Ηταν από τα πριν γνωστός ή όχι στις αρμόδιες αρχές ο Σ. Ξηρός; Ηταν ή όχι αντικείμενο παρακολούθησης κι αν ναι, για πόσο χρονικό διάστημα και ποια ήταν τα στοιχεία, που τον είχαν καταστήσει ύποπτο; Αν όχι, πώς κατάφεραν οι αρχές να εντοπίσουν το εργαστήριο αγιογραφίας στον Κολωνό, μόλις 40 λεπτά μετά την έκρηξη στο λιμάνι του Πειραιά; Και πέρα απ' αυτά, πολλά και εύλογα ερωτήματα γεννούν το σκηνικό της έκρηξης, τα εκεί ευρήματα και, ιδιαίτερα, το 38άρι περίστροφο και οι χειροβομβίδες, η ύπαρξη ή όχι συνεργού ή συνεργών, κλπ., κλπ. Για να αναφερθούμε σε ορισμένες μόνον πλευρές της υπόθεσης...
Αντιγράφουμε από τον «μικροπολιτικό» των χτεσινών «Νέων»: «Στα Χανιά, ο νομάρχης κ. Γ. Κατσανεβάκης εκλέγεται με την υποστήριξη του ΣΥΝ - αλλά ο... κόσμος το 'χει τούμπανο ότι ο άνθρωπος είναι μητσοτακικός μέχρι... μυελού οστέων. Αλλωστε, δεν το κρύβει - κατά καιρούς έχει κάνει δημόσιες δηλώσεις για τον επίτιμο πρόεδρο της ΝΔ τόσο θερμές, που... ούτε ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης δε θα μπορούσε να τις έχει διαπράξει...
Ε, τα Χανιά - και όλη τη σημειολογία του... μητσοτακικού Συνασπισμού που κουβαλούν - διάλεξε η κ. Νίτσα Λουλέ για να ανακοινώσει την από καιρό αναμενόμενη υποψηφιότητά της με τον δημοτικό συνδυασμό της κ. Ντόρας Μπακογιάννη...».
Στη δεκαετία του 1990 έγινε το λεγόμενο μεγάλο μπουμ των «νέων τεχνολογιών». Μεγάλες επιχειρήσεις υπολογιστών και πληροφορικής, τηλεπικοινωνιών και άλλες - και κοντά τους μεγάλες τράπεζες και χρηματιστικοί κολοσσοί - αποκόμισαν αμύθητα κέρδη, εκμεταλλευόμενες το μόχθο εκατομμυρίων εργαζομένων και ενισχύοντας ακόμη παραπέρα το κλίμα στρεβλής υπερκατανάλωσης των προϊόντων τους. Εδώ και δυο τρία χρόνια, καθώς έκαναν την εμφάνισή τους τα σημάδια της καπιταλιστικής κρίσης, οι επιχειρήσεις αυτές προχωρούν, η μια μετά την άλλη, στην αναδιοργάνωσή τους, ώστε να διατηρήσουν και ενισχύσουν τα τεράστια κέρδη τους και να ρίξουν τα βάρη και τις συνέπειες της κρίσης στους εργαζόμενους.
Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η υπ' αριθμόν δύο εταιρία κινητής τηλεφωνίας «Μοτορόλα», η οποία συσσώρευσε αμύθητα κέρδη τα τελευταία δέκα - δώδεκα χρόνια. Η τελευταία, πριν από δύο μόλις χρόνια είχε 150.000 υπαλλήλους. Πέρυσι, προχώρησε σε 40.000 περίπου απολύσεις και τις προάλλες ανακοίνωσε άλλες 7.000. Μέσα σε δύο χρόνια, δηλαδή, ένας στους τρεις εργαζόμενους απολύθηκαν. Ο λόγος για την υπ' αριθμόν δύο εταιρία κινητής τηλεφωνίας, «Μοτορόλα» και σκοπός των απολύσεων - σύμφωνα με τις δηλώσεις των διευθυνόντων της - είναι η επιστροφή της επιχείρησης στην κερδοφορία, εντός του 2002 μάλιστα, μια και πέρυσι παρουσίασε για πρώτη φορά κάποιες ζημιές.
Βέβαια, η «Μοτορόλα» δεν είναι η μόνη μεγάλη επιχείρηση που προχωρά σε απολύσεις αυτές τις μέρες. Αλλο παράδειγμα είναι η γερμανική «Ντόιτς Μπανκ», η τράπεζα με τις μεγαλύτερες χορηγήσεις στην Ευρώπη, η οποία σχεδιάζει να απολύσει επιπλέον 3.500 εργαζομένους, μετά την περσινή μείωση των κερδών της. Απολύσεις, οι οποίες θα προστεθούν σε άλλες 9.000, οι οποίες έχουν, ήδη, αποφασιστεί και ανακοινωθεί.
Αυτός είναι ο καπιταλισμός. Πρώτιστος, ιερός και απαράβατος στόχος του είναι η διαφύλαξη και ενίσχυση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας και, βέβαια, των κεφαλαιοκρατικών κερδών. Το δικαίωμα των εργαζομένων στη δουλιά, ουσιαστικά το δικαίωμά τους στην ίδια τη ζωή, υπάρχει - όσο και όπως υπάρχει - αποκλειστικά και μόνο, για να εξυπηρετεί τον ιερό σκοπό της ανάπτυξης των κερδών. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτή διακονούν και φροντίζουν, με τον έναν ή άλλο τρόπο, οι κάθε λογής «πράσινοι», «γαλάζιοι», «ροζ» κλπ. πολιτικοί εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου.
Αν είναι έτσι τα πράγματα, τότε μάλλον λύνεται για τον πρωθυπουργό και το θέμα του κυβερνητικού σχήματος. Τι να τα κάνουμε τόσα υπουργεία και τόσες γραμματείες; Να υπαχθούν άπαντα και άπαντες στους τρεις κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων.
Οσο γι' αυτό το περίφημο «κοινωνικό σύνολο», η κυβέρνηση έχει αναπτύξει, ομολογουμένως, μια νέα τακτική. Πρώτη φορά, στο όνομα του «κοινωνικού συνόλου» γενικώς, έχουν αντιμετωπιστεί με τόσο αυταρχισμό όποιοι κλάδοι εργαζομένων τολμούν να προχωρήσουν σε κινητοποιήσεις.
Πάντως, έτσι που το πάνε σε αυτή τη χώρα, δε θα μπορείς να κανείς το παραμικρό, χωρίς να κινδυνεύεις να κατηγορηθείς για ...υπονόμευση του εθνικού συμφέροντος: Ζητάς αυξήσεις και συντάξεις, υπονομεύεις την πορεία προς την ΟΝΕ. Ζητάς πάρκα στη γειτονιά σου, υπονομεύεις του Ολυμπιακούς Αγώνες. Ζητάς να μπει τέρμα στην αστυνομική ασυδοσία, υπονομεύεις τον «αντιτρομοκρατικό αγώνα»! Και πάει λέγοντας...
Τελικά, η μόνη φορά που είσαι σύμφωνος με τα «εθνικά συμφέροντα» είναι όταν στηρίζεις τον Σημίτη και την παρέα του. Δεν μπορείτε να πείτε, το... κριτήριο αξιολόγησης είναι εκπληκτικό.
Το σίγουρο είναι πως αν ρωτήσει κανείς τον μέσο Ελληνα, ουδεμία εμπιστοσύνη έχει και σε όσα ανακοινώνονται και σε όσα διαρρέουν και κυρίως σε όσα έχουν να κάνουν με τις κάθε λογής κυβερνητικές μυστικοπάθειες.
Πάντως, οι κυβερνώντες φρόντισαν να βάλουν τον κόσμο ...στην αναμονή εξελίξεων. Οπως καταλαβαίνετε όμως, σε μια υπόθεση όπου οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία έχουν βάλει την ομπρέλα της «αντιτρομοκρατικής τους δράσης» είναι, μάλλον, απίθανο να προκύψει οτιδήποτε θετικό.
Είναι πολύ δύσκολο ν' απαντήσεις στην ανοησία. Το ίδιο και στην προσπάθεια να ψάχνει κανείς, για να εφεύρει κάτι οπωσδήποτε, προκειμένου να επικρίνει ή να χτυπήσει το ΚΚΕ. Ξεχνώντας (;) ότι το ΚΚΕ έχει ένα πρόσωπο. Ενώ, περισσότερα του ενός πρόσωπα έχουν διάφοροι άλλοι (με τους οποίους οι της «Εποχής» συχνωτίζονται), που ψάχνουν φόρμουλα για να κολλήσουν στο ΠΑΣΟΚ (δίχως να το λένε).
Ενα παράδοξο, με μια πρώτη ματιά, εμφανίζεται και πάλι έντονα τις μέρες αυτές. Από τη μια, τόσο τα κυβερνητικά στοιχεία όσο και αυτά διεθνών οργανισμών - όπως του ΟΟΣΑ - πιστοποιούν τους συνεχιζόμενους, σχετικά υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας (οι υψηλότεροι στην ΕΕ), άρα και της αντίστοιχης αύξησης του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ), όπως λένε οι ειδικοί. Και από την άλλη, η κυβέρνηση ισχυρίζεται - με τον ένα ή άλλο τρόπο - ότι τα κρατικά ταμεία είναι άδεια και, επομένως, συνεχίζει την πολύμορφη σκληρή μονόπλευρη λιτότητα, απαντά αρνητικά στα πολλά και δίκαια αιτήματα διαφόρων κατηγοριών εργαζομένων (π.χ. μισθοί δημοσίων υπαλλήλων), παραπέμπει τη χρηματοδότηση του Ασφαλιστικού σε υποσχέσεις, για την έκδοση ομολόγων ύψους τρισεκατομμυρίων δραχμών, ξεπουλά κερδοφόρες και στρατηγικής σημασίας δημόσιες επιχειρήσεις, για να κλείσει «μαύρες τρύπες» (ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΛ.ΠΕ. κλπ.), προχωρά σε περικοπές εκατοντάδων δισ. δραχμών κλπ., κλπ.
Γεννώνται, επομένως, τα ερωτήματα: Πού πηγαίνει αυτό το αυξανόμενο συνεχώς ΑΕΠ; Ποιοι επωφελούνται από τον αυξανόμενο συνεχώς κοινωνικό πλούτο, από τη δουλιά και τον ιδρώτα εκατομμυρίων εργαζομένων; Και ακόμη, γιατί να είναι άδεια τα κρατικά ταμεία, αφού οι πάντες γνωρίζουν όχι μόνο τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της φορολογίας, αλλά και τις τεράστιες και δυσβάστακτες διαστάσεις της;
Οι απαντήσεις, βέβαια, στα ερωτήματα αυτά δεν είναι και τόσο δύσκολες. Ο συνεχώς και μεγαλύτερος παραγόμενος κοινωνικός πλούτος δε χάνεται, ούτε... εξαερώνεται. Και αφού, οι εργαζόμενοι της πόλης και του χωριού - η συντριπτικά μεγάλη τους πλειοψηφία, τουλάχιστον - τα φέρνουν όλο και πιο δύσκολα πέρα και μεγαλώνουν συνεχώς οι στρατιές των φτωχών, των ανέργων και των υποαπασχολούμενων, ο καθένας μπορεί να καταλάβει ότι αυτοί που πρωτίστως και κυρίως ωφελούνται από τον αυξανόμενο συνεχώς κοινωνικό πλούτο είναι οι «έχοντες και κατέχοντες» και τα όποια «τσιράκια» τους. Με άλλα λόγια, οι κεφαλαιοκράτες, ντόπιοι και ξένοι, που λυμαίνονται τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και δυνάμεις της χώρας.
Οι ίδιοι, βέβαια, λυμαίνονται και τον - κάθε χρόνο και μεγαλύτερων διαστάσεων - κρατικό προϋπολογισμό, ο οποίος έχει μεταβληθεί σ' έναν πολύμορφο και ισχυρότατο μοχλό ανακατανομής του κοινωνικού πλούτου, αφού τα παίρνει από τους εργαζόμενους (φορολογία) και τα δίνει στους πρώτους απλόχερα και με διάφορους τρόπους (κίνητρα, παροχές, δανεικά κι αγύριστα, κλπ., κλπ.), μειώνοντας συνεχώς τις λεγόμενες κοινωνικές δαπάνες.
Και επειδή, με αφορμή το τελευταίο - «μειώνοντας συνεχώς τις λεγόμενες κοινωνικές δαπάνες» - μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι κατηγορούμε χωρίς στοιχεία την κυβέρνηση, σημειώνουμε το εξής: Μόλις προχτές, το υπουργείο Οικονομικών, με κατεπείγουσα απόφαση του αρμοδίου υφυπουργού, Γ. Φλωρίδη, περιέκοψε τις προϋπολογισμένες κρατικές επιχορηγήσεις σε πληθώρα οργανισμούς και φορείς του Δημοσίου, για το διάστημα μέχρι τα μέσα Σεπτέμβρη. Τα ποσοστά περικοπών κυμαίνονται από 15% έως 40% και ανάμεσα στους φορείς και τομείς, που έχουν την τύχη της ιδιαίτερης κυβερνητικής ...φροντίδας, συμπεριλαμβάνονται το ΙΚΑ, η επιδότηση άγονων γραμμών, νοσηλευτικά ιδρύματα, το ΕΚΑΒ, το ΙΓΜΕ, κλπ.
Οχι - απ' όσα γνωρίζουμε, τουλάχιστον - δεν επιβλήθηκε η παραμικρή περικοπή στα διάφορα και πολύμορφα «κίνητρα» και «διευκολύνσεις», προς τους «φορείς της ανάπτυξης», δηλαδή, τους κάθε λογής κεφαλαιοκράτες...
Πολλές φορές
μας είπανε
πως βρήκαν
τρομοκράτες
και φούσκες
όλα ήτανε
μπαρούφες
και πατάτες,
θυμάμαι
τους Σκυφτούληδες,
θυμάμαι το Μαρίνο,
γι' αυτό που πάλι
φωνασκούν
βάση πολλή
δε δίνω...
* * *
Πολλές φορές
μας είπανε
ότι τους πλησιάσαν
κι εντέλει
άντε να μην πω
κάθε φορά
τι πιάσαν,
γι' αυτό
και τούτη τη φορά
με τον Ξηρό
το Σάββα
ίσως να δούμε
τελικά
ακόμα μία
...φάβα!