Ορισμένες εφεδρείες του συστήματος, για να επιβεβαιώνονται ως τέτοιες, δεν κρατάνε ούτε τα προσχήματα. Τη στιγμή που για να ζεσταθεί η κερδοφορία της πλουτοκρατίας προσφέρονται από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σαν καύσιμη ύλη όσα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα έχουν απομείνει στους ανθρώπους του μόχθου, την ώρα που δίδεται το σήμα έναρξης της επιδρομής σε εργασιακές σχέσεις, Ασφαλιστικό, στο λαϊκό εισόδημα, στην Παιδεία και την Υγεία, οι «Οικολόγοι - Πράσινοι» αποτιμούν αυτή την πολιτική σαν «μείγμα καλών προθέσεων» και της προσάπτουν κάποιες μόνο «υπαναχωρήσεις και αδιέξοδα»!!! Παραθέτουν μάλιστα και έναν κατάλογο με τα «θετικά» των 100 πρώτων ημερών διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Ανάμεσά τους η δημιουργία ανεξάρτητου υπουργείου Περιβάλλοντος, το πλαίσιο για τα φετινά καμένα της Αττικής, το δασολόγιο, η ενίσχυση των επιθεωρητών Περιβάλλοντος, η απόσυρση της απόσυρσης, η τριεθνής συμφωνία για την προστασία των Πρεσπών... Ενώ στα αρνητικά, στις «υπαναχωρήσεις και αδιέξοδα», καταγράφονται η εκτροπή του Αχελώου, το πάγωμα του προγράμματος για τις μονώσεις κτιρίων, η απόφαση για το κυνήγι, η μη προώθηση της βιολογικής γεωργίας...
Προσπαθώντας να μην πουν τίποτα για την ουσία της κυβερνητικής πολιτικής, οι «Οικολόγοι - Πράσινοι» τα λένε όλα για το ρόλο που παίζουν στο πολιτικό σύστημα.
Ζητάνε υποταγή απ' τους αγρότες...
«Απαραβίαστη κοινωνική συμφωνία» ή αλλιώς «σφάξε με αγά μ' ν' αγιάσω» επιθυμεί να είναι το οικονομικό «πρόγραμμα σταθερότητας και ανάπτυξης» της κυβέρνησης, η υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Κ. Μπατζελή, όπως επισήμανε στην ομιλία της κατά τη διάρκεια του χτεσινού Υπουργικού Συμβουλίου. Η υπουργός έθεσε τους βασικούς άξονες που θα κινηθεί το επόμενο διάστημα η κυβερνητική πολιτική στον αγροτικό τομέα, οι οποίοι συνοψίζονται, στα παρακάτω: «Δημιουργία μιας άλλης πολιτικής ασφάλισης της παραγωγής, έτσι ώστε ο ΕΛΓΑ να μην καταχρεώνεται και να ζημιώνει το δημόσιο». Πρόκειται για προγραμματική δέσμευση του ΠΑΣΟΚ, με στόχο την επίλυση του προβλήματος του υψηλού χρέους του Οργανισμού, το οποίο σήμερα ξεπερνάει τα 4,5 δισ. ευρώ. Εμμέσως, η υπουργός επιβεβαιώνει την πρόβλεψη του ΚΚΕ, που ήδη πριν τις εκλογές σημείωνε ότι στόχος της κυβέρνησης είναι η ιδιωτικοποίηση της αγροτικής ασφάλισης, με άγριο χαράτσωμα των παραγωγών, ως ένα ακόμη μέτρο για την επίσπευση του ξεκληρίσματος, χρησιμοποιώντας ως άλλοθι το υψηλό χρέος του Οργανισμού.
Η υπουργός «υποσχέθηκε» ότι σύντομα «θα προχωρήσουμε σε πολιτικές διαχείρισης της γεωργικής γης έτσι ώστε να αποσαφηνίζεται το πού είναι η αγροτική γη και πώς διαχειρίζεται και εφαρμόζουμε τις κοινοτικές και εθνικές πολιτικές. Πρόκειται για ακόμη μία προγραμματική θέση της κυβέρνησης, που βασικό στόχο έχει την ταχύτερη εμπορευματοποίηση της γης χωρίς να αποκλείονται αποχαρακτηρισμοί υψηλής παραγωγικότητας αγροτικής γης και μετατροπής της σε βιομηχανική ή μετατροπή δασικής γης σε βοσκοτόπια. Πολλά τέτοια παραδείγματα υπάρχουν ανά την Επικράτεια, όπου γη υψηλής παραγωγικότητας μετατράπηκε σε βιομηχανική για την ηλεκτροπαραγωγή από φυσικό αέριο ή για την εγκατάσταση φωτοβολταϊκών συστημάτων κτλ.
... θα πάρουν απάντηση στους δρόμους
Ενα ακόμη σημείο που αξίζει προσοχής απ' όσα τόνισε η υπουργός είναι η επαναξιολόγηση του προγράμματος «Αλ. Μπαλτατζής» και σε συνεργασία με το ΕΣΠΑ, θα γίνει «ανακατανομή πόρων, ώστε να ενισχύσουμε τους νέους αγρότες και να δημιουργήσουμε περισσότερα πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα στην ανταγωνιστικότητα της αγροτικής οικονομίας». Οι νέοι αγρότες έχουν πλούσια πείρα από τα προγράμματα δήθεν στήριξής τους. Η όποια «επαναξιολόγηση» εξαγγέλλεται από την κυβέρνηση θα αφορά και πάλι τις μεγάλες αγροτικές επιχειρηματικές εκμεταλλεύσεις που και πάλι θα πάρουν τη «μερίδα του λέοντος» από το Δ΄ ΚΠΣ. Τα παιδιά των φτωχών αγροτών που ήθελαν να παραμείνουν στα χωριά τους και στις καλλιέργειες των γονιών τους, είναι σήμερα με τη θηλιά των χρεών στο λαιμό, δύσκολα εξασφαλίζουν το ελάχιστο εισόδημα επιβίωσης. Τα πενιχρά χρήματα που δόθηκαν μέχρι σήμερα ή που θα δοθούν στο μέλλον, ως «έξοδα πρώτης εγκατάστασης», παρέχονταν και θα παρέχονται με τη λογική της «εκλογικής πελατείας» και σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να λύσουν το πρόβλημα των τιμών των προϊόντων τους και του εισοδήματος.
Οι φτωχοί αγρότες όχι απλά δεν πρέπει να συναινέσουν στην «κοινωνική συμφωνία» κυβέρνησης και καπιταλιστών του αγροτικού τομέα, αλλά αντίθετα με τη συσπείρωσή τους στα αγωνιστικά μπλόκα του συνεπούς αγροτικού κινήματος, να κάνουν αυτούς που μεθοδικά επιχειρούν το ξεκλήρισμά τους «να τρέχουν και να μη φτάνουν...».
Διδάγματα από την Αϊτή
Η τραγωδία που βιώνει από την Τρίτη το βράδυ ο βασανισμένος λαός της Αϊτής όταν χτύπησε ο Εγκέλαδος των 7 Ρίχτερ, δεν είναι απλά το αποτέλεσμα μιας φυσικής καταστροφής. Είναι ένα εκ προμελέτης έγκλημα που προέρχεται από το καθεστώς υπανάπτυξης, που οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με πρώτες τις ΗΠΑ και τη Γαλλία, και η ντόπια πλουτοκρατία έχουν καταδικάσει για δεκαετίες τη μικρή αυτή νησιωτική χώρα της Καραϊβικής. Η έλλειψη υποδομών, η παντελής έλλειψη αντισεισμικής προστασίας, η απέραντη φτώχεια και εξαθλίωση για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού, δεν οφείλεται στη «μοίρα του». Είναι το αποτέλεσμα του καπιταλιστικού τρόπου ανάπτυξης, της στυγνής εκμετάλλευσης που έχει επιβάλει το κεφάλαιο.
Τα σημερινά «δάκρυα» των διαφόρων... ευαίσθητων, όπως οι κυβερνήσεις των ιμπεριαλιστικών χωρών, είναι «κροκοδείλια». Είναι σκέτη πρόκληση για το λαό της Αϊτής και κάθε εργαζόμενο που από ανθρώπινη και ταξική αλληλεγγύη λυπάται και οργίζεται μπροστά στις εκατόμβες των αδικοχαμένων ανθρώπων. Και αυτό γιατί οι ιμπεριαλιστές είναι οι πρώτοι υπεύθυνοι για την εξαθλίωση που βιώνει ο αϊτινός λαός. Μαζί με την ντόπια πλουτοκρατία τον καταδυναστεύουν. Επιβάλουν κατοχικές δυνάμεις με την ομπρέλα του ΟΗΕ, όπως η δήθεν «ειρηνευτική αποστολή» που πρόταξε τα όπλα της για να καταστείλει την άνοιξη του 2008 την εξέγερση του λαού ενάντια στις αυξήσεις στο ψωμί και άλλα βασικά είδη διατροφής και επιβίωσης.
Ετσι η τραγωδία της Αϊτής, φέρνει στο προσκήνιο μια βασική πλευρά. Στον 21ο αιώνα, με την τεράστια ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, υπάρχουν όλες οι δυνατότητες οι άνθρωποι να μπορούν να αντιμετωπίζουν τα φυσικά φαινόμενα, είτε είναι σεισμοί, είτε είναι κυκλώνες ή πλημμύρες. Το γεγονός ότι σχεδόν μια χώρα ισοπεδώθηκε από το σεισμό (είχε πνιγεί παλιότερα από τους τροπικούς κυκλώνες), είναι η απόδειξη της ταξικής βαρβαρότητας του καπιταλισμού, που έχει στο κέντρο της προσοχής του τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών και όχι τις λαϊκές ανάγκες. Οι φτωχογειτονιές που εξαφανίστηκαν στο Πορτ-Ο-Πρενς και αλλού ήταν κυριολεκτικά χάρτινα κτίσματα. Τα νοσοκομεία, τα σχολεία και άλλα κρατικά κτίρια που κατέρρευσαν γιατί δεν είχαν προδιαγραφές με βάση τη σημασία τέτοιων εγκαταστάσεων, η ανυπαρξία μέσων διάσωσης και υποδομής οφείλονται στην παντελή αδιαφορία του καπιταλιστικού συστήματος για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Είμαστε αλληλέγγυοι με το λαό της Αϊτής, αλλά το παράδειγμα από τις συνέπειες του σεισμού αναδεικνύει για άλλη μια φορά και για τη χώρα μας ότι χρειάζεται να δυναμώσει η διεκδίκηση του λαϊκού κινήματος για να παρθούν μέτρα πραγματικής αντισεισμικής προστασίας, προστασίας από φυσικές καταστροφές. Η Ελλάδα, μια χώρα με μεγάλη σεισμικότητα, έχει επίσης τραγικές εμπειρίες από σεισμούς, βιώνει, ειδικότερα τα λαϊκά στρώματα, τις σοβαρές ελλείψεις έργων υποδομής προστασίας της ζωής, με ευθύνη όλων των αστικών κυβερνήσεων - ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Ακόμα και σήμερα δεν έχουν ελεγχθεί χιλιάδες κτίρια, επιχειρείται η ασφάλεια των κτιρίων να είναι ατομική ευθύνη. Το ΚΚΕ έχει καταθέσει συγκροτημένη πρόταση για την προστασία από τις φυσικές καταστροφές. Διεκδικεί για το σήμερα με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες και ταυτόχρονα βλέπει συνολικά την κοινωνική εξέλιξη στην προοπτική του άλλου δρόμου ανάπτυξης, με κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό λαϊκό έλεγχο, στην προοπτική του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.
Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ
Ευκαιρίες για καπιταλιστές
Παπαγεωργίου Βασίλης
Α, ΔΕΝ ΤΟ ΣΥΖΗΤΑΜΕ αδικεί την κυβέρνηση ο πρωθυπουργός όταν λέει πως «θα μετατρέψουμε την κρίση σε ευκαιρία»! Το έχουν ήδη κάνει κι ας μη συμπλήρωσαν καλά καλά 100 μέρες στην κυβέρνηση.
Αλλωστε πολλά πράγματα τα βρήκαν και έτοιμα από τους προηγούμενους, που επίσης ...μετέτρεπαν την κρίση σε ευκαιρία.
Το μέγα ερώτημα βέβαια είναι... «ευκαιρία για ποιους;»! Γιατί αν μιλάμε (π.χ.) για τους τραπεζίτες, ομολογουμένως έχουν μπροστά τους πάμπολλες ευκαιρίες να αυξήσουν τα κέρδη τους.
Οι «μπλε» ενέκριναν 28 δισεκατομμύρια γι' αυτούς, και οι «πράσινοι» θα συνεχίσουν τη μοιρασιά όπως μόνον αυτοί ξέρουν.
Οι εφοπλιστές πάλι... μια από τα ίδια. Πέφτουν από «ευκαιρία» σε «ευκαιρία»! Αλλωστε όπως έλεγε και χτες η Λούκα Κατσέλη, πρέπει τα πλοία να παραμείνουν σε ελληνική σημαία.
Για τους εργοστασιάρχες δε συζητάμε. Μέχρι και «φωτογραφικές» διατάξεις περνάνε από τη Βουλή για δήθεν «πυρόπληκτες» επιχειρήσεις, που όλως τυχαίως οι εγκαταστάσεις τους δεν ήταν εκεί... που έπιασε φωτιά.
Δεν ξέρουμε αν μείνανε τίποτε παραπονούμενοι χωρίς ...ευκαιρίες (π.χ. πολυεθνικές, χρηματιστηριακές, κατασκευαστικές) αλλά ας μην ανησυχούν, όλα θα γίνουν. Πότε να προλάβουν κι αυτοί οι δύστυχοι να μοιράζουν (και να μοιράζουν... σωστά)! Τώρα αναλάβανε...
Γρηγοριάδης Κώστας
ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΚΑΤΙ άλλοι βέβαια για τους οποίους οι «ευκαιρίες» είναι κάπως περιορισμένες. Οπως οι άνεργοι. Δεν μπορούμε να τους αυξήσουμε το επίδομα, λέει ο υπουργός Εργασίας... είναι πολλά τα λεφτά.
Μπορούμε όμως να τους δώσουμε... κουπόνια των 30 ευρώ για να πηγαίνουν στο σούπερ μάρκετ. Αυτό κι αν είναι «ευκαιρία». Ξέρετε πόσα πράγματα μπορεί να πάρει κανείς με 30 ευρώ;
Μέχρι και μια ολόκληρη σακούλα γεμίζεις. (Από τις μικρές, όχι τις μεγάλες)...
Συναγερμός
Παπαγεωργίου Βασίλης
Η φράση του Γ. Παπανδρέου «ή τώρα ή ποτέ» αποτελεί ουσιαστικά το σινιάλο για την έναρξη ενός πρωτοφανούς και ανελέητου πολέμου σε βάρος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, με διακηρυγμένο στόχο όχι μόνο να πληρώσουν τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης, αλλά και να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για την «αειφόρο» κερδοφορία του κεφαλαίου τα επόμενα χρόνια. Πράγμα που απλά σημαίνει ότι πρέπει να ισοπεδωθούν τα εναπομείναντα δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων, να γίνει ακόμα πιο φτηνή η εργατική δύναμη, να ενταθεί η υπερεκμετάλλευσή τους. Το μαύρο μέτωπο (κυβέρνηση - ΕΕ - διεθνείς αγορές - ΝΔ - κοινωνικοί εταίροι) έχει προ πολλού συγκροτηθεί, τα πάσης φύσεως παπαγαλάκια τους προκαλούν αφόρητη φασαρία αξιώνοντας «να χυθεί αίμα» και όλα δείχνουν ότι η σφοδρότητα και η ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης θα είναι άνευ προηγουμένου. Θα ήταν ασυγχώρητη αυταπάτη για τους εργαζόμενους να τρέφουν την παραμικρή ψευδαίσθηση για το τι πρόκειται να επακολουθήσει. Δεν επιτρέπεται επίσης να «λυγίσουν» στην τρομερή ιδεολογική τρομοκρατία που ασκείται προκειμένου «εθελοντικά» να βάλουν πλάτη ή να κάνουν κάποιες θυσίες στο όνομα τάχα της εξόδου από την κρίση ή της απειλής χρεοκοπίας της χώρας ή της εξόδου από την ευρωζώνη ή όλα μαζί. Από την άποψη αυτή το «ή τώρα ή ποτέ» πρέπει να σημάνει συναγερμό στις γραμμές των εργαζομένων, ώστε να οργανώσουν την πάλη τους και να περάσουν στην αντεπίθεση για να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους και να ανατρέψουν την αντιλαϊκή πολιτική.
Η «εμμονή» της Μέρκελ...
Είναι η δεύτερη φορά που η Αγκελα Μέρκελ έθεσε χτες το θέμα της πειθαρχίας των Κοινοβουλίων των κρατών μελών απέναντι στο Σύμφωνο Σταθερότητας, ως αναγκαία προϋπόθεση για να διασφαλιστεί η «σταθερότητα» του ευρώ και της ευρωζώνης. Εκφράζοντας φόβους για την πορεία του ευρώ τα επόμενα χρόνια και τη συνοχή της ευρωζώνης με αφορμή την οικονομική κρίση στην Ελλάδα, η Γερμανίδα καγκελάριος είπε χτες χαρακτηριστικά: «Ποιος θα πει στο ελληνικό Κοινοβούλιο ότι παρακαλείται να προχωρήσει σε νέα μεταρρύθμιση των συντάξεων; Δεν ξέρω αν θα τους ευχαριστούσε εκεί ιδιαίτερα να δίνει η Γερμανία διαταγές». Συμπεραίνοντας στη συνέχεια ότι «με αυτή την έννοια το ευρώ θα διανύσει τα προσεχή χρόνια μία πολύ δύσκολη φάση». Τον ίδιο ακριβώς «προβληματισμό» είχε εκφράσει πριν από ένα μήνα, ενόψει της συνόδου κορυφής της ΕΕ. «Αν π.χ. υπάρχουν προβλήματα με το Σύμφωνο Σταθερότητας σε μια χώρα και μπορούν να λυθούν μόνο μέσω της προώθησης διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων σε αυτή τη χώρα, τότε φυσικά εγείρεται το ερώτημα τι επιρροή έχει η ΕΕ επί των εθνικών Κοινοβουλίων, ώστε να φροντίσει να μη σταματήσει η Ευρώπη», είχε αναρωτηθεί τότε με νόημα. Μόνο τυχαία βέβαια δεν είναι αυτή η εμμονή της Γερμανίδας καγκελαρίου στον «έλεγχο» των κοινοβουλίων των κρατών μελών.
... και τα συναποφασισμένα
Είναι ολοφάνερο ότι οι κυβερνήσεις των ισχυρότερων κρατών της ευρωζώνης, υπηρετώντας πρώτ' απ' όλα τα συμφέροντα των δικών τους μονοπωλίων, την προστασία τους από τις συνέπειες της κρίσης, θέλουν απόλυτη ευθυγράμμιση και πλήρη συντονισμό των κρατών - μελών της ευρωζώνης που συμμετέχουν στην ιμπεριαλιστική ΕΕ από υποδεέστερη θέση, λόγω της πιο αδύνατης οικονομίας τους, με τις πολιτικές που υπαγορεύει το Σύμφωνο Σταθερότητας. Αυτό καθόλου δε σημαίνει ότι τα μονοπώλια αυτών των υποδεέστερων κρατών δεν απαιτούν επίσης τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα. Ούτε ότι τα αστικά κοινοβούλια και οι κυβερνήσεις διαφωνούν. Αλλά το πέρασμά τους απαιτεί τις λιγότερες δυνατές αντιδράσεις, αφού θα είναι βάρβαρα. Και φαίνεται πως επειδή οι κυβερνήσεις αυτές προσπαθούν να κάνουν ελιγμούς, για να τα περάσουν και τα ισχυρά κράτη βιάζονται περισσότερο έχουμε τέτοιες παρεμβάσεις σαν της Μέρκελ. Αλλωστε, τα μέτρα είναι συναποφασισμένα στην ΕΕ, αλλά η εφαρμογή τους είναι υπόθεση κάθε κυβέρνησης. Ο λαός μας και κάθε λαός πρέπει να απειθαρχήσουν στην αντιλαϊκή θύελλα κυβερνήσεων και ΕΕ, να οργανώσουν την αντεπίθεση, διεκδικώντας ικανοποίηση των αναγκών τους κόντρα στα συμφέροντα των μονοπωλίων.
Εντάξει, το ξέρουμε, βρε παιδιά
Δεν είναι η πρώτη και, σίγουρα, δεν είναι η τελευταία φορά. Ο λόγος για την «Αυγή» και το ΣΥΡΙΖΑ, που με κάθε ευκαιρία δηλώνουν πόσο πιστοί είναι σε όσους ενισχύουν το συμβιβασμό των εργαζομένων. Με χτεσινό της σχόλιο, η «Αυγή» ουσιαστικά εμφανίζεται ανήσυχη και θιγμένη επειδή αποκαλύπτεται ο ρόλος της πλειοψηφίας της ΑΔΕΔΥ. Αλλά και επειδή το ΠΑΜΕ πρωτοστατεί στην αποκάλυψη αυτή. Μιας πλειοψηφίας που όπως και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ είναι συνδιαχειριστής της πολιτικής που υπονομεύει τα συμφέροντα των εργαζομένων.
Πάντως, η αγωνία της «Αυγής» και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να αποδεικνύουν καθημερινά ότι είναι πιστοί στην αποστολή τους, στηρίζοντας τα δεκανίκια του κεφαλαίου στο εργατικό λαϊκό κίνημα, τους κατατάσσει στην πρωτοπορία των δυνάμεων υπονόμευσης της ταξικής πάλης. Δηλαδή στις δυνάμεις στήριξης του συστήματος.
Για τη λαϊκή αντεπίθεση
Κανένα περιθώριο για αυταπάτες περί φιλολαϊκής προοπτικής δεν αφήνουν τα μέτρα της κυβέρνησης, που από τις πρώτες - πολυδιαφημισμένες - 100 ημέρες μπαίνουν σε τροχιά εφαρμογής. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εξαπολύει έναν τυφώνα αντιλαϊκών μέτρων, βάζοντας στο στόχαστρο το σύνολο των εργατικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων που έχουν απομείνει για τα λαϊκά στρώματα. Χτυπάει ακόμα περισσότερο το πενιχρό λαϊκό εισόδημα, αυξάνει την φορολόγηση σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, επεκτείνει τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις και εντείνει την αντιλαϊκή μεταρρύθμιση με το σχέδιο «Καλλικράτης» και τον προετοιμαζόμενο αντιδραστικότερο νέο εκλογικό νόμο. Και είμαστε ακόμα στην αρχή.
Το ΚΚΕ, τόσο πριν από τις εκλογές όσο και από την πρώτη μέρα της διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ, ξεκαθάριζε ότι έρχεται θύελλα αντιλαϊκών μέτρων. Ιδιαίτερα σήμερα δε χωρούν πλέον αμφιβολίες για τις προβλέψεις και τις εκτιμήσεις του Κόμματος, για τη στρατηγική του ΠΑΣΟΚ, που επιβεβαιώνονται στο ακέραιο. Η ίδια η πραγματικότητα, η πείρα των λαϊκών στρωμάτων, τσαλακώνουν την αστική και οπορτουνιστική προπαγάνδα που επιδιώκει να αποσπάσει τη συναίνεση του λαού, ανασύροντας αυταπάτες περί «μικρότερου κακού», «αναγκαιότητας» των μέτρων, «εθνικής» υπόθεσης, «απόκλισης» της κυβέρνησης από το προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ και στελεχών του ΠΑΣΟΚ που δήθεν ελέγχουν την κυβέρνηση, για να εφαρμόσει φιλολαϊκή πολιτική. Είναι πια πεντακάθαρο ότι έρχεται τυφώνας σε βάρος των λαϊκών δικαιωμάτων.
Δεν υπάρχει άλλο περιθώριο για χάσιμο χρόνου. Ακόμα και τα λαϊκά εκείνα στρώματα που εγκλωβίστηκαν προεκλογικά στην προπαγάνδα περί «μικρότερου κακού», καταλαβαίνουν πως το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, η στρατηγική του είναι βαθύτατα αντιλαϊκή. Οι εργατοϋπάλληλοι και τα λαϊκά στρώματα αντιλαμβάνονται ότι μέρα με τη μέρα νέα βάρη προστίθενται στις πλάτες τους, ότι η ζωή τους δυσκολεύει αντί να βελτιώνεται. Τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα που προωθούνται στο όνομα της εξόδου από την οικονομική κρίση, στόχο έχουν να οδηγήσουν στην ανάκαμψη των επιχειρηματικών κερδών. Και άλλος τρόπος για να γίνει αυτό δεν υπάρχει από το να πέσει πιο χαμηλά η τιμή στην οποία το κεφάλαιο αγοράζει την εργατική δύναμη. Αλλωστε η χτεσινή παρουσίαση του «Συμφώνου Σταθερότητας» αποδεικνύει ανάγλυφα του λόγου το αληθές. Αντιλαϊκός τυφώνας μέτρων σε όφελος του κεφαλαίου. Αλλά η κρίση θα επανέλθει χειρότερη σε κάποια χρόνια, γιατί είναι κρίση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος.
Μόνος δρόμος για το λαό είναι ο δρόμος της ενιαίας λαϊκής αντεπίθεσης. Ο ρεαλιστικός δρόμος της ανυπακοής, της ρήξης και της σύγκρουσης με τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Οι θυσίες του λαού για τα κέρδη της πλουτοκρατίας, η συναίνεσή του στην αντιλαϊκή πολιτική, ισοδυναμούν με πετσόκομμα ακόμα περισσότερων δικαιωμάτων και προσθήκη νέων βαρών στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων. Καθημερινά επιβεβαιώνεται ότι ο λαός έχει μπροστά του δυο δρόμους, δυο επιλογές. Η μια είναι η δοκιμασμένη: Η συναίνεση και η υποταγή στην κυρίαρχη πολιτική που χειροτερεύει μέρα με τη μέρα τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων. Η άλλη είναι ο δρόμος της αντεπίθεσης, ο δρόμος της απειθαρχίας και της ανυπακοής στην πλουτοκρατία και στην πολιτική του κεφαλαίου. Ο δρόμος της ταξικής οργάνωσης, συσπείρωσης και πάλης για μια πολιτική με βάση τα συμφέροντα των εργατοϋπαλλήλων, της νεολαίας και των λαϊκών στρωμάτων. Ο δρόμος της διεκδίκησης με βάση τις σύγχρονες ανάγκες του λαού, για να αλλάξει χέρια η εξουσία.
Feeds
