Στις 4 Οκτώβρη, το ΕΛΙΑΜΕΠ, το ΙΟΒΕ και μερικοί ακόμα φορείς των επιχειρηματιών διοργάνωσαν εκδήλωση με θέμα «Για ένα βιώσιμο και δίκαιο ασφαλιστικό σύστημα». Ομιλητές ήταν ο Ρ. Σπυρόπουλος, διοικητής του ΙΚΑ, ο Π. Βουρλούμης, πρώην πρόεδρος του ΟΤΕ, ο Π. Τήνιος, σύμβουλος του πρώην πρωθυπουργού Κ. Σημίτη και ο Μ. Νεκτάριος, πρόεδρος της Ενωσης Ασφαλιστικών Εταιρειών την περίοδο 1993-1996 και πρόεδρος της ΑΕΔΑΚ Ασφαλιστικών Οργανισμών το 2000 έως και το 2004. Ο τελευταίος, μάλιστα, εκτός όλων των άλλων, είχε επιχειρήσει να προωθήσει και ένα νομοσχέδιο για την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας των Ταμείων, χωρίς όμως να βρει τότε την ανταπόκριση που περίμενε. Πού συνέκλιναν οι τέσσερις ομιλητές, σύμφωνα με δελτίο Τύπου που εξέδωσε το ΕΛΙΑΜΕΠ; «Θεωρήθηκε ότι οι πλέον ριζοσπαστικές ενέργειες προς την αντιμετώπιση ενός πρακτικώς καταρρέοντος συστήματος ήταν η ασφαλιστική μεταρρύθμιση του 1992 (σ.σ. νόμος Σιούφα)». Πρόκειται για την πρώτη μεγάλη αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση στο πλαίσιο της ΕΕ του Μάαστριχτ, που αύξησε τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, αύξησε τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων και έβαλε τις βάσεις για όλες τις επόμενες ανατροπές. Από αυτή τη σκοπιά, οι αστοί και τα επιτελεία τους έχουν κάθε λόγο να τη μνημονεύουν. Σε τι άλλο συμφώνησαν οι ομιλητές; Στο ότι «το ασφαλιστικό σύστημα έχει σοβαρότατα προβλήματα μακροχρόνιας επιβίωσης (...) Η βιωσιμότητά του μπορεί να στηριχθεί στην ενοποίηση και στην αναγνώριση ύπαρξης τριών διακριτών και ισχυρών πυλώνων: Από την μία πλευρά του δημόσιου πυλώνα που θα καλύπτει την υποχρεωτική δημόσια ασφάλιση και από την άλλη πλευρά ενός επαγγελματικού/συλλογικού πυλώνα και ενός ιδιωτικού πυλώνα/ιδιωτικής πρόνοιας. Οι πυλώνες αυτοί πρέπει να βρίσκονται σε απόλυτη συνεννόηση και συνεργασία».