ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Να χρεοκοπήσει η πλουτοκρατία

Παπαγεωργίου Βασίλης

Περήφανος για τα βάρβαρα μέτρα που έχει πάρει η κυβέρνηση που έχουν οδηγήσει σε εξόντωση και εξαθλίωση το λαό, εμφανίστηκε ο πρωθυπουργός στις δηλώσεις που έκανε πριν, κατά και μετά τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες. «Δύο χρόνια τώρα, όλοι οι Ελληνες έχουμε κάνει μία πρωτοφανή εθνική προσπάθεια, μία πρωτόγνωρη δημοσιονομική προσαρμογή. Ποτέ, κανένας πολίτης, σε καμία ευρωπαϊκή χώρα, δεν έχει σηκώσει παρόμοιο βάρος, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα», επαναλάμβανε διαρκώς, εμφανίζοντας μάλιστα ως «πατριωτική» και «περήφανη» πράξη την άγρια σφαγή των λαϊκών δικαιωμάτων από την κυβέρνησή του. Αυτό είναι, όπως κυνικά παραδέχεται, το ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί, προκειμένου να περιορίσει όσο γίνεται τη χασούρα των εγχώριων μονοπωλιακών ομίλων στο παζάρι που γίνεται στη λυκοσυμμαχία για τον επιμερισμό των ζημιών από την καπιταλιστική κρίση. Οποιο όμως και αν είναι το ύψος του «κουρέματος» του χρέους, ο λαός οδηγείται ραγδαία σε βαθιά και μόνιμη χρεοκοπία και εξαθλίωση. Η πολυδιαφημισμένη «επανεκκίνηση της οικονομίας» θα γίνει πάνω στα ερείπια των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων, μέσα από την απόλυτη φτώχεια της εργατικής τάξης και του λαού. Σήμερα πλέον δεν επιτρέπονται αυταπάτες και ψευδαισθήσεις. Για να σωθεί ο λαός πρέπει να χρεοκοπήσει η πλουτοκρατία. Ο μόνος δρόμος για να γίνει αυτό είναι να χάσουν την εξουσία τα μονοπώλια και να ανοίξει ο δρόμος να γίνει ο πλούτος λαϊκή περιουσία με λαϊκή εξουσία και αποδέσμευση από την ΕΕ.

Στο απυρόβλητο ο καπιταλισμός και η ΕΕ

Οσο κι αν ψάχνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δε βρίσκει καμία άλλη εξήγηση των όσων τεκταίνονται σε επίπεδο ΕΕ και έτσι σε κάθε ανακοίνωσή του τα αποδίδει στην «εμμονή των κυρίαρχων ευρωπαϊκών δυνάμεων στη διάσωση των ισχυρών τραπεζικών ομίλων και στα κέρδη του κεφαλαίου». Ομοίως, την προσπάθεια που καταβάλλει η ελληνική κυβέρνηση να εκπροσωπήσει τα συμφέροντα της ντόπιας πλουτοκρατίας ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ την αγνοεί και την κατηγορεί μονίμως ότι είναι «απούσα από το διάλογο που διεξάγεται στην Ευρωζώνη» και η απουσία της «σέρνει τη χώρα σε αποφάσεις που δεν δίνουν απάντηση στη βιωσιμότητα των χρεών, με νέα μνημόνια (...) αύξηση της ύφεσης και της ανεργίας και σε κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων, υπό καθεστώς μόνιμης επιτροπείας και μείωσης της εθνικής κυριαρχίας»...

Και επίσης μόνιμη επωδός των ανακοινώσεών του είναι οι προτάσεις διαχείρισης της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου, όπως: «Αναδιαπραγμάτευση του χρέους με διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του, σε ένα πλαίσιο ρήξης με το νεοφιλελεύθερο οικοδόμημα και παράλληλης υιοθέτησης πολιτικής για την ανάπτυξη και την αναδιανομή του πλούτου».

Τα πράγματα, πάντως, δεν είναι έτσι. Η στάση της ΕΕ δεν οφείλεται σε κάποιο ψυχολογικού τύπου πρόβλημα. Είναι συνειδητή και αποσκοπεί στην υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου συνολικά με άγρια επίθεση στους λαούς. Μέσα εκεί συνειδητή είναι και η στάση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που σφαγιάζει το λαό προκειμένου να σώσει ό,τι μπορεί να σωθεί, στο πλαίσιο και των έντονων αντιθέσεων στο εσωτερικό της ΕΕ, απ' τα συμφέροντα της ντόπιας πλουτοκρατίας. Οσο για τη λύση που προτείνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ επίσης συνειδητά κοροϊδεύει το λαό ότι πρόκειται να ωφεληθεί απ' αυτήν. Αυτό δε θα συμβεί για όσο το κεφάλαιο εξουσιάζει, κατέχοντας τα μέσα παραγωγής του πλούτου, συνεπώς να καρπώνεται το μόχθο των εργαζομένων.

Καημός τους... το μέλλον της ΕΕ

Την αγωνία της για το «μέλλον της ΕΕ» που «δοκιμάζεται από την έλλειψη ουσιαστικής πολιτικής ενότητάς της» καταθέτει σε ανακοίνωσή της η ΔΗΜ.ΑΡ. με την οποία ζητά απ' την κυβέρνηση «με διαφαινόμενη την απόφαση για μεγάλο ποσοστιαίο κούρεμα του ελληνικού χρέους, να διεκδικήσει ρυθμίσεις που θα διασφαλίζουν τη ρευστότητα του τραπεζικού συστήματος, της οικονομίας, τις καταθέσεις, τα Ασφαλιστικά Ταμεία, αλλά και την εξυπηρέτηση του χρέους που δεν θα έχει διαγραφεί».

Ας μην έχουν αμφιβολία κι ας μην ανησυχούν, η κυβέρνηση θα κάνει ό,τι περνά απ' το χέρι της για να διασφαλίσει τις τράπεζες, την οικονομία των καπιταλιστών. Κι αυτό σημαίνει και οι κύριοι της ΔΗΜ.ΑΡ. το γνωρίζουν καλά, ότι θα επιτείνει τον σφαγιασμό των δικαιωμάτων και του εισοδήματος του λαού. Αν αυτό της ζητούν, τότε μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι. Οσο για την ευρωενωσιακή λυκοσυμμαχία πράγματι δοκιμάζεται αλλά όχι γιατί απουσιάζει η πολιτική ενότητά της. Δοκιμάζεται γιατί στον καιρό μιας βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης ισχύει το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» κι αυτό σημαίνει ότι κάθε χώρα αγωνιά και μοχθεί για τα συμφέροντα κατ' αρχήν των δικών της μονοπωλίων. Αρραγές είναι το μέτωπό της μόνο απέναντι στους λαούς. Κατά τα άλλα οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί είναι πανταχού παρόντες και μάλιστα βαίνουν εντεινόμενοι όσο τα εργαλεία τους για τη διαχείριση της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου αποδεικνύονται αδύναμα και αναποτελεσματικά. Μ' αυτήν την ΕΕ συντάσσεται η ΔΗΜ.ΑΡ.. Συνεπώς στέκεται απέναντι στο λαό. Καθαρά πράγματα.

Η κυβέρνηση έχει την ευθύνη

Λίγες μόλις μέρες μετά τη δολοφονική επίθεση των παρακρατικών σε βάρος της απεργιακής διαδήλωσης του ΠΑΜΕ, τα δημοσιεύματα στον αστικό Τύπο επαληθεύουν ότι η προβοκάτσια δεν ολοκληρώνεται με την οργάνωση και την εκτέλεσή της, αλλά η διαχείρισή της από τα αστικά επιτελεία αποτελεί οργανικό κομμάτι της. Και τι δεν έχει γραφτεί από το μεσημέρι της Πέμπτης! Αλλοι χρεώνουν ύπουλα στο ΠΑΜΕ ότι περιφρούρησε την αστική νομιμότητα και όχι τη μεγαλειώδη συγκέντρωσή του, για να δώσουν άλλοθι και ιδεολογία στους τραμπούκους. Αλλοι παρουσιάζουν την προβοκάτσια σαν «σύρραξη» μεταξύ διαδηλωτών, εξισώνουν τον επιτιθέμενο με τον αμυνόμενο και προσπαθούν να δηλητηριάσουν τις λαϊκές συνειδήσεις με προκατασκευασμένες «αναλύσεις» για «ενδοαριστερό εμφύλιο» και «βεντέτα του ΚΚΕ με τους αναρχικούς».

Αλλοι λένε και γράφουν πως το ΚΚΕ δέχεται βία, επειδή το ίδιο είναι υπέρ της βίας. Εξισώνουν τις εργατικές κινητοποιήσεις ενάντια στη βία του κράτους και της αντιλαϊκής πολιτικής, με τη δολοφονική επίθεση ομάδων που καθοδηγούνται ή αξιοποιούνται από τους κρατικούς μηχανισμούς, για να συκοφαντήσουν τους λαϊκούς αγώνες. Κοινός παρονομαστής είναι η απουσία κάθε αναφοράς στην κυβέρνηση, στα σχέδια και την ευθύνη της για το χτύπημα των εργατικών λαϊκών αγώνων, ιδιαίτερα του ταξικού κινήματος. Κάνουν τους ανήξερους και ζητάνε με υποκρισία στοιχεία που να πιστοποιούν δήθεν τη συμμετοχή παρακρατικών στις ομάδες των κουκουλοφόρων. Προσπαθούν να απαξιώσουν τις καταγγελίες του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ για την προέλευση και το ρόλο των προβοκατόρων διαχρονικά ενάντια στο οργανωμένο κίνημα.

Για να σταθεροποιήσει και να θωρακίσει την εξουσία του, το αστικό κράτος δεν έχει άλλο δρόμο από το να αντιστοιχεί την καταστολή και την τρομοκράτηση με την άνοδο της ταξικής πάλης, στρέφοντας τα πυρά του στα πιο πρωτοπόρα τμήματα των εργαζομένων και του λαού, στην πολιτική πρωτοπορία του εργατικού λαϊκού κινήματος. Σ' αυτόν τον πόλεμο, δε διστάζει να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο. Οι επιθέσεις στο ΚΚΕ, έξω και πέρα από την πολιτική αντιπαράθεση, δεν είναι καινούριες, ούτε αφορούν μόνο την ιστορία του Κόμματος σε προηγούμενες δεκαετίες. Τα προβοκατόρικα ψέματα για τα οικονομικά του ΚΚΕ, η συκοφαντία σε περιόδους απεργιών ή μεγάλων κινητοποιήσεων, η διαστρέβλωση της Ιστορίας του Κόμματος είναι μέρος της ίδιας επίθεσης που επεξεργάζονται επιτελεία και μηχανισμοί του κράτους, πρόθυμα αστικά κόμματα που εκτελούν συμβόλαια σε βάρος του λαού.

Στόχος τους είναι να απαξιώσουν το ΚΚΕ στα μάτια του εργατόκοσμου, να τον απογοητεύσουν, να τον φοβίσουν. Να τον κρατήσουν σπίτι, ή αν βγει στο δρόμο, να τον στρέψουν στην ελεγχόμενη εκτόνωση, να τον αποθαρρύνουν από το να συναντηθεί με το ταξικό κίνημα, που έχει την ικανότητα να οργανώνει και να ριζοσπαστικοποιεί συνειδήσεις. Η ευθεία δολοφονική επίθεση στην απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, είναι όψη του ίδιου νομίσματος. Προετοιμάστηκε και εκδηλώθηκε στο έδαφος της προβοκατόρικης πολεμικής απέναντι στο ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, που το προηγούμενο διάστημα κορυφώθηκε από διάφορα κανάλια. Αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής είναι η κυβέρνηση και οι μηχανισμοί της. Είναι η πρώτη που έχει επιφορτιστεί την ευθύνη να ενσωματώσει και να καταστείλει το εργατικό λαϊκό κίνημα και γι' αυτό ενεργοποιεί κάθε φανερό και κρυφό μέσο. Ο λαός να μη φοβηθεί. Απάντηση με ισχυρό ΚΚΕ και οργάνωση παντού.

Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ

Φοροεπιδρομή ενάντια στο λαό...

Γρηγοριάδης Κώστας

ΑΠΟ ΔΙΑΡΡΟΕΣ ΣΧΕΤΙΚΑ με το τι θα περιέχει το επικείμενο φορολογικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης ...άλλο τίποτε. Αυξήσεις των τεκμηρίων διαβίωσης, κατάργηση του αφορολόγητου, φορολόγηση των καταθέσεων, αύξηση της έκτακτης εισφοράς, βιβλία εσόδων - εξόδων για όλους...

Σχεδόν κάθε πιθανό σενάριο έχουμε ακούσει, και φαίνεται ότι είναι ...παραγωγικότατοι οι εγκέφαλοι και τα επιτελεία του υπουργείου όταν πρόκειται να φορολογήσουν τον κοσμάκη.

Το πόσα από αυτά θα εφαρμοστούν παραμένει άγνωστο, αν και ίσως να ισχύσουν και όλα μαζί αφού γενικά η πρόθεσή τους είναι να ...μας κυκλώσουν από παντού και να βγάλουν «από τη μύγα ξίγκι».

Μπορούμε, πάντως, να σας διαβεβαιώσουμε ότι ανάμεσα στα σχέδια που εξυφαίνονται δεν υπάρχει ούτε ...μισή αράδα για τη φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου. Το αντίθετο μάλιστα, δεν αποκλείεται να δούμε και μειωμένους συντελεστές.

Με δεδομένο μάλιστα ότι στη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες θεωρείται δεδομένη η ανάγκη αύξησης των κρατικών εσόδων ...καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό.

Κατά τα άλλα, «ετοιμάζονται να μας απαλλάξουν από το χρέος», όπως υποστηρίζουν τα παπαγαλάκια των Μέσων Ενημέρωσης.

ΤΟ ΑΚΟΥΣΑΜΕ ΚΙ ΑΥΤΟ: Ιδιωτικές τράπεζες διαφημίζουν χορηγήσεις δανείων προκειμένου να αποπληρωθεί η ...Εφορία! Τις ακούς και τις βλέπεις παντού, σε ραδιόφωνα και εφημερίδες.

Ετσι για να έχει ο κόσμος να διαλέξει: Την ανέχεια ή την υπερχρέωση (που, επίσης, θα οδηγήσει σε ανέχεια). Με απλά λόγια, έχουν πέσει ...σαν τα κοράκια για να αρπάξουν ό,τι μπορούν. Από τη μια το κράτος, από την άλλη οι ιδιώτες.

Οχι πως τα χρήματα της φορολογίας δε θα καταλήξουν πάλι στις τράπεζες και τους μεγαλο-πελάτες τους. Απλά, ορισμένες από αυτές προσπαθούν να τα «κονομήσουν» πιο γρήγορα και χωρίς πολλούς μεσάζοντες.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Εξωραΐζει τους παρακρατικούς ο ΛΑ.Ο.Σ.

Γρηγοριάδης Κώστας

«Εγώ δεν πιστεύω ότι η αστυνομία οργανώνει και καθοδηγεί επεισόδια με την έννοια που το λέει το ΚΚΕ. Θεωρώ όμως σχεδόν βέβαιο ότι ανάμεσα στους κουκουλοφόρους υπάρχουνε άνθρωποι της κρατικής ασφάλειας ή υπάρχουν άνθρωποι της Ασφάλειας εν γένει οι οποίοι βρίσκονται εκεί για μια σειρά από λόγους οι οποίοι είναι περίπου ευνόητοι. Δε θεωρώ όμως ότι αυτοί είναι αυτοί που οργανώνουν τα επεισόδια. Το ότι κάποιος είναι μέσα γιατί αυτοί οι χώροι είναι πρακτορευμένοι, γιατί παρακολουθούνται, γιατί γιατί γιατί από τις κρατικές υπηρεσίες, ότι αυτό μπορεί να συμβαίνει, θεωρώ ότι μάλλον συμβαίνει. Και θεωρώ για να το πω διαφορετικά και να πάρω και θέση σε αυτό, ότι καλώς συμβαίνει (...) Πρέπει να υπάρχει λοιπόν αστυνομική διείσδυση σε αυτούς τους χώρους». Αυτά έλεγε τις προάλλες ο Βορίδης του ΛΑ.Ο.Σ., σε ραδιοφωνική του συνέντευξη («Βήμα FM»). Μπροστά στη αυταπόδεικτη πλέον αλήθεια, ότι τέτοιοι χώροι βρίθουν από ασφαλίτες και θύλακες παρακρατικών, ο ΛΑ.Ο.Σ. παραδέχεται την ύπαρξή τους, αναλαμβάνει όμως να εξωραΐσει το ρόλο τους, για να συγκαλύψει τους προβοκάτορες. Λέει δηλαδή ότι ασφαλίτες συμμετέχουν σ' αυτές τις ομάδες, για λόγους «παρακολούθησης» και κρύβει ότι επειδή ακριβώς αυτοί οι χώροι είναι εύκολο να αλωθούν (ή και να συγκροτηθούν) από τους μηχανισμούς τους κράτους, χρησιμοποιούνται από αυτούς στα σχέδιά τους ενάντια στο λαό και στο κίνημα. Μέσα σ' αυτούς τους μηχανισμούς δρουν και θύλακες της αστυνομίας με «άκρες» στον ΛΑ.Ο.Σ., αλλά και ομάδες ακροδεξιών, που πίνουν νερό στο κόμμα του Καρατζαφέρη. Τρανή απόδειξη τα γεγονότα της 5ης Μάη 2010, όταν και δικοί του άνθρωποι, μαζί με άλλα φασιστοειδή προσπάθησαν να εισβάλουν στη Βουλή για να χτυπηθεί η μεγαλειώδης συγκέντρωση την ώρα που ο ίδιος στην αίθουσα του Κοινοβουλίου κατήγγειλε το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ ότι οργάνωσε την εισβολή! Ο ΛΑ.Ο.Σ. είναι κόμμα εχθρικό προς το κίνημα και το λαό, κόμμα του κνούτου, γι' αυτό και επικίνδυνο για τα συμφέροντά του. Αυτό είναι το πολιτικό καταστάλαγμα που πρέπει να μείνει στις λαϊκές συνειδήσεις και να μετουσιωθεί σε πολιτική καταδίκη του κόμματος Καρατζαφέρη, μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.

Οι κουκούλες και τα μάρμαρα δεν είναι ιδεολογία

Εξαίροντας, τάχα, την περιφρούρηση της διαδήλωσης, στη μεγάλη απεργιακή διαδήλωση της περασμένης Πέμπτης, η εφημερίδα το «Βήμα» παρουσιάζει με ύπουλο τρόπο τη δολοφονική επίθεση των προβοκατόρων κατά των απεργών ως ...βεντέτα που κρατάει από τη δεκαετία του '80: «Εχοντας εμπειρία οργάνωσης και περιφρούρησης, αλλά και την εμπειρία των συγκρούσεων με αριστερίστικες και αναρχοαυτόνομες ομάδες από τη δεκαετία του '80, όταν οι δυνάμεις της ΚΝΕ τους πετούσαν έξω από το Πολυτεχνείο ή όταν τα αμφιθέατρα των σχολών μετατρέπονταν σε "αρένες", το ΚΚΕ αποφάσισε να δώσει δυναμικό "παρών" στη διήμερη απεργία και συγκέντρωση, ώστε να διασφαλιστεί ότι δεν θα διαλυθεί», λέει το ρεπορτάζ του «Βήματος» επικαλούμενο και σε άλλα σημεία τη δεκαετία του '80. Αφού θυμούνται όμως τη δεκαετία του '80, θα έπρεπε να θυμούνται ότι και τότε το κίνημα είχε την εμπειρία από ασφαλίτες που ενδύονταν «αναρχικοί» για να καταφέρουν χτυπήματα στο εργατικό και φοιτητικό κίνημα.

Δεν υπάρχει, επομένως, καμιά «βεντέτα». Υπάρχει, και τότε και τώρα, η δράση μηχανισμών σε συνεργασία, κρατικών και παρακρατικών, ενάντια στο εργατικό, λαϊκό κίνημα. Το «Βήμα», μιλώντας για «βεντέτα», πάει να συγκαλύψει ότι, και τότε και τώρα, προβοκάτορες δρουν σε τέτοιους χώρους, στους οποίους έμμεσα το «Βήμα» θέλει να προσδώσει και «πολιτική ταυτότητα» για να δημιουργήσει συνειρμούς, ότι τάχα η δολοφονική επίθεση που δέχτηκαν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ είχε ...υπόβαθρο ιδεολογικής διαπάλης, ότι και αυτοί αποτελούν μέρος του κινήματος! Οι κουκούλες, τα μάρμαρα και τα αέρια κατά των απεργών διαδηλωτών δεν είναι ιδεολογία, είναι προβοκατόρικη δολοφονική δράση. Πόσο μάλλον που η επίθεση ήταν προσχεδιασμένη και φαίνεται ότι έδρασαν γι' αυτήν διάφοροι μηχανισμοί.

«Σωτηρία» με λαϊκή εξουσία

«Να πτωχεύσει ο λαός να σωθούμε εμείς». Αυτή ήταν και συνεχίζει να είναι η μόνη «συνταγή» που εφαρμόζουν η πλουτοκρατία και η τρόικα για την «έξοδο» από την κρίση και την «επανεκκίνηση της οικονομίας». Τώρα πια αξιώνουν και παράδοση άνευ όρων του λαού και δέσιμο χειροπόδαρα του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Ενδεικτικό από την άποψη αυτή το χτεσινό άρθρο των «Νέων», που κάτω από τον παραπλανητικό τίτλο «Θέλουμε να σωθούμε;», ούτε λίγο ούτε πολύ ζητά από τους εργαζόμενους να σταματήσουν τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις, δηλαδή να πάνε «ως πρόβατα επί σφαγή», άοπλοι στον πόλεμο που έχουν κηρύξει σε βάρος τους η πλουτοκρατία, η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα, τσακίζοντας το λαϊκό εισόδημα, όλα τα εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα και κατακτήσεις. «Υπάρχουν κλάδοι εργαζομένων και επαγγελματικές τάξεις που τραβούν ένα σκοινί το οποίο θα κοπεί οσονούπω, αν αυτό δεν έχει κιόλας συμβεί. Αναγγέλλουν διαρκώς ανανεούμενες απεργίες οι οποίες παραλύουν τη χώρα. Δίνουν τη χαριστική βολή στην οικονομία. Και κάνουν πολλούς από αυτούς από τους οποίους ζητούμε σωτηρία να απορούν αν πράγματι θέλουμε να σωθούμε. Αλήθεια, θέλουμε;», καταλήγει χαρακτηριστικά το άρθρο της εφημερίδας. Αλίμονο αν οι εργαζόμενοι δεν έγραφαν στα παλιά τους τα παπούτσια τέτοια κηρύγματα υποταγής. Η δική τους σωτηρία βρίσκεται ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση. Οι αγώνες τους δεν πρέπει μόνο να δυναμώσουν, αλλά να αποκτήσουν ταξικό προσανατολισμό, να βάλουν εμπόδια στα βάρβαρα μέτρα, να εγκαταλείψουν τα αστικά κόμματα, να συμπορευτούν με το ΚΚΕ, να θέσουν ευθέως θέμα πολιτικής εξουσίας, δηλαδή ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων για να ανοίξει ο δρόμος για τη λαϊκή εξουσία, για αποδέσμευση από την ΕΕ και διαγραφή του χρέους.

Το άλλο σενάριο

Τα σενάρια για την ακριβή διατύπωση των επιλογών ΕΕ - κυβέρνησης για το ελληνικό κρατικό χρέος πάνε κι έρχονται, ωστόσο εκείνο που δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής είναι ότι για τους εργαζόμενους της χώρας μας σημασία δεν έχουν τα «υψηλά» ή τα «χαμηλά» ποσοστά του επικείμενου «κουρέματος», ούτε οι εκβιασμοί που θα χρησιμοποιήσουν οι κυβερνώντες, για να υλοποιήσουν το σχέδιο διάσωσης των τραπεζών και άλλων ομάδων του κεφαλαίου.

Το κύριο, όπως αποδεικνύουν οι μέχρι τώρα παρεμβάσεις κυβέρνησης - τρόικας, με πρόσχημα το χρέος, είναι ότι οποιαδήποτε μορφή διαχείρισής του, είναι απόλυτα ταυτισμένη με τη συνεχή κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης. Κι αν αναρωτιέται κανείς πόσο μεγαλύτερη επίθεση μπορεί ακόμα να υπάρξει, η απάντηση είναι μία: Απώτερος στόχος της οικονομικής ολιγαρχίας είναι η εξασφάλιση ανταγωνιστικής θέσης για τα κεφάλαια που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, ή αυτά που θέλουν να δραστηριοποιηθούν. Με αυτή την έννοια, οι βλέψεις των κεφαλαιοκρατών είναι τα δεδομένα που υπάρχουν σε ανταγωνίστριες με την Ελλάδα χώρες, χώρες της ΕΕ, όπου οι μισθοί είναι της τάξης των 300 ευρώ, τα επίπεδα των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα ανύπαρκτα, ενώ οι συντάξεις συνήθως δίνονται ...μετά θάνατον.

Οι αυριανές ανακοινώσεις για το τυπικό μέρος της υπόθεσης, θα αποτελέσουν νέο ορμητήριο για τον πόλεμο που έχει εξαπολύσει η ολιγαρχία ενάντια στους εργαζόμενους, τους μικρομεσαίους αργότες, τα μεσαία στρώματα των αυτοαπασχολουμένων, τη νεολαία. Η ζημιά που, λόγω «κουρέματος» για το τραπεζικό κεφάλαιο, στην αντιμετώπιση του οποίου θα συμβάλει και το κράτος, θα μεταφραστεί αυτόματα σε νέες μειώσεις των αποδοχών των εργαζομένων, νέους φόρους, νέα αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, νέες μειώσεις των συντάξεων, περισσότερες απολύσεις, ακόμη πιο δραστική περικοπή κρατικών δαπανών για Παιδεία - Υγεία και πάει λέγοντας. Γι' αυτό και εξυφαίνουν διάφορα σχέδια πολιτικών ελιγμών, προτάσσοντας εκείνο που προβλέπει συνεργασίες είτε των δύο μεγάλων κομμάτων, είτε κομμάτων που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο βάζουν πλάτη στη βρώμικη αντιλαϊκή πολιτική.

Οι ταξικές δυνάμεις, το λαϊκό κίνημα, οι εργαζόμενοι και τα άλλα θύματα αυτού του φιλομονοπωλιακού παροξυσμού, δε θα κάτσουν με σταυρωμένα χέρια. Θα εντείνουν τους αγώνες τους, θα ενισχύσουν ακόμα πιο αποφασιστικά το κίνημα αντίστασης, θα δώσουν νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά στην πάλη για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, στοχεύοντας στην ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών. Η κρίση, αλλά και οι παρεμβάσεις, που γίνονται από την άρχουσα τάξη για την αντιμετώπισή της προς όφελος των επιχειρηματικών ομίλων, αποδεικνύουν ότι ο βαθμός κοινωνικοποίησης της οικονομίας είναι ήδη τόσο υψηλός, που οποιοδήποτε σενάριο διάσωσης και στήριξης του κεφαλαίου, ή ομάδων του κεφαλαίου, με δημόσιο χρήμα, σαν κι αυτά που απεργάζονται τώρα στην ΕΕ, αποτελεί πρόσθετη εγκληματική ενέργεια, σε βάρος του λαού. Διέξοδος προς όφελος του λαού υπάρχει: Μπορεί να αναζητηθεί μόνο στην προοπτική της ριζικής ανατροπής των δεδομένων που επιβάλλει η άρχουσα τάξη, κατακλέβοντας τον κοινωνικό πλούτο. Προοπτική για το λαό δεν είναι τα παζάρια για το όποιο «κούρεμα», αλλά η έξοδος από τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, η μονομερής άρνηση καταβολής έστω και ενός ευρώ από το φερόμενο ως χρέος της χώρας, η εξασφάλιση μιας άλλης πορείας της κοινωνίας που στηριγμένη στα κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής και τη σχεδιοποιημένη κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη, θα έχει αποκλειστικό στόχο της τα συμφέροντα ολόκληρου του λαού.