ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Αδιάκοπη παραπλάνηση

Παπαγεωργίου Βασίλης

Για γέλια και για κλάματα είναι η φαρσοκωμωδία που ανεβάζει κάθε τρεις και λίγο η ΔΗΜΑΡ. Κάθε δηλαδή που οι προβολείς της δημοσιότητας φωτίζουν ένα απ' τα πολλά αντιλαϊκά μέτρα που η κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει σκέφτεται ή έχει αποφασίσει να «σπρώξει», η κοινοβουλευτική ομάδα καταθέτει και μια Ερώτηση στη Βουλή παριστάνοντας τη διαμαρτυρόμενη... Αυτή τη φορά σειρά είχε το ζήτημα του αναγκαστικού πλειστηριασμού κύριας ή μοναδικής κατοικίας για χρέη προς το Δημόσιο, με τους βουλευτές της να ζητούν απ' τον αρμόδιο υπουργό παράταση της απαγόρευσης πλειστηριασμών τουλάχιστον μέχρι το τέλος του 2014.

Ο φαρισαϊσμός βγάζει μάτι. Στηρίζουν μια πολιτική που στερεί απ' τους ανθρώπους του μόχθου κάθε δυνατότητα να ικανοποιήσουν οποιαδήποτε βασική τους ανάγκη, και τέτοια είναι η λαϊκή στέγη, και την ίδια στιγμή διαμαρτύρονται για τις συνέπειές της. Ζητούν παράταση της απαγόρευσης των πλειστηριασμών, δεν λένε όμως τι θα γίνει μετά το 2014, οπότε και - αν τους επιτραπεί να συνεχίσουν αυτή την πολιτική - ο λαός θα βρίσκεται σε ακόμη χειρότερη θέση απ' ό,τι σήμερα, άρα και πάλι δεν θα έχει εξασφαλισμένο «κεραμίδι» πάνω απ' το κεφάλι του, μεταξύ των πολλών άλλων που δεν θα έχει. Αλλωστε, τα μέτρα ήρθαν για να μείνουν και να εξασφαλίσουν στους κεφαλαιοκράτες τρελά κέρδη όταν δρασκελίσουν την κρίση και περάσουν στη φάση της ανάκαμψης. Δεν είναι προσωρινά, αλλά μόνιμα ως την ανατροπή τους απ' τον ίδιο το λαό.

Αν ο καημός τους είχε έστω ένα ίχνος ειλικρίνειας, πέραν του ότι δεν θα στήριζαν την πολιτική που σπρώχνει το λαό στην ανέχεια, θα διεκδικούσαν την ικανοποίηση των στοιχειωδών αναγκών του λαού, μεταξύ των οποίων είναι η στέγαση. Θα διεκδικούσαν διαγραφή χρεών και όχι διαιώνιση της ομηρίας της καταχρεωμένης εργατικής λαϊκής οικογένειας απ' τις τράπεζες.

Το «ξεπερασμένο παραγωγικό πρότυπο»...

«Η πρόκληση που πρέπει να αντιμετωπίσει το ελληνικό πολιτικό σύστημα, η κοινωνία και οι θεσμοί της είναι η αποφασιστική αντιμετώπιση ενός ξεπερασμένου, αναχρονιστικού και διεφθαρμένου παραγωγικού προτύπου, το οποίο αναπαράγει τα ελλείμματα και καταπνίγει τις υγιείς επιχειρηματικές πρωτοβουλίες, που δημιουργούν πλούτο και θέσεις εργασίας». Τα παραπάνω αναφέρει η ΗΜΕΡΗΣΙΑ, στο προχτεσινό της κύριο άρθρο, περιγράφοντας, κατ' αυτόν τον τρόπο, μια σημαντική αλήθεια για την άρχουσα τάξη της χώρας: Οτι η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και των επιχειρήσεων σχετίζεται με την κατάργηση των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων που είχε αποσπάσει η εργατική τάξη όλα τα προηγούμενα χρόνια, αυτό εννοούν «ξεπέρασμα ενός παραγωγικού προτύπου». Η εφημερίδα συμβάλλει τα μέγιστα στους εκβιασμούς για αποδοχή των μέτρων στο όνομα της εκταμίευσης της νέας δόσης, τονίζοντας ότι η συμφωνία με την τρόικα «περιλαμβάνει πολύ επώδυνα μέτρα, αλλά δυστυχώς είναι προϋπόθεση για να εκταμιευθεί η δόση». Στην πράξη, αυτό που ζητάει η ΗΜΕΡΗΣΙΑ είναι κάτι πολύ απλό: να μην υπάρξει καμιά υποχώρηση από τα βάρβαρα μέτρα σε βάρος του λαού.

... και η πραγματικότητα

Εκείνο, όμως, που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι ο τρόπος που επιχειρεί να κάνει αποδεκτή αυτή την προπαγάνδα απ' το λαό: Πρώτον παρουσιάζει την οικονομική κρίση και τα συνακόλουθα μέτρα ως συνέπεια του «δυσθεώρητου δημόσιου χρέους». Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα. Πρόκειται για καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης και υπερπαραγωγής, που συνέπειά της είναι και η διόγκωση του δημόσιου χρέους. Δεύτερον, παρουσιάζει την κύρια επιλογή της αστικής τάξης ως μοναδική επιλογή και για το λαό, τους εργαζόμενους, τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Γι' αυτό και αναφέρει πως τα βάρβαρα μέτρα «δυστυχώς είναι προϋπόθεση για να εκταμιευθεί η δόση». Στην πραγματικότητα, όμως, ο λαός έχει τη δική του επιλογή. Είναι πράγματι αλήθεια ότι πρέπει οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να αγωνιστούν για το «ξεπερασμένο, αναχρονιστικό και διεφθαρμένο παραγωγικό πρότυπο». Μόνο που αυτό το «παραγωγικό πρότυπο» είναι η ίδια η καπιταλιστική ιδιοκτησία που ιδιοποιείται όλον τον πλούτο και αφήνει τον εργαζόμενο λαό στη φτώχεια και την εξαθλίωση.

Οργάνωση ενιαίας πάλης

Η απόφαση του Σωματείου Εργαζομένων «Ελληνικής Χαλυβουργίας» στον Ασπρόπυργο να πάρει συγκεκριμένα μέτρα και πρωτοβουλίες με στόχο την οργάνωση συντονισμένης πάλης όλων των εργαζομένων της εταιρείας, μετά τις αξιώσεις του Μάνεση να προχωρήσει σε μειώσεις μισθών 25% στα δύο εργοστάσια σε Βελεστίνο και Βόλο, αναδεικνύει πόσο σημαντική είναι η συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας της ενιαίας οργάνωσης της πάλης των εργαζομένων ενός κλάδου ολόκληρου. Δεν είναι απλά ζήτημα μιας «τυπικής» έκφρασης αλληλεγγύης στους εργαζόμενους ενός χώρου δουλειάς που χτυπιέται από τους καπιταλιστές, αλλά συνδέεται με την αναγκαιότητα να γίνουν συγκεκριμένα, πρακτικά, κοινά αγωνιστικά βήματα των εργαζομένων όλου του κλάδου. Εκεί εντάσσεται, για παράδειγμα, και η πανελλαδική σύσκεψη όλων των συνδικάτων του κλάδου στην οποία καλούν οι χαλυβουργοί, για οργάνωση κοινού αγώνα απέναντι στη συντονισμένη επίθεση της εργοδοσίας.

Οι χαλυβουργοί αξιοποιούν την αγωνιστική τους πείρα, μετά τον εννιάμηνο απεργιακό τους αγώνα, σε κατεύθυνση συνολικής οργάνωσης του αγώνα του κλάδου. Η συγκεκριμένη πρακτική των χαλυβουργών είναι ένα παράδειγμα που μπορεί να γενικευτεί. Ανοίγει το δρόμο του «όλοι για έναν και ένας για όλους», την προοπτική της ταξικής ενότητας δράσης. Με δεδομένο ότι η επίθεση σε βάρος της εργατικής τάξης θα συνεχιστεί σε βάθος χρόνου και, μάλιστα, πρόκειται να αποκτήσει ακόμη πιο άγρια χαρακτηριστικά, κανένας χώρος δουλειάς, ακόμη και κλάδος ολόκληρος, δε θα μπορέσει να αντιμετωπίσει αυτή την επίθεση μόνος του. Τέτοιες πρωτοβουλίες των πρωτοβάθμιων σωματείων και συνδικάτων είναι σημαντικός παράγοντας μέσω του οποίου η εργατική τάξη έχει τη δυνατότητα να βάλει ένα ακόμη όπλο στη φαρέτρα της μάχης για την υπεράσπιση της ζωής της.

Αυτός ο τρόπος δουλειάς βοηθάει τους εργαζόμενους να ανταλλάσσουν πείρα, να συναποφασίζουν ενέργειες και δράσεις, μορφές πάλης ενάντια στις επιδιώξεις της εργοδοσίας και στη δράση των μηχανισμών της, των κυβερνήσεων, του αστικού κράτους. Εχουν τη δυνατότητα να βγάλουν σπουδαία διδάγματα από τον αγώνα τους και από τον αγώνα άλλων εργαζομένων. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η δράση «δένεται» με τα ιδιαίτερα προβλήματα του κάθε κλάδου και του κάθε χώρου δουλειάς, διαμορφώνοντας ένα ιδιαίτερο αγωνιστικό πρόγραμμα, ενταγμένο, πάντα, σε ένα συνολικό πλαίσιο πάλης που θα δίνει την προοπτική. Με αυτόν τον τρόπο, η αλληλεγγύη, η οργάνωση και ο αγώνας ενάντια στην αντιλαϊκή και βάρβαρη πολιτική αποτελούν ένα ενιαίο πλαίσιο.

Ενα τελευταίο ζήτημα είναι αυτό της επαγρύπνησης και της αλληλοενημέρωσης. Καθόλου τυχαία, οι χαλυβουργοί του Ασπροπύργου καλούν τους συναδέλφους τους σε ετοιμότητα, αφού μέσα από την πείρα τους γνωρίζουν πως η εργοδοσία δε θα σταματήσει μόνο στα σχέδια που έχει για τα εργοστάσια σε Βόλο και Βελεστίνο, αλλά θα συνεχίσει με τελικό στόχο να περάσει γενικότερα αντεργατικά σχέδια, πέρα από τη μείωση μισθών κατά 25% που προσπαθεί να επιβάλει στους εργάτες στα εργοστάσια της Μαγνησίας. Αλλωστε, αυτό το γεγονός αποκαλύπτει πως η «ταξική ειρήνη» ή η «ταξική συνεργασία» καθόλου δε σημαίνει ότι η εργοδοσία δε θα καταργεί δικαιώματα επειδή έχει υπάκουους εργάτες. Αυτό είχε γίνει με τα εργοστάσια της Μαγνησίας στη διάρκεια της απεργίας των εργατών του Ασπροπύργου, το επικαλέστηκαν ως επιχείρημα οι εκεί εργάτες για να μην αποδεχτούν τη μείωση, αλλά ο εργοδότης τους κάνει άγρια επίθεση. Ο συντονισμός σωματείων συμβάλλει στην ταξική ενότητα δράσης.

Κώστας ΤΡΑΚΟΣΑΣ

Εμπαίζουν και εκβιάζουν το λαό...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΟΛΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΑ ΕΡΜΗΝΕΥΣΕΙ κανείς σε αυτή την κυβέρνηση. Μόνον σε ένα ερώτημα η απάντηση είναι πραγματικά δύσκολη: Ποιος από τους τρεις μας κοροϊδεύει περισσότερο!

Μήπως η Νέα Δημοκρατία και ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς που χαρακτηρίζει «τόλμημα» τη νέα επίθεση που ετοιμάζουν εναντίον των εργαζομένων και την επερχόμενη φορολογική και εργασιακή λαίλαπα «διάσωση της χώρας»;

Τον ίδιο που διανοείται να μας μιλάει για «σκληρές διαπραγματεύσεις» και προσπάθειες να περισωθούν δικαιώματα, όταν πριν λίγες μόνο μέρες «διαφήμιζε» τον ελληνικό λαό στο εξωτερικό ως φθηνά εργατικά χέρια χωρίς δικαιώματα;

ΛΕΤE ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΣΟΚ και ο Ευ. Βενιζέλος, που δηλώνει πως ...πέφτει από τα σύννεφα για την πορεία που έχει πάρει η διαπραγμάτευση, την οποία «αλλιώς φαντάζονταν τον Ιούνιο» όπως δηλώνει;

Σαν να μην ήταν ο ίδιος μέλος των κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και υπουργός Οικονομίας στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Σαν να μην έχει εισηγηθεί και ψηφίσει ο ίδιος όλη την αντιλαϊκή νομοθεσία που σήμερα «εμπλουτίζεται» με καινούργια μέτρα.

ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΑΡ τι να πει κανείς; Σε λίγο θα μας διαβεβαιώνουν ότι δεν ξέρουν πώς βρέθηκαν να συμμετέχουν στην κυβέρνηση, ότι τους παρέσυραν και τους έμπλεξαν σε καταστάσεις που ουδέποτε ήθελαν.

Τα μέτρα για τα εργασιακά δεν θα τα ψηφίσουν λένε διότι τα βρίσκουν απαράδεκτα. Βρίσκουν όμως απολύτως παραδεκτή την Ευρωπαϊκή Ενωση, όπως και την «ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας» που είναι η δικαιολογία κάθε παρόμοιας πολιτικής που εφαρμόζεται στον πλανήτη.

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ αυτά πάντως παραμένει δύσκολο να εντοπίσει κανείς τον μεγαλύτερο ψεύτη και υποκριτή. Μάλλον δεν χρειάζεται όμως. Γιατί... μαζί (και με όσους σπέρνουν αυταπάτες για το ρόλο της ΕΕ) έστησαν τη βρωμοδουλειά. Οπότε ας τους καταδικάσει ο λαός χωρίς διακρίσεις.

Γρηγοριάδης Κώστας

«Αντισυστημικός» όσο και η «Χρυσή Αυγή»

Γρηγοριάδης Κώστας

Ο Τράγκας μιλούσε χτες στη ραδιοφωνική του εκπομπή για τη «Χρυσή Αυγή», προσπαθώντας να αρθρώσει λόγο εναντίον της, επειδή - όπως έλεγε - είναι φασιστική οργάνωση που στηρίζει το καθεστώς της 21ης Απριλίου. Οπως αποδείχτηκε, όμως, άλλος ήταν ο καημός του Τράγκα και όχι η επίδειξη των «δημοκρατικών» του φρονημάτων. Ολη του η ανάλυση περιστρεφόταν γύρω από το ΚΚΕ, σε μια προσπάθεια να δημιουργήσει έμμεσα και άμεσα συνειρμούς με την άθλια θεωρία των δύο άκρων. Πρώτα είπε ότι η «Χρυσή Αυγή» διάλεξε το μαύρο χρώμα στα σύμβολά της, επειδή «όπως και το κόκκινο, που έχουν οι κομμουνιστές», αποτυπώνεται στον εγκέφαλο και παραπέμπει σε συγκεκριμένους συμβολισμούς. Δεν κατάφερε όμως να συγκρατήσει το χυδαίο αντικομμουνισμό του και συνέχισε λέγοντας ότι αν ποτέ η «Χρυσή Αυγή» βγει πρώτο κόμμα, τότε θα απαγορεύσει τις εκλογές, όπως θα κάνει και το ΚΚΕ! Για το τελευταίο, μάλιστα, επικαλέστηκε μαρτυρία της Αλέκας Παπαρήγα σε συνέντευξη στον Ν. Χατζηνικολάου! Εκτός από το χυδαίο αντικομμουνισμό, τον Τράγκα τον συνδέει και κάτι άλλο με τη «Χρυσή Αυγή»: Είναι και οι δύο ένθερμοι υποστηρικτές και στυλοβάτες του συστήματος, ενώ προσπαθούν να πλασαριστούν στο λαό σαν δήθεν «αντισυστημικοί». Η προσπάθεια του Τράγκα να ταυτίσει το ΚΚΕ με τη «Χρυσή Αυγή» έρχεται να κουμπώσει με τη θεωρία των δύο άκρων που αναπαράγουν η συγκυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία, αξιοποιώντας τους χρυσαυγίτες για να χτυπήσουν το ΚΚΕ και το ταξικό κίνημα. Το ίδιο κάνει και ο Τράγκας, ως γνήσιος ταγός ενός συστήματος σάπιου, που θέλει το λαό με σκυμμένο το κεφάλι, για να τρώει και να πίνει το κεφάλαιο.

Αντιασφαλιστική ανασκόπηση...

Στις 4 Οκτώβρη, το ΕΛΙΑΜΕΠ, το ΙΟΒΕ και μερικοί ακόμα φορείς των επιχειρηματιών διοργάνωσαν εκδήλωση με θέμα «Για ένα βιώσιμο και δίκαιο ασφαλιστικό σύστημα». Ομιλητές ήταν ο Ρ. Σπυρόπουλος, διοικητής του ΙΚΑ, ο Π. Βουρλούμης, πρώην πρόεδρος του ΟΤΕ, ο Π. Τήνιος, σύμβουλος του πρώην πρωθυπουργού Κ. Σημίτη και ο Μ. Νεκτάριος, πρόεδρος της Ενωσης Ασφαλιστικών Εταιρειών την περίοδο 1993-1996 και πρόεδρος της ΑΕΔΑΚ Ασφαλιστικών Οργανισμών το 2000 έως και το 2004. Ο τελευταίος, μάλιστα, εκτός όλων των άλλων, είχε επιχειρήσει να προωθήσει και ένα νομοσχέδιο για την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας των Ταμείων, χωρίς όμως να βρει τότε την ανταπόκριση που περίμενε. Πού συνέκλιναν οι τέσσερις ομιλητές, σύμφωνα με δελτίο Τύπου που εξέδωσε το ΕΛΙΑΜΕΠ; «Θεωρήθηκε ότι οι πλέον ριζοσπαστικές ενέργειες προς την αντιμετώπιση ενός πρακτικώς καταρρέοντος συστήματος ήταν η ασφαλιστική μεταρρύθμιση του 1992 (σ.σ. νόμος Σιούφα)». Πρόκειται για την πρώτη μεγάλη αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση στο πλαίσιο της ΕΕ του Μάαστριχτ, που αύξησε τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, αύξησε τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων και έβαλε τις βάσεις για όλες τις επόμενες ανατροπές. Από αυτή τη σκοπιά, οι αστοί και τα επιτελεία τους έχουν κάθε λόγο να τη μνημονεύουν. Σε τι άλλο συμφώνησαν οι ομιλητές; Στο ότι «το ασφαλιστικό σύστημα έχει σοβαρότατα προβλήματα μακροχρόνιας επιβίωσης (...) Η βιωσιμότητά του μπορεί να στηριχθεί στην ενοποίηση και στην αναγνώριση ύπαρξης τριών διακριτών και ισχυρών πυλώνων: Από την μία πλευρά του δημόσιου πυλώνα που θα καλύπτει την υποχρεωτική δημόσια ασφάλιση και από την άλλη πλευρά ενός επαγγελματικού/συλλογικού πυλώνα και ενός ιδιωτικού πυλώνα/ιδιωτικής πρόνοιας. Οι πυλώνες αυτοί πρέπει να βρίσκονται σε απόλυτη συνεννόηση και συνεργασία».

... με στόχο τους «τρεις πυλώνες»

Καμιά πρωτοτυπία δεν διεκδικούν οι προτάσεις τους. Τα ίδια γράφουν τα κιτάπια της ΕΕ τα τελευταία 20 τουλάχιστον χρόνια, για το σύστημα των τριών πυλώνων. Το συγκεκριμένο σύστημα, που ήδη εφαρμόζεται σε χώρες τη ΕΕ, περιλαμβάνει μια σύνταξη πείνας, επιδοματικού χαρακτήρα από το Δημόσιο. Από εκεί και πέρα, όποιος έχει λεφτά θα έχει και συμπλήρωμα στη σύνταξη για να μπορεί να επιβιώνει, αφού οι άλλοι δυο πυλώνες (επαγγελματικά ταμεία - ιδιωτική ασφάλιση) θα λειτουργούν με βάση την ανταποδοτικότητα και τις αποδόσεις που θα έχουν τα λεφτά των εργαζομένων, μιας και το κομπόδεμα κάθε ασφαλισμένου θα επενδύεται στον τζόγο του χρηματιστηρίου και σε επιχειρήσεις. Στην ίδια εκδήλωση «διατυπώθηκε η πρόταση δημιουργίας μιας, ενιαίας καθολικής σύνταξης που θα παρέχεται από το Δημόσιο (...) η οποία θα είναι η σύνταξη βάσης ή, ισοδυνάμως, να τεθεί ένα ποσοστό επί του προϋπολογισμού και το ύψος της μηνιαίας σύνταξης βάσης να προκύπτει από την κατανομή αυτού του ποσοστού σε όλους τους συνταξιούχους πολίτες (...) η πρόταση αυτή συνοδεύεται από την κατάργηση εργοδοτικών και ατομικών εισφορών στο δημόσιο και τους φορείς του, με άμεση επίπτωση στην βελτίωση της ανταγωνιστικότητας». Πρόκειται για εξειδίκευση των τριών πυλώνων και επιβεβαιώνεται ότι γίνεται για να απαλλαγεί το κράτος και η εργοδοσία από τις ασφαλιστικές εισφορές, αφού ο εργαζόμενος, ακόμα κι αν λείψουν οι εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία, θα αναγκάζεται να ξοδεύει για επαγγελματική και ιδιωτική ασφάλιση. Οσοι νομίζουν ότι αυτός ο εφιάλτης είναι μακριά, δεν έχουν παρά να κοιτάξουν τους νόμους που ψηφίστηκαν τα τελευταία χρόνια και αυτούς που έρχονται. Αλλωστε, εκδηλώσεις όπως αυτή του ΕΛΙΑΜΕΠ δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να προετοιμάζουν το έδαφος για τα χειρότερα...

Τσακίζουν και κοροϊδεύουν

Διαβάζοντας κανείς το σημείωμα με τα εργασιακά που έδωσε χτες στα άλλα κόμματα της συγκυβέρνησης ο υπουργός Εργασίας, αντιλαμβάνεται το μέγεθος της κοροϊδίας που επιχειρείται σε βάρος του λαού από τους τρεις πολιτικούς αρχηγούς και την τρόικα. Στην πραγματικότητα, ο Γ. Βρούτσης ενημερώνει τους Βενιζέλο - Κουβέλη ότι ένα μεγάλο μέρος των αντεργατικών ανατροπών και κυρίως εκείνο που αφορά στη διαμόρφωση των μισθών με κυβερνητική απόφαση, είναι ήδη σε ισχύ μετά το δεύτερο μνημόνιο, το οποίο ψήφισε το ΠΑΣΟΚ, ενώ η ΔΗΜΑΡ θεωρεί αναγκαία την εφαρμογή του, για να παραμείνει η χώρα στο ευρώ. Αρα, καμιά μεταξύ τους διαφωνία δεν υπάρχει για τα ζητήματα αυτά.

Στο κείμενο γράφεται ακόμα ότι για την οργάνωση του χρόνου εργασίας κυβέρνηση και τρόικα έχουν συμφωνήσει στην πλήρη ενσωμάτωση της ευρωπαϊκής Οδηγίας 93/104/ΕΚ, η οποία επιχειρείται να αναθεωρηθεί με την έκθεση Σέρκας και να γίνει ακόμα πιο αντιδραστική. Μάλιστα, όπως τους ενημερώνει ο υπουργός Εργασίας, «όλες οι ευρωπαϊκές χώρες - με την εξαίρεση δύο χωρών, μεταξύ των οποίων η Ελλάδα» - έχουν συμμορφωθεί με την ισχύουσα οδηγία. Αρα, η συμφωνία με την τρόικα αφορά την εναρμόνιση της Ελλάδας με τη νομοθεσία της ΕΕ, την οποία σε καμιά περίπτωση δεν αμφισβητούν ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Αντίθετα, την υπερασπίζονται και κατά περίπτωση επικαλούνται το «ευρωπαϊκό κεκτημένο», για να κοροϊδέψουν το λαό ότι η ΕΕ τα λέει σωστά, αλλά η κυβέρνηση τα εφαρμόζει λάθος.

Σε ό,τι αφορά τις αποζημιώσεις, ο Βρούτσης λέει ότι οι όποιες εκκρεμότητες με την τρόικα αφορούν τα επιμέρους, αφού στη βάση του, αυτό που έχει συμφωνηθεί με τους δανειστές, είναι να βρεθεί το νέο σύστημα «εγγύτερα στον κοινοτικό μέσο όρο». Δηλαδή, οι απολύσεις να γίνουν πάμφθηνες για την εργοδοσία, άρα και πιο αποδοτικές για τα κέρδη της. Αρα και εδώ ισχύει ό,τι και με το χρόνο εργασίας, αφού οι ρυθμίσεις που προωθούνται στόχο έχουν να προσεγγίσει η Ελλάδα τα ισχύοντα στην ΕΕ. Η κοροϊδία γίνεται πολλαπλάσια και για δυο ακόμα λόγους: Στο όνομα της υπεράσπισης τάχα των εργαζόμενων, τόσο η ΔΗΜΑΡ, όσο και το ΠΑΣΟΚ έχουν κάνει παντιέρα τα εργασιακά, όταν έχουν συμφωνήσει με τη ΝΔ και την τρόικα σε δημοσιονομικά μέτρα ύψους 13,5 δισ. τουλάχιστον, που βυθίζουν κυριολεκτικά στη φτώχεια το σύνολο σχεδόν των λαϊκών νοικοκυριών.

Δεύτερο, το ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται να αντιδρά στη σύσταση του «ειδικού ταμείου εμπιστοσύνης» που ζητάνε οι δανειστές, όταν ο Ευ. Βενιζέλος ήταν αυτός που το συμφώνησε με τους ομολόγους του υπουργούς Οικονομικών της Ευρωζώνης, στο Γιούρογκρουπ που κατέληξε το PSI! Επιπλεόν, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ λένε ότι δε θέλουν τάχα το ταμείο για να μη θιγούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και την ίδια ώρα στηρίζουν αναφανδόν την παραπέρα ενοποίηση της ΕΕ, που προβλέπει την εκχώρηση ακόμα και της εποπτείας των κρατικών προϋπολογισμών στα όργανα της λυκοσυμμαχίας. Συμπέρασμα: Ο,τι κάνουν, έχει για αφετηρία τη στρατηγική της ΕΕ και τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Βεβαίως αισθάνονται τη λαϊκή πίεση και πασχίζουν να ελιχθούν, φροντίζοντας για βρουν τρόπο να «χωνέψει» ο λαός τα μέτρα. Η κοροϊδία του λαού είναι το κερασάκι στην τούρτα.

Τώρα να τους κλονίσει ο λαός, με πάλη ενάντια στα μονοπώλια και την ΕΕ.