Οι απαντήσεις, βέβαια, στα ερωτήματα αυτά δεν είναι και τόσο δύσκολες. Ο συνεχώς και μεγαλύτερος παραγόμενος κοινωνικός πλούτος δε χάνεται, ούτε... εξαερώνεται. Και αφού, οι εργαζόμενοι της πόλης και του χωριού - η συντριπτικά μεγάλη τους πλειοψηφία, τουλάχιστον - τα φέρνουν όλο και πιο δύσκολα πέρα και μεγαλώνουν συνεχώς οι στρατιές των φτωχών, των ανέργων και των υποαπασχολούμενων, ο καθένας μπορεί να καταλάβει ότι αυτοί που πρωτίστως και κυρίως ωφελούνται από τον αυξανόμενο συνεχώς κοινωνικό πλούτο είναι οι «έχοντες και κατέχοντες» και τα όποια «τσιράκια» τους. Με άλλα λόγια, οι κεφαλαιοκράτες, ντόπιοι και ξένοι, που λυμαίνονται τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και δυνάμεις της χώρας.

Οι ίδιοι, βέβαια, λυμαίνονται και τον - κάθε χρόνο και μεγαλύτερων διαστάσεων - κρατικό προϋπολογισμό, ο οποίος έχει μεταβληθεί σ' έναν πολύμορφο και ισχυρότατο μοχλό ανακατανομής του κοινωνικού πλούτου, αφού τα παίρνει από τους εργαζόμενους (φορολογία) και τα δίνει στους πρώτους απλόχερα και με διάφορους τρόπους (κίνητρα, παροχές, δανεικά κι αγύριστα, κλπ., κλπ.), μειώνοντας συνεχώς τις λεγόμενες κοινωνικές δαπάνες.