ΤΟ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ» ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ: «Αναρωτιέμαι καμιά φορά τι απέγινε η Αριστερά με την οποία μεγαλώσαμε και μάθαμε να σκεπτόμαστε πολιτικά (...) ήταν μια Αριστερά κοσμοπολίτικη που προσπαθούσε να έχει πρόταση για όλα τα μεγάλα ζητήματα (...) πολλοί την ειρωνεύονταν πως επρόκειτο για το "οικοτροφείο της αστικής τάξης", μια καθώς πρέπει Αριστερά (...) ενδεχομένως, αν και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως από τους κόλπους της βγήκαν άνθρωποι που τουλάχιστον απεχθάνονταν το λαϊκισμό, τις ακρότητες και είχαν μιαν αίσθηση ευθύνης απέναντι στην κοινωνία (...) ξαναδιαβάζω καμιά φορά ένα κείμενο του 1974, τους "Στόχους του Εθνους", που είχε γράψει ο Λεωνίδας Κύρκος μαζί με άλλες προσωπικότητες(...) συναίνεση στην εξωτερική πολιτική, παιδεία, υγεία, αναδιοργάνωση του κράτους, επαναπροσδιορισμός του ρόλου των δημοσίων υπαλλήλων, ό,τι ζητάει η ελληνική κοινωνία 32 χρόνια μετά βρίσκεται σε αυτό το κείμενο. Γιατί δεν επικράτησε αυτή η λογική; Ο Κύρκος έχει τη δική του απάντηση: "γιατί επικράτησε η λογική της κάθετης αντιπαράθεσης" (...) ένα κομμάτι της αριστεράς σήμερα προσχώρησε στο όραμα του νεοέλληνα που έχει προσκολληθεί σε μια μυθική Ελλάδα σοβιετικού τύπου, ενός νεοέλληνα που θέλει να υπερασπισθεί το χθες και να βολευτεί στο δημόσιο ή τον συνδικαλισμό» (ο Αλέξης Παπαχελάς στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»).

ΚΑΙ Ο ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ» ΓΑΛΛΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ: «Στις εκλογές του 2001, οι υποψήφιοι μιλούσαν για ασφάλεια και για τρομοκρατία. Αυτή τη φορά μιλούν για ενοίκια, σχολεία, τριανταπεντάωρο, ακρίβεια, ξεσπιτωμένους, παραιτημένους, άεργους, ξεπεσμένους. Πέρα από τις κλασικές κοινωνικές τάξεις που είχε μάθει (μεσαίες τάξεις, εργάτες, υπάλληλοι κλπ.) η Γαλλία ανακαλύπτει καινούριους όρους για να περιγράψει το αόρατο πρόσωπό της: τόπος κατοικίας, χρώμα επιδερμίδας, υγεία, συνθήκες εργασίας και είδος εργασίας (...) το "Παρατηρητήριο των ανισοτήτων" διαπιστώνει πως για να ανήκει στο 10% των Γάλλων που αισθάνονται οικονομική ασφάλεια, ένα ζευγάρι πρέπει να έχει μηνιαίο εισόδημα τουλάχιστον 4.077 ευρώ μετά φόρων. Και πως οι πιο εύπορες τάξεις ζουν ολοένα και περισσότερα χρόνια από τους εργάτες (...) Terra ingognita παραμένουν τα γαλλικά προάστια. Τι έχει αλλάξει ένα χρόνο μετά την έκρηξή τους; (...) Τίποτα δεν έχει αλλάξει, είπε στη συνάντηση που έγινε τις προάλλες ένας δημοσιογράφος του Φρανς Μπλε: "ένα τείχος του Βερολίνου χωρίζει ακόμη τα προάστια από το κέντρο του Παρισιού"» (ο Ρούσσος Βρανάς στα «ΝΕΑ»).