Περισσότερο κι από σαφής ήταν η πρόσφατη έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, σχετικά με τα κοινωνικοασφαλιστικά συστήματα στις χώρες της Ευρωένωσης. Η αύξηση του προσδόκιμου ορίου ζωής και η υπογεννητικότητα οδηγούν σε γήρανση του πληθυσμού, λέει η Κομισιόν. Κι έτσι, τα κράτη - μέλη θα αντιμετωπίσουν ένα συνεχώς αυξανόμενο και δυσβάστακτο κόστος στα δημόσια οικονομικά τους για να χρηματοδοτούν τα ασφαλιστικά ταμεία. Επομένως, χρειάζονται «μεταρρυθμίσεις». Τι είδους; Παραπέρα αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης, αύξηση των εργατικών ασφαλιστικών εισφορών, μείωση συντάξεων και κοινωνικών παροχών, πολύμορφη ενίσχυση της ιδιωτικής ασφάλισης κλπ., κλπ. Δηλαδή, οποιοδήποτε μέτρο που φορτώνει το «πρόβλημα» στις πλάτες των εργαζομένων και των συνταξιούχων.

Ούτε κουβέντα, βέβαια, δε λέει η Κομισιόν, για τα τεράστια και συνεχώς αυξανόμενα κέρδη των πολυεθνικών και του μεγάλου κεφαλαίου, τα κάθε λογής προνόμια, «κίνητρα», κλπ. Ούτε κουβέντα, για το γεγονός πως λιγοστεύει συνεχώς το μερίδιο του κοινωνικού πλούτου που πηγαίνει στους εργαζόμενους, παρά τη συνεχή αύξηση του τελευταίου. Ούτε κουβέντα, για τις πραγματικές και βαθύτερες αιτίες της υπογεννητικότητας και των αναγκαίων μέτρων, για την αποφασιστική αντιμετώπισή της. Πολλά ακόμη θα μπορούσαμε να πούμε, αλλά, μάλλον, είναι περιττά. Ολ' αυτά είναι αδιανόητα για την Κομισιόν και τους κάθε λογής οπαδούς του ευρωμονοδρόμου. Και δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού αποτελούν τους θεματοφύλακες των συμφερόντων του ευρωπαϊκού μεγάλου κεφαλαίου.

Συναντήσεις με τους αρχηγούς των κομμάτων αναμένεται να ξεκινήσει το Διοικητικό Συμβούλιο της Κεντρικής Ενωσης Δήμων και Κοινοτήτων Ελλάδας (ΚΕΔΚΕ) για το ζήτημα της συνταγματικής αναθεώρησης. Σύμφωνα με τις σχετικές πληροφορίες, μάλιστα, στις συναντήσεις αυτές θα εκθέσει και τις σχετικές προτάσεις της. Εδώ, όμως, υπάρχει ένα ζήτημα: Ποιοι επεξεργάστηκαν και αποφάσισαν τις όποιες θέσεις; Απ' όσα γνωρίζουμε, συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου με τέτοιο θέμα δεν έχει γίνει. Και μη μας πουν για επεξεργασίες του Ινστιτούτου Τοπικής Αυτοδιοίκησης, του επιστημονικού - όπως προβάλλεται - εργαλείου, για την προώθηση αντιλαϊκών επιλογών. Η ΚΕΔΚΕ δε διοικείται από το Ινστιτούτο, αλλά από το Διοικητικό της Συμβούλιο...

Γρηγοριάδης Κώστας

Οσοι, λοιπόν, πιστεύουν ενδεχομένως ότι η μέχρι σήμερα πολιτική της κυβέρνησης και οι προωθούμενες αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις ωφέλησαν τους εργαζόμενους και το λαό και όχι τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τους κεφαλαιοκράτες, μπορούν, πράγματι, να έχουν την αυταπάτη ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες. Ολοι όσοι, όμως, πιστεύουν το αντίθετο, δεν τους επιτρέπεται πλέον καμιά αυταπάτη και καμιά ανοχή. Εάν η πολιτική της κυβέρνησης ζημίωσε μέχρι σήμερα μια φορά τα συμφέροντα των εργαζομένων, η ομολογημένη από τον πρωθυπουργό επιδίωξη της παραπέρα επιτάχυνσης και εντατικοποίησης της αντιλαϊκής αυτής πολιτικής θα πολλαπλασιάσει τις αρνητικές συνέπειες και θα τις κάνει πολύ περισσότερο επώδυνες.

«Η στρατηγική των μεταρρυθμίσεων είναι κομβικής σημασίας για την κυβέρνηση» και θα συνεχιστεί «με ακόμη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και ακόμη εντονότερους ρυθμούς» είπε προχτές ο Κ. Καραμανλής. Για «πραγματικές μεταρρυθμίσεις» και «άλλο δρόμο» έκανε λόγο ο Γ. Παπανδρέου, επιχειρώντας να παρουσιάσει την εικόνα ενός ΠΑΣΟΚ που δήθεν διαφωνεί με την κυβέρνηση της ΝΔ και υπόσχεται μια διαφορετική πολιτική. Την ίδια στιγμή, τόσο η ΝΔ, όσο και το ΠΑΣΟΚ ορκίζονται στη λογική του ευρωμονόδρομου, τους νόμους της αγοράς και της ανταγωνιστικότητας και θεωρούν τους κεφαλαιοκράτες και τα κέρδη τους ως τους ακρογωνιαίους λίθους της όποιας ανάπτυξης.

Εχει, επομένως, ιδιαίτερη σημασία η εύστοχη επισήμανση της προχτεσινής ανακοίνωσης του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ: «Για τους εργαζόμενους και τα μικρομεσαία λαϊκά στρώματα αποτελεί άμεση και επιτακτική ανάγκη να απεγκλωβιστούν από την πολιτική και τα κόμματα του κεφαλαίου. Να δυναμώσουν αποφασιστικά την οργάνωση και την πάλη τους για μια μεγάλη και ριζική ανατροπή στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας.

Ενα μεγάλο βήμα προς τα μπρος μπορούν να κάνουν στις επερχόμενες Δημοτικές και Νομαρχιακές εκλογές αλλάζοντας το συσχετισμό δύναμης προς όφελος των ψηφοδελτίων που θα στηρίξει το ΚΚΕ και άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις».

Γρηγοριάδης Κώστας

Μόνον που δεν πρόκειται ακριβώς για κίνητρα. Μάλλον για εξαναγκασμό μιλάμε, ο οποίος θα γίνει ακόμη χειρότερος, όταν η κυβέρνηση προωθήσει τις προαποφασισμένες αλλαγές της στο Ασφαλιστικό. Χώρια, που ό,τι φαίνεται πως σου δίνει με το ένα χέρι, το παίρνει πίσω διπλό και τρίδιπλο με τ' άλλο.

Μιλάμε για τις αντιδραστικές αλλαγές, που ξεκίνησε η κυβέρνηση Μητσοτάκη (για να μην ξεχνιόμαστε), συνέχισε και κλιμάκωσε στην ίδια κατεύθυνση το ΠΑΣΟΚ στα όσα χρόνια διακυβέρνησε τη χώρα, με αποκορύφωμα το νόμο Ρέππα και, τώρα, έρχεται και πάλι η σειρά της Νέας Δημοκρατίας...

Αλλωστε, ποιος καλύτερος τρόπος για να πλουτίσουν οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες, από το να καταστρέψει κανείς το υπάρχον ασφαλιστικό σύστημα και, μάλιστα, στο όνομα της ...βιωσιμότητάς του!

Ας μην ξεχνάμε, βέβαια, και το κεντρικό κυβερνητικό επιχείρημα: Εμείς φταίμε. Πρώτον, επειδή δε ...γεννάμε και, δεύτερον, επειδή ...ζούμε πολύ και δεν αντέχουν τα Ταμεία να μας πληρώνουν.

Βλέπετε, το μόνο που «αντέχουν» τα Ταμεία, με τις διορισμένες από το κράτος διοικήσεις τους, είναι το χάρισμα χρεών σε μεγαλοοφειλέτες και η απαλλαγή των εργοδοτών από τις ασφαλιστικές εισφορές. Για να μη μιλήσουμε για το όργιο καταλήστευσης, της τριακονταετίας 1950-1980, κυρίως από τις τράπεζες και τους κεφαλαιοκράτες...

ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ δεν έχουμε, σχετικά με τα όσα υποστήριξε χτες ο πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας, Χρήστος Αράπογλου, για την προσπάθεια των τραπεζών να μην υπάρξει σύμβαση με τους τραπεζοϋπάλληλους. Είναι ...κοινή η απόφαση, είπε.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Καθολική είναι, όμως, και η εκτίμηση του κόσμου ότι τα υπερκέρδη των τραπεζιτών έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο κι ότι κάποτε πρέπει να πληρώσουν για τον τρόπο με τον οποίο εκμεταλλεύονται τους πάντες, με την ευλογία των εκάστοτε κυβερνήσεων.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Με άλλα λόγια, λοιπόν, το 2005 ο παραγόμενος πλούτος στη χώρα μας σημείωσε και πάλι μια σημαντική αύξηση και, μάλιστα, με τριπλάσιο σχεδόν ποσοστό απ' αυτό της ευρωζώνης. Αυτόματα, επομένως, έρχεται στο μυαλό του καθένα το ερώτημα: Πού πήγε αυτή η σοβαρή αύξηση του παραγόμενου πλούτου; Ποιοι ωφελήθηκαν; Πάντως, όχι η συντριπτικά μεγάλη πλειοψηφία των μισθωτών και μεροκαματιάρηδων ή των συνταξιούχων. Ούτε, οι μικροί και φτωχοί αγρότες ή οι αυτοαπασχολούμενοι επαγγελματίες, βιοτέχνες και μικρέμποροι. Ολοι αυτοί, οι οποίοι αποτελούν - μαζί με τις οικογένειές τους - τη συντριπτικά μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, βρίσκονται σε χειρότερη θέση, στον έναν ή άλλο βαθμό, απ' ό,τι πριν ένα χρόνο. Κι απ' την άλλη, οι κεφαλαιοκράτες τρίβουν με ικανοποίηση τα χέρια τους, αφού τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων πάνε μια χαρά...

Βέβαια, τα όσα αναφέρονται στο διπλανό σχόλιο δε συμβαίνουν για πρώτη φορά. Τα ίδια ακριβώς γίνονταν και επί κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Για παράδειγμα, στη δεκαετία 1995 - 2004, σημειώθηκε και πάλι μια τεράστια αύξηση του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ) της χώρας. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, στην περίοδο αυτή, το ΑΕΠ υπερδιπλασιάστηκε και από 79,9 δισ. ευρώ, έφτασε τα 165,2 δισ. Σημειώθηκε, δηλαδή, μια αύξηση κατά 85,3 δισ. ευρώ. Από το τεράστιο αυτό ποσό, όμως, μόνο 30,1 δισ. ευρώ (35,3%) πήγαν σε μισθούς και συντάξεις των εκατομμυρίων εργαζομένων και συνταξιούχων, ενώ 43,2 δισ. (50,7%) μετατράπηκαν σε κέρδη επιχειρήσεων και 12 δισ. (14,7%) ήταν «φόροι στην παραγωγή και τις εισαγωγές», που τους πλήρωσαν και πάλι οι εργαζόμενοι. Και δεν έγιναν μόνον αυτά. Μόνο στην τετραετία 2000 - 2004 οι φόροι προσωπικών εισοδημάτων, που επιβαρύνουν τα λαϊκά στρώματα, αυξήθηκαν κατά 42%, ενώ η φορολογία στα επιχειρηματικά κέρδη μειώθηκε κατά 3,4%.

Τι φανερώνουν όλ' αυτά; Πλούτος υπάρχει και, μάλιστα, μπόλικος και συνεχώς αυξανόμενος, αλλά η πολιτική των κυβερνώντων (προηγούμενων και νυν) τον στέλνει στα χρηματοκιβώτια των κεφαλαιοκρατών, καταδικάζοντας τους εργαζόμενους - και παραγωγούς αυτού του πλούτου - στη μιζέρια, στην ανασφάλεια και την αβεβαιότητα.

Οι μεν αναζητούν αν και ποιας έντασης δυναμική και αέρα προσφέρει ο ανασχηματισμός στην κυβέρνηση της ΝΔ. Οι δε ψάχνουν ποιοι χάρηκαν και ποιοι πικράθηκαν στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Κάποιοι άλλοι αναρωτιούνται εάν το νέο κυβερνητικό σχήμα είναι εκλογικό ή όχι, ενώ υπάρχουν κι αυτοί, που ψάχνουν τις νέες εσωκομματικές ισορροπίες στο κόμμα της ΝΔ.

Με αυτά κυρίως ασχολούνται, από προχτές, οι διάφοροι αρθρογράφοι και αναλυτές των πολιτικών εξελίξεων στις εφημερίδες και τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ. Ελάχιστοι ασχολούνται με την πολιτική ουσία του ανασχηματισμού κι ακόμη λιγότεροι την εντοπίζουν στο γεγονός πως οι αλλαγές των προσώπων έγιναν με στόχο μια περισσότερο αποτελεσματική κυβέρνηση στην προώθηση και εφαρμογή των στρατηγικών επιλογών της πλουτοκρατίας. Για να επιταχυνθούν οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις και τα αντιλαϊκά μέτρα. Και αυτό, παρά το γεγονός πως ο Κ. Καραμανλής δεν «έκρυψε λόγια» στο προχτεσινοβραδινό διάγγελμά του. Και μετά, αναρωτιούνται γιατί μειώνεται συνεχώς το όποιο κύρος και υπόληψη των ΜΜΕ και μαζί τους απαξιώνεται και ο ρόλος των δημοσιογράφων. Αφού προσφέρουν κουτόχορτο, τι περιμένουν...

Δεν είναι η πρώτη φορά, που ο Κ. Καραμανλής ισχυρίζεται ότι ο πολιτισμός αποτελεί πρώτη προτεραιότητα για την κυβέρνηση της ΝΔ. Το ίδιο έκανε και χτες, στη διάρκεια της τελετής παράδοσης του υπουργείου Πολιτισμού. Τούτη τη φορά, όμως, έχουν περάσει κοντά δυο χρόνια κυβερνητικής θητείας της ΝΔ και όλοι, πλέον, μπορούν να κρίνουν, τόσο το βαθμό προτεραιότητας, όσο και, κυρίως, τον προσανατολισμό και το περιεχόμενο της κυβερνητικής πολιτικής στον πολιτιστικό τομέα. Κι όχι μόνον, αλλά μια και ο πρωθυπουργός έκανε λόγο και για το προσωπικό του πολιτιστικό όραμα, μπορούν όλοι να κρίνουν αν υπάρχουν τα στοιχεία της προόδου, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ανθρωπιάς στη συνολική πολιτική και πρακτική της κυβέρνησης.

Αλλωστε, ο συμβολισμός και μόνον της χτεσινής τελετής παράδοσης είναι αρκετός: Ο πρωθυπουργός και μέχρι χτες υπουργός Πολιτισμού παρέδωσε τα ηνία του πολιτιστικού τομέα στον μέχρι χτες υπουργό της Αστυνομίας...