Πολύ δυστρόπησαν στις ΗΠΑ, όταν άκουσαν τον Τζέιμς Γούλφενσον -πρόεδρο της Παγκόσμιας Τράπεζας παρακαλώ- να δηλώνει δημόσια: «Νομίζω, ότι η Κούβα έχει κάνει -όπως όλοι θα μπορούσαν να αναγνωρίσουν- εκπληκτική δουλιά στους τομείς της εκπαίδευσης και της υγείας. Θα πρέπει να συγχαρούμε τους Κουβανούς γι' αυτά που έχουν πετύχει». Και, βέβαια, πώς να κάνει διαφορετικά ο πρόεδρος της ΠΤ, όταν και τα δικά τους στοιχεία, φέρουν την Κούβα να συναγωνίζεται σε ορισμένους τομείς τις πλέον αναπτυγμένες χώρες. Η παιδική θνησιμότητα στην Κούβα, για παράδειγμα, ήταν ίση το 1999 με την αντίστοιχη στις ΗΠΑ, ενώ τα χαμηλά ποσοστά αναλφαβητισμού (3% για τους άνδρες και 4% για τις γυναίκες) μπορούν να συγκριθούν μόνο με αυτά των βιομηχανοποιημένων χωρών.

Η επίθεση, πάντως, που δέχτηκε ο Γούλφενσον ήταν αρκετά έντονη κι έτσι, στελέχη της Παγκόσμιας Τράπεζας έσπευσαν να διευκρινίσουν, ότι τα θετικά σχόλια δεν αποτελούν «ενθάρρυνση» στο κοινωνικό σύστημα της Κούβας, συμπληρώνοντας πως η δήλωση του προέδρου διατύπωνε μια υπόθεση, πριν από τα καλά λόγια: «Αν μια χώρα μπορεί να κριθεί από τους τομείς της εκπαίδευσης και της υγείας, τότε...».

Και να σκεφθείτε, ότι σαράντα και πλέον χρόνια τώρα -από την πρώτη μέρα της Κουβανικής Επανάστασης- ο μικρός Δαβίδ της Καραϊβικής, στέκει όρθιος, παλεύει και δημιουργεί, απέναντι στο συνεχή και πολύμορφο πόλεμο του τεράστιου Γολιάθ.