Θυμάμαι ένα σύντροφο και συνάδελφο στο «Ριζοσπάστη» - έχει φύγει από τη ζωή - να με ορμηνεύει: Σωστά κάνουμε και γράφουμε στην εφημερίδα για τα βάσανα του λαού μας, τα προβλήματα της εργατιάς, της αγροτιάς, γενικότερα της φτωχολογιάς, αποκαλύπτοντας, ταυτόχρονα, τα συμπτώματα σήψης της καπιταλιστικής κοινωνίας και διαφθοράς της αστικής πολιτικής.

Στο πέρασμα των χρόνων αντιλήφθηκα ότι εκείνη η ορμήνια δεν αφορούσε μόνο στη δημοσιογραφία, αλλά γενικότερα στη ζωή. Είδα, άλλωστε, στη διαδρομή ότι στη σκληρή και μακρόχρονη πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας μένουν κι επιμένουν οι συνειδητοποιημένοι και οι αισιόδοξοι κι αποχωρούν οι γκρινιάρηδες και οι κακόμοιροι. Τίποτα το ανθρώπινο δεν είναι άγνωστο και ξένο σ' έναν πραγματικό κομμουνιστή, σ' έναν αγωνιστή της Αριστεράς, που ζει και δρα μέσα στο λαό, βιώνοντας τα «αρνητικά», αλλά και τα «θετικά» της ζωής. Και τίποτα δεν μπορεί να πετύχει όποιος, φοβισμένος από τις ήττες και «στεγνός» από αισθήματα και συναισθήματα, «μάχεται τους ανεμόμυλους» και «πυροβολεί στο βρόντο».

Στην εποχή της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, οι πρόσκαιροι νικητές δε στερούν από τους φτωχούς μόνο την Ελευθερία και τη Δικαιοσύνη, το δικαίωμα στη δουλιά, στη μόρφωση, στον πολιτισμό, στον αθλητισμό. Επιχειρούν να τους αποκόψουν από την «πηγή» των αισθημάτων, να τους απαγορέψουν την ηδονή των αισθήσεων, να τους «στερέψουν» από το ταλέντο της δημιουργίας. Οι ιμπεριαλιστές αρπάζουν όσα οι λαοί δημιούργησαν - βιβλίο, μουσική, θέατρο, κινηματογράφος, τηλεόραση, ποδόσφαιρο - και τα μετατρέπουν σε εμπορικά προϊόντα και πανάκριβα θεάματα, για ν' αλλοτριώσουν τους ανθρώπους από ό,τι αγαπούν και τους ευχαριστεί. Αν οι κομμουνιστές πούμε «δικά τους είναι, πλέον, ουδεμία σχέση θέλουμε μ' αυτά, έτσι που τα κατάντησαν», θα ομολογήσουμε απλώς την ήττα μας.

Οχι, δε χαρίζουμε στους καπιταλιστές τίποτε το ανθρώπινο που μας ευχαριστεί και μας προάγει. Διεκδικούμε την επιστροφή στη γνησιότητα και την παράδοση στη «λαϊκή κατανάλωση» όλων των πολιτιστικών επιτευγμάτων του ανθρώπινου μυαλού, που έχουν «μολυνθεί» από την καπιταλιστική εμπορευματοποίηση. Δεν πρόκειται να δεχτούμε το «στέγνωμα» της ψυχής μας, αποδεχόμενοι τον περιορισμό των αισθημάτων και των αισθήσεών μας. Θα παλέψουμε, με νύχια και με δόντια, για το δικαίωμα στη χαρά και στην ευτυχία. Και στο τέλος εμείς θα νικήσουμε...