ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΟΧΙ ΣΤΟ ΣΧΕΔΙΟ «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ» που ενισχύει το αστικό κράτος σε όφελος του κεφαλαίου

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: «Ορθοπεταλιά» για όλους το 2010

Ο ΛΟΓΟΣ: ΟΡΘΟΠΕΤΑΛΙΑ για τους Ελληνες το 2010

Η ΧΩΡΑ: Ορατότης μηδέν μετά τις πρώτες 100 ημέρες της κυβέρνησης

ΤΑ ΝΕΑ: Ορθοπεταλιές με γκρίνια και λάθη

ΤΟ ΒΗΜΑ: Αδεια ταμεία, ορθοπεταλιά ολόκληρο το 2010

ΕΘΝΟΣ: ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ εξπρές για φορο-μέτρα

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Τα μέτρα της εκατοστής ημέρας

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ και θα τα δανειστούμε

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Πιο γρήγορα τώρα τα μέτρα

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ: Στη ...φάκα τα golden boys

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΞΕΣΠΑΣΜΑ κατά υπουργών

Η ΑΥΓΗ: Κυβερνητικό στραπάτσο

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ ΣΤΟ ΠΑΣΟΚ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΠΥΡ ΣΑΜΑΡΑ κατά της κυβέρνησης

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Θα ξεπεράσουν το 60% οι εκπτώσεις

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΣΤΟ ΣΚΑΜΝΙ ΓΙΑ ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑ η διοίκηση της Citibank

Τότε που μία τράπεζα έκανε σύνθημα το «μαζί» ήταν καθαρό τι εννοούσε; Εσείς που δανείζεστε θα πληρώνετε κι εμείς θα κερδίζουμε. Οταν το «μαζί» μεταφέρθηκε από τους εργατοπατέρες στο συνδικαλιστικό κίνημα, σήμαινε και πάλι «εσείς θα χάνετε κι εμείς μαζί με τ' αφεντικά θα το γλεντάμε». Τώρα το «μαζί» επανέρχεται από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τον φιλικό Τύπο της. «Μαζί», λέει, θα κάνουμε ορθοπεταλιά. Πέρα απ' το ότι - ποδηλατικά - είναι σίγουρη συνταγή πτώσης, δηλώνει και πως ψάχνουν υποζύγιο.

Ε, δεν το έχουμε «μαζί» το ταμείο. Αυτό το κράτος είναι κράτος των καπιταλιστών, όπως και το ταμείο του.

Το χάσιμο είναι δικό μας.

Ο εργάτης έχει πλέον αρκετή συσσωρευμένη εμπειρία που του επιτρέπει να ξυπνά και να κοιμάται έχοντας μόνο μια αγωνία: πώς θα τους ρίξει!

Δεν μπορεί να τους ρίξει σήμερα; Μπορεί να τους στριμώξει. Τα 1.400 που αξιώνει το ταξικό κίνημα και που δεν καταλαβαίνει ο Μανδραβέλης και κάθε όμοιός του όπως και τ' αφεντικά τους από πού θα βρεθούν, υπάρχουν στο ταμείο των καπιταλιστών. Κι από 'κεί πρέπει να τα πάρουμε.

Η απεργία στις 10 Φλεβάρη που καλεί το ΠΑΜΕ θα είναι η επόμενη απάντηση, σ' όσους κάνουν πως δεν άκουσαν τι είπαν οι εργάτες στις 17 του Δεκέμβρη.

Οσο ο κάθε Λοβέρδος θα τρομοκρατεί με αριθμούς ανέργων η απάντηση πρέπει να 'ναι: Να βγάλουμε τις κυβερνήσεις και τους καπιταλιστές στην ανεργία για να μπορούν να κάνουν κουμάντο οι εργάτες στον ιδρώτα τους.

Οι εργάτες μπορούν χωρίς τους καπιταλιστές, μπορούν χωρίς κυβέρνηση του κεφαλαίου.

Ακόμα και την ώρα που παλεύουν για να ανακληθεί μια απόλυση, αυτήν την εξουσία χτυπάνε. Την ώρα που ζητάνε μεροκάματο αυτήν την εξουσία χτυπάνε. Οσο κι αν αυτό δε γίνεται αμέσως συνείδηση, είναι η ανάπτυξη - εξέλιξη της ταξικής πάλης που οδηγεί σ' αυτό το ανώτερο επίπεδο τη συνείδηση.

Αυτό το καταλαβαίνουν καλά οι αστοί και παίρνουν τα μέτρα τους. Δεν τους φτάνουν πια οι εργατοπατέρες, παρότι προσπαθούν οι κακομοίρηδες να βάλουν όποια τρικλοποδιά μπορούν. Δεν μπορούν, όμως, να σταματήσουν την οργή που οργανώνεται σε ταξική βάση.

Η κλήση συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ στο Τμήμα «ασφάλειας κράτους και πολιτεύματος», που οι πολλοί αγνοούν την ύπαρξή του και τα κανάλια απαξιούν να το παίξουν ως είδηση, δεν είναι ντόπια πατέντα. Είναι μια πράξη στα πλαίσια ενός γενικευμένου πολέμου που έχει κηρύξει το κεφάλαιο στην εργατική τάξη σ' όλο τον κόσμο. Κι επειδή οι εργάτες συσπειρώνονται στις ταξικές οργανώσεις τους, το κράτος αποκαλύπτει την ουσία του: να προστατέψει τα συμφέροντα του κεφαλαίου από την αναγκαστική αντίδραση των εργατών.

Τα ανάλογα παραδείγματα από την Αγγλία και τη Γερμανία αποδεικνύουν το γενικευμένο του πολέμου. Και το παράδειγμα της Ιρλανδίας που χρησιμοποιείται σαν πρότυπο από τις άλλες κυβερνήσεις, δηλώνει ότι οι καπιταλιστές προχωρούν με ενιαίο σχέδιο, τουλάχιστον ως προς το ποιος πρέπει να πληρώσει την ανάγκη του κεφαλαίου να αυξάνει τα κέρδη του.

Στο αντίστροφό της αυτή η εικόνα δηλώνει τα καθήκοντα του ταξικού κινήματος, αλλά και των ίδιων των εργατών καθώς η κατάστασή τους έχει φτάσει προ πολλού στο μη παρέκει.

Η προπαγάνδα που εξαπολύεται καθημερινά από τις εφημερίδες της αστικής τάξης, για να μην κάνει πίσω η κυβέρνηση, είναι η μία πλευρά του θεάτρου που παίζεται για να εμφανιστεί η κυβέρνηση ως δήθεν αμυνόμενη. Το γεγονός είναι ότι η κυβέρνηση με το ένα μετά το άλλο τα μέτρα που παίρνει δηλώνει σε ποια πλευρά στέκεται.

Σ' αυτήν που θεωρεί ότι το ταμείο των εργατών πρέπει να συνεχίσει να χάνει.

Ε, εμείς είμαστε απέναντι!

Ετσι και τόσο που αντί να χάνουν τον ύπνο τους οι εργάτες για το πώς θα τα βγάλουν πέρα, να χάσουν - εκτός από τον ύπνο τους - τα πάντα αυτοί που ανέλαβαν ν' αντιμετωπίσουν το γνωστό φάντασμα.

«Την οργάνωση και την αποφασιστικότητα με την οποία το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του διαφυλάσσουν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας αποτυπώνει η κλήση μαρτύρων που έστειλε το 2ο "Τμήμα Ασφάλειας Κράτους και Πολιτεύματος" της Υποδιεύθυνσης Κρατικής Ασφάλειας της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής προς πέντε συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, που πρωτοστάτησαν στις περσινές κινητοποιήσεις ενάντια στη "μαφιόζικη" απόλυση του εργαζόμενου Νίκου Νικολόπουλου από τα πολυκαταστήματα "Τζάμπο" (...) το 2ο Τμήμα Ασφάλειας Κράτους "είναι αρμόδιο για την πρόληψη και την καταστολή κάθε ενέργειας που στρέφεται κατά της ασφάλειας του κράτους και του δημοκρατικού πολιτεύματος. Στο πλαίσιο αυτό προβαίνει ιδίως στην αναζήτηση, συλλογή, επεξεργασία και αξιοποίηση πληροφοριών και στοιχείων για τη δράση ατόμων ή οργανωμένων ομάδων που ενεργούν πράξεις που στρέφονται κατά της ασφάλειας του κράτους και του δημοκρατικού πολιτεύματος, ή πράξεις βίας κατά προσώπων ή πραγμάτων, καθώς και στην παρακολούθηση των δραστηριοτήτων αυτών"» (το θέμα στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).

«Η εφημερίδα "Ουάσιγκτον Ποστ" έγραφε για την κατάσταση της Ιρλανδίας: "Περισσότερα από 4 δισ. δολάρια περικοπές, μείωση μισθών 400.000 δημοσίων υπαλλήλων, μείωση στα επιδόματα χηρών, ανύπανδρων μητέρων, τυφλών και παιδιών με ειδικές ανάγκες. Μείωση 30% των επιδομάτων ανεργίας" (...) Ποια κυβέρνηση μπορεί να ελπίζει πως θα τα εφαρμόσει χωρίς να προκαλέσει γενικό ξεσηκωμό; (...) Από τα μέσα του περασμένου έτους, όπως έγραψε η εφημερίδα "Εξπρές", οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες ΜΙ5 και Ειδικός Κλάδος παρακολουθούν ταραξίες "που θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν την οργή όσων έχουν χάσει τις δουλειές τους". Και στη Γερμανία, ένας τερατώδης ηλεκτρονικός υπολογιστής άρχισε να καταγράφει και να αποθηκεύει τα προσωπικά δεδομένα 40 εκατομμυρίων εργαζομένων: τις αμοιβές τους, τις απουσίες τους από τη δουλειά, τα πειθαρχικά τους παραπτώματα, αλλά και τις συμμετοχές τους σε απεργιακές κινητοποιήσεις (...) Σαν να το έχουν πάρει απόφαση πως ο κύβος ερρίφθη, οι κυβερνήσεις που κάποτε παρουσιάζονταν σαν "φίλοι του λαού", ετοιμάζονται να τον αντιμετωπίσουν σαν να είναι ο χειρότερος εχθρός τους» (ο Ρ. Βρανάς στα ΝΕΑ).

«ΜΑΖΙ»: «Ζητεί εγγυήσεις από την κυβέρνηση κάθε πολίτης, ότι ορθοπεταλιά θα κάνουν όλοι και όχι μόνο οι συνήθεις φορολογούμενοι (...) ο πρωθυπουργός δήλωσε κατηγορηματικά: "Θέλω να γνωρίζουν όλοι ότι δεν θα κάνουμε πίσω. Είμαστε αποφασισμένοι να δικαιώσουμε όσους πίστεψαν σε εμάς". Η διαβεβαίωση "δεν θα κάνουμε πίσω" έχει δύο αναγνώσεις: Αφορά τις προεκλογικές εξαγγελίες ή δείχνει ακαμψία και σε μέτρα που θα θίξουν ασθενέστερους ή θα θίξουν ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα; Πριν αρχίσουν, λοιπόν, οι ορθοπεταλιές, θα πρέπει η κυβέρνηση να ανοίξει όλα τα χαρτιά της (...) αυτό υπαγορεύει η υπόσχεση για αποκατάσταση της αξιοπιστίας, δηλαδή μιας σχέσης εμπιστοσύνης μεταξύ κράτους και πολίτη, που μαζί θα κάνουν την ορθοπεταλιά» (από το κύριο άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

ΛΕΝΕ: 800! «Οι Ιρλανδοί συζήτησαν, όλοι πρότειναν κάποια συγκεκριμένα πράγματα και κατέληξαν σε συγκεκριμένα αποτελέσματα. Εβαλαν στο τραπέζι αριθμούς, που μπορούν να ελεγχθούν, όχι υψηλόφρονες ευαισθησίες και σκοτεινούς φόβους. Εκεί, η μείωση των μισθών των δημόσιων υπαλλήλων θα είναι 6%. Οι υψηλόμισθοι (μαζί μ' αυτούς και ο πρωθυπουργός) θα χάσουν το 20% των εισοδημάτων. Οι αποζημιώσεις των βουλευτών θα μειωθούν κατά 15%. Τα επιδόματα τέκνων θα μειωθούν περίπου 9%. Τα επιδόματα των ανέργων κάτω των 23 ετών θα μειωθούν 6%. Σε εκκρεμότητα μένει μόνο υψηλότερη φορολογία καυσίμων. Στην Ελλάδα, συζητάμε γενικώς περί τόλμης και συνοχής. Μόνο το ΚΚΕ μοιάζει να έχει συγκεκριμένη πρόταση: 1.400 ευρώ βασικό μηνιαίο μισθό. Δεν εξηγεί πού θα βρεθούν, αλλά τουλάχιστον, λένε, λέει ένα στρογγυλό αριθμό. Οι υπόλοιποι δεν έχουν δώσει ούτε ένα νούμερο (...) απλώς ανταλλάσσουν συνθήματα, για να 'χουμε να λέμε και να 'χουμε να γκρινιάζουμε» (ο Π. Μανδραβέλης, επίσης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).