Σκέτη απάτη και δημαγωγία κατά πως το συνηθίζει είναι η προαναγγελία που έκανε, με χτεσινή συνέντευξή του ο Α. Σαμαράς, ότι θα κάνει τάχα σκληρές διαπραγματεύσεις για τη «δραστική αλλαγή των όρων του μνημονίου». Η αλήθεια είναι ότι ο πρόεδρος της ΝΔ δεν πρόκειται να κάνει καμία διαπραγμάτευση για να αλλάξει έστω ένα από τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα του μνημονίου, ούτε βέβαια τις αντιδραστικές διαρθρωτικές αλλαγές σε εργασιακά - ασφαλιστικό με τις οποίες άλλωστε έχει δηλώσει ότι συμφωνεί πλήρως. Ποιους όρους του μνημονίου λοιπόν θέλει να «διαπραγματευτεί»; Τον εξής ένα: την απαλλαγή των επιχειρήσεων από πάσης φύσεως «κρατικά βάρη» και την παραπέρα μείωση των φορολογικών συντελεστών για τα επιχειρηματικά κέρδη! Επικαλείται μάλιστα το παράδειγμα της Ιρλανδίας «που διαπραγματεύτηκε σκληρά και κατάφερε να διατηρήσει το χαμηλό συντελεστή φορολογίας του 12,5%». Αυτό ακριβώς διεκδικεί και για τη χώρα μας! Με άλλα λόγια, η ηγεσία της ΝΔ θέλει ένα μνημόνιο που θα μοιράζει περισσότερο «ζεστό χρήμα» στους εγχώριους μονοπωλιακούς ομίλους στο όνομα της «ανάπτυξης». Φυσικά, η κυβέρνηση και η τρόικα δεν περιμένουν τον πρόεδρο της ΝΔ να τους «πιέσει», αφού ήδη κινούνται ταχύτατα στην κατεύθυνση αυτή. Ομως η ηγεσία της ΝΔ θέλει να πουλάει φύκια και να εμφανίζεται ότι αγωνίζεται τάχα για να αλλάξει το μνημόνιο... Κανέναν δεν ξεγελά.
Επιλογή ιμπεριαλιστή
Κατά καιρούς, απ' την ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έχουν υποδειχτεί σαν αιτίες της κρίσης τα ...πάντα. Τα golden boys, οι Ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού, οι ανίκανοι ηγέτες, κάποιες ελίτ, ορισμένες υπέρ του δέοντος κερδοσκοπικές αγορές και πάει λέγοντας. Τα πάντα εκτός απ' τον καπιταλισμό αυτό καθαυτό, που φέρει μέσα του την κρίση, που δεν μπορεί να απαλλαγεί απ' αυτήν με καμιά μορφή διαχείρισης και που όσο υπάρχει κατά διαστήματα θα την εκδηλώνει με τραγικές για τους λαούς συνέπειες.
Απ' την Τουρκία όπου παραβρέθηκε σε εκδήλωση για τα 15 χρόνια του κόμματος ODP ο Αλ. Τσίπρας, εφηύρε μια ακόμα αιτία της κρίσης: «Είναι κρίση και του διεθνούς συστήματος το οποίο επικυριαρχείται από μια άνιση, άδικη και άκρως εκμεταλλευτική διεθνή τάξη υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ (...)»... Οχι που θα άφηνε τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό απέξω. Αλλωστε, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να μείνει στο απυρόβλητο ο ευρωενωσιακός ιμπεριαλισμός, ενοχοποιεί τον αμερικάνικο ως και για το προπατορικό αμάρτημα. Ο,τι κι αν λέει όμως η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Η διεθνής τάξη στην οποία αναφέρεται ο Αλ. Τσίπρας φέρει τη σφραγίδα και της ΕΕ. Οταν και όπου χρειάστηκε αμερικάνικος και ευρωενωσιακός ιμπεριαλισμός πορεύτηκαν μαζί, τσακίζοντας συνεργαζόμενοι λαούς και χώρες. Συνεργασία που διακόπτεται μόνο στην κούρσα ανταγωνισμού ευρωπαϊκών και αμερικάνικων μονοπωλίων για την πρωτοκαθεδρία.
Κι επειδή ο Αλ. Τσίπρας θυμήθηκε και τον Μαρξ και επικαλέστηκε τη φράση του «το ζήτημα είναι να αλλάξουμε τον κόσμο», πράγματι ο Μαρξισμός είναι όπλο στα χέρια της εργατικής τάξης, των λαών για να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά τι σχέση έχουν τα ευφυολογήματα του οπορτουνισμού, μεταξύ των οποίων και αυτά για την καπιταλιστική κρίση, την ουσία της και την αιτία της, με το μαρξισμό;
«Συνταγματική» υποκρισία
Δεν πάει πολύς καιρός που ο Κ. Μητσοτάκης, και όχι μόνο, εγκαλούσε το ΚΚΕ επειδή «δεν σέβεται το Σύνταγμα», αποσιωπώντας βέβαια ότι το ΚΚΕ ούτε το ψήφισε ούτε έκρυψε ποτέ πως θέλει να το ανατρέψει. Η υποκρισία, όμως, του επίτιμου περί σεβασμού του Συντάγματος αποκαλύφθηκε σε όλη της την έκταση, καθώς έρχεται τώρα ο ίδιος να ζητήσει «πραξικοπηματική» κατάργηση του Συντάγματος, προκειμένου να κηρυχθεί αναθεωρητική η επόμενη Βουλή, ακριβώς για να θεσμοθετηθούν οι αντιδραστικές διαρθρωτικές αλλαγές και τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα. «Η επόμενη Βουλή πρέπει να είναι αναθεωρητική, καθ' υπέρβασιν του Συντάγματος ή αν θέλετε κατά παρέκκλιση του Συντάγματος», δηλώνει ωμά στη συνέντευξή του στην κυριακάτικη «Καθημερινή», επικαλούμενος ότι «ο τόπος χρειάζεται γενικότερες, βαθιές αλλαγές». Δεν είναι η πρώτη φορά που κάνουν «λάστιχο» το Σύνταγμα προκειμένου να πετύχουν τα γενικότερα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Αλλά όχι και να δίνουν μαθήματα σεβασμού του Συντάγματος και να αξιώνουν γενικότερα σεβασμό στην (αστική) νομιμότητα. Ειδικά σε ό,τι αφορά το ΚΚΕ χτυπούν λάθος πόρτα...
Ισχυρό ΚΚΕ
Η επίθεση που εξαπέλυσε το ΠΑΣΟΚ στο ΚΚΕ, με αφορμή τη συγκροτημένη κριτική που ασκεί το Κόμμα για την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης και την επικίνδυνη για το λαό στρατηγική της στο Αιγαίο και τις συμμαχίες της στην περιοχή, αποτελεί δείγμα της ανησυχίας που τρέφουν η πλουτοκρατία και τα κόμματά της για τον πραγματικό πολιτικό αντίπαλο στα αντιλαϊκά τους σχέδια. Καθόλου τυχαία, τα κυβερνητικά επιτελεία και τα αστικά ΜΜΕ έχουν επεξεργαστεί την πολεμική τους στο ΚΚΕ με ενιαία επιχειρήματα, είτε αυτή αφορά στα ζητήματα της οικονομίας, είτε στο ρόλο του Κόμματος στην οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης, είτε στην εξωτερική πολιτική.
Η πρεμούρα τους δεν είναι αναίτια. Σε συνθήκες βαθύτατης κρίσης, με τις αντιφάσεις του καπιταλιστικού οικοδομήματος να αναδεικνύονται ολοένα και πιο οξυμένες και τη λαϊκή πάλη να δημιουργεί τρανταγμούς στο αστικό πολιτικό σύστημα, ο ρόλος και η επιρροή του ΚΚΕ είναι παράγοντας καθοριστικός για το πού θα οδηγηθούν οι εξελίξεις. Το ΚΚΕ επιβεβαιώνεται στην κριτική που ασκεί στην κυρίαρχη πολιτική και τους φορείς της. Ταυτόχρονα, οι θέσεις του Κόμματος και η διέξοδος που προτείνει κερδίζουν έδαφος στις λαϊκές συνειδήσεις, δυσκολεύοντας τα σχέδια των αστών να προωθούν ανεμπόδιστα την αντιλαϊκή πολιτική, δημιουργούν διεργασίες χειραφέτησης από την αστική πολιτική στις λαϊκές συνειδήσεις, αποτελούν πόλο λαϊκής συστράτευσης ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική.
Η πλουτοκρατία και τα κόμματά της ξέρουν ότι πίσω από τις κολεγιές με το Ισραήλ και την προσέγγιση με την Τουρκία δεν κρύβεται το λαϊκό συμφέρον, αλλά η πρεμούρα των πολυεθνικών να κάνουν πλιάτσικο στον ενεργειακό πλούτο της περιοχής. Ξέρουν πως οι διάφορες εναλλακτικές προτάσεις για τη διαχείριση της κρίσης δεν οδηγούν σε λαϊκή ευημερία, αλλά, αντίθετα, για να ευοδωθούν, έχουν σαν προϋπόθεση τη βύθιση του λαού πιο βαθιά στη φτώχεια, μέσα από το φτήνεμα της εργατικής δύναμης. Ξέρουν ότι οι ανατροπές στην Υγεία και την Παιδεία δεν οδηγούν σε καλύτερες υπηρεσίες για τα λαϊκά στρώματα, αλλά σε βάθεμα της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης, στον αποκλεισμό εκατομμυρίων ανθρώπων του μόχθου από στοιχειώδεις υπηρεσίες.
Απέναντι σ' αυτήν την πολιτική, που ορίζεται από τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, το κεφάλαιο και τα κόμματά του έχουν στρατηγικό αντίπαλο το ΚΚΕ. Γι' αυτό επιτίθενται, άλλοτε κατασυκοφαντώντας το, άλλοτε διαστρεβλώνοντας τις θέσεις του, άλλοτε παρουσιάζοντάς το σαν κόμμα «συστημικό», άλλοτε σαν κόμμα χωρίς ρεαλιστικές προτάσεις, ή σαν δύναμη επικίνδυνη για την αστική «δημοκρατική ομαλότητα». Η ανησυχία τους για τη δύναμη του λαού, όταν αυτή μπολιαστεί με τις θέσεις του ΚΚΕ και την προοπτική της λαϊκής εξουσίας, είναι αυτή που καθορίζει την πολεμική τους. Αυτήν την ανησυχία πρέπει να βλέπουν οι εργαζόμενοι και ο λαός πίσω από κάθε επίθεση στο Κόμμα, πίσω από κάθε, εξόφθαλμη ή ύπουλη, προσπάθεια των αστών να δημιουργήσουν αντιδραστικά αντανακλαστικά εναντίον του. Γι' αυτό πρέπει αποφασιστικά να συμβάλουν στο δυνάμωμα του ΚΚΕ, στο στέριωμα της λαϊκής συμμαχίας για την οργάνωση της αντεπίθεσης για την ανατροπή της εξουσίας των αστών. Αυτή είναι η απάντηση που χτυπάει «στο ψαχνό» εκείνους που θέλουν το λαό φοβισμένο στη γωνία, αποκομμένο από το ΚΚΕ, που με συνέπεια υπηρετεί τα πραγματικά του συμφέροντα.
Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ
Στόχος τους η φτηνή εργατική δύναμη...
Γρηγοριάδης Κώστας
ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΕΙ «σύγκλιση»! Η ΕΕ - σύμφωνα με τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών - πρέπει να βρει μια ...κοινή ηλικία συνταξιοδότησης!
Να υποθέσουμε ότι επιθυμούν κάτι τέτοιο για να μπορεί να συνεννοηθεί καλύτερα ένας συνταξιούχος από τη Δανία με τους φίλους του στην Ιταλία και την Ελλάδα για το πότε θα πάνε ταξιδάκια αναψυχής;
Για να μη χαλάσουν οι ...παρέες, βρε παιδί μου. Φανταστείτε τώρα να βγει ένας στη σύνταξη και οι άλλοι να δουλεύουν. Θα υπάρχει δυσαρμονία.
Και τέτοια πράγματα δεν τα μπορούν στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Θέλουν ...κοινωνική συνοχή.
Κατά έναν περίεργο τρόπο, φυσικά, οι «αρμονίες» τους συμπίπτουν με τη μείωση του λεγόμενου εργασιακού κόστους και τη μεγαλύτερη κερδοφορία των πολυεθνικών και των εταιρειών.
ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ τα ρεπορτάζ των τηλεοπτικών καναλιών όλο το Σαββατοκύριακο σχετικά με το ποιο Μέσο είναι πιο φθηνό. Τα μέσα μαζικής μεταφοράς με την αύξηση των εισιτηρίων ή το αυτοκίνητο με την αύξηση της βενζίνης;
Το κάθε κανάλι έβγαλε τα συμπεράσματά του βεβαίως, αλλά σε κανένα δεν είδαμε την απλούστατη διαπίστωση: Οτι ένας εργαζόμενος για να μετακινηθεί απλά στη δουλειά του χρειάζεται το ...10 με 20% - σε κάποιες περιπτώσεις και παραπάνω - του μισθού του.
Κι αυτά, την περίοδο που οι επιχειρήσεις - ενθαρρυμένες φυσικά από τις περίφημες επιχειρησιακές συμβάσεις που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ - θέλουν μειώσεις μισθών 20 και 30%...
Το συμπέρασμα, φυσικά, είναι εμφανές: Ολοι οι δρόμοι οδηγούν ...στη μείωση του εισοδήματός μας, ανεξαρτήτως πώς μετακινείται κανείς...
Παπαγεωργίου Βασίλης
Η «κρίση χρέους» και το χρέος
Γρηγοριάδης Κώστας
Αν κάτι έγινε ξεκάθαρο από τις δηλώσεις των ηγετών και των τραπεζιτών της ΕΕ στη φετινή σύνοδο του Νταβός είναι αναντίρρητα ότι η «κρίση χρέους» είναι το πρόσχημα και ταυτόχρονα το πιστόλι στον κρόταφο για να κλιμακωθεί ο πόλεμος των ευρωμονοπωλίων κατά των λαών. Αποδείχθηκε πεντακάθαρα ότι η προπαγάνδα για την αντιμετώπιση της «κρίσης χρέους» είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με ένα συνολικό πακέτο μέτρων για την ανταγωνιστικότητα. Δηλαδή, τα μέτρα που παίρνουν καμιά σχέση δεν έχουν με την αντιμετώπιση του χρέους. Με άλλα λόγια, όποια λύση και αν δώσουν για να διευκολύνουν δήθεν τις κυβερνήσεις στην αντιμετώπιση των κρατικών χρεών, εννοείται πάντα προς όφελος των αστικών τάξεων, το λογαριασμό θα τον πληρώνουν οι λαοί με το τσάκισμα των εργασιακών - λαϊκών δικαιωμάτων, ώστε να υποτιμηθεί δραστικά η εργατική δύναμη και να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία του κεφαλαίου. Τα ισχυρά κράτη - μέλη δεν τηρούν πλέον ούτε τα προσχήματα. «Πρώτα τα μέτρα για την ανταγωνιστικότητα και μετά ενεργοποίηση του ευρωπαϊκού ταμείου», ξεκαθάρισε ο Σόιμπλε, ενώ στο ίδιο μήκος κύματος η Α. Μέρκελ δήλωσε ότι «αυτός που δέχεται την αλληλεγγύη να δέχεται και τους όρους», μιλώντας ευθέως για «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας»... Δεν υπάρχουν λοιπόν περιθώρια για ψευδαισθήσεις και είναι επιζήμιες οι αντιλήψεις που καλλιεργούνται ότι τάχα μέσα από την πάλη για την αντιμετώπιση της «κρίσης χρέους» μπορεί το κίνημα να βρει το δρόμο του ...προς το σοσιαλισμό. Αντίθετα, επιβεβαιώνεται ότι είναι μονόδρομος η ταξική συσπείρωση και ενότητα με καθαρό ορίζοντα τη ρήξη και ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Αυτό είναι το χρέος του λαού.
Κομπάρσος στο αντι-ΠΑΜΕ μέτωπο
«Παραλήρημα του ΠΑΜΕ κατά της Αυτόνομης Παρέμβασης» ανακαλύπτει η «Αυγή» και στήνει ένα αναλόγου περιεχομένου και χαρακτηρισμών δημοσίευμα το περασμένο Σάββατο. Εμφανίζει την παράταξη της «Αυτόνομης Παρέμβασης» (ΑΠ) στη θέση του θύματος μιας άδικης επίθεσης. Παρά όμως την προσπάθεια αγωνιστικής αγιοποίησης και αποκατάστασής της από την εφημερίδα του ΣΥΝ, η παράταξη της ΑΠ παραμένει πέρα για πέρα εκτεθειμένη. Τα γεγονότα είναι αμείλικτα. Η ΑΠ όχι μόνο έγινε ουρά της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ στη ΓΣΕΕ, αλλά με λύσσα έδωσε αγώνα για να μην προκηρυχτεί απεργία στις 10 Φλεβάρη. Αλλωστε το ομολόγησε η ίδια με ανακοίνωσή της. Αλλά αφού η «Αυγή» εμφανίζεται στο δημοσίευμα να γνωρίζει «από μέσα» τα «ντεσού» και τα παρασκήνια για την ημερομηνία της απεργίας, ας μας υποδείξει έστω ένα Εργατικό Κέντρο ή Ομοσπονδία όπου οι δυνάμεις της ΑΠ υποστήριξαν την απεργία στις 10 Φλεβάρη, που πρότειναν και στη συνέχεια αποφάσισαν εκατοντάδες συνδικάτα. Δεν υπάρχει. Παντού, σε όσα Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες μπήκε η πρόταση των ταξικών δυνάμεων, οι εκπρόσωποι της ΑΠ στάθηκαν αντίθετοι και στην καλύτερη περίπτωση παρέπεμπαν στις αποφάσεις που θα πάρει η ΓΣΕΕ, δηλαδή η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ. Εκείνες δηλαδή οι δυνάμεις που η ΑΠ χαρακτηρίζει ως «παρατάξεις του δικομματισμού». Τις καταγγέλλει στα λόγια, για να συρθεί από πίσω τους τελικά, όταν πρόκειται να στηρίξει το αντι-ΠΑΜΕ μέτωπο, στο οποίο δηλώνει σταθερά «παρών» ως μόνιμος κομπάρσος.
Ακατάλυτοι δεσμοί
Δύο πράγματα ανησυχούν κυρίως την κυβέρνηση από την εξέγερση του λαού στην Αίγυπτο. Το πρώτο είναι να διασφαλιστούν τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων που έχουν επενδύσει στη χώρα του Νείλου. Οπως είπε χαρακτηριστικά (στον «Real Fm») ο υφυπουργός Εξωτερικών Δ. Δόλλης, «οποιαδήποτε κατάσταση, μεταβατική ή μη, θα πρέπει να μας δίνει τη δυνατότητα να παρέμβουμε για να προστατεύσουμε τα οικονομικά συμφέροντα επιχειρήσεων ή ατόμων». Το δεύτερο που ανησυχεί την κυβέρνηση είναι ο κίνδυνος να υπάρξει ένα νέο κύμα μεταναστών από την Αίγυπτο. Προληπτικά λοιπόν έγινε χτες σύσκεψη υπό τον Χρ. Παπουτσή για να σηκώσει ένα νέο «φράχτη» σε στεριά και θάλασσα... Δεν περίμενε βέβαια κανείς από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ούτε βέβαια από την ηγεσία της ΝΔ να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στον αγώνα του αιγυπτιακού λαού, ακριβώς γιατί από ταξική θέση είναι σταθερά αλληλέγγυοι με τη «σταθερότητα» που διασφάλιζε το καθεστώς Μουμπάρακ στα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού ή όποιο άλλο ταξικό υπέρ του κεφαλαίου καθεστώς επιδιώκουν να επιβάλουν, αφού τώρα όλοι οι ιμπεριαλιστές κατηγορούν το καθεστώς Μουμπάρακ. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο. Επίσης απεχθάνονται και τρέμουν τις κοινωνικές εξεγέρσεις και γι' αυτό δεν έβγαλαν ούτε μια λέξη αποδοκιμασίας για τις εκατόμβες των νεκρών και τους χιλιάδες τραυματίες. Μάλιστα, ο εν λόγω υφυπουργός δε δίστασε να εκφράσει την υποστήριξή του στο στρατό, δηλώνοντας πως «ο στρατός της Αιγύπτου είναι διαχρονικός εγγυητής της ομαλότητας και αυτή τη στιγμή φαίνεται να έχει στα χέρια του την εξουσία»! Δεν πρέπει να υποτιμώνται επίσης οι ιδεολογικοπολιτικοί δεσμοί που έχει το ΠΑΣΟΚ με τον Χ. Μουμπάρακ, που, όπως και ο Μπεν Αλι στην Τυνησία, είναι ομοϊδεάτης τους και εκλεκτό μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς...
Στην ανατροπή η προοπτική
Το επικοινωνιακό επιτελείο της κυβέρνησης επιχειρεί να κάνει υπόθεση του καθένα μας το ζήτημα του υψηλού κρατικού χρέους και των προοπτικών του. Στα Μέσα Ενημέρωσης, μάλιστα, γίνονται συγκεκριμένες αναφορές και παρουσιάζονται σενάρια για μέτρα και ρυθμίσεις που εξετάζονται ώστε να συνεχιστεί η κανονική πληρωμή των τοκοχρεολυτικών δόσεων. Κοινός παρονομαστής όλων των παραλλαγών είναι ότι κάθε ρύθμιση θα συνοδευτεί από δεσμεύσεις για κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής με ορίζοντα δύο και τρεις δεκαετίες.
Καλή η προσπάθεια της κυβέρνησης να προλειάνει το έδαφος για τα χειρότερα, όμως οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να ξεχνούν ούτε στιγμή ότι δε χρωστάνε δεκάρα σε κανέναν. Σε κανέναν απολύτως! Το χρέος δημιουργήθηκε μόνο και μόνο για να υλοποιηθεί, από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, μια καθαρά ταξική πολιτική, η πολιτική στήριξης του μεγάλου κεφαλαίου. Για να εξυπηρετηθεί η κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Για να βγάλουν εκατοντάδες δισεκατομμύρια μερικές δεκάδες, άντε εκατοντάδες πολυεθνικά συγκροτήματα. Η τάξη που κέρδισε από αυτή την πολιτική, αυτή η τάξη χρωστάει και πρέπει να επιστρέψει τα δάνεια. Αυτοί άρπαξαν και εξακολουθούν να ιδιοποιούνται τα αποτελέσματα της εργασίας των εργαζομένων και τον κοινωνικό πλούτο της χώρας, αυτοί οφείλουν να πληρώσουν τα δανεικά που πάρθηκαν για λογαριασμό τους.
Το κεντρικό πρόβλημα, βέβαια, για την άρχουσα τάξη συνολικά δεν είναι το χρέος. Το δείχνουν με κάθε ευκαιρία. Οι περικοπές στους μισθούς των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα δε μειώνουν ούτε δεκάρα το δημόσιο χρέος. Το ίδιο και οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, η μείωση των εργοδοτικών εισφορών, οι αυξανόμενες φοροαπαλλαγές του κεφαλαίου, το άνοιγμα των λεγόμενων «κλειστών επαγγελμάτων» κ.ο.κ. Η αντιλαϊκή επίθεση που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση με τις πλάτες της ΕΕ και του ΔΝΤ, οι σαρωτικές αναδιαρθρώσεις σε όλο το φάσμα των εργασιακών σχέσεων αλλού αποβλέπουν...
Ολοι τους, από την κυβέρνηση και τους συνοδοιπόρους της στο εσωτερικό, μέχρι το ΔΝΤ και την ΕΕ, λένε ότι αυτό που θέλουν να εξασφαλίσουν είναι η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων. Πώς, δηλαδή, οι ντόπιες επιχειρήσεις θα μπορούν να παραβγαίνουν, σε επίπεδο κόστους παραγωγής, με επιχειρήσεις από τη Βουλγαρία, την Κίνα και το Πακιστάν. Μόνο που αυτό μπορεί να γίνει μόνο με εξομοίωση του κόστους παραγωγής. Κοντολογίς, αυτό που ορέγονται και αυτό στο οποίο θέλουν να μας υποτάξουν, είναι να αποδεχτούμε εργασιακές σχέσεις και μισθούς παρόμοιους με αυτών των χωρών.
Το μέλλον των εργαζομένων είναι στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Στην αποτροπή των σχεδίων κυβέρνησης και ολιγαρχίας. Στην άρνηση και στην ανατροπή της πολιτικής η οποία μέχρι σήμερα υπηρετεί την τάξη εκείνων που πλουτίζουν σε βάρος του συνόλου των εργαζομένων και της κοινωνίας. Στην ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, που υπάρχει και αναπαράγεται μόνο χάρη στην εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης και στη λεηλασία του πλούτου της χώρας. Προοπτική για τους εργαζόμενους και όλο το λαό είναι η φυγή προς τα μπρος, ο αγώνας για την εξασφάλιση των όρων, των προϋποθέσεων και των αναγκαίων συσχετισμών για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία.
Feeds
