Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Τ. Γιαννίτσης πρότεινε να διατηρήσει το κράτος το ρόλο του ρυθμιστή στην κοινωνική πολιτική, να αναπτυχθεί ο τομέας της ιδιωτικής παροχής υπηρεσιών, χωρίς να υποκαθιστά το Δημόσιο, ενώ σημείωσε, πως το δημόσιο σύστημα πρέπει να κατευθύνει τη δράση του στις πιο αδύναμες ομάδες.
Ανοιχτά και ωμά, δηλαδή, ο άνθρωπος υποστηρίζει, ότι δικαίωμα στην ασφάλιση - και όχι μόνον σ' αυτή - θα έχει μόνον όποιος έχει να πληρώσει στις ιδιωτικές εταιρίες, ενώ το κράτος θα ενισχύει, με τα γνωστά ψίχουλα τύπου ΕΚΑΣ, τους πλέον εξαθλιωμένους, στα πλαίσια του ρυθμιστικού και εποπτικού ρόλου του...
Αυτό το μέλλον επιφυλάσσει ο Τ. Γιαννίτσης στους Ελληνες εργαζόμενους, στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Το σημείωνε και ο «Ριζοσπάστης» χτες το γεγονός, αλλά μια και η πληροφορία επιβεβαιώνεται και από άλλες εφημερίδες, το ξαναγράφουμε, επιλέγοντας τα όσα σχετικά έγραφε χτες η «Αυριανή»: «Το Χρηματιστήριο, η πορεία της Οικονομίας και οι ιδιωτικοποιήσεις ήταν το αντικείμενο της συνάντησης που είχε χτες ο πρωθυπουργός με τον κορυφαίο επιχειρηματικό παράγοντα της χώρας Βαρδή Βαρδινογιάννη. Σύμφωνα με πληροφορίες της ΑΥΡΙΑΝΗΣ, ο κ. Βαρδινογιάννης φέρεται αποφασισμένος μαζί με άλλους επιχειρηματίες να στηρίξει το χρηματιστήριο. Ενδιαφέρεται επίσης για την πορεία των ιδιωτικοποιήσεων και ιδιαίτερα για την εξαγορά των ελληνικών πετρελαίων».
Θυμίζουμε, ακόμη, ότι χτες ο υπουργός Ανάπτυξης ανακοίνωσε την, με επείγουσες διαδικασίες, παραπέρα προώθηση του ξεπουλήματος της δημόσιας επιχείρησης «Ελληνικά Πετρέλαια»...
Αποκαλυπτικός ήταν και πάλι χτες ο αρθρογράφος του «Βήματος», Γ. Πρετεντέρης. Και θα συμπληρώναμε, αποκαλυπτικός δυο φορές, μια και οι αντιλήψεις που εκπέμπει έχουν κατά τεκμήριο τη σφραγίδα του Μαξίμου. Διαβάστε για να καταλάβετε: «Ενας αναγνώστης έθεσε χθες ένα ενδιαφέρον ερώτημα. Οπως είναι γνωστό, αυτές τις ημέρες απεργούν (μεταξύ άλλων) οι εργαζόμενοι στο Αττικό Μετρό. Οπως είναι επίσης γνωστό, το μετρό έχει ηλικία δεκαοκτώ μήνες, άρα τόσους μήνες (πάνω - κάτω) θα υπάρχουν και οι εργαζόμενοι σε αυτό.
Ο αναγνώστης ερωτά: Γιατί αυτοί οι εργαζόμενοι δέχτηκαν πριν από ενάμιση - δυο χρόνια να προσληφθούν σε μια εταιρεία με τόσο άθλιες συνθήκες εργασίας, ώστε να χρειάζεται να απεργήσουν για να τις βελτιώσουν; Και αν οι συνθήκες ήταν αρχικά καλές, πότε πρόλαβαν να επιδεινωθούν τόσο εντυπωσιακά μέσα σε δεκαοκτώ μήνες;
Ειλικρινά, δεν έχω απάντηση. Υποψιάζομαι απλώς ότι οι διάφορες απεργίες των ημερών έχουν μία, μοναδική κοινή αιτία: την αίσθηση αδυναμίας της κυβέρνησης. "Πάρτε τώρα που γυρίζει"...».
Μετά από τα παραπάνω, μπορεί ο καθένας να καταλάβει πολύ καλύτερα τι σημαίνει το βασικό σύνθημα του κυβερνώντος κόμματος, για το επικείμενο συνέδριό του: Ισχυρή κυβέρνηση - Δυνατό ΠΑΣΟΚ.
Μια και δε... γνωρίζει, όμως, ο αρθρογράφος του «Βήματος» τι συμβαίνει στα υπόγεια του λουστραρισμένου «γκέτο», που λέγεται Μετρό, ας τον πληροφορήσουμε εμείς.
Οι προσλήψεις στο Μετρό έγιναν την άνοιξη του 1999. Εκατοντάδες εργαζόμενοι τότε, προκειμένου να πιάσουν μια δουλιά και να ξεφύγουν από τον βραχνά της ανεργίας, υποχρεώθηκαν να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις εργασίας - τρόπος του λέγειν. Υποχρεώθηκαν, στην πραγματικότητα, να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις δουλείας, οι οποίες «τσακίζουν» δικαιώματα και κατακτήσεις. Το τι περιλαμβάνουν ή τι δεν περιλαμβάνουν οι συμβάσεις αυτές και ποια είναι η τακτική της εργοδότριας εταιρίας γίνεται φανερό από τη σημερινή πραγματικότητα. Δεν υπάρχει συλλογική σύμβαση εργασίας. Το σταθερό ωράριο, οι ειδικότητες και η αναγνώρισή τους είναι άγνωστα πράγματα στο υπόγειο του Μετρό. Δεν υπάρχει μισθολόγιο, ούτε δίνονται αναλυτικές καταστάσεις μισθοδοσίας. Οι όποιες αυξήσεις είναι επιλεκτικές. Δεν καταβάλλονται βασικά επιδόματα (π.χ. οικογενειακό και παιδιών). Δεν τηρούνται, δηλαδή, ούτε καν όσα προβλέπει η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας για τους ανειδίκευτους εργάτες. Και δε μιλάμε για το ύψος των μισθών ή άλλα προβλήματα, όπως οι συνθήκες ασφάλειας και υγιεινής ή το ασφαλιστικό.
Τώρα που τα έμαθε, λοιπόν, ο κ. Πρετεντέρης, μπορεί να μας απαντήσει με ποιο δικαίωμα μια - δημόσια, μάλιστα - εταιρία εφαρμόζει τέτοιες παράνομες, απαράδεκτες και αντεργατικές τακτικές; Αν δε γνωρίζει, ας ρωτήσει στου Μαξίμου...
Ούτως ή άλλως, τα λεφτά χαθήκανε, οπότε μόνον από περιέργεια για το μέχρι πού θα φτάσει η πτώση, παρακολουθεί ο κόσμος τα τεκταινόμενα. Αλλωστε, είναι ενδεικτικό το γεγονός πως ουδείς δηλώνει σήμερα «εγκλωβισμένος», όλοι «κατεστραμμένοι» δηλώνουν.
ΒΕΒΑΙΩΣ υπάρχει το ενδεχόμενο, τόσο οι απώλειες στη Σοφοκλέους, όσο και οι χαμηλοί μισθοί να είναι απλά μια ...οφθαλμαπάτη και να ζούμε όλοι σε έναν κακό εφιάλτη. Θα ξυπνήσουμε και πάει - έφυγε.
Αυτά, βέβαια, αν πιστέψουμε τον πρωθυπουργό, που είπε χτες στο Υπουργικό Συμβούλιο ότι «οι ισχυρισμοί περί κρίσης στην οικονομία δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα»! Η οικονομία - λέει - «βαδίζει σύμφωνα με τις προβλέψεις»!
Πάντως, αν παραδεχτούμε πως η σημερινή κατάσταση είχε «προβλεφθεί», τότε μάλλον για την προεκλογική περίοδο κάποιας άλλης - σε μάς άγνωστης - χώρας αναφέρεται ο Κ. Σημίτης. Εμείς θυμόμαστε ότι τα ακριβώς αντίθετα προέβλεπε η κυβέρνηση προεκλογικά...
Πάντως, μετά απ' αυτές τις δηλώσεις, διαλέγετε και παίρνετε: `Η εσείς δε ζείτε στην πραγματικότητα ή ο πρωθυπουργός. Τι από τα δυο νομίζετε ότι ισχύει;
Τι να πρωτοθυμηθούμε, δηλαδή; Τα ακατάλληλα τρόφιμα, που ουδείς είχε ελέγξει και βρίσκονταν στο εμπόριο ή την υπόθεση του απεμπλουτισμένου ουρανίου στη Γιουγκοσλαβία, που ακόμη ...δεν έχει ανακαλυφθεί;
Σας βεβαιώνουμε ότι ο κόσμος την περίοδο αυτή θέλει να κάνει τις διακοπές του και όχι να αγχώνεται για το τι θα φάει. Οταν ανησυχεί, λοιπόν, έχει τους λόγους του.
Από την ομιλία Σημίτη προκύπτει η διπλή φύση του εγχώριου κεφαλαίου, που θα μπορούσε να περιγραφεί με τον όρο «κοσμοπολίτικος ραγιαδισμός». Το κεφάλαιο της χώρας αποδεικνύει, ταυτόχρονα, τόσο την απόλυτη, μέχρι δουλικότητας, πρόσδεσή του με τα διεθνικά μονοπώλια, όσο και την αυξανόμενη επιθετικότητά του, αφού μέσω αυτής της σύμφυσης «διεκδικεί» μεγαλύτερο μερίδιο από τη λεία του πολυεθνικού κεφαλαίου.
Από δω και πέρα, οι καπιταλιστές και ο εκπρόσωπός τους, ο κ. Σημίτης, επιχειρούν να βαφτίσουν το δικό τους συμφέρον σε «συμφέρον» του λαού. Υποκρίνονται ότι η υπαγωγή της χώρας σε... επίνειο των Βρυξελλών συνιστά «αναβάθμιση» της Ελλάδας! Διατείνονται ότι τα προσδοκώμενα κέρδη των πολυεθνικών της ΕΕ στον ανελέητο πόλεμό τους με τις πολυεθνικές των ΗΠΑ θα καταλήξουν στα... λαϊκά ταμεία! Γι' αυτό θέλουν τον ελληνικό λαό «πειθαρχημένο στρατιώτη» στη σταυροφορία μετατροπής της ΕΕ σε «αντίπαλο δέος» έναντι των ΗΠΑ. Μόνο που το «έπαθλο» αυτής της σταυροφορίας θα είναι αμέτρητοι... σταυροί μαρτυρίου για τους εργαζόμενους.
Ομως η ΝΔ και η «αγορά» πρέπει να φωνάζουν, ακριβώς για δικαιολογούν και να καλλιεργούν στην «κοινή γνώμη» την «αναγκαιότητα» της λήψης ακόμα πιο σκληρών αντιλαϊκών μέτρων ως τη μόνη δήθεν διέξοδο από τα αδιέξοδα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής τους. Είναι η μόνη διέξοδος για το σύστημα.
Πολύ δυστρόπησαν στις ΗΠΑ, όταν άκουσαν τον Τζέιμς Γούλφενσον -πρόεδρο της Παγκόσμιας Τράπεζας παρακαλώ- να δηλώνει δημόσια: «Νομίζω, ότι η Κούβα έχει κάνει -όπως όλοι θα μπορούσαν να αναγνωρίσουν- εκπληκτική δουλιά στους τομείς της εκπαίδευσης και της υγείας. Θα πρέπει να συγχαρούμε τους Κουβανούς γι' αυτά που έχουν πετύχει». Και, βέβαια, πώς να κάνει διαφορετικά ο πρόεδρος της ΠΤ, όταν και τα δικά τους στοιχεία, φέρουν την Κούβα να συναγωνίζεται σε ορισμένους τομείς τις πλέον αναπτυγμένες χώρες. Η παιδική θνησιμότητα στην Κούβα, για παράδειγμα, ήταν ίση το 1999 με την αντίστοιχη στις ΗΠΑ, ενώ τα χαμηλά ποσοστά αναλφαβητισμού (3% για τους άνδρες και 4% για τις γυναίκες) μπορούν να συγκριθούν μόνο με αυτά των βιομηχανοποιημένων χωρών.
Η επίθεση, πάντως, που δέχτηκε ο Γούλφενσον ήταν αρκετά έντονη κι έτσι, στελέχη της Παγκόσμιας Τράπεζας έσπευσαν να διευκρινίσουν, ότι τα θετικά σχόλια δεν αποτελούν «ενθάρρυνση» στο κοινωνικό σύστημα της Κούβας, συμπληρώνοντας πως η δήλωση του προέδρου διατύπωνε μια υπόθεση, πριν από τα καλά λόγια: «Αν μια χώρα μπορεί να κριθεί από τους τομείς της εκπαίδευσης και της υγείας, τότε...».
Και να σκεφθείτε, ότι σαράντα και πλέον χρόνια τώρα -από την πρώτη μέρα της Κουβανικής Επανάστασης- ο μικρός Δαβίδ της Καραϊβικής, στέκει όρθιος, παλεύει και δημιουργεί, απέναντι στο συνεχή και πολύμορφο πόλεμο του τεράστιου Γολιάθ.
Associated Press |
Η πραγματικότητα, όμως, κάθε άλλο παρά είναι αυτή, που θέλει να εμφανίσει ο υπουργός του Τ. Μπλερ. Οι ενισχυόμενες συνεχώς ρατσιστικές τάσεις στη Μεγάλη Βρετανία οφείλονται, πρώτα και κύρια, σε βαθύτερες κοινωνικές αιτίες, ιδιαίτερα, στη διογκούμενη υποαπασχόληση και ανεργία - παρά την ευημερία των επίσημων στοιχείων - στα πολύμορφα και συνεχώς οξυνόμενα οικονομικά προβλήματα των λαϊκών στρωμάτων και στα εντεινόμενα φαινόμενα κοινωνικού αποκλεισμού. Ούτε τυχαίο είναι το γεγονός πως οι εστίες των φυλετικών ταραχών βρίσκονται στη Βόρεια Αγγλία. Την περιοχή, δηλαδή, που δέχτηκε τη μεγαλύτερη πίεση και τις περισσότερες συνέπειες των καπιταλιστικών βιομηχανικών αναδιαρθρώσεων, που δρομολόγησε η Θάτσερ και συνέχισε ο Τ. Μπλερ. Οπως δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως το ακροδεξιό Εθνικό Κόμμα συγκέντρωσε στις περιοχές αυτές ποσοστά από 11% έως και 17%, ενώ το γενικό του ποσοστό μόλις φθάνει στο 0,2%. Είναι χαρακτηριστική, άλλωστε, η δήλωση στην «Γκάρντιαν» του Εργατικού βουλευτή Πίτερ Πάικ, που σημείωσε ότι ο κόσμος αυτός ψήφισε τους φασίστες, «γιατί ήθελε να δώσει ένα "χαστούκι" στο Εργατικό Κόμμα, εκφράζοντας την αγανάκτησή του για τη μη αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων».
Το κράτος
εβασίλευε
παλιά
του αστυνόμου,
μ' άλλαξαν πια
οι εποχές
κι οι μέθοδοι
του τρόμου
και τώρα η βία
κυβερνά αλλιώς
διά του «νόμου».
* * *
Αντί να πέφτει
δηλαδή,
όπως παλιά
«ξυλίκι»
τώρα σε πάνε,
φουκαρά,
αν «κουνηθείς»
σε δίκη,
δε σε καλούν
στο τμήμα πια
μα στον
πταισματοδίκη!
* * *
Στόχος τους
πάντα, φυσικά
η λαϊκή η πάλη,
απλώς «τα ρούχα
ο Μανωλιός αλλιώς
τώρα έχει βάλει»!