«Στην Ελλάδα δεν υπάρχει κοινωνικός πόλεμος», αποφάνθηκε με πάσα σοβαρότητα ο Γ. Παπακωνσταντίνου και για ακόμα μια φορά ψεύδεται συνειδητά και παρουσιάζει την πραγματικότητα με το κεφάλι κάτω. «Δεν φοβάμαι για κοινωνική έκρηξη. Θα υπάρχουν κι άλλες κοινωνικές αντιδράσεις, για παράδειγμα ενέργειες για τη μη πληρωμή των διοδίων ή άλλες. Οι ενέργειες αυτές είναι αδιέξοδες. Οι αντιδράσεις αυτές δεν είναι μαζικές και αντιπροσωπευτικές της άποψης που έχει ο κόσμος. Δεν υπάρχει κοινωνικός πόλεμος στην Ελλάδα. Πολλά ΜΜΕ δεν το έχουν καταλάβει ακόμη», ισχυρίζεται ο υπουργός Οικονομικών σε συνέντευξή του στη γαλλική οικονομική εφημερίδα «Les Echos». Αυτό που είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση είναι ότι η πλουτοκρατία, η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου από κοινού με τους ξένους συμμάχους τους (ΕΕ, ΔΝΤ) έχουν κηρύξει και διαρκώς κλιμακώνουν ένα χωρίς προηγούμενο πόλεμο κατά του λαού και των δικαιωμάτων του. Χρησιμοποιούν την κρίση ως ευκαιρία για να σαρώσουν ό,τι έχει απομείνει από τα εργασιακά και λαϊκά δικαιώματα, ακριβώς για να μειώσουν δραστικά την τιμή της εργατικής δύναμης ώστε να διασφαλίσουν την εσαεί κερδοφορία των μονοπωλίων. Πρόκειται βέβαια για έναν καθαρά ταξικό πόλεμο, το χαρακτήρα του οποίου συνειδητά επιχειρούν με κάθε τρόπο να συσκοτίσουν η κυβέρνηση και ο υπουργός Οικονομικών επιστρατεύοντας πληθώρα ψεμάτων και ιδεολογημάτων, όπως ότι πρόκειται για τη διάσωση της χώρας από τη χρεοκοπία, για την αντιμετώπιση των ελλειμμάτων και του χρέους, κ.ο.κ. Το ζητούμενο λοιπόν είναι πότε ο λαός θα απαντήσει με πόλεμο στον πόλεμο της πλουτοκρατίας.
Η έγνοια του ΣΕΒ
Σε «εθνικό» ζήτημα μετατρέπουν οι μεγαλοβιομήχανοι τη λήψη σκληρών αντιλαϊκών μέτρων και την καθυπόταξη σε αυτές τις επιλογές των θυμάτων τους, των εργαζόμενων και των λαϊκών στρωμάτων, που με την απαξίωση της δικής τους θέσης στην κοινωνία «αιμοδοτούν» το μεγάλο κεφάλαιο και τους συμμάχους του.
Ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δ. Δασκαλόπουλος, δεν κουράζεται να καλεί την κυβέρνηση να εφαρμόσει απαρέγκλιτα τη σκληρή πολιτική και να απειλεί τα θύματά της με ακόμη χειρότερα μέτρα, εάν δεν υποταχθούν.
Ετσι, φοβούμενος προφανώς ότι η κυβερνητική προπαγάνδα περί των θετικών, για τη χώρα, αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ενδέχεται να πυροδοτήσει θετικές προσδοκίες που θα δυσκολέψουν την «αφαίμαξη» της εργατικής τάξης, έσπευσε να σημειώσει ότι δεν πρέπει να δημιουργούνται αυταπάτες, η χώρα καλείται να «τηρήσει απαρέγκλιτα ένα δρακόντειο χρονοδιάγραμμα στόχων και μέτρων».
Ακόμη περισσότερο, επισήμανε ότι η πρόβλεψη για αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους δείχνει πως δεν αποκλείεται «η αποτυχία της προσπάθειας αλλαγής στην Ελλάδα», για να καταλήξει ότι η κυβέρνηση πρέπει να αποδειχθεί πεπεισμένη και ικανή να υλοποιήσει την αλλαγή.
Και είναι σίγουρο, απ' όλα αυτά, ότι το κεφάλαιο έχει να κερδίσει πολλά, εάν επιβληθούν τα προβλεπόμενα δυσβάσταχτα βάρη στο λαό, ο οποίος έχει καταδικαστεί σε μόνιμη μιζέρια. Οπως σίγουρη και δεδομένη είναι η αμφιβολία του ότι θα βρεθεί κυβέρνηση που θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τη λαϊκή αντίδραση.
Γι' αυτό ο ΣΕΒ συντηρεί τις προειδοποιήσεις του και δημόσια, προκειμένου να συνεισφέρει κι αυτός στην αντιμετώπιση του λαού. Το μήνυμα προς την πολιτική εξουσία είναι, τελικά, ένα και μόνο: Τσακίστε χωρίς έλεος κάθε αντίδραση. Πριν ξεσπάσει κάποιο «τσουνάμι» αμφισβήτησης και ανατροπής.
Δεν υπάρχει φιλολαϊκή ΕΕ
«Η κυβέρνηση Σόκρατες τα έκανε όλα σωστά, σύμφωνα με τις υποδείξεις των ειδικών της ΕΕ και αλλού. Υιοθέτησε ένα πρωτοφανές πρόγραμμα περικοπών με όλα τα συστατικά της συνταγής: πάγωμα συντάξεων, καθήλωση και μείωση μισθών, περιορισμός δαπανών, περιοριστική εργασιακή νομοθεσία, αύξηση του ΦΠΑ κ.ά. Καμία κυβέρνηση δεν θα τολμούσε να επιβάλει τέτοιου είδους μέτρα στη Γερμανία. Ερχεται ωστόσο η στιγμή που οι πολίτες (...) αρνούνται να συμπράξουν με τους κυβερνώντες. Ερχεται η στιγμή που ο κόμπος φτάνει στο χτένι». Το εκτενές απόσπασμα από την ανάλυση της «Ντόιτσε Βέλε» δείχνει καθαρά την ανησυχία που υπάρχει σε κύκλους της γερμανικής πλουτοκρατίας για την αναμενόμενη λαϊκή αντίδραση στην εφαρμοζόμενη βάρβαρη πολιτική, που μόνο τα χειρότερα υπόσχεται στους λαούς. Πράγματι, η σοσιαλιστική κυβέρνηση Σόκρατες, όπως και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, έχουν πάρει τα πλέον άγρια αντιλαϊκά μέτρα, δίχως ή με μνημόνιο με την τρόικα (ΕΕ-ΔΝΤ), αλλά κανένα φως στο βάθος του τούνελ και καμία ελπίδα δεν μπορούν να «πουλήσουν» στο λαό, που βουλιάζει ολοένα και πιο βαθιά στην φτώχεια και την εξαθλίωση. Δεν πρόκειται βέβαια να κάνουν πίσω, ακόμα και αν «θυσιαστούν» οι κυβερνήσεις που εφαρμόζουν τα βάρβαρα μέτρα. «Οποια και αν είναι η κυβέρνηση στην Πορτογαλία θα πρέπει να αναλάβει να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της προηγούμενης», ήταν το σαφέστατο μήνυμα που έστειλαν Μέρκελ και Μπαρόζο μετά τη σύνοδο κορυφής της ΕΕ. Δεν υπάρχει λοιπόν φιλολαϊκή διέξοδος εντός της ΕΕ και της στρατηγικής που εφαρμόζει προς όφελος των μονοπωλίων. Μόνο αποδέσμευση από τηνΕΕ και ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.
Ιμπεριαλιστικός και άδικος πόλεμος
Ο άδικος πόλεμος στη Λιβύη φέρνει στην επιφάνεια όλο το πλέγμα των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και αντιθέσεων, θέτει επί τάπητος την ευρύτερη ιμπεριαλιστική στρατηγική και την ελληνική εμπλοκή, ξεγυμνώνει την ίδια τη φύση του καπιταλιστικού συστήματος, που, ειδικά σε συνθήκες παγκόσμιας κρίσης του, δείχνει την πιο επιθετική και απάνθρωπη μορφή του. Πίσω από τις διακηρύξεις των επιτιθεμένων περί αποκατάστασης δήθεν της δημοκρατίας και αποφυγής μιας «ανθρωπιστικής κρίσης», κρύβεται η πρεμούρα τους να βάλουν στο χέρι τα πετρέλαια της Λιβύης, υποβοηθώντας την αναρρίχηση στην εξουσία ενός άλλου καθεστώτος από αυτό του Καντάφι, που έκανε έως τώρα τη δουλειά τους.
Ο καπιταλισμός κουβαλάει μαζί του τον πόλεμο, σ' όλο το διάβα της ιστορικής του εξέλιξης, επειδή σ' αυτόν εμπεριέχονται οι αιτίες του: Η ταξική εκμετάλλευση, οι ανταγωνισμοί για το μοίρασμα της λείας ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές, η αναζήτηση νέων διεξόδων για να επενδυθούν συσσωρευμένα κεφάλαια, ιδιαίτερα σε συνθήκες παγκόσμιας και συγχρονισμένης κρίσης. Το ίδιο συμβαίνει τώρα και στη Λιβύη. Το καθεστώς Καντάφι, που υπηρέτησε για δεκαετίες την ίδια αντιλαϊκή στρατηγική με τους σημερινούς του αντιπάλους, αναζήτησε νέες συμμαχίες στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική σκακιέρα, με δέλεαρ τον ορυκτό πλούτο της χώρας. Οι εύθραυστες ισορροπίες στην περιοχή διαταράχθηκαν. Οι καπιταλιστικές χώρες, που βρέθηκαν μπροστά στον κίνδυνο να μείνουν πίσω στην κούρσα του ανταγωνισμού για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών, μπήκαν μπροστά για την οργάνωση της επέμβασης σε βάρος του λαού της Λιβύης.
Οι κολεγιές που διαμορφώνονται με αιχμή τον πόλεμο είναι η άλλη όψη των αντιθέσεων, που οξύνονται και αποτελούν πρόπλασμα για μελλοντικές εστίες φωτιάς στην περιοχή μας. Σε κάθε περίπτωση, χαμένος ήταν και παραμένει ο λαός της Λιβύης. Από τη σκοπιά των δικών του συμφερόντων, ο πόλεμος είναι πέρα για πέρα άδικος. Αλλωστε, το «αίτημα» - πρόσχημα στις ισχυρότερες ιμπεριαλιστικές χώρες να επέμβουν το κατέθεσε μια ισχυρή μερίδα της αστικής τάξης στη Λιβύη, η οποία κάθε άλλο παρά φιλολαϊκές προθέσεις έχει, σε ό,τι αφορά την επόμενη μέρα του πολέμου. Οι επίσημοι συνομιλητές της Συμμαχίας, που αυτές τις μέρες πνίγουν στο αίμα τη Λιβύη, είναι πρώην στελέχη της κυβέρνησης Καντάφι, δοκιμασμένα στην άσκηση της φιλομονοπωλιακής πολιτικής στη χώρα τους.
Η διαμόρφωση της πολιτικής κατάστασης στη Λιβύη είναι αποκλειστικό δικαίωμα και υποχρέωση του λαού της. Καθορίζεται από τους συσχετισμούς στο εθνικό πεδίο και καμιά άλλη δύναμη δεν έχει το δικαίωμα να επέμβει. Πραγματική διέξοδο για το λαό μπορεί να δώσει μόνο μια πολεμική ανταπάντηση στον κατακτητή ιμπεριαλιστή, αλλά και εναντίον της κυρίαρχης τάξης της Λιβύης, χωρίς στο ελάχιστο να υποτιμάται η σημασία της αντίστασης στην ιμπεριαλιστική εισβολή. Ο δίκαιος πόλεμος σήμερα, για να έχει θετική έκβαση, πρέπει να συνδυάζεται με την πάλη κατά της εγχώριας αστικής τάξης και κατά του ξένου ιμπεριαλιστή. Για να γίνει ο λαός πραγματικός αφέντης στον τόπο του, ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει.
Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ
Σκάρτες σοσιαλδημοκρατικές «αξίες»...
Γρηγοριάδης Κώστας
ΤΟ ΑΚΟΥΣΑΜΕ και αυτό χτες από τον αναπληρωτή υπουργό Αμυνας, Παναγιώτη Μπεγλίτη. Δε γίνεται - είπε - να είσαι «αριστερός» και να μην είσαι με ...το ΝΑΤΟ!
Διότι ένας «αριστερός» οφείλει να καταλαβαίνει πως πρέπει να είσαι «μέσα» στις εξελίξεις και ο μόνος τρόπος να είσαι «μέσα» στις εξελίξεις είναι να είσαι «μέσα» στο ΝΑΤΟ.
Ασχέτως που οι ... εξελίξεις είναι οι επεμβάσεις και οι βομβαρδισμοί εναντίον λαών, οι στρατοί κατοχής, η υπόθαλψη εμφυλίων και όλα τα σχετικά κατορθώματα της «συμμαχίας».
Ετσι, για να έχουμε μια καλύτερη ιδέα σχετικά με το τι εννοούν «αριστερά», «κεντροαριστερά» και όλα τα σχετικά.
ΔΙΥΠΟΥΡΓΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ για τη «στήριξη της απασχόλησης» συγκάλεσε χτες ο πρωθυπουργός όπου αποφάσισαν ότι πρέπει να εστιάσουν την προσοχή τους στις «ενεργητικές πολιτικές»...
Τώρα πώς οι ενεργητικές πολιτικές αποτελούν «στήριξη της απασχόλησης» μόνο αυτοί το ξέρουν.
Γιατί όταν τα μέτρα που - προφανώς - θα ληφθούν θα είναι επιδότηση ασφαλιστικών εισφορών, κοινοτικά προγράμματα για μερικώς απασχολούμενους και προγράμματα μαθητείας ο μόνος που στηρίζεται είναι ...οι επιχειρήσεις.
Αυτές θα πάρουν το «ζεστό χρήμα» και στη συνέχεια θα απολύσουν εργαζόμενους για να τους αντικαταστήσουν με επιδοτούμενους συμβασιούχους, ανασφάλιστους μαθητευόμενους ή ό,τι άλλο σκαρφιστούν οι κυβερνώντες.
Παπαγεωργίου Βασίλης
Εάν αυτό λέγεται «καταπολέμηση της ανεργίας» ε, τότε κι ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ...σοσιαλιστής που αντιμάχεται τον «εργασιακό μεσαίωνα».
ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΗ Η ΕΠΙΛΟΓΗ της 1ης Απριλίου για την καταβολή του δώρου του Πάσχα στους συνταξιούχους του ΟΓΑ. Επιτέλους η κυβέρνηση έκανε μία συμβολική πράξη ανάλογη με την πολιτική της.
Γιατί, βέβαια, όταν αυτές οι πενιχρές παροχές αποκαλούνται δώρο μόνο για κοροϊδία και ψέματα μπορεί να μιλήσει κανείς.
Πυλώνας της πλουτοκρατίας
Γρηγοριάδης Κώστας
Οταν ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ χαρακτηρίζει «θετικές» τις αποφάσεις της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, που σαρώνουν ό,τι έχει απομείνει από τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα και καταδικάζουν σε διαρκή μείωση την τιμή της εργατικής δύναμης, είναι απόλυτα φυσιολογικό και αναμενόμενο να βάζει πλάτες για να εφαρμοστούν οι χαριστικές ρυθμίσεις σε βάρος των ασφαλιστικών ταμείων. Ο Γ. Παναγόπουλος είπε ότι η ρύθμιση επιχειρείται με «το πιστόλι στον κρόταφο των εργαζομένων, με το πιστόλι στον κρόταφο των ασφαλιστικών ταμείων», αλλά ολόκληρη η αλήθεια είναι ότι το πιστόλι το κρατάει και το χέρι των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ. Ο ίδιος ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ επικρότησε την εφαρμογή της χαριστικής για τους μεγαλοοφειλέτες ρύθμισης ως «έσχατο μέσο» και στο όνομα της αντιμετώπισης της «κρίσης ρευστότητας» των ασφαλιστικών ταμείων. Πρόκειται, βέβαια, για την ίδια λογική που καθόρισε τη στάση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ απέναντι στα βάρβαρα μέτρα του μνημονίου, τα οποία ουσιαστικά αποδέχθηκε ως αναπόφευκτα στο όνομα της αντιμετώπισης της «κρίσης του χρέους» και της «διάσωσης της πατρίδας». Πρόκειται για την ίδια λογική που αποδέχεται τις επιχειρησιακές συμβάσεις και τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης στο όνομα της «διάσωσης των επιχειρήσεων», κ.ο.κ. Το συμπέρασμα για ακόμα μια φορά είναι ένα: Οι εργαζόμενοι πρέπει να γυρίσουν αποφασιστικά την πλάτη τους στους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ που αποδεικνύονται στην περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης σταθερός πυλώνας της πλουτοκρατίας.
Η περιουσία των Ταμείων στο στόχαστρο
Την περιουσία των Ταμείων έχει βάλει στο μάτι η κυβέρνηση προκειμένου να καλύψει τις δημοσιονομικές ανάγκες για τα 50 δισ. ευρώ που έχει σαν στόχο στα πλαίσια εφαρμογής του Μνημονίου. Οπως είπε σε δηλώσεις του ο αναπληρωτής υπουργός Εργασίας, Γ. Κουτρουμάνης, μέσα στις επόμενες μέρες θα ανακοινωθεί το σχέδιο αξιοποίησης της περιουσίας των ασφαλιστικών ταμείων. Αν και όπως υποστήριξε η αξιοποίηση αυτή δεν συνδέεται άμεσα με την κάλυψη των 50 δισ. ευρώ, εντούτοις ανέφερε ότι «...κατά έμμεσο τρόπο και εδώ θα υπάρξει μια συμμετοχή των Ταμείων, γιατί τα Ταμεία επιχορηγούνται από το κράτος, κατά συνέπεια όσο καλύτερα αξιοποιούν την περιουσία τους, τόσο λιγότερα χρειάζονται από το κράτος». Με δυο λόγια η κυβέρνηση προαναγγέλει παραπέρα μείωση της κρατικής επιχορήγησης προς την Κοινωνική Ασφάλιση, για να «ελαφρύνει» τον κρατικό προϋπολογισμό τα επόμενα χρόνια. Η επιχορήγηση που θα κοπεί θα αναζητηθεί στην λεγόμενη αξιοποίηση της περιουσίας των ταμείων δηλαδή σε νέο κύκλο τζογαρίσματος στις αγορές, αλλά και σε άλλες μορφές αξιοποίησης από ιδιωτικά συμφέροντα.
«Αξίες» του ιμπεριαλισμού
Κάθε άλλο παρά «αντιβαίνουν τις αξίες του αμερικανικού στρατού» οι μισθοφόροι στρατιώτες που χρόνια τώρα σφάζουν το λαό του Αφγανιστάν και, μάλιστα, αρέσκονται να απαθανατίζουν τις ασύλληπτες για τον ανθρώπινο νου φρικαλεότητες που διαπράττουν. Οι πεζοναύτες της «ομάδας θανάτου», που σκότωναν ό,τι κινούνταν στην επαρχία Κανταχάρ του Αφγανιστάν και φωτογραφίζονταν στη συνέχεια με τα διαμελισμένα θύματά τους, ήταν ακριβώς αυθεντικοί εκφραστές και εκτελεστές των αξιών του αμερικανικού στρατού. Το ομολόγησε άλλωστε ένας από τους στρατιώτες: «Το σχέδιο ήταν να σκοτώνουμε ανθρώπους», είπε, και αυτή ακριβώς είναι η υπέρτατη αξία των ιμπεριαλιστών. Η επιβολή διά πυρός και σιδήρου των σχεδίων τους προκειμένου να αρπάξουν και λεηλατήσουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές σε όποια χώρα του πλανήτη επιθυμούν. Η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία για τις μηχανές του θανάτου, δηλαδή για το μισθοφορικό στρατό των ιμπεριαλιστών, όπως γενικότερα δεν έχει για τα μονοπώλια. Δεν υπάρχουν «ακραίες συμπεριφορές» σε ένα στρατό κατοχής γιατί απλά οι φρικαλεότητες, όπως αυτές που εμφανίζονται στις φωτογραφίες και τα βίντεο με τους Αμερικανούς στρατιώτες σε βάρος των αμάχων, είναι ο κανόνας και το μέσο για να επιτευχθεί ο αντικειμενικός στόχος: Η κατατρομοκράτηση και καθυπόταξη του λαού. Αλλωστε, δεν υπάρχει ιμπεριαλιστικός πόλεμος και μάχη που να μην έχουν αποκαλυφθεί παρόμοιες φρικαλεότητες, αλλά πάντοτε επαναλαμβάνονται. Η συγνώμη που ζήτησε ο αμερικανικός στρατός μόνο ως θρασύτατη πρόκληση μπορεί να εκληφθεί. Η μόνη λύση είναι οι λαοί να ξεσηκωθούν και να τσακίσουν τον ιμπεριαλισμό.
Η... «πραγματική οικονομία»
Ορισμένοι, ασκώντας υποτίθεται κριτική στην πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ανακαλύπτουν αντιφάσεις στην τακτική της συστηματικής οικονομικής στήριξης των τραπεζών, σε σχέση με την τάχα λειψή χρηματοδότηση και χορήγηση πόρων προς την ...«πραγματική οικονομία». Τέτοιες ενστάσεις προβάλλονται από στελέχη του ΠΑΣΟΚ, από τη ΝΔ, το ΛΑ.Ο.Σ. και το ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για μια εντελώς επιφανειακού χαρακτήρα κριτική, η οποία όχι μόνο δεν αμφισβητεί την ουσία της αντιδραστικής - αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης, αλλά στην ουσία προβάλλει ξεπερασμένες δοξασίες της πολιτικής οικονομίας των αστών για το χαρακτήρα και το περιεχόμενο της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού. Πώς αποδεικνύεται αυτό;
Πρώτον: Η οικονομική κρίση δεν προήλθε επειδή οι επιχειρήσεις έμειναν από ρευστό, αλλά εξαιτίας της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων, με αποτέλεσμα τα μεγαλύτερα από το παρελθόν κεφάλαια που διαθέτουν οι καπιταλιστές - και στις τράπεζες και στους άλλους κλάδους της οικονομίας - να μην εξασφαλίζουν στους κατόχους τους ικανοποιητική κερδοφορία. Οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί: Το ενεργητικό του συνόλου των μεγάλων επιχειρήσεων στη χώρα, από 680 δισ. ευρώ το 2007, εκτοξεύθηκε στα 832 δισ. ευρώ το 2009. Οταν μέσα σε τρία χρόνια, τα περιουσιακά στοιχεία - κεφάλαια των επιχειρήσεων αυξάνονται κατά 52%, τότε ζητούμενο δεν είναι η χρηματοδότηση.
Δεύτερον: Οταν, στις σύγχρονες συνθήκες, μιλάμε για το κεφάλαιο και τους εκπροσώπους του, είναι λάθος να κάνουμε αυστηρές οριοθετήσεις ανάμεσα στο τραπεζικό, στο βιομηχανικό, στο εμπορικό ή στο εφοπλιστικό κεφάλαιο. Ο βαθμός της συγκέντρωσης των κεφαλαίων και της συγκεντροποίησης της παραγωγής είναι ήδη τόσο υψηλός, που οι τράπεζες κατέχουν τεράστια πακέτα μετοχών σε επιχειρήσεις, επιχειρήσεις έχουν στην κατοχή τους χαρτοφυλάκια τραπεζών, εφοπλιστές διαθέτουν τράπεζες κ.ο.κ.
Τρίτον: Είναι τουλάχιστον πρόκληση και αέρας στα πανιά του μεγάλου κεφαλαίου, να μιλάει στις μέρες μας κάποιος για πρόβλημα χρηματοδότησης της «πραγματικής οικονομίας» και να εννοεί ότι υποχρηματοδοτούνται οι μεγάλες επιχειρήσεις. Μα όσα μέτρα περιλαμβάνονται στη λίστα της κυβερνητικής πολιτικής, όλα, μηδενός εξαιρουμένου, προβλέπουν την αφαίμαξη και το τσάκισμα των λαϊκών στρωμάτων, μόνο και μόνο για να ορθοποδήσουν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι. Τα συνεχώς διευρυνόμενα οικονομικά κίνητρα, η χρηματοδότηση των θέσεων εργασίας, η πληρωμή των εργοδοτικών εισφορών από τα δημόσια ταμεία, οι πρωτοφανείς φοροαπαλλαγές, οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, οι επιχειρηματικές συμβάσεις, η απελευθέρωση των απολύσεων, όλα αυτά τι είναι; Δεν είναι μόνο χρηματοδότηση, ούτε απλά οικονομική ενίσχυση. Είναι αλλαγές στρατηγικού χαρακτήρα για το κεφάλαιο, αναδιαρθρώσεις που φέρνουν τα πάνω κάτω στην κοινωνία, με αποκλειστικό κριτήριο τη στήριξη της ...«πραγματικής οικονομίας».
Το γεγονός ότι η λεγόμενη «πραγματική οικονομία» δεν αντιδρά, δεν έχει καμιά σχέση με τις αιτιάσεις όσων διαπιστώνουν ...διακρίσεις στη στάση της κυβέρνησης απέναντι σε τράπεζες και επιχειρήσεις. Συνδέεται αποκλειστικά με την ύπαρξη της οικονομικής κρίσης του συστήματος, το οποίο προσπαθεί αγωνιωδώς να ισορροπήσει μέσα από τις διαδικασίες της ελεγχόμενης καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων, σε επίπεδα που να προσφέρουν και πάλι υψηλά κέρδη. Καταστροφή, πρώτα και κύρια της εργατικής δύναμης, με τα αντιλαϊκά «πακέτα» να εναλλάσσεται το ένα μετά το άλλο. Μια διαδικασία, όμως, που μαζί με την καταστροφή, για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, φέρνει με ορμητικό τρόπο στην επικαιρότητα την ανάγκη της ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος συνολικά, ώστε να απαλλαγούμε και από την επιθετικότητα του κεφαλαίου και από τις κρίσεις που προκαλεί.
Feeds
