Η πολιτική συγκέντρωσης της παραγωγής και της διάθεσης των αγροτικών προϊόντων στα χέρια λίγων απαιτεί να βγουν από τη μέση οι πολλοί. Και οι πολλοί είναι οι φτωχοί και μικροί αγροτοκτηνοτρόφοι. Οι βιομήχανοι λαδιού απαιτούν να μην πουλούν οι ελαιοπαραγωγοί λάδι απευθείας στους καταναλωτές και μάλιστα από την ΕΕ και τις προηγούμενες κυβερνήσεις αποφασίστηκε η απαγόρευση της διακίνησης λαδιού σε 16κιλους ντενεκέδες. Η ΕΕ και οι ελληνικές κυβερνήσεις, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των γαλακτοβιομηχάνων, πήραν μια σειρά μέτρα και έθεσαν προδιαγραφές τέτοιες, που δεν επιτρέπουν στους μικρομεσαίους κτηνοτρόφους να φτιάχνουν και να διακινούν τυρί. Πρόσφατα, οι οινοβιομήχανοι απαίτησαν να απαγορευτεί στους αμπελουργούς να παράγουν και να πουλάνε τσίπουρο και τσικουδιά... Οι μικροί παραγωγοί σε κάθε περίπτωση είναι προς εκμετάλλευση και προς εξόντωση, προκειμένου να αυξήσουν τα κέρδη τους οι βιομήχανοι, τα μονοπώλια. Δυστυχώς, η πολιτική που εφαρμόζουν οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις, είτε είναι ΠΑΣΟΚ, είτε ΝΔ, δε στηρίζει τους μικρούς παραγωγούς, αλλά τους βιομήχανους και τα μονοπώλια. Οσο εφαρμόζεται αυτή η πολιτική, τα πράγματα δε θα αλλάξουν προς το καλύτερο. Τα πράγματα θα αλλάξουν μόνον όταν ανατραπεί η πολιτική που στηρίζει και ενισχύει τα συμφέροντα των βιομηχάνων και των μονοπωλίων. Οι φτωχοί και μικροί αγρότες, ό,τι κι αν παράγουν, καλούνται να παλέψουν για την επιβίωσή τους, για την εφαρμογή μιας άλλης φιλοαγροτικής - φιλολαϊκής πολιτικής, για παραγωγικούς συνεταιρισμούς. Κι ο αγώνας θα πρέπει να είναι σε κοινό μέτωπο με τους εργάτες και τους αυτοαπασχολούμενους, που πλήττονται εξίσου από την πολιτική που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των βιομηχάνων και των μονοπωλίων.
Ευτελισμός ευρωλάγνων
Οταν η ευρω-λαγνεία «παράγει» πανικό, το θέαμα προκαλεί γενική θυμηδία. Ο λόγος για τον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, που αίφνης, με αφορμή την απόφαση του Γιούρογκρουπ - ΕΚΟΦΙΝ για το μηχανισμό στήριξης, είδε το φως το αληθινό και ανακάλυψε ...τη «μετάλλαξη της ΕΕ» και την «προσβολή στις αξίες και τις αρχές δημοκρατίας»! Αναφέρει επί λέξει, στη χτεσινή δήλωσή του, ο Ν. Χουντής: «Ζούμε το μεγαλύτερο ευτελισμό κάθε έννοιας δημοκρατικής λειτουργίας. Ζούμε, μια χωρίς προηγούμενο, μετάλλαξη της ΕΕ, με σκοπό την προσβολή των αξιών και των αρχών της ισότιμης συμμετοχής των κρατών μελών. Ζούμε ένα γκρίζο εφιάλτη που διαλύει τις κοινωνικές, οικονομικές και δημοκρατικές κατακτήσεις των ευρωπαϊκών λαών»(!). Ολα αυτά τα τρομερά, με αφορμή τις αποφάσεις για το μηχανισμό στήριξης της ΕΕ. Λες και η ΕΕ ήταν ποτέ δημοκρατική, λες και τα κράτη - μέλη ήταν ποτέ ισότιμα, λες και οι αποφάσεις λαμβάνονταν από τους λαούς και για τους λαούς, λες και δεν υπήρξαν το Μάαστριχτ, η στρατηγική της Λισαβόνας, η Συνθήκη της ΕΕ («ευρωσύνταγμα») κ.ο.κ. Πέρα, όμως, από τις βαρύγδουπες και δραματικές διαπιστώσεις, η δήλωση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανένα πολιτικό «διά ταύτα», π.χ., αποδέσμευση της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, αλλά ούτε θα μπορούσε, αφού ο ορίζοντας του συγκεκριμένου πολιτικού φορέα «τελειώνει» στον εξωραϊσμό του ευρωοικοδομήματος.
«Βιώσιμη ανάπτυξη» για ποιους;
Η είδηση έχει ως εξής: Η εταιρεία «FRIGOGLASS» («ΦΡΙΓΚΟΓΚΛΑΣ»), αναδείχθηκε «στις τρεις κορυφαίες εταιρείες στην Ευρώπη», στην κατηγορία βιώσιμων προϊόντων, για τα Ευρωπαϊκά Βραβεία για το Περιβάλλον 2010. Τα βραβεία (σύμφωνα με σχετικό ρεπορτάζ ιστοσελίδας) απονέμονται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή κάθε δύο χρόνια σε εταιρείες που έχουν σημαντική συνεισφορά στη βιώσιμη ανάπτυξη. Στο ίδιο ρεπορτάζ, αναφέρεται δήλωση του στελέχους της εταιρείας, όπου τονίζεται πως στην εταιρεία «σχεδιάζουμε καινοτόμα και φιλικά προς το περιβάλλον προϊόντα»...
Ομως, η πολυεθνική εταιρεία ΦΡΙΓΚΟΓΚΛΑΣ δεν είναι μια τυχαία εταιρεία. Και πίσω από τη βιώσιμη ανάπτυξη, που δηλώνει πως προωθεί, κρύβονται εκατοντάδες και εκατοντάδες απολύσεις. Το Γενάρη του 2009, η εργοδοσία προχώρησε σε δραματική συρρίκνωση του προσωπικού στο εργοστάσιο της Πάτρας κατά 44% (93 από τους 210 εργαζόμενους). Την ίδια περίοδο ανακοίνωσε το κλείσιμο των εργοστασίων της σε Νορβηγία και Πολωνία, με συνέπεια 355 εργαζόμενους στο δρόμο. Ταυτόχρονα, προχώρησε σε μείωση προσωπικού στα εργοστάσιά της σε Ρωσία, Ρουμανία, Τουρκία και Κίνα, σε μια πρωτοφανέρωτη επίθεση, προκειμένου να διαφυλάξει και να επεκτείνει τα κέρδη της. Κέρδη, που το 2006 φτάνουν τα 38 εκατ. ευρώ, το 2007 τα 45 εκατ. ευρώ και το 2008 προσέγγισαν τα 40 εκατ. ευρώ. Το 2006 το μερίδιο αγοράς της εταιρείας σε παγκόσμιο επίπεδο φτάνει το 16,8%!
Τα προϊόντα της εταιρείας, λοιπόν, μπορεί να θεωρούνται «καινοτόμα και φιλικά προς το περιβάλλον», όμως, η διατήρηση και η αύξηση των κερδών της εταιρείας είναι - το λιγότερο - εχθρικές για τους εργαζόμενους...
Μόνιμες ανατροπές
Το ξερίζωμα κατακτήσεων της εργατικής τάξης, όσων έχουν απομείνει - όπως είναι ο σταθερός ημερήσιος χρόνος εργασίας - είναι μία από τις βασικές κατευθύνσεις τόσο του μνημονίου κυβέρνησης, ΕΕ, ΔΝΤ όσο και του νόμου για τις εργασιακές σχέσεις που ψηφίστηκε πρόσφατα. Οι ρυθμίσεις και τα μέτρα υπακούουν στην ανάγκη του κεφαλαίου να συμπιέσει την τιμή της εργατικής δύναμης, ώστε να αυξάνονται τα κέρδη του. Γι' αυτό και τα μέτρα που παίρνονται στο όνομα της αντιμετώπισης των ελλειμμάτων δεν είναι προσωρινά αλλά μόνιμα. Με την αντικατάσταση π.χ. των συμβάσεων πλήρους απασχόλησης με συμβάσεις μερικής απασχόλησης ή άλλων μορφών ελαστικών εργασιακών σχέσεων, δεν πρόκειται να γεμίσουν τα κρατικά ταμεία ούτε να αντιμετωπιστεί το δημόσιο έλλειμμα. Ομως με την κατάργηση της σταθερής εργασίας και την επέκταση της «ευέλικτης», ενισχύεται η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου.
Μόνιμα ήταν και τα αντίστοιχα μέτρα που λαμβάνονταν και σε περιόδους καπιταλιστικής ανάπτυξης, ακριβώς για τον ίδιο λόγο. Για παράδειγμα, ο στρατός των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων με μορφές προσωρινής απασχόλησης στο Δημόσιο και Ιδιωτικό Τομέα που διαρκώς μεγαλώνει δεν φτιάχθηκε σήμερα αλλά είναι αποτέλεσμα των πολιτικών που εφαρμόζουν εδώ και χρόνια οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, η εκ περιτροπής απασχόληση δεν εμφανίστηκαν τώρα, υπάρχουν από τα τέλη της δεκαετίας του 1990. Στην κατεύθυνση αυτή επιχειρείται, σήμερα, η πλήρης κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας ώστε ο κάθε εργάτης να στέκεται πλέον μόνος του απέναντι στο κεφάλαιο. Εκτός διαδικασιών συλλογικής διεκδίκησης. Να δυσκολεύεται ακόμα περισσότερο να οργανωθεί και να παλέψει για τη βελτίωση της ζωής του. Να αναγκάζεται να αποδεχθεί ό,τι προστάζει το κεφάλαιο προκειμένου να εξασφαλίσει απλώς ένα κομμάτι ψωμί.
Για την πολιτική αυτή φέρει τεράστιες ευθύνες ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός, η ΠΑΣΚΕ, η ΔΑΚΕ, αλλά και η «Αυτόνομη Παρέμβαση» (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ), που την αποδέχεται στο όνομα του εφικτού. Κάθε μία από αυτές τις παρατάξεις, θέλουν να πείσουν τους εργάτες ότι θα λύσουν τα προβλήματά τους αν συνεργαστούν με το κεφάλαιο. Ομως η πείρα των εργαζομένων δείχνει πως η λογική του «μικρότερου κακού» μόνο νέα βάσανα έφερε γι' αυτούς. Στη βάση αυτή στηρίζουν προτάσεις διαχείρισης, ενισχύοντας τη συζήτηση για την ανάπτυξη π.χ. της «πράσινης οικονομίας», ή για ανάπτυξη του λεγόμενου «παραγωγικού τομέα», αλλά εννοούν ανάπτυξη των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, δηλαδή διαιώνιση της εκμετάλλευσης.
Αυτή η πολιτική δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με μπαλώματα. Η συζήτηση για τα δικαιώματα των εργατών οδηγεί αναγκαστικά στη συζήτηση για το περιεχόμενο και τον προσανατολισμό της ανάπτυξης. Στον καπιταλισμό κριτήριο για την παραγωγή του υλικού πλούτου είναι τα κέρδη του κεφαλαιοκράτη, που μεγαλώνουν όσο πιο φθηνή γίνεται η εργατική δύναμη. Για τους εργαζόμενους ανάπτυξη σε όφελός τους είναι αυτή χωρίς καπιταλιστές. Γι' αυτό και σήμερα η πολιτικοποίηση των αγώνων των εργαζομένων είναι απαραίτητη όσο ποτέ. Οι εργάτες πρέπει να έχουν στόχο την ανατροπή της πολιτικής που θεωρεί κόστος τα δικαιώματά τους, να παλέψουν για ανάπτυξη με επίκεντρο τα λαϊκά συμφέροντα. Τότε η σταθερή και με πλήρη δικαιώματα εργασία για όλους θα αποτελεί βασική προϋπόθεση για την ανάπτυξη της Μεταλλουργίας, των Κατασκευών, του Τουρισμού, των Τηλεπικοινωνιών κτλ. με στόχο την ικανοποίηση των διευρυνόμενων λαϊκών αναγκών.
Χρήστος ΜΑΝΤΑΛΟΒΑΣ
Η στέρηση του λαού δεν είναι φήμες...
Παπαγεωργίου Βασίλης
ΥΠΟΠΤΑ διεθνή κέντρα πίσω από τις «φήμες για πτώχευση» της χώρας ανακάλυψαν τα δελτία ειδήσεων και αρκετές εφημερίδες!
Μόνο που όταν ο μισθωτός και ο συνταξιούχος μιλάει για «πτώχευση» δεν αναφέρεται σε δημοσιονομικά μεγέθη. Στο πορτοφόλι του αναφέρεται που είναι άδειο.
Και σε αυτό το θέμα δεν υπάρχουν ...φήμες, ούτε εικασίες, ούτε εκτιμήσεις, ούτε περίπλοκες οικονομικές αναλύσεις. Απλούστατα, «δε βγαίνουν» και το βλέπουν κάθε μέρα!
Αλλωστε, ο κόσμος ξέρει πολύ καλά πως ό,τι κι αν γίνει τελικά θα γυρίσει εναντίον του. Γιατί αυτοί που, ούτως ή άλλως, έχουν υπερκέρδη προφανώς τα έχουν «βολέψει» σε κάποια ελβετική τράπεζα ή κάπου ακόμη καλύτερα.
ΠΑΝΤΩΣ, ΚΑΘΗΣΥΧΑΣΤΙΚΟΣ φρόντισε να είναι ο πρωθυπουργός μας! «Η Ελλάδα είναι ασφαλής», μας είπε κι αυτό γιατί η ΕΕ «έχει συνδέσει την τύχη της με την Ελλάδα»...
Για την «Ελλάδα» όπως την εννοεί ο πρωθυπουργός, δεν ξέρουμε. Πάντως, για τους κατοίκους της, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Μια και από όσο γνωρίζουμε τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση έμπνευση της ΕΕ είναι...
Οπότε, δε ...συνέδεσε η ΕΕ την «τύχη» της με την Ελλάδα. Με την ...«ατυχία» των εργαζομένων της Ελλάδας, που θα υποστούν την πολιτική της, τη συνέδεσε.
ΒΡΕ - ΒΡΕ, ΟΥΤΕ ο ΣΔΟΕ βρήκε άκρη με τις μίζες της «Siemens»! Πόσο εκπλαγήκαμε. Κι εμείς που υποθέταμε ότι κάπου θα ανακαλυπτόταν μια λίστα με πρόσωπα που δωροδοκήθηκαν!
Λες και δε γνωρίζουν οι πάντες ότι κανένα από τα λεγόμενα «σκάνδαλα» δεν έρχεται στη δημοσιότητα, αν πρώτα δε διασφαλιστεί πως δε θα βγει στην επιφάνεια η πραγματική σαπίλα του συστήματος.
Πάρτε για παράδειγμα τις υποκλοπές. Οπως μάθαμε εκ των υστέρων, καθυστέρησαν 11 μήνες να το πουν μόνο και μόνο για να έχουν χρόνο να το κουκουλώσουν. Δεν είναι πάντα εύκολη δουλειά, βλέπετε...
Γρηγοριάδης Κώστας
«Ενοχλούν» τα δικαιώματα των ναυτεργατών
Γρηγοριάδης Κώστας
Τις μάσκες του «προστάτη» του τουρισμού, που φορούσε για να συκοφαντήσει και να πλήξει τους δίκαιους αγώνες των ναυτεργατών, έριξε η «Καθημερινή» και αφήνει να φανεί καθαρά το πραγματικό πρόσωπό της, του «οργάνου» του εφοπλιστικού και τραπεζικού κεφαλαίου και γενικότερα της πλουτοκρατίας. Στο χτεσινό πρωτοσέλιδο θέμα της, χαρακτηρίζει «θολή» τη λύση που υιοθέτησε η κυβέρνηση για την άρση του καμποτάζ, επειδή προβλέπει ...«τη συμμετοχή Ελλήνων»(!) ναυτικών στη σύνθεση των πληρωμάτων των κρουαζερόπλοιων. Γράφει συγκεκριμένα: «Οι Ελληνες ναυτικοί που θα ναυτολογούνται σε κρουαζιερόπλοια με μη κοινοτική σημαία θα διέπονται από την ελληνική εργατική νομοθεσία και θα αμείβονται με βάση τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας της ΠΝΟ. Επίσης, θα ασφαλίζονται στο ΝΑΤ, ενώ, σύμφωνα με μια εκδοχή, εξετάστηκε και το ενδεχόμενο της επιδότησης των ασφαλιστικών εισφορών». Επιβεβαιώνεται, δηλαδή, περίτρανα ότι ο πραγματικός «πόνος» της εφημερίδας του εφοπλιστή Α. Αλαφούζου δεν ήταν η ζημιά που δήθεν γινόταν στον τουρισμό από τις κινητοποιήσεις των ναυτεργατών, αλλά η πλήρης κατάργηση των δικαιωμάτων των ναυτεργατών. Οι εφοπλιστές θέλουν να επιστρέψουν στο καθεστώς της γαλέρας και του δουλεμπορίου και πίστεψαν ότι βρήκαν την ευκαιρία με τα κρουαζιερόπλοια και τον τουρισμό να ξεμπερδεύουν και με το κίνημα των ναυτεργατών. Δεν τους πέρασε όμως, ούτε πρόκειται να τους περάσει.
Επί το έργον οι προβοκάτορες
Και νέα συκοφαντική επίθεση σε βάρος του ΠΑΜΕ εξαπέλυσε χτες ο ΛΑ.Ο.Σ., εκδίδοντας κι άλλη ανακοίνωση, με την οποία μέμφεται το ΠΑΜΕ γιατί δεν «άκουσε την παρότρυνσή μας να ΠΑΜΕ μπροστά», του χρεώνει «επιμονή σε πρακτικές Στάλιν» και το καταγγέλλει ότι «πιέζει και εκβιάζει με τον τρόπο του στο κλείσιμο των επιχειρήσεων». Ο ΛΑ.Ο.Σ., συνεχίζοντας την προσπάθεια πλήρους απενοχοποίησης της κυβερνητικής πολιτικής και φυσικά του ίδιου του συστήματος που γεννά την ανεργία, συμπληρώνει ότι έτσι «θα αυξάνεται η ανεργία και το κοινωνικό μίσος ανάμεσα στους κλάδους εργασίας».
Παρακάτω χαρακτηρίζει τη δράση του ΠΑΜΕ και των χιλιάδων εργαζομένων που συσπειρώνονται στις γραμμές του σαν «ασχήμιες» και εφευρίσκει «μεγαθυμία απέναντι σ' αυτές», απειλώντας ότι αυτή «έχει φθάσει πλέον στα όρια της κοινωνικής αντοχής» και «όσο πιο σοβαρά το λάβουν υπόψη, τόσο το καλύτερο για όλους». Είναι προφανές ότι ο ΛΑ.Ο.Σ. όπως και η τάξη που εκπροσωπεί ενοχλούνται πολύ απ' τη δράση του ΠΑΜΕ και την απήχησή της, πιέζοντας για την καταστολή της από την κυβέρνηση και την ενεργοποίηση αντιδραστικών και κατασκευασμένων αντανακλαστικών, όπως έγινε τις προάλλες με τους αυτοαποκαλούμενους «εμπόρους» που διοργάνωσαν το σόου για την υποδοχή δήθεν των τουριστών στο λιμάνι του Πειραιά τη μέρα της ναυτεργατικής απεργίας.
Επί της ουσίας ο ΛΑ.Ο.Σ. δε ζητά παρά το χτύπημα του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, το τσάκισμα των αγώνων για την υπεράσπιση των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, την αδιαμαρτύρητη αποδοχή της βάρβαρης αντιλαϊκής - αντεργατικής πολιτικής. Ο ΛΑ.Ο.Σ. για λογαριασμό του συστήματος της εκμετάλλευσης επιδιώκει την «ομορφιά» ενός λαού που θα πορεύεται σαν πρόβατο επί σφαγή και αποκηρύσσει σαν «ασχήμια» το λαό που αγωνίζεται για τα δίκια του. Καθείς εφ' ω ετάχθη.
Ατιμώρητα εγκλήματα
Η απόφαση της ινδικής Δικαιοσύνης για την εν ψυχρώ δολοφονία χιλιάδων ανθρώπων από την πολυεθνική «Union Carbide» αποτελεί μιαν ακόμα κραυγαλέα περίπτωση, που καταδεικνύει, πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι τα εγκλήματα του καπιταλισμού μένουν ατιμώρητα, ακριβώς γιατί το πολιτικό σύστημα έχει καθαγιάσει και νομικά θωρακίσει τη δράση των μονοπωλίων. Η «Union Carbide», που ευθύνεται για το θάνατο 3.500 ανθρώπων (συνολικά εκτιμάται ότι πέθαναν 25.000 άνθρωποι) όταν στις 3 Δεκέμβρη του 1984 από τα καζάνια του εργοστασίου φυτοφαρμάκων της στο Μποπάλ της Ινδίας διέρρευσαν σαράντα τόνοι θανατηφόρου μεθυλικού ισοκυανίου, μετατρέποντας την ευρύτερη περιοχή σε ένα απέραντο νεκροταφείο, αθωώθηκε πανηγυρικά. Το δικαστήριο επέβαλε κάποιες αστείες ποινές σε επτά Ινδούς, πρώην υπαλλήλους της αμερικανικής εταιρείας, ενώ οι υπεύθυνοι της πολυεθνικής ουδέποτε ενοχλήθηκαν. Οι συνέπειες του εγκλήματος (καρκίνοι, τερατογενέσεις) συνεχίζουν να ταλανίζουν τους κατοίκους της πολύπαθης περιοχής, αφού το μολυσμένο εργοστάσιο ποτέ δεν καθαρίστηκε και τα χημικά παραμένουν θαμμένα στο Μποπάλ, μολύνοντας το έδαφος και τον υδροφόρο ορίζοντα. Ομως, η πολυεθνική, που στο μεταξύ εξαγοράστηκε από άλλη αμερικανική εταιρεία, την «Dow Chemical», συνεχίζει ανενόχλητη το θεάρεστο έργο της και με τη βούλα της Δικαιοσύνης, που αποδεικνύει για πολλοστή φορά ότι είναι ταξική.
Κλιμάκωση της πολιτικής πάλης
Το στίγμα στις πολιτικές εξελίξεις δίνει η σταθερή ανάκαμψη του εργατικού και λαϊκού κινήματος, με αγωνιστικές κινητοποιήσεις, ποιοτικά βήματα και άλλες διεργασίες, στις οποίες συμμετέχουν με αυξανόμενους ρυθμούς νέες δυνάμεις. Απέναντι στην επιθετικότητα του κεφαλαίου, το εργατικό και λαϊκό κίνημα αντιμετωπίζει συγκεκριμένες προκλήσεις, σε ό,τι αφορά την οργάνωση, τη μαζικοποίηση και τον προσανατολισμό του. Οχι μόνο για να αντιπαλέψει με αποτελεσματικότητα τη βαρβαρότητα, αλλά για να περάσει στην αντεπίθεση. Σήμερα δεν αρκεί μόνον η πάλη στα επιμέρους καθημερινά μέτωπα, η πάλη κατά κλάδο ή για ιδιαίτερα ζητήματα του ενός ή του άλλου τόπου δουλειάς που βεβαίως χρειάζεται. Αλλά σήμερα, η επίθεση του κεφαλαίου εκφράζεται ολομέτωπη και ενιαία απέναντι στο σύνολο των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Επομένως, ενιαία πρέπει να είναι η απάντηση.
Εργατοϋπάλληλοι, άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι επαγγελματοβιοτέχνες, γυναίκες, αγροτιά, νεολαία, μετανάστες, συνταξιούχοι, όλοι χτυπιούνται αλύπητα από τις νέες αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που προωθούνται προς όφελος της πλουτοκρατίας. Τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα δεν αφορούν τον έναν ή τον άλλο κλάδο, το δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα, τους σημερινούς ή τους αυριανούς εργαζόμενους. Τους αφορούν όλους. Συνεπώς, το εργατικό και λαϊκό κίνημα, χωρίς φυσικά να εγκαταλείπει τα άμεσα μέτωπα πάλης και το καθημερινό μετερίζι του αγώνα για το μεροκάματο, πρέπει να διευρύνει τον προσανατολισμό του. Να βάλει στο στόχαστρο το σύνολο της πολιτικής εξουσίας, πηγαίνοντας πολύ παραπάνω από την άσκηση πίεσης στην εκάστοτε κυβέρνηση, στον εκάστοτε υπουργό, στον μεμονωμένο εργοδότη. Να στοχοποιήσει, δηλαδή, την πολιτική εξουσία που υπηρετεί την πλουτοκρατία.
Στόχος της λαϊκής αντεπίθεσης δεν μπορεί να είναι μόνο να δημιουργεί επιφανειακά ρήγματα στην εκάστοτε αστική κυβέρνηση. Αλλωστε, το λαϊκό κίνημα έχει πικρή εμπειρία, που αποδεικνύει περίτρανα ότι αιτήματα του τύπου «να πέσει ο υπουργός» ή να «πέσει η κυβέρνηση» έχουν ως αποτέλεσμα την εναλλαγή ανάμεσα στα κόμματα της πλουτοκρατίας. Για να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων η λαϊκή αντεπίθεση απαιτεί, παράλληλα με τις μορφές πάλης, να καταγράφεται ξεκάθαρη και η κλιμάκωση του αγώνα στην πολιτική κατεύθυνση. Δηλαδή, ολοένα και περισσότερες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις να συσπειρώνονται στο μέτωπο που στοχοποιεί τον πραγματικό ένοχο, την εξουσία των μονοπωλίων, την πολιτική κυριαρχία της πλουτοκρατίας.
Η κλιμάκωση της λαϊκής πάλης πρέπει να στοχεύει στο να δημιουργεί ισχυρά ρήγματα στην πολιτική εξουσία, να την κάνει να αισθάνεται φόβο. Να αποδεικνύει ότι ο λαός δεν παραπλανάται, δεν τρομοκρατείται. Οτι η εκάστοτε αστική κυβέρνηση δεν μπορεί να διαχειρίζεται τις καταστάσεις με την ίδια ευκολία, ότι δεν αρκούν τα μέσα που συνήθως χρησιμοποιεί για να εγκλωβίσει το λαό. Μια τέτοια πολιτική και ιδεολογική κλιμάκωση μπορεί να κλονίσει συθέμελα την εξουσία του κεφαλαίου, αποκαλύπτοντας σε όλο και μεγαλύτερο κομμάτι εργαζομένων ότι υπεύθυνη για τα βάρη στις πλάτες του λαού είναι η εξουσία των μονοπωλίων. Γι' αυτό ο λαός πρέπει, συμμετέχοντας και αναπτύσσοντας την ταξική πάλη, να βλέπει ταυτόχρονα και την προοπτική της για τα δικά του συμφέροντα, κόντρα στο κεφάλαιο. Ετσι θα ανοίγει βήμα το βήμα ο δρόμος για να διεκδικήσει το ίδιο το λαϊκό κίνημα μιαν άλλη εξουσία και οικονομία, προς όφελος των εργαζομένων και του λαού.
Feeds
