Μπορεί στον ΣΥΡΙΖΑ να γίνεται το «έλα να δεις», αλλά ο ρόλος του δεν αλλάζει στην υπεράσπιση στρατηγικών επιλογών του κεφαλαίου και στο ξέπλυμα βασικών προσανατολισμών της ΕΕ. Οπως η «στρατηγική αυτονομία», για την οποία πολύς λόγος γίνεται το τελευταίο διάστημα από αστικές δυνάμεις όλου του πολιτικού φάσματος. «Διαμαρτυρήθηκε» λοιπόν η Ρένα Δούρου ότι «χωρίς στρατηγική αυτονομία, χωρίς ισχυρή Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας, εξαρτημένη από τις ΗΠΑ και το NATO, η ΕΕ δεν μπορεί να πάρει σοβαρές ειρηνευτικές πρωτοβουλίες». Το τερμάτισε το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ! Αποθεώνει τη «στρατηγική αυτονομία» της ΕΕ, που σημαίνει να γίνει πιο επιθετική «μέσα και έξω» για να υπερασπίσει τα συμφέροντα των μονοπωλίων της στον ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ και την Κίνα. Πίσω από τη «στρατηγική αυτονομία» κρύβονται η ένταση της αντιλαϊκής - αντεργατικής επίθεσης και βέβαια μια πιο στρατιωτικοποιημένη ΕΕ, με μεγαλύτερες δυνατότητες επέμβασης όπου Γης, συμπληρωματικά στο ΝΑΤΟ. Αυτά υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, πλήρως ευθυγραμμισμένος με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τους άλλους που επίσης μιλάνε για «στρατηγική αυτονομία» της ΕΕ. Κατά τ' άλλα, πάει πολύ να παρουσιάζει την ΕΕ της εκμετάλλευσης και των πολέμων ως «περιστέρα» της ειρήνης που οι ατλαντικοί της σύμμαχοι δεν την αφήνουν να φτερουγίσει, όταν όλα τα σύγχρονα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα έχουν και τη δική της σφραγίδα. Κάτι παραπάνω θα ξέρει ο ΣΥΡΙΖΑ (και η Δούρου) για όλα αυτά, που τα στήριξε ως κυβέρνηση μαζί με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ.

«Μα καλά, είναι δυνατόν σε μια χώρα με τόσες τουριστικές επενδύσεις, με τόση ανάπτυξη της τουριστικής βιομηχανίας, να γίνονται τέτοιες αστοχίες;». Κάτι τέτοια ερωτήματα διατυπώνονται με αφορμή την πρόσφατη μαζική δηλητηρίαση σε ξενοδοχειακή μονάδα από διαρροή μονοξειδίου του άνθρακα. Κι όμως, υπάρχει απάντηση. Και αυτή βρίσκεται σε κάθε «αναπτυξιακό» νόμο για τη διευκόλυνση των επενδυτικών σχεδίων, δηλαδή στις fast track διαδικασίες, στις αδειοδοτήσεις με τυπικούς ελέγχους ή με «ελέγχους» που γίνονται «δειγματοληπτικά», και μάλιστα αφού πρώτα ξεκινήσει τη λειτουργία της μια επιχείρηση. Βρίσκεται στη λειτουργία ειδικά των μεγάλων ομίλων, που για να περιορίσουν τα «κόστη» και να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη δεν προσλαμβάνουν εξειδικευμένους εργαζόμενους, αφήνουν π.χ. τεράστιες ξενοδοχειακές μονάδες να λειτουργούν χωρίς κρίσιμες ειδικότητες (ηλεκτρολόγους, υδραυλικούς κ.ά.). Βρίσκεται στη γενικευμένη εργολαβοποίηση και στη δουλειά με ημερομηνία λήξης, με εργαζόμενους να απολύονται πριν προλάβουν να μάθουν τα «κατατόπια» μέσα σε χώρους όπου μένουν και εργάζονται εκατοντάδες άτομα. Βρίσκεται στο προσωπικό που δεν εκπαιδεύεται να αντιμετωπίσει έκτακτες καταστάσεις, δεν γνωρίζει καν πώς εκκενώνεται μια τέτοια μονάδα. Ολα τα παραπάνω είναι που συνθέτουν το «παγόβουνο» των επενδυτικών ρεκόρ στον Τουρισμό, και κανείς δεν μπορεί να παριστάνει ότι δεν τα γνωρίζει. Αυτά καταγγέλλουν και τα σωματεία του κλάδου, μαζί με τα μισθολογικά τους αιτήματα, όπως έγινε και στην πρόσφατη απεργία τους. Δεν πρόκειται λοιπόν για κάποια αστοχία, αλλά για την άλλη όψη των κερδών με ουρά για τη «βαριά βιομηχανία» της χώρας.

Δεν έφτανε το κύμα του καλοκαιριού, όπου οι αυξήσεις στα ακτοπλοϊκά εισιτήρια άγγιξαν μέχρι και τριψήφιο ποσοστό, οι ανατιμήσεις συνεχίστηκαν ασταμάτητα και τον Σεπτέμβρη. Σύμφωνα με το «παρατηρητήριο τιμών» που εγκαινίασε η κυβέρνηση για να γνωρίζει ανά πάσα στιγμή ο ταξιδιώτης πόσο τον κλέβουν οι ακτοπλοϊκές, οι μέσες τιμές στα εισιτήρια του Αυγούστου και των δύο πρώτων εβδομάδων του Σεπτέμβρη αυξήθηκαν μέχρι και 48% για ορισμένους δημοφιλείς προορισμούς, κάνοντας απαγορευτικό το ταξίδι όχι μόνο για λόγους αναψυχής, αλλά και για όσους υπάρχει πραγματική ανάγκη να ταξιδέψουν με το πλοίο της γραμμής. Οσο για τις «υπηρεσίες» που απολαμβάνει ο λαός στη θάλασσα, είναι αποκαλυπτική η προσάραξη του πλοίου «Αγία Θεοδώρα» σε αβαθή τη Δευτέρα ενώ εκτελούσε το δρομολόγιο Κέρκυρα - Ηγουμενίτσα, βάζοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια 500 επιβατών και του πληρώματος. Αν αυτά γίνονται μέσα στο φθινόπωρο που η κίνηση είναι μικρότερη, εύκολα φαντάζεται κανείς τι μας περιμένει το καλοκαίρι, με τα δρομολόγια στο φουλ και την εντατικοποίηση στα «κόκκινα» για να αυγαταίνουν τα κέρδη των εφοπλιστών.

1517 Ο Γερμανός θεολόγος Μαρτίνος Λούθηρος (θεμελιωτής του χριστιανικού δόγματος του Προτεσταντισμού) θυροκολλεί στην εκκλησία της Βιτεμβέργης τις 95 Θέσεις του, σηματοδοτώντας τη ρήξη με την Καθολική Εκκλησία.

1922 Αρχίζει η «Δίκη των Εξ», με την οποία η «φιλελεύθερη» παράταξη έστειλε στο εκτελεστικό απόσπασμα 6 επιφανή στελέχη της «δεξιάς» (τους Δ. Γούναρη, Γ. Χατζηανέστη, Π. Πρωτοπαπαδάκη, Ν. Θεοτόκη, Γ. Μπαλτατζή και Ν. Στράτο), φορτώνοντας σ' αυτούς την ευθύνη της εκστρατείας στη Μικρά Ασία, αν και για την τραγωδία του λαού η βενιζελική παράταξη ήταν εξίσου υπεύθυνη με τη μοναρχική. Οι «έξι» καταδικάστηκαν σε θάνατο στις 15 Νοέμβρη 1922 και εκτελέστηκαν στο Γουδί.

1940 Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης, απευθύνει από τα κρατητήρια της Ασφάλειας το περίφημο Ανοιχτό Γράμμα του, καλώντας τον ελληνικό λαό σε αντίσταση κατά του φασίστα εισβολέα.

1961 Με απόφαση του 22ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, η σορός του Ι. Β. Στάλιν απομακρύνεται από το Μαυσωλείο στην Κόκκινη Πλατεία, ενώ το Στάλινγκραντ μετονομάζεται σε Βόλγκογκραντ.

1967 Συλλαμβάνεται στην Κύπρο ο Ραούφ Ντενκτάς ενώ επιχειρούσε μαζί με άλλους να αποβιβαστεί κρυφά σε απόμερο σημείο της Καρπασίας.

1980 Με επιτυχία στέφεται η απεργία των 200.000 δημοσίων υπαλλήλων στην Αθήνα και στην περιφέρεια. Αιτήματα των απεργών είναι η τιμαριθμική αναπροσαρμογή των μισθών τους, το πενθήμερο, ουσιαστικές φορολογικές ελαφρύνσεις, ομαλή μισθολογική εξέλιξη, καθορισμός του εφάπαξ κ.ά.

1984 Η Ινδή πρωθυπουργός Ιντιρα Γκάντι δολοφονείται από άνδρες της σωματοφυλακής της στο Προεδρικό Μέγαρο στο Νέο Δελχί. Ακολουθεί λουτρό αίματος σε ολόκληρη την Ινδία.

2011 Οι εργάτες της «Χαλυβουργίας Ελλάδος» στον Ασπρόπυργο απαντούν στους εκβιασμούς και στις απειλές της εργοδοσίας για μειώσεις μισθών και απολύσεις με την κήρυξη απεργίας διαρκείας. Η ηρωική απεργία των χαλυβουργών θα διαρκέσει 9 ολόκληρους μήνες, με τη συνδρομή και ενός πρωτοφανούς κύματος ταξικής αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε στις γραμμές της εργατικής τάξης της χώρας μας αλλά και διεθνώς.