Περισσεύει η υποκρισία σε πολλά επίπεδα, με αφορμή τη Διάσκεψη για το Κλίμα που άρχισε χτες στη Χάγη. Ξαφνικά εμφανίζονται οικολόγοι και ευαίσθητοι για τα θέματα προστασίας του περιβάλλοντος κυβερνητικά στελέχη, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση δρομολογεί τις διαδικασίες με την αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος να πυρπολήσει και τα τελευταία δάση και πνεύμονες πρασίνου. Τη στιγμή που, αντί να ενισχύει τα δημόσια μέσα μεταφοράς, πριμοδοτεί τη διάδοση των ΙΧ, που αφήνει ανεξέλεγκτες τις βιομηχανίες στις εκπομπές ρύπων και ενθαρρύνει την τσιμεντοποίηση κάθε χώρου που έχει απομείνει στην Αθήνα, τη στιγμή που... Παράλληλα, τα δάκρυα πολλών σχολιαστών από τα ΜΜΕ είναι κροκοδείλια, γιατί δε λένε κουβέντα για τις αιτίες που δημιουργούν αυτό το απάνθρωπο περιβάλλον και περιορίζονται σε γενικόλογες και αόριστες «εκθέσεις ιδεών». Επίσης, σε πλανητικό επίπεδο δεν ακούγεται κουβέντα για το γεγονός ότι οι ΗΠΑ είναι το κράτος που έχει μολύνει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο τον πλανήτη, καθώς και ότι δε δέχονται κανένα μέτρο περιορισμού της εγκληματικής δραστηριότητας των βιομηχανιών τους. Επιβεβαιώνοντας, για μια ακόμα φορά, ότι ο ιμπεριαλισμός προτιμά να παρασύρει στο χαμό του ολόκληρο τον κόσμο, παρά να «χαλιναγωγήσει» την τάση για διαρκώς αυξανόμενα κέρδη και παγκόσμια ηγεμονία. Πάντως, το γεγονός ότι ολοένα και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι σωτηρία του πλανήτη και της γης δεν μπορεί να γίνει χωρίς αντίσταση στον ιμπεριαλισμό, είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό και ελπιδοφόρο.
Ικανοποιημένοι από τη μιζέρια
Θα ήταν πιο χρήσιμο να κοιτάξει καλύτερα ο πρόεδρος του ΣΥΝ το δικό του κόμμα και τα στελέχη του κι ας μη χύνει «δάκρυα» για τους «δογματισμούς» και τις δημοκρατικές διαδικασίες του ΚΚΕ, σημειώναμε την περασμένη Τετάρτη, σχετικά με την απαράδεκτη παρέμβαση του Ν. Κωνσταντόπουλου, που έγινε με αφορμή την αποχώρηση του Γ. Θεωνά από το Κόμμα. «Συμβουλή», που τη θυμηθήκαμε, καθώς το Φεστιβάλ της Νεολαίας του ΣΥΝ, που πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή και το Σαββατοκύριακο στην Αθήνα, συγκέντρωσε ελάχιστες εκατοντάδες επισκέπτες και με τους νέους να μετρούνται στα δάχτυλα... Βέβαια, οι διοργανωτές μιλούσαν για επιτυχημένη εκδήλωση. Ισως, ξέρουν περισσότερα από μας...
Παρουσιάσεις
Δε γνωρίζουμε το περιεχόμενο των δυο βιβλίων. Αλλωστε δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμη. Διαβάσαμε, όμως, ότι το πρώτο αναφέρεται στην περίοδο της κατοχής, στον ΕΛΑΣ και στο ΚΚΕ, έχει γραφτεί από τον Γρ. Φαράκο και θα παρουσιαστεί από τη Βάσω Παπανδρέου, την Ντόρα Μπακογιάννη, τη Μαρία Δαμανάκη και τη Βιργινία Τσουδερού. Το δεύτερο είναι της Μαρίας Δαμανάκη, έχει τίτλο: «Η επιστροφή της πολιτικής» και θα παρουσιαστεί από τον Γιώργο Παπανδρέου, την Ντόρα Μπακογιάννη και τον Λεωνίδα Κύρκο.
Κι αυτά, πάντως, αρκετά λένε...
Αντιλαϊκή επέλαση πίσω από τη «ρήξη»
Αν υπάρχει κάποιο συμπέρασμα από τη συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ για την υγεία που έγινε στη Θεσσαλονίκη, ήταν ότι τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος επικρότησαν πανηγυρικά τις κυβερνητικές θέσεις για τη χειροτέρευση και διάλυση του συστήματος υγείας και την παράδοσή του στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Το «καινούριο» είναι ότι σε αυτό βοήθησε με όλες τις δυνάμεις του και ο «αριστερός» Ακης Τσοχατζόπουλος. Αντιγράφουμε από χτεσινό ρεπορτάζ των «Νέων»: «Στο ΠΑΣΟΚ τώρα δεν είναι καθόλου δυσαρεστημένοι από το κλίμα που επικράτησε στη Συνδιάσκεψη της Θεσσαλονίκης... Ισα ίσα που εκτιμούν ότι σε καλό τους βγήκε, πέρα από το γενικότερο, την έγκριση δηλαδή της πολιτικής για το ΕΣΥ και το κοινωνικό κράτος». Οσο για τη «ρήξη» Σημίτη -Ακη, η παρακάτω φωτογραφία που δημοσιεύτηκε σε αρκετές εφημερίδες με τους δύο άντρες να δίνουν τα χέρια χαμογελαστοί και ικανοποιημένοι, είναι ιδιαίτερα εύγλωττη. Οι εργαζόμενοι, όμως, δεν έχουν να περιμένουν τίποτα καλό που να προέρχεται από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Μόνο από τους αγώνες και το Μέτωπο που πρέπει επειγόντως να ενισχύσουν.
Χειρο-τραβήγματα...
Γρηγοριάδης Κώστας
ΟΧΙ ΜΟΝΟ ξύλο και τραβήγματα από τις γραβάτες, αλλά ό,τι μπορείτε να φανταστείτε θα δούμε στις δίκες του Γιανόπουλου με τον Κατριβάνο, ιδίως όταν παρίσταται και ο Β. Κεδίκογλου που στις συγκεκριμένες περιπτώσεις θέλει να λέει τα «σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη».
Λογικό, διότι είπαμε, το τελευταίο που ενδιαφέρει (κυρίως τον πρώην υπουργό) είναι το αποτέλεσμα της δίκης. Μια παράσταση μπροστά στην τηλεοπτικές κάμερες είναι η όλη ιστορία, οι οποίες, βέβαια, δε λένε όχι σε κάτι τέτοιο.
Απ' ό,τι ακούμε, πάντως, η δίκη πηγαίνει για αναβολή, οπότε μάλλον θα χάσουν οι τηλεοπτικοί σταθμοί μια καθημερινή τζάμπα... είδηση με... ζωντανές και... πλούσιες εικόνες.
ΚΙ ΑΠΟ ΤΟ ΕΝΑ σίριαλ στο άλλο. Αυτό της υπόθεσης Καζαντζίδη που φυσικά συντηρούν για δικό τους όφελος τα κανάλια και όσοι άλλοι ωφελούνται από αυτό.
Βεβαίως, αναφέρεται σε γνωστές προσωπικότητες του ελληνικού τραγουδιού και ο κόσμος ακούει χωρίς όμως να είμαστε βέβαιοι ότι θέλει να μαθαίνει όσα μαθαίνει.
Το σίγουρο είναι πάντως ότι οι τραγουδιστές του λαϊκού τραγουδιού, καλό είναι να γίνονται γνωστοί και να διατηρούνται στη δημοσιότητα λόγω της δουλιάς τους και της δισκογραφίας ή των συναυλιών τους. Οχι για άλλους λόγους.
Αλλα ούτε τα πρώτα ούτε και τα τελευταία φαινόμενα τέτοιου είδους είναι αυτά τα οποία βλέπουμε στις μικρές οθόνες μας. Οσο έχουμε τέτοια κανάλια, θα υπάρχει εύφορο έδαφος για να δημιουργούνται τέτοιες καταστάσεις.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΧΘΕΣΙΝΟ αγώνα «καρεκλόχερας», «χειρόπετρας» κλπ., κλπ., στο γήπεδο της λεωφόρου Αλεξάνδρας και τους γύρω δρόμους, τι να σας πούμε εμείς... Οσα φανταζόμαστε πως είδατε στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων φτάνουν και περισσεύουν...
Ισως, οι εικόνες αυτές, να ήταν και η μοναδική ενημερωτική προσφορά των τηλεοπτικών καναλιών, τις τελευταίες μέρες. Και εννοούμε αποκλειστικά και μόνο τις εικόνες. Και τούτο, γιατί οι σχετικές συζητήσεις δε νομίζουμε πως βοήθησαν στην προσέγγιση του προβλήματος.
Παπαγεωργίου Βασίλης
Το ρίσκο και ο λογαριασμός
Ηπολιτική που ακολουθεί η ελληνική κυβέρνηση έναντι της Τουρκίας κρύβει μεγάλο ρίσκο, πολύ μεγαλύτερο από όσο μπορούν να αντέξουν οι πλάτες του υπουργού Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου, ο οποίος αφελώς (;) σπεύδει να το αναλάβει. Η πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης στηρίζεται σε μια επισφαλή υπόθεση εργασίας: Οτι η Αγκυρα έχει αποφασίσει να ακολουθήσει το δρόμο προς την ΕΕ. Ταυτόχρονα, με βάση αυτή την υπόθεση εργασίας, η κυβέρνηση προχωρά σε μια εξίσου επισφαλή εκτίμηση: Οτι η πορεία της Τουρκίας στην ΕΕ προδικάζει αλλαγή σε πάγιες θέσεις της εξωτερικής πολιτικής της Αγκυρας για το Αιγαίο και την Κύπρο. Είναι φανερό ότι δεν μπορεί κανείς να θεωρήσει ως δεδομένο ούτε ότι η Αγκυρα έχει αποφασίσει να βαδίσει «δυτικά» ούτε πολύ περισσότερο ότι η πορεία της προς αυτή την κατεύθυνση θα σημάνει την εγκατάλειψη πάγιων θέσεων για συγκυριαρχία στο Αιγαίο και νομιμοποίηση του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους.
Αν και τον τελευταίο ενάμιση χρόνο η ελληνική κυβέρνηση ακολουθεί μια αναθεωρημένη πολιτική έναντι της Τουρκίας, γεγονός που επιτρέπει την προώθηση των ευρωτουρκικών σχέσεων, δεν έχει λάβει όχι αντάλλαγμα, αλλά ούτε την παραμικρή ένδειξη καλής θέλησης από την Αγκυρα. Η τουρκική διπλωματία συνεχίζει με επιμονή και υπομονή να υπογραμμίζει ότι το Κυπριακό επιλύθηκε το 1974 και ότι στο Αιγαίο απαιτούνται διευκρινίσεις για το καθεστώς. Μάλιστα, η τουρκική επιμονή έχει ανταμειφθεί, καθώς μετά την απόφαση του Ελσίνκι και οι Ευρωπαίοι εταίροι πιέζουν την Ελλάδα να επιλύσει τις συνοριακές της διαφορές με την, υποψήφια προς ένταξη στην ΕΕ, Τουρκία. Ηδη, η ελληνική κυβέρνηση έχει δεχτεί μια διαδικασία ελληνοτουρκικού διαλόγου για κάποια θέματα διμερώς, για κάποια άλλα με τη διαμεσολάβηση του ΝΑΤΟ.
ΟΓ. Παπανδρέου, πράγματι, είναι πρωτεργάτης αυτής της πολιτικής της ελληνοτουρκικής προσέγγισης. Μάλιστα, πρόθυμα εμφανίζεται να σέρνει το άρμα αυτής της πολιτικής. Ωστόσο, με τη δήλωσή του ότι αναλαμβάνει το «ρίσκο» αυτών των επιλογών, εμφανίζει μια εικόνα ενός υπουργού Εξωτερικών άλλης χώρας, της Πορτογαλίας για παράδειγμα, που ναι μεν ελπίζει σε οφέλη από την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας, δεν έχει ωστόσο τίποτε να χάσει αν αυτό το επισφαλές εγχείρημα αποτύχει.
Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, η Ελλάδα έχει πολλά να χάσει, είτε πετύχει είτε αποτύχει το εγχείρημα της ευρωτουρκικής προσέγγισης. Και αυτό για δυο λόγους.
Πρώτον, γιατί η προώθηση των ευρωτουρκικών σχέσεων γίνεται στις «πλάτες» της Ελλάδας. Οι εταίροι, προκειμένου να ρυμουλκήσουν τη «μεγάλη» Τουρκία και την αγορά της στην ΕΕ, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να δεχτούν τις τουρκικές απόψεις περί διαλόγου εφ' όλης της ύλης για το Αιγαίο και το διχοτομικό ρεαλισμό της Αγκυρας για το Κυπριακό.
Το δεύτερο, και ίσως σπουδαιότερο, έχει να κάνει με το ενδεχόμενο της πιθανής αποτυχίας των «δυτικόστροφων» δυνάμεων στην Τουρκία να επιβάλουν την πορεία της χώρας προς την ΕΕ. Σε αυτή την περίπτωση, οι ευρωτουρκικές τριβές είναι βέβαιο ότι θα εκδηλωθούν στο σύνορο των δύο «κόσμων», το οποίο δυστυχώς συμπίπτει με τα ελληνοτουρκικά σύνορα.
Είτε, λοιπόν, η Τουρκία καταφέρει να πορευτεί προς την ΕΕ, είτε όχι, υπάρχει τίμημα για την Ελλάδα, η οποία είναι ήδη παγιδευμένη σε διαδικασίες συνομιλιών για κυριαρχικά της δικαιώματα με την Τουρκία. Εδώ ακριβώς βρίσκεται ο «εθνικός λογαριασμός», που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να εξοφληθεί από τα όποια πολιτικά... αποθέματα του υπουργού Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου. Το προσωπικό του πολιτικό ρίσκο, άλλωστε, ενδιαφέρει μόνο αυτόν τον ίδιο. Το συνολικό λογαριασμό θα τον πληρώσει ο ελληνικός λαός, θα τον πληρώσουμε όλοι μας.
Δημήτρης ΜΗΛΑΚΑΣ
Η κοινωνία του «στρατοπέδου»
Γρηγοριάδης Κώστας
Σοβαρές, και το πλέον σημαντικό επικίνδυνες, για τα υπάρχοντα δημοκρατικά δικαιώματα αλλαγές στην ποινική νομοθεσία ετοιμάζει η κυβέρνηση και συγκεκριμένα το υπουργείο Δικαιοσύνης. Με πρόσχημα την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και της αυξανόμενης συνεχώς εγκληματικότητας -ιδιαίτερα του οργανωμένου εγκλήματος- επεξεργάζεται ένα πολύ περισσότερο αυστηρό νομικό πλαίσιο, το οποίο, με τον ένα ή άλλον τρόπο, θέλει να περιορίσει σημαντικά ατομικές ελευθερίες και δικαιώματα και να μετατρέψει τους πολίτες σε πειθήνια και άβουλα όντα μιας κοινωνίας «τάξης και νόμου».
Θέτουμε, έτσι, το ζήτημα γιατί, τα όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας μέχρι σήμερα, μόνο σε έντονες και σοβαρές ανησυχίες οδηγούν. Για παράδειγμα, το προετοιμαζόμενο νέο θεσμικό πλαίσιο δεν ορίζει με σαφήνεια την έννοια της τρομοκρατίας ή της διευκόλυνσής της. Γεγονός, βέβαια, το οποίο δεν μπορεί να γίνεται τυχαία και αφήνει μπόλικα περιθώρια για κάθε είδους «ελαστικές» ερμηνείες, ενώ διευρύνει το αξιόποινο και για προπαρασκευαστικές πράξεις τρομοκρατίας, το οποίο μέχρι σήμερα ίσχυε μόνο στην περίπτωση της εσχάτης προδοσίας. Αν στα παραπάνω προστεθεί η ρύθμιση που θέλει ανώνυμες καταγγελίες να αποτελούν τη βάση δικαστικών ερευνών για τρομοκρατία, αλλά και στην... καινοτομία να λαμβάνονται υπόψη ανώνυμες καταθέσεις, για τις υποθέσεις αυτές, μπορεί να καταλάβει ο καθένας τι περιθώρια αυθαιρεσίας δίνονται στην κρατική εξουσία. Και όχι μόνον αυτό. Μπορεί να καταλάβει ο καθένας, ότι τα παραπάνω μπορούν εύκολα να οδηγήσουν σε μια κοινωνία, όπου η δαμόκλειος σπάθη της όποιας ανώνυμης καταγγελίας και της όποιας υποψίας θα συνοδεύει τον πολίτη στην καθημερινή του ζωή.
«Μεταλλαγμένα αμερικανοειδή»
Προς άπαντας τους εν Ελλάδι, εν ΗΠΑ και αλλαχού ευρισκόμενους, ή λαθροβιούντες, αμερικανογεννημένους, αμερικανοθρεμμένους, αμερικανοσπουδαγμένους, αμερικανολάτρεις, αμερικανόδουλους κι όλα τα άλλα αμερικανοειδή: Από δω και πέρα, κάθε φορά που θα σας ακούμε να εκθειάζετε την «αμερικανική δημοκρατία» και να επαινείτε το αμερικανικό «μοντέλο» πολιτικού συστήματος, θα σας θυμίζουμε τις εκλογές της 7ης Νοέμβρη του 2000 στις ΗΠΑ.
Και με την ευκαιρία, ας ρωτήσουμε: Γιατί τώρα εμφανίζονται να κατηγορούν την «αμερικανική δημοκρατία» και να σαρκάζουν το «τέλειο πολιτικό σύστημα» των ΗΠΑ κάποια από τα γνωστά και μη εξαιρετέα «αμερικανοειδή» που ζουν στη χώρα μας; Επαθαν πολιτική «μετάλλαξη», μετατρεπόμενοι από «φιλοαμερικανούς» σε «αντιαμερικανούς», ή κάτι άλλο συμβαίνει; Πάντως, αν επρόκειτο για αναγνώριση του λάθους τους, που το αντελήφθησαν έστω και αργά, μάλλον θα έβρισκαν κάποιον ανώδυνο τρόπο να το έλεγαν, οπότε και θα «απαλλάσσονταν λόγω βλακείας». Φαίνεται, όμως, ότι το παίζουν τώρα κι αυτοί κατήγοροι, για ν' αλλάξουν «χαβά» πάλι σε λίγο καιρό και να μετατραπούν ξανά από πρόσκαιρους κατηγόρους σε μόνιμους συνηγόρους του αμερικανικού μοντέλου «δημοκρατίας», θεωρώντας ότι οι Ελληνες πάσχουν από μακράς διάρκειας αμνησία και δε θα θυμούνται τότε ούτε πώς έγιναν οι εκλογές του 2000 στις ΗΠΑ, ούτε τι λένε τώρα γι' αυτές τα διάφορα «αμερικανοειδή»... Αλλά «κούνια που τους κούναγε» που θα ξεχάσουμε...
Ακόμα ψάχνουν τους... αρμόδιους
Ηδη έχουν περάσει δύο μήνες από την έναρξη λειτουργίας των δημοσίων ΙΕΚ, τα προβλήματα σε κάθε σχολή είναι πολλά και όμως οι σπουδαστές τους ακόμα δεν έχουν «καταφέρει» να συναντηθούν με κάποιον αρμόδιο, που θα... μπορέσει να δώσει κάποιες υπεύθυνες απαντήσεις στα ερωτήματα και τα αιτήματά τους.
Δυστυχώς, τα παχιά λόγια και τα όνειρα για επαγγελματική αποκατάσταση μένουν στα προεκλογικά φυλλάδια του ΟΕΕΚ και των ΙΕΚ. Γεγονός που αποδεικνύει ότι οι σπουδαστές έχουν ένα και μοναδικό όπλο προκειμένου να διεκδικήσουν δημόσια και ενιαία μόρφωση: Την ενότητά τους και τη δύναμη της αγωνιστικής διεκδίκησης των αιτημάτων τους.
Εκσυγχρονιστικά ΜΑΤ στην Ισπανία
Associated Press
Οι δυνάμεις καταστολής του κράτους σε δράση ενάντια σε αγωνιζόμενους νέους, μαθητές και φοιτητές, δεν είναι σύνηθες φαινόμενο μόνο στην Ελλάδα του εκσυγχρονισμού του... σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ. Στη φωτογραφία τα ισπανικά ΜΑΤ εν ώρα... καθήκοντος καθώς χτυπούν πρόσφατη διαδήλωση φοιτητών στη Βαρκελώνη, που διαμαρτύρονται για τα προγράμματα σπουδών στα δημόσια πανεπιστήμια.
Τα «άλλοθι»...
Η κυβέρνηση αμέσως μετά τις εκλογές ξεκαθάρισε ότι θέλει μέχρι το τέλος του χρόνου - αρχές του επόμενου, να έχει ολοκληρώσει την εφ' όλης της ύλης επίθεσή της κατά των λαϊκών στρωμάτων. Ετσι, τις επόμενες βδομάδες, όπως μόλις χτες δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, το ΠΑΣΟΚ προτίθεται να νομοθετήσει τα γνωστά μέτρα στους τομείς της υγείας και των εργασιακών σχέσεων. Ταυτόχρονα, και με ορόσημο τον επόμενο Γενάρη, βάζει σε πρώτο πλάνο τις διαδικασίες για τις νεοφιλελεύθερες ανατροπές στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης. Ολα αυτά σημαίνουν ότι η ολιγαρχία, εκτός από την έναρξη της επίθεσής της, έχει κάθε λόγο να πάρει τις αναγκαίες προφυλάξεις για την άμυνά της. Οι κεφαλαιοκράτες γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα ότι με την προωθούμενη πολιτική χτυπούν στην καρδιά βασικά δικαιώματα των εργαζομένων.
Γνωρίζουν επίσης ότι αυτή η πολιτική γεννά τεράστια κοινωνική δυσαρέσκεια, φουντώνει την αγανάκτηση, δημιουργεί την αντικειμενική βάση για εκδήλωση λαϊκών αγώνων που έχουν τη δυνατότητα να ματαιώσουν την ακολουθούμενη πολιτική. Η πλουτοκρατία, επομένως, έχει κάθε συμφέρον να παρεμποδίσει αυτές τις διεργασίες. Εχει κάθε λόγο να αποπροσανατολίζει τους εργαζόμενους, θέλει να παρεμποδίζει τη λαϊκή συστράτευση στη γραμμή της αταλάντευτης ταξικής πάλης. Στην προσπάθειά τους αυτή χρησιμοποιούν συνταγές γνωστές και από το παρελθόν. Πότε μοιράζοντας «αριστερά» παράσημα σε επιφανείς εκπροσώπους της εφαρμοζόμενης αντιλαϊκής πολιτικής. Πότε δημιουργώντας κλίμα «πολιτικών διεργασιών», στο οποίο οι πολιτικοί υπηρέτες του κεφαλαίου έχουν αναλάβει να παίζουν διάφορους ρόλους: Ο Κ. Σημίτης το ρόλο του «εγγυητή» - «σωτήρα» της «κεντροαριστεράς», με τον ΣΥΝ σε θέση «κεντροαριστερής επιφυλακής», ο Αβραμόπουλος το ρόλο του «νέου σωτήρα», ο Σουφλιάς το ρόλο του «επανακάμπτοντα σωτήρα», ο Καραμανλής του «κεντροδεξιού σωτήρα» και πάει λέγοντας. Ολα αυτά και υπαρκτά είναι και έχουν συγκεκριμένο προσανατολισμό και περιεχόμενο.
Εκείνο που πρέπει να τονιστεί εκ νέου, είναι ότι τόσο τα «αριστερά» παραμύθια και η αναζήτηση «αριστερών» άλλοθι από την κυβέρνηση, όσο και οι γενικότερες πολιτικές διεργασίες δε γεννιούνται από κάποιο «καπρίτσιο» της άρχουσας τάξης ή των κυβερνώντων αυτή εδώ τη χώρα. Οι λόγοι, οι αιτίες, οι διεργασίες είναι αντικειμενικές. Τα μέτρα για τις συντάξεις, το επερχόμενο εργασιακό «απαρτχάιντ» και η υπαγωγή των νοσοκομείων στους «μάνατζερ» πλήττουν εξίσου τους πάντες. Πλήττουν και τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, φυσικά, που λογικό είναι να μην απέχουν από τη γενικότερη λαϊκή αγανάκτηση, πλήττουν όλα τα λαϊκά στρώματα, ανεξάρτητα από κομματικές προτιμήσεις.
Απέναντι, λοιπόν, σε αυτή την αντικειμενική πραγματικότητα της λαϊκής δυσφορίας, η κυβέρνηση και τα κόμματα της πλουτοκρατίας είναι υποχρεωμένα να «προσαρμοστούν» και να βρουν τους απαραίτητους τρόπους, για να καναλιζάρουν αυτή τη δυσαρέσκεια, να μην της επιτρέψουν να αποχτήσει βαθύτερο ριζοσπαστικό περιεχόμενο, σαφή αντιμονοπωλιακό, αντιιμπεριαλιστικό, δημοκρατικό προσανατολισμό. Γι' αυτό και προτάσσουν μια «λαϊκή ενότητα» κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους. Ομως, ο λαός έχει να προασπίσει το δικό του συμφέρον. Και να απορρίψει την «κεντρο-αριστερο-δέξια» όχθη των κάλπικων διακηρύξεων και των νεοφιλελευθέρων «ανασυνθέσεων», παίρνοντας ενεργό μέρος στην άλλη όχθη. Την πραγματικά αριστερή όχθη, της αντιμονοπωλιακής, αντιιμπεριαλιστικής και δημοκρατικής ενότητας και πάλης, για την οικοδόμηση του Μετώπου με στόχους και προοπτική τη λαϊκή οικονομία και τη λαϊκή εξουσία.
Feeds
