Γρηγοριάδης Κώστας

Σημειώνουμε τα στοιχεία αυτά, γιατί - αν θυμάστε - πέρυσι, τέτοιο περίπου καιρό, οι κυβερνώντες πανηγύριζαν και έσπευδαν να εκμεταλλευτούν τη συγκυριακή, όπως δείχνουν τα πράγματα, μείωση των πυρκαγιών, για να δικαιώσουν τα ...επαναστατικά μέτρα που είχαν πάρει τότε, εντάσσοντας τους δασοπυροσβέστες στην Πυροσβεστική Υπηρεσία, κλπ., κλπ.. Αδράχνουμε, λοιπόν, την ευκαιρία, για να σημειώσουμε αυτό, που λέγαμε και τότε: Το βασικό και κύριο πρόβλημα δε βρίσκεται στα περισσότερα ή λιγότερα μέτρα οργανωτικού ή διοικητικού χαρακτήρα, αλλά στην ουσία και τη βασική κατεύθυνση της κυβερνητικής πολιτικής, η οποία αντιμετωπίζει το δάσος και το περιβάλλον, γενικότερα, ως αντικείμενο προς κερδοσκοπία, στα πλαίσια των «νόμων της αγοράς» και όχι, ως ένα κοινωνικό αγαθό ανυπολόγιστης αξίας και σημασίας.

Συνεχίζονται οι ...φορολογικές αναζητήσεις των οικονομικών επιτελείων της κυβέρνησης, γράφουν οι εφημερίδες, για την επεξεργασία του νέου φορολογικού νομοσχεδίου. Και μπορεί, βέβαια, να προβάλλεται ως βασικός στόχος η απλοποίηση των σχετικών - πράγματι δαιδαλωδών - διαδικασιών, αλλά κανείς δεν παραβλέπει και την ανάγκη ενίσχυσης των κρατικών εσόδων. `Η, με άλλα λόγια, την ακόμη μεγαλύτερη επιβάρυνση των λαϊκών στρωμάτων.

Προετοιμαστείτε, λοιπόν, για να αντιμετωπίσετε νέα φορολογική επέλαση, από τον επόμενο χρόνο. Για παράδειγμα, ένα από τα σενάρια που ακούγεται, είναι το εξής: Να καταργηθεί ο φόρος της ιδιοκατοίκησης, ο φόρος μεγάλης ακίνητης περιουσίας (ΦΜΑΠ) και άλλοι μικρότεροι σχετικοί φόροι και να αντικατασταθούν από ένα γενικό φόρο ακινήτων, που θα περιλαμβάνει όλα τα ακίνητα, πάνω από ένα όριο εμβαδού, π.χ. τα 70 ή τα 80 μέτρα. Και το σύστημα απλοποιείται και μεγαλύτερα έσοδα θα μαζέψει η κυβέρνηση και οι έχοντες μεγάλα ακίνητα θα ελαφρυνθούν. Πώς λέμε, μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια; Κάπως έτσι. Μόνο που η κυβέρνηση, θέλει να πετύχει μ' ένα σμπάρο τρία τρυγόνια...

Ορισμένα ενδιαφέροντα αποσπάσματα, τα οποία έχουν σχέση με τη γενικότερη φιλολογία, που αναπτύσσεται εδώ και κάμποσο καιρό και συνεχίζεται, περί της ομοσπονδιοποίησης της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλιεύσαμε από το τελευταίο τεύχος του περιοδικού «ΝΕΜΕCΙS» και σας τα μεταφέρουμε αυτούσια, ώστε να κάνετε μόνοι σας τις συγκρίσεις:

«Η οικοδόμηση του οίκου "Ευρώπη" είναι για τους Γερμανούς κατά τον 21ο αιώνα το κατ' εξοχή ζήτημα πολέμου και ειρήνης... Περισσότερο από κάθε άλλη χώρα χρειάζεται η Γερμανία, χώρα εξαγωγών, την Ευρώπη».

«Η πολιτική της ευρωπαϊκής ενοποιήσεως παραμένει για τη Γερμανία και την Ευρώπη ζήτημα υπαρξιακής σημασίας, αλλά και - το επαναλαμβάνω εν πλήρει συνείδηση - ζήτημα πολέμου και ειρήνης» (Χέλμουτ Κολ πρώην καγκελάριος της Γερμανίας - 1995).

«Για λόγους εξωτερικής πολιτικής, είναι αναγκαίο αυτός ο Ενιαίος Οικονομικός Χώρος της ηπειρωτικής Ευρώπης υπό γερμανική ηγεμονία να μη χαρακτηρίζεται ως γερμανικός Οικονομικός Χώρος, αλλά να γίνεται, κατά βάσιν, λόγος διαρκώς περί Ευρώπης (...) Αλλωστε, η γερμανική ηγεμονία προκύπτει αφ' εαυτής - ως εκ του μείζονος πολιτικού, οικονομικού, πολιτιστικού και τεχνολογικού βάρους της Γερμανίας, αλλά και ως εκ της γεωγραφικής θέσεώς της» (Υπόμνημα της γερμανικής «Εταιρείας για την Ευρωπαϊκή Οικονομική Σχεδίαση και τον Ενιαίο Οικονομικό Χώρο» - 1940).

Κι άλλα δυο ενδιαφέροντα αποσπάσματα δημοσιεύει το «NEMECIS»:

«Θα υπάρξει μία ομοσπονδιακή ένωση των ευρωπαϊκών εθνών. Μία απολύτως αρμονική συνεργασία θα αποκλείσει κάθε πιθανότητα ενός εσωτερικού πολέμου στην Ευρώπη. Είτε το θέλουμε είτε όχι, η εξέλιξη προς την κατεύθυνση αυτή δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να ανασταλεί, και θα ήταν καλό για τους λαούς, αν οι κυβερνώντες το αντιληφθούν» (Ιωακείμ φον Ρίμπεντροπ υπουργός Εξωτερικών του Χίτλερ - Μάης 1941).

«Πού πηγαίνεις Ευρώπη; Μας ρωτά άλλη μια φορά η Ιστορία της ηπείρου μας. Και η απάντηση των Ευρωπαίων δεν μπορεί (...) παρά να είναι: Μπροστά, μέχρι την ολοκλήρωση της ευρωπαϊκής ενσωματώσεως. Για ένα βήμα πίσω, ή έστω και για μια στάση ακόμη, για μια παραμονή στο σημείο που φθάσαμε, θα έπρεπε να καταβάλουμε όλοι (...) ένα μοιραίως υψηλό τίμημα» (Γιόσκα Φίσερ, σημερινός υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας - Μάης 2000).

Σιγοντάρουν από κοντά κανάλια, ραδιόφωνα και εφημερίδες, που με έκπληξη είχαμε δει να μιλάνε ακόμα και για ταξικότητα της εκπαίδευσης, με αφορμή τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η ΟΛΜΕ και, πιο πριν, την εμπεριστατωμένη μελέτη της ΕΣΑΚ ΔΕΕ. Τώρα, τα ίδια «σέρνουν το χορό» για τα «ευεργετήματα» της κυβέρνησης, αναδεικνύοντας ιδιαίτερα την προσωρινή και πάλι, μόνο για φέτος, «δεύτερη ευκαιρία», για τους αποτυχόντες της Γ` Λυκείου.

Αυτό σημαίνει μεγαλύτερες κρησάρες για τα παιδιά της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Σημαίνει αποχώρηση από τη βασική εκπαίδευση - που, μάλιστα, επιχειρείται να φανεί ότι γίνεται οικειοθελώς - στην υποβαθμισμένη τεχνική εκπαίδευση παραγωγής μισοειδικευμένων, απασχολήσιμων, φτηνής αναλώσιμης πρώτης ύλης για τις «μηχανές» των κεφαλαιοκρατών.

Για άλλη μια φορά, μέσα και από τους τελευταίους ελιγμούς τακτικής του υπουργείου, αποδεικνύεται το δίκαιο του αγώνα των μαθητών, εκπαιδευτικών και εργαζομένων, που όλα αυτά τα χρόνια διεκδίκησαν μια άλλη ριζικά διαφορετικά προσανατολισμένη Παιδεία. Οσο και αν προσπαθούν τώρα διάφορα κανάλια ενημέρωσης να πείσουν ότι οι μαθητές αγωνίστηκαν για το εξεταστικό ή άλλα μερεμέτια, η διεκδίκηση του άλλου δρόμου για την Παιδεία προβάλλει όσο ποτέ αναγκαία.

Η ποιοτική και ποσοτική διεύρυνση της αναγκαίας και αναντικατάστατης γενικής μόρφωσης των νέων μέχρι τα 18 τους χρόνια, μέσα από ένα Ενιαίο 12χρονο βασικό υποχρεωτικό σχολείο, χωρίς ταξικούς φραγμούς, αποσυνδεδεμένο από το σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια, είναι σήμερα ακόμα πιο ώριμη. Οι εργαζόμενοι, οι μαθητές, οι εκπαιδευτικοί που είδαν όλα αυτά τα χρόνια το «κράτος της εφαρμογής των νόμων», με τους εισαγγελείς και τα ΜΑΤ στα σχολεία, με το ιδιώνυμο και τις δίκες, δεν πρέπει να έχουν αυταπάτες από τα μέτρα της κυβέρνησης. Η εκ βάθρων αναμόρφωση της Παιδείας προσαρμοσμένη στις λαϊκές ανάγκες μπορεί να επιβληθεί μόνο μέσα από την ένταση νέων, πιο συντονισμένων, πιο αποφασιστικών κοινωνικοπολιτικών αγώνων, για μια άλλη φιλολαϊκή πολιτική.

ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ θα ανατραπεί ο συσχετισμός στρατιωτικών δυνάμεων Ελλάδας - Τουρκίας, δήλωσε εκεί στη Λάρισα που ήταν ο υπουργός Εθνικής Αμυνας Ακης Τσοχατζόπουλος, κι όσοι παρακολουθούν λίγο τα πράγματα καταλαβαίνουν τι σημαίνει αυτό: Ξηλωθείτε! Διότι με τόσα που μας έχουν πει για το «καλό κλίμα» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, κάπως πρέπει να δικαιολογήσουν και τα τεράστια κονδύλια, που πρόκειται, για μια φορά ακόμα, να χαλάσουν για στρατιωτικές δαπάνες. Και, βέβαια, πρέπει να αρχίσουν να ...προετοιμάζουν το έδαφος από τώρα, καλοκαιριάτικα, γιατί ο προϋπολογισμός δεν είναι και τόσο μακριά. Θα έχει αυξημένες, φυσικά, στρατιωτικές δαπάνες, αλλά μειωμένες αλλού.

ΧΩΡΙΣ φως διαβάσαμε ότι είναι ένα χωριό έξω από τα Τρίκαλα, τα Στουρναρέικα, γιατί η ΔΕΗ απαξιεί να εγκαταστήσει την απαραίτητη υποδομή, αφού αυτή κοστίζει και ζητάνε 13 εκατομμύρια από τους κατοίκους! Επιχείρηση ...κοινής ωφέλειας είναι, βλέπετε. Πάντως, αν αυτή η ΔΕΗ ακολουθεί τέτοια τακτική, φανταστείτε τι έχει να γίνει με την περίφημη «απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας», που ολοκληρώνεται! Τότε μάλλον θα συζητάμε, αν τα Τρίκαλα θα έχουν ρεύμα κι όχι ένα χωριό έξω από αυτά.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ενα μικρό παράδειγμα αποτελεί το ταξίδι του Τζορτζ Σουλτς στη Λατινική Αμερική το 1988, το οποίο χαρακτηρίστηκε "ειρηνευτική αποστολή". Επειτα από έντονες προσπάθειες, οι ηγέτες της Λατινικής Αμερικής είχαν καταλήξει να υπογράψουν το "Σύμφωνο Εσκιπούλας", το οποίο, όμως, προέβλεπε τον τερματισμό της αμερικανικής χρηματοδότησης προς τους Κόντρας.

Η "ειρηνευτική αποστολή" του Σουλτς ήταν μια (επιτυχημένη) προσπάθεια να εμποδίσει την ειρήνη υποστηρίζοντας την "παράνομη χρήση βίας", για την οποία οι ΗΠΑ είχαν πρόσφατα καταδικαστεί από το Διεθνές Δικαστήριο...».

Ποια είναι, όμως, η γνώμη του Νόαμ Τσόμσκι για το Μεσανατολικό και τις «ειρηνευτικές διαδικασίες» των ΗΠΑ; Διαβάστε τι γράφει:

«Μετά τον Πόλεμο του Κόλπου, οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν τελικά σε θέση να επιβάλλουν τη δική τους μονομερή λύση, που δεν είναι άλλη από τη δημιουργία ενός κατ' όνομα κράτους, πλήρως εξαρτημένου από το Ισραήλ. Αυτό μας φέρνει στο σήμερα, το Καμπ Ντέιβιντ 2000.

Στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, ελέχθη κατά κόρον, ότι το κύριο πρόβλημα ήταν η Ιερουσαλήμ - αυτό δε, είναι λανθασμένο αλλά και λίγο παραπλανητικό. Υπήρχαν "δημιουργικές" λύσεις που θα εξασφάλιζαν τη συμβολική παλαιστινιακή εξουσία στην Ιερουσαλήμ. Αν όμως θέσουμε ένα θεμελιώδες ερώτημα τα πράγματα περιπλέκονται: Τι είναι η Ιερουσαλήμ; Οταν το Ισραήλ κατέλαβε τη Δυτικη Οχθη το 1967, προσάρτησε με όχι και τόσο ευγενικό τρόπο την Ιερουσαλήμ και τριπλασίασε τα σύνορα της πόλης. Η δημιουργία μιας "ευρύτερης Ιερουσαλήμ", που ξεπέρασε κατά πολύ αυτά τα σύνορα, ήταν βασική επιδίωξη όλων των μετέπειτα κυβερνήσεων. Η περιοχή την οποία το Ισραήλ ενέταξε στο "Χάρτη του Τελικού Καθεστώτος" ως Ιερουσαλήμ, επεκτείνεται σε όλες τις κατευθύνσεις, περικυκλώνοντας σχεδόν τη Ραμάλα και τη Βηθλεέμ, δυό σημαντικές παλαιστινιακές πόλεις...».

Και ο Νόαμ Τσόμσκι συνεχίζει: «Η εντατική οικοδόμηση εποικισμών των τελευταίων ετών είναι σχεδιασμένη για να επιβάλει τετελεσμένα γεγονότα που θα οδηγήσουν σ' αυτόν τον "μόνιμο διακανονισμό". Αυτή ήταν η πολιτική όλων των κυβερνήσεων από τις συμφωνίες του Οσλο το 1993, ακόμη και των θεωρουμένων φιλειρηνικών του Ράμπιν, του Πέρες και του Μπάρακ.

Το τελικό σχέδιο είναι να δημιουργηθεί ένα παλαιστινιακό κράτος που θα αποτελείται από τέσσερα αποκομμένα μεταξύ τους καντόνια στη Δυτική Οχθη. Το πέμπτο καντόνι, η Λωρίδα της Γάζας, δεν είναι ακόμη σίγουρο ότι θα δοθεί ολόκληρο στους Παλαιστινίους. Ετσι, η χρήσιμη περιοχή και οι βασικοί πόροι (κυρίως το νερό) θα παραμείνουν υπό ισραηλινό έλεγχο, όμως ο πληθυσμός θα ελέγχεται από ένα παλαιστινιακό καθεστώς υποταγμένο στο Ισραήλ».

Associated Press

Κι ενώ η επιδείνωση του φαινομένου είναι πλέον πανθομολογούμενη, η κυβέρνηση των Σοσιαλδημοκρατών και των «Πρασίνων» αρκείται σε δηλώσεις καταδίκης και αποτροπιασμού, συσκέψεις των αρμοδίων και κάποιες κινητοποιήσεις των διωκτικών αρχών, μετά από κάθε καινούριο, τραγικό επεισόδιο. Γίνεται φανερό, έτσι, πως το φαινόμενο, όχι μόνο δε θα αντιμετωπιστεί, αλλά θα δυναμώσει ακόμη περισσότερο. Χαρακτηριστική, άλλωστε, απόδειξη αποτελεί το παρακάτω σχόλιο μιας από τις μεγαλύτερες γερμανικές εφημερίδες, της «Φρανκφούρτερ Ρούντσαου», που σημείωνε πρόσφατα:«Αν οι Τρεις Σοφοί της ΕΕ μετά την Αυστρία έρχονταν και στη Γερμανία, αλήθεια, τι θα έβλεπαν και τι έκθεση θα έπρεπε να συντάξουν;».

Η 55η επέτειος του ολοκαυτώματος της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι βρίσκει τον πλανήτη «ζωσμένο» με πυρηνικά όπλα. Η λήξη του «ψυχρού πολέμου», που εγκαινίασαν οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, κάθε άλλο παρά οδήγησε στην καταστροφή των πυρηνικών. Παρά τις δεσμεύσεις των πυρηνικών δυνάμεων, για τη μείωση των όπλων αυτών, τα πυρηνικά οπλοστάσια παραμένουν σχεδόν ακέραια... Και όχι μόνο διατηρούνται, αλλά είναι άμεσος ο κίνδυνος μιας σοβαρής και επικίνδυνης παραπέρα κλιμάκωσης. Οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ, παραβιάζοντας προηγούμενες διεθνείς συμφωνίες για τους αντιβαλλιστικούς πυραύλους, έχουν ανακοινώσει και, ήδη, κάνουν δοκιμές του διαβόητου προγράμματος «Εθνική Πυραυλική Αμυνα», προωθώντας ουσιαστικά με τον τρόπο αυτό νέους εξοπλισμούς. Νέους στρατιωτικούς ανταγωνισμούς, που αυξάνουν τους κινδύνους για την παγκόσμια κοινότητα.

Δίπλα σ' όλα αυτά, έρχεται να προστεθεί η διατήρηση χιλιάδων πυρηνικών όπλων στην Ευρώπη, ενώ το νέο πυρηνικό πρόγραμμα του ΝΑΤΟ προβλέπει την εγκατάσταση νέων πυρηνικών κεφαλών και σ' άλλες χώρες της Ευρώπης. Η «βαρβαρότητα» της Νέας Τάξης Πραγμάτων δε σταματάει, όμως, μόνο στην εγκατάσταση πυρηνικών οπλοστασίων. Σήμερα, 55 χρόνια μετά, η ανθρωπότητα «ξαναέζησε», σκηνές φρίκης, οι οποίες αναβίωσαν στη Γιουγκοσλαβία. Οι ΝΑΤΟικοί εγκληματίες δε δίστασαν να χρησιμοποιήσουν ακόμα και βόμβες με απεμπλουτισμένο ουράνιο... Αναβιώνοντας φρικαλέες μνήμες.