Πήγα στη Βουλή και είπα στον κ. Βενιζέλο, όταν περνούσε το Μεσοπρόθεσμο, αφήστε τα χαράτσια στους μισθωτούς, στους μικροεισοδηματίες και τους μικροϊδιοκτήτες που θα γίνουν νοικιάρηδες στα σπίτια τους και βάλτε χαράτσι στο εφοπλιστικό κεφάλαιο που φοροδιαφεύγει και φοροαποφεύγει, έχει 58 διαφορετικές φοροαπαλλαγές, έχουμε το μεγαλύτερο εμπορικό στόλο, 60-65 καράβια, φτιάχνουν αυτή τη στιγμή -ούτε ένα δεν φτιάχνουν στην Ελλάδα- και βάλτε τους ένα χαράτσι, μικρό, να μπορούν.. αλλά να δώσουν κάτι». Αυτή η πρόταση έγινε απ' τον Αλ. Τσίπρα, που δήλωσε τα παραπάνω χτες σε συνέντευξή του στη ΝΕΤ. Μας δημιουργούνται ορισμένες απορίες, π.χ.: Πόσο μικρό να είναι το χαράτσι στους εφοπλιστές ώστε να μπορούν να το πληρώσουν; Θα το καταβάλουν μία φορά και θα ξεμπερδέψουν; Κάθε χρόνο; Κάθε δύο χρόνια; Γιατί αν το χαράτσι είναι μεγάλο υπάρχει ο κίνδυνος να γίνουν «νοικιάρηδες στα καράβια τους»...
Το πράγμα βέβαια δεν είναι αστείο. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ με τη στρατηγική διαχείρισης εξαπατά τους εργαζόμενους όταν τους προβάλλει λύσεις συνύπαρξης καπιταλιστών - λαού, όπου και οι καπιταλιστές θα έχουν κέρδη και ο λαός θα ικανοποιεί όλες τις ανάγκες του. Και επειδή σκληρό πυρήνα του κεφαλαίου αποτελούν οι εφοπλιστές, αλλά και για να «πουλήσει» αριστερό προφίλ στο λαό καταφεύγει σε κάτι τέτοιες φαιδρότητες. Προφανώς η κυβέρνηση, κάθε αστική κυβέρνηση, ξέρει καλύτερα απ' τους οπορτουνιστές πού υπάρχει πλούτος αμύθητος. Αλλά δεν είναι ο ρόλος της να τον παίρνει απ' αυτούς που τον έχουν για να τον δίνει στο λαό. Ακριβώς το αντίθετο, φροντίζει με την πολιτική της ο πλούτος που παράγει ο λαός να μεγαλώνει, ολοένα και λιγότερα ψίχουλα να μένουν στα χέρια του και όλο τον υπόλοιπο να τον βάζει στο χέρι η πλουτοκρατία. Τα καράβια όπως και κάθε τι άλλο σε αυτόν τον τόπο μπορούν και πρέπει να γίνουν ιδιοκτησία του λαού. Να κινούνται για τις δικές του ανάγκες. Ολα τ' άλλα του οπορτουνισμού είναι για φτηνές εντυπώσεις.
Ο πρωθυπουργός Λ. Παπαδήμος
Ο πρωθυπουργός της χώρας Λ. Παπαδήμος θεωρεί το «μισθολογικό κόστος», ως ανασχετικό παράγοντα, στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, και ως εκ τούτου προτρέπει τους «κοινωνικούς εταίρους» να συμφωνήσουν και να αποδεχτούν από κοινού τη μείωση των μισθών.
Ο πρωθυπουργός της χώρας Λ. Παπαδήμος προειδοποιεί ότι αν οι «κοινωνικοί εταίροι», δε συμφωνήσουν - στη μείωση των μισθών - τότε θα επιληφθεί ο ίδιος του θέματος και, με πράξη νομοθετικού περιεχομένου, θα εισηγηθεί την κατάργηση του 13ου και του 14ου μισθού, ώστε η ελληνική οικονομία να γίνει ανταγωνιστική...
Είναι προφανές ότι ο πρωθυπουργός Λ. Παπαδήμος ενεργεί με κριτήριο τα στενά, ταξικά συμφέροντα της αστικής τάξης της χώρας, η οποία, παραλλάσσοντας και αλλοιώνοντας τις έννοιες των λέξεων, εμφανίζει το ταξικό ως εθνικό, την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου ως ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, την επιδίωξη αύξησης των κερδών της, ως εθνική ανάγκη. Τον παραμορφωμένο αυτό κόσμο εννοιών και συμφερόντων, εκφράζει με ταξική συνέπεια ο εργατοφάγος Λ. Παπαδήμος. Ο οποίος πρέπει να θυμίσουμε διετέλεσε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας και είχε μακρά θητεία στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ως υποδιοικητής της. Είναι, επομένως, εκπρόσωπος του κεφαλαίου, για τα δικά του συμφέροντα πασχίζει, ανάλογη πολιτική προωθεί. Οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης, όταν πρόκειται για τα συμφέροντα της τάξης τους, έχουν βαθιά γνώση ότι θα πρέπει να εφαρμόσουν πολιτική έντασης της εκμετάλλευσης, που σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι, ο λαός, θα ζουν μια ζωή γεμάτη στερήσεις. Και ο Λ. Παπαδήμος αυτό κάνει...
Το... «όγδοο αμάρτημα»
Είναι γνωστό ότι η Εκκλησία αποτελεί, διαχρονικά, το «βαρύ πυροβολικό» των εκμεταλλευτριών τάξεων στην ιδεολογική καταστολή των μαζών, ώστε αυτές να αποδεχθούν ως κάτι το «μοιραίο» την εκμετάλλευσή τους. Το ρόλο αυτό επιβεβαιώνει ο πρόεδρος της Συνόδου Καθολικών Επισκόπων Ιταλίας καρδινάλιος Αντζελο Μπανιάσκο, ο οποίος, κηρύσσοντας την έναρξη των εργασιών της συνόδου δήλωσε... ότι «όποιος φοροδιαφεύγει, διαπράττει αμαρτία»!
Ετσι, και ενώ η καπιταλιστική κρίση βρίσκεται σε έξαρση, είναι πολύ πιθανό να συμπληρωθούν τα «επτά θανάσιμα αμαρτήματα» που «ταξινόμησε» η καθολική Εκκλησία με ένα όγδοο: Αυτό της «φοροδιαφυγής»!
Αλλά, για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο καρδινάλιος θεωρεί «αμαρτωλό» μόνο το λαό και όχι το κεφάλαιο, έσπευσε να δηλώσει την υποστήριξή του στην κυβέρνηση Μόντι, λέγοντας ότι «είναι μια κυβερνητική ομάδα, η οποία χαρακτηρίζεται από καλή θέληση και επιχειρεί να ξεμπλέξει ένα κουβάρι που είναι εξαιρετικά μπερδεμένο»...
Οχι μαζί, απέναντι
«Είμαστε συνταξιδιώτες σ' ένα πλοίο που βουλιάζει», ισχυρίστηκε ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος, απαιτώντας τη θυσία των μισθών, των Συλλογικών Συμβάσεων και την υποταγή των εργαζομένων, προκειμένου οι μεγάλες επιχειρήσεις να έχουν κέρδη. Συνταξιδιώτες ήταν και στον «Τιτανικό» οι επιβάτες της πρώτης θέσης με αυτούς της τρίτης, αλλά για τους τελευταίους δεν περίσσεψαν βάρκες. Το ψευδεπίγραφο και εκ του πονηρού, θεώρημα της «ίδιας» μοίρας, - όπως και του παρεμφερούς, της ίδιας «ρότας» - καταρρίπτεται όμως και για πολλούς άλλους λόγους. Δεν υπάρχει η παραμικρή σύγκριση ανάμεσα στο πορτοφόλι ενός τίμιου εργάτη και αυτό του αφεντικού του. Η εργατιά είναι ταγμένη να δημιουργεί, η πλουτοκρατία να εκμεταλλεύεται το μόχθο του εργάτη.
Τις δύο τελευταίες δεκαετίες, που η ευρωενωσιακή πολιτική δημιούργησε τις βάσεις για την εκτίναξη σε δυσθεώρητα ύψη του καπιταλιστικού κέρδους, πολλαπλασιάζοντας και την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, κανένας ντόπιος ή ξένος πλουτοκράτης δε θεωρούσε τους εργαζόμενους «συνταξιδιώτες» του. Δε μοιράστηκαν μαζί με τους εργαζόμενους το ίδιο φαγητό, τα ίδια σπίτια, τα ίδια πλούτη, την ίδια μοίρα και ζωή. Οσο για το θεώρημα του καραβιού, πάει πολύ να το προτάσσουν εκείνοι που έχουν αγκυροβολήσει τα «κλοπιμαία» της εργατικής υπεραξίας στα λιμάνια όλου του κόσμου και αναμένουν τον «ούριο άνεμο» της εξαθλίωσης των εργαζομένων και της ιδιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, για να τα φέρουν πίσω.
Αλλη ζωή, άλλες αξίες, διαφορετικά καράβια, διαμετρικά αντίθετοι κόσμοι. Μέρος του κεφαλαίου βλέπει ότι δεν μπορεί να βγει αλώβητο από την καπιταλιστική οικονομική κρίση. Φροντίζουν γι' αυτό οι ανταγωνιστές του από την ίδια του την τάξη, που η κρίση είναι γι' αυτούς «ευκαιρία» να δυναμώσουν, να κυριαρχήσουν ακόμη περισσότερο. Αλλά υπάρχει διέξοδος, σκέφτονται, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, υπάρχει τρόπος να ισχυροποιηθεί περισσότερο ο δυνατός. «Λεφτά υπάρχουν», όπως έλεγε και ο πρώην. Από τους μισθούς των εργαζομένων. Με την κατάργηση των ωριμάνσεων, το «πάγωμα» των αυξήσεων, τη μείωση των κατώτατων μισθών, την περικοπή των ασφαλιστικών εισφορών, την αποδιάρθρωση του ωραρίου εργασίας, τις ασύδοτες απολύσεις. Αλλά και από το δημόσιο ταμείο. Με τα λεφτά για τα προγράμματα του ΕΣΠΑ, ενισχύσεις του «επενδυτικού» νόμου, φορολογικές ελαφρύνσεις προς το μεγάλο κεφάλαιο, μείωση του κόστους ίδρυσης και λειτουργίας των επιχειρήσεων, να βγαίνουν από: μείωση των συντάξεων, περιστολή των ασφαλιστικών παροχών, «κούρεμα» των κοινωνικών παροχών, εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Παιδείας.
Μ' ένα «νόμιμο» πειρατικό αρμενίζει μια ζωή το μεγάλο κεφάλαιο και όταν βρει τον εργατοϋπάλληλο, τον αυτοαπασχολούμενο, τον μικρό αγρότη, μόνο του, «τού χεριού του», κάνει ρεσάλτο και του παίρνει ό,τι έχει και ό,τι αγαπά. Κι όταν αυτοί οι άρπαγες πειρατές χάνουν το καράβι τους, με ευκολία μεταπηδούν σε κάποιο άλλο και συνεχίζουν. Γι' αυτό και δεν είμαστε, τελικά, «συνταξιδιώτες». Γι' αυτό και αν υπάρχει μια ελπίδα για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, αυτή είναι η οργανωμένη, ενιαία πάλη όλων των θυμάτων της αντιδραστικής, αντιλαϊκής, «πειρατικής» πολιτικής του μεγάλου κεφαλαίου και των μούτσων του. Πάλη για την ανατροπή αυτής της πολιτικής και διέξοδος στη βάση της πρότασης του ΚΚΕ για λαϊκή εξουσία με λαϊκή οικονομία.
Γιώργος ΦΛΩΡΑΤΟΣ
Εχουν ήδη χρεοκοπήσει το λαό...
Γρηγοριάδης Κώστας
ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΦΗΜΟ ΘΡΙΛΕΡ του PSI συνεχίζεται! Προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι διεξάγονται απίστευτης σκληρότητας διαπραγματεύσεις, με τον Παπαδήμο και τον Βενιζέλο να βαράνε χέρια στα τραπέζια...
Να είστε σίγουροι, πάντως, πως όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα αποκλείεται να το ονομάσουν οτιδήποτε άλλο εκτός από «επιτυχία».
Το μόνο που δεν ξέρουμε είναι αν σκέφτονται να διοργανώσουν και παρέλαση στα πρότυπα της αρχαίας Ρώμης, με τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Οικονομίας να τριγυρίζουν στην Αθήνα δαφνοστεφανωμένοι.
Κι όλα αυτά γιατί; Για να έχει, λένε, ο προϋπολογισμός λιγότερους τόκους να αποπληρώσει, άρα περισσότερα χρήματα για ανάπτυξη και οι τράπεζες μεγαλύτερη ρευστότητα για την «πραγματική οικονομία» (μετά την ανακεφαλαιοποίηση, που εμείς, φυσικά, θα πληρώσουμε).
Τι εννοούνε, όμως, με αυτό; Απλούστατο: Τα χρήματα του προϋπολογισμού «για την ανάπτυξη» να πάνε στους κατασκευαστές για δρόμους, στους εφοπλιστές για δρομολόγια πλοίων και στους βιομήχανους για επιδοτήσεις παντός είδους.
Οσο για τη ρευστότητα των τραπεζών, θα έχει ακριβώς τους ίδιους αποδέκτες, πλην, όμως, τη ροή χρημάτων θα την αποκαλούμε «δάνεια».
Αρα, λοιπόν, έχουν πολλούς λόγους να αγχώνονται για την επιτυχία του PSI όλοι οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου. Εμείς μάλλον δεν έχουμε κανέναν, μια και σε κάθε περίπτωση ...πληρώνουμε την νύφη.
Φυσικά, είναι και η περίφημη ...«αποφυγή της χρεοκοπίας» που «θα μας γυρίσει δεκαετίες πίσω» και θα μας επιφέρει τόσα κακά.
Αυτό, αν υποθέσουμε, όμως, ότι ο εργαζόμενος των 500 ή 700 ευρώ και ο συνταξιούχος των 480 ευρώ, μαζί με τον άνεργο, βαδίζουν στους δρόμους του μέλλοντος και της ευημερίας.
Τους βεβαιώνουμε ότι δεν αισθάνονται καθόλου έτσι και δεν τους λέει απολύτως τίποτε το ότι η φτώχεια τους μετριέται σε ένα «σκληρό νόμισμα» που αποτελεί «παγκόσμιο αποθεματικό».
Παπαγεωργίου Βασίλης
«Παράπλευρη απώλεια» η εξαθλίωση του λαού
Γρηγοριάδης Κώστας
«Παράπλευρες απώλειες» απόλυτα δικαιολογημένες θεωρεί ο κυβερνητικός εκπρόσωπος τη χρεοκοπία και την εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων, προκειμένου να διασωθεί η πλουτοκρατία. Σε χτεσινές ραδιοφωνικές συνεντεύξεις του ο Π. Καψής παραδέχεται ωμά ότι τα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση «θα έχουν μεγάλο κοινωνικό κόστος», αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν μπορεί, σύμφωνα με τον κυνισμό του εκπροσώπου, να αποτελέσει το λόγο για να σταματήσει ο πόλεμος της πλουτοκρατίας κατά του λαού. «Εάν τώρα πούμε ότι μπροστά στα μέτρα που θα χρειαστούν - πολύ μεγάλο μέρος των οποίων χρειαζόμαστε έτσι κι αλλιώς -, εάν μπροστά σε αυτό το πολιτικό κόστος ή κοινωνικό κόστος - γιατί υπάρχει και το κοινωνικό κόστος - απεμπολούμε αυτό το δικαίωμα (σ.σ. της παραμονής στο ευρώ), να το αποφασίσουμε ανοιχτά ως κοινωνία και ως πολιτικό σύστημα», δήλωσε (στον «Φλας»), επισημαίνοντας με νόημα ότι η πράξη σχηματισμού της κυβέρνησης Παπαδήμου «ήταν μια πολιτική απόφαση που σήμανε ότι θέλουμε να κάνουμε ό,τι χρειάζεται ώστε να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ». Αξιώνουν, δηλαδή, με ωμό και προκλητικό τρόπο να αποδεχθεί ο λαός ότι η φτώχεια και η εξαθλίωσή του είναι κάτι αναπόφευκτο και πρέπει να συμβιβαστεί με αυτήν την ιδέα και να σκύψει το κεφάλι. Είναι αδίστακτοι και θα κάνουν τα πάντα για τη σωτηρία του κεφαλαίου από την κρίση, τις συνέπειες της οποίας πληρώνουν εργαζόμενοι που τους έχουν χρεοκοπήσει. Τώρα, λοιπόν, οι εργαζόμενοι πρέπει να υπερνικήσουν το φόβο και την τρομοκρατία στους τόπους δουλειάς και να οργανώσουν την αντεπίθεσή τους σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, με στόχο τη λαϊκή εξουσία.
Το ξεμπρόστιασμα των εργατοπατέρων
Ξεβράκωτοι απέναντι στους εργαζόμενους της εταιρείας, αλλά και γενικότερα στο λαό εμφανίζονται οι εργατοπατέρες της ΟΜΕ-ΟΤΕ, καθώς πριν καν στεγνώσει το μελάνι της υπογραφής που έβαλαν πριν τρεις μήνες κάτω από την επαίσχυντη σύμβαση που μειώνει κατά 30% τους μισθούς μέσα στην τριετία με ταυτόχρονη μείωση του ωραρίου εργασίας, τώρα παριστάνουν τους εξαπατημένους επειδή η διοίκηση της εταιρείας προχωρά στην επέκταση των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, εφαρμόζοντας διακεκομμένο ωράριο σε εκατοντάδες εργαζόμενους στα 140 καταστήματα του Οργανισμού. Με περισσή υποκρισία καταγγέλλουν τάχα την «ηγετική ομάδα ΟΤΕ-COSMOTE», γιατί «επιχειρεί να μετατρέψει την εταιρεία σε παρτ τάιμ». Ομως ήταν οι ίδιοι που διαβεβαίωναν ότι με την επαίσχυντη σύμβαση διασφαλίζονταν οι θέσεις εργασίας και υπήρχε δέσμευση της εταιρείας ότι δε θα προχωρήσει σε εκ περιτροπής εργασία κ.ο.κ. Εξαπατούσαν βέβαια συνειδητά τους εργαζόμενους γιατί ο ίδιος ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Μ. Τσαμάζ είχε τότε χαρακτηρίσει τη σύμβαση ως «μέρος της συνολικής προσπάθειας για το μετασχηματισμό του ΟΤΕ σε μία ανταγωνιστική και αποδοτική εταιρεία», αφήνοντας σαφώς να εννοηθεί ότι η στρατηγική για τη δραστική μείωση του «εργατικού κόστους», μέσω και της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Για «ποια αθέτηση συμφωνιών» άρα κάνουν λόγο οι εργατοπατέρες της ΟΜΕ-ΟΤΕ, που δεκαετίες τώρα με τις ευλογίες της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ βρίσκονται στην πρωτοπορία του ξεπουλήματος των συμφερόντων των εργαζομένων; Οι εργαζόμενοι πρέπει να τους πετάξουν από το σβέρκο τους και να συστρατευτούν με το ΠΑΜΕ για να οργανώσουν την πάλη τους σε γραμμή σύγκρουσης με τα μονοπώλια και την εξουσία τους.
Περί «εθνικής διατροφικής πολιτικής»
Την ώρα που τα υποσιτιζόμενα παιδιά λιποθυμούν απ' την πείνα στα θρανία και ο κόσμος σχηματίζει ουρές στο Σύνταγμα για μια τσάντα πατάτες απ' τους παραγωγούς της Βοιωτίας, συνεδρίασε και η Επιστημονική Επιτροπή Διατροφικής Πολιτικής στο ΕΚΕΠΥ. Εργο της Επιτροπής είναι η υποστήριξη της Ειδικής Γραμματείας Διατροφής και Αθλησης του υπουργείου Υγείας, η υποβολή προτάσεων επί των προτεραιοτήτων για τη χάραξη Εθνικής Διατροφικής Πολιτικής, ο καθορισμός αναγκών για έρευνα, η εισήγηση μέτρων και η γνωμοδότηση για σχέδια νομοθετικών ρυθμίσεων αναφορικά με τη διατροφή. Και απ' την πρώτη συνεδρίαση φάνηκε ότι θα αυξηθεί η φορολογία στα προϊόντα, όπως η ζάχαρη και το αλάτι, που θεωρούνται βλαπτικά.
Αλλωστε, πώς μπορεί να χαραχτεί εθνική διατροφική πολιτική που θα προστατεύει τα λαϊκά συμφέροντα, με τα μονοπώλια να έχουν στα χέρια τους τον κλάδο των τροφίμων και των ποτών; Για παράδειγμα, μπορεί να εξασφαλιστεί η επάρκεια αλλά και η ασφάλεια των προϊόντων που έχει ανάγκη η λαϊκή οικογένεια, όταν η αγροτική παραγωγή και καλλιέργεια καθορίζεται με σκοπό το εύκολο και μέγιστο δυνατό κέρδος για τα μονοπώλια; Πώς μπορούν να αποκλείονται από την αγορά τροφές που έχουν πρώτες ύλες ή ουσίες επικίνδυνες ή αμφίβολων συνεπειών για τον ανθρώπινο οργανισμό, όταν η έρευνα σχεδιάζεται και ελέγχεται με βάση πάλι το μέγιστο δυνατό κέρδος; Καθημερινά ανακοινώνονται αποσύρσεις προϊόντων από μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ λόγω επικινδυνότητας, πώς θα περιοριστούν τέτοιοι κίνδυνοι όταν η διατροφή του λαού εξαρτάται από τα μονοπώλια;
Για όλα αυτά οι «Επιτροπές» των αστικών κυβερνήσεων ούτε συζήτησαν ούτε θα συζητήσουν ποτέ.
Με τη δύναμη των ταξικών αγώνων
Τα νέα μέτρα - κόλαφος, που ετοιμάζονται από το μαύρο μέτωπο συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑ.Ο.Σ., πλουτοκρατίας, τρόικας, με τη στήριξη της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, βάζουν ταφόπλακα ακόμη και στα τελευταία εργασιακά δικαιώματα της εργατικής τάξης. Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η ισοπέδωση των μισθών, η γενίκευση των ευέλικτων μορφών εργασίας, το χτύπημα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, αποτελούν την μέχρι στιγμής κορύφωση των αντεργατικών μεταρρυθμίσεων. Πρόκειται για ένα αντεργατικό σφαγείο με μοναδικό στόχο την κερδοφορία, την ανταγωνιστικότητα του μεγάλου κεφαλαίου, προκειμένου να βγει όσο το δυνατό περισσότερο αλώβητο από την καπιταλιστική κρίση, μέσω της δραστικής μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης.
Το ερώτημα που μπαίνει, μετά και απ' αυτές τις εξελίξεις, είναι ένα: Μπορεί να υπάρξει απάντηση; Μπορούν οι εργαζόμενοι να αντεπιτεθούν, να έχουν αποτέλεσμα σε όφελός τους απέναντι σε αυτή την άγρια επιθετικότητα που θέλει να σφαγιάσει τους μισθούς και τα δικαιώματά τους; Τα όσα τώρα προσπαθούν να πάρουν πίσω μέσω «διαλόγων» - μαύρο μέτωπο και εργατοπατέρες - είναι κατακτήσεις της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Δεν τους χαρίστηκε τίποτα. Αντίθετα, κατακτήθηκαν μέσα από ταξικές αναμετρήσεις, μερικές φορές αιματηρές - όπως για παράδειγμα το 8ωρο ή η Κοινωνική Ασφάλιση και μάλιστα πολύχρονες. Αυτοί οι αγώνες είναι η ίδια η ιστορία του εργατικού κινήματος, είναι κομμάτι της ταυτότητας των ταξικών του αγώνων, είναι μια σημαντική παρακαταθήκη, που μπορεί και πρέπει να αξιοποιηθεί και στο σήμερα.
Οι εργάτες δεν κέρδισαν τις Συλλογικές Συμβάσεις, δηλαδή τη δυνατότητα συλλογικής διαπραγμάτευσης των όρων πώλησης της εργατικής τους δύναμης - θεμέλιο των ως τώρα εργατικών κατακτήσεων - με τη συμμετοχή τους στους διάφορους «κοινωνικούς διαλόγους». Αντιθέτως, το πέτυχαν μέσα απ' το καμίνι της ανειρήνευτης ταξικής πάλης. Μέσα από την ενιαία τους πάλη, ως τάξη απέναντι σε τάξη. Η ένταση τέτοιων αγώνων στο σήμερα, αποτελεί το μοναδικό ισχυρό όπλο που διαθέτουν οι εργάτες απέναντι στο αντιδραστικό, αντεργατικό μέτωπο που σφυρηλατεί η πλουτοκρατία. Αποτελεί το μοναδικό εχέγγυο ότι μπορούν να μπουν εμπόδια στην εργοδοτική επιθετικότητα, να ματαιωθούν αντεργατικά μέτρα, και μέσα απ' αυτό το δρόμο που θα εναντιώνεται καθολικά στο κεφάλαιο και τα συμφέροντά του, στη γενικευμένη επίθεσή του, θα αποσπά ακόμη και κατακτήσεις.
Σήμερα, αν και οι δυνάμεις του μαύρου μετώπου φαντάζουν ισχυρές και ανίκητες, κάθε άλλο παρά τέτοιες είναι. Τα αστικά κόμματα και επιτελεία έχουν σοβαρούς τριγμούς, δυσκολίες να περάσουν τα μέτρα που θέλουν, φοβούνται την οργανωμένη ταξική εργατική, λαϊκή δράση γι' αυτό και έχουν εσωτερικά ρήγματα. Δεν μπορούν να χειραγωγήσουν το λαό σ' αυτή την πολιτική, να τον υποτάξουν, να διαχειριστούν την κρίση όπως προηγούμενα. Η ενιαία ταξική πάλη των εργατών, σε συνδυασμό με τη συμμαχία της εργατιάς με τα άλλα λαϊκά στρώματα, μπορεί να αποτελέσουν καταλυτικό παράγοντα για την ένταση της πάλης που θα εμποδίσει την εφαρμογή των μέτρων. Οι εργάτες έχουν τη δύναμη. Τρανή απόδειξη είναι ότι στη χώρα μας, χάρη στην ύπαρξη ενός τέτοιου κινήματος, δεν έχουν καταφέρει ακόμη να πάρουν τα μέτρα που έχουν περάσει στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η ενδυνάμωση του ταξικού πόλου του εργατικού κινήματος και η κλιμάκωση της πάλης, αποτελούν και το εχέγγυο για την επιτυχία των αυριανών μεγάλων μαχών.
Feeds
