Παπαγεωργίου Βασίλης

Μόνο... συμβολική αξία έχει για τα λαϊκά στρώματα αυτή η πολιτική, που κατά τα άλλα είναι αποσπασματική και ελλιπής, κατηγοριοποιεί και εμπορευματοποιεί την Υγεία, μετατρέπει τα νοσοκομεία σε «αυτόνομες οικονομικές μονάδες», δηλαδή σε επιχειρήσεις, και υποβαθμίζει την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (ΠΦΥ). Τη στιγμή που συγχωνεύονται τα ήδη ελάχιστα για τις ανάγκες νοσοκομεία της χώρας και η ΠΦΥ παραδίδεται στην Τοπική Διοίκηση και τις κάθε λογής ΜΚΟ, είναι προκλητικό να «καμαρώνει» το υπουργείο ότι 120 γέροντες εξετάστηκαν από γιατρούς και στην καλύτερη περίπτωση θα ξαναεξεταστούν με κρατική μέριμνα του χρόνου πάλι... Αλήθεια, αν σε αυτούς που εξετάστηκαν βρέθηκαν κάποιοι με προβλήματα ποια θα είναι η τύχη τους στο εξής; Θα υπάρχει π.χ. κάποιος φάκελος με το ιστορικό τους, θα υπάρχει δωρεάν γιατρός κοντά στο σπίτι τους που θα τους παρακολουθεί, θα έχουν δωρεάν τα φάρμακα που χρειάζονται;

Μαύρες πλερέζες έβαλε στην κυριολεξία ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για τις αποφάσεις από τη συνάντηση Μέρκελ - Σαρκοζί. Το πρώτο που τους ανησυχεί, σύμφωνα με τον Δ. Παπαδημούλη, είναι ο «κραυγαλέα αντιδημοκρατικός» τρόπος με τον οποίο παίρνονται οι αποφάσεις στην καπιταλιστική ΕΕ. Εκεί όμως που ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ξεσπάει σε λυγμούς, είναι στο θέμα του ευρωομόλογου, το οποίο, όπως λέει ο Παπαδημούλης, «ενώ κερδίζει έδαφος στους ειδικούς, τους βουλευτές, τους επιχειρηματίες, τους οικονομολόγους (οι Μέρκελ - Σαρκοζί), επιμένουν να το αρνούνται και ως ύστατη υποχώρηση είπαν ότι μπορεί να έρθει στο τέλος. Εχουμε δύο ηγέτες οι οποίοι είναι δογματικά νεοφιλελεύθεροι, είναι λιποβαρείς και επιμένουν να αρνούνται όσα επιβάλλουν οι καιροί, με αποτέλεσμα να εκτίθεται σε βαρύτατο κοινωνικό και οικονομικό κίνδυνο η ευρωζώνη». Ο Παπαδημούλης ομολογεί ότι το ευρωομόλογο το επιθυμούν ισχυρές μερίδες της αστικής τάξης, αστοί οικονομολόγοι και κυβερνήσεις του κεφαλαίου εντός της ΕΕ. Ομολογεί, δηλαδή, ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να πλασάρει σαν «φιλολαϊκή», μια λύση που επιδιώκει το κεφάλαιο για φθηνότερο δανεισμό. Μ' αυτόν τον τρόπο, καλεί το λαό να ταυτιστεί με την κυβέρνηση, την πλουτοκρατία και τα άλλα κόμματά της, ως προς τη «διέξοδο» που επιδιώκουν από την κρίση, την οποία μάλιστα όλοι τους, μαζί και οι οπορτουνιστές, την παρουσιάζουν σαν «κρίση χρέους» και όχι σαν κρίση του καπιταλισμού.

Επιπλέον, ο Παπαδημούλης παρουσιάζει τις αποφάσεις Μέρκελ - Σαρκοζί σαν αποτέλεσμα της ανικανότητάς τους και όχι βέβαια σαν συνειδητές επιλογές για την υπεράσπιση των συμφερόντων της αστικής τάξης των χωρών τους, οι οποίες συνιστούν και τις ισχυρότερες οικονομίες μέσα σε μια λυκοσυμμαχία, που ούτως ή άλλως, δεν μπορεί να ξεφύγει από την ανισομετρία και τους ανταγωνισμούς. Για κερασάκι στην τούρτα, ο βουλευτής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αφήνει την ανησυχία του κόμματός του μήπως και διαλυθεί η καπιταλιστική ΕΕ και η Ευρωζώνη, ταυτίζοντας την ύπαρξη διακρατικών ενώσεων του κεφαλαίου με τα συμφέροντα του λαού. Είναι επικίνδυνοι και ωμοί στον τρόπο που προσπαθούν να δηλητηριάσουν τις λαϊκές συνειδήσεις. Η στρατηγική τους υπηρετεί αντικειμενικά τα συμφέροντα των μονοπωλίων και σαν τέτοια πρέπει να πολεμηθεί.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Το ότι εξαγγέλθηκε λιτότητα για τον ...αιώνα τον άπαντα, μειώσεις μισθών, συντάξεων, δημόσιων επενδύσεων (γιατί ...τι άλλο είναι η «ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας) δεν τους απασχολεί ιδιαιτέρως.

Τα έχουν, βλέπετε, ουσιαστικά προαποφασισμένα. Το θέμα που τους καίει είναι το επιτόκιο με το οποίο θα δανείζονται τα συμφέροντα που εξυπηρετούν, αυτά του κεφαλαίου δηλαδή.

Κατά τα άλλα, τα λουκέτα πολλαπλασιάζονται, η ανεργία «πετάει», η αγοραστική δύναμη των μισθών μειώνεται, οι κοινωνικές παροχές περικόπτονται η μια μετά την άλλη.

Ομως, γι' αυτά φταίει το ...χρέος (και όχι οι πολιτικές που δημιουργούν χρέος στους λαούς για να δώσουν στις πολυεθνικές).

Το χρέος πάλι για να μειωθεί χρειάζεται ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, εξάλειψη πρωτογενών ελλειμμάτων και όλο το σχετικό παραμύθι. Οπότε ...πλήρωνε κοσμάκη.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑ αίτημα από καμία τράπεζα για ενίσχυση της ρευστότητάς της, καθησυχάζουν με διαρροές και δημοσιεύματα οι ...αρμόδιοι. Ολα καλά και το τραπεζικό σύστημα της χώρας χαίρει άκρας υγείας.

Υπάρχουν, όμως, εκατομμύρια αιτήματα ... ενίσχυσης ρευστότητας από τον ελληνικό λαό. Αυτά, όμως, δεν εισακούονται, κανένα ταμείο δεν είναι σε ετοιμότητα να τα ικανοποιήσει και ουδείς προτίθεται να παράσχει αφειδώς ευρώ για κάτι τέτοιο.

Οπως επανέλαβε πολλάκις αυτό το καλοκαίρι ο υπουργός Οικονομίας, η σταθεροποίηση (δηλαδή η κερδοφορία) του τραπεζικού συστήματος είναι «εθνική υπόθεση». Σε αντίθεση με την επιβίωση των Ελλήνων εργαζομένων, που προφανώς είναι ...υπόθεση άλλης χώρας.

Εκτός πια αν θεωρούν ...παροχή ρευστότητας το ΕΚΑΣ των συνταξιούχων, που φρόντισαν να το κόψουν από μερικές χιλιάδες δικαιούχους.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Μπορεί η οικονομική κρίση για τα εκατομμύρια των εργαζομένων να σημαίνει φτώχεια και ανεργία, όμως το σύστημα είναι τέτοιο που η εξαθλίωση και η ανέχεια των πολλών, σημαίνει ταυτόχρονα οικονομική ευμάρεια και πλουτισμό των ολίγων.

Τα στοιχεία που συνθέτουν αυτή την πραγματικότητα του καπιταλισμού είναι πολλά και καθημερινά. Ενδεικτική είναι και η είδηση που δημοσιεύτηκε χτες και αφορά τις εξελίξεις στο χώρο του στόλου των Ελλήνων εφοπλιστών. Ε, λοιπόν, την ώρα που οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα προσπαθούν να περισώσουν τα ψίχουλα της επιβίωσης, οι εφοπλιστές, χτίζουν σε διάφορες χώρες του κόσμου 653 νέα πλοία, έχοντας ιδιαίτερη προτίμηση στα ναυπηγεία της Κορέας και της Κίνας.

Θα πει κάποιος γιατί στην Κορέα και όχι στην Ελλάδα. Η απάντηση που αυθόρμητα έρχεται στο νου, είναι ότι εκεί τα μεροκάματα κινούνται σε εξευτελιστικά επίπεδα, ωστόσο οι Ελληνες εφοπλιστές, αυτοί που κατά καιρούς εμφανίζονται ως ευεργέτες της χώρας, ανέκαθεν προτιμούσαν, για δικούς τους λόγους, τα κορεάτικα ναυπηγεία, ενώ από το 2007 ναυπηγούν και στην Κίνα.

Την Ελλάδα είναι φανερό την αξιοποιούν για άλλους λόγους, ανάμεσα στους οποίους επειδή δεν πληρώνουν δεκάρα φόρο εισοδήματος για τα εκατοντάδες εκατομμύρια που κερδίζουν.

Η μετά από αρκετούς μήνες αύξηση των ποσών που είναι κατατεθειμένα σε τραπεζικούς λογαριασμούς, οδηγεί ορισμένους στο συμπέρασμα ότι μετά τις αποφάσεις του Ιούλη για το δεύτερο δάνειο που θα δοθεί προς την Ελλάδα, κάποιοι από εκείνους που είχαν φυγαδεύσει τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό, φέρνουν τα χρήματά τους πάλι πίσω.

Το αν πράγματι αυτό είναι αλήθεια ή όχι, δεν είμαστε σε θέση να το γνωρίζουμε. Επειδή όμως λόγος γίνεται για αύξηση καταθέσεων περίπου 1,1 δισ. ευρώ, το θέμα μάλλον κάπως αλλιώς μοιάζει να είναι και να συνδέεται περισσότερο με τους τόκους εξαμήνου που λογίστηκαν στους λογαριασμούς στα τέλη του Ιούνη.

Αλλωστε, εδώ που τα λέμε, εκείνοι που είχαν τον παρά και διέθεταν τον τρόπο να τον βγάλουν στο εξωτερικό, το πιο πιθανό είναι να είναι εντελώς αδιάφοροι για τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πώς θα διατηρήσουν και θα αυξήσουν τις περιουσίες τους. Και μην ξεχνάμε, όταν μιλάμε για καταθέσεις Ελλήνων στο εξωτερικό, εννοούμε τα 600 δισ. ευρώ και όχι το ψωρο-δισεκατομμύριο που αυξήθηκαν οι εδώ καταθέσεις.