Γρηγοριάδης Κώστας

Λίγο νωρίτερα, ο υπουργός είχε ζητήσει από τους δημοσιογράφους που ήταν παρόντες, να «πετάξουν το καπέλο του δημοσιογράφου» για να πουν πώς μπορούν να βοηθήσουν στην προσπάθεια του υπουργείου για την τουριστική προβολή.

Κάποιοι, λίγοι, το έκαναν με χαρά, όταν οι εργαζόμενοι κατήγγειλαν ότι δεν προβάλλονται οι θέσεις και τα προβλήματά τους από τα περισσότερα ΜΜΕ. Ενοχλήθηκαν σφόδρα, λες και ήταν προσωποποιημένη η κριτική και κάποιοι ζήτησαν από τους συγκεντρωμένους να περάσουν έξω, λες και κάνουν αυτοί κουμάντο στο υπουργείο ή τους έχουν ορίσει φύλακες.

Επανήλθαν στη συνέχεια με «επιθετικές» ερωτήσεις προς τον υπουργό, για το πώς αντιμετωπίζει η κυβέρνηση τις ...αντιτουριστικές ενέργειες στην Ακρόπολη, στους καταπέλτες των πλοίων κλπ.

Κι ο υπουργός απάντησε λέγοντας ότι η διαίσθησή του είναι «ότι απαξιώνονται αυτές οι διαδικασίες από τον ίδιο τον κόσμο».

Είναι φοβερή η «διαίσθηση» της κυβέρνησης, που θεωρεί ότι ο «κόσμος» έχει βαρεθεί τις αντιδράσεις για τις συντάξεις που κόβονται στα δύο, για τα μεροκάματα που πετσοκόβονται, για την ακρίβεια που κάνει το αύριο αμφίβολο. Τόσο φοβερή διαίσθηση σαν και αυτή του πρωθυπουργού που δήλωνε από την Τρίπολη ότι ο κόσμος που συναντά του λέει ότι επικροτεί τα μέτρα, ενώ την ίδια ώρα αποδοκιμάζονταν η πολιτική του μπροστά του...

Τη βίαιη καταστολή του αγώνα των ναυτεργατών αξιώνει για μια ακόμη φορά ο ΛΑ.Ο.Σ. καλώντας την αρμόδια υπουργό, Λ. Κατσέλη, να παραιτηθεί αν δεν μπορεί να επιβάλει το νόμο! Ο λαλίστατος κατά τ' άλλα ΛΑ.Ο.Σ. υπερασπίζεται επιλεκτικά νόμους και αποσιωπά πλήρως το γεγονός ότι η πλοιοκτήτρια εταιρεία των δύο πλοίων εγκαλείται και για την παραβίαση ακόμα κι αυτής της ανεπαρκέστατης αστικής νομοθεσίας που αφορά στον αριθμό των μελών των πληρωμάτων των πλοίων της. Ο ΛΑ.Ο.Σ. κάνει λόγο για «αιχμαλωσία», στοχοποιώντας έτσι σαν «εχθρό» τους ναυτεργάτες, που δίνουν παλικαρίσια μάχη για δικαιώματα που αφορούν στις αμοιβές, στην ασφάλιση, στην εφαρμογή των συλλογικών συμβάσεων, στην ασφάλεια της ζωής των εργατών της θάλασσας. Καταγγέλλει «την άρνηση της υπουργού να εφαρμόσει την απόφαση του δικαστηρίου με την οποία διατάσσεται η άμεση απελευθέρωση των δύο πλοίων», την καλεί αν δεν μπορεί να το πράξει να παραιτηθεί και συγχρόνως καλεί τον πρωθυπουργό «να επιληφθεί άμεσα του θέματος που δημιουργεί τριβές άνευ λόγου με χώρες της ΕΕ και υποβαθμίζει ακόμα περισσότερο τη διεθνή εικόνα της χώρας μας και μάλιστα στον ευαίσθητο χώρο της Εμπορικής Ναυτιλίας». Σε αντεργατικό παραλήρημα ο ΛΑ.Ο.Σ., δε χάνει ευκαιρία να τρίβεται στα αφεντικά του, διεκδικώντας αναβαθμισμένο ρόλο στο αστικό πολιτικό σύστημα και μάλιστα στην πιο μαύρη εκδοχή του.

H χρησιμοποίηση του πλωτού μουσείου θωρηκτού «Γ. Αβέρωφ» ως νυχτερινό κέντρο - «σκυλάδικο» της παραλιακής, αποτελεί ένα ακόμα κρίκο στην αλυσίδα της εμπορευματοποίησης και του ευτελισμού μνημείων, ιστορικών και αρχαιολογικών χώρων, μουσείων κλπ., που κατά καιρούς διατίθενται για δεξιώσεις, διαφημίσεις και άλλες δραστηριότητες μεγάλων επιχειρήσεων. Οι ίδιοι που δίνουν π.χ. την Ακρόπολη για τις διαφημιστικές ανάγκες πολυεθνικών εταιρειών, και μετατρέπουν πολιτιστικούς θησαυρούς και ιστορικά μνημεία σε αντικείμενο εμπορικής χρήσης ή τους προσφέρουν στην υπηρεσία μεγαλοπαραγόντων, είναι οι ίδιοι που νομιμοποιούν και τα φαινόμενα τύπου «Αβέρωφ», άσχετα αν τώρα εμφανίζονται να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα. Αλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά που το καράβι μουσείο διατίθεται για τέτοιους ευτελείς σκοπούς. Το 1996 είχε δοθεί ως σκηνικό για να μεταδοθεί πρωινή εκπομπή τηλεοπτικού σταθμού και σε άλλες περιπτώσεις χρησιμοποιήθηκε σαν χώρος για τη δημιουργία βίντεο κλιπ κλπ. Ομως, το τελευταίο περιστατικό προσφέρεται και για παραπέρα συμπεράσματα. Γιατί αποκαλύπτει με ακόμα πιο κυνικό τρόπο τα όρια της υποκρισίας όλων αυτών και το αξιακό τους σύστημα, που τους είδαμε και πρόσφατα, να σκυλιάζουν για το πανό του ΚΚΕ στην Ακρόπολη και για τις αγωνιστικές εκδηλώσεις των ναυτεργατών έξω από τα πλοία κάτεργα. Είναι αυτοί για τους οποίους ο λαός, οι αγωνίες του και οι αγώνες του είναι «μιάσματα». Είναι αυτοί που θεωρούν ότι για τους ίδιους δεν υπάρχουν όρια, τόσο στην κερδοφορία τους όσο και στη συμπεριφορά τους. Αυτή είναι η αστική ηθική.

Σήμερα, ο πήχης των απαιτήσεων και των διεκδικήσεων πρέπει να μπει ψηλά, να δείχνει τις πραγματικές ανάγκες της εργατικής λαϊκής οικογένειας, να σηματοδοτεί το μέλλον από τη σκοπιά των συμφερόντων ολόκληρης της εργατικής τάξης. Η κρίση, με δραματικό τρόπο, επιβεβαιώνει όχι μόνο τα όρια ενός συστήματος που βασίζεται και αναπαράγει την εκμετάλλευση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Δείχνει και την κατεύθυνση που η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα θα αναζητήσουν τη διέξοδο, σε μια κοινωνία, δηλαδή, όπου κουμάντο θα κάνουν οι ίδιοι οι παραγωγοί του πλούτου, με κριτήριο τις ανάγκες των ανθρώπων.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Εξίσου οργισμένοι και ο αγαπημένος μας επίτροπος, ο Ολι Ρεν, καθώς και σύσσωμη η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Τέτοια ευαισθησία για τις τράπεζες, που, όπως είπε πριν από λίγο καιρό ο Κ. Μητσοτάκης, «περνάνε δύσκολες ώρες».

Ολοι οι προαναφερόμενοι, φυσικά, δεν είχαν κανένα πρόβλημα, την παραμικρή οργή, εννοείται, καμία τύψη, όταν υποβάθμισαν την πιστοληπτική ικανότητα (και γενικώς ...κάθε οικονομική ικανότητα) στους εργαζόμενους της Ελλάδας.

Εκτός κι αν θεωρούν πως το μνημόνιό τους μας ...αναβάθμισε οικονομικά και δεν το έχουμε αντιληφθεί.

Αν, λοιπόν, η απόφαση της «Moody's» είναι «παράλογη», «ανορθολογική», «ακατανόητη» και «περίεργη» για τις ελληνικές τράπεζες, όπως λένε, τι πρέπει να πει ο συνταξιούχος, ο άνεργος, ο νέος, ο συμβασιούχος;

Μάλλον δεν πρέπει να πει τίποτε. Αλλά να πάρει ...βρεγμένη σανίδα. Και στην περίπτωσή μας αυτό σημαίνει να κινητοποιηθεί, όπου κι αν βρίσκεται, ενάντια σ' αυτήν την πολιτική και σε όσους τη στηρίζουν.

ΠΑΡΕΜΠΙΠΤΟΝΤΩΣ ΚΑΙ αν μας επιτρέπεται να παρέμβουμε στη συζήτηση που έχει ανοίξει στα ιδιωτικά κανάλια για την υπόθεση των νοσοκομείων, η κυβέρνηση, όντως, έχει ένα μεγάλο χρέος και οφείλει αμέσως να το εξοφλήσει...

Μόνο που το χρέος αυτό δεν είναι στους προμηθευτές των νοσοκομείων, δηλαδή τις εταιρείες. Είναι το χρέος που έχει προς τους Ελληνες φορολογούμενους. Αυτούς που έχουν δικαίωμα σε μια δημόσια, δωρεάν, σύγχρονη και αποτελεσματική φροντίδα υγείας.

Κι όταν λέμε «δικαίωμα», εννοούμε «δικαίωμα», και, μάλιστα, απαράβατο. Οχι ...«ευκαιρία»: Δηλαδή, έτσι έχει η κατάσταση στα δημόσια νοσοκομεία και άμα σου αρέσει, αλλιώς πήγαινε σε ιδιωτικό!

Γρηγοριάδης Κώστας

Τι ωραία που τα έλεγε χτες στο κεφαλόσκαλο της Ρηγίλλης ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ... Ασφαλώς και θα τον καμάρωνε όχι μόνο η ηγεσία της ΝΔ, αλλά και η κυβέρνηση και οι εργοδότες. Κατ' αρχήν, η «κομψή» ορολογία, οι προσεγμένες εκφράσεις, ώστε να μην πυροδοτούν την οργή των εργαζομένων και βέβαια προκαλούν τους άλλους «κοινωνικούς εταίρους». Ιδού ένα μικρό δείγμα: «Ενημερώσαμε τον Πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας για τα κρίσιμα ζητήματα, που αντιμετωπίζουν οι δυνάμεις της εργασίας, δεδομένων των μέτρων - σκληρών, άδικων και αντικοινωνικών - που έχουν ληφθεί» (σ.σ. άραγε από ποιον;) . Και ο Γ. Παναγόπουλος συνέχισε στο ίδιο «ύφος»: «Για εμάς, επείγοντα και πρωτεύοντα χαρακτήρα έχουν τα ζητήματα της Κοινωνικής Ασφάλισης, της υπογραφής Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και, κυρίως, της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, της προστασίας της απασχόλησης και της περιφρούρησης των ανέργων»... Πουθενά οι λέξεις κυβέρνηση, βιομήχανοι, μεγαλέμποροι, το τσάκισμα των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, ο πόλεμος κατά της εργατικής τάξης... Πουθενά η λέξη σύγκρουση, αναμέτρηση, ανατροπή. Ακριβώς γιατί δεν υπάρχει (ταξικός) εχθρός, παρά μόνο «εταίροι»... Αλλωστε, έχει βάλει πλάτη για το πέρασμα των αντεργατικών αναδιαρθρώσεων. Ετσι η μάχη που προετοιμάζεται να δώσει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ είναι ...η προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας και στο δικαστήριο ευρωπαϊκών κοινοτήτων για την κατάργηση ουσιαστικά των αποζημιώσεων σε περίπτωση απόλυσης. Ευτυχώς οι εργαζόμενοι, καιρό τώρα, τους έχουν πάρει χαμπάρι.

Με μια «φωνή» απάντησαν κυβέρνηση, ΝΔ, τραπεζίτες, ΜΜΕ - παπαγαλάκια, στην υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας από τη «Moody's». Ολοι μαζί και εν χορώ αποδοκίμασαν την αψυχολόγητη, αδικαιολόγητη, απαράδεκτη κίνηση, το χτύπημα κάτω από τη μέση, κ.ο.κ. Ομως μέχρι εκεί. Η βαθμολόγηση της «Moody's» όπως και των άλλων δύο διεθνών οίκων αξιολόγησης, της «Standards & Poor's» και «Fitch», είναι θέσφατο, στο οποίο οι πάντες υποτάσσονται. Ακριβώς γιατί γνωρίζουν ότι είναι οι βαθμολογητές - όργανα του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου και σαν τέτοιοι όχι μόνο έχουν γίνει αποδεκτοί από τις κυβερνήσεις αλλά και από τις κεντρικές τράπεζες στην ΕΕ (ΕΚΤ), στις ΗΠΑ, κ.ο.κ. Μάλιστα, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα εξαρτά το δανεισμό των κρατών μελών από τη βαθμολογία των τριών μεγάλων «διεθνών οίκων αξιολόγησης», όπως είναι η «πολιτικά ορθή» ονομασία τους. Δεν πρέπει επίσης να διαφεύγει ότι οι εκθέσεις των «οίκων» αυτών αποτελούσαν μέχρι πρόσφατα για τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ την αδιάσειστη «απόδειξη» για την «ορθότητα» της πολιτικής που εφάρμοζαν. Αυτό δεν αλλάζει παρά τη φραστική αποδοκιμασία της τελευταίας βαθμολογίας της «Moody's». Αντίθετα, όλοι όσοι διαμαρτύρονται, συμπλέουν στη διαπίστωση ότι η καλύτερη απάντηση είναι να επιταχυνθεί η υλοποίηση των βάρβαρων αντεργατικών μέτρων προκειμένου «να δείξουμε στη "Moody's" ότι έκανε λάθος» και άρα να βελτιώσει τη βαθμολογία της την επόμενη φορά... Κανονικό θέατρο δηλαδή που ο λαός δεν πρέπει να δίνει καμία σημασία. Αντίθετα, να πεισμώνει ταξικά, αγωνιστικά ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική.