Τι δείχνει αυτό; Οτι οι αυξήσεις που δόθηκαν και τότε, όχι μόνο δεν παρέκκλιναν ρούπι από τον στόχο της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, τον οποίο επικαλείται σήμερα και η ΝΔ, αλλά έπεσαν και στο τρύπιο βαρέλι της εργασιακής ζούγκλας, που διαμορφώνουν με τους νόμους τους όλες οι κυβερνήσεις. Οι νόμοι αυτοί παραμένουν ανέγγιχτη και με ΝΔ, και με ΣΥΡΙΖΑ. Ετσι, ακόμα και οι όποιες αυξήσεις, πέρα από το γεγονός ότι αφορούν έναν μικρό αριθμό χαμηλόμισθων, δεν επιδρούν ουσιαστικά στον μέσο μισθό, αφού το συνολικότερο αντεργατικό πλαίσιο στέκεται στο ύψος του, με την ημιαπασχόληση, την «ευελιξία», τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και τα άλλα «ιερά δισκοπότηρα» του κεφαλαίου. Γι' αυτό ο αγώνας για ουσιαστικές αυξήσεις στον κατώτατο μισθό, ως βάση για παραπέρα αυξήσεις, με διαπραγματεύσεις ανάμεσα σε εργαζόμενους και εργοδοσία, δεν μπορεί παρά να βάζει στο στόχαστρο τους αντεργατικούς νόμους που υπονομεύουν τις Συμβάσεις, καταργούν τον σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας και τη σταθερή δουλειά, χάριν της κερδοφορίας των εργοδοτών. Κι αυτό απαιτεί σύγκρουση με τα κόμματα που τους ψήφισαν και τους υλοποιούν, παραδίνοντας ο ένας τη σκυτάλη στον άλλο.

Λίγες μόνο μέρες μετά τα «χτυποκάρδια» που προκάλεσαν στον λαό της περιοχής η έκρηξη και η πυρκαγιά σε εγκαταστάσεις των «Πετρελαίων Καβάλας», η ιδιοκτήτρια εταιρεία έστειλε στελέχη της να δώσουν δωροεπιταγές σε 15 οικογένειες της Νέας Καρβάλης, για να «προμηθευθούν αγαθά για το πασχαλινό τραπέζι» από σούπερ μάρκετ της περιοχής. Η υπεύθυνη του «Τμήματος Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης» δήλωσε μάλιστα ότι «η σκέψη μας είναι κοντά στους συμπολίτες μας (...) της περιοχής που βρίσκεται πιο κοντά από οποιαδήποτε άλλη στις εγκαταστάσεις που διαχειρίζεται η εταιρεία μας». Με το ένα χέρι απολύουν εργάτες και τους ξυλοφορτώνουν με τη συνδρομή του κράτους, επειδή διεκδικούν τις δουλειές και τα δικαιώματά τους. Και με το άλλο μοιράζουν «χάντρες και καθρεφτάκια» στον λαό της περιοχής, που υπομένει τις συνέπειες στην υγεία και την ασφάλειά του από τη λειτουργία των εγκαταστάσεων της επιχείρησης δίπλα στις αυλές των σπιτιών. Αντί λοιπόν η εταιρεία να πουλάει τζάμπα συμπόνοια και «κοινωνική ευθύνη», καλά θα κάνει να απαντήσει στις σοβαρές καταγγελίες των εργαζομένων για τις ελλείψεις σε μέτρα πυρασφάλειας, που εκθέτουν σε κίνδυνο τους ίδιους και όλη τη γύρω περιοχή, στην περίπτωση ενός Βιομηχανικού Ατυχήματος Μεγάλης Εκτασης.

Με το που ανακοινώθηκε η «αύξηση» στον κατώτατο μισθό, οι «πένες» των αστικών ΜΜΕ έπιασαν δουλειά. Εμπνεόμενες από το ...ανέκδοτο που ξεστόμισε ο πρωθυπουργός, ότι η «αύξηση» αυτή είναι σαν να παίρνει ο εργαζόμενος 15 αντί για 14 μισθούς, ξεκίνησαν μια φάμπρικα κάθε λογής συγκρίσεων: Πώς θα είναι ο κατώτατος αν διαιρούμε τις ετήσιες μισθολογικές αποδοχές διά του 12 αντί διά του 14, όπως κάνουν και στην Ευρώπη; Πού κατατάσσεται τώρα η χώρα μας σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές σε ό,τι αφορά το ύψος του κατώτατου μισθού; Και άλλα παρόμοια... Τρία πράγματα όμως ούτε ακούστηκαν ούτε πρόκειται να ακουστούν: Πρώτον, ότι τα 713 ευρώ μεικτά είναι 38 ευρώ λιγότερα από τον κατώτατο μεικτό μισθό των 739 ευρώ που έπαιρναν οι εργαζόμενοι πριν 13 χρόνια. Δεύτερον, ότι ο πληθωρισμός και η ακρίβεια έχουν καταπιεί την «αύξηση» αυτή πριν ακόμα ανακοινωθεί, μαζί και την άλλη που δόθηκε στις αρχές του χρόνου, όπως κι αυτή που έκανε η προηγουμένη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο ρεύμα και θέρμανση έχουν ήδη «φάει» τουλάχιστον 2 μισθούς τον χρόνο. Τρίτον - και το πιο βασικό - το πραγματικό μέτρο στον αγώνα των εργαζόμενων για αυξήσεις στους μισθούς, δεν μπορεί να είναι αυτά που αναφέρουν οι «πρόθυμες πένες». Ούτε βέβαια οι «αντοχές» και η «ανταγωνιστικότητα» της οικονομίας», που είναι κριτήριο για το κράτος και την εργοδοσία και προϋποθέτουν το ξεζούμισμά τους. Το πραγματικό μέτρο δεν μπορεί να είναι άλλο από τις ανάγκες τους, που δεν συναντιούνται πουθενά με τον αντεργατικό νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου και τις «αυξήσεις» του, τις διαλυμένες εργασιακές σχέσεις, τη δουλειά ήλιο με ήλιο για ένα ξεροκόμματο.

Το 1894, το έργο του «Ποιοι είναι οι φίλοι του λαού και πώς καταπολεμούν τους σοσιαλδημοκράτες» αποτελεί σταθμό για τη διάδοση του μαρξισμού στη Ρωσία και την ανάπτυξη της επαναστατικής πάλης της εργατικής τάξης της Ρωσίας. Αλλά και ένα αποτελεσματικό θεωρητικό όπλο ενάντια στον ναροντνικισμό, ο οποίος προπαγάνδιζε ότι η Ρωσία θα φτάσει στον σοσιαλισμό μέσα από την αγροτική κοινότητα και ότι ο καπιταλισμός είναι τυχαίο φαινόμενο στη Ρωσία.

«Δώστε μας μια οργάνωση επαναστατών και θα αναποδογυρίσουμε τη Ρωσία!», έλεγε χαρακτηριστικά ο Λένιν. Συμμετέχοντας και καθοδηγώντας έναν μαρξιστικό όμιλο στην Πετρούπολη, καταπιάνεται με την ίδρυση επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης σε πανεθνική κλίμακα. Σαν πρώτο βήμα συνενώνει τους μαρξιστικούς ομίλους στην Πετρούπολη σε επαναστατική πολιτική οργάνωση, την «Ενωση πάλης για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης».

Αυτό γίνεται το 1895. Τρία χρόνια αργότερα, τον Μάρτη του 1898, συνήλθε στο Μινσκ το 1ο, ιδρυτικό Συνέδριο του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας (ΣΔΕΚΡ). Αμέσως μετά το συνέδριο, όμως, πιάστηκε όλη η Κεντρική Επιτροπή και έτσι ουσιαστικά δεν προχώρησε η ενιαία οργάνωση του Κόμματος. Αυτό έγινε κατορθωτό το 1903, με το 2ο Συνέδριο του ΣΔΕΚΡ, και υπό την καθοδήγηση του Λένιν ιδρύεται ουσιαστικά το μπολσεβίκικο κόμμα.

Η ζωή και δράση του Λένιν είναι αξεχώριστα δεμένη με την ίδρυση και τη δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος. Επίμονη και αποφασιστική ήταν η δράση του για δημιουργία κόμματος ενιαίου, σε πανεθνική κλίμακα, με κεντρικό καθοδηγητικό όργανο, που εφαρμόζει την αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού.

Με επικεφαλής τον Λένιν, το μπολσεβίκικο κόμμα μπαίνει μπροστάρης της ταξικής πάλης του προλεταριάτου και των άλλων καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων, κυρίως της φτωχής αγροτιάς και των μισοπρολετάριων της Ρωσίας. Οδηγεί το προλεταριάτο της Ρωσίας μέχρι τη νίκη, με την κατάληψη της εξουσίας και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου. Ετσι ανοίγει ο δρόμος για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού για πρώτη φορά στον κόσμο, μετά τη νικηφόρα επανάσταση.

Στα έργα του ο Λένιν ανέπτυξε και συγκεκριμενοποίησε παραπέρα όλα τα συστατικά μέρη του μαρξισμού - τη φιλοσοφία, την πολιτική οικονομία και τον επιστημονικό κομμουνισμό. Ηταν φανατικός πολέμιος κάθε αναθεωρητικής και ρεφορμιστικής διαστρέβλωσης της επαναστατικής θεωρίας. Αγωνιζόταν παράλληλα με συνέπεια ενάντια στην εθνική στενότητα. Οι μπολσεβίκοι σήκωσαν ψηλά τη σημαία του διεθνισμού και με την καθοδήγηση του Λένιν στη διάρκεια του πολέμου διεξήγαγαν αποτελεσματική πάλη για τη συσπείρωση όλων των διεθνιστικών στοιχείων, για την ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς.