ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Εβαλε το χεράκι της η Τροχαία

Παπαγεωργίου Βασίλης

Χτες, από το πρωί μέχρι το απόγευμα, βρισκόταν σε εξέλιξη το μεγάλο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο στην Αθήνα. Με εξαίρεση το χρονικό διάστημα κατά το οποίο οι προσυγκεντρώσεις μαθητών και εργαζομένων κατευθύνονταν από την Ομόνοια προς το χώρο του συλλαλητηρίου και το διάστημα που διήρκεσε η πανεκπαιδευτική πορεία, όλη την υπόλοιπη ώρα η συγκέντρωση εξελισσόταν στο χώρο πάνω και γύρω από την πλατεία Συντάγματος. Η Τροχαία, ωστόσο, είχε φροντίσει από νωρίς το μεσημέρι να διακόψει εντελώς την κίνηση στη Σταδίου και στην Πανεπιστημίου, στο ύψος της Ομόνοιας, προκαλώντας κυκλοφοριακό έμφραγμα στο κέντρο της Αθήνας.

Στις διαμαρτυρίες ορισμένων οδηγών, οι τροχονόμοι επικαλούνταν τη συγκέντρωση. Σε παρατήρηση, όμως, ότι κατά μήκος της Πανεπιστημίου και της Σταδίου, πολύ πριν την πλατεία Συντάγματος, υπάρχουν πολλές κάθετες οδοί προς όλες τις κατευθύνσεις, η χρήση των οποίων θα μπορούσε να βοηθήσει στην αποσυμφόρηση του κέντρου, η απάντηση από τροχονόμο που ρύθμιζε την κυκλοφορία στα Χαυτεία ήταν ανέλπιστη: Υπάρχουν, ισχυρίστηκε, αναρχικοί κάπου στο κέντρο και ο αποκλεισμός των κεντρικών οδών γίνεται για να προστατευτούν οι οδηγοί!

Σημειώνουμε το περιστατικό για το μοναδικό λόγο ότι ακόμα και το μποτιλιάρισμα στο κέντρο της πόλης - καθημερινό, άλλωστε, φαινόμενο - χρησιμοποιήθηκε και προεκλογικά από τους εκπροσώπους του δικομματισμού για τη δυσφήμιση των διαδηλώσεων, ακόμα και σαν επιχείρημα για τον περιορισμό τους. Μάλλον τα κάθε είδους «παπαγαλάκια» ποντάρουν πολλά και στη βοήθεια της Τροχαίας για να σπείρουν την αντιδραστική τους προπαγάνδα...

Σχολεία - πάρκιν παιδιών...

Οι γονείς έχουν έρθει σε αδιέξοδο, καθώς δεν έχουν που ν' αφήσουν τα παιδιά τους. Ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα αντιμετωπίζουν όσοι δεν έχουν έναν παππού ή μια γιαγιά στο σπίτι... Οι φράσεις αυτές, όπως και άλλες παρόμοιες, έχουν ακουστεί πολλές φορές από τα τηλεοπτικά κανάλια, μέσα στις τελευταίες βδομάδες, επιχειρώντας να περιγράψουν την απόγνωση των γονιών από τη συνεχιζόμενη απεργία των δασκάλων. Και πάντα συνοδεύονταν από ανάλογες εικόνες και ρεπορτάζ.

Σημειώνουμε το γεγονός, γιατί αποτελεί άλλη μια απόδειξη της πολύμορφα καλλιεργούμενης απαξίωσης του σχολείου, το οποίο, βέβαια, δεν πρέπει και δεν μπορεί να είναι πάρκιν παιδιών. Τα ίδια τηλεοπτικά κανάλια, όμως, δεν ασχολήθηκαν ποτέ στα σοβαρά, με την υποβαθμιζόμενη συνεχώς μόρφωση, που παρέχουν τα σχολεία και το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα. Ούτε, βέβαια, με την καθημερινή απόγνωση, που προκαλεί το γεγονός αυτό στους εκατοντάδες χιλιάδες γονείς των μικρών μαθητών...

Ποιος «κλείνει» τα σχολεία...

«Η κυβέρνηση έκανε ό,τι μπορούσε για ν' ανοίξει τα σχολεία», είναι η μονότονα επαναλαμβανόμενη φράση από τα κυβερνητικά στελέχη μετά τη συνάντηση του πρωθυπουργού με τις αντιπροσωπείες των ομοσπονδιών των εκπαιδευτικών. Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση έκανε ό,τι μπορούσε για να πλήξει τις απεργιακές κινητοποιήσεις και το πανεκπαιδευτικό κίνημα για μια δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση. Ταυτόχρονα έκανε ό,τι μπορούσε για να «κλείσει» τα σχολεία. Και το έκανε συνειδητά, εφαρμόζοντας μια καθαρά ταξική πολιτική, που ανοίγει το δρόμο στην επέλαση των μονοπωλίων στην Παιδεία. Η κυβέρνηση συνέχισε και κλιμάκωσε παραπέρα την αντιεκπαιδευτική πολιτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, αφήνοντας, εδώ και δυόμισι χρόνια, το δημόσιο σχολείο να βουλιάζει στην υποβάθμιση και στην αθλιότητα. Δεν έκανε το παραμικρό για να διορθώσει τα «κακώς κείμενα» που μόλις πριν από δύο χρόνια κατήγγειλε ο Κ. Καραμανλής, «φρέσκος» τότε στην εξουσία.

... και οι ξεχασμένες «δεσμεύσεις»

Ιδού τι έλεγε στην προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση στη Βουλή για την Παιδεία στις 8 Νοέμβρη 2004 ο πρωθυπουργός: «Η δήθεν δωρεάν Παιδεία κατάντησε σήμερα το πιο βαρύ οικονομικό φορτίο για κάθε ελληνική οικογένεια και ακόμη περισσότερο για τις οικονομικά ασθενέστερες. Κοστίζει σχεδόν 4,5 χιλ. ευρώ το χρόνο, για κάθε παιδί στο Λύκειο. Είμαστε στις τελευταίες θέσεις των παλαιότερων μελών της ΕΕ, αλλά και των χωρών του ΟΟΣΑ σ' ό,τι αφορά τις δημόσιες δαπάνες για την Παιδεία και την έρευνα». Αναγνώριζε επίσης ότι είναι «αληθές και το γεγονός ότι οι εκπαιδευτικοί μας έχουν μισθούς χαμηλότερους, σε σχέση με τους συναδέλφους τους στις άλλες χώρες της ΕΕ».

Γι' αυτό, ακόμα και τότε δήλωνε ότι «θέλω να επαναλάβω και τη δέσμευση σταδιακής αύξησης των κρατικών δαπανών για την Παιδεία στο 5% του ΑΕΠ, μέσα στην τετραετία». Αρκεί να σημειωθεί ότι στον προϋπολογισμό του 2007, οι δαπάνες για την Παιδεία μειώνονται στο 3,09% επί του ΑΕΠ από 3,56% φέτος. Ποιος «κλείνει», λοιπόν, τα σχολεία;

«Ανεξάρτητοι» εξαρτημένοι...

Παρόλο που οι «μάσκες» έπεσαν, παρόλο που οι «ανεξάρτητοι» και «λαμπεροί» ...Δον Κιχώτες υποψήφιοι δήμαρχοι αποκάλυψαν την ταυτότητά τους, λίγες μόλις ώρες μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, πολλοί επιμένουν ακόμα. Και λένε ότι οι διάφοροι δήθεν «ακομμάτιστοι» ή «αντάρτες» έδωσαν διέξοδο στους εργαζόμενους, οι οποίοι δεν επιθυμούν την ανάμειξη των κομμάτων στις εκλογές της Αυτοδιοίκησης. Ομως, η ίδια η εκλογική μάχη, στο δεύτερο γύρο, απέδειξε αυτό που διαφαίνονταν από την αρχή: Οσο «επιτυχημένος», «άφθαρτος», «έντιμος», «καλός», «όμορφος» ή εν τέλει «ακομμάτιστος» κι αν είναι ένας υποψήφιος, εάν ασπάζεται και κινείται στο πλαίσιο που καθορίζει η κυρίαρχη πολιτική, θα είναι ένας ακόμα διαχειριστής στο χώρο της Αυτοδιοίκησης. Ενας διαχειριστής που θα λειτουργεί εξυπηρετώντας την αντιλαϊκή πολιτική.

Ακόμα κι αν κάποιος από τους... «ακομμάτιστους» θέλει, δεν μπορεί. Και δεν μπορεί γιατί το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο είναι τέτοιο - κυρίως από το 1994 και μετά - που δίνει τη δυνατότητα αποκλειστικά και μόνο για άσκηση πολιτικής σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων. Εξαιρέσεις υπάρχουν. Μόνο που οι εξαιρέσεις έχουν και κομματική και πολιτική ταυτότητα. Ετσι, οι κομμουνιστές δήμαρχοι σε Νίκαια και Αγιο Παύλο Θεσσαλονίκης τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια ήταν οι μόνοι που «πάγωσαν» τα δημοτικά τέλη ή ακόμα και τα κατήργησαν για άτομα με αναπηρίες, πολύτεκνους και άπορους. Και δεν ήταν καθόλου «ακομμάτιστοι»...

Ας δούμε μερικά παραδείγματα: τι θα κάνει ένας «ακομμάτιστος» όταν το καθεστώς πρόσληψης προσωπικού στους δήμους του δίνει τη δυνατότητα για πρόσληψη συμβασιούχων ή μερικώς απασχολούμενων (σ.σ. το «πέρασαν» από κοινού ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ στην ΚΕΔΚΕ); Θα προχωρήσει στη μονιμοποίηση και πρόσληψη εργατών με σταθερή δουλιά και μισθό ή θα δώσει μισή δουλιά και μισό μεροκάματο; Πώς θα κατασκευάσει έργα όταν η κεντρική διοίκηση δεν του δίνει τους παράνομα παρακρατημένους πόρους; Θα φορολογήσει τους εργαζόμενους ή θα διεκδικήσει, θα παλέψει, θα ξεσηκώσει τους κατοίκους για να δοθεί τελικά λύση;

Ετσι, ερχόμαστε ξανά στο ερώτημα: Υπάρχουν - αυτό που μας λένε - «ακομμάτιστοι» δήμαρχοι που μπορούν να λύσουν ακόμα και τα καθημερινά προβλήματα ή υπάρχουν δήμαρχοι που εφαρμόζουν συγκεκριμένη πολιτική που αυτή - και μόνον αυτή - είναι που μπορεί να λύσει ή να διαιωνίσει τα λαϊκά προβλήματα; Αλήθεια, έχει δει κανείς κάποιον από αυτούς να τοποθετείται στο ζήτημα της Παιδείας; Ναι, την ίδια στιγμή που δάσκαλοι, μαθητές, φοιτητές, σπουδαστές, γονείς, εργάτες, συνδικάτα, βρίσκονται στους δρόμους, εκείνοι που «έπαιζαν» κάθε μέρα στα πρωτοσέλιδα και προβάλλονταν ως «ακομμάτιστοι» και «νικητές» των τοπικών εκλογών, απλά δε λένε τίποτα...

Και γιατί να το κάνουν; Μήπως πρόκειται να συγκρουστούν γι' αυτά τα θέματα; Μήπως πρόκειται να κατέβουν στο δρόμο και να διεκδικήσουν μαζί το λαό; Μήπως πρόκειται να καλέσουν τους «δημότες τους» - όπως τους χαρακτηρίζουν - να κατέβουν στο δρόμο; Λογικά, λοιπόν πράττουν. Παίζουν και αυτοί το ρόλο τους στο να δημιουργούνται αναχώματα στη ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας. Στήνουν παγίδες παρουσιάζοντας οράματα που ταυτίζονται απόλυτα με τις επιδιώξεις των δυνάμεων του δικομματισμού...

Γεράσιμος ΧΟΛΕΒΑΣ

Τα (αν)ασφαλή...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΘΡΑΣΥΤΗΤΑ και την ανοησία του, ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Τζορτζ Μπους, λέει πού και πού καμία αλήθεια. Ετσι, μάθαμε ότι η καταστροφή του Ιράκ αποτελεί «ζωτικής σημασίας θέμα για την ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών».

Δηλαδή, ακούσαμε επισήμως ότι για να αισθάνονται ασφαλείς οι αμερικανικές πολυεθνικές, πρέπει οι χώρες που επιλέγουν να βρίσκονται υπό καθεστώς στρατιωτικής κατοχής. Αλλιώς έχουν ...ανασφάλεια.

Οσο για τις κυβερνήσεις των υπόλοιπων χωρών (μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα) αρκεί για την ώρα να ακολουθούν τις εντολές των ΗΠΑ και να βοηθούν όσο μπορούν στις επιχειρήσεις τους.

Εν ολίγοις, η ελληνική κυβέρνηση αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση αποτελούν παράγοντα ...ασφάλειας για τους Αμερικανούς. Ας παρηγορηθούν με αυτή τη σκέψη και ο Κ. Καραμανλής και ο Γ. Παπανδρέου.

Πάντως, ο Αμερικανός Πρόεδρος παραδέχτηκε ότι δεν του πάνε καλά τα πράγματα στο Ιράκ. Πολλές απώλειες - λέει - και αυτοί οι Ιρακινοί δε λένε να αποδεχτούν την κατάσταση. Προφανώς πρέπει να διαβάσει και λίγο ιστορία...

«ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΝΤΑΙ» πλέον το ούζο και το τσίπουρο ως ελληνικά προϊόντα μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ανακοίνωσαν με περηφάνια οι υπουργοί Γεωργίας της ΕΕ και φυσικά η κυβέρνηση θα το παρουσιάσει ως επιτυχία.

Το πρόβλημα είναι, όμως, ότι κάθε άλλο παρά προστατεύονται και οι ...παραγωγοί των προϊόντων αυτών. Εκτός και είναι μεγάλες εταιρείες εμφιάλωσης ή παρακλάδια ανάλογων πολυεθνικών.

Να θυμίσουμε ότι με παλαιότερο νόμο του ΠΑΣΟΚ, που η σημερινή κυβέρνηση διατηρεί σε ισχύ και ποτέ δεν τον αμφισβήτησε, οι μικροί παραγωγοί φορολογούνται με το ίδιο καθεστώς που φορολογούνται και οι ανώνυμες εταιρείες;

Αλλωστε, αυτό είναι γενικώς το πρόβλημα των Ελλήνων αγροτών (καθώς και όλων των μικρομεσαίων αγροτών) στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Από θεωρίες προστασίας προϊόντων άλλο τίποτε. Κατά τ' άλλα όμως ...οι φτωχοί και μικροί αγρότες θεωρούνται είδος υπό διωγμόν.

Γρηγοριάδης Κώστας

Λογικό και αναπόφευκτο, θα πείτε. Πράγματι έτσι είναι. Ενα μόνο δρόμο ανάπτυξης γνωρίζει ο καπιταλισμός, της καταστροφής των φτωχών και μικρομεσαίων παραγωγών, της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης της παραγωγής σε όλο και λιγότερα χέρια.

Πλημμυρίδα ευθυνών...

Οι τελευταίες μεγάλες καταστροφές στη Μεσσηνία από τις πλημμύρες του περασμένου Σαββάτου έρχονται να προστεθούν σε αυτές της Χαλκιδικής, του Βόλου, της Αργολίδας και άλλων περιοχών της χώρας, επιβεβαιώνοντας, σε διάστημα μόλις δύο εβδομάδων, το εξής: Καμιά περιοχή της χώρας σε βορρά, νότο, ανατολή και δύση, δε διαθέτει ούτε την ελάχιστη δυνατή αντιπλημμυρική προστασία, με αποτέλεσμα ανθρώπινες ζωές, ιδιωτικές και δημόσιες περιουσίες, ανά πάσα στιγμή, να κινδυνεύουν να χαθούν. Οι ευθύνες των χτεσινών και σημερινών κυβερνώντων, όπως και των τοπικών αρχών της επιρροής τους, είναι - όσο κι αν η λέξη ακούγεται βαριά - εγκληματικές, καθώς συνειδητά αφήνουν στο έλεος των πλημμυρών, αλλά και των υπόλοιπων φυσικών φαινομένων, ανθρώπους και περιουσίες. Το τραγικό και συνάμα εξοργιστικό δεν είναι μόνον ότι απουσιάζει οποιοδήποτε σοβαρό έργο αντιπλημμυρικής προστασίας στις προτεραιότητες των κυβερνήσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, αλλά και το γεγονός, πως ενθαρρύνουν με την πολιτική τους, μεταξύ άλλων, το μπάζωμα των ρεμάτων, ενώ δίνουν το ελεύθερο στους κερδοσκόπους της γης, στην αλόγιστη και αυθαίρετη δόμηση.

... και εμπαιγμού

Πάντως, ο νομάρχης Μεσσηνίας, κ. Δράκος, δεν είδε την παραμικρή ευθύνη της πολιτείας και απέδωσε τις καταστροφές στις «ακραίες καταστάσεις», συνεχίζοντας την ...παράδοση όλων των μέχρι σήμερα κυβερνώντων.

Και ο εμπαιγμός δεν έχει τέλος, καθώς τα 500.000 ευρώ, που ανακοίνωσε η Περιφέρεια Πελοποννήσου, θα διατεθούν για την αποκατάσταση ζημιών στα δημόσια έργα, ενώ για τις αποζημιώσεις στους πληγέντες γίνονται... προσπάθειες. Βέβαια, όταν τα κλιμάκια της Νομαρχίας, με επικεφαλής τον κ. Δράκο, επισκέφτηκαν τους πληγέντες, έταξαν βοήθεια «πλούσια» και «άμεση». Με αυτά και με αυτά καθησυχάζουν τον κόσμο μέχρι να φύγουν από τα δύσκολα και, φυσικά, ο κόσμος μένει με ...τις υποσχέσεις στο χέρι.

Το συμπέρασμα; Οταν ο λαός πάψει να φέρεται σαν «δειλός, μοιραίος και άβουλος», τότε θα μπορεί από καλύτερες θέσεις να διεκδικεί αυτά που δικαιούται. Ειδάλλως, το παραμύθι θα συνεχίζεται, είτε με δράκο, είτε όχι, μεταφορικά και κυριολεκτικά...

Πρωτοτυπία... στην τρομοκρατία

Γρηγοριάδης Κώστας

«Επαινος» μεθοδολογίας στην τρομοκράτηση μαθητών πρέπει να απονεμηθεί στο διευθυντή του 5ου Γυμνασίου της Νέας Ιωνίας κ. Ιωάννη Κουρύτα, που βρίσκεται σε κατάληψη. Εντόπισε τους μαθητές που είναι παιδιά μεταναστών και έπαιρνε τηλέφωνο στα σπίτια τους, λέγοντας στους γονείς τους να «μαζέψουν» τα παιδιά τους γιατί πρωτοστατούν στις κινητοποιήσεις. Σε αντίθετη περίπτωση, απειλούσε ο γυμνασιάρχης, θα καλέσει την Αστυνομία. Μάλιστα σε μια περίπτωση έφτασε σε σπίτι μαθητή με περιπολικό και μετέφερε τις απειλές στη μητέρα του μαθητή.

Ας τον έχει υπόψη της, η υπουργός Παιδείας. Είμαστε σίγουροι, ότι η προωθούμενη από την κυβέρνηση «μεταρρύθμιση» έχει απόλυτη ανάγκη από τέτοιους «παιδαγωγούς»...

Υφέρπων φασισμός

Βέβαια απ' όταν ξεκίνησαν οι καταλήψεις στα σχολεία είχε ακουστεί από κάποιους στη Νέα Ιωνία και, μάλιστα, σε επικριτικούς και απειλητικούς τόνους, πως οι αλλοδαποί μαθητές σέρνουν το χορό στις κινητοποιήσεις. Ετσι το περιστατικό στο 5ο Γυμνάσιο έρχεται να επιβεβαιώσει μια υφέρπουσα φασίζουσα νοοτροπία και αντίληψη.

Μάλιστα χτες σημειώθηκε και μικροένταση έξω από το 5ο Γυμνάσιο, όπου οι μαθητές -με τη συμπαράσταση των γονιών τους- υπερασπίστηκαν με ιδιαίτερο σθένος τον αγώνα τους. Παρών ήταν και ο επικεφαλής της «Δημοκρατικής Προοδευτικής Ιωνίας» Παναγιώτης Τσουκαλάς, που τάχθηκε στο πλευρό των μαθητών, ενώ σχολιάζοντας το συγκεκριμένο περιστατικό είπε: «Ως δημοτική παράταξη θα αντιμετωπίσουμε το περιστατικό ως έκφραση του γενικότερου αυταρχισμού που εκδηλώνεται σε βάρος των λαϊκών δικαιωμάτων. Στη Νέα Ιωνία με τις παραδόσεις της προσφυγιάς δεν έχει θέση καμιά εκδήλωση ρατσισμού».

«ΡΑΝΤΕΒΟΥ κάθε Σεπτέμβριο» έλεγε ο χτεσινός πρωτοσέλιδος τίτλος της «Απογευματινής», αναφερόμενος στην προχτεσινή συνάντηση των εκπαιδευτικών με τον Κ. Καραμανλή. Σωστά. Αυτή ήταν και η μόνη δέσμευση του πρωθυπουργού. Μια συνάντηση μαζί του, στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς. Ετσι, για το ποδαρικό, που λένε...

Περήφανοι για τα παιδιά μας

Επιλέγουν εδώ και μέρες να μένουν έξω από τις «στενές» σχολικές αίθουσες και τα αμφιθέατρα μιας Παιδείας κομμένης και ραμμένης στις ανάγκες των λίγων και όχι των δικών τους. Αρνούνται να υιοθετήσουν τα κριτήρια και τις προτεραιότητες με τις οποίες η πλουτοκρατία διαμορφώνει τη γνώση. Αναδεικνύουν τη δύναμη του συντονισμού, στην πάλη για την υπεράσπιση του δίκιου τους. Είναι οι μαθητές και οι φοιτητές, οι εκπαιδευτικοί και οι χιλιάδες άλλοι εργαζόμενοι που τις τελευταίες εβδομάδες διαδηλώνουν στους δρόμους της Αθήνας και των άλλων, μικρών και μεγάλων, πόλεων σε όλη τη χώρα. Με απεργίες, καταλήψεις και άλλες πολύμορφες κινητοποιήσεις, στον αγώνα για το δικαίωμα σε μόρφωση ουσιαστική. Με τις ταξικές δυνάμεις να παλεύουν να βαθύνει το περιεχόμενο του αγώνα, να γίνει υπόθεση κάθε εργάτη και υπάλληλου η πάλη για μια Παιδεία των λαϊκών αναγκών.

Ξεχωριστό ρόλο σ' αυτό τον αγώνα έχουν οι νέοι εκείνοι που βρίσκονται αντιμέτωποι με λυσσαλέες προσπάθειες κατασυκοφάντησης και τρομοκρατίας, από εκείνους που με κάθε τρόπο επιδιώκουν να τους εγκλωβίσουν στην απραξία και το συμβιβασμό. Παιδιά που αντιστέκονται σε όσους θέλουν να παραδώσουν τα σχολεία στους ίδιους που λεηλατούν το δικαίωμα των γονιών τους στο μεροκάματο, στη σύνταξη, στην περίθαλψη. Και στα 13, στα 16, τα 18 τους χρόνια, δυναμώνουν έναν αγώνα αληθινό και ουσιαστικό, απ' αυτούς που μπορούν να γίνουν μόνο στους δρόμους, για την Παιδεία που έχουν ανάγκη τα λαϊκά στρώματα. Τονίζουν με τη στάση τους πως δεν αρκεί απλά να κάθεται κανείς στο θρανίο για «να γίνει άνθρωπος», για «να πάει μπροστά». Γιατί υπάρχουν κρίσιμα ερωτήματα που γυρεύουν απαντήσεις τώρα: Τι γνώσεις παράγονται; Σε ποιον παρέχονται; Με ποιον σκοπό; Για το συμφέρον ποιανού;

Είναι τα παιδιά, άλλα μικρότερα κι άλλα μεγαλύτερα, που απορρίπτουν το στείρο θυμό για την κατάντια του σχολείου και του πανεπιστημίου. Αρνούνται να μείνουν άπραγα στην οικονομική αιμορραγία την οποία συνεπάγεται για την οικογένειά τους η ιδιωτικοποίηση της Παιδείας. Ωριμάζουν μέσα στο καμίνι της συλλογικής πάλης και, μέσα από την περιφρούρηση της κατάληψης, τη γενική συνέλευση, από την άσκηση κριτικής, διδάσκουν και διδάσκονται πως ο ατομικισμός, που καλομελετημένα τους πλασάρει το σύστημα, δεν ωφελεί ούτε τον έναν, ούτε τους πολλούς.

Είναι τα ίδια παιδιά που, σε πείσμα όσων σήμερα τους αφαιρούν το δικαίωμα στην ολόπλευρη μόρφωση και αύριο θα τα αναγκάζουν να δουλεύουν μέχρι τα 70 για ένα κομμάτι ψωμί, επιλέγουν τη σύγκρουση και όχι τη συναίνεση. Σ' αυτά τα παιδιά, δε σφίγγουμε απλά το χέρι. Συστρατευόμαστε στο πλευρό τους με περηφάνια. Γιατί διαψεύδουν όσους πασχίζουν να πείσουν ότι η νεολαία είναι «καμένο χαρτί», ότι «δεν ενδιαφέρεται για τίποτα», «δεν κάνει τίποτα». Είναι τα παιδιά που κάνουν τους αγώνες τους λίπασμα για κάθε επόμενη αναμέτρηση με τις δυνάμεις που υπηρετούν το κεφάλαιο.