Προσβολή για τα φιλειρηνικά αισθήματα του λαού της Θεσσαλονίκης που την περίοδο του βρώμικου πολέμου του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία αντιστάθηκε στη μετατροπή της πόλης σε ορμητήριο των φονιάδων του ΝΑΤΟ, αποτελεί η απόφαση του αναπληρωτή νομάρχη Δ. Ψωμιάδη να συναντηθεί με τον Ιταλό Διοικητή της ναυτικής μοίρας του ΝΑΤΟ (Standing NATO Maritime Group 2) που κατέπλευσε χτες στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Η διοίκηση Ψωμιάδη επιβεβαίωσε, για άλλη μια φορά, την επικίνδυνη υποκρισία της και την πλήρη σύμπλευσή της με τις στρατηγικές επιλογές του δικομματισμού και των ευρωατλαντικών μακελάρηδων. Ο αναπληρωτής νομάρχης ευχαρίστησε τον διοικητή της ΝΑΤΟικής μοίρας για την επίσκεψη και τον ενημέρωσε για τον οικονομικό και ιστορικό ρόλο της Θεσσαλονίκης στα Βαλκάνια, καθώς και για την επιτελική θέση του λιμανιού της πόλης που, από το 1999 μέχρι και σήμερα, χρησιμοποιούν οι ΝΑΤΟικοί για τις επιχειρήσεις τους ενάντια στους λαούς των Βαλκανίων... Κατά τα άλλα, τόνισε, λέει, την αναγκαιότητα της ενίσχυσης της φιλίας, της αλληλεγγύης και της συνεργασίας μεταξύ των λαών της νοτιοανατολικής Ευρώπης. Προκλητική υποκρισία.

Να θολώσει τα νερά και να αποπροσανατολίσει γύρω από το γεγονός ότι οι αιτίες για την ακρίβεια και τη λεηλασία που υφίστανται τα λαϊκά εισοδήματα βρίσκονται στην ίδια την πολιτική στήριξης και ενίσχυσης του καπιταλισμού και της αγοράς που με τόσο ζήλο εξυπηρετεί η κυβέρνηση, όπως και η προηγούμενη του ΠΑΣΟΚ, επιχειρεί το υπουργείο Ανάπτυξης με το νομοσχέδιο που έδωσε τις προηγούμενες μέρες στη δημοσιότητα με τον βαρύγδουπο τίτλο «Αναβάθμιση της Επιτροπής Ανταγωνισμού». Στο νομοσχέδιο περιλαμβάνονται μια σειρά από διατάξεις που διέπουν τον τρόπο στελέχωσης και λειτουργίας της Επιτροπής, ζητήματα, δηλαδή, εντελώς διαδικαστικά, από τα οποία τίποτα δεν έχουν να περιμένουν οι εργαζόμενοι που καθημερινά γονατίζουν κάτω από την ασυδοσία και την κερδοσκοπία των μονοπωλίων. Οχι δηλαδή ότι θα μπορούσε να περιέχει και τίποτα φιλολαϊκό. Αλλωστε ο ανταγωνισμός είναι ταυτισμένος με τον καπιταλισμό, επομένως τίποτε το αντίθετο από το να τον υπηρετούν με την πολιτική τους δεν μπορούν να κάνουν οι αστικές κυβερνήσεις. Αλλωστε, ο υπουργός Ανάπτυξης, το είπε καθαρά: Στόχος του νομοσχεδίου δεν είναι άλλος από τη «δημιουργία συνθηκών υγιούς ανταγωνισμού». «Μόνο έτσι», λέει, «καταπολεμούμε την ακρίβεια... κλπ. κλπ.». Ελα, όμως, που μόνο έτσι δεν ...καταπολεμάται η ακρίβεια. Κι αυτό το γνωρίζουν καλά οι θιασώτες του «ανταγωνισμού».

Ολα άψογα τα βρήκε στην εφημερία του «Σισμανόγλειου» νοσοκομείου, ο υπουργός Υγείας Δημήτρης Αβραμόπουλος, που το επισκέφτηκε απροειδοποίητα - όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή του - την Τετάρτη το βράδυ. «Παρατήρησα ωστόσο, ότι χρειάζονται και κάποιες βελτιώσεις, κυρίως στο κομμάτι που αφορά στην υποδοχή του κόσμου, έτσι ώστε από την ώρα που ο ασθενής μπαίνει σε ένα νοσοκομείο, να αισθάνεται και να διαπιστώνει, ότι εκεί τον υποδέχονται με πολλή προσοχή και με σεβασμό στην αξιοπρέπειά του». Το «Σισμανόγλειο» είναι το μοναδικό νοσοκομείο στο Λεκανοπέδιο Αττικής που έχει και τμήμα υποδοχής και - στα πλαίσια του νέου συστήματος των εφημεριών - συνεφημερεύει με τον «Ευαγγελισμό». Δεν διαβαίνει λοιπόν ο υπουργός Υγείας κι απ' τον «Ευαγγελισμό» να δει, πως τα φορεία - ράντζα δηλαδή - φτάνουν μέχρι και το ...Κολωνάκι; `Η να βρει διπλάσιους αρρώστους απ' όσους τα κρεβάτια, στα ράντζα της ψυχιατρικής κλινικής...

Γρηγοριάδης Κώστας

Ακριβώς έτσι, ο αρθρογράφος από το «ΒΗΜΑ» εξηγεί γιατί δεν πρέπει το μεγάλο κεφάλαιο, οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι να πληρώσουν την κρίση ή μάλλον εξηγεί γιατί την κρίση πρέπει να την πληρώσουν οι εργαζόμενοι. Είναι κατανοητό τα προπαγανδιστικά όργανα της αστικής τάξης να ζητούν από τον εργάτη στη Ζώνη, από τον οικοδόμο, τον επαγγελματοβιοτέχνη, το φτωχό αγρότη, το συνταξιούχο να πληρώσει με νέες θυσίες την κρίση. Πολύ περισσότερο, έχουν κάθε λόγο να επιχειρούν να πείσουν ότι ευθύνη έχει και η εργατική τάξη για την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Η αστική τάξη και τα ΜΜΕ, που ελέγχει, ζητούσαν - και επέβαλαν - θυσίες από τους εργαζόμενους και πριν εκδηλωθεί η κρίση, ακόμα κι όταν το ΑΕΠ της χώρας ήταν πάνω από το μέσο όρο της κοινότητας. Και συνεχώς, τα λαϊκά στρώματα έχαναν εισόδημα και δικαιώματα. Οταν οι τράπεζες είχαν καθαρά κέρδη ανά εργαζόμενο 42.000 ευρώ το 2005 και 51.000 ευρώ το 2006 και οι βιομήχανοι είχαν κέρδη το 2006 18.000 ευρώ ανά εργαζόμενο, οι εργαζόμενοι στέναζαν από τις πολιτικές λιτότητας και την άγρια εκμετάλλευση των αφεντικών.

Τώρα, έρχονται πάλι και ζητούν νέες θυσίες. Οι εργάτες, οι υπάλληλοι, οι μικρομεσαίοι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι και οι ΕΒΕ πρέπει να πουν ΟΧΙ. Δεν έχουν κανένα λόγο να συνδέουν την τύχη τους με τα κέρδη των λίγων, τις επενδύσεις τους, την καπιταλιστική ανάπτυξη. Οσο για το μεγάλο κεφάλαιο και τους παρά τον Τύπο υποστηρικτές του, ας εξακολουθήσουν να ανάβουν «κάθε Κυριακή κεράκι στον Σημίτη επειδή διαθέτουμε σε καιρό παγκόσμιας οικονομικής κρίσης την προστασία ενός μεγάλου οικονομικού συνόλου και ενός ισχυρού νομίσματος», όπως έγραφε ο ίδιος αρθρογράφος στο «ΒΗΜΑ» πριν μία βδομάδα...

Μπροστά στο συνηθισμένο ακροατήριο - παρά τις ενισχύσεις από την περιφέρεια, τον Πειραιά και την Αττική - με τις κάθε είδους αριστερίστικες ομάδες και ομαδούλες να τιμούν για μια ακόμη φορά με την παρουσία τους την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και με τους εκπροσώπους του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να συνωστίζονται στις πρώτες αράδες, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ και στέλεχος της ΠΑΣΚΕ, εκφράζοντας την πλειοψηφία, μίλησε την Πέμπτη «από στήθους». Κάλεσε τους εργαζόμενους σε «ταξικό ανυποχώρητο αγώνα» (!), αφού «πίσω απ' τα "γκόλντεν μπόις" κρύβεται ένα άδικο, εκμεταλλευτικό σύστημα» και σημείωσε ότι «χαμένες είναι οι μάχες που δε δίνονται». Ενημέρωσε ακόμα τους εργαζόμενους ότι υπάρχει καλό και κακό, δίκαιο και άδικο σύστημα διαχείρισης του καπιταλισμού, υπονοώντας πως μια ενδεχόμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα συμβάλει, ώστε πιο ...δίκαια οι εργοδότες να ξεζουμίζουν τους εργάτες, να επιβάλλουν εκ περιτροπής εργασία, να τους αφήνουν απλήρωτους ή να τους δίνουν αυξήσεις μικρότερες του ενός ευρώ. Οπως είπε, «αυτό το σύστημα διαχείρισης του καπιταλισμού δεν μπορεί να υπάρχει, γιατί είναι άδικο (...) είναι προϊόν των κυβερνητικών πολιτικών και των εργοδοτικών επιλογών».

Εκεί όμως που ο συνδαιτυμόνας των βιομηχάνων ξεπέρασε τον εαυτό του, ήταν όταν έπιασε στο στόμα του το ΠΑΜΕ για να πει: «Υπάρχουν και διασπαστές. Κουραστήκαμε (!) να τους καλούμε να έρθουν εδώ, σ' αυτό το βήμα. Επιμένουν σε μια διασπαστική πρακτική εμποτισμένη από κομματισμό. Δε βλέπουν ότι αντίπαλοί τους δεν είναι τα συνδικάτα, αλλά η ασκούμενη πολιτική και η εργοδοσία. Αν όλα αυτά δεν τα καταλάβουν θα είναι, όπως χρόνια, στο περιθώριο της Ιστορίας». Αυτό που πραγματικά ενοχλεί τη ΓΣΕΕ είναι το γεγονός ότι το μόνο πράγμα που διασπά το ΠΑΜΕ είναι την ενότητα με τους βιομήχανους, στην οποία θέλει να σύρει το συνδικαλιστικό κίνημα η πλειοψηφία. Την «ενότητα» των 11 αντεργατικών σημείων σύγκλισης που συνομολόγησε η πλειοψηφία με το ΣΕΒ εν μέσω κρίσης. Την ενότητα των άθλιων Συλλογικών Συμβάσεων που υπογράφει με τους βιομήχανους η ΓΣΕΕ. Την ενότητα με τον έναν ή τον άλλο διαχειριστή ενός συστήματος βάρβαρου, για το οποίο η ΓΣΕΕ δεν έχει κανένα πρόβλημα, αρκεί να κυβερνάει το ΠΑΣΟΚ. Οσο για την Ιστορία και το ποιους τελικά θα αφήσει στο περιθώριό της, ήταν αρκετή μια ματιά στο κέντρο της Αθήνας το πρωί της Πέμπτης, όπου μια εργατοθάλασσα, πολλαπλάσια σε όγκο από τη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ, διαδήλωνε για περισσότερες από 2 ώρες, ταυτόχρονα με δεκάδες χιλιάδες ακόμα εργατοϋπάλληλους, στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ σε όλη τη χώρα. Με πλαίσιο πάλης τέτοιο που ανοίγει δρόμους στην Ιστορία του εργατικού κινήματος και όχι παραμάγαζα και παράγκες συναίνεσης με τους μεγαλοεργοδότες.