Τι δείχνει αυτό; Οτι οι αυξήσεις που δόθηκαν και τότε, όχι μόνο δεν παρέκκλιναν ρούπι από τον στόχο της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, τον οποίο επικαλείται σήμερα και η ΝΔ, αλλά έπεσαν και στο τρύπιο βαρέλι της εργασιακής ζούγκλας, που διαμορφώνουν με τους νόμους τους όλες οι κυβερνήσεις. Οι νόμοι αυτοί παραμένουν ανέγγιχτη και με ΝΔ, και με ΣΥΡΙΖΑ. Ετσι, ακόμα και οι όποιες αυξήσεις, πέρα από το γεγονός ότι αφορούν έναν μικρό αριθμό χαμηλόμισθων, δεν επιδρούν ουσιαστικά στον μέσο μισθό, αφού το συνολικότερο αντεργατικό πλαίσιο στέκεται στο ύψος του, με την ημιαπασχόληση, την «ευελιξία», τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και τα άλλα «ιερά δισκοπότηρα» του κεφαλαίου. Γι' αυτό ο αγώνας για ουσιαστικές αυξήσεις στον κατώτατο μισθό, ως βάση για παραπέρα αυξήσεις, με διαπραγματεύσεις ανάμεσα σε εργαζόμενους και εργοδοσία, δεν μπορεί παρά να βάζει στο στόχαστρο τους αντεργατικούς νόμους που υπονομεύουν τις Συμβάσεις, καταργούν τον σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας και τη σταθερή δουλειά, χάριν της κερδοφορίας των εργοδοτών. Κι αυτό απαιτεί σύγκρουση με τα κόμματα που τους ψήφισαν και τους υλοποιούν, παραδίνοντας ο ένας τη σκυτάλη στον άλλο.