συμβούλους κ.ά.).

Στη διάρκεια της εκδήλωσης η πρόεδρος της ΟΓΕ Λάρισας Δήμητρα Παπαστεργίου έθεσε το ζήτημα της λεγόμενης «Ολυμπιακής Πορνείας» και η Μάτα Καλουδάκη απάντησε αναπτύσσοντας το θέμα και τονίζοντας ότι πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες ενωμένο το γυναικείο κίνημα κατόρθωσε να αντιταχθεί στις προθέσεις του Δήμου της Αθήνας αλλά και στις αποφάσεις της ΚΕΔΚΕ για τροποποίηση του νόμου περί πορνείας που θα επέτρεπε την πορνεία και σε άλλους χώρους εκτός από τους οίκους ανοχής ώστε να «καλυφθούν οι ανάγκες» την εποχή των Αγώνων. Ετσι δεν ευοδώθηκαν οι προθέσεις του κ. Μπίστη να προωθήσει το ζήτημα, ενώ ο τότε πρόεδρος της Βουλής Απόστολος Κακλαμάνης δε δέχτηκε να περάσει το θέμα στη Βουλή. Η Μ. Καλουδάκη θύμισε ακόμα τη συμπαράσταση στο ελληνικό γυναικείο κίνημα των γυναικείων οργανώσεων της Ευρώπης καθώς και την επιστολή διαμαρτυρίας που έστειλαν τότε στην κυβέρνηση επτά γυναίκες υπουργοί από χώρες του Βορρά.

Παιδιά θύματα ιατρικών πειραμάτων στο Αουσβιτς

Η Βάσω Σταματίου είναι από τις ελάχιστες Ελληνίδες που, χωρίς να είναι Εβραίες, έφτασαν έως το στρατόπεδο του Αουσβιτς. Μεταφέρθηκε μαζί με άλλες συγκρατούμενές της από τις φυλακές του Παύλου Μελά στις φυλακές Μπάνιτσε έξω από το Βελιγράδι. Από εκεί στις 28-6-1944 μεταφέρθηκε στο Αουσβιτς με αριθμό 82224. Συγκλονιστικό το βιβλίο της με τίτλο «Βαρούμ» («Γιατί;») που κυκλοφόρησε πριν μερικά χρόνια κι όμως ελάχιστα προβεβλημένο, είναι άγνωστο στους πολλούς. Περιγράφει το στρατόπεδο του θανάτου σαν ένα «τέλειο σύστημα για την εξαφάνιση της ανθρωπιάς, για το στραγγαλισμό της σκέψης, την εκμηδένιση της όποιας προσωπικότητας... ώστε στο τέλος να βγαίνουν μάζες ανθρώπων, άβουλες, με εντελώς όμοιες σκέψεις και στο τέλος τέλος με καθόλου σκέψεις. Να βγαίνουν φιγούρες αδιάφορες, ανέκφραστες, χωρίς βλέμμα, χωρίς χαμόγελο, χωρίς αισθήσεις, χωρίς μνήμη, χωρίς όνειρα, με μια μοναδική ως τη στιγμή που ξεψυχούσαν επιθυμία, να βρουν κάτι να δαγκώσουν...» (σ.σ. τον ίδιο στόχο οι σημερινοί κρατούντες προσπαθούν να πετύχουν με πιο «εκσυγχρονισμένα» μέσα όπως την πλύση εγκεφάλου μέσω των ΜΜΕ, με τα ναρκωτικά και τόσα άλλα).

Ενα από τα πιο οδυνηρά ερωτήματα που την απασχόλησαν όσο ήταν στο κολαστήριο ήταν η συμπεριφορά γυναικών που ήταν κι αυτές κρατούμενες, αλλά βαθμούχοι (π.χ. Εβραίες από τη Θεσσαλονίκη ή Πολωνέζες), προς τις συγκρατούμενές τους: «Στο Αουσβιτς, γράφει, το ότι δεν καταλάβαινες πολωνέζικα και γερμανικά ήταν μια ωραία ευκαιρία για τις καπο, τις βαθμούχες δηλαδή, που έπρεπε να δέρνουν, όσο μπορούσαν πιο πολύ. Πολλές φορές είχα αναρωτηθεί πώς δεν πονούσαν τα δάχτυλά τους από τόσο μανιασμένο ξύλο. Ακατανόητο πώς είχαν βρεθεί τόσες πολλές νέες γυναίκες αφιονισμένες από μίσος για άλλες γυναίκες όμοιές τους... το περίεργο ήταν πως κι όταν δεν υπήρχε κανείς Γερμανός μπροστά, η μανία για ξύλο εξακολουθούσε με το ίδιο πάθος... Οχι, δεν ήταν μόνο για χάρη των Γερμανών. Οχι, δεν ήταν μόνο για να σώσουν τη μαγκωμένη ζωή τους με τα ουφίκια. Ηταν και για το δικό τους εαυτό. Για τη δική τους ανάγκη να κυριαρχήσουν πάνω σε μια άλλη μαγκωμένη ζωή.

Ναι, ήταν η τραγική διαπίστωσή μου: Εδερναν, επειδή είχαν δαρθεί. Ταπείνωναν, επειδή είχαν ταπεινωθεί. Επρεπε να διαλυθούν κι άλλες, όπως είχαν διαλυθεί κι αυτές. Ενα παράλογο είδος εκδίκησης για τον ξεπεσμό τους».