Το ρεσιτάλ της ξεφτίλας των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ, στο διαρκή αγώνα που κάνουν για να στηρίξουν την κυβερνητική πολιτική και το μονόδρομο της πλουτοκρατίας, δεν έχει όρια. Τελευταίο δείγμα γραφής η χτεσινή δήλωση του προέδρου της ΓΣΕΕ που στην πραγματικότητα αποδέχθηκε πλήρως την ουσία των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός, επιχειρώντας να προσαρμόσει τις ανάγκες και τους αγώνες των εργαζομένων σε αυτό το πλαίσιο! «Ο "στενός κορσές" του μνημονίου αποδεικνύεται όχι μόνο άδικος αλλά και αναποτελεσματικός. Μόνον αν ο δημοσιονομικός εξορθολογισμός συνδυαστεί με πολιτικές που θα καταστήσουν το δημόσιο χρέος βιώσιμο και διαχειρίσιμο υπάρχει ελπίδα», ήταν η χαρακτηριστική δήλωση του Γ. Παναγόπουλου, με την οποία επιβεβαιώνει περίτρανα ότι θεωρεί απόλυτα φυσιολογικό να πληρώσουν οι εργαζόμενοι και ο λαός για το κρατικό χρέος, παρόλο που γνωρίζει ότι δεν ευθύνονται στο ελάχιστο. Δεν έχει κανένα πρόβλημα να χαρακτηρίζει «εθνικό σχέδιο», τον πόλεμο της πλουτοκρατίας κατά του λαού και το σάρωμα των εργασιακών δικαιωμάτων, ούτε να τοποθετείται υπέρ του «εξορθολογισμού των δημοσίων δαπανών», δηλαδή στο πετσόκομμα των κοινωνικών δαπανών... Δεν εκπλήσσει όμως κανέναν η προδοτική στάση των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ, που σταθερά και σε κάθε βήμα βάζουν γερές πλάτες για την υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής, που συνθλίβει τη ζωή των εργαζομένων, του λαού. Οι εργαζόμενοι δεν περιμένουν τίποτα και οργανώνουν από τα κάτω και με το ΠΑΜΕ την αντεπίθεσή τους για να πάρουν όλα όσα τους ανήκουν.
Αποκαλύπτονται
Προχτές, σχολιάζοντας την απόφαση του Αρείου Πάγου για τους συμβασιούχους του ΟΠΑΠ, η ΓΣΕΕ έβγαλε ανακοίνωση με τον τίτλο «ιστορική ανατροπή», διανέμοντας ένα κείμενο με το οποίο πανηγύριζε για τη δικαστική δικαίωση των εργαζομένων. Στο τέλος του κειμένου ζητούσε από την κυβέρνηση «να εκτελέσει την απόφαση του Δικαστηρίου και να μονιμοποιήσει όλους τους συμβασιούχους οι οποίοι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες». Δηλαδή, ζητούσε να έχουν σταθερή εργασία μόνο όσοι είναι απαραίτητοι στις πάγιες και διαρκείς ανάγκες του αστικού κράτους και του κεφαλαίου, ανάγκες που η καθημερινότητα της λαϊκής οικογένειας αναδεικνύει ότι καμιά σχέση δεν έχουν με τα λαϊκά συμφέροντα.
Χτες, με νέα της ανακοίνωση, η διοίκηση της ΓΣΕΕ ανέλαβε να διαλύσει κάθε παρεξήγηση ότι νοιάζεται για τις ανάγκες των εργαζομένων. Σημειώνει λοιπόν πως «με τη μεγάλη νίκη της 14/04/2011 κερδήθηκε από τους εργαζομένους άλλη μία μάχη στο δύσκολο πόλεμο κατά της κατάχρησης, των διαδοχικών συμβάσεων δήθεν ορισμένου χρόνου ή έργου, της ανασφάλιστης εργασίας, της ομηρίας». Αυτό με το οποίο διαφωνεί λοιπόν είναι η «κατάχρηση» των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, η κατάχρηση της προσωρινής δουλειάς. Μην το παρακάνουμε βρε παιδιά, αυτό λέει ουσιαστικά η ΓΣΕΕ στην κυβέρνηση...
Περί ενότητας...
Οσο επιμένουν εκεί στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να ανεμίζουν την ξεφτισμένη σημαία της «ενότητας της Αριστεράς» τόσο πιο πολύ εκτίθενται. Πρέπει ομολογουμένως να διαθέτουν πολλά «καντάρια» θράσους ώστε να μιλούν για ενότητα αυτοί που στην πράξη την κακοποίησαν με τον χειρότερο τρόπο. Ο χώρος δεν μας επιτρέπει να αναπαράξουμε όλα όσα έγιναν και ειπώθηκαν στα χρόνια που ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούσε και προβαλλόταν σαν το σχήμα που έκανε την «ενότητα» πράξη και τα οποία επιβεβαιώνουν πως όταν η «ενότητα» εκλαμβάνεται σαν σύνθημα, σαν πυροτέχνημα, για να προκαλέσει εντυπώσεις, όταν συνομολογείται από κορυφές και δεν εκφράζει άλλες ανάγκες, δεν υπηρετεί παρά μόνο μικροκομματικές σκοπιμότητες, τότε καταντά «λυκοφιλία».
Το τελευταίο διάστημα η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ επανήλθε στα περί «ενότητας», μίλησε για «επανεκκίνηση» του ΣΥΡΙΖΑ και διαβεβαίωνε πως έμαθε από τα λάθη που έγιναν. Φαίνεται όμως πως μία από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ έχει διαφορετική άποψη. Η οργάνωση «Ξεκίνημα» ανακοίνωσε προχτές ότι παύει να αποτελεί συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ. Σε ανακοίνωσή της αναφέρει πως «είναι γνωστό το τι γίνεται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και τα σχόλια περιττεύουν», ενώ για την «επανεκκίνηση» του σχήματος σχολιάζει: «δεν πρόκειται να υπάρξει ουσιαστική επανεκκίνηση, υπάρχει μία τεχνητή συγκόλληση (...) πρόκειται για "λυκοφιλία"»... Τέλος, προσάπτει στον ΣΥΝ ότι οι θέσεις του είναι «οι θέσεις του ΠΑΣΟΚ» και «σημαντικών τμημάτων των πιο παραδοσιακών εκπροσώπων του κατεστημένου».
Μήπως είναι ώρα να πάψουν να μιλάνε στο όνομα της «ενότητας»; Και να μην τη δυσφημίζουν σε στιγμές που η ενότητα του λαού αναδεικνύεται σε επιτακτική ανάγκη;
Η ψευδαίσθηση της νομικής διεξόδου
Προχτές τελείωσε μια δικαστική περιπέτεια 13 ετών με μια απόφαση που αποδέχεται το αίτημα 20 συμβασιούχων για μετατροπή των συμβάσεών τους από ορισμένου σε αορίστου χρόνου. Ακαριαία, πολιτικά και συνδικαλιστικά στηρίγματα του καπιταλισμού πανηγύρισαν ξέφρενα. Βγήκαν να δουλέψουν στην ψύχρα τους συμβασιούχους, λέγοντας ότι τα δικαστήρια μπορούν να βάλουν τέλος στη χρόνια εργασιακή και πολιτική ομηρία τους. Για να διαλύσουμε τον ισχυρισμό τους θα αρκούσε να πούμε ότι η απόφαση αυτή θα έχει, ίσως, θετικές συνέπειες για ένα πάρα πολύ μικρό κομμάτι συμβασιούχων πριν το 2001. Ομως έχει μεγαλύτερη σημασία για το ίδιο το εργατικό κίνημα να αναδειχθεί το ψέμα, ο αποπροσανατολισμός και η παραπλάνηση ότι η ανεργία θα λυθεί με δικαστικές αποφάσεις.
Ο καπιταλισμός γεννά και θρέφει την ανεργία, τη γιγαντώνει σε περιόδους κρίσης. Δεν μπορεί να εξασφαλίσει το δικαίωμα στη δουλειά για όλους, πολύ περισσότερο τη σταθερή εργασία με πλήρη δικαιώματα. Δεν μπορεί, γιατί δεν υποτάσσει τις παραγωγικές δυνάμεις στην εξυπηρέτηση των αναγκών των εργαζομένων, αλλά των αναγκών των κεφαλαιοκρατών. Η «μοίρα» τους καθορίζεται από το στόχο της μεγιστοποίησης των κεφαλαιοκρατικών κερδών. Πρακτικά αυτό σημαίνει άναρχη ανάπτυξη, ένταση της εκμετάλλευσης, αλλαγή οργανικής σύνθεσης κεφαλαίου και άνοδο της παραγωγικότητας με νέα μέσα παραγωγής, χωρίς ελλάτωση του εργάσιμου χρόνου, που πετά στο δρόμο εργαζόμενους.
Ταυτόχρονα, σε κάθε κλάδο παραγωγής, σε κάθε καπιταλιστική επιχείρηση αξιοποιείται τόσο εργατικό δυναμικό, όσο και για όσο χρόνο το χρειάζονται οι καπιταλιστές για να μεγιοστοποιούν τα κέρδη τους και όχι να καλύπτουν τις ανάγκες του λαού. Επίσης, ενώ υπάρχουν τομείς που μπορούν να εργάζονται οι άνθρωποι μένουν στην ανεργία, γιατί οι καπιταλιστές δεν κάνουν επενδύσεις, αφού δεν είναι αρκετά κερδοφόροι. Οπως π.χ. η Αγροτική οικονομία στην Ελλάδα ή η Κλωστοϋφαντουργία, αλλά και τομείς όπως η Υγεία, η Παιδεία, που ενώ υπάρχουν ανάγκες δεν καλύπτονται. Το πλαίσιο αυτό καθορίζει και τις λεγόμενες «πάγιες και διαρκείς ανάγκες» του αστικού κράτους, τις οποίες ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ ζητάνε να χρησιμοποιούνται ως κριτήριο για να κρίνεται ποιος έχει δικαίωμα να μονιμοποιηθεί και ποιος όχι. Η «λογική» τους οδηγεί στο εξής συμπέρασμα: Οποιος δεν εξυπηρετεί τις πάγιες και διαρκείς ανάγκες του αστικού κράτους, κατ' επέκταση τις ανάγκες των κεφαλαιοκρατών, δεν έχει δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά.
Είναι σαφές ότι το δικαίωμα στη δουλειά για όλους, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, δεν μπορεί να το εξασφαλίσει ο καπιταλισμός. Το πρόβλημα αυτό μπορεί να λυθεί ριζικά και οριστικά μόνο μέσα από την κατάργηση της αιτίας, δηλαδή την ανατροπή του καπιταλισμού. Η παραδοχή αυτή αναδεικνύει το γελοίον του ισχυρισμού ότι μια δικαστική απόφαση ή ένας νόμος μπορεί να εξασφαλίσει το δικαίωμα αυτό στον καπιταλισμό. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο μέσα από την πολιτική πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για την κατάκτηση της εξουσίας. Στο πλαίσιο αυτής, με κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, που στόχο θα έχει την εξυπηρέτηση των εργατικών και λαϊκών αναγκών, θα εξασφαλίζεται δουλειά για όλους γιατί θα αυξάνονται συνεχώς οι ανάγκες σε εργατικά χέρια, αφού σκοπός της ανάπτυξης θα είναι η ικανοποίηση των ολοένα αυξανόμενων αναγκών των λαϊκών οικογενειών και όχι του κέρδους.
Χρήστος ΜΑΝΤΑΛΟΒΑΣ
Στόχοι τους οι στόχοι του κεφαλαίου...
Παπαγεωργίου Βασίλης
ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ και τίποτε διαφορετικό από τις εξαγγελίες Παπανδρέου, τη γνωστή δηλαδή «έκθεση ιδεών» περί εκσυχρονισμού της ελληνικής κοινωνίας, της παραγωγικής βάσης και όλα τα σχετικά...
Το μόνο που μοιάζει τρομακτικό είναι το ενδεχόμενο, είτε ο πρωθυπουργός, είτε κάποιοι από την κυβέρνηση να... τα πιστεύουν κιόλας αυτά που μας αραδιάζουν. Σε αυτή την περίπτωση έχουμε μπλέξει πιο άσχημα από όσο νομίζαμε.
Φαντάζεστε το ενδεχόμενο να προωθούν μια πολιτική όπως αυτή, που καταλύει κατακτήσεις, δημιουργεί φτώχεια, ανεργία, ακρίβεια, εργασιακό μεσαίωνα και αυτοί να νομίζουν πράγματι ότι «αναμορφώνουν» τη χώρα; Μιλάμε για απίστευτη παράνοια.
Φυσικά τα συμφέροντα που εκπροσωπούν είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν έχουν τέτοιες αυταπάτες. Τα κέρδη τους θέλουν να αυξήσουν και να μειώσουν το εργατικό κόστος για πολλά πολλά χρόνια.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ, ΛΕΕΙ, να φανταστεί ο Κ. Μητσοτάκης τη ΝΔ να καταψηφίζει το «Σύμφωνο για το Ευρώ»! Εμείς πάλι μπορούμε, γιατί έχουμε μεγάλη φαντασία.
Αυτό που είναι αδύνατο όμως να σκεφθούμε είναι το να μη στηρίζει τις επιλογές αυτού του Συμφώνου. Πράγματι κάτι τέτοιο θα ξεπερνούσε κάθε λογική...
«Βδομάδα παθών» και «ανάσταση»
Γρηγοριάδης Κώστας
Η χτεσινή ομιλία του πρωθυπουργού επιβεβαίωσε με ξεκάθαρο τρόπο ότι η σταύρωση του λαού θα είναι επώδυνη και βασανιστική και η βδομάδα των παθών θα κρατήσει για πάρα πολλά χρόνια. Ο πρωθυπουργός δεν άφησε περιθώρια για αυταπάτες. Ο πόλεμος κατά του λαού θα είναι ολομέτωπος, δίχως όρια και ημερομηνία λήξης. Πίσω από το φτηνό ιδεολογικό περιτύλιγμα και τους φαιδρούς όρους περί «οδικού χάρτη» και «εθνικού σχεδίου», προβάλλει καθαρά μια ανελέητη επίθεση κατά των λαϊκών δικαιωμάτων και συμφερόντων για χάρη της διάσωσης και ενίσχυσης της πλουτοκρατίας. Οι αριθμητικοί στόχοι του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, δηλαδή τα επιπλέον 26 δισ. από τα νέα μέτρα και τα 50 δισ. από την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, μπορεί να είναι ενδεικτικοί της επερχόμενης λεηλασίας, αλλά δε δείχνουν το βάθος και την «ποιότητα» των αντιλαϊκών ανατροπών. Δηλαδή την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την κυριαρχία των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, την κατεδάφιση της Κοινωνικής Ασφάλισης και τη διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων, το άγριο πετσόκομμα των κοινωνικών δαπανών, την ιδιωτικοποίηση των πάντων. Η χρεοκοπία του λαού είναι το μόνο σίγουρο αποτέλεσμα αυτών των αντιλαϊκών ανατροπών. Ο πρωθυπουργός ψεύδεται συνειδητά όταν ισχυρίζεται πως «ο "άλλος δρόμος", που κάποιοι εύκολα και ελαφρά τη καρδία προτείνουν, είναι ο δρόμος της απομόνωσης της χώρας μας, της πτώχευσης, της εξαθλίωσης των πολιτών για χρόνια». Ομως το δίλημμα για τους δύο δρόμους ανάπτυξης παραμένει αμείλικτο. Μόνο αν ο λαός επιλέξει να ακολουθήσει το δρόμο της ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου μπορεί να προσδοκά στη δική του ανάσταση...
Ο ΣΚΑΪ και το ψέμα του
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι επίδοξοι συκοφάντες του ΚΚΕ σπάνε τα μούτρα τους στην προσπάθεια να πλήξουν τη σχέση του Κόμματος με το λαό, να σπείρουν με ψέματα την αμφιβολία και τη σύγχυση. Στο προχτεσινό δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΪ, τα «παπαγαλάκια» του Αλαφούζου ωρύονταν υστερικά ότι «το ΚΚΕ, με απόφαση μάλιστα της Κεντρικής του Επιτροπής, δε δημοσιοποιεί τα στοιχεία ισολογισμών από τη διαχείριση της κρατικής επιχορήγησης, όπως κάνουν τα άλλα κόμματα». Επειδή ο ΣΚΑΪ και τα άλλα αστικά ΜΜΕ εξασκούνται συχνά πυκνά στην αντιΚΚΕ προπαγάνδα, ανακαλύπτοντας άλλοτε σχέσεις του Κόμματος με τη «Γερμανός», άλλοτε άρνηση του ΚΚΕ για έλεγχο στα οικονομικά του και πάει λέγοντας, τους διευκολύνουμε στο δαιμόνιο «ρεπορτάζ» τους, επαναδημοσιεύοντας στη στήλη τους ισολογισμούς που κάθε χρόνο δημοσιεύει το ΚΚΕ στην έντυπη έκδοση του «Ριζοσπάστη». Οι συγκεκριμένοι ισολογισμοί αφορούν το 2009 (δημοσιεύτηκε στις 28/2/2010, σελ. 29) και το 2010 (δημοσιεύτηκε στις 27/2/2011, σελ. 28). Το είπαμε και χτες, το ξαναλέμε σήμερα: Το ψέμα, όπως και η προσπάθεια να σπιλωθεί το ΚΚΕ, έχουν κοντά ποδάρια.
Αξιολογούν την Υγεία
Την πραγματοποίηση αξιολόγησης του επιστημονικού, ερευνητικού, διδακτικού, κλινικού και διοικητικού έργου των Πανεπιστημιακών Νοσοκομείων «Αιγινήτειο» και «Αρεταίειο» από διεθνείς αξιολογητές ανήγγειλε η υπουργός Παιδείας. Οπως είπε, σύμφωνα με αυτήν την αξιολόγηση, θα γίνει τριετής προγραμματισμός, ώστε τα νοσοκομεία «να λειτουργούν με όρους ρεαλιστικούς και αποτελεσματικούς», ενώ θεωρεί «ότι η λειτουργία προς αυτήν την κατεύθυνση θα είναι και ένα πολύ καλό δείγμα λειτουργίας για πολλά άλλα νοσοκομεία».
Το πώς εννοεί η κυβέρνηση τους «ρεαλιστικούς και λειτουργικούς» όρους στη λειτουργία των νοσοκομείων αποτυπώνεται κρυστάλλινα στις αναδιαρθρώσεις που επιταχύνει στον τομέα της Υγείας. Αλλαγές που επιδιώκουν να μετατρέψουν τον όποιο ακόμη δημόσιο τομέα Υγείας σε επιχειρήσεις, σφιχταγκαλιασμένες με τα μονοπώλια του χώρου και να προσφέρουν την Υγεία στους επιχειρηματίες για κερδοφορία, προσπαθώντας και με αυτό τον τρόπο να δώσουν διέξοδο στην υπερσυσσώρευση κεφαλαίου. «Ρεαλιστικό» για την κυβέρνηση, την ΕΕ και όλες τις δυνάμεις του ευρωμονόδρομου είναι ένα νοσοκομείο να λειτουργεί με βάση το βιβλίο εσόδων - εξόδων του... Να εισάγεται ένας ασθενής και να νοσηλεύεται αν, όταν και όσο θα μπορεί να πληρώσει... Κατά συνέπεια «ρεαλιστικό» γι' αυτούς είναι και το να χρειάζεται ένας 72χρονος που πάσχει από καρκίνο του πνεύμονα επέμβαση αλλά να μην μπαίνει στο χειρουργείο παρά μόνο όταν διαβεβαιώνει ότι θα περάσει από το λογιστήριο, όπως έγινε πρόσφατα στο νοσοκομείο «Σωτήρια».
«
Ρεαλιστικό» για τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου είναι τα νοσοκομεία να λειτουργούν όχι με όσους γιατρούς και νοσηλευτές απαιτεί η έγκαιρη, αποτελεσματική και ολοκληρωμένη φροντίδα των ασθενών, αλλά με εκείνους για τους οποίους θα περισσέψουν κάποια ψίχουλα από τα δισ. που το αστικό κράτος δίνει στα μονοπώλια ως επιδοτήσεις, φοροαπαλλαγές κλπ. Ο δικός τους «ρεαλισμός» όχι μόνο δεν έχει καμία σχέση με τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά και τα υπονομεύει. Ο δικός τους «ρεαλισμός» αναζητά νοσοκομεία - επιχειρήσεις που θα ανοίγουν και θα κλείνουν ανάλογα με το αν αποφέρουν τα προσδοκώμενα έσοδα. Αυτό ετοιμάζονται να αξιολογήσουν. Γι' αυτό και οι δικές τους «αξιολογήσεις» όχι μόνο δεν επιφυλάσσουν τίποτα θετικό για τους εργαζόμενους, αλλά προμηνύουν μόνο νέα αντιλαϊκά μέτρα.
Για τους εργαζόμενους, όμως, αυτό που επείγει είναι η λειτουργία των νοσοκομείων με αξιοποίηση των τεχνολογικών και επιστημονικών επιτευγμάτων, που σήμερα επιτρέπουν να έχουν όλοι δωρεάν υπηρεσίες υγείας. Επείγει να καταργηθεί κάθε επιχειρηματική δράση. Ο προσανατολισμός και ο σχεδιασμός της έρευνας να έχει στόχο την προαγωγή και την οργάνωση της πρόληψης, την αντιμετώπιση βλαβερών για την υγεία παραγόντων και την έγκαιρη λήψη μέτρων για την προστασία της (στη δημόσια υγεία, το εργασιακό περιβάλλον κτλ.). Επείγει να αλλάξουν οι συνθήκες εργασίας μέσα στα νοσοκομεία ώστε να καταργηθούν φαινόμενα που αποτελούν απειλή (και) για τους ασθενείς, όπως τα εξαντλητικά ωράρια, οι τεράστιες ελλείψεις προσωπικού. Επείγει η πληρότητα προσωπικού των νοσοκομείων με επιστήμονες και εργαζόμενους των ειδικοτήτων που απαιτούν οι ανάγκες της χώρας και του πληθυσμού της (ανάλογα με τα κλιματολογικά, επιδημιολογικά, γεωγραφικά κλπ. χαρακτηριστικά της). Για τους εργαζόμενους επείγουν όλ' αυτά, σε αντίθεση με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του. Γι' αυτό και η απάντηση των εργαζομένων (και) στην αξιολόγηση των νοσοκομείων, πρέπει να είναι πρώτ' απ' όλα πολιτική, ταξική, απάντηση - οργάνωση της πάλης ενάντια στα μονοπώλια και την ανάπτυξη που τα υπηρετεί.
Feeds
