Οποία υποκρισία. Οι διαπρύσιοι κήρυκες της «ελεύθερης αγοράς», οι αδιάλλακτοι πολέμιοι του «κρατισμού», για να δικαιολογήσουν την εν ψυχρώ κλοπή εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, τα οποία, σαν τους άρπαγες και χωρίς να ενημερώσουν καν τις διοικήσεις των Οργανισμών, «κούρεψαν» στα πλαίσια της συμφωνίας του PSI, επικαλούνται σήμερα ένα νόμο, που δίνει τη δυνατότητα στην εκάστοτε κυβέρνηση και στην ΤτΕ, να χρησιμοποιούν κατά το δοκούν περιουσιακά στοιχεία των ΝΠΔΔ, που έχουν προέλθει από εισφορές των εργαζομένων.
Είναι ακριβώς οι ίδιοι άνθρωποι, τα ίδια κόμματα, οι ίδιοι φορείς της αστικής τάξης, που επί δεκαετίες μας πιπίλιζαν το μυαλό, για το πόσο καλή είναι η «απελευθέρωση» του τραπεζικού συστήματος, η οποία άρχισε το 1986 από την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Η οποία, «απελευθέρωσε» το πιστωτικό σύστημα της χώρας από το σφικτό κρατικό εναγκαλισμό... Και πραγματικά από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, «απελευθερώθηκε» το τραπεζικό σύστημα. Για την ακρίβεια απελευθερώθηκε η ληστρική ορμή του τραπεζικού κεφαλαίου, να καταδυναστεύσει τις ζωές εκατομμυρίων εργαζόμενων, μέσω των ακριβών δανείων, των μηδενικών καταθετικών επιτοκίων και της ραγδαίας επέκτασης του «πλαστικού χρήματος».
Αλλά - καταραμένη αφηρημάδα - οι γνήσιοι «αντικρατιστές» μας, δεν προέβλεψαν και την «απελευθέρωση» των αποθεματικών των ΝΠΔΔ, με την έννοια να αποφασίζουν οι διοικήσεις τους και μόνο για το πού και πώς θα τοποθετούν τα διαθέσιμά τους. Λόγω... αβλεψίας προφανώς, τα αποθεματικά των ΝΠΔΔ, παρέμειναν υπό τον... σφικτό κρατικό εναγκαλισμό, ή ακριβέστερα στη διάθεση της εκάστοτε αστικής κυβέρνησης, για το πώς θα τα χρησιμοποιήσει προς όφελος των μονοπωλιακών ομίλων.
Βλέπεις, η αφηρημάδα τους πιάνει όταν πρόκειται για λεφτά του λαού. Και φροντίζουν να πάνε στο κεφάλαιο.
Και έχουν το θράσος οι αχρείοι να επικαλούνται σήμερα έναν επαίσχυντο νόμο, για να κάνουν μια απροσχημάτιστη κλοπή χρημάτων των εργαζομένων. Αυτή είναι τελικά η αστική πολιτική. Φτιάχνουν νόμους για να ενισχύουν την πλουτοκρατία.
Μπορεί να μη γνωρίζουμε ποιο είναι το πραγματικό βάθος της «κόντρας» που, σύμφωνα με τα αστικά ΜΜΕ, έχει ξεσπάσει στο εσωτερικό της συγκυβέρνησης Παπαδήμου για την «απελευθέρωση» της αγοράς του ταξί, ένα πάντως μπορούμε να πούμε με απόλυτη σιγουριά: Η διατήρηση στην επιφάνεια της «σύγκρουσης» μεταξύ υποστηρικτών της «πλήρους και απόλυτης απελευθέρωσης» και της «απελευθέρωσης με αρχές και προϋποθέσεις» αποτελεί μια πολύ βολική μέθοδο για να χαθεί η ουσία του ζητήματος.
Πρώτο, ότι η αξία των αδειών ταξί, ενός περιουσιακού στοιχείου που αποκτήθηκε στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων με πολύ σκληρή δουλειά, από τις 200.000 ευρώ που έφτασε στην Αθήνα κάποια στιγμή το 2008, σήμερα μετά βίας αγγίζει τις 60.000 ευρώ. Αποτέλεσμα τόσο της διαρκούς κατρακύλας που ακολουθούν τα τελευταία 3 χρόνια το σύνολο των εγχώριων αξιών - προϊόντων, υπηρεσιών, ακίνητης περιουσίας και φυσικά της εργασίας - λόγω οικονομικής κρίσης, αλλά και εξαιτίας της επερχόμενης «απελευθέρωσης».
Δεύτερο και σημαντικότερο, ότι όλες οι «διαφορετικές» εκδοχές της «απελευθέρωσης» που οι αρμόδιοι υπουργοί έχουν παρουσιάσει - Ρέππας, Ραγκούσης, Βορίδης - στο μόνο ζήτημα που ουσιαστικά διαφοροποιούνται αφορά το χρόνο κατά τον οποίο η μεγάλη μάζα των σημερινών αυτοαπασχολούμενων του κλάδου, θα μετατραπεί σε φτηνό εργατικό δυναμικό των μεγάλων εταιρειών. Προφανώς και εδώ εμπλέκονται συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα που προωθούνται από τη μία ή την άλλη εκδοχή, αλλά το γεγονός ότι η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει κάνει δεκτά και τα τρία διαφορετικά νομοσχέδια, δείχνει ότι και τα τρία ικανοποιούν εξίσου τον στόχο της παράδοσης του κλάδου στους μεγαλοεπιχειρηματίες.
Συνεπώς, όλη η «φιλολογία» που αναπτύσσεται για το ποιας μορφής «απελευθέρωση» είναι καλύτερη αφορά - προς το παρόν τουλάχιστον - μόνο το εσωτερικό των αστικών κομμάτων της συγκυβέρνησης και την επιδίωξη των εκάστοτε υπουργών του τομέα των μεταφορών για το πώς θα εξυπηρετηθούν καλύτερα και ποιοι μεγαλοεπιχειρηματίες που ενδιαφέρονται να επενδύσουν στο συγκεκριμένο κλάδο πάντα σε βάρος της μεγάλης μάζας των αυτοαπασχολούμενων του κλάδου.
Θα τις αντικαταστήσει - λέει - από κάποια επιδόματα που φυσικά καμία σχέση δε θα έχουν ως δημοσιονομικό αποτέλεσμα. Δηλαδή, περαιτέρω επιβάρυνση για μισθωτούς και συνταξιούχους. Απλά πράγματα.
Επίσης, σκέπτονται - απλά δεν το λένε ακόμη - και την κατάργηση του αφορολόγητου και γενικώς οτιδήποτε ...ελαφρύνει κάπως τη λαϊκή επιβάρυνση.
Βλέπετε, οι επιδοτήσεις της «ανάπτυξης», δηλαδή το ζεστό χρήμα σε εφοπλιστές, βιομήχανους και τραπεζίτες από ...κάπου πρέπει να βγει. Μπορεί να δανείστηκαν 130 δισεκατομμύρια στις πλάτες του κοσμάκη αλλά ...δε φτάνουν.
Οσο για τους φορολογικούς συντελεστές όλων αυτών; Φυσικά, μειώνονται ολοένα και περισσότερο και η τάση είναι να ...εξαφανιστούν.
Αλλωστε, από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού ολοένα και δημοσιεύονται περισσότερα άρθρα από διάφορους «σούπερ οικονομολόγους» του Χάρβαρντ και άλλων σχετικών ιδρυμάτων, σχετικά με το πόσο έχει νόημα να φορολογούνται τα νομικά πρόσωπα....
Κι ως γνωστόν, σε καιρούς παγκοσμιοποίησης πρέπει όλα τα μονοπωλιακά κέντρα να είναι ...ανταγωνιστικά μεταξύ τους. Οπότε, ακόμη χαμηλότεροι μισθοί, λιγότεροι φόροι στο κεφάλαιο και μεγαλύτερη εκμετάλλευση. Ξεκάθαρη η συνταγή.
ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ θέλετε μια ακόμη πλευρά της ...«ανάπτυξης» ιδού: Ο Μ. Χρυσοχοΐδης δήλωσε ότι με τα κέντρα κράτησης μεταναστών (δηλαδή στρατόπεδα) θα δημιουργηθούν 1.000 θέσεις εργασίας!!!
Να υποθέσουμε ότι συνιστά μεγάλη πρόοδο το να αποκτήσει η χώρα 1.000 ακόμη δεσμοφύλακες; Είναι δείγμα προόδου και ευημερίας;
Νομίζουν ακόμη τα αστικά ΜΜΕ πως, επειδή ... ανθίζουν ασταμάτητα «συνδικαλιστές» που «παλεύουν» με κάθε τρόπο για την προστασία των εργοδοτικών συμφερόντων, μπορούν με ψέματα και βρώμικη προπαγάνδα να στοχοποιούν και τους τίμιους αγωνιστές. Είναι όμως γελασμένοι και οι «δημοσιογράφοι» και οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, αν νομίζουν ότι έτσι εύκολα θα σπιλώσουν τους πρωτοπόρους εργάτες και τους κομμουνιστές: γιατί αυτός είναι ο στόχος τους. Να αμαυρώσουν το κύρος και την ηθική υπόσταση του ΚΚΕ, ανήσυχοι από τη δυναμική που δημιουργούν οι δεσμοί του με όλο και πλατύτερα τμήματα της εργατικής τάξης. Δε θέλουν να αναμετρηθούν μαζί του ιδεολογικοπολιτικά, με επιχειρήματα, γιατί έτσι θα ξεμπροστιαστεί και η «αντικειμενικότητά» τους και η «δημοσιογραφία» τους. Γιατί στα δικά τους ρεπορτάζ και τις δικές τους αναλύσεις, δε θα βρει ποτέ ο αναγνώστης - εργάτης ούτε την αιτία ούτε και τη λύση των προβλημάτων του. Θα βρουν μόνο τους εκβιασμούς και το «εφικτό» της πλουτοκρατίας. Αναμενόμενη λοιπόν και η λάσπη του «Εθνους». Απόλυτα ευθυγραμμισμένη με τις υπηρεσίες που προσφέρει στην τάξη των μεγαλοεκδοτών και των εφοπλιστών.
Σκέτη επικοινωνιακή φούσκα είναι ο πολυδιαφημισμένος «άξονας του Νότου για την ανάκαμψη», που επιδιώκει τάχα να δημιουργήσει ο Α. Σαμαράς με τις συναντήσεις που είχε με τους ομοϊδεάτες του πρωθυπουργούς της Ισπανίας και της Πορτογαλίας το περασμένο Σαββατοκύριακο. Ο μόνος άξονας που μπορεί να στηθεί με τις κεντροδεξιές κυβερνήσεις των δύο κρατών της Ιβηρικής χερσονήσου είναι η απαρέγκλιτη εφαρμογή των άγριων μέτρων που συμπιέζουν δραστικά την τιμή της εργατικής δύναμης και εξαθλιώνουν τους λαούς για χάρη της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων. Οι κυβερνήσεις των δύο χωρών έχουν διακριθεί στην επιβολή τέτοιων μέτρων είτε με μνημόνιο (Πορτογαλία) είτε χωρίς μνημόνιο (Ισπανία), ενώ επιδεικνύουν διαρκώς την αποφασιστικότητά τους να λαμβάνουν διαρκώς όποια μέτρα θεωρούν αναγκαία «για να ησυχάσουν οι αγορές». Σε όλα αυτά συμπίπτουν πλήρως με τον πρόεδρο της ΝΔ, όπως επίσης συμφωνούν απόλυτα ότι η ανάκαμψη και η ανάπτυξη θα «πατήσει» πάνω στους μισθούς πείνας και την απόλυτη φτώχεια του λαού, ενώ την ίδια στιγμή θα δίνονται συμπληρωματικά πακέτα ενίσχυσης της ρευστότητας και φοροαπαλλαγών στους επιχειρηματικούς ομίλους. Σε αυτό το τελευταίο είναι που θέλει να ασκηθεί «κοινή πολιτική πίεση στην Ευρώπη» ο Α. Σαμαράς, που ευθύς εξαρχής άλλωστε σε αυτή την κατεύθυνση ήθελε να «επαναδιαπραγματευτεί» το μνημόνιο. Τώρα πια που δεν μπορεί να μιλά για «επαναδιαπραγμάτευση» ή για «εναλλακτική εφαρμογή» του μνημονίου, όπως έκανε στο παρελθόν όταν πρόβαλε ως πρότυπο την Πορτογαλία ή την Ιρλανδία, επιχειρεί να πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες με τη δημιουργία «άξονα του Νότου» και άλλες μπαρούφες. Αυτό που θέλει να πετύχει είναι να καταξιωθεί στα μάτια της πλουτοκρατίας και των εταίρων και δανειστών ως εγγυητής της εφαρμογής της πολιτικής του μνημονίου, έχοντας και ευρωενωσιακούς συμμάχους και φίλους. Πρώτος το αναγνώρισε ο Πορτογάλος πρωθυπουργός, λέγοντάς του «είσαι ο κατάλληλος άνθρωπος, για να κάνει τη δουλειά»...
Δουλειά τους είναι να στηρίζουν το κεφάλαιο σε βάρος των εργαζομένων. Ομως, για να συνεχίσουν το έργο τους, εμφανίζονται ως υπερασπιστές των θυμάτων τους για να τσιμπήσουν ψήφους. Αυτή η διπλή ιδιότητα είναι χαρακτηριστικό των αστικών κομμάτων και των πολιτευτάδων τους.
Εξοχο παράδειγμα αποτελεί το κόμμα «Δημοκρατική Συμμαχία» της κυρίας εφοπλιστού Ντόρα Μπακογιάννη.
Στις 23 Μάρτη ένας βουλευτής του κόμματος αυτού δήλωσε: «Οσα συμβαίνουν στον Οίκο Ναύτου προσβάλλουν την αξιοπρέπεια πολιτών που έχουν με συνέπεια ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις τους, καθ' όλη την πορεία του εργασιακού τους βίου. Ο αρμόδιος υπουργός οφείλει να παρέμβει άμεσα, να βάλει τέλος στις εικόνες ντροπής που εκθέτουν τη χώρα μας διεθνώς και να δώσει λύση σε ένα πρόβλημα που προκαλεί αφάνταστη ταλαιπωρία στους ασφαλισμένους».
Πρόκειται για ρεσιτάλ υποκρισίας καθώς το ίδιο κόμμα, με πρώτη την Μπακογιάννη, βγήκε πρώτο πρώτο για να χτυπήσει την τελευταία απεργία των ναυτεργατών χρησιμοποιώντας ψέματα και συκοφαντίες. Ενα από τα θέματα της απεργίας ήταν και τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Οίκος Ναύτη, καθώς συρρικνώνεται σε τραγικό επίπεδο η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των ναυτεργατών.
Η αλήθεια είναι ότι για το κόμμα αυτό και τα άλλα κόμματα καρφί δεν τους καίγεται για τον Οίκο Ναύτη και για τα προβλήματα των εργαζομένων. Το αντίθετο, στηρίζουν το κεφάλαιο του οποίου είναι σάρκα από τη σάρκα του χτυπώντας τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Αλλά αξιοποιούν τα λαϊκά προβλήματα για να «πουλήσουν» τάχα φιλολαϊκή ευαισθησία για να χειραγωγήσουν το λαό και να ψηφοθηρίσουν. Να τους πληρώσει ο λαός τσακίζοντάς τους πολιτικά και με την ψήφο.
Τα αστικά μέσα ενημέρωσης έπιασαν δουλειά. Οποια πέτρα και να σηκώσουν ανακαλύπτουν σκάνδαλα, όπως ο Κολόμβος την Αμερική. Με περισσή υποκρισία καμώνονται τους έκπληκτους όταν δημοσιεύουν κατηγορίες και καταγγελίες για συντάξεις και επιδόματα «μαϊμού», για γιατρούς που τα «τσεπώνουν» και δίνουν χιλιάδες μέρες αναρρωτικής άδειας, για κυκλώματα που ληστεύουν το ΙΚΑ και άλλα τέτοια. Δε λέμε ότι αυτά δε συμβαίνουν. Ομως, πίσω απ' αυτήν την προπαγάνδα κρύβουν τις αιτίες όλων όσα συμβαίνουν. Μιλάνε για σκάνδαλα χωρίς να λένε ότι οι παροχές - «μαϊμού» και τα κυκλώματα τρέφονται από τις ίδιες τις κυβερνήσεις των ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που δίδαξαν τη ρουσφετολογία, κρατώντας σε πολιτική ομηρία χιλιάδες λαϊκών ανθρώπων, προκειμένου να υφαρπάζουν ψήφους, εκμεταλλευόμενοι τα προβλήματα που γεννά η πολιτική τους. Αυτή η πολιτική εξέθρεψε τέτοια φαινόμενα.