ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΘΡΑΣΥΤΗΤΑ και την ανοησία του, ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Τζορτζ Μπους, λέει πού και πού καμία αλήθεια. Ετσι, μάθαμε ότι η καταστροφή του Ιράκ αποτελεί «ζωτικής σημασίας θέμα για την ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών».

Δηλαδή, ακούσαμε επισήμως ότι για να αισθάνονται ασφαλείς οι αμερικανικές πολυεθνικές, πρέπει οι χώρες που επιλέγουν να βρίσκονται υπό καθεστώς στρατιωτικής κατοχής. Αλλιώς έχουν ...ανασφάλεια.

Οσο για τις κυβερνήσεις των υπόλοιπων χωρών (μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα) αρκεί για την ώρα να ακολουθούν τις εντολές των ΗΠΑ και να βοηθούν όσο μπορούν στις επιχειρήσεις τους.

Εν ολίγοις, η ελληνική κυβέρνηση αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση αποτελούν παράγοντα ...ασφάλειας για τους Αμερικανούς. Ας παρηγορηθούν με αυτή τη σκέψη και ο Κ. Καραμανλής και ο Γ. Παπανδρέου.

Πάντως, ο Αμερικανός Πρόεδρος παραδέχτηκε ότι δεν του πάνε καλά τα πράγματα στο Ιράκ. Πολλές απώλειες - λέει - και αυτοί οι Ιρακινοί δε λένε να αποδεχτούν την κατάσταση. Προφανώς πρέπει να διαβάσει και λίγο ιστορία...

«ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΝΤΑΙ» πλέον το ούζο και το τσίπουρο ως ελληνικά προϊόντα μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ανακοίνωσαν με περηφάνια οι υπουργοί Γεωργίας της ΕΕ και φυσικά η κυβέρνηση θα το παρουσιάσει ως επιτυχία.

Το πρόβλημα είναι, όμως, ότι κάθε άλλο παρά προστατεύονται και οι ...παραγωγοί των προϊόντων αυτών. Εκτός και είναι μεγάλες εταιρείες εμφιάλωσης ή παρακλάδια ανάλογων πολυεθνικών.

Να θυμίσουμε ότι με παλαιότερο νόμο του ΠΑΣΟΚ, που η σημερινή κυβέρνηση διατηρεί σε ισχύ και ποτέ δεν τον αμφισβήτησε, οι μικροί παραγωγοί φορολογούνται με το ίδιο καθεστώς που φορολογούνται και οι ανώνυμες εταιρείες;

Αλλωστε, αυτό είναι γενικώς το πρόβλημα των Ελλήνων αγροτών (καθώς και όλων των μικρομεσαίων αγροτών) στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Από θεωρίες προστασίας προϊόντων άλλο τίποτε. Κατά τ' άλλα όμως ...οι φτωχοί και μικροί αγρότες θεωρούνται είδος υπό διωγμόν.

Λογικό και αναπόφευκτο, θα πείτε. Πράγματι έτσι είναι. Ενα μόνο δρόμο ανάπτυξης γνωρίζει ο καπιταλισμός, της καταστροφής των φτωχών και μικρομεσαίων παραγωγών, της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης της παραγωγής σε όλο και λιγότερα χέρια.