Μέσα σε αυτά τα πολλά, ορισμένοι επιχείρησαν να επιτεθούν στο ΚΚΕ για τη στάση του στο θέμα, διαστρεβλώνοντας ουσιαστικά την τοποθέτησή του. Φτάνουν στο σημείο να λένε λίγο - πολύ ότι η θέση του ΚΚΕ είναι θέση «ίσων αποστάσεων». Δεν χρειάζεται βέβαια να δώσει το ΚΚΕ εξηγήσεις σε κανέναν για τη μαχητική αποφασιστική του στάση ενάντια στην ακροδεξιά και τον φασισμό, όχι μόνο με την ιστορική του διαδρομή, αλλά και με τη δράση του τα τελευταία χρόνια. Αλλοι είναι αυτοί που χάιδευαν αυτιά, που μιλούσαν για «σοβαρή και χρήσιμη Χρυσή Αυγή», που είχαν και έχουν διαύλους επικοινωνίας, στήριξαν ή ανέχτηκαν ή σιγοντάρουν φασιστικά μορφώματα.

• Πάνω σε ποια βάση συντηρούνται και ενισχύονται τέτοιες δυνάμεις, ώστε κάθε φορά να φτάνουν να μπαίνουν και να ξαναμπαίνουν τέτοιου είδους κάλπικα διλήμματα μπροστά στον λαό; Είναι άσχετη η ενίσχυσή τους με την εφαρμοζόμενη αντεργατική - αντιλαϊκή πολιτική από κυβερνήσεις που φοράνε τη μάσκα του «προοδευτικού», του «δημοκράτη», του «εκσυγχρονιστή»;
• Είναι άσχετη με τη συνολική αντιδραστικοποίηση του πολιτικού συστήματος, την ένταση του αυταρχισμού και της καταστολής από «δημοκρατικές κυβερνήσεις» τύπου Μακρόν, τη θεωρία των «δύο άκρων», που είναι επίσημη πολιτική της ΕΕ;
• Πώς είναι δυνατόν κάθε φορά τα «δημοκρατικά μέτωπα», τα «μέτωπα της λογικής» που στήνονται - στη Γαλλία, μάλιστα, από το 2002 - αντί να βάζουν «φραγμό στην ακροδεξιά», αυτή να δυναμώνει ακόμα περισσότερο;

Σε αυτά τα ερωτήματα απαντήσεις δεν δίνονται. Αντίθετα, μέσα από το σχήμα περί «λαϊκισμού», συνεχίζουν να ταυτίζουν τεχνητά την ακροδεξιά με κάθε εργατική - λαϊκή διαμαρτυρία και δυσαρέσκεια... Αν επιχειρηθεί όμως να δοθούν ουσιαστικές απαντήσεις, γνωρίζουν ότι τότε θα γίνει φανερό ότι η «άβυσσος» που χωρίζει την ακροδεξιά από τις άλλες αστικές δυνάμεις δεν είναι και τόσο ...χαώδης!

Αυτό άλλωστε ορισμένες φορές το ομολογούν και οι ίδιοι. Πρόσφατο παράδειγμα όλη η επιχειρηματολογία που ξεδίπλωσαν ότι δεν «τρέχει κάστανο» που η κατά τ' άλλα «δημοκρατική» κυβέρνηση Ζελένσκι έχει ενσωματώσει στους κόλπους του ουκρανικού κράτους ναζιστικά τάγματα, μετά τις αντιδράσεις που προκάλεσε η εικόνα των μαχητών του Τάγματος Αζόφ στην ελληνική Βουλή.

Και επειδή αναφέρθηκε σε ένα από τα άρθρα των τελευταίων ημερών, ναι, ο σοσιαλδημοκράτης Εμπερτ και ο ναζί Χίτλερ δεν ήταν το ίδιο... Ομως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο πρώτος ως καγκελάριος είχε τα χέρια του βαμμένα με αίμα εργαζομένων, και το βάρος της δολοφονίας των Λούξεμπουργκ και Λίμπκνεχτ, όταν με τη βοήθεια των εγκληματικών ομάδων, που αργότερα στελέχωσαν το ναζιστικό κόμμα, αιματοκύλησε την Επανάσταση στη Γερμανία το 1919...