Το ερώτημά μου είναι: Με την παγκοσμιοποίηση και την ελεύθερη αγορά που εφαρμόζει ο ιμπεριαλισμός και η κυβέρνηση του Σημίτη και οι ακόλουθοι, μας επηρεάζουν;

Στον τομέα της εργασίας, της ασφάλισης, της παιδείας, της υγείας και τόσων άλλων; Μένει κανείς απ' έξω, ανεπηρέαστος και ανέγγιχτος; Υπάρχει κανείς που με τα μέτρα που δρομολογήθηκαν ήδη για τα παραπάνω να μην του «κόβεται η χολή»; Συμπέρασμα: Ολοι στο πεζοδρόμιο και όχι μόνο ο εργαζόμενος, εργαζόμενοι είμαστε όλοι.

Πρόσφατα ο Φιντέλ Κάστρο, με όλη την ηγεσία του, μαζί με το λαό του, με στεντόρεια φωνή, έκανε τη διαδήλωση για το εμπάργκο.

Αν και εμείς παλέψουμε σωστά, δίνοντας τον εαυτό μας, «συν γυναιξί και τέκνοις», τότε να 'μαστε σίγουροι, σ' ένα μεγάλο βαθμό, πως θα σπάσει το ταμπού και ειδικά για τους νέους. Θα ευαισθητοποιηθούν, σκεπτόμενοι με πιο καθαρό μυαλό. Ετσι θ' αρχίσει η άρση της σιωπής.

Ο νέος έχει χάσει την εμπιστοσύνη, έτσι που τα κατάφερε ο ιμπεριαλισμός. Ο νέος θέλει παράδειγμα για να πειστεί. Και το παράδειγμα είναι να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή όλα τα ανώτερα όργανα, μαζί με τη βάση.

Ουδείς εξαιρετέος, όταν οι καιροί το επιβάλλουν.

Είναι καθαρό πως για να αντιμετωπίσουμε μια κατάσταση, όπου τα πλοκάμια του καπιταλισμού είναι ριγμένα πάνω μας και μας σφίγγουν, πρέπει να σηκωθούμε απ' τις καρέκλες μας, να πεταχτούμε έξω, να πάρουμε αέρα και αφού συνέλθουμε, έχουμε πολλά να πούμε...

1. Την Ιστορία του Κόμματός μας, γιατί νομίζω πως την ξεχάσαμε... Στο σημείο αυτό πρέπει να ερωτηθούμε: Τι το ιδιαίτερο είχαν αυτοί οι σύντροφοι και αγαπήθηκαν τόσο πολύ απ' το λαό, που έμεινε άσβηστη σπίθα μες στην ψυχή τους, αγγίζοντας την ευαισθησία του λαού και ιδιαίτερα των νέων; Με το σκεπτικό αυτό και με ό,τι βλέπουν τα μάτια μου σήμερα, ας μου επιτραπεί η κριτική προς τα ανώτερα και κατώτερα όργανα του Κόμματος. (Το «θα» το απορρίπτω).

Δε θέλησαν να δουλέψουν με τον ανάλογο ζήλο, δεν πήραν πρωτοβουλία κατά διαστήματα να αιφνιδιάσουν τις ΚΟΒ, να τους ζητήσουν έκτακτη σύγκληση: Μέλη, εξωκομματικούς, φίλους του Κόμματος, αυτούς που θα υποδείξει η ΚΟΒ. Εκεί ο σύντροφος θα παρατηρούσε πολλά, θα πλούτιζε τη σκέψη του και από το σύνολο θα έβγαινε το πόρισμα, σε τι ο καθένας θα μπορούσε να βοηθήσει.

2. Κάθε Νομαρχιακή Επιτροπή πρέπει να βγάζει μηνιαίο Τύπο, ρίχνοντας το μεγάλο βάρος στους συνδρομητές.

Το μείζον θέμα είναι να μπορούν οι σύντροφοι να γνωρίσουν και να εκτιμήσουν σωστά, από μόνοι τους, τα καθοδηγητικά όργανα και όσους πρόκειται να προστεθούν σε ανώτερες βαθμίδες. Αλλά και τους υποψήφιους βουλευτές, εκεί θα αξιολογηθούν τα γραπτά τους.

Ετσι υποχρεώνεται το κάθε όργανο να δείξει το ενδιαφέρον του, την αγάπη προς το Κόμμα και τον τόπο του, αλλά και το καθαρό μυαλό του. Ετσι σταματάνε σε μεγάλο βαθμό τα λάθη και οι κακές εκτιμήσεις.

3. Τι κάναμε για τις αγροτοποινικοποιήσεις και τις διώξεις των αγροτών, που βρίσκονται ομαδικά στα δικαστήρια;

Βρέθηκε η ηγεσία εκεί, με κινητοποιήσεις;

Η υποχρέωση του Κόμματος είναι απλώς να το συζητάει στη Βουλή; Οχι ακριβώς!

Το λαό δεν τον εγκαταλείπουν όταν τον κρεμάνε. Του παραστέκονται. Το έδειξαν τα εκλογικά αποτελέσματα.

Και η λέξη «εκπροσωπεί», είναι λάθος. ΟΛΟΙ μια γροθιά.

Ας σεβαστούμε και εμείς με τη σειρά μας, όπως και ο Μάο Τσε Τουνγκ, τον αξιοσέβαστο άνθρωπο Σουν Γιατ Σεν. Τι λέει στη διαθήκη του; «Για σαράντα χρόνια αφιέρωσα τον εαυτό μου στην Εθνική Επανάσταση. Η πείρα μου των σαράντα χρόνων έκανε να αποκτήσω τη βαθιά πεποίθηση πως για να φτάσουμε σ' αυτό το σκοπό, οφείλουμε να κινητοποιήσουμε τις λαϊκές μάζες». Ποιο είναι αυτό το μεγάλο θεριό της Κούβας που με αποκλεισμό σαράντα χρόνων ανθίσταται;

Ξεφυλλίζοντας την Ιστορία του Κόμματός μας - κι αυτό γιατί βρίσκομαι στις γραμμές των αντιστασιακών - συναντώ τον Κ. Βιδάλη.

Ο σύντροφος Βιδάλης, σε κατάσταση που έτρεμε η γη κι ο ουρανός, πήρε πρωτοβουλία να βρεθεί στη Θεσσαλία, να δει επί τόπου την κατάσταση, για να γράψει ρεπορτάζ. Να ακουστεί στους έξω λαούς, να δημιουργήσει μια φόρμουλα, με κίνδυνο της ζωής του, για να σώσει το λαό του. Τον οποίο, με πύρινα άρθρα, τον είχε ξεσηκώσει, για το πανανθρώπινο όραμα να σταματήσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Ο σύντροφος Βιδάλης το θεωρούσε άσβεστο χρέος του να τον επισκεφτεί και στις άσχημες μπόρες του. Ακολούθησε τον όρκο του, σαν συμβόλαιο που είχε υπογράψει με το λαό. «Μαζί σου θα πεθάνω».

Οι σύντροφοι που έπεσαν μ' αυτή τη σκέψη, είναι αμέτρητοι. Ο λαός γνωρίζει και βαθμολογεί.

Αυτοί και χιλιάδες ανώνυμοι γράψανε την Ιστορία του Κόμματος και το αγάπησε ο λαός περισσότερο κι από τη ζωή του.

Αυτό επιβάλλεται να κάνουμε και εμείς σήμερα. Τότε, κάθε βήμα και παγίδα. Σήμερα χρειάζονται πόδια και προπαντός, χαμηλή μύτη.

Τις Θέσεις τις βρίσκω σωστές. Κυρίως, συμφωνώ με το ΜΕΤΩΠΟ. Το μέτωπο χρειάζεται δύναμη, ρεαλισμό και άμιλλα.

Ευχαριστώ

Ιστιαία Εύβοιας