Εκεί όμως που ο συνδαιτυμόνας των βιομηχάνων ξεπέρασε τον εαυτό του, ήταν όταν έπιασε στο στόμα του το ΠΑΜΕ για να πει: «Υπάρχουν και διασπαστές. Κουραστήκαμε (!) να τους καλούμε να έρθουν εδώ, σ' αυτό το βήμα. Επιμένουν σε μια διασπαστική πρακτική εμποτισμένη από κομματισμό. Δε βλέπουν ότι αντίπαλοί τους δεν είναι τα συνδικάτα, αλλά η ασκούμενη πολιτική και η εργοδοσία. Αν όλα αυτά δεν τα καταλάβουν θα είναι, όπως χρόνια, στο περιθώριο της Ιστορίας». Αυτό που πραγματικά ενοχλεί τη ΓΣΕΕ είναι το γεγονός ότι το μόνο πράγμα που διασπά το ΠΑΜΕ είναι την ενότητα με τους βιομήχανους, στην οποία θέλει να σύρει το συνδικαλιστικό κίνημα η πλειοψηφία. Την «ενότητα» των 11 αντεργατικών σημείων σύγκλισης που συνομολόγησε η πλειοψηφία με το ΣΕΒ εν μέσω κρίσης. Την ενότητα των άθλιων Συλλογικών Συμβάσεων που υπογράφει με τους βιομήχανους η ΓΣΕΕ. Την ενότητα με τον έναν ή τον άλλο διαχειριστή ενός συστήματος βάρβαρου, για το οποίο η ΓΣΕΕ δεν έχει κανένα πρόβλημα, αρκεί να κυβερνάει το ΠΑΣΟΚ. Οσο για την Ιστορία και το ποιους τελικά θα αφήσει στο περιθώριό της, ήταν αρκετή μια ματιά στο κέντρο της Αθήνας το πρωί της Πέμπτης, όπου μια εργατοθάλασσα, πολλαπλάσια σε όγκο από τη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ, διαδήλωνε για περισσότερες από 2 ώρες, ταυτόχρονα με δεκάδες χιλιάδες ακόμα εργατοϋπάλληλους, στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ σε όλη τη χώρα. Με πλαίσιο πάλης τέτοιο που ανοίγει δρόμους στην Ιστορία του εργατικού κινήματος και όχι παραμάγαζα και παράγκες συναίνεσης με τους μεγαλοεργοδότες.