Αυτό που χαρακτηρίζει τις μέρες μας είναι η παραίτηση. Παντού συναντάς ανθρώπους που σου δηλώνουν πρώτα απ' όλα την κούρασή τους, τιναγμένοι στον αέρα από το πολιτικό σύστημα, που τους έστιψε και τώρα τους πετάει όπου βρει. DAS KAPITAL.

Η γενιά μετά τα πενήντα δοκιμάζεται, γιατί αντιμετωπίζει, εκτός από το ρατσισμό της ηλικίας, τους περισσότερους εκβιασμούς των αφεντικών - και πώς να τους καταπιεί; Τις υποχρεώσεις που την πνίγουν πώς να τις αποφύγει; Κυρίως χτυπιέται ψυχικά μέσα σ' ένα αποτρόπαιο περιβάλλον και την «πρωτοπορία» που το εκπροσωπεί. Πρόκειται για πρώην αριστερούς, πρώην απ' όλα, που ακόμα και τώρα, στο παρά πέντε, κοιτάζουν πώς να τη «χωθούν». Σε μια ηλικία που υποτίθεται ότι τα δίνεις όλα για να εξυψωθείς, αυτοί εξαφανίζουν κάθε ίχνος αξιοπρέπειας για να κάνουν τα παιχνίδια τους. Καταλήγουν κακοήθεις, αντικομμουνιστές, παίρνουν μέρος σε κάθε παραχάραξη της ιστορίας του Κινήματος και επιθυμούν σφόδρα να γίνουν το μέρος μιας δύναμης σ' ένα μεταπρατικό ξεχαρβαλωμένο κράτος. Είναι Φαρισαίοι εξαρτημένοι από το θέαμα, του οποίου είναι χαϊδεμένα παιδιά. Πρόσωπα που κάποτε κάθισαν στο τραπέζι μας και μοιράστηκαν απ' αυτό που δεν είχαμε, τώρα σε κοιτάζουν με μισό μάτι, σε θεωρούν κολλημένο γιατί δεν ταλαντεύτηκες, άνθρωπο του περασμένου αιώνα αφού σκέφτεσαι την επανάσταση, και με το τρίτο ουίσκι και αριστερή φρασεολογία, παραμιλάνε για έναν νέο αριστοκρατισμό.

Μ' αυτή την υπερβόρεια συμπεριφορά, γυρίζουν - οι αγύρτες - στα δυο «μαγαζιά» που ρήμαξαν τον τόπο τις τελευταίες δεκαετίες, ξεπουλώντας το καθετί. Αυτοί δημιουργούν την επικίνδυνη κατάσταση της ψυχικής κούρασης. Και έχουν δίκιο οι παραιτημένοι (αθώοι μέσα στην αμαρτία τους) όταν αυτούς καταδείχνουν κι έπειτα αποσύρονται στα σπίτια τους. Δεν αρκεί μόνο η περιφρόνησή μας σ' αυτά τα γουρούνια. Πρέπει να συγκροτήσουμε απέναντί τους έναν πυκνό κριτικό λόγο σε καθημερινή βάση, ανάλογο με τη δική τους συστηματική εξαπάτηση. Είναι η μόνη χειρονομία σεβασμού απέναντι σε όσους, δίχως να ξεχάσουν τίποτα, κουράστηκαν, αηδίασαν και κλείστηκαν. Τους το χρωστάμε.