Από το «μνημόνιο γιατί χανόμαστε», περάσανε τώρα στους «κινδύνους πολιτικής αστάθειας αν δεν πετύχει το μνημόνιο». Κι από κοντά καθημερινά τα άρθρα για την ανάγκη τα κόμματα «να στηρίξουν με συνέπεια καθαρές πολιτικές εξόδου από την κρίση» (στο άθλημα εναλλάσσονται καθημερινά το «Βήμα» και η «Καθημερινή»).

Κατανοητή η αγωνία της αστικής τάξης, αλλά όλα αυτά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γίνουν αγωνία των εργαζομένων. Γιατί ακριβώς τόσο αυτή η πολιτική που υπήρχε πριν το μνημόνιο όσο και τα μέτρα που αποφασίστηκαν για να μείνουν και μετά το μνημόνιο είναι ενάντια στην εργατική τάξη.

Στον αστικό Τύπο, πέρα από τα «σεντόνια» των πολιτικών σελίδων όπου το απόλυτο τίποτα συναγωνίζεται τον μαζικό αποπροσανατολισμό ως προς το περιεχόμενο της έννοιας «ενημέρωση», στις πίσω σελίδες κυκλοφορούν κάτι ειδήσεις που όσο κι αν φιλτράρονται δείχνουν την καθημερινότητα αυτής της πολιτικής. Το πώς δηλαδή κάθε μέρα φροντίζει να εξυπηρετεί τη βασική ανάγκη του κεφαλαίου να αυξάνει τα κέρδη του, να μεγεθύνεται, όχι γενικά και αόριστα, αλλά ακριβώς εκεί που ήδη λειτουργεί ως μονοπωλιακό κεφάλαιο. Παραδείγματα: Το νέο νομοσχέδιο του υπουργείου Μεταφορών σπρώχνει κι άλλη πελατεία στις ασφαλιστικές εταιρείες και στις εταιρείες τεχνικού ελέγχου. Οι πανηγυρισμοί για την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της Εθνικής Τράπεζας και τα σχέδιά της να αγοράσει και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, πάνε μαζί με το γεγονός ότι την ίδια ώρα παζαρεύει τη σύμπραξή της με αμερικανικούς κολοσσούς του τραπεζικού τομέα. Αυτά κι άλλα τόσα οδηγούν σ' αυτό που λέγεται συγκέντρωση και συγκεντροποίηση κεφαλαίου. Και το αποτέλεσμά της σημαίνει ακόμα πιο ισχυρή η εξουσία των μονοπωλίων.

Μια εξουσία που ισχυροποιείται ακόμα κι όταν εσύ νομίζεις πως τακτοποιείς οικολογικά τη συνείδησή σου την ώρα που ανταποκρίνεσαι στο κάλεσμα της όποιας «WWF» για εξοικονόμηση ενέργειας, ενώ πρόκειται για ανοιχτό πλασάρισμα «πράσινων» πολυεθνικών που βλέπουν να αναπτύσσεται μπροστά τους πεδίο κερδών λαμπρό.

Απ' όλα αυτά, που ισοδυναμούν με ένα χορό δισεκατομμυρίων, κανένα όφελος δεν προκύπτει για τον εργάτη. Αυτά όμως παρουσιάζονται ως ανάπτυξη, ως θετικό αποτέλεσμα της εφαρμοζόμενης πολιτικής και σ' αυτά καλείται ο εργάτης να πανηγυρίζει στα καφενεία γιατί «η χώρα θα πάρει παράταση στην αποπληρωμή του χρέους». Να πανηγυρίσει, δηλαδή, γιατί θα πληρώσει ακόμα περισσότερα.

Η μάχη αυτή, στο χώρο της προπαγάνδας, δεν είναι εύκολη, είναι όμως η μάχη μας. Γιατί όσο κι αν θολώνει το τοπίο ο αντίπαλος δεν μπορεί να κρυφτεί. Απέναντι στα ηχηρά για την ανάπτυξη, υπάρχει το βίωμα των εκατομμυρίων ανθρώπων που κάθε μέρα και περισσότερο η ζωή τους γίνεται κόλαση. Απέναντι στις φρούδες ελπίδες, υπάρχει η πολύχρονη πια εμπειρία για το πως ενώ έφευγαν το ένα μετά το άλλο τα διάφορα αναπτυξιακά πακέτα, η ζωή των εργατών γινόταν όλο και πιο δύσκολη. Υπάρχει η εμπειρία πως ενώ αλλάζουν σαν τα σεντόνια οι κυβερνήσεις η πολιτική που εφάρμοζαν και εφαρμόζουν είναι ίδια και απαράλλαχτη: Παίρνει από τους πολλούς και κάνει πιο πλούσιους τους λίγους.

Αυτή η συνείδηση, που πολλά δείχνουν πως εδραιώνεται σε όλο και πιο πολλούς, είναι που κάνει την αστική τάξη να πασχίζει παράλληλα να πείσει τους εργάτες πως κάθε άλλη δική τους επιλογή είναι αδιέξοδη.

Οι εργάτες πρέπει να 'χουν καθαρό και ότι αυτή η πολιτική δεν είναι μονόδρομος και ότι επίσης έχουν άλλη πολιτική επιλογή. Πρέπει να πιστέψουν στη δύναμή τους. Στο γεγονός ότι μπορούν χωρίς τους καπιταλιστές.

Η αστική τάξη ποντάρει στην αδυναμία των εργατών να κάνουν πράξη αυτό που ήδη γνωρίζουν από την εμπειρία τους. Οτι όλος ο πλούτος γύρω είναι από τα χέρια τους. Και δεν έχουν άλλο να κάνουν από το να τον πάρουν. Καταργώντας τους εκμεταλλευτές και το σύστημά τους.

Η αστική τάξη έχει διδαχθεί καλά από τις εμπειρίες της ταξικής αναμέτρησης. Ξέρει πως αυτό που πάντα μένει ανοιχτό για διεκδίκηση είναι η ίδια η εξουσία. Στήνει και θα στήνει αναχώματα για να τη διατηρήσει.

Είναι καιρός ένα τέτοιο δίδαγμα να γίνει οδηγός και για την εργατική τάξη. Για να παραμερίζει τα αναχώματα, να μη χάνει το στόχο, που είναι ένας και μόνο: Η ίδια η εξουσία και ως πολιτική και ως ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.

Η επιμονή των αστών να περάσουν οι επικείμενες εκλογές ως ένα επεισόδιο τοπικού ενδιαφέροντος, δείχνει πόσο πολύ κατανοούν ότι η συσσωρευμένη οργή ψάχνει τρόπο να εκφραστεί ως μαζική καταδίκη της κεντρικής πολιτικής που εφαρμόζεται.

Αυτό ακριβώς καλείται να κάνει o λαός, φεύγοντας από ΠΑΣΟΚ - ΝΔ για να συμπορευτεί με το ΚΚΕ. Που στην προκειμένη περίπτωση και με δεδομένες τις εκλογές σημαίνει να τους πατώσει, ενισχύοντας τη «Λαϊκή Συσπείρωση». Να συγκεντρώσει με την ψήφο του στον κεντρικό στόχο όλη τη δυσαρέσκειά του. Αυτό ακριβώς καλούνται να κάνουν όσοι δε θέλουν την επομένη των εκλογών να δουν την ψήφο τους σαν καρμανιόλα πάνω από το κεφάλι τους.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΕΝΙΑΙΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ κρατική κοινωνική ιδιοκτησία

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Ελπίδες αλλαγής κλίματος

ΤΑ ΝΕΑ: Κατασχέθηκαν 70 ακίνητα σε σαράντα μέρες

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Προς μείωση των αποδοχών στις ΔΕΚΟ

ΕΘΝΟΣ: ΔΕΝ ΠΩΛΕΙΤΑΙ στα αζήτητα 150.000 σπίτια

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ του ΔΝΤ έως το 2020

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: 9 δισ. ευρώ κοστίζει στην Ελλάδα το παρεμπόριο

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: Ο ΕΠΙΜΕΝΩΝ ΥΠΟΥΡΓΟΣ «διεφθαρμένης χώρας»

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΟΜΗΡΟΙ της ΕΕ και του ΔΝΤ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΣΤΑΜΑΤΑ ΠΙΑ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΚΥΡΙΕ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Ο ΛΟΓΟΣ: ΚΑΜΙΑ ΕΠΙΜΗΚΥΝΣΗ της αποπληρωμής του ελληνικού χρέους

Η ΑΥΓΗ: Από το Ιντερνετ στον αστυνόμο

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Πιο μακρύ, πιο βαθύ το χρέος των 110 δισ.

ΤΟ ΒΗΜΑ: Στο στόχαστρο μισθοί και ελλείμματα ΔΕΚΟ

«Ανίσχυρη να περιγράψει την κατάσταση στον τομέα της οικοδομικής δραστηριότητας είναι δυστυχώς η λέξη "κρίση". Κι αυτό καταγράφεται ιδιαίτερα έντονα την περίοδο που διερχόμαστε, μια και παραδοσιακά το φθινόπωρο γίνονταν οι περισσότερες αγοραπωλησίες. Αλλοτε αυτά. Σήμερα η οικοδομή και η αγορά ακινήτων εμφανίζουν εικόνα κατάρρευσης. Οι αριθμοί που καταγράφουν τη σχετική πραγματικότητα είναι αποκαλυπτικοί: πάνω από 150.000 σπίτια είναι απούλητα εδώ και τέσσερα χρόνια, 1.000 οικοδομικές επιχειρήσεις υποχρεώθηκαν να βάλουν λουκέτο μέσα στο 2010, 100.000 εργαζόμενοι έχουν μείνει χωρίς δουλειά και άλλοι 300.000 αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να βρεθούν στην ίδια θέση, 80% κάτω είναι η οικοδομική δραστηριότητα την τελευταία πενταετία και πεσμένες κατά 10% οι τιμές σε σχέση με πέρυσι (...) έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί οι κοινωνικο-οικονομικές εξελίξεις την τελευταία διετία, μάλλον θα ήταν αδύνατο να ήταν διαφορετική η σημερινή πραγματικότητα. Πρώτα και πάνω απ' όλα, η αβεβαιότητα από τη γενικότερη κρίση δεν επιτρέπει στη μέση ελληνική οικογένεια όχι μόνο να προγραμματίσει, αλλά ούτε καν να σκεφτεί το ενδεχόμενο ενός τόσο σοβαρού οικονομικού ανοίγματος όπως είναι η αγορά κατοικίας (...) δεν είναι ευοίωνες οι προοπτικές της οικοδομικής δραστηριότητας για το άμεσο, τουλάχιστον, μέλλον» (από το κύριο άρθρο στο ΕΘΝΟΣ).

«Στο μνημόνιο που θα επικαιροποιηθεί στα μέσα Νοεμβρίου θα ενσωματωθούν τα προγράμματα αναδιάρθρωσης των δημοσίων επιχειρήσεων (...) κεντρικός άξονας αυτών των σχεδίων θα είναι η μείωση του μισθολογικού κόστους» (το θέμα στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΚΟΣΤΟΣ: «Επιβάρυνση, αντί για όφελος, θα έχουν χιλιάδες δικαιούχοι - κυρίως ενοικιαστές και διαμένοντες σε πολύ παλιά κτίρια - από τους 1,2 εκατ. που υπολογίζεται ότι πληρούν τα κριτήρια ένταξης στο Κοινωνικό Οικιακό Τιμολόγιο (...) κάποιοι δικαιούχοι θα πληρώσουν περισσότερα απ' όσα θα ωφεληθούν» (το θέμα στα ΝΕΑ).

ΟΙ ΑΘΩΟΙ ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΙ: «Υπάρχουν μια σειρά από βουλευτές του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι συχνά - πυκνά (...) κάνουν κριτική για την οικονομική πολιτική (...) αναφέρονται στη φτώχεια και την οικονομική δυσπραγία που απλώνεται σε ολοένα μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και ζητούν μέτρα προστασίας των κοινωνικά πιο αδύναμων. Οσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές, θα συμβαίνει με μεγαλύτερη συχνότητα. Τα Σαββατοκύριακα, οι βουλευτές αυτοί - ή τουλάχιστον οι περισσότεροι - επισκέπτονται τις εκλογικές τους περιφέρειες και μέσα στις τσάντες τους έχουν και αρκετά δημοσιεύματα εφημερίδων οι οποίες έχουν καταγράψει τις ανησυχίες και ενστάσεις που εξέφρασαν στον υπουργό Οικονομικών για την πολιτική τους. Με έμμεσο ή άμεσο τρόπο, γνωστοποιούν τα δημοσιεύματα στους ψηφοφόρους τους. Δεν ξέρω πόσοι από το εκλογικό σώμα παίρνουν στα σοβαρά αυτές τις κινήσεις των βουλευτών. Αυτό που γνωρίζω είναι πως (...) οι πολιτικές που εφαρμόζει ο υπουργός Οικονομικών έχουν ψηφιστεί από τους ίδιους τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, άρα και από εκείνους που τώρα εμφανίζονται ανήσυχοι για την ανέχεια στην κοινωνία» (από άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

ΟΙ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΟΙ: «Ολοι ανεξαιρέτως οι σοβαροί ξένοι αναλυτές και ακαδημαϊκοί ρωτούν ακριβώς το ίδιο πράγμα: "Πέστε μας πώς και από πού θα έλθει η ανάπτυξη και θα σας πούμε αν θα τα βγάλετε πέρα" (...) Το πρόβλημα είναι ότι κανείς, και ειδικά στην κυβέρνηση, δεν έχει πειστικές απαντήσεις ή έτοιμο σχέδιο για το πώς ξαναβάζεις τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης (...) Ο υπουργός Ανάπτυξης κ. Χρυσοχοΐδης αναζητεί, με τη συνήθη στοχοπροσήλωση, εξαγωγικούς τομείς που θα μπορούσαν να ενισχυθούν. Τα παραδείγματα υπάρχουν, από την εταιρεία που έχει μια δική της πατέντα μονωτικού φιλμ μέχρι το εργοστάσιο που κατασκευάζει φωτοβολταϊκά στην Τρίπολη. Ολοι, όμως, έχουν ένα κοινό παράπονο και αίτημα: αυτό που θέλουν από το κράτος είναι να μην μπλέκεται στα πόδια τους και να τους αφήνει να κάνουν τη δουλειά τους» (ο Α. Παπαχελάς στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).