ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Προετοιμασία εδάφους

Γρηγοριάδης Κώστας

Και τι δεν προβλέπει η έκθεση του ΚΕΠΕ (Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών), για την ανταγωνιστικότητα, που παρουσίασε προχτές ο υπουργός Ανάπτυξης, Δ. Σιούφας. Μείωση μισθών, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, πλήρη «απελευθέρωση» των εργασιακών σχέσεων, παραπέρα ιδιωτικοποίηση Υγείας και Παιδείας, «απελευθέρωση» κλειστών επαγγελμάτων είναι ορισμένες μόνον από τις σχετικές προτάσεις. Κι όπως συστηματικά κάνει η κυβέρνηση της ΝΔ, ο υπουργός Ανάπτυξης από τη μια ξεκαθάρισε ότι ο στόχος της ανταγωνιστικότητας βρίσκεται υπεράνω των πάντων και, από την άλλη, επιχείρησε να κρατήσει κάποιες αποστάσεις, λέγοντας ότι όλ' αυτά είναι ιδέες και προτάσεις «ανεξαρτήτων μελετητών και επιστημόνων», που κατατίθενται στο δημόσιο διάλογο. Με άλλα λόγια, εμμέσως πλην σαφώς, ομολόγησε ότι όλ' αυτά - ίσως και ακόμη περισσότερα - έχει στο μυαλό της η κυβέρνηση και, τώρα, προετοιμάζει το έδαφος και το κλίμα. Και μπορεί να βιάζεται, επειδή «γκρινιάζει» η πλουτοκρατία της χώρας, αλλά γνωρίζει πολύ καλά ότι το πότε, το πώς και κυρίως το πόσα απ' όλ' αυτά, τα εφιαλτικά και αντεργατικά σχέδια, θα υλοποιηθούν, θα εξαρτηθεί από μια σειρά παράγοντες και, σε τελευταία ανάλυση, από το συσχετισμό δυνάμεων.

Αλλη μια απόδειξη

Μπόλικα ήταν τα επικριτικά, για το ΚΚΕ και τον «Ριζοσπάστη», σχόλια στο χτεσινό «Βήμα». Κι όλα, για γεγονότα ή δημοσιεύματα της εφημερίδας μας της περασμένης Παρασκευής. Πώς κι έτσι; Μήπως έγινε κριτική για έλλειψη επαγρύπνησης και μπήκαν όλα μαζεμένα;

Πάντως, μια και το μόνο άξιο λόγου ζήτημα, με το οποίο καταπιάνονται τα προαναφερόμενα σχόλια, είναι το δήθεν κατοχυρωμένο από το Σύνταγμα δικαίωμα της ελευθερίας έκφρασης, θέλουμε να σημειώσουμε ότι καλά έκαναν οι αρμόδιοι του «Βήματος». Πρόσφεραν άλλη μια απόδειξη, και μάλιστα στην πράξη, ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να δημοσιευτεί κάτι για το ΚΚΕ από τις σελίδες του. Δεν είναι το μοναδικό, βέβαια. Την ίδια, πάνω κάτω, τακτική έχουν όλα τα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ. Ετσι, για να μη μένει και η παραμικρή αμφιβολία, για το ποιων τα δικαιώματα είναι κατοχυρωμένα...

Το σχέδιο

Φιλοξενούμενος στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων τηλεοπτικού σταθμού ήταν προχτές ο υπουργός Ανάπτυξης, Δ. Σιούφας, και κλήθηκε να απαντήσει στα αιτήματα, που έθεσαν απλοί άνθρωποι, μπροστά στον τηλεοπτικό φακό. Κι ενώ όλα τα αιτήματα είχαν σχέση με τους απαράδεκτα χαμηλούς μισθούς και συντάξεις, την ακρίβεια, την ανεργία, την αντιδραστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, κλπ., ο υπουργός, με περισσή αφέλεια, έδωσε την εξής απάντηση: Μα, για να αντιμετωπίσουμε όλ' αυτά, προωθούμε τις διαρθρωτικές αλλαγές.

Με απλά λόγια, δηλαδή, το σχέδιο των κυβερνώντων υποτίθεται πως είναι το εξής: Για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της ήδη δύσκολης - τουλάχιστον - ζωής των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, θα την κάνουν ακόμη δυσκολότερη, έως και αφόρητη, ώστε να ενισχυθεί αποφασιστικά η ανταγωνιστικότητα (διάβαζε: τα επιχειρηματικά κέρδη και ο βαθμός εκμετάλλευσης) και να αυξηθεί ο παραγόμενος πλούτος. Κι όταν γίνουν τα τελευταία, τότε - λένε - θα μπορέσουν και οι εργαζόμενοι να ανταμειφθούν για τις θυσίες τους...

Δε λένε, όμως, ότι η διαβόητη ανταγωνιστικότητα της οικονομίας (διάβαζε: των επιχειρήσεων) είναι ένας κατήφορος χωρίς τέλος. Και, βέβαια, αποφεύγουν συστηματικά να αναφερθούν στη μέχρι σήμερα τεράστια ανάπτυξη του παραγόμενου πλούτου και, ιδιαίτερα, να εξηγήσουν ποιοι και γιατί τον καρπώθηκαν.

Βαφτίζει το κρέας ψάρι

Αναμφίβολα, θα ήταν μια θετική εξέλιξη, εάν η ΕΝΑΕ, η ΚΕΔΚΕ και η ΤΕΔΚΝΑ έλεγαν «Οχι στην εκποίηση των ολυμπιακών εγκαταστάσεων», όπως έλεγε ο τίτλος του ρεπορτάζ της χτεσινής «Αυγής», σχετικά με την προχτεσινή συνέντευξη Τύπου των προαναφερομένων. Η αλήθεια, όμως, είναι πολύ διαφορετική. Οι ηγεσίες της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Αυτοδιοίκησης διατύπωσαν αρκετές διαφωνίες σε επιμέρους σημεία του σχετικού νομοσχεδίου της κυβέρνησης, όχι, όμως, στην κεντρική του κατεύθυνση και λογική. Χαρακτηριστικά, ο πρόεδρος της ΚΕΔΚΕ, Π. Κουκουλόπουλος, σημείωσε πως «δεν είναι ότι δεν πρέπει να γίνουν αυτά που δρομολογεί η κυβέρνηση», αλλά προηγούμενα «πρέπει να υπάρξει κοινωνική διαβούλευση». Και ο πρόεδρος της ΤΕΔΚΝΑ και στηριζόμενος από το ΣΥΝ, Π. Φιλίππου, συμπλήρωσε ότι «δεν είμαστε κατά του ιδιωτικού τομέα και ιδιωτικών φορέων αξιοποίησης», γιατί θα πρέπει «να υπάρξουν και κάποιοι πόροι να συντηρηθούν αυτά τα έργα»!

Επομένως, ας μη βαφτίζει το κρέας ψάρι η «Αυγή», υποτάσσοντας την αλήθεια στις μικροκομματικές της σκοπιμότητες...

Ολα έχουν αποφασιστεί...

Η κότα έκανε το αυγό, ή το αυγό την κότα;». Οι τεχνοκράτες βγάζουν «αντικειμενικά» πορίσματα που η κυβέρνηση λαμβάνει υπόψη για την πολιτική της ή, μήπως, η κυβέρνηση χαράζει πολιτική και οι τεχνοκράτες την επιβεβαιώνουν; Στην περίπτωση της Εκθεσης για την Ανταγωνιστικότητα του 2004 η απάντηση είναι μάλλον απλή. Μπορεί να προβλήθηκε από την κυβέρνηση σαν επιστημονικό κείμενο με αδιαμφισβήτητες παραδοχές και προτάσεις που έχουν την πρόθεση να δώσουν λύσεις. Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια. Η έκθεση είναι ένα κείμενο προσαρμοσμένο στις πολιτικές απαιτήσεις της «Στρατηγικής της Λισαβόνας». Οι προτάσεις της δεν ξαφνιάζουν γιατί αποτελούν συρραφή των κατευθύνσεων που επαναλαμβάνονται στα κείμενα της Κομισιόν, στις εκθέσεις διεθνών οικονομικών οργανισμών, στο πρόγραμμα της κυβέρνησης, στις τοποθετήσεις των τεχνοκρατών-στυλοβατών του συστήματος. Ενας από αυτούς, στη χώρα μας, είναι και ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Ν. Γκαργκάνας.

Στο στόχαστρο της έκθεσης της κυβέρνησης - γιατί τέτοια είναι - μπαίνουν οι αμοιβές των εργαζομένων, τα εργασιακά τους δικαιώματα, οι ασφαλιστικές κατακτήσεις. Κι αυτό δεν είναι κάτι καινούριο, ούτε γι' αυτή, ούτε για την προηγούμενη κυβέρνηση. Πολλά από τα προτεινόμενα μέτρα έχουν γίνει ήδη πράξη. Για παράδειγμα, η απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας ολοκληρώνεται. Νέες ανατροπές στο χρόνο εργασίας συμβαίνουν αυτή την ώρα και η «ευελιξία» είναι η έννοια που συναρπάζει τα αρμόδια κυβερνητικά στελέχη. Το ωράριο των καταστημάτων απελευθερώνεται με το νόμο που προωθεί η κυβέρνηση. Η συγκράτηση των δημόσιων δαπανών έχει καταντήσει μονότονο σύνθημα. Οι «συμπράξεις» ιδιωτικού και δημόσιου τομέα έγιναν αντικείμενο νομοσχεδίου. Η συρρίκνωση του δημόσιου τομέα προβάλλεται ως εγγύηση για την καλύτερη λειτουργία του. Το Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης γίνεται αντικείμενο «διαλόγου». Οι μεγάλες επιχειρήσεις γίνονται επίσης αποδέκτες περισσότερων και μεγαλύτερων χρηματοδοτήσεων, διοικητικών διευκολύνσεων, φορολογικών ελαφρύνσεων.

Η «καρδιά» της έκθεσης είναι αυτού του είδους οι «παρεμβάσεις-λύσεις», που σε μερικές περιπτώσεις παρουσιάζονται στην προέκτασή τους, προκειμένου η κυβέρνηση να κάνει και τη βολιδοσκόπησή της για όσα δεν έχει ανακοινώσει ακόμη. Ολα τα άλλα είναι «εκ του πονηρού». Μπορεί ο Δ. Σιούφας να δηλώνει ότι θα μελετηθούν οι «προτάσεις» της έκθεσης, αλλά τι να μελετηθεί αφού όλα έχουν προαποφασιστεί και με τη σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης στα κοινοτικά κέντρα λήψης αποφάσεων; Τους «διαλόγους» τους ξέρουν καλά οι εργαζόμενοι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η υπόθεση των ιδιωτικών πανεπιστημίων που προκρίνει η έκθεση. Ο ίδιος ο Δ. Σιούφας έκανε λόγο το Γενάρη στο Επαγγελματικό Επιμελητήριο Αθήνας για «αγκύλωση της άρνησης των μη κρατικών πανεπιστημίων»! Αυτή η φοβερή ...σύμπτωση απόψεων ισχύει για πολλές ακόμη από τις επισημάνσεις της έκθεσης. Η οποία δίνει, ωστόσο, ακόμη μια καλή ευκαιρία στους εργαζόμενους να διαπιστώσουν συνολικά τις κυβερνητικές προθέσεις και να οργανώσουν την αντίδρασή τους ανάλογα.

Γιώργος ΦΛΩΡΑΤΟΣ

Τα «νοικοκυρεμένα»...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ οι κυβερνητικές εντολές για ...«νοικοκύρεμα» στα υπουργεία, έτσι τουλάχιστον θέλουν να το λένε. Μόνο που στους προϋπολογισμούς των υπουργείων περιλαμβάνονται και παροχές - διάφορων τύπων - προς τον κόσμο, αλλά και τους ίδιους τους εργαζόμενους σε αυτά. Κι όπως καταλαβαίνετε, αυτές θα είναι και οι πρώτες που θα «νοικοκυρευτούν».

Οποτε ας μην επιμένουν οι κυβερνώντες να μας πείσουν ότι το ...ψαλίδισμα στις δαπάνες είναι μια απλή τακτοποίηση των εξόδων. Αλλωστε έχουμε ήδη διαπιστώσει τις προθέσεις τους και από πού θέλουν να «κόβουν».

ΙΣΩΣ, ΥΠΟ ΤΟ πρίσμα αυτό, μπορούμε να ερμηνεύσουμε και αυτό που είπε χτες ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής μιλώντας σε εκδήλωση στο Μετρό του Συντάγματος: Πρέπει λέει να «τρέξουμε με τους ρυθμούς της νέας εποχής»!

Εάν η «νέα εποχή» συνεχίσει να έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με αυτά που βλέπουμε (και θα συνεχίσει) έχουμε μάλλον δύο επιλογές: 'Η να τρέξουμε καταπάνω της με επιθετικές διαθέσεις ή να τρέξουμε για να φύγουμε. Προτιμήστε την πρώτη εκδοχή. Ετσι κι αλλιώς, να ξεφύγετε δε γίνεται.

ΠΑΝΤΩΣ στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι καθόλου φειδωλοί στους χαρακτηρισμούς, πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε. Σχολιάζοντας οι τομεάρχες του την κυβερνητική οικονομική πολιτική τη χαρακτήρισαν «οικονομική τρομοκρατία».

Με δεδομένο, όμως, ότι όσα ισχύουν σήμερα, ίσχυαν και χτες μάλλον το καθεστώς τρομοκρατίας υφίσταται στη χώρα επί πολλά χρόνια, όσο κι αν κάποιοι - πρώην κυβερνώντες - θέλουν να εμφανιστούν ως μη γνωρίζοντες τι σημαίνει σκληρή λιτότητα, φτώχεια, ανεργία, κλπ.

ΣΚΛΗΡΑ ΜΕΤΡΑ ενάντια στους μεγαλοοφειλέτες δηλώνει ότι θα λάβει η Εφορία, κι εμείς βέβαια αμα θέλουμε το πιστεύουμε. Και μάλλον δυσκολευόμαστε, όταν νομοθετούνται συνεχώς μειώσεις φόρου και φοροαπαλλαγές για τους μεγαλοεπιχειρηματίες.

Γρηγοριάδης Κώστας

Εκτος αν με τον όρο «μεγαλοοφειλέτες» εννοούνται - για μια ακόμη χρόνια - κάποια τρανταχτά ονόματα από το χώρο του θεάματος - ακροάματος, έτσι για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου...

Η διέξοδος

Παπαγεωργίου Βασίλης

Θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και νεοφιλελεύθερες ή ακραία αντιλαϊκές και αντεργατικές, όπως και με διάφορους άλλους, ανάλογους χαρακτηρισμούς. Για τις προτάσεις του ελεγχόμενου από την κυβέρνηση Κέντρου Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών (ΚΕΠΕ) μιλάμε, που παρουσίασε προχτές ο υπουργός Ανάπτυξης. Το ζήτημα, όμως, δε βρίσκεται μόνον ή κυρίως στο χαρακτηρισμό των προτάσεων. Η ουσία του ζητήματος βρίσκεται στο γεγονός, πως τα προτεινόμενα μέτρα αντανακλούν τις βαθύτερες εσωτερικές ανάγκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Αλλωστε, δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι ανάλογα μέτρα και, πάντως, ίδιας λογικής και πολιτικής κατεύθυνσης, προωθούνται και εφαρμόζονται ήδη και στις άλλες χώρες της ευρωένωσης, είτε κυβερνούν «κεντροδεξιοί» είτε «κεντροαριστεροί», όπως και στον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο. Ούτε είναι τυχαία, βέβαια, η παρατηρούμενη διεθνώς συνεχής κλιμάκωση των αντίστοιχων πολιτικών και μέτρων. Δεν έχει τέλος η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, ούτε χορταίνει από κέρδη η ακόρεστη όρεξη των πολυεθνικών.

Με άλλα λόγια, η ουσία του ζητήματος βρίσκεται στο γεγονός, πως αυτός είναι ο σύγχρονος καπιταλισμός. Και η διέξοδος, για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, δε βρίσκεται στα ψέματα, περί «αρμονικού συνδυασμού της ισχυρής αγοράς και του κοινωνικού κράτους» και τις όποιες, ανάλογες ψευτοθεωρίες, περί «ανθρώπινου καπιταλισμού», αλλά στην οργάνωση και την πάλη, για την ανατροπή του σημερινού συστήματος και την οικοδόμηση μιας άλλης, ριζικά διαφορετικής κοινωνίας, της σοσιαλιστικής.

Από το κακό στο χειρότερο

Κάποτε η λέξη «Παιδεία» ήταν περίπου συνώνυμη με τις λέξεις «μόρφωση» και «γνώση». Σήμερα, έχει ουσιαστικά μετατραπεί σε συνώνυμη των λέξεων «κατάρτιση» και «επιδεξιότητα». Διαδικασία, που έχει ξεκινήσει εδώ και αρκετά χρόνια, καθώς αυτό απαιτεί η «αγορά» και οι κυρίαρχες σ' αυτή μεγάλες επιχειρήσεις. Προσθέστε σ' αυτό την εντεινόμενη συνεχώς υποχρηματοδότηση της λεγόμενης δημόσιας και δωρεάν Παιδείας, την πολύμορφη και αυξανόμενη συνεχώς εμπορευματοποίηση, όπως και τις αρνητικές επιδράσεις-συνέπειες των γενικότερων κοινωνικοοικονομικών εξελίξεων (διάβαζε: καπιταλιστικής ανάπτυξης), και έχετε μπροστά σας τις βασικές αιτίες του κατήφορου της Παιδείας. Ενός κατήφορου, για τον οποίο ευθύνεται, πρώτα και κύρια, η πολιτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Σήμερα, η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζει και επεκτείνει παραπέρα την ίδια ακριβώς πολιτική. Κι, όμως, ισχυρίζεται σε όλους τους τόνους και προς όλες τις κατευθύνσεις ότι αγωνίζεται για τη βελτίωση της ποιότητας της Παιδείας. Ας μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι θα συμβεί το ακριβώς αντίθετο. Η ίδια πολιτική και τα ίδια μέτρα, όπως η προωθούμενη από την κυβέρνηση «αξιολόγηση», θα κάνουν τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Και τις συνέπειες θα κληθούν να τις πληρώσουν, πρώτα και κύρια, τα παιδιά των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Αυτή είναι η αλήθεια και ο καθένας έχει χρέος να τοποθετηθεί και να πάρει τις ευθύνες του.

«Νέα γενιά» συμβασιούχων

Η στήλη το είχε επισημάνει σε ανύποπτο χρόνο και, μάλιστα, παραπάνω από μία φορά. Η κυβέρνηση της ΝΔ - σημειώναμε πέρυσι - όχι μόνο δε θα λύσει το πρόβλημα των υπαρχόντων, με ευθύνη του ΠΑΣΟΚ, συμβασιούχων του δημοσίου, αλλά θα δημιουργήσει και νέο, ανάλογο πρόβλημα. Σύμφωνα, λοιπόν, με τα τελευταία στοιχεία, το υπουργείο Εσωτερικών έχει εγκρίνει μέσα στο 2005 και μέχρι τα τέλη Απρίλη, για τις ανάγκες διαφόρων κυβερνητικών φορέων, 19.354 προσλήψεις, η πλειονότητα των οποίων (το 86%) αφορά σε έκτακτο προσωπικό. Κι ακόμη, όπως όλοι καταλαβαίνουμε, βρισκόμαστε στην αρχή...

Συμπτώσεις

Ορισμένες φορές, η ζωή δημιουργεί αξιοπερίεργες συμπτώσεις. Οπως έγινε, προχτές, στα εγκαίνια της 28ης Γιορτής Βιβλίου. Οπως έγραφε και το σχετικό δελτίο Τύπου, χαιρετισμό απηύθυναν η εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ (και πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ) Μαρία Δαμανάκη, ο εκπρόσωπος του Συνασπισμού Πάνος Τριγάζης και η πρόεδρος του Πολιτισμικού Οργανισμού του Δήμου Αθηναίων (εκλεγμένη με το ψηφοδέλτιο της Ντ. Μπακογιάννη και πρώην βουλευτής του ΣΥΝ) Νίτσα Λουλέ. Πώς να μην προχωρήσει η «συναίνεση» μετά...

Υποκρισία

«... Ωστόσο η υπόθεση, που βρέθηκε για λίγες μέρες στα πρωτοσέλιδα, κρύβει μια απίστευτη υποκρισία, την οποία συγκαλύπτουν όχι μόνον οι "ολίγοι" αλλά και μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Γιατί όλοι ξέρουν ότι το πρόβλημα για τη δημοκρατία δεν είναι τα 3.000 ευρώ μηνιαίως που θα έπαιρναν για δύο χρόνια και θα δήλωναν αναγκαστικά στην Εφορία, οι πρώην βουλευτές για "να επανενταχθούν στην κοινωνία" όπως έλεγαν. Το μεγάλο ζήτημα είναι οι υπέρογκες - και αδιαφανείς - προεκλογικές δαπάνες, ακόμη και εκατοντάδων εκατομμυρίων δραχμών που καταβάλλονται από διάφορα "κέντρα" για να εκλεγούν ορισμένοι.

Ακόμη και για την υπόθεση του Χρηματιστηρίου, που κάποιοι πολιτικοί επωφελήθηκαν, τίποτα δεν ήρθε στο φως, αφού όλα "και με το νόμο" εγκαίρως συγκαλύφθηκαν...»

Του Γ. Ε. Διακογιάννη από τα χτεσινά «Νέα».

Μονίμως έκτακτοι...

Το Προεδρικό Διάταγμα της κυβέρνησης της ΝΔ για τους συμβασιούχους στο δημόσιο όχι μόνο δεν εξασφαλίζει το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή εργασία αλλά θα έχει ως αποτέλεσμα να πεταχτεί στο δρόμο η συντριπτική πλειοψηφία των συμβασιούχων. Ταυτόχρονα, το διάταγμα ρητά διατηρούσε το θεσμό των εκτάκτων, διαιωνίζοντας έτσι το καθεστώς ομηρίας χιλιάδων εργαζομένων. Οι διαπιστώσεις αυτές είχαν έγκαιρα διατυπωθεί στις σελίδες του «Ρ», πριν ακόμα εφαρμοστεί το Προεδρικό Διάταγμα. Σήμερα οι εξελίξεις έρχονται να τις επιβεβαιώσουν. Χιλιάδες συμβασιούχοι έχουν ήδη πεταχτεί στο δρόμο, ενώ, σύμφωνα με τα ίδια τα στοιχεία του υπουργείου Εσωτερικών, δημιουργούνται νέες στρατιές ομήρων καθώς η κυβέρνηση της ΝΔ ετοιμάζεται να «προσλάβει» χιλιάδες νέους εκτάκτους.

Η ύπαρξη και αναπαραγωγή του καθεστώτος ομηρίας εξυπηρετεί πολλαπλούς στόχους. Δημιουργεί συνειδήσεις υποταγμένες, ποδοπατώντας κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Οι εκάστοτε κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, εκμεταλλευόμενες την ανάγκη για δουλιά, προσφέρουν προσωρινή εργασία και υποσχόμενες «την ανανέωση της σύμβασης» ζητούν την ψήφο των εργαζομένων, τη στήριξη της πολιτικής τους. Ταυτόχρονα, οι στρατιές των συμβασιούχων αποτελούν φθηνό εργατικό δυναμικό, χωρίς δικαιώματα, που χρησιμοποιείται, μεταξύ άλλων, και ως «δούρειος ίππος» για το χτύπημα και τη συρρίκνωση των δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων.

Οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ποτέ δε θέλησαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της ανεργίας. Να εξασφαλίσουν το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή εργασία. Ούτε όμως και μπορούν. Γιατί η ανεργία, η υποαπασχόληση, οι ευέλικτες μορφές εργασίας είναι εγγενή χαρακτηριστικά του συστήματος που υπερασπίζονται, του καπιταλισμού. Είναι προϋπόθεση για την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, την οποία υπηρετούν και στηρίζουν.

Παράλληλα, οι εξελίξεις αυτές αποκαλύπτουν το μέγεθος του εμπαιγμού των συμβασιούχων και από τη μεριά του ΣΥΝ και των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που καλλιέργησαν την αυταπάτη ότι η οδηγία της ΕΕ ή η προσφυγή σε νομικίστικες διαδικασίες μπορεί να «λύσουν» το πρόβλημα των συμβασιούχων. Στόχος είναι να αποπροσανατολίσουν τους εργαζόμενους, να τους τραβήξουν μακριά από την αγωνιστική διεκδίκηση του δικαιώματος στη δουλιά.

Η πραγματικότητα είναι ότι το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή εργασία ούτε χαρίζεται, ούτε μπορεί να εξασφαλιστεί μέσω ατομικών «λύσεων». Μόνη διέξοδος ήταν και είναι η ένταση του συλλογικού αγώνα και ο συντονισμός της δράσης των συμβασιούχων και όλων των εργαζομένων. Ο αγώνας τους για το δικαίωμα στη δουλιά θα γίνεται τόσο πιο αποτελεσματικός όσο θα έρχεται σε σύγκρουση και ρήξη με τη ρίζα του προβλήματος, το σύνολο της αντεργατικής πολιτικής και των φορέων της. Είναι καιρός ο αγώνας των συμβασιούχων να πάρει νέα πνοή. Να παραμερίσουν κάθε αυταπάτη και όσους τις καλλιεργούν. Βαδίζοντας πλάι πλάι με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, να εντείνουν τους αγώνες τους.