ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

«Χαστούκι» στον «ευρωμονόδρομο»

Γρηγοριάδης Κώστας

Το γαλλικό «όχι» δε σημαίνει καταστροφή, σπεύδουν τώρα να δηλώσουν όσοι κινδυνολογούσαν ασύστολα και εκβιαστικά, πριν από το δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής. Σίγουρα, όμως, ήταν ένα γερό «χαστούκι» στην αντιλαϊκή πολιτική, που εφαρμόζουν οι Βρυξέλλες και οι κάθε λογής «κεντροδεξιές» και «κεντροαριστερές» κυβερνήσεις των χωρών - μελών της ευρωένωσης και αποτελεί μιαν ακόμη, χειροπιαστή απόδειξη της εντεινόμενης συνεχώς κρίσης, που η πολιτική αυτή διέρχεται. Αλλωστε, το ίδιο ουσιαστικά μήνυμα εμπεριέχεται - με τον έναν ή άλλο τρόπο - και σε μια σειρά άλλες αναμετρήσεις, όπως οι εκλογές στα γερμανικά κρατίδια και οι αλλεπάλληλες πανωλεθρίες του κυβερνώντος γερμανικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, η ήττα του Μπερλουσκόνι στις δημοτικές εκλογές στην Ιταλία, οι βρετανικές εκλογές και οι μεγάλες απώλειες του Εργατικού Κόμματος, κλπ.

Η εντεινόμενη αυτή λαϊκή αμφισβήτηση της λογικής και πολιτικής του «ευρωμονόδρομου» και της «παγκοσμιοποίησης» ανησυχεί τώρα τα κάθε λογής επιτελεία των πολυεθνικών και των πολιτικών τους εκπροσώπων. Αναζητούν εσπευσμένως τρόπους εκτόνωσης της λαϊκής αντίστασης, αποδυνάμωσης και ευνουχισμού της. Και, βέβαια, στην πρώτη γραμμή των επιχειρημάτων τους βρίσκεται η υπαρκτή δήθεν διέξοδος της οικοδόμησης μιας ευρωένωσης, όπου τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών θα πορεύονται αρμονικά με τα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζομένων και των λαών...

Τους πιστεύουμε

Οι μεν (βουλευτές του ΠΑΣΟΚ) καταγγέλλουν ότι το προσωπικό του υπουργείου Εθνικής Αμυνας παρακολουθείται από το εσωτερικό ηλεκτρονικό κύκλωμα του Πενταγώνου και, μάλιστα, στις σχετικές φωτογραφίες των παρακολουθουμένων κάποιοι σημειώνουν με «ναι» ή «όχι» την κομματική «νομιμοφροσύνη» τους. Προς απόδειξη, μάλιστα, των λεγομένων τους, έδωσαν στη δημοσιότητα και σχετικές φωτογραφίες. Οι δε (ηγεσία του ΥΕΘΑ) απαντούν, ότι αυτά γίνονταν επί ΠΑΣΟΚ και το στοιχειοθετούν με έγγραφες καταγγελίες, που έγιναν μόλις ανέλαβε η ΝΔ κυβέρνηση και ανάλογες φωτογραφίες από την περίοδο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ.

Εμείς, πάντως, τους βεβαιώνουμε, ότι τους πιστεύουμε αμφοτέρους...

Η προϋπόθεση

«Λεβιάθαν, Αρμαγεδδών, μαύρη τρύπα. Ολα μαζί να ρουφήξουν τη μικρή, την ελάχιστη, την τόση δα δημοκρατία. Πριν σχεδόν κλείσουν οι κάλπες και πριν επισήμως ανακοινωθεί το Non του γαλλικού 56%, δεκάδες αναλυτές, άλλοι τόσοι κολαούζοι των πολυεθνικών και χαρτογιακάδες των Βρυξελλών εφόρμησαν επί των ανυπάκουων κεφαλών. Με συντονισμένα πυρά εναντίον του ίδιου στόχου. Με τα ίδια παπαγαλίστικα επιχειρήματα, με την ίδια φωτογραφική επιχειρηματολογία, με την ίδια επιτηδευμένη ανησυχία και με την ίδια εφιαλτική μελλοντολογία. Πέφτει το ευρώ, ανεβαίνουν τα επιτόκια, διαλύεται η ευρωπαϊκή συνοχή, γκρεμίζονται τα ομόλογα, πριονίζονται τα πακέτα, εξαγριώνεται η Αγκυρα. Το μήνυμα για τον Ελληνα διπλό: Οι τράπεζες σου παίρνουνε το σπίτι και όπου να 'ναι οι Τούρκοι αρπάζουν το Αιγαίο. Βασική προϋπόθεση λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της δημοκρατίας και των ατομικών δικαιωμάτων είναι η απόλυτη υπακοή στο διάταγμα των μεγάλων. Yes ΗΠΑ, yes πολυεθνικές, Yes ΝΑΤΟ, yes man!» (Του Δημ. Δανίκα από τη χτεσινή «στήλη άλατος» των «Νέων»).

Επιχείρηση πλαγιοκόπησης

Ας σταματήσουν πολλοί και διάφοροι να διαστρεβλώνουν έως και να συκοφαντούν το περιεχόμενο του ηχηρού «όχι», που φώναξε ο γαλλικός λαός στο «ευρωσύνταγμα» την περασμένη Κυριακή. Η βασική αιτία του αποτελέσματος δε βρίσκεται στον γαλλικό μεγαλοϊδεατισμό και εθνικισμό, ούτε στην ξενοφοβία και το ρατσισμό, όπως λένε και γράφουν διάφοροι «αναλυτές» και «διαμορφωτές» της κοινής γνώμης, επιχειρώντας να πλαγιοκοπήσουν και υποβαθμίσουν τη στάση των Γάλλων εργαζομένων. Η πλειοψηφία της γαλλικής κοινωνίας ψήφισε «όχι», διαμαρτυρόμενη πρώτα και κύρια για τη συνεχή χειροτέρευση της ζωής της, την ανεργία και την αυξανόμενη συνεχώς φτώχεια. Ψήφισε ενάντια στην «αγορά» και τους νόμους της, στην ασυδοσία των πολυεθνικών και του μεγάλου κεφαλαίου, στις κάθε λογής «απελευθερώσεις», στον εντεινόμενο αυταρχισμό και τα συνεχώς αυξανόμενα αντιδημοκρατικά μέτρα κλπ. Με άλλα λόγια, ψήφισε «όχι» στη λογική του «ευρωμονόδρομου», όπως την έχει ήδη γευτεί με την πολιτική της κυβέρνησης του Ζ. Σιράκ κι όπως αυτή περιγράφεται στη συνταγματική συνθήκη της ευρωένωσης. Αυτό είναι το βασικό μήνυμα του γαλλικού «όχι». Αλλωστε, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η ολότητα σχεδόν του «όχι» αποτελείται από λαϊκά στρώματα με χαμηλά οικονομικά εισοδήματα, πρώτα και κύρια εργάτες και υπάλληλοι, νέοι, αγρότες και μικρομεσαίοι.

Ευτελίζουν κάθε έννοια εκπαίδευσης

Πρωτεύοντα ρόλο έχει δώσει το μεγάλο κεφάλαιο στην Παιδεία, προκειμένου να ικανοποιήσει με καλύτερο τρόπο την αύξηση των κερδών του. Η διακηρυγμένη αυτή πρόθεση έχει ήδη πάρει συγκεκριμένα πλέον χαρακτηριστικά μετά τη Σύνοδο του Μπέργκεν, αλλά και με τα δύο νομοσχέδια του υπουργείου Παιδείας που βρίσκονται στη Βουλή και αφορούν στην «αξιολόγηση» και τη «διά βίου εκπαίδευση». Μέσα από ένα πλέγμα μέτρων, επιδιώκεται η δημιουργία μιας ανώτατης εκπαίδευσης ακόμα πιο ταξικής, ακόμα πιο υποβαθμισμένης και πλήρως ελεγχόμενης από τα μονοπώλια.

Με τον κατακερματισμό και την πολυδιάσπαση των σπουδών σε κύκλους, τη μετατροπή τους σε άθροισμα σκόρπιων καταρτίσεων, την απογύμνωσή τους από επιστημονικό περιεχόμενο, στοχεύουν στην παραγωγή του επιστημονικού δυναμικού, που θα προωθεί τις αναγκαίες κάθε φορά για το κεφάλαιο αναδιαρθρώσεις και τη στρατιά των «απασχολήσιμων» που θα τις υλοποιεί. Την ίδια στιγμή, η προωθούμενη αξιολόγηση αποτελεί το εργαλείο για τον ακόμα πιο ασφυκτικό έλεγχο της ανώτατης εκπαίδευσης και της παραγόμενης έρευνας από τα μονοπώλια. Πατώντας πάνω στα αδιέξοδα που έχει δημιουργήσει στην ανώτατη εκπαίδευση η πολιτική που ακολουθείται μέχρι σήμερα, η αξιολόγηση χρησιμοποιείται προπαγανδιστικά, ώστε να καλλιεργήσει προσδοκίες για βελτίωση της κατάστασης. Στην πραγματικότητα, η αξιολόγηση που περιγράφουν δεν είναι παρά το μέσο πίεσης προς τα πανεπιστήμια να δεχτούν να προσαρμόζονται στις εκάστοτε ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου.

Οι εξελίξεις μέσα στα πανεπιστήμια δεν είναι ξεκομμένες από όσα γίνονται έξω από αυτά, στην κοινωνία. Πάνε χέρι χέρι με το χτύπημα των λαϊκών δικαιωμάτων, με τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στην εργασία. Μέσα από αυτές, το μεγάλο κεφάλαιο έρχεται να καταληστεύσει και πνευματικά την εργατική τάξη, την οποία ληστεύει οικονομικά. Πρόκειται για εξελίξεις, που στρέφουν την ανώτατη εκπαίδευση ακόμα περισσότερο μακριά από την κοινωνική της αποστολή, από την εξέλιξη της επιστήμης προς όφελος του λαού και εντάσσονται στο συνολικό πλαίσιο της πολιτικής, που θυσιάζει δικαιώματα και κατακτήσεις, προκειμένου να εξυπηρετηθεί η αύξηση των κερδών για τους λίγους.

Η προπαγάνδα περί «αναβάθμισης» και οι εκβιασμοί - περί κινδύνου αποκλεισμού της χώρας από το «κλαμπ» της ΕΕ, αν δε συμμορφωθεί - με τους οποίους συνοδεύονται τα όσα δρομολογούνται στην ανώτατη εκπαίδευση, προκειμένου να πειστούν τα ιδρύματα και οι εργαζόμενοι να αποδεχτούν αυτήν τη μοίρα, δεν πρέπει να βρίσκουν εύκολα αποδέκτες. Η απάντηση βρίσκεται στον αγώνα για την προώθηση των αλλαγών εκείνων, που είναι αναγκαίες για τη δημιουργία μιας ανώτατης εκπαίδευσης πραγματικά δημόσιας, δωρεάν και ενιαίας, μέσα από ιδρύματα που θα εξασφαλίζουν υψηλού επιπέδου επιστημονική μόρφωση στους αποφοίτους τους και θα αναπτύσσουν την επιστήμη με κριτήριο τη γενική πρόοδο και ευημερία και όχι την ακόμα μεγαλύτερη συσσώρευση πλούτου στα μονοπώλια.

Μαρίνα ΚΑΛΛΙΓΕΡΗ

Τα ... αδικημένα

Γρηγοριάδης Κώστας

Ε, ΟΧΙ ΔΑ! Αδικη η κριτική που ασκείται στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ περί «έλλειψης ξεκάθαρης θέσης» στο θέμα της συμφωνίας στον ΟΤΕ. Πότε ...υποχώρησε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης από τις απόψεις του περί «ανταγωνιστικότητας» των ΔΕΚΟ;

Μήπως είπε ποτέ κάτι διαφορετικό από τις επιταγές της ΕΕ περί «απελευθέρωσης της αγοράς επικοινωνιών», με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους εργαζόμενους στον ΟΤΕ; `Η, δε γνωρίζουν οι πάντες, τη συνέπεια του Γ. Παπανδρέου στην «αντικρατικιστική» πολιτική;

Γιατί, βέβαια, οι εξελίξεις στον Οργανισμό έχουν τη βάση τους στην ίδια πολιτική που ακολουθούν με αξιοσημείωτη συνέπεια (ανεξάρτητα από τους «τρόπους» που επιλέγουν να την «περάσουν»), τόσο η ΝΔ, όσο και το ΠΑΣΟΚ.

ΤΩΡΑ ΜΑΛΙΣΤΑ! Σύμφωνα με τις προτάσεις του ΣΕΣΜΕ (ο Σύνδεσμος των σούπερ μάρκετ είναι), ακόμα και οι σακούλες για τα ψώνια αποκτούν ...ιδιαίτερη αξία. Από δω και πέρα - σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΣΕΣΜΕ - θα πρέπει να τις πληρώνουμε κι αυτές (αν κι αυτό, ήδη, ισχύει σε ορισμένα μεγαλοκαταστήματα).

Είναι προφανές ότι η ελληνική αγορά εκσυγχρονίζεται! Τόσο ώστε δεν αφήνει τίποτε να πάει ...χαμένο. Χωρίς, δηλαδή, να το χρεώσει και να το κάνει αντικείμενο κερδοσκοπίας σε βάρος των δύστυχων, που είναι υποχρεωμένοι να καταναλώνουν.

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΤΕΛΙΚΑ, ΤΗ ΛΕΞΗ «όχι» θα τη μάθουμε σε πολλές γλώσσες. Πρώτα τη μάθαμε στη γαλλική, μετά το πρόσφατο δημοψήφισμα για τη συνθήκη του «ευρωσυντάγματος», και σήμερα θα τη μάθουμε στα ολλανδικά, μια και, απ' ό,τι φαίνεται, θα επικρατήσει και εκεί. Ομολογουμένως, μια τέτοιου είδους ...«ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» έχει ενδιαφέρον.

Σίγουρα οι λαοί της Ευρώπης (αλλά και του πλανήτη) μπορούν να βρουν πολλά πραγματικά κοινά, όταν αντιστέκονται στη δικτατορία των αγορών και του ανταγωνισμού. «Κοινά», που δεν τα βρίσκουν, ούτε στις όποιες διακρατικές ενώσεις των μονοπωλίων, ούτε στις καθ' όλα αντιδραστικές «συνταγματικές» επιβολές...

Δεν έχει δικαίωμα...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Από τη μια, η κυβέρνηση και οι Βρυξέλλες ζητάνε από τους φτωχούς μεροκαματιάρηδες να δουλεύουν όλο και περισσότερο και να βγαίνουν στη σύνταξη, σήμερα στα 65, αύριο στα 67 και αργότερα στα 70. Κι, από την άλλη, εφαρμόζουν προγράμματα εθελούσιας εξόδου, βγάζοντας χιλιάδες εργαζόμενους στην πρόωρη συνταξιοδότηση και φορτώνοντας στα Ταμεία και τους ασφαλισμένους το τεράστιο κόστος των ενεργειών τους. Αυτά έλεγε καταγανακτισμένος τις προάλλες ο Χρ. Πολυζωγόπουλος, σε κάποιο τηλεοπτικό κανάλι, με αφορμή την κατάπτυστη συμφωνία του ΟΤΕ, η οποία προβλέπει και την «εθελούσια έξοδο» για 6.000 υπαλλήλους του Οργανισμού.

Και δε λέμε, ο καθένας μπορεί και πρέπει να αγανακτήσει με αυτά που συμβαίνουν. Αν μη τι άλλο, αποκαλύπτουν ότι ο μόνος θεός, στον οποίο πιστεύουν οι κυβερνώντες, είναι τα κέρδη και τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Τίποτε άλλο. Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, όμως, δεν έχει αυτό το δικαίωμα. Οχι μόνον, ή, κυρίως, γιατί στην επαίσχυντη συμφωνία του ΟΤΕ υπάρχουν από κάτω οι υπογραφές των στελεχών της ΠΑΣΚΕ, μαζί με αυτές των στελεχών της ΔΑΚΕ. Κυρίως, γιατί από το 1996 μέχρι το 2004 αποχώρησαν από τον ΟΤΕ 8.174 εργαζόμενοι, με προγράμματα «εθελούσιας εξόδου» - συνοδευόμενα από μπόνους, προνόμια και ανάλογες επιβαρύνσεις στα ασφαλιστικά ταμεία - που προώθησαν και εφάρμοσαν οι τότε κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Και, βέβαια, τότε ο κ. Πολυζωγόπουλος δεν είπε ούτε λέξη...

Οψιμη ανησυχία

Με κλείσιμο προειδοποιεί η ΚΕΔΚΕ ότι κινδυνεύουν πάνω από 650 υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, καθώς από τις 30 Ιούνη 2004 δε χρηματοδοτείται η λειτουργία τους. Μάλλον, όμως, είναι όψιμη και υποκριτική η ανησυχία της, για το πολύ σοβαρό αυτό πρόβλημα, καθώς το 1999 αποδεχόταν με ενθουσιασμό την τότε μεταφορά στους δήμους μιας σειράς από τις παραπάνω υπηρεσίες (όπως παιδικοί και βρεφονηπιακοί σταθμοί, Βοήθεια στο Σπίτι, Κέντρα Ημερήσιας Φροντίδας Ηλικιωμένων κλπ.), ενώ γνώριζε πολύ καλά ότι η κρατική χρηματοδότηση έχει ημερομηνία λήξης και το κόστος θα κληθούν στην πορεία να αναλάβουν εξ ολοκλήρου οι ΟΤΑ. Τότε, μάλιστα, η προσκείμενη σε ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝ ηγεσία της ΚΕΔΚΕ δήλωνε πως αυτό που έχει σημασία είναι η ενίσχυση των δήμων με αρμοδιότητες, παραβλέποντας την αντίθεση όσων φώναζαν πως το κόστος τελικά θα επιβαρυνθούν οι ίδιοι οι δημότες, όπως ήδη συμβαίνει, για παράδειγμα, με τα αυξημένα τροφεία που επιβάλλονται στους παιδικούς σταθμούς. Τώρα, η ηγεσία της ΚΕΔΚΕ παριστάνει την αθώα και εκδηλώνει την ανησυχία της...

Το μήνυμα

Η ανταγωνιστικότητα, η «εξυγίανση» των επιχειρήσεων, η μείωση του λειτουργικού κόστους και άλλοι παρόμοιοι λόγοι αποτελούν τους βασικούς στόχους των διαβόητων διαρθρωτικών αλλαγών, σύμφωνα με τους κυβερνώντες. Και, βέβαια - όπως λένε - όταν αυτά προωθηθούν, όταν πάνε καλά οι επιχειρήσεις και τα κέρδη τους, τότε πηγαίνει καλά η οικονομία και θα γίνει δυνατή και η αντιμετώπιση των λαϊκών προβλημάτων.

Στη Γαλλία, πάντως, που ακούνε τα προαναφερόμενα ακόμη περισσότερα χρόνια από μας κι έχουν δοκιμάσει στις πλάτες τους αρκετές από τις διαρθρωτικές αλλαγές, που τώρα προωθούνται και στη χώρα μας, ψήφισαν καταγανακτισμένοι «όχι» στο πρόσφατο δημοψήφισμα, στέλνοντας το ανάλογο μήνυμα στους κυβερνώντες τους. Εδώ, βέβαια, η κυβέρνηση αποφεύγει να κάνει δημοψήφισμα για το «ευρωσύνταγμα», αλλά τρόποι για να σταλεί το ανάλογο μήνυμα υπάρχουν πολλοί και διάφοροι. Πρώτα και κύρια, η συσπείρωση των εργαζομένων στα σωματεία τους, η καταδίκη των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, η αποφασιστική ενίσχυση του ΠΑΜΕ και των αγωνιστικών του πρωτοβουλιών και αρκετοί άλλοι ακόμη...

Πόσο δυνατό θα είναι;

Η σειρά των Ολλανδών σήμερα, να δώσουν τη θετική ή αρνητική ψήφο τους, για τη συνταγματική συνθήκη της ευρωένωσης και το ερώτημα, που κυρίως απασχολεί το διεθνή Τύπο δεν αφορά τόσο στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, αλλά πόσο μεγάλο και βροντερό θα είναι το «όχι». Το γεγονός αυτό, δεν οφείλεται μόνο στα μέχρι σήμερα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, σύμφωνα με τα οποία το «όχι» προπορεύεται συνεχώς, φτάνοντας προχτές στο 60%, αλλά και στο συμβουλευτικό και όχι δεσμευτικό χαρακτήρα του δημοψηφίσματος, σύμφωνα με την ολλανδική νομοθεσία. Οπως καταλαβαίνει ο καθένας, όσο μεγαλύτερο είναι το ποσοστό του «όχι», τόσο περισσότερο θα δυσκολευτεί η ολλανδική κυβέρνηση και γενικότερα η πολιτική ηγεσία της χώρας να μην πάρει τοις μετρητοίς την ετυμηγορία του ολλανδικού λαού. Και, βέβαια, ούτε να σκεφτούν δε θέλουν το ενδεχόμενο ενός επίσημου «όχι» κι από την Ολλανδία. Γεγονός που πολλαπλασιάζει τις δυσκολίες προώθησης και υλοποίησης του «ευρωσυντάγματος» και ενισχύει παραπέρα τις τάσεις αμφισβήτησής του σε όλη την ευρωένωση...

Για ποιον ΟΤΕ

Πολλά και εξόχως διδακτικά είναι τα συμπεράσματα που μπορεί να βγάλει κάποιος από την πορεία του ΟΤΕ, την τελευταία τουλάχιστον δεκαπενταετία. Συμπεράσματα με ευρύτερη πολιτική σημασία, για την ιδιωτικοποίηση και τις συνέπειές της, το ρόλο των πολιτικών κομμάτων, τη στάση των συνδικαλιστικών παρατάξεων, τις αυταπάτες στις οποίες παγιδεύτηκαν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και την ανοχή που έδειξε ένα σημαντικό κομμάτι τους στις πολιτικές που προωθήθηκαν.

Και αυτή η εμπειρία είναι οδυνηρή για τα λαϊκά συμφέροντα. Ο ΟΤΕ, ο πλούτος και οι υποδομές που δημιουργήθηκαν με τον ιδρώτα των εργαζομένων του και τη συνεισφορά των καταναλωτών, λεηλατήθηκε, παραδόθηκε βορά στα συμφέροντα των πολυεθνικών. Αυτή η επέλαση - όπως ήταν αναπόφευκτο - έφτασε σήμερα να αμφισβητεί την καρδιά των εργατικών δικαιωμάτων. Τις εργασιακές σχέσεις, τη μονιμότητα, τις θέσεις εργασίας. Να δημιουργεί έναν πραγματικό μεσαίωνα για τους εργαζόμενους που απομένουν στον ΟΤΕ, ιδιαίτερα τους νέους, και να γίνεται «μοντέλο» προς εξαγωγή και μίμηση.

Μέσα σε αυτό το ζοφερό πλαίσιο που κατάφεραν και δημιούργησαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Μέσα σε μια αγορά εργασίας, που η ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη των επιχειρήσεων έχουν αναγορευτεί ιερά τέρατα, σαν τον Μολώχ, δεν υπάρχουν περιθώρια για «τρίτους δρόμους» και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Αυτό που χτες ήταν αυταπάτη, σήμερα είναι σκέτη αυτοκτονία. Για τους εργαζόμενους, για το λαό δεν υπάρχει «μέση οδός σωτηρίας». Η απόρριψη της Σύμβασης του ΟΤΕ, η άρνηση στην κατάργηση της μονιμότητας ως γραμμή άμυνας, η απόρριψη των ελαστικών μορφών εργασίας, η αντίσταση στο βάθεμα της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης είναι μονόδρομος. Είναι εκ των ων ουκ άνευ! Εάν δεν ξεπλυθεί όλος αυτός ο Κόπρος του Αυγείου, μέσα στις συνδικαλιστικές οργανώσεις και στα συνδικάτα, οι εργαζόμενοι δε θα δούνε άσπρη μέρα. Εάν έγκαιρα οι εργαζόμενοι δεν απεμπλακούν από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αν δεν ξεμπερδεύουν με τους σωματοφύλακες του εκμεταλλευτικού συστήματος, η ζωή τους θα γίνεται κάθε μέρα και πιο μαύρη.

Η διέξοδος βρίσκεται μόνο στο μέτωπο των λαϊκών συμφερόντων, στη δημιουργία των προϋποθέσεων για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία. Στα πλαίσια αυτά - και μόνο σ' αυτά - μπορεί και πρέπει να λειτουργήσει ένας άλλος ΟΤΕ. Ενας ΟΤΕ 100% δημόσιος, που θα λειτουργεί και θα συντονίζεται με τις άλλες κοινωνικοποιημένες στρατηγικού χαρακτήρα επιχειρήσεις. Ενας Οργανισμός που θα ελέγχεται από τους εργαζόμενους και το λαϊκό κίνημα. Και που στη θέση των σημερινών «ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων» θα λειτουργεί με κριτήριο την εξυπηρέτηση του λαού, την ανάπτυξη της λαϊκής οικονομίας και ευημερίας. Ενας ΟΤΕ, που στη θέση των συμφερόντων των μετόχων και του καπιταλιστικού κράτους θα βάζει τα συμφέροντα της πλειοψηφίας του λαού, το δικαίωμα δηλαδή για καλές, φτηνές, σύγχρονες και αξιόπιστες υπηρεσίες. Ενας Οργανισμός, που αντικειμενικά, λόγω της θέσης του, μπορεί να αναδειχτεί σε ισχυρό μοχλό μιας άλλης ανάπτυξης για το λαό και τη χώρα.