Παπαγεωργίου Βασίλης

Ομως ας μην «εξοργίζονται» τάχα για την επέμβαση Μπερνς. Ο έπαρχος δικαιολογημένα αισθάνεται ότι απευθύνεται σε υπαλλήλους της «αυτοκρατορίας» των ΗΠΑ.

Χάνει το όποιο δίκιο έχει ο Θύμιος Παπανικολάου, όταν τσουβαλιάζει το «Ρ» με το σύνολο του Τύπου. Το κείμενό του στη χτεσινή «Αθηναϊκή» δηλώνει πως δεν μπήκε καν στο κόπο να ξεφυλλίσει το «Ρ». Κρίμα γιατί θα διαπίστωνε πως στο φύλλο του Σαββάτου υπάρχει ολόκληρο δίστηλο με τίτλο «κίνηση ενάντια στη νέα τάξη». Και στο κείμενό μας περιέχεται τόσο η είδηση για τις 300 υπογραφές όσο και αυτούσιο απόσπασμα από τη διακήρυξη.

Αυτά προς το παρόν. Οταν αναπτύξει τη δράση της η κίνηση, θα επανέλθουμε. Μέχρι τότε, μια επανόρθωση από το συνάδελφο επιβάλλεται.

Νέα μείωση της βαμβακοκαλλιέργειας, για την καλλιεργητική περίοδο 2000-2001, αναμένεται να εξαγγείλει, εντός των ημερών, το υπουργείο Γεωργίας, παρά τις αντιδράσεις των βαμβακοπαραγωγών. Η κυβέρνηση εμφανίζεται αποφασισμένη να εφαρμόσει τις κατευθύνσεις της ΕΕ για νέους περιορισμούς στις καλλιέργειες, ώστε να μειωθεί η αγροτική παραγωγή και ν' αυξηθεί ο αριθμός των ξεκληρισμένων αγροτών, χωρίς να υπολογίζει και πολύ τις αγροτικές αντιδράσεις. «Ποντάρει», άλλωστε, στη στήριξη που δίνουν στην αντιαγροτική πολιτική της οι ξεπουλημένες ηγεσίες των τριτοβάθμιων αγροτικών οργανώσεων και στη βοήθεια που της παρέχουν κάποιοι απρόσκλητοι «προστάτες» των αγροτών, όπως, π.χ., οι Νομαρχιακές Αυτοδιοικήσεις Λάρισας και Μαγνησίας που έσπευσαν να εμφανίσουν, εκ των προτέρων, ως φιλοαγροτικό μέτρο την αντιαγροτική απόφαση για περικοπές στη βαμβακοκαλλιέργεια, ζητώντας, μάλιστα, ακόμα μεγαλύτερα ποσοστά περικοπών! Να δούμε, όμως, αν θα δείχνει την ίδια αποφασιστικότητα και ψυχραιμία και αν θα τη «σώσουν» οι φίλοι της, όταν οι αγώνες της αγροτιάς για την ανατροπή της αντιαγροτικής πολιτικής - που ήδη αρχίζουν ξανά φέτος στη Θεσσαλία - θα επεκταθούν, θα κλιμακωθούν και θα συντονιστούν με την πάλη των άλλων λαϊκών στρωμάτων του χωριού και της πόλης. Τότε «ούτε ψύλλος στον κόρφο της»...

Με τη συνοδεία δύο νεαρών, μιας γυναίκας και ενός άλλου, έσκασε μύτη σε πρόσφατη ημερίδα της δημοτικής παράταξης του Δ. Μπέη για τους ελεύθερους χώρους, ο μεγαλοκατασκευαστής Μπάμπης Βωβός. Ξέρετε αυτός που έχει «στολίσει» την Κηφισίας με απαίσια γυάλινα μεγαθήρια και θέλει να κάνει το ίδιο στο εναπομείναν ελεύθερο κομμάτι του κτήματος ΘΩΝ στους Αμπελόκηπους.

Οι δύο πρώτοι και η γυναίκα είχαν αναλάβει να αναρτήσουν στο διάδρομο που οδηγούσε στην αίθουσα της ημερίδας, μακέτες των σχεδίων του Μπ. Βωβού για το κτήμα ΘΩΝ. Λες και ήταν στην εταιρία του και έκλεινε τις δουλιές του. Λες και του ζητήθηκε κάτι τέτοιο - ο Μπ. Βωβός προσήλθε ακάλεστος.

Αυτός, όμως, που ήταν αποκαλυπτικός των... μοναδικών σχέσεων «αλληλεγγύης» που δημιουργεί η κοινή αποδοχή της ασυδοσίας και του αναγνωρισμένου ως μόνου «δίκαιου», δηλαδή του κέρδους, ήταν ο άλλος (όνομα δεν ξέρουμε, πάντως ήταν ή συνεργάτης ή υπάλληλός του). Ο τύπος - όταν κάποιος από τους παρευρισκόμενους κατηγόρησε τον Μπ. Βωβό πως έχει μεγάλο θράσος να συμπεριφέρεται έτσι - άρχισε να ωρύεται, λέγοντας πως «εμείς ξέρουμε την αλήθεια», ενώ απευθυνόμενος στο αφεντικό του, είπε «μην ανησυχείς, θα τους δείξουμε εμείς». Λίγο μετά, προσπαθούσε να πείσει τους παρευρισκόμενους πως «με τα σχέδιά μας θα σας δώσουμε και μερικά στρέμματα πράσινο παραπάνω».

Ας κρατήσει την ελεημοσύνη ο τύπος για τον εαυτό του και το αφεντικό του, αν και δε φαίνεται ακόμα και αυτή ικανή να τους ξεθάψει από το βούρκο που έχουν βυθιστεί.

Η ειδησεογραφία του τελευταίου διαστήματος δηλώνει ότι το ...«άγχος για το μέλλον» αγκαλιάζει όλο και περισσότερους πρωταγωνιστές του αστικού πολιτικού παιχνιδιού:

Η υποβόσκουσα κρίση στο ΠΑΣΟΚ εκδηλώνεται άλλοτε με απολύσεις (περίπτωση Πάγκαλου) και άλλοτε με εξωτερικεύσεις προσωπικών φιλοδοξιών διαφόρων δελφίνων και υποδελφίνων (πρόσφατα παραδείγματα είναι οι συνεντεύξεις του Α. Τσοχατζόπουλου, αλλά και η προχτεσινή συνέντευξη του Γ. Παπαντωνίου, που τροφοδότησε τα σενάρια περί ανασχηματισμού). Ταυτόχρονα, η ΝΔ κινείται στον αστερισμό των εσωκομματικών πτερύγων, που την απαρτίζουν, ενώ έχει να αντιμετωπίσει και την ιδιότυπη «Αβραμοπουλιάδα», η οποία μάλλον θα συνεχιστεί επί μακρόν.

Κοντά στα «μεσιανο-σωτηριολογικά», που θέλει να εκπροσωπεί ο δήμαρχος Αθήνας στο χώρο της «κεντροδεξιάς», η φιλολογία για την ύπαρξη αυτού του περιβόητου «πολιτικού κενού» - για το οποίο όλοι μιλούν, αλλά αδυνατούν να το προσδιορίσουν με κοινωνικούς όρους - δίνει τη δυνατότητα σε παράγοντες της «κεντροαριστεράς», όπως η κ. Δαμανάκη, να διαφημίζουν άλλου τύπου συνευρέσεις, που περιγράφονται ως «οριζοντίως εκσυγχρονιστικές» (;)...

Σε κάθε περίπτωση, το γενικότερο κλίμα, είναι ένα κλίμα πολιτικής κινητικότητας, που αγγίζει τα χαρακτηριστικά της πολιτικής ρευστότητας. Γιατί, όμως, μόλις 8 μήνες μετά τις εκλογές το πολιτικό σύστημα της ολιγαρχίας φαίνεται να παρουσιάζει κρισιακά φαινόμενα;

Η απάντηση πρέπει να λαμβάνει υπόψη της δυο παραμέτρους:

Πρώτον, η προσαρμογή του ελληνικού καπιταλισμού στις ανάγκες της «παγκοσμιοποίησης» έχει ως προϋπόθεση την επιβολή μιας εφ' όλης της ύλης αντιλαϊκή πολιτική (εργασιακά, παιδεία, υγεία, ασφαλιστικό), σε συνδυασμό πάντα με την προώθηση πολιτικών, που βαθαίνουν την εξάρτηση της χώρας (εμπλοκή σε μια «ομοσπονδιοποιημένη» ΕΕ και σε ένα ΝΑΤΟ των ανοιχτών πλέον επεμβάσεων, που στηρίζει απροσχημάτιστα την τουρκική τακτική των «γκρίζων ζωνών»). Ομως, αυτού του είδους η επίθεση της ολιγαρχίας εξελίσσεται με τέτοια σφοδρότητα κατά των συμφερόντων των εργαζομένων και του τόπου, ώστε να εμπεριέχει το σπέρμα μιας εν δυνάμει κοινωνικής αμφισβήτησης. Γεγονός που συνιστά μέγιστο κίνδυνο για την πλουτοκρατία, η οποία πρέπει να λάβει τα μέτρα της.

Δεύτερον, η παρατεταμένη «διαπλοκολογία» δείχνει να ανατρέπει τα χρονοδιαγράμματα για μια σειρά «μπίζνες». Με δεδομένο ότι εδώ παίζονται πολλά λεφτά (Ολυμπιάδα, ιδιωτικοποιήσεις, Γ` ΚΠΣ), και σε συνδυασμό με το ότι η μοιρασιά σκοντάφτει στην ανισορροπία των αντιτιθέμενων επιχειρηματικών συμφερόντων, γίνεται εμφανής η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να παίξει το «διαιτητικό» ρόλο, που του έχει αναθέσει η αστική τάξη.

Ο συνυπολογισμός των παραπάνω φανερώνει μάλλον ότι ο δικομματισμός και, γενικώς, το κλασικό μεταπολιτευτικό σύστημα της ολιγαρχίας έχει αγγίξει τα όριά του. Αφ' ενός δεν μπορεί να λειτουργήσει ως ανάχωμα, σε περίπτωση που η υπαρκτή κοινωνική δυσαρέσκεια λάβει το χαρακτήρα κοινωνικής ριζοσπαστικοποίησης. Αφ' ετέρου, οι όροι της μέχρι τώρα «διαπλοκής» του με το μεγάλο κεφάλαιο, δεν του επιτρέπουν να εμφανίζεται σαν ο φερέγγυος εγγυητής των «διαπλοκών» του μέλλοντος.

Με άλλα λόγια, το ζητούμενο για την ολιγαρχία είναι να «ανασυνθέσει» το πολιτικό τοπίο, έτσι ώστε να μπορεί να το χρησιμοποιήσει ως ανάχωμα απέναντι στην πραγματική ανάγκη του καιρού μας, που είναι η διαμόρφωση ενός λαϊκού μετώπου. Ενός μετώπου, που θα κινείται κόντρα στην ακολουθούμενη πολιτική, με στόχο, όχι τη διαχείριση, αλλά την προώθηση μιας πολιτικής που θα ασκείται από τη λαϊκή εξουσία για να οργανώνει τη λαϊκή οικονομία.

Λοιπόν, η κ. Ολμπράιτ έχει πάρει με τη σειρά τους πολέμους... Πρόπερσι, έχυνε κροκοδείλια δάκρυα για τα «μαρτύρια» που υφίστανται οι Κοσσοβάροι Αλβανοί και - ενίοτε - ...οι Σέρβοι από τη «διαβολική» κυβέρνηση του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς. Τώρα, η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ κόπτεται για το AIDS!

«Ο κόσμος», είπε τις προάλλες η Ολμπράιτ, «χάνει τη μάχη με το AIDS... παρά τις ηρωικές προσπάθειες τόσων ανθρώπων»! Μήπως, όμως, είμαστε καχύποπτοι και η κ. Ολμπράιτ όντως νοιάζεται για τα δεκάδες εκατομμύρια των ασθενών με AIDS; Η ίδια φρόντισε από μόνη της να διαψεύσει τέτοιες «αφελείς απορίες», επιχειρώντας στη συνέχεια να εξηγήσει γιατί πρέπει να κερδηθεί αυτή η μάχη. «... Εάν οι προσπάθειές μας δε γίνουν περισσότερο αποτελεσματικές, η επιδημία αυτή θα εξασθενήσει την παγκόσμια οικονομία, θα επιβραδύνει την κοινωνική πρόοδο και θα θέσει σε κίνδυνο το μέλλον όλων μας»! Τι υπονοεί δηλαδή η κ. Ολμπράιτ; Οτι θα έπρεπε να μετράμε πλέον τα θύματα του AIDS ανάλογα με τα σκαμπανεβάσματα των χρηματιστηριακών δεικτών, Ντόου-Τζόουνς, Νικέι κλπ.;

Μπορεί ο Γ. Παπαντωνίου να δηλώνει ότι «έχει κλείσει τον κύκλο του» στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, ωστόσο αυτό καθόλου δεν τον εμποδίζει να μοιράζει χριστουγεννιάτικα δώρα στα αφεντικά, που τόσα χρόνια με αφοσίωση υπηρετεί. Αντίθετα χτες, έσπευσε να μοιράσει πακέτο μέτρων σε όλους τους «παίκτες» του Χρηματιστηρίου, φτιάχνοντας τη «διάθεσή» τους και εξευμενίζοντας την «οργή» των τελευταίων βδομάδων. Ετσι, μεταξύ άλλων, υποσχέθηκε μείωση του φόρου συναλλαγών στο Χρηματιστήριο από 6 τοις χιλίοις στο 3 τοις χιλίοις (σ.σ. δεν πειράζει αν πέσει έξω ο προϋπολογισμός στο σημείο αυτό, μπορούν να πληρώσουν τα συνήθη «υποζύγια»), υποσχέθηκε «εκσυγχρονισμό του πλαισίου διαχείρισης των διαθεσίμων των ασφαλιστικών ταμείων», αποδέσμευση των διοικήσεων της Εμπορικής και της Εθνικής Τράπεζας από τον έλεγχο του κράτους, κ.ά. Προφανώς, πρόκειται για το «ορεκτικό». Σήμερα στην Κυβερνητική Επιτροπή αναμένεται να ακολουθήσει το «κυρίως πιάτο», που προβλέπει επιτάχυνση των νεοφιλελεύθερων διαρθρωτικών αλλαγών, δηλαδή ξεπούλημα των πάντων στο μεγάλο κεφάλαιο.

Συμπέρασμα; Με ή χωρίς Παπαντωνίου, με ή χωρίς ανασχηματισμό, αυτή η κυβέρνηση το μόνο που ξέρει πολύ καλά να κάνει και δεν πρόκειται να σταματήσει, είναι να είναι υπηρέτης και πιστός εκτελεστής των συμφερόντων της άρχουσας τάξης και αδίστακτος εκτελεστής των λαϊκών συμφερόντων. Μέχρι να τη σταματήσουν οι εργαζόμενοι...

Η λογική του μέσου όρου βολεύει πάντα τους ισχυρούς, αφού έτσι καμουφλάρεται η πραγματικότητα και, ιδιαίτερα, κρύβονται οι πραγματικές και μεγάλες ανισότητες. Με τη λογική του μέσου όρου παραθέτει η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών τα στοιχεία για το φόρο εισοδήματος φυσικών προσώπων. Μισθωτοί και συνταξιούχοι, βιομήχανοι και εφοπλιστές, συλλήβδην σε ένα σακί, στη λογική τόσες δηλώσεις τόσος φόρος. Η τακτική αυτή είναι έργο των τελευταίων χρόνων και η σκοπιμότητά της προφανής: Δεν κρύβεται μόνο η πραγματικότητα, αλλά και δίνονται ψεύτικα επιχειρήματα στην κυβερνητική προπαγάνδα, για δήθεν ανακατανομή του πλούτου υπέρ των μισθωτών μέσω της φορολογίας.

Ας βρουν επιτέλους το κουράγιο να δώσουν τα πραγματικά στοιχεία στη δημοσιότητα. Αλλωστε, δε θα πουν και τίποτα καινούριο, καθώς οι εργαζόμενοι γνωρίζουν, από πρώτο χέρι, τα «επιτεύγματα» της πλουτοκρατίας που προήλθαν από τη διαδικασία της «σύγκλισης» και του «μονόδρομου» της ΟΝΕ. Ας αποκτήσουν τη στοιχειώδη εντιμότητα να κάνουν το ελάχιστο απ' όσα οφείλουν και να μην επιλέξουν, όπως και πέρσι, την «εξυπναδίστικη» μέθοδο της επιλεκτικής «διαρροής» παραμονή των Χριστουγέννων. Αυτά και θα επανέλθουμε...

Η συζήτηση του αντεργατικού νομοσχεδίου στη Βουλή αρχίζει σήμερα. Η κυβέρνηση επιμένει αταλάντευτα σε μια πολιτική δυσβάσταχτη για τους εργαζόμενους. Τα μέτρα που προωθεί μέσα από το νομοσχέδιο - τερατούργημα είναι κάτι παραπάνω από σοβαρά. Ισχυροποιούν μια δοσμένη βάση για μεγαλύτερες ανατροπές, αφαίρεση δικαιωμάτων, ένταση της εκμετάλλευσης. «Νομιμοποιούν» μια πραγματικότητα που σήμερα, εκεί που κυριαρχεί, έχει τα στοιχεία της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, της καπιταλιστικής ασυδοσίας και της παρανομίας. Τα μέτρα αυτά δεν πρέπει να περάσουν, το νομοσχέδιο πρέπει να αποσυρθεί. Κανένας εργαζόμενος δεν μπορεί πια να μην εναντιώνεται στην ένταση της εκμεταλλευτικής πολιτικής, δεν έχει τέτοιο δικαίωμα και στην πράξη κανένας δεν το κάνει.

Πρώτα απ' όλα είναι θέμα των εργαζομένων η επιτυχία αυτής της απεργίας. Η δύναμη υπάρχει. Καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να αντισταθεί στην ενωμένη και μαζική πάλη των εργαζομένων και του λαού. Κανένα μέτρο δεν μπορεί να σταθεί όταν η εργατική τάξη το απορρίπτει. Και ποιος εργαζόμενος μπορεί να δεχτεί το 12ωρο, το μικρό μισθό που τον καταδικάζει στη μιζέρια, τη δυνατότητα του αφεντικού να απολύει πιο εύκολα και περισσότερο, τη μερική απασχόληση που συνδυάζεται με την «απασχολησιμότητα» και μοιράζει μια δουλιά και ένα μισθό στα δυο και στα τρία; Ποιος είναι αυτός που θα πει «ναι» στη διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων, στη μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, που κι αυτές από τον ιδρώτα του βγαίνουν;

Κυβέρνηση απίθανη,

κυβέρνηση κανόνι,

ξέρει σωστά

να ξεπουλά,

γερά να χαρατσώνει

και νόμους μαύρους

και αισχρούς

στον κόσμο να φορτώνει.

*

Κυβέρνηση απίθανη

κυβέρνηση σαΐνι,

ξέρει ν' αρπάζει,

ν' αφαιρεί,

το φουκαρά να γδύνει

και το βρακί

στους ισχυρούς

χωρίς ντροπή να λύνει!

*

Κυβέρνηση απίθανη,

μοναδική σε όλα,

γι' αυτό

και σύντομα ο λαός

θα της πετάξει

«φόλα»!