Η μάχη που δίνει η άρχουσα τάξη σε βάρος της εργατικής τάξης και συνολικά του λαού είναι κρίσιμη και ζωτικής σημασίας για τα συμφέροντά της. Οι κάθε είδους υποστηρικτές και τα παντός τύπου υποστυλώματά της το αναγνωρίζουν και βάζουν όση πλάτη μπορούν για να την κερδίσει. Ανάμεσά τους και οι «Οικολόγοι - Πράσινοι». Είχαν χτες συνάντηση με τη ΓΣΕΕ. Και την ώρα που ο κόσμος καίγεται και δικαιώματα κατακτημένα με ανείπωτες θυσίες γίνονται παρανάλωμα, τι βρήκαν να δηλώσουν οι ανεκδιήγητοι; Απολαύστε: «Κανένα μέτρο και καμιά συμφωνία δεν μπορεί να γίνει δεκτή έξω από τα πλαίσια που επιβάλλουν το Σύνταγμα, οι Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας και η ευρωπαϊκή νομιμότητα» (!), «με ενδιαφέρον άκουσε η ηγεσία της ΓΣΕΕ την πρόταση των Πράσινων για εμπλοκή του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας, ως αντίβαρο στην "τρόικα"» (!), «σε συνθήκες συρρίκνωσης των εισοδημάτων, γινόμαστε δυο φορές φτωχοί όταν η ποιότητα της ζωής μας μένει δέσμια μόνο της αγοραστικής δύναμης» (!), «τα συνδικάτα είναι ανάγκη να αποτελέσουν μέρος όχι μόνο των αντιστάσεων, αλλά και της λύσης, να βρουν τρόπους να ξαναγίνουν πιο ελκυστικά για τους εργαζομένους και να πρωτοστατήσουν και σε ευρύτερες πρακτικές πρωτοβουλίες, όπως τοπικά δίκτυα κατά της φτώχειας» (!), «πρόκειται για ρυθμίσεις που μειώνουν το μισθολογικό κόστος χωρίς να εξασφαλίζουν την αύξηση ανταγωνιστικότητας παρά μόνο τη σταθεροποίηση της κερδοφορίας»!!! Εκτός των άλλων δηλαδή, να γίνουν τα συνδικάτα διαχειριστές της φτώχειας και όχι ταξικοί οργανωτές διεκδικητές των συμφερόντων των εργαζομένων.
Γενική επιστράτευση στο στρατόπεδο της πλουτοκρατίας. Και οι «Οικολόγοι - Πράσινοι» παρουσιάστηκαν κι αυτοί. Ευπειθώς αναφέροντες...
Υβρίδιο δημοσιογραφίας...
«Το ΠΑΜΕ δεν είναι συνδικάτο. Αποτελεί ένα υβρίδιο - μια συνθετική ημι-συνδικαλιστική μορφή. Δεν μπορεί να κηρύξει απεργίες. Αρα επιχειρεί καταλήψεις και αποκλεισμούς.
Τι εξυπηρετούν όμως αυτοί; Δυστυχώς, όχι τον κόσμο της εργασίας. Τρεις εργαζόμενοι σε τράπεζα - εκ των οποίων μία γυναίκα έγκυος - πλήρωσαν με τη ζωή τους τη μεγάλη διαδήλωση της 5ης Μαΐου που κατέληξε σε απόπειρα άλωσης της Βουλής ως Βαστίλλης του ΔΝΤ. Δεν έπεσαν θύματα καταστολής, αλλά ασύδοτων "αντιεξουσιαστών" σε μια πορεία που οι οργανωτές της δεν μπορούσαν να ελέγξουν». Αυτά γράφει στα «Νέα» (29/6/2010) ο Δ. Μητρόπουλος. Το συγκρότημα του ΔΟΛ έχοντας τα ηνία της αντικομμουνιστικής υστερίας (συναγωνίζεται για την πρωτοπορία με το Αλαφουζέικο), στην αστική προπαγάνδα, εξαπολύει για πολλοστή φορά την ποταπή επίθεσή του σπιλώνοντας με ψέματα το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ. Η ανοχή και αντοχή τους έφτασαν στα όριά τους και δεν μπορούν να στηρίξουν διαφορετικά τη στρατηγική του καπιταλισμού που σκοτώνει τη ζωή των εργατικών των λαϊκών οικογενειών. Αυτή η στρατηγική χτυπιέται από την άνοδο της ταξικής πάλης των εργατών, μοχλός της οποίας και ηγέτης αναδεικνύονται το ΠΑΜΕ και οι Ομοσπονδίες και τα Συνδικάτα που συσπειρώνονται στις γραμμές του, και τις απεργίες που έχουν κηρύξει όχι τώρα, το τελευταίο εξάμηνο, αλλά εδώ και χρόνια. Ο δημοσιολόγος των σαλονιών μιλά για υβρίδια γιατί κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια. Βλέπει στον καθρέφτη φαίνεται τον εαυτό του όταν συλλογάται για να γράψει εικονικές πραγματικότητες αφού δεν μπορεί διαφορετικά να πείσει για το δίκιο των αστών. Αυταπατάται αν νομίζει πως οι αγώνες και οι μορφές πάλης που αποφασίζονται δημοκρατικά από τα ταξικά συνδικάτα θα μπαίνουν στην έγκριση των αστών.
... σε άτιμη και ποταπή αντεργατική επίθεση
Οσο για την επαναφορά του στη δολοφονία των εργαζομένων στη «Μαρφίν», εκτελεσμένη από προβοκατόρικους μηχανισμούς κράτους και παρακράτους, όποια προβιά και αν της προσδίδουν οι δημοσιολόγοι του συστήματος, και η επιμονή του να τους συνδέει με τις μορφές πάλης των συνδικάτων (το ίδιο ισχύει και με την «άλωση της Βουλής», ξέρει καλά την προβοκάτσια, εκτός και αν είναι δημοσιογράφος του κοπανιστού αέρα, και ψεύδεται), δείχνει την αγωνία τους να δημιουργήσουν άλλοθι αθωότητας σαν τον δολοφόνο που γυρίζει στον τόπο του εγκλήματος. Και το κάνουν οι αστοί ως ένα μέσο επίθεσης, αλλά δεν τους βγαίνει. Δεν μπορούν να συγκαλύψουν τα εγκλήματα της πολιτικής τους κατά των εργατών ούτε με τις προβοκάτσιες τους. Ο κόσμος της εργασίας επιλέγει ο ίδιος με ποιους θα πάει (με το ταξικό κίνημα πάει) και ποιους θα αφήσει. Και δεν περιμένει τους δημοσιολόγους των αστών να εκφράσουν τις αγωνίες τους, το δίκιο τους, τα συμφέροντά τους, ξέροντας πως είναι προπαγανδιστές των αντιπάλων των εργατών. Εκεί που ο δημοσιολόγος εκφράζει το μίσος του, μίσος των καπιταλιστών, είναι η εκτίμησή του ότι: «Το ΚΚΕ ονειρεύεται αστυνομική καταστολή». Εδώ σπέρνει τον τρόμο της δικτατορίας των αστών απέναντι στο εργατικό κίνημα, προβάλλοντάς τον ως πρόθεση του ΚΚΕ. Η ατιμία σε όλο της το μεγαλείο. Και ας κάνει το σοβαρό δημοσιολόγο. Η αγωνία του, και η αδυναμία του ταυτόχρονα, να στηρίξει το σύστημα των αφεντικών τον προδίδει τόσο που οι επιδιώξεις τους δεν μπορούν να κρυφτούν. Η ταξική πάλη θα δυναμώνει, θέλουν δε θέλουν. Είναι νόμος...
Επικίνδυνος ψευτοπροοδευτισμός
Οσο οι εργατοϋπάλληλοι και τα λαϊκά στρώματα βιώνουν όλο και πιο έντονα τις συνέπειες της σκληρής αντιλαϊκής πολιτικής, τόσο θα προβάλλονται απόψεις - αναχώματα δήθεν φιλολαϊκής διεξόδου από την κρίση, προκειμένου να στραφεί η λαϊκή αγανάκτηση σε ανέξοδα κανάλια εντός των σχεδιασμών της πλουτοκρατίας. Τέτοιες απόψεις είναι, μεταξύ άλλων, και θέσεις οι οποίες εκπορεύονται από δυνάμεις του ευρύτερου οπορτουνιστικού φάσματος που καλούν την κυβέρνηση να προχωρήσει σε αναδιαπραγμάτευση του χρέους σε συνδυασμό με την παύση πληρωμών, με στόχο τη μείωσή του, την έξοδο από το ευρώ. Θα υπάρξει υποτίμηση νομίσματος, αλλά η ζημιά για την οικονομία θα είναι μικρότερη αφού δε θα πληρωθεί το χρέος. Αυτές και άλλες απόψεις πλασάρονται με το μανδύα ενός ψευτοπροοδευτισμού, επικίνδυνου για τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα. Και συνοδεύονται από προτάσεις στήριξης από την κυβέρνηση της παραγωγής, δηλαδή των βιομηχάνων, μεγαλεμπόρων κλπ.
Οι απόψεις αυτές απομονώνουν το ζήτημα της διόγκωσης του δημόσιου χρέους από τον ταξικό χαρακτήρα της ανάπτυξης, τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, την αιτία εκδήλωσης της κρίσης, τους παράγοντες που διαμορφώνουν την ανισόμετρη θέση μιας καπιταλιστικής οικονομίας μέσα στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Σε τελική ανάλυση, αποσιωπούν ότι η διόγκωση του δημόσιου χρέους και των ελλειμμάτων είναι συνέπεια της καπιταλιστικής ανάπτυξης, αποτέλεσμα της πολιτικής φοροαπαλλαγών και ενισχύσεων του κεφαλαίου που ακολουθήθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Ετσι, συσκοτίζουν την αιτία κλιμάκωσης της αντιλαϊκής επίθεσης και προώθησης των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, που αποτελεί στρατηγική επιλογή της πλουτοκρατίας για συμπίεση της τιμής της εργατικής δύναμης προς όφελος της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.
Είναι φανερό ότι αυτές οι απόψεις περί παύσης πληρωμών και αναδιαπραγμάτευσης του χρέους, παραπλανούν το λαϊκό κίνημα και προσπαθούν να το εγκλωβίσουν στη διεκδίκησης μιας εναλλακτικής μορφής διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος, μιας δήθεν φιλολαϊκής διακυβέρνησης στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Με αυτόν τον τρόπο εγκλωβίζεται το λαϊκό κίνημα σε «διεκδικήσεις», με βάση το όφελος της μιας ή της άλλης μερίδας της πλουτοκρατίας, του ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστικού κέντρου. Αξίζει, παράλληλα, να σημειωθεί, ότι τέτοιες απόψεις διατυπώνονται και από οικονομολόγους, επενδυτές και επιχειρηματικούς ομίλους ΜΜΕ αγγλοσαξονικής προέλευσης, χωρίς κανένα φερετζέ προοδευτικότητας, αλλά ξεκάθαρα ενταγμένες στον ανταγωνισμό ανάμεσα στο ευρώ και στο δολάριο.
Στον αντίποδα των διαφόρων θεωριών εναλλακτικής διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης, πάντα στο πλαίσιο της κυριαρχίας των μονοπωλίων και προς δικό τους όφελος, το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή προβάλλει την πραγματική αιτία για την κρίση και τη διόγκωση του δημόσιου χρέους και ξεκαθαρίζει: Οι εργαζόμενοι δεν ευθύνονται για την κρίση, δεν πρέπει να πληρώσουν αυτοί για την κρίση, το λαϊκό κίνημα να αντεπιτεθεί με ριζοσπαστικό πλαίσιο πάλης, ώστε να πληρώσουν τα μονοπώλια. Η ουσιώδης όμως διαφορά της πρότασης του ΚΚΕ από τις διάφορες διαχειριστικές προτάσεις είναι ότι το ΚΚΕ, με προμετωπίδα το σύνθημα «να αρνηθεί ο λαός να πληρώσει», υπογραμμίζει ότι αυτό το αίτημα συμβάλλει στη ριζοσπαστικοποίηση και πολιτικοποίηση της πάλης στο βαθμό που εντάσσεται στην πάλη που αναπτύσσεται σε γραμμή ρήξης και ανατροπής με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, σε πάλη για την ανατροπή σε επίπεδο εξουσίας. Δηλαδή, στη γραμμή πάλης που προτείνει το ΚΚΕ, για την ανατροπή της εξουσίας της πλουτοκρατίας, για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία, για το σοσιαλισμό.
Ελένη ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ
Σαπουνόπερα παραπλάνησης...
Παπαγεωργίου Βασίλης
ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙ το ΠΑΣΟΚ; Θα μας παρουσιάσει λέει από Σεπτέμβρη το κοινωνικό του πρόσωπο. Τώρα βλέπουμε τη ...σκοτεινή πλευρά του πράγματος!
Προφανώς έτσι είναι αυτό το κόμμα, με τις εποχές του. Ανοιξη και καλοκαίρι το πιάνουν τα «νεοφιλελεύθερα». Αντιθέτως το φθινόπωρο και το χειμώνα του βγαίνει το «σοσιαλιστικό»!
Ετσι λοιπόν θα επιδείξει με τα πρωτοβρόχια άπλετη κοινωνική ευαισθησία, που όμως δε θα αφορά - όπως διευκρίνισε ο πρωθυπουργός - μισθολογικά θέματα. Με λίγα λόγια, όση ευαισθησία θέλετε, αλλά ...στο τσάμπα.
Μάλλον θυμήθηκαν ότι έχουν και δημοτικές εκλογές τον Οκτώβρη και προσπαθούν από τώρα να βρουν πώς θα ξεγελάσουν τον κόσμο. Ελα όμως που είναι δύσκολο να ...ξεχαστεί η πολιτική τους μέσα σε λίγους μήνες.
Ιδίως όταν στην ανέχεια, στην ανεργία, στα λουκέτα, στη μείωση μισθών και συντάξεων, στην εξαφάνιση της κρατικής πρόνοιας θα «σκάσει» και μια ακρίβεια χωρίς προηγούμενο.
ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου κάνει διανομή ρόλων («casting», όπως λένε και στο Χόλιγουντ)...
Ποιος άραγε θα είναι (αυτή τη βδομάδα) ο κακός που θα προτείνει συλλογικές συμβάσεις με μηδενικές αυξήσεις; Ο Πεταλωτής; Ο Λοβέρδος; Ο Παναγόπουλος;
Πώς θα εκτελεστεί τελικά το προσχεδιασμένο έγκλημα; Με υπογραφή ανάλογης σύμβασης; Πριν την υπογραφή σύμβασης; Με προεδρικό διάταγμα; Με δικαστική απόφαση;
Αν νομίζουν όμως ότι οι εργαζόμενοι πρόκειται να καθίσουν να δουν τη σαπουνόπερα, κάνουν πολύ μεγάλο λάθος. Θα τους πάρουν όλους «αμπάριζα» χωρίς να νοιάζονται ποιον ακριβώς ...ρόλο ερμήνευσαν.
Ολοι μαζί θα παραλάβουν το αντιλαϊκό «Οσκαρ» και να είναι βέβαιοι ότι αυτή η απονομή δε θα έχει χειροκροτήματα και επευφημίες. Αλλα πράγματα θα έχει...
Γρηγοριάδης Κώστας
Κατεδάφιση συντάξεων και ψεμάτων
Γρηγοριάδης Κώστας
«Να δείξουμε στον ελληνικό λαό ότι οι θυσίες του δεν πήγαν στράφι», ζήτησε χτες από τους υπουργούς του ο Γ. Παπανδρέου, αλλά ο ίδιος στην ομιλία του δεν ανέφερε κάποιο χειροπιαστό παράδειγμα για του λόγου το αληθές. Αναμάσησε, λοιπόν, τα περί διάσωσης της χώρας από τη χρεοκοπία, χωρίς την οποία όπως ισχυρίστηκε δε θα υπήρχαν μισθοί και συντάξεις. «Η επιλογή δεν ήταν, αν θα παρέμεναν ίδιες ή αν θα ήταν μεγαλύτερες οι συντάξεις, αλλά αν θα υπήρχαν συντάξεις», τόνισε, δικαιολογώντας την «ανάγκη» των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων. Καμία σχέση όμως με την πραγματικότητα δεν έχουν οι πρωθυπουργικοί ισχυρισμοί. Η αλήθεια είναι ότι εξαιτίας του νομοσχεδίου - λαιμητόμου για τα ασφαλιστικά δικαιώματα οι συντάξεις καταργούνται και τη θέση τους παίρνουν επιδόματα φιλόπτωχου ταμείου. Σε κάθε περίπτωση οι συντάξεις, όπως και το σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, δε σώζονται, αλλά κατεδαφίζονται. Την αλήθεια αυτή τη συνειδητοποιούν οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, αλλά το μέγεθός της πτώχευσης και της χρεοκοπίας συνταξιούχων και των εργαζομένων θα φανεί με δραματικό τρόπο όταν εφαρμοστούν τα βάρβαρα αντεργατικά μέτρα στο ασφαλιστικό και το εργασιακό. Δεν είναι, όμως, μοιραίο και νομοτελειακό να υλοποιηθούν, μόνο και μόνο επειδή η κυβέρνηση και η πλουτοκρατία ασκούν αφόρητη ιδεολογική τρομοκρατία και βάζουν το πιστόλι στον κρόταφο των λαϊκών στρωμάτων. Είναι στο χέρι των εργαζομένων να ανατρέψουν τα αντεργατικά μέτρα και να αποτρέψουν την «ελεγχόμενη χρεοκοπία» τους. Αρκεί να πιστέψουν ότι στόχος της πάλης τους είναι να χρεοκοπήσει η πλουτοκρατία.
«Εταίροι» εμπιστοσύνης
Ο,τι προβλέπει το μνημόνιο για το τριετές «πάγωμα» των μισθών στον ιδιωτικό τομέα αναντίρρητα πρέπει να εφαρμοστεί, αλλά είναι καλύτερα να γίνει μέσω των κοινωνικών εταίρων και της υπογραφής Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ). Σε αυτή τη θέση συνοψίζεται ουσιαστικά η χτεσινή δήλωση του εκπροσώπου της ΝΔ για τη νέα ΕΓΣΣΕ, επιβεβαιώνοντας για ακόμα μια φορά περίτρανα ότι «η στρατηγική της απαλλαγής» από το μνημόνιο είναι απλά φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Στην πράξη η ηγεσία της ΝΔ κάνει ό,τι μπορεί για να εφαρμοστεί και μάλιστα όσον το δυνατόν πιο γρήγορα το μνημόνιο και κυρίως τα βάρβαρα αντεργατικά μέτρα που περιλαμβάνει. Στηρίζει το σφαγιασμό της κοινωνικής ασφάλισης και των συντάξεων, τη γενίκευση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων και βέβαια το πάγωμα (διάβαζε μείωση) στους μισθούς των εργαζομένων (και) στον ιδιωτικό τομέα. Μάλιστα, όπως προκύπτει από τη δήλωση του Π. Παναγιωτόπουλου, δεν κρύβει την εμπιστοσύνη της στην πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, προκειμένου αφ' ενός να αποφευχθεί η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου και αφ' ετέρου να υπάρξει μια ΕΓΣΣΕ που εναρμονίζεται πλήρως με το μνημόνιο. «Πιστεύουμε στην ωριμότητα των κοινωνικών εταίρων», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Π. Παναγιωτόπουλος και πράγματι έχουν ένα βασικό λόγο να εκφράζουν αυτή την πίστη τα κόμματα της πλουτοκρατίας. Απλά η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ δεν την πρόδωσε ποτέ. Δε θα το κάνει βέβαια ούτε τώρα, όπως προκύπτει σαφώς και από την τοποθέτηση του Γ. Παναγόπουλου στην Επιτροπή της Βουλής.
Ο,τι ζητήσει η πλουτοκρατία
«Ζητήσατε από τον υπουργό Εργασίας κ. Ανδρέα Λοβέρδο να επιβάλει περικοπές 50% στις αποζημιώσεις των απολύσεων;», ρωτάει ο δημοσιογράφος στο Βήμα της Κυριακής τον Πόουλ Τόμσεν, επικεφαλής της αποστολής του ΔΝΤ στην Ελλάδα, για να πάρει την ξεκάθαρη απάντηση: «Οχι. Οι λεπτομέρειες των μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας είναι ακόμη υπό συζήτηση και για το λόγο αυτό είναι πολύ νωρίς να τις σχολιάσω δημοσίως».
Που σημαίνει ότι για ακόμα μια φορά η επιχείρηση της κυβέρνησης να αποποιηθεί τις πολιτικές της ευθύνες αποδίδοντας αντεργατικά μέτρα σε «επιβολή» από την τρόικα και το ΔΝΤ καταρρέει. Και εκείνο που επανέρχεται στην επιφάνεια είναι ότι τα μέτρα που λαμβάνονται, είτε είναι προϊόν της συμφωνίας με την τρόικα είτε πρωτοβουλία της ίδιας της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, αποτελούν ικανοποίηση των συμφερόντων των βασικών συνδαιτυμόνων των κομμάτων της πλουτοκρατίας: Των επιχειρηματιών, που χρόνια τώρα ζητούν από την κυβέρνηση να τους «λύσει τα χέρια» σε μια σειρά ζητήματα, μεταξύ άλλων και στην ελευθερία των απολύσεων και τη μείωση των αποζημιώσεων. Γι' αυτό, άλλωστε, και ο Π. Τόμσεν σπεύδει να προσθέσει: «Ενθαρρύνουμε την Ελλάδα να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις για να καταστήσει την οικονομία πιο ανταγωνιστική και οι μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, καθώς και η μείωση του εργατικού κόστους αποτελούν αναπόσπαστο μέρος αυτής της προσπάθειας. Ετσι λοιπόν στηρίζουμε σθεναρά τις προτάσεις της κυβέρνησης για τη μείωση του κόστους των προσλήψεων και των απολύσεων».
Αλλοι διαλύουν την οικονομία
Η πολιτική της ολοκληρωτικής ανατροπής της θέσης των εργαζομένων στην κοινωνία, όλο αυτό το τερατούργημα των μνημονίων, δε θα μπορούσε παρά να συνοδευτεί από μία ενορχηστρωμένη επίθεση ενάντια σε εκείνους που δεν είναι διατεθειμένοι να σκύψουν το κεφάλι. Μια επίθεση με πολύ ψέμα, έντονο αποπροσανατολισμό, κατάφωρη συκοφάντηση, απροκάλυπτη προβοκάτσια.
Σ' αυτό το πλαίσιο, το τελευταίο διάστημα, συχνά προπαγανδίζουν ψευδώς ότι οι αγώνες των εργαζομένων και οι απεργιακές κινητοποιήσεις υπονομεύουν την οικονομία. Κατ' επέκταση, το ΚΚΕ το οποίο στηρίζει τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις ...διαλύει την οικονομία και επενδύει στη διάλυση. Το 'πε και χτες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, στο κρατικό κανάλι. Και εύλογα αναρωτιέται κανείς, από πού αντλούν τέτοιο θράσος οι διάφοροι Πεταλωτήδες; Αυτοί που επί δεκαετίες καταδυναστεύουν το λαό και καταστρέφουν τη χώρα, για να πλουτίσουν τα αφεντικά, αποκτούν μπόι, ξεστομίζουν τέτοιες ιταμότητες...
Είναι βέβαιο ότι οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις των τελευταίων μηνών δεν τους ταιριάζουν. Τις απεχθάνονται, επειδή τις θεωρούν εμπόδιο στα άνομα σχέδιά τους. Αλλά όταν τολμούν να λένε ότι οι εργαζόμενοι και το ΚΚΕ διαλύουν με τις απεργίες την οικονομία, δεν πάει απλώς πολύ. Είναι προσβολή προς κάθε εργαζόμενο. Υβρις προς τις εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, που παράγει το σύστημά τους. Περιφρόνηση της απλής νοημοσύνης ολόκληρου του λαού. Γιατί ξεφεύγει εντελώς από τα όρια, να κατηγορούν αυτοί τους εργαζόμενους και το ΚΚΕ ότι διαλύουν την οικονομία, όταν η επίσημη Στατιστική τους Υπηρεσία αποδεικνύει ότι αυτό που καταστρέφει την οικονομία και τη χώρα είναι η πολιτική στήριξης του κεφαλαίου, που τόσα χρόνια εφαρμόζουν σε βάρος των εργαζομένων.
Στη δεκαετία 1995-2006, έκλεισαν 772 επιχειρήσεις από τους κλάδους της κλωστοϋφαντουργίας και του έτοιμου ενδύματος. Οχι από τις απεργίες. Ακόμα, 372 επιχειρήσεις του κλάδου των τροφίμων έβαλαν λουκέτο. Οχι από τις απεργίες. Συνολικά, στους κλάδους της μεταποίησης διέκοψαν τη λειτουργία τους 2.173 επιχειρήσεις. Οχι εξαιτίας των απεργιών, ούτε λόγω των αιτημάτων που πρόβαλλαν οι εργαζόμενοι. Το ίδιο έγινε και με τα ναυπηγεία, τα μικρά τουριστικά καταλύματα, με την επιπλοποιία και τόσους άλλους κλάδους που «έσβησαν», είτε επειδή έπαψαν να είναι κερδοφόροι για τους ιδιοκτήτες τους, είτε επειδή καταβροχθίστηκαν από τις πολυεθνικές, που, λόγω απελευθέρωσης των αγορών, εισέβαλαν στη χώρα. Το ίδιο συμβαίνει με τους εφοπλιστές που χτίζουν και νηολογούν τα καράβια τους στο εξωτερικό, τους Λαναράδες και τους Αγγελόπουλους, τους μεγαλεμπόρους με έδρα το ...Πεκίνο κ.ο.κ. Αυτά είναι επιτεύγματα των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Είναι καρπός του ίδιου του καπιταλισμού, που, ως σύστημα, ρίχνει στον Καιάδα κάθε παραγωγική μονάδα που παύει να δίνει κέρδη. Είναι η εξέλιξη του καπιταλισμού, που οδηγεί στην ολοένα και μεγαλύτερη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, που επενδύει εκεί που βγάζει το μέγιστο κέρδος. 'Η και αποτέλεσμα της κρίσης.
Ας αφήσουν, λοιπόν, οι καταστροφείς κατά μέρος το παραμύθι για το ποιος διαλύει την οικονομία. Αλλωστε, αυτή η περιβόητη οικονομία και οι διάφοροι τομείς της παραγωγικής δραστηριότητας δεν είναι ντουβάρια, μηχανές και έρημες παραλίες. Είναι, κυρίως, οι εργαζόμενοι. Η κινητήρια δύναμη, για να γυρίσει το οποιοδήποτε γρανάζι. Και τον εργαζόμενο κανείς δεν μπορεί να τον αγνοεί. Πολύ περισσότερο, να πηγαίνει κόντρα στο αυτονόητο δικαίωμά του να ζει μιαν αξιοπρεπή ζωή καλύπτοντας τις βασικές ανάγκες διαβίωσής του.
Feeds
