ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Αφοπλισμένους εργαζόμενους θέλει η ΓΣΕΕ

Παπαγεωργίου Βασίλης

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προετοιμάζει την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ και την απελευθέρωση των σιδηροδρόμων στο πλαίσιο της άγριας επίθεσης που έχει εξαπολύσει στα δικαιώματα των εργαζομένων και του λαού προκειμένου να στηρίξει την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Και οι εξελίξεις αυτές επιβάλλουν την οργάνωση του αγώνα των εργαζομένων. Στην ανάγκη αυτή προσπαθεί να βάλει εμπόδια η ηγεσία της ΓΣΕΕ, στηρίζοντας στο ακέραιο τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του. Την προηγούμενη βδομάδα έκανε ότι δεν ήξερε τίποτα και συνιστούσε αναμονή για εκτιμηθεί η κατάσταση! Χτες μετά τη συνάντηση με την Πανελλήνια Ομοσπονδία Σιδηροδρομικών πέρασε στη δεύτερη φάση του σχεδιασμού της. Τώρα συνιστά στην κυβέρνηση (και επομένως και η ίδια προβάλλει ως ανάγκη) το «διάλογο» με τους εργαζόμενους. Ενώ μαζί με την πλειοψηφία της ΠΟΣ θέτουν ως αίτημα τον εκσυγχρονισμό των σιδηροδρόμων που θα «υπηρετεί τις ανάγκες της κοινωνίας, της οικονομίας και των εργαζομένων σ' αυτόν».

Η ηγεσία για άλλη μια φορά κάνει ότι ξεχνά πως η κοινωνία είναι ταξική. Επομένως ο εκσυγχρονισμός του ΟΣΕ στον καπιταλισμό δεν μπορεί παρά να ωφελεί την κυρίαρχη τάξη, την αστική, σε βάρος των εργαζομένων όχι μόνο του σιδηροδρόμου, αλλά του συνόλου. Ετσι, το αίτημά της είναι πέρα για πέρα παραπλανητικό και στόχο έχει να εμποδίσει τους εργαζόμενους να αντισταθούν σε αυτή την πολιτική.

Οι εντυπώσεις και η ουσία

Το αίτημα του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ για ενίσχυση της ελληνικής στρατιωτικής παρουσίας στο Αφγανιστάν έρχεται και ξανάρχεται στο προσκήνιο, παρά την προσπάθεια των ελληνικών κυβερνήσεων να πείσουν ότι δεν πρόκειται να αποδεχτούν μια τέτοια εξέλιξη. Η πραγματικότητα βέβαια λέει ότι οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις αποτελούν ενεργό μέρος των εκεί κατοχικών δυνάμεων και τόσο ο ρόλος τους όσο και ο αριθμός διαρκώς «αναβαθμίζεται». Ξεκίνησαν το 2003 με ένα τάγμα Μηχανικού περίπου 120 στελεχών και σήμερα φθάνουν τα 250 στελέχη με ποικίλες αποστολές, ανάμεσα σε αυτές και την εκπαίδευση του «αφγανικού στρατού» στα πολεμικά πεδία. Στις δυνάμεις αυτές δεν περιλαμβάνονται τεχνικοί της Πολεμικής Αεροπορίας που κατά καιρούς βρίσκονται στο Πακιστάν, καθώς επίσης και η ελληνική συμμετοχή με πολεμικά πλοία στις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ σε Μεσόγειο και Αραβική Θάλασσα - Ινδικό Ωκεανό στο πλαίσιο του «αντιτρομοκρατικού πολέμου» των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Τι δουλειά έχουν οι Ελληνες στρατιώτες στα κατοχικά μέτωπα; Στάλθηκαν για να διασφαλίσουν τα συμφέροντα της ντόπιας αστικής τάξης στη μοιρασιά της «πίτας» που προκύπτει από το αίμα και την αφαίμαξη του πλούτου των λαών όπου Γης. Αυτή είναι η ουσία του πράγματος και γι' αυτό είναι διπλά προκλητική η προσπάθεια των κυβερνήσεων του δικομματισμού να πείσουν ότι «δεν τρέχει κάστανο» με τις πιέσεις των εταίρων στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες για ενίσχυση της στρατιωτικής παρουσίας στα διάφορα μέτωπα.

7 στους 10 θέλουν να εγκαταλείψουν τη Ρωσία

Ενα από τα γνωστότερα επιχειρήματα των αντικομμουνιστών, που χρησιμοποιήθηκε σε διευρυμένη κλίμακα κατά της Σοβιετικής Ενωσης και για να αποδείξει πως δήθεν οι εργαζόμενοι εκεί δεν ήταν ευχαριστημένοι από τη ζωή στο σοσιαλισμό, ήταν το γεγονός πως στην ΕΣΣΔ ήταν δύσκολο να ταξιδέψει κάποιος σε καπιταλιστικές χώρες. Αυτό ερμηνευόταν αυθαίρετα από τους αντικομμουνιστές ως «απόδειξη» ότι δήθεν «όλοι ήθελαν να φύγουν από την ΕΣΣΔ, γι' αυτό και το κομμουνιστικό καθεστώς απαγόρευε τα ταξίδια στη Δύση». Η πραγματικότητα ήταν βέβαια διαφορετική...

Πέρασαν σχεδόν 20 χρόνια από τότε που δεν υπάρχει η ΕΣΣΔ και το σοσιαλιστικό σύστημα στην Κεντρική κι Ανατολική Ευρώπη. Σε πρόσφατη έρευνα, που πραγματοποίησε για λογαριασμό της εφημερίδας «Βέντομαστι» η εταιρεία «Superjob», το 73% των Ρώσων που ανήκαν στον ενεργά οικονομικό πληθυσμό, δήλωσε πως εάν μπορούσε θα ήθελε να φύγει από τη χώρα του και να ζήσει αλλού (στην έρευνα πήραν μέρος 1.000 άτομα). Αν πάρουμε υπόψη μας πως το 23% επιλέγει να μείνει στη χώρα του, όχι γιατί είναι ευχαριστημένο από την κατάσταση εκεί, αλλά επειδή πιστεύει πως «πρέπει να αγωνιστεί να την κάνει καλύτερη», γίνεται φανερό το ποια είναι η σημερινή καπιταλιστική πραγματικότητα στη Ρωσία...

Η σπασμένη «ραχοκοκαλιά»

Τα πολύ σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αυτοαπασχολούμενοι και μικροί επαγγελματίες, βιοτέχνες, έμποροι οξύνθηκαν, με αφορμή την καπιταλιστική κρίση και διογκώθηκαν από τα μέτρα που λαμβάνονται στο όνομά της με μπούσουλα το διαβόητο μνημόνιο. Η μείωση τζίρων και κερδών, τα λουκέτα, η συρρίκνωση αποτελούν μόνιμο βραχνά εδώ και αρκετά χρόνια για τις πολύ μικρές επιχειρήσεις, στο πλαίσιο άσκησης μιας φιλομονοπωλιακής πολιτικής από τις κυβερνήσεις του δικομματισμού και την ΕΕ. Ωστόσο, αυτήν την περίοδο, τα μεγέθη είναι συντριπτικά. Η τελευταία έρευνα της ΓΣΕΒΕΕ εμφανίζει 176.700 μικροεπιχειρήσεις με 305.000 θέσεις εργασίας να κινδυνεύουν με οριστικό λουκέτο και ακόμη 198.000 να βρίσκονται στο χείλος της καταστροφής. Τα μηνιαία στοιχεία για τις ακάλυπτες επιταγές είναι αδυσώπητα, ενώ μια απλή βόλτα στους κεντρικούς δρόμους αρκεί για να διαπιστώσει κανείς το πλήθος των άδειων μαγαζιών. Σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ποτέ, οι μικροί ΕΒΕ πνίγονται στο βόρβορο της ανύπαρκτης χρηματοδότησης, της εχθρικής φορολογικής αντιμετώπισης, της παρεμπόδισης πρόσβασης σε οργανωμένους χώρους εγκατάστασης, της μη χάραξης κλαδικών πολιτικών ανάπτυξης, της υπονόμευσης της εγχώριας παραγωγής υπέρ των εισαγωγών, της μείωσης της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων - πελατών τους, του αδυσώπητου ανταγωνισμού από τα μονοπώλια.

Σ' αυτό το φόντο, σχεδιάζονται και τα νέα χτυπήματα. Οι μικροί ΕΒΕ αποτελούν «βαρίδι» για το μεγάλο κεφάλαιο. Η θέση του ΙΟΒΕ ότι η ανταγωνιστικότητα πλήττεται από το μεγάλο πλήθος των μικρών επιχειρήσεων στην Ελλάδα, υποστηρίχθηκε ανοιχτά από την ανάλογη θέση της τρόικας στις πρόσφατες συναντήσεις της με τα κυβερνητικά στελέχη. Οι μικροί ΕΒΕ χαρακτηρίζονται εμπόδιο για την ανάπτυξη. Η αξίωση του ΣΕΒ, για «απεμπλοκή από τις διαδικασίες του νέου αναπτυξιακού νόμου των επενδυτικών προτάσεων μικρών και πολύ μικρών επιχειρήσεων», αντανακλά κυνικά τις διαθέσεις του μεγάλου κεφαλαίου, απέναντι στους αυτοαπασχολούμενους. Ο ΣΕΒ δε φοβάται ότι οι «μικροί» θα είχαν πρόσβαση στα κονδύλια του νόμου, τους θέλει όμως σε καθεστώς ασφυξίας και χρεοκοπίας, προσβλέποντας να καλύψει το «ζωτικό τους χώρο» για τη δική του δράση - κερδοφορία. Μέσα «σε μια νύχτα», η «ραχοκοκαλιά» της ελληνικής οικονομίας - έστω και στα λόγια - μετατράπηκε στον εχθρό του λαού, από ΜΜΕ, καθηγητές οικονομίας, παντός είδους αναλυτές και φυσικά από τους κεφαλαιοκράτες.

Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση, η αδράνεια ισοδυναμεί με αυτοκτονία. Οι αυτοαπασχολούμενοι και μικροί ΕΒΕ πρέπει να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους, πέρα και έξω από τις αποτυχημένες συνταγές των ηγεσιών σε ΓΣΕΒΕΕ και ΕΣΕΕ που πρεσβεύουν την υποταγή στον αντίπαλο, στηρίζουν τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων, στηρίζουν και νομιμοποιούν με τη συμμετοχή τους κάθε είδους πολιτικό εργαλείο συναίνεσης και αποπροσανατολισμού. Τις ηγεσίες που επικαλούνται διαρκώς την πολιτική της ΕΕ, έχοντας κάνει «ευαγγέλιο» τη ...«Χάρτα» της Κομισιόν για τις μικρές επιχειρήσεις, την ίδια ώρα που η τρόικα επικυρώνει πανηγυρικά τη θέση των πλουτοκρατών ότι παράγινε το κακό με τις μικρές επιχειρήσεις. Μερεμέτια δε χωρούν πια. Οι προσδοκίες ήταν καταδικασμένες εξαρχής. Μόνη διέξοδος είναι ο αγώνας για την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Η άμεση σύγκρουση με τις επιλογές του μνημονίου, η πάλη με τις αγωνιστικές δυνάμεις, την ΠΑΣΕΒΕ, η συστράτευση, σε κοινό αγωνιστικό αντιμονοπωλιακό λαϊκό μέτωπο, με τους εργάτες, τους φτωχούς αγρότες, όλους όσοι πλήττονται από αυτήν την πολιτική.

Γιώργος ΦΛΩΡΑΤΟΣ

Μόνιμος σύμμαχος ο ΛΑ.Ο.Σ. ενάντια στους εργαζόμενους...

Γρηγοριάδης Κώστας

ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΣΑΣ φαίνεται απίστευτο, τούτη η κυβέρνηση έχει θαυμαστές και μάλιστα ένθερμους. Δεν αναφερόμαστε φυσικά σε μισθωτούς, συνταξιούχους ή αγρότες...

Ομως, για άλλη μια φορά έλαβε χτες τα συγχαρητήρια του ΛΑ.Ο.Σ. Κι αυτό γιατί «περνάει» από τη Βουλή μια ακόμη αντιαπεργιακή διάταξη.

Αυτή που λέει πως θα αποζημιώνονται από το δημόσιο οι τουρίστες όταν ξεμείνουν στην Ελλάδα λόγω απεργίας εργαζομένων.

Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που βλέπουμε φέτος αυτή την κατάσταση. Είναι πια πάγιος κανόνας το ΠΑΣΟΚ να φέρνει αντεργατικά μέτρα και ο ΛΑ.Ο.Σ. να χειροκροτεί.

Και η Νέα Δημοκρατία να συναινεί ή να συμφωνεί χωρίς να το πολυδιαφημίζει, για προφανείς λόγους.

ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΤΑΝΟΗΤΟΣ ο Γ. Πεταλωτής που ξεκαθάρισε χτες ότι οι υπουργοί της κυβέρνησης «δεν είναι μόνιμοι» στα υπουργεία τους και αυτό πρέπει να το καταλάβουν πολύ καλά.

Μόνο που και εμάς και τον ελληνικό λαό ελάχιστα μας ενδιαφέρει. Το πρόβλημα είναι ότι μόνιμο είναι το έργο αυτών των υπουργών όποιοι και αν τους διαδεχθούν, όποια κυβέρνηση και αν αλλάξει.

Κι αυτό το «μόνιμο» έργο είναι ακραία αντιλαϊκό και αντεργατικό με μπόλικες εφεδρείες για να το συνεχίσουν, κάθε χρώματος και κάθε ... «στιλ».

Οσο για την περίφημη «απροθυμία» των πρωτοκλασάτων κυβερνητικών στελεχών να συμμετάσχουν στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, ας δείξει λίγο κατανόηση ο πρωθυπουργός και οι σύμβουλοί τους.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Δεν είναι πως δε θέλουν οι άνθρωποι, αλλά έχουν μια απέχθεια στο «μαύρισμα». Και δεν εννοούμε αυτό της ... παραλίας.

Γιατί το μήνυμα του κόσμου το ...λαμβάνουν κάθε φορά που κάνουν δημόσιες εμφανίσεις και δε θέλουν καθόλου μα καθόλου να το δουν και στην κάλπη. Τώρα, για τα περί ...προσφοράς στη χώρα, προφανώς αυτά τα ακούνε βερεσέ.

Οι ... ανεξάρτητοι στρατιώτες του «Καλλικράτη»

Γρηγοριάδης Κώστας

Μέχρι το τέλος της βδομάδας το ΠΑΣΟΚ θα έχει ανακοινώσει τους υποψηφίους του για τις τοπικές εκλογές του Νοέμβρη. Το πιθανότερο είναι αυτό να γίνει την προσεχή Κυριακή, από τον ίδιο τον πρωθυπουργό στο πλαίσιο της συνεδρίασης του Εθνικού Συμβουλίου του κόμματος. Την ίδια στιγμή, πληθαίνουν οι όρκοι πίστης - και από το κυβερνητικό κόμμα - στην ανεξαρτησία του θεσμού της λεγόμενης Τοπικής Αυτοδιοίκησης και αυτών που καλούνται να την υπηρετήσουν. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια άθλια επιχείρηση εξαπάτησης του εκλογικού σώματος, αφού από τα αρμοδιότερα κυβερνητικά χείλη έχει ξεκαθαριστεί ότι το κυβερνητικό κόμμα επιδιώκει μια τοπική διοίκηση πλήρως στρατευμένη στο σχέδιο «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ» και στην πολιτική του φιλοσοφία. Προσφάτως, ο υπουργός Εσωτερικών Γ. Ραγκούσης (27/8) σε συνέντευξή του στο «MEGA», υπογράμμισε ότι πρέπει «τα πρόσωπα τα οποία ο Ελληνας πολίτης ψηφοφόρος θα επιλέξει να είναι οπωσδήποτε πρόσωπα τα οποία έχουν συναίσθηση ότι αυτό που αναλαμβάνουν την 1/1/2011 είναι ένα πολύ βαρύ έργο. Γιατί δεν είναι απλώς να υπηρετήσουν θεσμούς, είναι να συνδιαμορφώσουν, να χτίσουν και αυτοί, ιδίως στα πρώτα τους βήματα, αυτούς τους πολύ σημαντικούς θεσμούς... πρέπει τα πρόσωπα να πιστεύουν στις αρχές και τις αξίες ενός νέου μοντέλου διακυβέρνησης και οικονομικής διαχείρισης των δήμων». Συνεπώς, ό,τι σόι υποψηφίους ανακοινώσει τις επόμενες ημέρες το κυβερνητικό κόμμα, θα υπηρετήσουν πιστά το κεφάλαιο και την αντιλαϊκή πολιτική.

Χίλιοι συν ένας λόγοι για «μαύρο»

«Δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε ένα λόγο, που ένας ψηφοφόρος, κεντρώος, της αριστεράς, ή της δεξιάς, δεν θα με ψήφιζε». Από μόνη της η δήλωση αυτή του Β. Κικίλια (στον «Real Fm») αποτελεί ικανό λόγο για το μαύρισμα του ίδιου και του ψηφοδελτίου του στις εκλογές τοπικής διοίκησης. Ακριβώς γιατί αποτελεί μνημείο υποκρισίας και επιτηδευμένης αφέλειας, που επιχειρεί να ψαρέψει σε θολά νερά. Ο υποψήφιος της ΝΔ για την Περιφέρεια Αττικής επιχειρεί να εμφανιστεί ως «άγραφο χαρτί», ως «άφθαρτο προϊόν», που πρέπει τάχα πρώτα να «δοκιμαστεί» και μετά οι ψηφοφόροι να βγάλουν συμπεράσματα...Το κακό για τον γαλάζιο υποψήφιο είναι ότι το παραμύθι του δεν «πουλάει» πλέον, γιατί τα λαϊκά στρώματα το έχουν ακούσει άπειρες φορές και το έχουν βαρεθεί, αλλά πληρώσει πανάκριβα... Πίσω από το λούστρο του «νέου» και «άφθαρτου» έχει αποδειχθεί ότι κρύβεται η βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική, που οι νέοι διαχειριστές της υπηρετούν πάντα με ιδιαίτερο ενθουσιασμό... Υπάρχουν, λοιπόν, άπειροι λόγοι για να καταψηφιστούν οι υποψήφιοι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές τοπικής διοίκησης από τους ίδιους τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και να συμπορευτούν με το ΚΚΕ. Και ακόμα ένας: Γιατί δε δέχονται να τους κοροϊδεύουν κατάμουτρα με τάχα ανεξάρτητους και άφθαρτους υποψηφίους.

«Ζημιογόνα» κροκοδείλια δάκρυα

Πολύ κλάμα έχει πέσει από τα αστικά ΜΜΕ για τις ζημίες που παρουσίασαν οι 265 εισηγμένες στο χρηματιστήριο εταιρείες στο α' εξάμηνο της χρονιάς. Πρόκειται βέβαια για κροκοδείλια δάκρυα που στόχο έχουν αφ' ενός να δείξουν ότι τάχα και το μεγάλο κεφάλαιο πληρώνει ακριβά την κρίση και δεύτερο να προετοιμάσουν το έδαφος για να πληρώσει ακόμα λιγότερους φόρους, ασφαλιστικές εισφορές κ.ο.κ. Γι' αυτό τα παπαγαλάκια τους στα ΜΜΕ κρύβουν την αλήθεια. Δε λένε για παράδειγμα ότι οι ζημίες, ύψους 1,37 δισ. ευρώ, δεν είναι παρά ένα ελάχιστο κλάσμα των υπερκερδών που είχαν συσσωρεύσει την προηγούμενη δεκαετία, όπου τα υπερκέρδη των εισηγμένων ξεπέρασαν τα 50 δισ. ευρώ. Με άλλα λόγια, τα χρηματοκιβώτια των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων ξεχειλίζουν από χρήμα. Αυτός άλλωστε ήταν και ο βασικός λόγος που φτάσαμε στην κρίση, ταυτόχρονα βέβαια με την καταλήστευση του λαϊκού εισοδήματος και την υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων. Περνάνε επίσης σε «δεύτερο πλάνο» το γεγονός ότι τα λειτουργικά κέρδη διαμορφώνονται στα 4,7 δισ. ευρώ, ενώ υπάρχουν τουλάχιστον 121 εταιρείες που συνεχίζουν να εμφανίζουν κερδοφορία σε συνθήκες ύφεσης. Ενδεικτικά, ΔΕΗ 347,8 εκατ., ΟΠΑΠ 251,8 εκατ., «Coca Cola» 196,6 εκατ., Τράπεζα Κύπρου 162 εκατ., Εθνική 145 εκατ., «Τιτάν» 68 εκατ., «Ελληνικά Πετρέλαια» 58,6 εκατ. κ.ο.κ. Ας σημειωθεί επίσης πως διάχυτη είναι η φημολογία στην αγορά ότι στα αποτελέσματα που παρουσίασαν οι εταιρείες έχει θριαμβεύσει η «δημιουργική λογιστική», ακριβώς για να πληρώσουν λιγότερους φόρους (έκτακτη εισφορά κλπ.)...

Θέλουν αμόρφωτους εργαζόμενους πολλών χρήσεων

Οταν απ' τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ γίνεται λόγος για «εθνικούς στόχους», «εθνικές επιλογές», τότε έχουμε να κάνουμε με κεντρικές επιλογές του κεφαλαίου, που, υποτίθεται, ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντα «όλων». Το νομοσχέδιο για τη Διά Βίου Μάθηση έχει, ήδη, όλους αυτούς τους χαρακτηρισμούς, απ' το υπουργείο Παιδείας, γιατί αποτελεί τη βάση για συνολικές αλλαγές στην εκπαίδευση και τη σύνδεσή της με την εργασία, προς όφελος των εργοδοτών. Τα περί διά βίου μάθησης δεν έχουν καμία σχέση με την ανάγκη του ανθρώπου να μορφώνεται συνεχώς. Διά βίου μάθηση σημαίνει κυριολεκτικά διά βίου εκμετάλλευση. Συγκεκριμένα, ο εργαζόμενος θα είναι υποχρεωμένος, σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, να μαζεύει πιστοποιητικά και βεβαιώσεις, που ζητάει (ή θα ζητήσει) ο εργοδότης, για να αυξήσει την κερδοφορία του. Πρόκειται για γνώσεις που θα εξυπηρετούν, μόνο, τα συμφέροντα της κάθε επιχείρησης, μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο.

Το νομοσχέδιο για τη Διά Βίου Μάθηση προετοιμάζει το έδαφος για σαρωτικές αλλαγές και χτυπάει πρώτους τους σπουδαστές των ΙΕΚ (δημόσιων και ιδιωτικών), που προέρχονται κυρίως από λαϊκά στρώματα. Προετοιμάζει, δηλαδή, ένα φθηνό εργατικό δυναμικό για τις επιχειρήσεις, που θα αλλάζει συχνά επαγγέλματα και δε θα έχει δικαιώματα. Οι σπουδαστές των ΙΕΚ είναι πιο «εύκολοι στόχοι», για να δοκιμαστούν τέτοιες αλλαγές, ώστε να ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι. Στην ουσία, θέλουν μια μεγάλη μάζα εργαζομένων που - και επίσημα πια - θα πρέπει να κυνηγάει πιστωτικές μονάδες από παντού, για να επιβιώσει, θα πρέπει να προσαρμόσει όλη τη ζωή του, στις «ανάγκες» της αγοράς. Πτυχία, πιστοποιητικά και κάθε «χαρτί» θα μπαίνει στο ίδιο τσουβάλι και το σύνολο θα κρίνεται απ' τον εργοδότη, για να διαλέγει εργαζόμενους σε καλή τιμή.

Βασικός μοχλός για την υλοποίηση του «παραδείσου» για τα αφεντικά είναι το Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων, το οποίο θεσμοθετείται με το νομοσχέδιο. Σε αυτό θα κατατάσσονται οι εργαζόμενοι, σύμφωνα με το σύνολο των προσόντων τους (πτυχία, πιστοποιητικά, βεβαιώσεις, πιστοποιημένα χόμπι κ.ά.). Θα είναι εργαλείο για τους εργοδότες, αφού από εκεί θα μπορούν να επιλέγουν εργαζόμενους με «ατομικές εκπαιδευτικές διαδρομές». Κανένα πτυχίο ή «σύνολο προσόντων» δε θα μοιάζει με κανένα άλλο, πράγμα που αντικειμενικά θα εξατομικεύει, κόντρα στην οποιαδήποτε συλλογική διαπραγμάτευση, τους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης και έτσι ο δρόμος για τη νομιμοποίηση των ατομικών συμβάσεων εργασίας θα ανοίξει πολύ «φυσιολογικά».

Με λίγα λόγια, φτιάχνουν μια ζούγκλα στην εκπαίδευση, ώστε να χτιστεί μια, ακόμα μεγαλύτερη, ζούγκλα στις εργασιακές σχέσεις. Στους σχεδιασμούς αυτούς, όμως, υπάρχει απάντηση, αλλά εξαρτάται απ' τη θέση που θα πάρουν οι εργαζόμενοι. Τα αιτήματα για Επαγγελματικές Σχολές ενταγμένες στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα (μετά τη βασική υποχρεωτική εκπαίδευση που θα πρέπει να δίνεται σε ένα ενιαίο 12χρονο σχολείο) και Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση (που το πτυχίο που θα παρέχει θα είναι μοναδική προϋπόθεση για το επάγγελμα) δεν είναι «ουτοπικά», ούτε «ξεπερασμένα». Είναι σύγχρονα αιτήματα που καλύπτουν τις ανάγκες των εργαζομένων, αλλά δε συμφέρουν τους εργοδότες, που θέλουν φθηνό, αμόρφωτο και ευέλικτο εργατικό δυναμικό.