Γνωρίζουν επίσης ότι αυτή η πολιτική γεννά τεράστια κοινωνική δυσαρέσκεια, φουντώνει την αγανάκτηση, δημιουργεί την αντικειμενική βάση για εκδήλωση λαϊκών αγώνων που έχουν τη δυνατότητα να ματαιώσουν την ακολουθούμενη πολιτική. Η πλουτοκρατία, επομένως, έχει κάθε συμφέρον να παρεμποδίσει αυτές τις διεργασίες. Εχει κάθε λόγο να αποπροσανατολίζει τους εργαζόμενους, θέλει να παρεμποδίζει τη λαϊκή συστράτευση στη γραμμή της αταλάντευτης ταξικής πάλης. Στην προσπάθειά τους αυτή χρησιμοποιούν συνταγές γνωστές και από το παρελθόν. Πότε μοιράζοντας «αριστερά» παράσημα σε επιφανείς εκπροσώπους της εφαρμοζόμενης αντιλαϊκής πολιτικής. Πότε δημιουργώντας κλίμα «πολιτικών διεργασιών», στο οποίο οι πολιτικοί υπηρέτες του κεφαλαίου έχουν αναλάβει να παίζουν διάφορους ρόλους: Ο Κ. Σημίτης το ρόλο του «εγγυητή» - «σωτήρα» της «κεντροαριστεράς», με τον ΣΥΝ σε θέση «κεντροαριστερής επιφυλακής», ο Αβραμόπουλος το ρόλο του «νέου σωτήρα», ο Σουφλιάς το ρόλο του «επανακάμπτοντα σωτήρα», ο Καραμανλής του «κεντροδεξιού σωτήρα» και πάει λέγοντας. Ολα αυτά και υπαρκτά είναι και έχουν συγκεκριμένο προσανατολισμό και περιεχόμενο.

Εκείνο που πρέπει να τονιστεί εκ νέου, είναι ότι τόσο τα «αριστερά» παραμύθια και η αναζήτηση «αριστερών» άλλοθι από την κυβέρνηση, όσο και οι γενικότερες πολιτικές διεργασίες δε γεννιούνται από κάποιο «καπρίτσιο» της άρχουσας τάξης ή των κυβερνώντων αυτή εδώ τη χώρα. Οι λόγοι, οι αιτίες, οι διεργασίες είναι αντικειμενικές. Τα μέτρα για τις συντάξεις, το επερχόμενο εργασιακό «απαρτχάιντ» και η υπαγωγή των νοσοκομείων στους «μάνατζερ» πλήττουν εξίσου τους πάντες. Πλήττουν και τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, φυσικά, που λογικό είναι να μην απέχουν από τη γενικότερη λαϊκή αγανάκτηση, πλήττουν όλα τα λαϊκά στρώματα, ανεξάρτητα από κομματικές προτιμήσεις.

Απέναντι, λοιπόν, σε αυτή την αντικειμενική πραγματικότητα της λαϊκής δυσφορίας, η κυβέρνηση και τα κόμματα της πλουτοκρατίας είναι υποχρεωμένα να «προσαρμοστούν» και να βρουν τους απαραίτητους τρόπους, για να καναλιζάρουν αυτή τη δυσαρέσκεια, να μην της επιτρέψουν να αποχτήσει βαθύτερο ριζοσπαστικό περιεχόμενο, σαφή αντιμονοπωλιακό, αντιιμπεριαλιστικό, δημοκρατικό προσανατολισμό. Γι' αυτό και προτάσσουν μια «λαϊκή ενότητα» κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους. Ομως, ο λαός έχει να προασπίσει το δικό του συμφέρον. Και να απορρίψει την «κεντρο-αριστερο-δέξια» όχθη των κάλπικων διακηρύξεων και των νεοφιλελευθέρων «ανασυνθέσεων», παίρνοντας ενεργό μέρος στην άλλη όχθη. Την πραγματικά αριστερή όχθη, της αντιμονοπωλιακής, αντιιμπεριαλιστικής και δημοκρατικής ενότητας και πάλης, για την οικοδόμηση του Μετώπου με στόχους και προοπτική τη λαϊκή οικονομία και τη λαϊκή εξουσία.