Γρηγοριάδης Κώστας

Η ΝΔ τότε κατηγορούσε την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για «ατολμία» και «ανικανότητα» στους χειρισμούς πώλησης της εταιρίας, ζητώντας επίσπευση των διαδικασιών. Το ΠΑΣΟΚ σήμερα κατηγορεί την κυβέρνηση της ΝΔ για «πάγωμα» της διαδικασίας πώλησης και για χειρισμούς «που δεν οδηγούν σε λύση το πρόβλημα της "Ολυμπιακής"».

Την ίδια κι απαράλλακτη αυτή κριτική από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ ανέλαβε να ασκήσει ο πλέον αρμόδιος, πρώην υπουργός Μεταφορών - Επικοινωνιών και σήμερα βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, ο Χρ. Βερελής, καταθέτοντας, μάλιστα, Ερώτηση στη Βουλή. Η ουσία της Ερώτησης Βερελή είναι ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν έτοιμο να λύσει (ξεπουλώντας) το πολυσύνθετο πρόβλημα της ΟΑ και επειδή δεν πρόλαβε, ζητά τώρα να το πράξει η κυβέρνηση της ΝΔ, κατ' εφαρμογή της πολιτικής που ακολούθησε το ΠΑΣΟΚ. Και επί της ουσίας, βέβαια, η πολιτική της ΝΔ δεν παρουσιάζει την παραμικρή απόκλιση από την πολιτική του ΠΑΣΟΚ για το ξεπούλημα της εταιρίας. Απλά, τώρα έχουν αντιστραφεί οι ρόλοι.

Και δεν είναι μόνον η περίπτωση της «Ολυμπιακής». Σε προχτεσινό άρθρο του στην «Ελευθεροτυπία», ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και αναπληρωτής συντονιστής του τομέα Δημόσιας Διοίκησης της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας, Ν. Ρόβλιας, κατακεραυνώνει την κυβέρνηση της ΝΔ. Θέμα του άρθρου του ήταν οι συμβασιούχοι και το αντίστοιχο σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος της κυβέρνησης, το οποίο στερεί από τη συντριπτική πλειοψηφία των πρώτων το δικαίωμα στη μόνιμη δουλιά. Καταλήγοντας, μάλιστα, σημειώνει ότι οι δεκάδες χιλιάδες, που μένουν εκτός, «αντιλαμβάνονται ήδη ότι το βαθύ μπλε κράτος είναι εδώ». Βέβαια, ο βουλευτής «ξέχασε» να αναφερθεί στο προηγούμενο Προεδρικό Διάταγμα του ΠΑΣΟΚ, που και αυτό εξαιρούσε τη συντριπτική πλειοψηφία των συμβασιούχων. «Ξέχασε», επίσης, ότι η στρατιά των συμβασιούχων δημιουργήθηκε και διατηρήθηκε, κατά κύριο λόγο, από «το βαθύ πράσινο» κράτος. Και, βέβαια, ούτε λόγος να γίνεται, για το γεγονός πως και τα δυο αυτά κόμματα υπηρετούν πιστά την ίδια αντεργατική πολιτική και απλώς εναλλάσσουν ρόλους, όταν οι εκλογές αναδείχνουν το ένα στην κυβέρνηση και τ' άλλο στην αντιπολίτευση.

Τις τελευταίες μέρες, έσπασαν τα τηλέφωνα της εφημερίδας από αναγνώστες, που αναζητούν απάντηση στο ερώτημα πώς και γιατί αφαιρέθηκαν χρήματα από τον τραπεζικό τους λογαριασμό.

Κανονικά, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί. Αν, μάλιστα, η συζήτηση γινόταν δυο - τρία χρόνια πριν, η απάντηση θα ήταν μία και μοναδική: Αποκλείεται οποιοσδήποτε να αφαίρεσε χρήματα από το λογαριασμό οποιουδήποτε. Αν πράγματι συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε υπάρχει κρούσμα κλοπής ή υπεξαίρεσης...

Αυτά, όμως, συνέβαιναν παλιά. Τώρα, τα πράγματα έχουν αλλάξει και οι τράπεζες «βάζουν χέρι» και σουφρώνουν διάφορα ποσά (τις περισσότερες φορές μερικά ευρώ) από δεκάδες χιλιάδες πλέον λογαριασμούς, κύρια από αυτούς που έχουν μικρό υπόλοιπο. Με ανυπόστατα επιχειρήματα και με τις πλάτες των κυβερνώντων, στην αρχή κατάργησαν τα επιτόκια καταθέσεων και τώρα «σηκώνουν» χρήματα από τους λογαριασμούς πελατών τους, σερβίροντας τη δικαιολογία «έξοδα παρακολούθησης λογαριασμού»...

Αυτό θα πει «απελευθέρωση του τραπεζικού συστήματος». Απελευθέρωση και νομιμοποίηση της ασυδοσίας, στη συγκεκριμένη περίπτωση, των τραπεζών, οι οποίες, στα πλαίσια των σύγχρονων αναδιαρθρώσεων, αλλάζουν τα δεδομένα που ίσχυαν από καταβολής των τραπεζών κι αντί να δίνουν τόκους για τις καταθέσεις παρακρατούν τώρα και ...φύλακτρα.

Δεν είναι ο πρώτος. Κι άλλοι σημείωσαν με ανησυχία τη σημαντική εκλογική άνοδο του ΚΚΕ στις πρόσφατες ευρωεκλογές και, με τον έναν ή άλλον τρόπο, έδωσαν το σύνθημα της ακόμη μεγαλύτερης επίθεσης ενάντιά του. Ο τελευταίος, όμως, πρόσθεσε την ...ευλογία της «ανανεωτικής αριστερής» σκέψης στην όλη επιχείρηση. Για τον Γ. Σαββίδη μιλάμε και το άρθρο του στην «Απογευματινή» του Σαββάτου, όπου, ανάμεσα σε άλλα, σημειώνει και τα εξής: «Κάθε φορά που γίνεται λόγος για την Αριστερά, τον ακούω μ' ένα κάποιο μειδίαμα. Γιατί αυτός ο λόγος αφορά τις περισσότερες φορές στην ανανεωτική αριστερά. Η παραδοσιακή συντηρητική αριστερά παραμένει συνήθως στο απυρόβλητο, είτε ως άλλοθι για τη δημοκρατικότητα της χώρας μας είτε από κομπλεξική πρόνοια, προς αποφυγή των βαρετών μόνιμων καταγγελιών του Περισσού για αντικομμουνισμό».

Επομένως, οι κάθε λογής «κομμουνιστοφάγοι» μπορούν πλέον να κάνουν τη «δουλιά» τους, χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό ή αναστολή...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Επίσης ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, κατά την τελετή βράβευσης (διάβαζε: εκμετάλλευσης) των ποδοσφαιριστών, βρήκε τρόπο να προβάλει την ελληνική Εκκλησία και το μόνο που δε μας είπε ήταν πως το γκολ του Χαριστέα μπήκε με δική του μεσολάβηση στα ...ουράνια.

Ο υφυπουργός Αθλητισμού, κ. Γιώργος Ορφανός, δε χάνει ευκαιρία να μας διατυμπανίσει ότι προτίθεται να προχωρήσει άμεσα στην εξυγίανση του Ελληνικού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου, όπως επίσης δηλώνει ότι θα είχε κάνει ο προκάτοχός του Γιώργος Λιάνης, αν τον είχαν αφήσει.

Κατά τα άλλα, ...ουδείς εκμεταλλεύεται προς όφελός του την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου από την Εθνική Ελλάδας και όλοι πίνουν νερό στο όνομα της «προσπάθειας των παιδιών».

Οσο για τους μεγαλομετόχους των ΠΑΕ, τέτοια βλέπουν και χαμογελούν ειρωνικά, γνωρίζοντας πως ουδείς εκ των προαναφερομένων έχει ούτε την πρόθεση καν να θίξει τα προνόμιά τους, όπως και τη σχέση «απομύζησης» κονδυλίων από το ελληνικό Δημόσιο.

ΜΠΟΡΕΙ κανείς να μας εξηγήσει, γιατί φέρει το όνομα «Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων» ένας οργανισμός, που δε θεωρεί και σπουδαίο πράγμα την ύπαρξη μερικών χιλιάδων καμερών στην Αττική, εκ των οποίων κάποιες μπορούν να καταγράψουν συνομιλίες;

Μήπως, επίσης, μπορεί να μας εξηγήσει κανείς, γιατί αποκαλείται «Αρχή Προστασίας του Απορρήτου των Τηλεπικοινωνιών» κάποια υπηρεσία, που δε γνωρίζει πώς και γιατί καταγράφτηκε συνομιλία πολίτη από το κινητό του πρόσφατα στον Πειραιά;

Γρηγοριάδης Κώστας

Ολα αυτά, στη ...δημοκρατική Ελλάδα της ...δημοκρατικής Ευρωπαϊκής Ενωσης, που ...θέλει και Σύνταγμα...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Οι παραπάνω προτάσεις και φράσεις είναι ένα ελάχιστο δείγμα, απ' όσα γράφτηκαν και ακούστηκαν τις μέρες αυτές, με αφορμή την πετυχημένη πορεία και, τελικά, την ανάδειξη της Εθνικής ποδοσφαίρου της χώρας μας στο ψηλότερο σκαλί της Ευρώπης. Και δε λέμε, πως δεν είναι έτσι. Ετσι είναι. Σε ό,τι αφορά, όμως, στο συγκεκριμένο γεγονός και μόνο. Γιατί, υπάρχουν πολλά, πάρα πολλά, που δε μας χαροποιούν και μόνον περήφανους δε μας κάνουν. Από τη γενικότερη κατάσταση στο χώρο του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού, μέχρι την ανεργία, την ακρίβεια, τα χαμηλά μεροκάματα και τις ακόμη χαμηλότερες, απαράδεκτες συντάξεις πείνας. Από τη γνωστή σε όλους κατάσταση στο χώρο της Παιδείας και της Υγείας, μέχρι τους νόμους της αγοράς και τη γοργή μετατροπή της κοινωνίας σε μια ζούγκλα, όπου οι άνθρωποι μετατρέπονται σε πραγματικά θηρία. Από τους «τρομονόμους», μέχρι τη συμμετοχή της επίσημης Ελλάδας στην επιβολή της «νέας τάξης» ανά τον κόσμο, είτε με τη μετατροπή της χώρας σε προγεφύρωμα των κάθε λογής επεμβάσεων, επιδρομών και εισβολών, είτε -ακόμη χειρότερα- με τη «συνεισφορά» ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων στους στρατούς κατοχής της Βοσνίας, του Κοσσυφοπεδίου και του Αφγανιστάν.

Ολ' αυτά, δεν τα σημειώνουμε, για να μειώσουμε την επιτυχία της Εθνικής ποδοσφαίρου. Ούτε για να μετριάσουμε το παραλήρημα χαράς κι ενθουσιασμού, που επικράτησε σε όλη τη χώρα και οπουδήποτε στον πλανήτη υπήρχαν Ελληνες, τις τελευταίες μέρες. Η κατά κόρον, όμως, και μέχρι υπερβολής χρήση των λέξεων έθνος, εθνικός κλπ, κλπ, όπως και η πολύμορφη επιχείρηση εκμετάλλευσης της μεγάλης επιτυχίας στο «euro 2004» της Πορτογαλίας, μας υποχρεώνουν να σημειώσουμε το εξής: Τα όσα σοβαρά προβλήματα και τα ακόμη περισσότερα, που σημαδεύουν την καθημερινή ζωή των εργαζομένων και της νεολαίας, δε χαροποιούν και δεν κάνουν περήφανο το έθνος - λαό της χώρας. Συνιστούν όμως την τιμή και το καμάρι του έθνους της πλουτοκρατίας. Αποτελούν το σήμα κατατεθέν της τελευταίας και, ταυτόχρονα, το βαρύτατο αποτέλεσμα της επιβολής των συμφερόντων και των επιδιώξεών της, των τεράστιων, συνεχώς και περισσότερων κερδών της.

Οσο κι αν παραξενεύει μερικούς, στο ελληνικό έθνος -όπως και σε κάθε καπιταλιστική χώρα- υπάρχουν ουσιαστικά δύο «έθνη», με ριζικά αντίθετα ταξικά συμφέροντα και ριζικά διαφορετικό ιστορικό ρόλο στην κοινωνική εξέλιξη. Αλλωστε, όποιος το ψάξει λίγο βαθύτερα, θα διακρίνει, ότι το γεγονός αυτό έγινε φανερό και στους προχτεσινούς πανηγυρισμούς. Η νεολαία και ο λαός βγήκε στους δρόμους και πλημμύρισε το Καλλιμάρμαρο στάδιο. Η ολιγαρχία του πλούτου, μάλλον, σχεδίαζε πώς θα εκμεταλλευτεί τα νέα δεδομένα...

Δουλιά, οργάνωση, συλλογικότητα, μεθοδικότητα, πειθαρχία, πίστη, πάθος. Είναι τα χαρακτηριστικά, που - όπως λένε οι ειδικοί στο ποδόσφαιρο - οδήγησαν την Εθνική ποδοσφαίρου στη μεγάλη επιτυχία της Πορτογαλίας. Και, πράγματι, όλ' αυτά έπαιξαν σημαντικό ρόλο. Και σίγουρα, υπάρχουν κι άλλα παρόμοια. Θα λέγαμε, όμως, ότι όλ' αυτά είναι τα μέσα για την επίτευξη του στόχου. Με άλλα λόγια, πρώτα μπαίνει το ερώτημα «ποιοι είμαστε και σε τι στοχεύουμε», ή, αλλιώς, «ποιοι, για τι και για ποιους» και κατόπιν διερευνώνται οι αναγκαίες προϋποθέσεις και μέσα, καταστρώνονται τα σχέδια και οι τακτικές. Ας το 'χουν υπόψη τους όσοι θέλουν τις μέρες αυτές, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, να κάνουν μηχανιστικές μεταφορές και να μας πείσουν ότι το μόνο που λείπει, για να πάει η Ελλάδα μπροστά, είναι η δουλιά, η ενότητα και η πειθαρχία. Πρώτα, ας απαντήσουν στο ερώτημα «δουλιά - ενότητα - πειθαρχία ποιων, για τι και για ποιους» και μετά συζητάμε...

Πολλά και διάφορα μπορεί να σημειώσει κανείς, σχετικά με την προχτεσινή εκδήλωση στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο. Ισως, όμως, το σπουδαιότερο και, ταυτόχρονα, το πλέον διδακτικό για τους κυβερνώντες - ενόψει και των Ολυμπιακών Αγώνων - να είναι η αντίδραση των δεκάδων χιλιάδων νεολαίας και λαού, καθώς η πολύωρη και κουραστική αναμονή έδινε τη θέση της στην εκμετάλλευση και την καπηλεία. Ελπίζουμε να τους έγινε μάθημα...